Música: Jules Massenet. MeditaciónPresent:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.Amundarain.

4 de maio de 20143º Pascua (A)

Lucas 24, 13-35

Rede evanxelizadora BUENAS NOTICIASDifunde a forza transformadora do Evanxeo. Pásao..

José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola

Acoller a forzado Evanxeo

Dous discípulos de Xesús vanse afastando de

Xerusalén. Camiñan tristes e desolados.

No seu corazón apagouse a esperanza que puxeran en Xesús,

cando o viron Morrer na cruz.

Con todo, continúan pensando nel.

Non o poden esquecer. Terá sido todo unha ilusión?

Mentres conversan e discuten de todo o vivido, Mentres conversan e discuten de todo o vivido, Xesús achégaselles e ponse a camiñar con eles. Xesús achégaselles e ponse a camiñar con eles.

Con todo, os discípulos non o recoñecen. Con todo, os discípulos non o recoñecen. Aquel Xesús no que tanto confiaban ao que amaron tal vez Aquel Xesús no que tanto confiaban ao que amaron tal vez

con paixón, parécelles agora un camiñante estraño.con paixón, parécelles agora un camiñante estraño.

Xesús únese á súa conversación. Xesús únese á súa conversación. Os camiñantes escóitano primeiro Os camiñantes escóitano primeiro

sorprendidos, sorprendidos, pero pouco a pouco algo se vai pero pouco a pouco algo se vai

espertando no seu corazón. espertando no seu corazón. Non saben exactamente que. Non saben exactamente que.

Máis tarde dirán:Máis tarde dirán: ““Non estaba ardendo o noso Non estaba ardendo o noso

corazón mentres nos falaba polo corazón mentres nos falaba polo camiño?”camiño?”

Os camiñantes séntense Os camiñantes séntense atraídos polas palabrasatraídos polas palabras

de Xesús.de Xesús. Chega un momento en que Chega un momento en que necesitan a súa compaña. necesitan a súa compaña.

Non queren deixalo marchar: Non queren deixalo marchar: ““Queda connosco”Queda connosco”. .

Durante a cea, abríronselles os ollos e Durante a cea, abríronselles os ollos e recoñecérono. recoñecérono.

Este é a primeira mensaxe do relato: Este é a primeira mensaxe do relato: Cando acollemos a Xesús como compañeiro de Cando acollemos a Xesús como compañeiro de

camiño, as súas palabras poden espertar en nós a camiño, as súas palabras poden espertar en nós a esperanza perdidaesperanza perdida..

Durante estes anos, moitas persoas perderon a súa confianza en Xesús.

Pouco a pouco, convertéuselles nun personaxe estraño e irrecoñecible.

Todo o que saben del é o que poden reconstruír, de maneira parcial e fragmentaria,

a partir do que escoitaron a predicadores e catequistas.

Sen dúbida, a Sen dúbida, a homilía dos homilía dos

domingos cumpre domingos cumpre unha tarefa unha tarefa

insubstituíble, pero insubstituíble, pero resulta claramente resulta claramente insuficiente para insuficiente para

que as persoas de que as persoas de hoxe poidan entrar hoxe poidan entrar en contacto directo en contacto directo e vivo co Evanxeo.e vivo co Evanxeo.

Tal como se leva a cabo, ante un pobo que ha de Tal como se leva a cabo, ante un pobo que ha de permanecer mudo, sen expoñer as súas inquedanzas, permanecer mudo, sen expoñer as súas inquedanzas,

interrogantes e problemas, é difícil que logre rexenerar a interrogantes e problemas, é difícil que logre rexenerar a fe vacilante de tantas persoas que buscan, ás veces sen fe vacilante de tantas persoas que buscan, ás veces sen

sabelo, encontrarse con Xesússabelo, encontrarse con Xesús.

Non chegou o momento de instaurar, fóra do contexto da liturxia dominical, un espazo novo e diferente para escoitar xuntos o Evanxeo de Xesús? Por que non reunirnos laicos e

presbíteros, mulleres e homes, cristiáns convencidos e persoas que se interesan pola fe, a escoitar, compartir,

dialogar e acoller o Evanxeo de Xesús?

Temos que dar ao Evanxeo a oportunidade de entrar con Temos que dar ao Evanxeo a oportunidade de entrar con toda a súa forza transformadora en contacto directo e toda a súa forza transformadora en contacto directo e

inmediato cos problemas, crises, medos e esperanzas da inmediato cos problemas, crises, medos e esperanzas da xente de hoxe.xente de hoxe.

Pronto será demasiado tarde para recuperar entre nós a Pronto será demasiado tarde para recuperar entre nós a frescura orixinal do Evanxeo.frescura orixinal do Evanxeo.

ACOLLER A FORZA DO EVANXEO

Dous discípulos de Xesús vanse afastando de Xerusalén. Camiñan tristes e desolados. No seu corazón apagouse a esperanza que puxeran en Xesús, cando o viron morrer na cruz. Con todo, continúan pensando nel. Non o poden esquecer. Terá sido todo unha ilusión?

Mentres conversan e discuten de todo o vivido, Xesús achégaselles e ponse a camiñar con eles. Con todo, os discípulos non o recoñecen. Aquel Xesús no que tanto confiaran e ao que amaron tal vez con paixón, parécelle agora un camiñante estraño.

Xesús únese á súa conversación. Os camiñantes escóitano primeiro sorprendidos, pero pouco a pouco algo se vai espertando no seu corazón. Non saben exactamente que. Máis tarde dirán: “Non estaba ardendo o noso corazón mentres nos falaba polo camiño?”

Os camiñantes séntense atraídos polas palabras de Xesús. Chega un momento en que necesitan a súa compaña. Non queren deixalo marchar: “Queda connosco”. Durante a cea, abriránselles os ollos e recoñecerano. Esta é a primeira mensaxe do relato: Cando acollemos a Xesús como compañeiro de camiño, as súas palabras poden espertar en nós a esperanza perdida.

Durante estes anos, moitas persoas perderon a súa confianza en Xesús. Pouco a pouco, convertéuselles nun personaxe sxtraño e irrecoñecible. Todo o que saben del é o que poden reconstruír, de maneira parcial e fragmentaria, a partir do que escoitaron a predicadores e catequistas.

Sen dúbida, a homilía dos domingos cumpre unha tarefa insubstituible, pero resulta claramente insuficiente para que as persoas de hoxe poidan entrar en contacto directo e vivo co Evanxeo. Tal como se leva a cabo, ante un pobo que ha de permanecer mudo, sen expoñer as súas inquedanzas, interrogantes e problemas, é difícil que logre rexenerar a fe vacilante de tantas persoas que buscan, ás veces sen sabelo, encontrarse con Xesús.

Non chegou o momento de instaurar, fóra do contexto da liturxia dominical, un espazo novo e diferente para escoitar xuntos o Evanxeo de Xesús? Por que non reunirnos laicos e presbíteros, mulleres e homes, cristiáns convencidos e persoas que se interesan pola fe, a escoitar, compartir, dialogar e acoller o Evanxeo de Xesús?

Temos que dar ao Evanxeo a oportunidad de entrar con toda a súa forza transformadora en contacto directo e inmediato cos problemas, crises, medos e esperanzas da xente de hoxe. Pronto será demasiado tarde para recuperar entre nós a frescura orixinal do Evanxeo.

José Antonio Pagola