José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIASContribúe á nosa conversión ao Evanxeo. Pásao.

27 de outubro de 201330º Tempo Ordinario (C)

Lucas 18, 9-14

Música:InstrumentalPresentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.Amundarain

A parábola do fariseo e A parábola do fariseo e o publicano o publicano

adoita espertar en non adoita espertar en non poucos cristiáns un poucos cristiáns un

rexeitamento grande rexeitamento grande cara ao fariseo que se cara ao fariseo que se presenta ante Deus presenta ante Deus

arrogante earrogante e seguro de si mesmo,seguro de si mesmo,

e unha simpatía e unha simpatía espontánea cara ao espontánea cara ao

publicano que publicano que recoñece recoñece

humildemente humildemente o seu pecado.o seu pecado.

Como paradoxo, o relato pode

espertar en nós este sentimento: “Douche grazas,

meu Deus, porque non son

como este fariseo”.

Para escoitar correctamente a Para escoitar correctamente a mensaxe da parábola, temos que ter mensaxe da parábola, temos que ter en conta que Xesús non a conta para en conta que Xesús non a conta para

criticar os sectores fariseos, senón criticar os sectores fariseos, senón para sacudir a conciencia depara sacudir a conciencia de

““algúns que, téndose por algúns que, téndose por xustos, sentíanse seguros de si xustos, sentíanse seguros de si

mesmos e desprezaban os mesmos e desprezaban os demais”.demais”.

Entre estes encontrámonos, Entre estes encontrámonos, certamente, non poucos católicos dos certamente, non poucos católicos dos

nosos días.nosos días.

A oración do fariseo A oración do fariseo revélanosrevélanos

a súa actitude a súa actitude interior:interior:

““Oh Deus! Oh Deus! Douche grazas Douche grazas porque non son porque non son

como como os demais”os demais”..

Que clase de oración Que clase de oración é esta de crerse é esta de crerse mellor que os mellor que os

demais?demais?

Ata un fariseo, fiel cumpridor da Lei, pode vivir nunha

actitude pervertida. Este home

séntese xusto ante Deus e,

precisamente por iso, convértese en xuíz que despreza e condena os que non son coma el.

O publicano, pola contra, só acerta a dicir: O publicano, pola contra, só acerta a dicir: “Oh Deus! Ten “Oh Deus! Ten compaixón deste pecador”compaixón deste pecador”. .

Este home recoñece humildemente o seu pecado. Este home recoñece humildemente o seu pecado. Non se pode gloriar da súa vida. Non se pode gloriar da súa vida.

Encoméndase á compaixón de Deus.Encoméndase á compaixón de Deus. Non se compara con ninguén. Non se compara con ninguén.

Non xulga os demais. Non xulga os demais. Vive en verdade ante si mesmo e ante Deus.Vive en verdade ante si mesmo e ante Deus.

A parábola é unha penetrante crítica que A parábola é unha penetrante crítica que desenmascara unha actitude relixiosa enganosa, desenmascara unha actitude relixiosa enganosa, que nos permite vivir ante Deus seguros da nosa que nos permite vivir ante Deus seguros da nosa

inocencia, mentres condenamos desde a nosa inocencia, mentres condenamos desde a nosa suposta superioridade moral a todo o que non pensa suposta superioridade moral a todo o que non pensa

ou actúa coma nós.ou actúa coma nós.

Circunstancias históricas e correntes triunfalistas Circunstancias históricas e correntes triunfalistas afastadas do evanxeo fixéronnos aos católicos afastadas do evanxeo fixéronnos aos católicos especialmente especialmente proclives a esa tentación. proclives a esa tentación.

Por iso, temos que ler a parábola cada un en Por iso, temos que ler a parábola cada un en actitude autocrítica:actitude autocrítica:

Por que Por que nos cremos mellores que os agnósticos?nos cremos mellores que os agnósticos?

Por que nos sentimos máis cerca de Deus que os non practicantes?

Que hai no fondo de certas oracións pola conversión dos pecadores?

Que é reparar os pecados dos demais sen vivir converténdonos a Deus?

Recentemente, ante a pregunta dun periodista,

o Papa Francisco fixo esta afirmación: ““Quen son eu para xulgar a un gay?”. Quen son eu para xulgar a un gay?”.

As súas palabras sorprenderon a case todos. Ao parecer, ninguén se esperaba unha resposta

tan sinxela e evanxélica dun Papa católico. Con todo, esa é a actitude de quen

vive en verdade ante Deus.

QUEN SON EU PARA XULGAR?

A parábola do fariseo e o publicano adoita espertar en non poucos cristiáns un rexeitamento grande cara o fariseo que se presenta ante Deus arrogante e seguro de si mesmo, e unha simpatía espontánea cara o publicano que recoñece humildemente o seu pecado. Como paradoxo, o relato pode espertar en nós este sentimento: “Douche grazas, meu Deus, porque non son coma este fariseo”.

Para escoitar correctamente a mensaxe da parábola, temos que ter en conta que Xesús non a conta para criticar os sectores fariseos, senón para sacudir a conciencia de “algúns que, téndose por xustos, sentíanse seguros de si mesmos e desprezaban os demais”. Entre estes encontrámonos, certamente, non poucos católicos dos nosos días.

A oración do fariseo revélanos a súa actitude interior: “Oh Deus! Douche grazas porque non son coma os demais”. Que clase de oración é esta de crerse mellor que os demais? Ata un fariseo, fiel cumpridor da Lei, pode vivir nunha actitude pervertida. Este home séntese xusto ante Deus e, precisamente por iso, convértese en xuíz que despreza e condena os que non son coma el.

O publicano, pola contra, só acerta a dicir: “Oh Deus! Ten compaixón deste pecador”. Este home recoñece humildemente o seu pecado. Non se pode gloriar da súa vida. Encoméndase á compaixón de Deus. Non se compara con ninguén. Non xulga os demais. Vive en verdade ante si mesmo e ante Deus.

A parábola é unha penetrante crítica que desenmascara unha actitude relixiosa enganosa, que nos permite vivir ante Deus seguros da nosa inocencia, mentres condenamos desde a nosa suposta superioridade moral a todo o que non pensa ou actúa coma nós.

Circunstancias históricas e correntes triunfalistas afastadas do evanxeo fixéronnos aos católicos especialmente proclives a esa tentación. Por iso, temos que ler a parábola cada un en actitude autocrítica: Por que nos creemos mellores que os agnósticos? Por que nos sentimos máis cerca de Deus que os non practicantes? Que hai no fondo de certas oracións pola conversión dos pecadores? Que é reparar os pecados dos demais sen vivir converténdonos a Deus?

Recentemente, ante a pregunta dun periodista, o Papa Francisco fixo esta afirmación: “Quen son eu para xulgar a un gay?”. As súas palabras sorprenderon a case todos. Ao parecer, ninguén se esperaba unha resposta tan sinxela e evanxélica dun Papa católico. Con todo, esa é a actitude de quen vive en verdade ante Deus

José Antonio Pagola