José Antonio Pagola

22 de decembro de 20134º Advento (A)Mateu 1, 18-24

..Música: Bach, Música: Bach, Concierto de Concierto de violines .violines .Presentación: B.Areskurrinaga Presentación: B.Areskurrinaga HCHCEuskaraz:: D.AmundarainEuskaraz:: D.Amundarain

O evanxelista Mateu ten un interese especial en O evanxelista Mateu ten un interese especial en dicir aos seus lectores que Xesús ha de ser dicir aos seus lectores que Xesús ha de ser

chamado tamén chamado tamén “Emmanuel”“Emmanuel”. . Sabe moi ben que pode resultar chocante e Sabe moi ben que pode resultar chocante e

estraño. estraño.

¿A quen se lle pode A quen se lle pode chamar cun nome que chamar cun nome que

significasignifica ““Deus connosco”?Deus connosco”?

Con todo, este nome encerra o núcleo da fe cristiá e é o centro da celebración do Nadal.

Ese misterio último que nos Ese misterio último que nos rodea por todas partes e rodea por todas partes e

que os crentes chamamos que os crentes chamamos “Deus” non é algo afastado “Deus” non é algo afastado

e distante.e distante. Está con todos e cada un Está con todos e cada un

de nós.de nós. Como o podo saber?Como o podo saber?

É posible crer de maneira É posible crer de maneira razoable que Deus está razoable que Deus está comigo, se eu non teño comigo, se eu non teño ningunha experiencia ningunha experiencia

persoal por pequena que persoal por pequena que sexa?sexa?

De ordinario, aos cristiáns De ordinario, aos cristiáns non se nos ensinou a non se nos ensinou a percibir a presenza do percibir a presenza do

misterio de Deus no noso misterio de Deus no noso interior. interior.

Por iso, moitosPor iso, moitos imaxínano nalgún lugar imaxínano nalgún lugar indefinido e abstracto indefinido e abstracto

do Universo. do Universo.

Otros búscano adorando a Cristo presente na Eucaristía.

Bastantes tratan de escoitalo na Biblia.

Para outros, o mellor camiño é Xesús.

O misterio de Deus ten, sen dúbida, os seus O misterio de Deus ten, sen dúbida, os seus camiños para facerse presente en cada vida.camiños para facerse presente en cada vida.

Pero pódese dicir que, na cultura actual,Pero pódese dicir que, na cultura actual, se non o experimentamos dalgunha maneirase non o experimentamos dalgunha maneira

dentro de nós, dificilmente o dentro de nós, dificilmente o atoparemos fóra.atoparemos fóra.

Polo contrario, se percibimos a súa presenza no noso

interior, seranos máis doado rastrexar o seu misterio no

noso contorno.

É posible? O segredo consiste, sobre todo, en saber estar cos ollos pechados

e en silencio apacible, acollendo cun corazón sinxelo esa presenza misteriosa

que nos está alentando e sostendo..

Non se trata de pensar niso, senón de estar “acollendo” a paz, a vida, o amor, o perdón... que

nos chega desde o máis íntimo do noso ser.

É normal que, ao adentrarnos no noso propio misterio, nos encontremos

cos nosos medos e preocupacións, coas nosas feridas e tristezas, coa nosa

mediocridade e o noso pecado.

Non temos que desacougarnos, Non temos que desacougarnos, senón permanecer no silencio. senón permanecer no silencio.

A presenza amigable que está no A presenza amigable que está no fondo máis íntimo de nós iranos fondo máis íntimo de nós iranos

apaciguando, liberando e sandando.apaciguando, liberando e sandando.

Karl Rahner, un dos teólogos máis importantes do século vinte, afirma que,

no medio da sociedade secular dos nosos días,

“esta experiencia do corazón é a única coa que se pode comprender

a mensaxe de fe do Nadal: Deus fíxose home”.

O misterio último da vida é un misterio de bondade, de perdón e salvación, que está

connosco: dentro de todos e de cada un de nós.

Se o acollemos en silencio, conoceremos a ledicia do Nadal.

EXPERIENCIA INTERIOR

O evanxelista Mateu ten un interese especial en dicir aos seus lectores que Xesús ha de ser chamado tamén “Emmanuel”. Sabe moi ben que pode resultar chocante e estraño. A quen se lle pode chamar cun nome que significa “Deus connosco”? Con todo, este nome encerra o núcleo da fe cristiá e é o centro da celebración do Nadal.

Ese misterio último que nos rodea por todas partes e que os crentes chamamos “Deus” non é algo afastado e distante. Está con todos e cada un de nós. Como o podo saber? É posible crer de maneira razoable que Deus está comigo, se eu non teño ninlguna experiencia persoal por pequena que sexa?

De ordinario, aos cristiáos non se nos ensinou a percibir a presenza do misterio de Deus no noso interior. Por iso, moitos o imaxinan nalgún lugar indefinido e abstracto do Universo. Outros búscano adorando a Cristo presente na eucaristía. Bastantes tratan de escoitalo na Biblia. Para outros, o mellor camiño é Xesús.

O misterio de Deus ten, sen dúbida, os seus camiños para facerse presente en cada vida. Pero pódese dicir que, na cultura actual, se non o experimentamos dalgunha maneira dentro de nós, difícilmente o atoparemos fóra. Polo contrario, se percibimos a súa presenza no noso interior, seranos máis fácil rastrexar o seu misterio no noso conntorno.

É posible? O segredo consiste, sobre todo, en saber estar cos ollos pechados e en silencio apacible, acollendo cun corazón sinxelo esa presenza misteriosa que nos está alentando e sostendo. Non se trata de pensar niso, senón de estar “acollendo” a paz, a vida, o amor, o perdón... que nos chega desde o máis íntimo do noso ser.

É normal que, ao adentrarnos no noso propio misterio, nos encontremos cos nosos medos e preocupacións, coas nosas feridas e tristezas, coa nosa mediocridade e o noso pecado. Non temos que desacougarnos, senón permanecer en silencio. A presenza amigable que está no fondo máis íntimo de nós iranos apaciguando, liberando e sandando.

Karl Rahner, un dos teólogos máis importantes do século vinte, afirma que, no medio da sociedade secular dos nosos días, “esta experiencia do corazón é a única coa que se pode comprender a mensaxe de fe do Nadal: Deus fíxose home”. O misterio último da vida é un misterio de bondade, de perdón e salvación, que está connosco: dentro de todos e cada un de nós. Se o acollemos en silencio, coñeceremos a ledicia do Nadal.

JOSÉ ANTONIO PAGOLA

José Antonio Pagola