Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS Difunde a chamada de Xesús a seguilo. Pásao.

30 de xuño de 2013 13º Tempo ordinario C Lucas 9, 51-62

Xesús emprende con decisión a súa marcha cara a

Xerusalén. Sabe o perigo que corre na capital,

pero nada o detén. A súa vida só ten

un obxectivo: anunciar e promover o

proxecto do Reino de Deus.

A marcha comeza mal: A marcha comeza mal: os samaritanos rexeitano.os samaritanos rexeitano.

Está acostumado: Está acostumado: o mesmo lle sucedeu nao mesmo lle sucedeu na

súa vila de Nazaré.súa vila de Nazaré.

Xesús sabe que non é fácil acompañalo na Xesús sabe que non é fácil acompañalo na súa vida de profeta itinerante. súa vida de profeta itinerante.

Non pode ofrecer aos seus seguidores a Non pode ofrecer aos seus seguidores a seguridade e o prestixio que poden seguridade e o prestixio que poden

prometer os letrados da leiprometer os letrados da lei aos seus discípulos. aos seus discípulos.

Xesús non engana a ninguén. Os que o queiran seguir terán que

aprender a vivir coma El.

Mentres ían de camiño achegóuselles un

descoñecido. Parece estar entusiamado: “Seguireite a onde

vaias”

Antes que nada, Xesús faille ver que non

espere del seguridade, vantaxes, nin benestar. El mesmo “non ten onde pousar a súa cabeza”. Non ten casa, come o que lle ofrecen, durme

onde pode.

Non nos enganemos. O gran obstáculo que nos impide Non nos enganemos. O gran obstáculo que nos impide hoxe a moitos cristiáns seguir de verdade a Xesús é o hoxe a moitos cristiáns seguir de verdade a Xesús é o

benestar no que vivimos instalados.benestar no que vivimos instalados.

Dános medo tomalo Dános medo tomalo en serio porque en serio porque

sabemos que nos sabemos que nos esixiría vivir de esixiría vivir de maneira máismaneira máis

xenerosa e solidaria.xenerosa e solidaria.Somos escravos do Somos escravos do

noso pequeno noso pequeno benestar. benestar.

Tal vez, a crise Tal vez, a crise económica nos poida económica nos poida facer máis humanos facer máis humanos

e máis cristiáns.e máis cristiáns.

Outro pide a Xesús que o deixe ir enterrar a seu pai antes de seguilo.

Xesús respóndelle cun xogo de palabras provocativo e enigmático:

“Deixa que os mortos enterren os seus mortos, ti vai anunciar

o Reino de Deus”. Estas palabras desconcertantes cuestionan o noso Estas palabras desconcertantes cuestionan o noso

estilo convencional de vivir.estilo convencional de vivir.

Ninguén debería vivir sen fogar, sen patria, debería vivir sen fogar, sen patria, sen papeis, sen dereitos.

Todos podemos facer algo máis por un mundo máis xusto e fraterno.

Temos que ensanchar o horizonte Temos que ensanchar o horizonte no que nos movemos.no que nos movemos.

A familia non o é todo. A familia non o é todo. Hai algo máis importante.Hai algo máis importante.

Se nos decidimos a seguir a Xesús, Se nos decidimos a seguir a Xesús, Temos que pensar tamén na familia humana:Temos que pensar tamén na familia humana:

Outro está Outro está disposto a disposto a

seguilo, pero seguilo, pero antesantes quere quere

despedirse da despedirse da súa familia.súa familia.

Xesús Xesús sorpréndeo con sorpréndeo con estas palabras: estas palabras: ““O que bota a O que bota a

man ao arado e man ao arado e segue mirando segue mirando atrás non vale atrás non vale

para o Reino de para o Reino de Deus”Deus”. .

Colaborar no proxecto de Xesús esixe dedicación total, mirar cara a adiante sen distraernos, camiñar cara ao futuro sen

pecharnos no pasado.

Recentemente, o Papa Francisco

advertiunos de algo que está pasando

hoxe na Igrexa: “ Temos medo a que

Deus nos leve por camiños novos, sacándonos dos

nosos horizontes, con frecuencia limitados, pechados e egoístas,

para abrirnos aos seus”.

CÓMO SEGUIR A Xesús Xesús emprende con decisión a súa marcha cara a Xerusalén. Sabe o perigo que corre na

capital, pero nada o detén. A súa vida só ten un obxectivo: anunciar e promover o proxecto do Reino de Deus. A marcha comeza mal: os samaritanos rexeitano. Está acostumado: o mesmo lle sucedeu na súa vila de Nazaré.

Xesús sabe que non é fácil acompañalo na súa vida de profeta itinerante. Non pode ofrecer aos seus seguidores a seguridad e o prestigio que poden prometer os letrados da lei aos seus discípulos. Xesús non engana a ninguén. Os que o queiran seguir terán que aprender a vivir coma El.

Mentres ían de camiño, achegóuselles un descoñecido. Parece estar entusiasmado:”Seguireite a onde vaias”. Antes que nada, Xesús faille ver que non espere del seguridade, vantaxes nin benestar. El mesmo “non ten onde pousar a súa cabeza”. Non ten casa, come o que lle ofrecen, durme onde pode.

Non nos enganemos. O grande obstáculo que nos impide hoxe a moitos cristiáns seguir de verdade a Xesús é o benestar no que vivimos instalados. Dános medo tomalo en serio porque sabemos que nos esixría vivir de maneira máis xenerosa e solidaria. Somos escravos do noso pequeno benestar. Tal vez, a crise económica nos poide facer máis humanos e máis cristiáns.

Outro pídelle a Xesús que o deixe ir enterrar a seu pai antes de seguilo. Xesús respóndelle cun xogo de palabras provocativo e enigmático: “Deixa que os mortos enterren a seus mortos, ti vai anunciar o Reino de Deus”. Estas palabras desconcertantes cuestionan o noso estilo convencional de vivir.

Temos que ensanchar o horizonte no que nos movemos. A familia non o é todo. Hai algo máis importante. Se nos decidimos a seguir a Xesús, temos que pensar tamén na familia humana: ninguén debería vivir sen fogar, sen patria, sen papeis, sen dereitos. Todos podemos facer algo máis por un mundo máis xusto e fraterno.

Outro está disposto a seguilo, pero antes quere despedirse da súa familia. Xesús sorpréndeo con estas palabras: “O que bota a man ao arado e segue mirando atrás non vale para o Reino de Deus”. Colaborar no proxecto de Xesús esixe dedicación total, mirar cara a adiante sen distraernos, camiñar cara ao futuro sen pecharnos no pasado.

Recentemente, o Papa Francisco advertiunos de algo que está pasando hoxe na Igrexa: “ Temos medo a que Deus nos leve por camiños novos, sacándonos dos nosos horizontes, con frecuencia limitados, pechados e egoístas, para abrirnos aos seus”.

José Antonio Pagola