Presentación: B.Areskurrinaga HCPresentación: B.Areskurrinaga HCEuskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. AmundarainMúsica: Mendelssohn. Concierto para violín. AndanteMúsica: Mendelssohn. Concierto para violín. Andante

28 de febreiro de 201628 de febreiro de 20163º Coresma – C 3º Coresma – C

(Lucas 13,1-9)(Lucas 13,1-9)José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola

Onde estamos nós ?

Uns descoñecidos comunícanlle a Xesús a noticia da horrible matanza duns galileos no recinto sagrado do templo. O autor foi, unha

vez máis, Pilato.

O que máis os horroriza é que o sangue O que máis os horroriza é que o sangue daqueles homes se teña mesturado co daqueles homes se teña mesturado co

sangue dos animais que estaban ofrecendo a sangue dos animais que estaban ofrecendo a Deus.Deus.

Non sabemos por que acoden a Xesús. Desexan que se solidarice coas vítimas?

Queren que lles explique que horrendo pecado puideron cometer para merecer unha morte tan

ignominiosa? E se non pecaron, por que Deus permitiu aquela

morte sacrílega no seu propio templo?

Xesús responde Xesús responde recordando outro recordando outro acontecemento acontecemento

dramático ocorrido en dramático ocorrido en Xerusalén: a morte de Xerusalén: a morte de

dezaoito persoas dezaoito persoas esmagadas pola caída esmagadas pola caída

dun torreón da dun torreón da muralla próxima á muralla próxima á piscina de Siloé.piscina de Siloé.

Pois ben, de ambos sucesos fai Xesús a mesma Pois ben, de ambos sucesos fai Xesús a mesma afirmación: as vítimas non eran máis pecadores afirmación: as vítimas non eran máis pecadores

que os demais. que os demais. E termina a súa intervención coa mesma E termina a súa intervención coa mesma

advertencia: advertencia: «se non vos convertedes, todos «se non vos convertedes, todos

pereceredes».pereceredes».

A resposta de Xesús fai A resposta de Xesús fai pensar. pensar.

Antes que nada, rexeita a Antes que nada, rexeita a crenza tradicional de que as crenza tradicional de que as desgrazas son un castigo de desgrazas son un castigo de

Deus. Deus. Xesús non pensa nun Deus Xesús non pensa nun Deus

“xusticeiro" que vai “xusticeiro" que vai castigando os seus fillos e castigando os seus fillos e fillas repartindo aquí ou fillas repartindo aquí ou

acolá enfermidades, acolá enfermidades, accidentes ou desgrazas, accidentes ou desgrazas, como resposta aos seus como resposta aos seus

pecados.pecados.

Despois, cambia a perspectiva da formulación. Despois, cambia a perspectiva da formulación. Non se detén en elucubracións teóricas sobre a orixe Non se detén en elucubracións teóricas sobre a orixe última das desgrazas, falando da culpa das vítimas última das desgrazas, falando da culpa das vítimas

ou da vontade de Deus. ou da vontade de Deus.

Volve a súa mirada cara aos presentes e Volve a súa mirada cara aos presentes e enfróntaos consigo mesmos: han de escoitar enfróntaos consigo mesmos: han de escoitar

nestes acontecementos a chamada de Deus á nestes acontecementos a chamada de Deus á conversión e ao cambio de vida.conversión e ao cambio de vida.

Aínda vivimos estremecidos polo tráxico Aínda vivimos estremecidos polo tráxico terremoto de Haití. terremoto de Haití.

Como ler esta traxedia desde a actitude de Como ler esta traxedia desde a actitude de Xesús? Xesús?

Certamente, o primeiro non é preguntarnos Certamente, o primeiro non é preguntarnos onde está Deus, senón onde estamos nós. onde está Deus, senón onde estamos nós.

A pregunta que pode A pregunta que pode encamiñarnos cara a encamiñarnos cara a unha conversión non unha conversión non

é é «por que permite «por que permite Deus esta horrible Deus esta horrible desgraza?», senón desgraza?», senón «como consentimos «como consentimos nós que tantos seres nós que tantos seres humanos vivan na humanos vivan na

miseria, tan miseria, tan indefensos ante a indefensos ante a

forza da natureza?».forza da natureza?».

Ao Deus crucificado non o Ao Deus crucificado non o encontraremos pedíndolle encontraremos pedíndolle contas a unha divindade contas a unha divindade

afastada, senón afastada, senón identificándonos coas identificándonos coas

vítimas. vítimas.

Non o descubriremos Non o descubriremos protestando da súa protestando da súa

indiferenza ou negando a indiferenza ou negando a súa existencia, senón súa existencia, senón

colaborando de mil formas colaborando de mil formas por mitigar a dor en Haití e por mitigar a dor en Haití e

no mundo enteiro. no mundo enteiro.

Entón, tal vez, intuiremos entre luces e sombras que Deus está nas vítimas, defendendo as súa dignidade eterna, e nos que loitan contra o mal,

alentando o seu combate.

ONDE ESTAMOS NÓS? 

Uns descoñecidos comunícanlle a Xesús a noticia da horrible matanza duns galileos no recinto sagrado do templo. O autor foi, unha vez máis, Pilato. O que máis os horroriza é que o sangue daqueles homes se teña mesturado co sangue dos animais que estaban ofrecendo a Deus.

Non sabemos por que acoden a Xesús. Desexan que se solidarice coas vítimas? Queren que lles explique que horrendo pecado puideron cometer para merecer unha morte tan ignominiosa? e se non pecaron, por que Deus permitiu aquela morte sacrílega no seu propio templo?

Xesús responde recordando outro acontecemento dramático ocorrido en Xerusalén: a morte de dezaoito persoas esmagadas pola caída dun torreón da muralla próximo á piscina de Siloé. Pois ben, de ambos sucesos fai Xesús a mesma afirmación: as vítimas non eran máis pecadores que os demais. E termina a súa intervención coa mesma advertencia: «se non vos convertedes, todos pereceredes».

A resposta de Xesús fai pensar. Antes que nada, rexeita a crenza tradicional de que as desgrazas son un castigo de Deus. Xesús non pensa nun Deus “xusticeiro" que vai castigando os seus fillos e fillas repartindo aquí ou acolá enfermidades, accidentes ou desgrazas, como resposta aos seus pecados.

Despois, cambia a perspectiva da formulación. Non se detén en elucubracións teóricas sobre a orixe última das desgrazas, falando da culpa das vítimas ou da vontade de Deus. Volve a súa mirada cara aos presentes e enfróntaos consigo mesmos: han de escoitar nestes acontecementos a chamada de Deus á conversión e ao cambio de vida.

Aínda vivimos estremecidos polo tráxico terremoto de Haití. Como ler esta traxedia desde a actitude de Xesús? Certamente, o primeiro non é preguntarnos onde está Deus, senón onde estamos nós. A pregunta que pode encamiñarnos cara a unha conversión non é «por que permite Deus esta horrible desgraza?», senón «como consentimos nós que tantos seres humanos vivan na miseria, tan indefensos ante a forza da natureza?».

Ao Deus crucificado non o encontraremos pedíndolle contas a unha divindade afastada, senón identificándonos coas vítimas. Non o descubriremos protestando da súa indiferenza ou negando a súa existencia, senón colaborando de mil formas por mitigar a dor en Haití e no mundo enteiro. Entón, tal vez, intuiremos entre luces e sombras que Deus está nas vítimas, defendendo a su dignidade eterna, e nos que loitan contra o mal, alentando o seu combate.

José Antonio Pagola