14 de xullo de 201315º Tempo ordinario (C)

Lucas 10, 25-37

Red evangelizadora BUENAS NOTICIASContribúe a reavivar no mundo a compaixón. Pásao.

José Antonio Pagola

Música:Mahler Adagio sinfonía 5Presentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.amundarain

““Sede compasivos comaSede compasivos comao voso Pai é compasivo”.o voso Pai é compasivo”.

Esta é a herdanza que Xesús deixouEsta é a herdanza que Xesús deixou á humanidade. á humanidade.

Para comprender a revolución que quere introducir na historia, temos que de ler con

atención o seu relato do ““bo samaritano”. bo samaritano”.

Nel descríbesenos a actitude que temos que promover, máis alá das

nosas crenzas e posicións ideolóxicas ou relixiosas, para construír

un mundo máis humano.

Na beira dun camiño solitario xace un ser humano, roubado,

agredido, despoxado de todo, medio morto,

abandonado á súa sorte.

Neste ferido sen nome e sen patria resume Xesús a situación de tantas vítimas inocentes maltratadas inxustamente e abandonadas

a carón de tantos camiños da historia.

No horizonte aparecen dous viaxeros: No horizonte aparecen dous viaxeros: primero un sacerdote, logo un levita.

Os dous pertencen ao mundo respectado da relixión oficial de Xerusalén.

Os dous actúan de maneira idéntica: “ven o ferido, dan un rodeo e pasan de largo”.

Os dous pechan os seus ollos e o seu corazón,Os dous pechan os seus ollos e o seu corazón, aquel home non existe para eles,aquel home non existe para eles,

pasan sen deterse. pasan sen deterse. Esta é a crítica radical de Xesús a toda relixión incapaz de Esta é a crítica radical de Xesús a toda relixión incapaz de

xerar nos seus membros xerar nos seus membros un corazón compasivo. un corazón compasivo.

Que sentido ten unha relixión tan pouco humana?Que sentido ten unha relixión tan pouco humana?

Polo camiño vén un terceiro personaxe.Polo camiño vén un terceiro personaxe. Non é sacerdote nin levita.Non é sacerdote nin levita.

Nin sequera pertence á relixión do Templo. Con Nin sequera pertence á relixión do Templo. Con todo, ao chegar, todo, ao chegar,

““ve o ferido, conmóvese e achégase”ve o ferido, conmóvese e achégase”. .

Logo, fai por aquel descoñecido todo o que pode para rescatalo con vida e

restaurar a súa dignidade. Esta é a dinámica que Xesús quere

introducir no mundo.

O primeiro é non pecharar os ollos. Saber “mirar” de maneira atenta e

responsable ao que sofre.

Esta mirada pódenos liberar do egoísmo e a Esta mirada pódenos liberar do egoísmo e a indiferenza que nos permiten vivir coa indiferenza que nos permiten vivir coa

conciencia tranquila e a ilusión de inocencia conciencia tranquila e a ilusión de inocencia no medio de tantas vítimas inocentes.no medio de tantas vítimas inocentes.

Ao mesmo tempo, “conmovernos” e deixar que o Ao mesmo tempo, “conmovernos” e deixar que o seu sufrimento nos doa tamén a nós..seu sufrimento nos doa tamén a nós..

O decisivo é reaccionar e “achegarnos” ao que sofre, non para

preguntarnos se teño ou non algunha obriga de axudalo,

senón para descubrir de cerca que é un ser necesitado que nos está

chamando. A nosa actuación concreta revelaranos a nosa calidade

humana.

Todo isto non é teoría.Todo isto non é teoría. O samaritano do relato O samaritano do relato non se sente obrigado a non se sente obrigado a cumplir un determinado cumplir un determinado

código relixioso ou moral. código relixioso ou moral. Sinxelamente, Sinxelamente,

responde á situación do responde á situación do ferido inventando toda ferido inventando toda

clase de xestos prácticos clase de xestos prácticos orientados a aliviar o seu orientados a aliviar o seu sufrimento e restaurar a sufrimento e restaurar a

súa vida esúa vida e a súa dignidade. a súa dignidade.

Xesús conclúe con estas palabras. Xesús conclúe con estas palabras. ““Vai e fai ti o mesmo”Vai e fai ti o mesmo”. .

NO PASAR DE LARGO

“Sede compasivos coma o voso Pai é compasivo”. Esta é a herdanza que Xesús deixou á humanidade. Para comprender a revolución que quere introducir na historia, temos qu ler con atención o seu relato do “bo samaritano”. Nel descríbesenos a actitude que temos que promover, máis alá das nosas crenzas e posicións ideolóxicas ou relixiosas, para construír un mundo máis humano.

Á beira dun camiño solitario xace un ser humano, roubado, agredido, despoxado de todo, medio morto, abandonado á súa sorte. Neste ferido sen nome e sen patria resume Xesús a situación de tantas vítimas inocentes maltratadas inxustamente e abandonadas a carón de tantos camiños da historia.

No horizonte aparecen dous viaxeiros: primero un sacerdote, logo un levita. os dous pertencen ao mundo respectado da relixión oficial de Xerusalén. Os dous actúan de maneira idéntica: “ven o ferido, dan un rodeo e pasan de largo”. Os dous pechan os seus ollos e o seu corazón, aquel home non existe para eles, pasan sen deterse. Esta é a crítica radical de Xesús a toda relixión incapaz de xerar nos seus membros un corazón compasivo. Que sentido ten unha relixión tan pouco humana?

Polo camiño vén un terceiro personaxe. Non é sacerdote nin levita. Nin sequera pertence á relixión do Templo. Con todo, ao chegar, “ve o ferido, conmóvese e achégase”. Logo, fai por aquel descoñecido todo o que pode para rescatalo con vida e restaurar a súa dignidade. Esta é a dinámica que Xesús quere introducir no mundo.

O primeiro é non pechar os ollos. Saber “mirar” de maneira atenta e responsable ao que sofre. Esta mirada pódenos liberar do egoísmo e a indiferenza que nos permiten vivir co a conciencia tranquila e a ilusión de inocencia no medio de tantas vítimas inocentes. Ao mesmo tempo, “conmovernos” e deixar que o seu sufrimento nos doa tamén a nós.

O decisivo é reaccionar e “achegarnos” ao que sofre, non para preguntarnos se teño ou non algunha obriga de axudalo, senón para descubrir de cerca que é un ser necesitado que nos está chamando. A nosa actuación concreta revelaranos a nosa calidade humana.

Todo isto non é teoría. O samaritano do relato non se sente obrigado a cumprir un determinado código relixioso ou moral. Sinxelamente, responde á situación do ferido inventando toda clase de xestos prácticos orientados a aliviar o seu sufrimento e restaurar a súa vida e a súa dignidade. Xesús conclúe con estas palabras. “Vai e fai ti o mesmo”.

José Antonio Pagola