6 setembro 201523º Tempo Ordinario

Marcos 7, 31-37

José Antonio Pagola

Música: E. CortázarPresentación: B. Areskurrinaga HCEuskaraz: D. Amundarain

Curara nosa Xordeira

  Os profetas de Israel usaban con frecuencia a Os profetas de Israel usaban con frecuencia a ««xordeiraxordeira» como unha metáfora provocativa » como unha metáfora provocativa para falar do pechamento e a resistencia do para falar do pechamento e a resistencia do

pobo a seu Deus. pobo a seu Deus.

Israel «Israel «ten oídos pero non oeten oídos pero non oe» o que Deus » o que Deus lle está dicindo. lle está dicindo.

Por iso, un profeta chama a todos á Por iso, un profeta chama a todos á conversión con estas palabras: conversión con estas palabras:

««Xordos, escoitade e oídeXordos, escoitade e oíde».».

Neste marco, as curacións de xordos, narradas polos evanxelistas, poden ser lidas como "relatos de

conversión" que nos invitan a deixarnos curar por Xesús de xordeiras e resistencias que nos impiden escoitar a

súa chamada ao seguimento.

En concreto, Marcos ofrece En concreto, Marcos ofrece no seu relato matices moi no seu relato matices moi suxestivos para traballar suxestivos para traballar

esta conversión nas esta conversión nas comunidades cristiáscomunidades cristiás.

O xordo vive alleo a todos. Non parece ser O xordo vive alleo a todos. Non parece ser consciente do seu estado. Non fai nada por consciente do seu estado. Non fai nada por

achegarse a quen o pode curar.achegarse a quen o pode curar. Por sorte para el, uns amigos interésanse Por sorte para el, uns amigos interésanse

por el e lévano ata Xesús. por el e lévano ata Xesús.

Así ha de ser a comunidade cristiá: un grupo Así ha de ser a comunidade cristiá: un grupo de irmáns e irmás que se axudan de irmáns e irmás que se axudan

mutuamente para vivir a carón de Xesús mutuamente para vivir a carón de Xesús deixándose curar por el.deixándose curar por el.

A curación da xordeira non é fácil. Xesús A curación da xordeira non é fácil. Xesús toma consigo o enfermo, retírase a un lado e toma consigo o enfermo, retírase a un lado e

concéntrase nel.concéntrase nel. É necesario o recollemento e a relación É necesario o recollemento e a relación

persoal. persoal.

Necesitamos nos Necesitamos nos nosos grupos nosos grupos

cristiáns un clima cristiáns un clima que permita un que permita un contacto máis contacto máis

íntimo e vital dos íntimo e vital dos crentes con Xesús.crentes con Xesús. A fe en Xesucristo A fe en Xesucristo nace e medra nesa nace e medra nesa

relación con el.relación con el.

Xesús traballa intensamente os oídos e a lingua do enfermo, pero non abonda. É

necesario que o xordo colabore.

Por iso, Xesús, despois de levantar os ollos ao Por iso, Xesús, despois de levantar os ollos ao ceo, buscando que o Pai se asocie ao seu ceo, buscando que o Pai se asocie ao seu

traballo curador, grítalle ao enfermo a primeira traballo curador, grítalle ao enfermo a primeira palabra palabra que ha de escoitar quen vive xordo a

Xesús e ao seu Evanxeo: «Ábrete».

É urxente que os cristiáns

escoitemos tamén hoxe esta chamada

de Xesús. Non son momentos fáciles para a súa

Igrexa. Pídesenos actuar

con lucidez e responsabilidade.

Sería funesto vivir hoxe Sería funesto vivir hoxe xordos á súa chamada, xordos á súa chamada, desoír as súas palabras desoír as súas palabras de vida, non escoitar a de vida, non escoitar a

súa Boa Nova, non súa Boa Nova, non captar os signos dos captar os signos dos

tempos, vivir pechados tempos, vivir pechados na nosa xordeira. na nosa xordeira.

A forza sandadora de A forza sandadora de Xesús pódenos curar.Xesús pódenos curar.

CURAR A NOSA XORDEIRA  

Os profetas de Israel usaban con frecuencia a «xordeira» como unha metáfora provocativa para falar do pechamento e a resistencia do pobo ao seu Deus. Israel «ten oídos pero non oe» o que Deus lle está dicindo. Por iso, un profeta chama a todos á conversión con estas palabras: «xordos, escoitade e oíde».

Neste marco, as curacións de xordos, narradas polos evanxelistas, poden ser lidas como "relatos de conversión" que nos invitan a deixarnos curar por Xesús de xordeiras e resistencias que nos impiden escoitar a súa chamada ao seguimento. En concreto, Marcos ofrece no seu relato matices moi suxestivos para traballar esta conversión nas comunidades cristiás.

O xordo vive alleo a todos. Non parece ser consciente do seu estado. Non fai nada por achegarse a quen o pode curar. Por sorte para el, uns amigos se interesan por el e lévano ata Xesús. Así ha de ser a comunidade cristiá: un grupo de irmáns e irmás que se axudan mutuamente para vivir a carón de Xesús deixándose curar por el.

A curación da xordeira non é fácil. Xesús toma consigo o enfermo, retírase a un lado e concéntrase nel. É necesario o recollemento e a relación persoal. Necesitamos nos nosos grupos cristiáns un clima que permita un contacto máis íntimo e vital dos crentes con Xesús. A fe en Xesucristo nace e medra nesa relación con el.

Xesús traballa intensamente os oídos e a lingua do enfermo, pero non abonda. É necesario que o xordo colabore. Por iso, Xesús, despois de levantar os ollos ao ceo, buscando que o Pai se asocie ao seu traballo curador, grítalle ao enfermo a primeira palabra que ha de escoitar quen vive xordo a Xesús e ao seu Evanxeo: «Ábrete».

É urxente que os cristiáns escoitemos tamén hoxe esta chamada de Xesús. Non son momentos fáciles para a súa Igrexa. Pídesenos actuar con lucidez e responsabilidade. Sería funesto vivir hoxe xordos á súa chamada, desoír as súas palabras de vida, non escoitar a súa Boa Nova, non captar os signos dos tempos, vivir pechados na nosa xordeira. A forza sandadora de Xesús pódenos curar.

José Antonio Pagola