Presentacción: B.Areskurrinaga HCEuskaraz: D. AmundarainMúsica: Arcangelo Corelli, ConciertoGrosso in B.

3 de abril de 20162º Pascua – C

(Xoán 20,19-31

José Antonio Pagola

Non sexas incrédulo senón crente

A A figura de Tomé figura de Tomé como discípulo que se como discípulo que se resiste a crer ten sido resiste a crer ten sido moi popular entre os moi popular entre os

cristiáns. cristiáns. Con todo, o relato Con todo, o relato

evanxélico di moito evanxélico di moito máis deste discípulo máis deste discípulo

escéptico.escéptico. Xesús resucitado Xesús resucitado diríxese a el con diríxese a el con

unhas palabras que unhas palabras que teñen moito de teñen moito de

chamada apremante, chamada apremante, pero tamén de pero tamén de

invitación amorosa: invitación amorosa: «Non sexas incrédulo, «Non sexas incrédulo,

senón crentesenón crente».».

Tomé, que leva unha semana resistíndose a Tomé, que leva unha semana resistíndose a crer, responde a Xesús coa confesión de fe crer, responde a Xesús coa confesión de fe

máis solemne que podemos ler máis solemne que podemos ler nos evanxeos: nos evanxeos:

«Meu Señor e meu Deus«Meu Señor e meu Deus».

Que experimentou este discípulo en Xesús resucitado?

Que é o que transformou o home ata daquela dubitativo e vacilante?

Que recorrido interior o levou do escepticismo ata a confianza?

O sorprendente é que, segundo o relato, Tomé renuncia a verificar a verdade da

resurrección tocando as feridas de Xesús. O que o abre á fe é Xesús mesmo coa súa

invitación.

Ao longo destes anos, temos cambiado moito

por dentro. Fixémonos máis

escépticos, pero tamén máis fráxiles.

Fixémonos máis críticos, pero tamén

máis inseguros.

Cada un temos que decidir como

queremos vivir e como queremos

morrer. Cada un temos que

responder a esa chamada que, tarde

o cedo, de forma inesperada ou

como froito dun proceso interior,

nos pode chegar de Xesús:

«Non sexas «Non sexas incrédulo, senón incrédulo, senón

crente».crente».

Tal vez, necesitamos espertar máis o noso desexo de verdade. Desenvolver esa

sensibilidade interior que todos temos para percibir,

máis alá do visible e do tanxible, a presenza do Misterio que sostén as

nosas vidas.

Xa non é posible vivir como persoas que o saben todo. Non é verdade.

Todos, crentes e non crentes, ateos e agnósticos, camiñamos pola vida

envoltos en tebras. Como di Paulo de Tarso, a Deus buscámolo «ás

atoutiñadas».

Por que non enfrontarnos ao misterio da vida e Por que non enfrontarnos ao misterio da vida e da morte confiando no Amor comoda morte confiando no Amor como

última Realidade de todo?última Realidade de todo? Esta é a invitación decisiva de Xesús. Esta é a invitación decisiva de Xesús.

Máis dun crente sente hoxe que a súa fe se foi convertendo en algo cada vez máis irreal e

menos fundamentado. Non o sei. Tal vez, agora que non podemos xa apoiar a

nosa fe en falsas seguridades, estamos aprendendo a buscar a Deus cun corazón máis

humilde e sincero.

Non temos que esquecer que unha persoaNon temos que esquecer que unha persoa que busca e desexa sinceramente crer, que busca e desexa sinceramente crer,

para Deus é xa crente. para Deus é xa crente. Moitas veces, non é posible facer moito máis.Moitas veces, non é posible facer moito máis.

E Deus, que comprende a nosa impotencia e debilidade, E Deus, que comprende a nosa impotencia e debilidade, ten os seus camiños para encontrarse con cada un e cada ten os seus camiños para encontrarse con cada un e cada

unha e ofrecerlle a súa salvación.unha e ofrecerlle a súa salvación.

NON SEXAS INCRÉDULO SENÓN CRENTE 

A figura de Tomé como discípulo que se resiste a crer ten sido moi popular entre os cristiáns. Con todo, o relato evanxélico di moito máis deste discípulo escéptico. Xesús resucitado diríxese a el cunhas palabras que teñen moito de chamada apremante, pero tamén de invitación amorosa: «Non sexas incrédulo, senón crente». Tomé, que leva unha semana resistíndose a crer, responde a Xesús coa confesión de fe máis solemne que podemos ler nos evanxeos: «Meu Señor e meu Deus».

Que experimentou este discípulo en Xesús resucitado? Que é o que transformou o home ata daquela dubitativo e vacilante? Que recorrido interior o levou do escepticismo ata a confianza? O sorprendente é que, segundo o relato, Tomé renuncia a verificar a verdade da resurrección tocando as feridas de Xesús. O que o abre á fe é Xesús mesmo coa súa invitación.

Ao longo destes anos, temos cambiado moito por dentro. Fixémonos máis escépticos, pero tamén máis fráxiles. Fixémonos máis críticos, pero tamén máis inseguros. Cada un temos que decidir como queremos vivir e como queremos morrer. Cada un temos que responder a esa chamada que, tarde ou cede, de forma inesperada o como froito dun proceso interior, nos pode chegar de Xesús: «Non sexas incrédulo, senón crente».

Tal vez, necesitamos espertar máis o noso desexo de verdade. Desenvolver esa sensibilidade interior que todos temos para percibir, máis alá do visible e do tanxible, a presenza do Misterio que sostén as nosas vidas. Xa non é posible vivir como persoas que o saben todo. Non é verdade. Todos, crentes e non crentes, ateos e agnósticos, camiñamos pola vida envoltos en tebras. Como di Paulo de Tarso, a Deus buscámolo «ás atoutiñadas».

Por que non enfrontarnos ao misterio da vida e da morte confiando no Amor como última Realidade de todo? Esta é a invitación decisiva de Xesús. Máis dun crente sente hoxe que a súa fe se foi convertendo en algo cada vez máis irreal e menos fundamentado. Non o sei. Tal vez, agora que non podemos xa apoiar a nosa fe en falsas seguridades, estamos aprendendo a buscar a Deus cun corazón máis humilde e sincero.

Non temos que esquecer que unha persoa que busca e desexa sinceramente crer, para Deus é xa crente. Moitas veces, non é posible facer moito máis. E Deus, que comprende a nosa impotencia e debilidade, ten os seus camiños para encontrarse con cada un e cada unha e ofrecerlle a súa salvación. 

José Antonio Pagola