28 xuño 201528 xuño 201513º Tempo Ordinario13º Tempo Ordinario

Marcos 5, 21-4Marcos 5, 21-43 Música: Bilitis PourcelMúsica: Bilitis PourcelPresentación: B.Areskurrinaga Presentación: B.Areskurrinaga HCHCEuskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain

José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola

Non coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío que segue a

Xesús. Non se atreve a falar con el como Xairo, o xefe da sinagoga, que conseguiu que Xesús se dirixa cara a súa

casa. Ela non poderá ter nunca esa sorte.

Ninguén sabe que é unha muller marcada por unha

enfermidade secreta. Os mestres da Lei

ensináronlle a ollarse como unha muller «impura»,

mentres teña pérdidas de sangue.

Pasou moitos anos buscando un curador,

pero ninguén logrou sandala.

Onde poderá encontrar a saúde que necesita

para vivir con dignidade??

Moitas persoas viven entre nós experiencias parecidas.

Humilladas por feridas secretas que ninguén

coñece, sen forzas para confiar a alguén a súa

«enfermidade», buscan axuda, paz e consolo sen

saber onde atopalos. Séntense culpables cando

moitas veces só son vítimas.

Persoas boas que se senten indignas de achegarse a recibir a Cristo Persoas boas que se senten indignas de achegarse a recibir a Cristo na comuñón; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de maneira insá na comuñón; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de maneira insá porque se lles ensinou a ver como sucio, humillante e pecaminoso porque se lles ensinou a ver como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non

saben como romper a cadea de confesións e comuñons saben como romper a cadea de confesións e comuñons supostamente sacrílegas...supostamente sacrílegas...

Non poderán coñecer nunca a paz?Non poderán coñecer nunca a paz?

Segundo o relato, a muller enferma «oe falar de Xesús»

e intúe que está ante alguén que pode arrancar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira.

Xesús non fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor.

A súa persoa irradia forza curadora.

A muller busca o seu propio camiño para encontrarse con Xesús. Non se sente con

forzas para miralo aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergonza falarlle da súa

enfermidade: actuará caladamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o manto. Non

importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza grande en Xesús.

Dío el mesmo. Esta muller non se ha de avergoñar ante ninguén.

O que fixo non é malo. É un xesto de fe.

Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas, e dicir a quen o buscan:

«Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e con saúde».

 FERIDAS SECRETAS

 Non coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío que

segue a Xesús. Non se atreve a falar con el como Xairo, o xefe da sinagoga, que conseguiu que Xesús se dirixa cara a súa casa. Ela non poderá ter nunca esa sorte.

Ninguén sabe que é unha muller marcada por unha enfermidade secreta. Os mestres da Lei ensináronlle a mirarse como unha muller «impura», mentres teña pérdas de sangue. Pasou moitos anos buscando un curador, pero ninguén logrou sandala. Onde poderá atopar a saúde que necesita para vivir con dignidade?

Moitas persoas viven entre nós experiencias parecidas. Humilladas por feridas secretas que ninguén coñece, sen forzas para confiar a alguén a súa «enfermidade», buscan axuda, paz e consolo sen saber onde atopalos. Séntense culpables cando moitas veces só son vítimas.

Persoas boas que se senten indignas de achegarse a recibir a Cristo na comuñon; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de maneira insá porque se lles ensinou a ver como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non saben como romper a cadea de confesións e comuñons supostamente sacrílegas... Non poderán coñecer nunca a paz?

Segundo o relato, a muller enferma «oe falar de Xesús» e intúe que está ante alguén que pode arrancar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira. Xesús non fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor. A súa persoa irradia forza curadora.

A muller busca o seu propio camiño para encontrarse con Xesús. Non se sente con forzas para miralo aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergoña falarlle da súa enfermidade: actuará caladamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o manto. Non importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza grande en Xesús.

Dío el mesmo. Esta muller non se ha de avergoñar ante ninguén. O que fixo non é malo. É un xesto de fe. Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas, e dicir a quen o buscan: «Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e con saúde».

José Antonio Pagola