Red evangelizadora Buenas NoticiasPrepara o camiño do Señor. PásaloRed evangelizadora Buenas NoticiasPrepara o camiño do Señor. Pásalo

7 de decembro de 2014 2º Domingo

Advento (B) Marcos 1, 1 - 8

Presentación: B.Areskurrinaga HCMúsica:Montovani-Love;present:Euskaraz:D.Amundarain

José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola

«Comeza a Boa Nova de

Xesucristo, Fillo de Deus».

Este é o inicio Este é o inicio solemne e gozoso solemne e gozoso

do evanxeo de do evanxeo de Marcos.Marcos.

Pero, a continuación, de maneira abrupta e

sen advertencia ningunha, comeza a

falar da urxente conversión que

necesita vivir todo o pobo para

acoller a seu Mesías e Señor.

No deserto aparece un profeta diferente.

Vén «preparar o camiño do

Señor».

Este é o seu gran servizo a Xesús.

A súa chamada non se dirixe só á conciencia

individual de cada un. O que busca Xoán vai máis alá da conversión moral

de cada persoa.

Trátase de «preparar o camiño do Señor»,

un camiño concreto e ben definido, o camiño que vai seguir Xesús defraudando as expectativas convencionais de moitos.

A reacción do pobo é conmovedora.

Segundo o evanxelista, deixan Xudea e Xerusalén e marchan ao «deserto » para escoitar a

voz que os chama.

El deserto lémbralles a súa antiga fidelidade a Deus, o seu amigo e

aliado, pero, sobre todo, é o mellor lugar para escoitar a chamada á

conversión..

Alí o pobo toma conciencia da situación en que viven;

experimentan a necesidade de cambiar; recoñecen os seus

pecados sen botarse as culpas uns a outros; senten

necesidade de salvación.

Segundo Marcos,Segundo Marcos, ««confesaban os seus confesaban os seus

pecadospecados» » e Xoán e Xoán ««bautizábaosbautizábaos».».

A conversión que necesita o noso modo de vivir o cristianismo non se

pode improvisar.

Require un tempo longo de recollimento e traballo interior.

Requiere un tiempo largo de recogimiento e trabajo interior.

Pasarán anos ata que fagamos máis verdade na

Igrexa e recoñezamos a conversión que

necesitamos para acoller máis fielmente a

Xesucristo no centro do noso cristianismo.

Esta pode ser hoxe a nosa tentación. Non ir ao «deserto».

Eludir a necesidade de conversión. Non escoitar ningunha voz que nos

invite a cambiar.

Distraernos con calquera cousa, para esquecer os nosos medos e disimular a nosa falta de coraxe para acoller a verdade de Xesucristo.

A imaxe do pobo xudeu

«confesando os seus pecados »

é admirable.

Non necesitamos os cristiáns de hoxe facer un

exame de conciencia colectivo, a todos os niveis,

para recoñeceros nosos erros

e pecados?

Sen este recoñecemento, es posible

«preparar o camiño do Señor»?

CONFESAR OS NOSOS PECADOS

«Comeza a Boa Nova de Xesucristo, Fillo de Deus». Este é o inicio solemne e gozoso do evanxeo de Marcos. Pero, a continuación, de maneira abrupta e sen advertencia ningunha, comeza a falar da urxente conversión que necesita vivir todo o pobo para acoller a seu Mesías e Señor.No deserto aparece un profeta diferente. Vén a «preparar o camiño do Señor». Este é o seu gran servizo a Xesús. A súa chamada non se dirixe só á conciencia individual de cada un. O que busca Xoán vai máis alá da conversión moral de cada persoa. Trátase de «preparar o camiño do Señor», un camiño concreto e ben definido, o camiño que vai seguir Xesús defraudado as expectativas convencionais de moitos.A reacción do pobo é conmovedora. Segundo o evanxelista, deixan Xudea e Xerusalén e marchan ao «deserto» para escoitar a voz que os chama. O deserto lémbralles a súa antiga fidelidade a Deus, o seu amigo e aliado, pero, sobre todo, é o mellor lugar para escoitar a chamada á conversión.Alí o pobo toma conciencia da situación en que viven; experimentan a necesidad de cambiar; recoñecen os seus pecados sen botarse as culpas uns a outros; senten necesidade de salvación. Segundo Marcos, «confesaban o s seus pecados» e Xoán «bautizábaos».

A conversión que necesita o noso modo de vivir o cristianismo non se pode improvisar. Require un tempo longo de recollimento e traballo interior. Pasarán anos ata que fagamos máis verdade na Igrexa e recoñezamos a conversión que necesitamos para acoller máis fielmente a Xesucristo no centro do noso cristianismo.

Esta pode ser hoxe a nosa tentación. Non ir ao «deserto». Eludir a necesidad de conversión. Non escoitar ningunha voz que nos invite a cambiar. Distraernos con calquera cousa, para esquecer os nosos medos e disimular a nosa falta de coraxe para acoller a verdade de Xesucristo.A imaxe do pobo xudeu «confesando os seus pecados» é admirable. Non necesitamos os cristiáns de hoxe facer un exame de conciencia colectivo, a todos os niveis, para recoñecer os nosos erros e pecados? Sen este recoñecemento, es posible «preparar o camiño do Señor»?

José Antonio Pagola