Escoitar a súa voz Escoitar a súa voz e seguir os seus pasose seguir os seus pasos

Presentación: B. Presentación: B. Areskurrinaga HCAreskurrinaga HCEuskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. AmundarainMúsica: Bruch. Adagio.Música: Bruch. Adagio.

17 de abril de 20164º Pascua – C

(Xoán 10, 27-30)

José Antonio Pagola

A escena é tensa e conflitiva. Xesús está paseando dentro doXesús está paseando dentro do

recinto do templo.recinto do templo. Axiña, un grupo de xudeus rodéao Axiña, un grupo de xudeus rodéao

acosándoo con aire ameazador.acosándoo con aire ameazador.

Xesús non se intimida, señon Xesús non se intimida, señon que lles reprocha que lles reprocha

abertamente a súa falta de fe: abertamente a súa falta de fe: «Vós non credes porque non «Vós non credes porque non

sodes ovellas miñas»sodes ovellas miñas». .

O evanxelista di que, ao terminar O evanxelista di que, ao terminar de falar, os xudeus tomaron de falar, os xudeus tomaron

pedras para apedralo.pedras para apedralo.

Para probar que non son ovellas súas, Xesús atrévese a explicarlles que

significa ser dos seus.

Só subliña dous trazos, os máis esenciais e

imprescindibles: «As miñas ovellas

escoitan a miña voz... e séguenme».

Despois de vinte séculos, os cristiáns Despois de vinte séculos, os cristiáns necesitamos lembrar de novo que o esencial necesitamos lembrar de novo que o esencial para ser a Igrexa de Xesús é escoitar a súa para ser a Igrexa de Xesús é escoitar a súa

voz e seguir os seus pasosvoz e seguir os seus pasos..

O primeiro é espertar a capacidade

de escoitar a Xesús. Desenvolver moito máis nas

nosas comunidades esa sensibilidade, que está viva en moitos cristiáns sinxelos que saben captar a Palabra que vén de Xesús en toda a súa frescura e sintonizar coa

súa Boa Nova de Deus.

Xoán XXIII dixo nunha ocasión que «a Igrexa é como unha vella fonte de aldea de cuxa villa ha de correr sempre

auga fresca». Nesta Igrexa vella de vinte séculos temos que facer

correr a auga fresca de Xesús.

Se non queremos que a nosa fe se vaia diluíndo progresivamente en formas decadentes de relixiosidade

superficial, no medio dunha sociedade que invade as nosas conciencias con mensaxes, consignas, imaxes,

comunicados e reclamos de todo xénero, temos que aprender a poñer no centro das nosas comunidades a

Palabra viva, concreta e inconfundible de Xesús, o noso único Señor.

Pero non abonda escoitar a súa voz.

É necesario seguir a Xesús.

Chegou o momento de decidirnos entre

contentarnos con unha «relixión burguesa» que

tranquiliza as conciencias pero afoga

a nosa alegría, ou aprender a vivir a fe cristiá como unha

aventura apaixonante de seguir a Xesús.

A aventura consiste en crer o que El creu,

darlle importancia ao que El lle deu,

defender a causa do ser humano coma El a defendeu,

achegarnos aos indefensos e desvalidos coma El se achegou,

ser libres para facer o ben coma El,

confiar no Pai coma El confiou e

enfrontarnos á vida e á morte coa esperanza con que El

se enfrontou.

Se os que viven perdidos, sós ou desorientados, poden atopar na Se os que viven perdidos, sós ou desorientados, poden atopar na comunidade cristiá un lugar onde se aprende a vivir xuntos de comunidade cristiá un lugar onde se aprende a vivir xuntos de maneira máis digna, solidaria e liberada seguindo a Xesús, a maneira máis digna, solidaria e liberada seguindo a Xesús, a Igrexa estará ofrecendo á sociedade un dos seus mellores Igrexa estará ofrecendo á sociedade un dos seus mellores

servizos.servizos.

ESCOITAR A SÚA VOZ E SEGUIR OS SEUS PASOS 

A escena é tensa e conflitiva. Xesús está paseando dentro do recinto do templo. Axiña, un grupo de xudeus rodéao acosándolo con aire ameazador. Xesús non se intimida, señon que lles reprocha abertamente a súa falta de fe: «Vós non credes porque non sodes ovellas miñas». O evanxelista di que, ao terminar de falar, os xudeus tomaron pedras para apedralo.

Para probar que non son ovellas súas, Xesús atrévese a explicarlles que significa ser dos seus. Só subliña dous trazos, os máis esenciais e imprescindibles: «As miñas ovellas escoitan a miña voz... e séguenme». Despois de vinte séculos, os cristiáns necesitamos lembrar de novo que o esencial para ser a Igrexa de Xesús é escoitar a súa voz e seguir os seus pasos.

O primeiro é espertar a capacidade de escoitar a Xesús. Desenvolver moito máis nas nosas comunidades esa sensibilidade, que está viva en moitos cristiáns sinxelos que saben captar a Palabra que vén de Xesús en toda a súa frescura e sintonizar coa súa Boa Nova de Deus. Xoán XXIII dixo nunha ocasión que «a Igrexa é como unha vella fonte de aldea de cuxa villa ha de correr sempre auga fresca». Nesta Igrexa vella de vinte séculos temos que facer correr a auga fresca de Xesús.

Se non queremos que a nosa fe se vaia diluíndo progresivamente en formas decadentes de relixiosidade superficial, no medio dunha sociedade que invade as nosas conciencias con mensaxes, consignas, imaxes, comunicados e reclamos de todo xénero, temos que aprender a poñer no centro das nosas comunidades a Palabra viva, concreta e inconfundible de Xesús, o noso único Señor.

Pero non abonda escoitar a súa voz. É necesario seguir a Xesús. Chegou o momento de decidirnos entre contentarnos cunha «relixión burguesa» que tranquiliza as conciencias pero afoga a nosa alegría, ou aprender a vivir a fe cristiá como unha aventura apaixonante de seguir a Xesús.

A aventura consiste en crer o que El creu, darlle importancia ao que El lle deu, defender a causa do ser humano coma El a defendeu, achegarnos aos indefensos e desvalidos coma El se achegou, ser libres para facer o ben coma El, confiar no Pai coma El confiou e enfrontarnos á vida e á morte coa esperanza con que El se enfrontou.

Se os que viven perdidos, sós ou desorientados, poden encontrar na comunidade cristiá un lugar onde se aprende a vivir xuntos de maneira máis digna, solidaria e liberada seguindo a Xesús, a Igrexa estará ofrecendo á sociedade un dos seus mellores servizos.

José Antonio Pagola