Texto: Marcos 2, 1-12. Tiempo Ordinario 7–B-Comentarios e presentación: M.Asun Gutiérrez.Música: Buffardin. Concierto de Flauta en mi menor. Andante.

21 de abril de 201321 de abril de 20134º Pascua (C)4º Pascua (C)

Xoán 10, 27-30Xoán 10, 27-30Red evangelizadora Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS BUENAS NOTICIAS Chama a seguir a Xesús. Pásao.Chama a seguir a Xesús. Pásao.

José Antonio Pagola

Música: Buffardin,concierto de flautaMúsica: Buffardin,concierto de flautaPresentación:B.Areskurrinaga HCPresentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.AmundarainEuskaraz:D.Amundarain

Era inverno. Xesús andaba paseando polo pórtico de Salomón, unha das galerías ao aire libre, que rodeaban

a gran explanada do Templo. Este pórtico, en concreto, era un lugar moi frecuentado pola xente pois, ao parecer, estaba protexido contra o

vento por unha muralla.

Axiña, un grupo de xudeus

rodean a Xesús. O diálogo é tenso. Os xudeus acósano

coas súas preguntas.

Xesús critícaos porque non aceptan a súa mensaxe nin a

súa actuación.

En concreto, dilles:En concreto, dilles: "Vós non credes"Vós non credes

porque non sodes das miñas porque non sodes das miñas ovellas".ovellas".

Que significa esta metáfora?Que significa esta metáfora?

Xesús é moi claro: “As miñas ovellas

escoitan a miña voz, e eu coñezoas; elas

séguenme, e eu doulles vida eterna".

Xesús non forza a ninguén.

El soamente chama.

A decisión de seguilo depende

de cada un de nós.

Só se o escoitamos e o

seguimos, establecemos con Xesús esa con Xesús esa

relaciónrelación que leva á vida que leva á vida

eterna.eterna.

Nada hai tan decisivo para ser cristián Nada hai tan decisivo para ser cristián como tomar a decisión de vivir como tomar a decisión de vivir

como seguidores de Xesús. como seguidores de Xesús. O gran risco dos cristiáns foi sempre pretender O gran risco dos cristiáns foi sempre pretender

selo, sen seguir a Xesús. selo, sen seguir a Xesús.

De feito, moitos dos que se foron afastando das nosas

comunidades son persoas ás que ninguén axudou a

tomar a decisión de vivir seguindo os seus pasos..

Non obstante, esa é a Non obstante, esa é a primeira decisiónprimeira decisión

dun cristián.dun cristián. a decisión que o cambia a decisión que o cambia todo, porque é comezar todo, porque é comezar a vivir de maneira nova a vivir de maneira nova a adhesión a Cristo e a a adhesión a Cristo e a

pertenza á Igrexa:pertenza á Igrexa: encontrar, por fin, o encontrar, por fin, o camiño, a verdade, o camiño, a verdade, o sentido e a razón da sentido e a razón da

relixión cristiá.relixión cristiá.

E o primeiro para tomar esa E o primeiro para tomar esa decisión é escoitar a súa chamada. decisión é escoitar a súa chamada. Ninguén se pon en camiño tras os Ninguén se pon en camiño tras os

pasos de Xesús seguindo a súa pasos de Xesús seguindo a súa propia intuición ou os seus desexos propia intuición ou os seus desexos

de vivir un ideal. de vivir un ideal.

Comezamos a seguilo cando nos sentimos atraídos e chamados por Cristo.

Por iso, a fe non consiste primordialmente en crer algo sobre Xesús senón en crelo a El.

Cando falta o seguimento a Xesús, Cando falta o seguimento a Xesús, coidado e reafirmado unha e otra vez no propio coidado e reafirmado unha e otra vez no propio

corazón e na comunidade crente, acorazón e na comunidade crente, a nosa fe corre o risco de quedar reducida a unha nosa fe corre o risco de quedar reducida a unha

aceptación de crenzas, unha práctica de obrigacións aceptación de crenzas, unha práctica de obrigacións relixiosas e unha obediencia á disciplina da Igrexa.relixiosas e unha obediencia á disciplina da Igrexa.

É fácil entón É fácil entón instalarnos na instalarnos na

práctica relixiosa, práctica relixiosa, sen deixarnos sen deixarnos

cuestionar polas cuestionar polas chamadas que chamadas que Xesús nos fai Xesús nos fai

desde o evanxeo desde o evanxeo que escoitamos que escoitamos cada domingo. cada domingo.

Xesús está dentro desa relixión, pero non nos Xesús está dentro desa relixión, pero non nos arrastra tras os seus pasos. arrastra tras os seus pasos.

Sen decatarnos, acostumámonos a vivir de Sen decatarnos, acostumámonos a vivir de maneira rutineira e repetitiva. maneira rutineira e repetitiva.

Fáltanos a creatividade, a renovación e a Fáltanos a creatividade, a renovación e a alegría dos que viven esforzándose por seguir a alegría dos que viven esforzándose por seguir a

Xesús.Xesús.

ESCOITAR E SEGUIR A XESÚS  Era invierno. Xesús andaba paseando polo pórtico de Salomón, unha das galerías ao aire libre, que rodeaban a gran explanada do Templo. Este pórtico, en concreto, era un lugar moi frecuentado pola xente pois, ao parecer, estaba protexido contra o vento por unha muralla.

Axiña, un grupo de xudeus rodean a Xesús. O diálogo é tenso. Os xudeus acósano coas súas preguntas. Xesús critícaos porque non aceptan a súa mensaxe nin a súa actuación. En concreto, dilles: "Vós non credes porque non sodes das miñas ovellas". Que significa esta metáfora?

Xesús é moi claro: “As miñas ovellas escoitan a miña voz, e eu coñézoas; elas séguenme, e eu doulles vida eterna". Xesús non forza a ninguén. El soamente chama. A decisión de seguilo depende de cada un de nós. Só se o escoitamos e o seguimos, establecemos con Xesús esa relación que leva á vida eterna.

Nada hai tan decisivo para ser cristián como tomar a decisión de vivir como seguidores de Xesús. O gran risco dos cristiáns foi sempre pretender selo, sen seguir a Xesús. De feito, moitos dos que se foron afastando das nosas comunidades son persoas ás que ninguén axudou a tomar a decisión de vivir seguindo os seus pasos.

Non obstante, esa é a primeira decisión dun cristián. A decisión que o cambia todo, porque é comezar a vivir de maneira nova a adhesión a Cristo e a pertenza á Igrexa: encontrar, por fin, o camiño, a verdade, o sentido e a razón da relixión cristiá.

E o primeiro para tomar esa decisión é escoitar a súa chamada. Ninguén se pon en camiño tras os pasos de Xesús seguindo a súa propia intuición os seus desexos de vivir un ideal. Comezamos a seguilo cando nos sentimos atraídos e chamados por Cristo. Por iso, a fe non consiste primordialmente en crer algo sobre Xesús senón en crelo a El.

Cando falta o seguimento a Xesús, coidado e reafirmado unha e outra vez no propio corazón e na comunidade crente, a nosa fe corre o risco de quedar reducida a unha aceptación de crenzas, unha práctica de obrigacións relixiosas e unha obediencia á disciplina da Igrexa.

É fácil entón instalarnos na práctica relixiosa, sen deixarnos cuestionar polas chamadas que Xesús nos fai desde o evanxeo que escoitamos cada domingo. Xesús está dentro desa relixión, pero non nos arrastra tras os seus pasos. Sen decatarnos, acostumámonos a vivir de maneira rutineira e repetitiva. Fáltanos a creatividade, a renovación e a alegría dos que viven esforzándose por seguir a Xesús.

José Antonio Pagola