TEMA 14: A INMUNIDADE E AS SAS APLICACINS

Na loita pola existencia, os organismos estn expostos a unha lexin de invasores que non se ven a simple vista e que en ocasins son mis perigosos ca os animais aos que serven de alimento, xa que actan dende dentro e van matando lentamente: son os microorganismos coma os virus, bacterias, protozoos e fungos ou as molculas txicas producidas por eles. Para impedir os efectos txicos dos microorganismos o das sas molculas, os animais desenvolveron ao longo da evolucin unha serie de mecanismos de defensa. Estes mecanismos de defensa constiten o sistema inmunitario

O sistema inmunitario dos vertebrados, dunha gran complexidade, ten como misin repeler os xermes patxenos e destrur os agresores procedentes do exterior ou do interior do organismo (no caso de clulas tumorais, ou clulas envellecidas). Ademais da funcin defensiva, tamn desempea outras funcins como o control da transformacin cancerosa e o envellecemento celular, tamn responsable do rexeitamento aos transplantes. Todas estas funcins pdense resumir nunha defensa do propio fronte ao estrao, de maneira que todo o alleo destrese. Cando se altera esta percepcin e polo tanto, o propio considrase como estrao, prodcense patoloxas autoinmune.

MECANISMOS DE DEFENSA INESPECFICOS: DEFENSAS PASIVAS E ACTIVAS.

Defensas pasivas. Barreira primaria

Impiden a entrada dos microorganismos e son:

A pel, pola sa impermeabilidade, ags se hai feridas ou queimaduras.

A suor e as secrecins sebceas debido ao pH cido non adecuado para a supervivencia dos microorganismos.

As superficies mucosas (boca, fosas nasais, vaxina, ano, vas respiratorias e dixestivas) Nestas superficies existen secrecins como saliva, mocos ou bgoas existe un encima, a lisozima capaces de destrur a parede bacteriana. Na vaxina e condutos dixestivos, as secrecins cidas impiden o desenvolvemento dos microorganismos. No tracto respiratorio, ademais do moco, existen clulas ciliadas que impiden o paso de substancias e organismos cara aos pulmns.

Defensas activas. Barreira secundaria.

Cando os microbios logran vencer as dificultades que representa atravesar estas barreiras primarias e penetran no interior dos animais , ponse en marcha nestes o mecanismo de defensa fagoctica. Entre as clulas sanguneas dos vertebrados superiores atpanse varios tipos de leucocitos con capacidade fagocitaria, como os monocitos e os neutrfilos.

Os monocitos (2-8 % do total de leucocitos), despois de permanecer varios das no torrente sanguneo, migran a diferentes tecidos ou rganos ( bazo, pulmn, mdula sea, gnglios linfticos, ...) e transfrmanse en clulas mis grandes e con maior capacidade fagoctica, os denominados macrfagos. O conxunto de macrfagos recibe o nome de sistema retculo-endotelial. Estas clulas ademais de fagocitar microorganismos, tamn interveen na destrucin de clulas envellecidas e na rexeneracin de tecidos. Trtase dun conxunto de clulas que, en certo xeito, dirixe a complicada rede de procesos encamiados a eliminar a infeccin e a rexenerar os tecidos danados.

1

Os neutrfilos ou micrfagos (50-70 % do total de leucocitos) atpanse en gran nmero no torrente sanguneo e teen unha vida media moito mis curta ca os macrfagos. As substancias qumicas que liberan os tecidos infectados polos microbios atraen aos neutrfilos que son capaces de sar dos vasos sanguneos grazas ao seu movemento ameboide.

Os macrfagos e neutrfilos encrganse de fagocitar microorganismos ou clulas danadas xa que son clulas que conteen gran cantidade de lisosomas con encimas dixestivos.

As clulas asociadas as reaccins inflamatorias son: os Basfilos que estn cargados de substancias como a histamina que aumentan a resposta inflamatoria e os Eosinfilos que actan inhibindo a resposta inflamatoria ao segregar enzimas que destren substancias como a histamina.

Resposta inflamatoria

A inflamacin unha resposta inespecfica local por rotura de clulas ou invasin de xermes a travs das defensas pasivas ( pel, superficies mucosas). O resultado de todo isto un proceso inflamatorio que se caracteriza por: enroxecemento,aumento de temperatura, inchazn da zona e dor.Estes sntomas son procesos beneficiosos que teen a finalidade de restaurar a integridade fsica do individuo,son debidos a:

Dilatacin dos vasos sanguneos e aumento da permeabilidade dos capilares. Isto produce un aumento do fluxo sanguneo e a sada de soro e clulas sanguneas (fagocitos, basfilos e enosinfilos) do interior dos capilares. Movemento de neutrfilos e macrfagos cara zona infectada debido substancias liberadas polos axentes patxenos que os atraen. Os macrfagos e neutrfilos liberan substancias piretoxnicas que elevan a temperatura da zona, estimulndose as, a actividade dos leucocitos e diminundo a multiplicacin das bacterias. O resultado da loita entre axentes patxenos e defensas orixina unha chea de cadveres de ambos que constiten o pus.

OUTROS MECANISMOS INESPECFICOS. O SISTEMA DE COMPLEMENTO

Protenas do complexo maior de histocompatibilidade (CMH) ; estas protenas estn presentes en realidade en todas as clulas do organismo, anda que cada tipo celular ten as sas propias; constiten os sinais de identidade de cada tipo celular. Os macrfagos recoecen se unha clula propia ou estraa cando as sas protenas do CMH toman contacto con protenas do CMH doutra clula.

InterfernProtenas segregadas por determinadas clulas dos vertebrados cando son infectadas por virus. Estas protenas nense s membranas plasmticas das clulas sas e as inmunizan fronte infeccin polo mesmo virus ou por outro. Tamn se veu que tian accin anticancerxeno.Son glicoprotenas que se unen membrana das clulas sas inducindo a estas formacin de encimas especficos que poden destrur os ARNmensaxeiros vricos ou impedir a sa unin aos ribosomas (impiden a formacin de novos virus).Nas infeccins con virus pouco virulentos prodcese interfern en gran cantidade, mentres que nas infeccins moi virulentas prodcese en pouca cantidade.Os interferns non son especficos de virus, senn de clulas, dicir, cada tipo distinto de clula fabrica un interfern distinto independentemente do virus que a infecte.O seu valor teraputico est limitado por:

efectivo s durante curtos perodos. Carece de efecto sobre a sntese vrica xa iniciada.

2

difcil de producir en grandes cantidades.

Sistema de complemento

Chmase as porque axuda e complementa e a sa vez aumenta os mecanismos da resposta inmune. Est composto por unha vintena de protenas plasmticas do tipo das globulinas, que, a diferencia dos anticorpos, estn sempre presentes no plasma. Atpase en estado inactivo e s se activan cando detectan a presencia do antxeno ou da unin antxeno-anticorpo podendo provocar, a lise ou opsonizacin do microorganismo ou estimular a resposta inflamatoria loca..

O SISTEMA INMUNE. MECANISMOS DE DEFENSA ESPECFICOS

O sistema inmunitario atpase distribudo en dous compartimentos nos organismos. Concretamente na especie humana, os linfocitos orixnanse principalmente na mdula sea e no timo, que son os rganos primarios do sistema inmunitario. Posteriormente abandonan estes rganos e utilizan os rganos secundarios que son: bazo ( elimina clulas sanguneas vellas e tamn atrapa antxenos do sangue), amgdalas, ganglios linfticos (actan como filtros recollendo e destrundo axentes patxenos), apndice vermiforme e placas de Peyer ou tecido linfoide para distriburse por diferentes puntos do noso organismo.

O sistema inmune, ou inmunitario, est integrado por compoentes celulares responsables da resposta celular e molculas responsables da resposta humoral.Na medula sea vermella atpanse as clulas nais, precursoras dos linfocitos. Estas clulas nais poden madurar na propia medula sea ou migrar ao timo.- Se maduran na mesma medula sea, denomnanse linfocitos B.- Se maduran no timo, denomnanse linfocitos T.

Unha vez conseguida a maduracin dos linfocitos nos rganos linfoides primarios (medula sea e timo) estes distribense polos rganos linfoides secundarios: bazo, amgdalas, vexetacins e ganglios linfticos, as como en masas de tecido linfoide repartidas por todo o corpo, como o apndice e as placas de Peyer. Nestes rganos, especialmente nos ganglios linfticos , onde os linfocitos entran en contacto por primeira vez cos microorganismos patxenos, desencadeando a resposta inmunitaria celular e humoral, que conduce liberacin de clulas especficas e liberacin masiva de anticorpos co fin de destrur ao microorganismo invasor ou s sas toxinas. O bazo un rgano linfoide que desempea un importante papel no caso de que o axente infeccioso transprtese polo sangue, xa que en devandito rgano o axente penetra polo torrente circulatorio e non pola linfa.

Resposta inmune. Inmunidade celular e inmunidade humoral O sistema inmune est integrado por compoentes celulares responsables da resposta celular e molculas solubles responsables da resposta humoral (anticorpos), que actan coordinada e complementariamente.A resposta inmune o conxunto de fenmenos mediante os que un antxeno condiciona a formacin de clulas (resposta celular) ou anticorpos (resposta humoral) capaces de unirse especificamente a el para a sa neutralizacin.Estas clulas ou molculas especficas (produtos finais da resposta celular e humoral respectivamente) son as que producen a reaccin inmune ao entrar en contacto, de novo ou en sucesivas veces , co mesmo antxeno indutor da resposta inmune, ou con outro estreitamente relacionado con el, desde o punto de vista qumico.

A inmunidade celular (resposta celular) est mediada polos linfocitos T que levan na sa membrana receptores para recoecementos celulares e destren directamente os microorganismos portadores de devanditos antxenos ou as toxinas, ou ben inducen a outras clulas a facelo.

3

A inmunidade humoral (resposta humoral) debida actividade dos linfocitos B que ao activarse convrtense en clulas plasmticas con un gran retculo endoplsmtico, que producen anticorpos especficos ao antxeno indutor da sa producin. Nesta accin coopera o Sistema de Complemento.

A inmunidade difernciase da resistencia a unha enfermidade (inespecfca), na sa especificidade e memoria fronte a devandito antxeno.

Os linfocitos T v B

Os linfocitos T poden ser de distintas clases:

Linfocitos T auxiliares ou cooperadores que: Segregan unhas molculas chamadas interleucinas que serven para activar ao sistema inmunitario Aumentan a actividade dos neutrfilos e macrfagos Activan aos linfocitos B para que fabrique anticorpos

Linfocitos T citotxicos ou matadores: que destren clulas cancerosas e clulas infectadas por patxenos e son responsables ao rexeitamento dos tecidos ou rganos transplantados.

Linfocitos T supresores cuxa funcin frear a actividade do sistema inmunitario unha vez que a infeccin foi cortada.

Os linfocitos B producen anticorpos, que son substancias qumicas de natureza proteica que se atopan no soro sanguneo. A sa accin consiste en neutralizar, mediante os anticorpos, calquera substancia estraa (antxeno) que, ao introducirse no organismo, altere o normal desenvolvemento das sas funcins.

Linfocitos NK. Son linfocitos de gran tamao. Son a primeira lia de defensa fronte a microorganismos intracululares. Non precisan da colaboracin dos macrfagos.

CARACTERSTICAS DA RESPOSTA INMUNITARIA

Presenta as seguintes caractersticas: especificidade, diversidade, memoria, especializacin, autolimitacin.

Especificidade. Existe unha resposta inmune especfica para cada tipo de antxeno.

Diversidade. Os linfocitos dos mamferos son capaces de recoecer unha gran diversidade de antxenos.

Memoria. Trala primeira exposicin e resposta do sistema inmunitaraio a un antxeno (resposta primaria), aumenta a sa capacidade de resposta futura (resposta inmunitaria secundaria) fronte a ese mesmo antxeno.. Como regra xeral, as respostas secundarias son mis rpidas e duradeiras e en ocasins mis intensas. Esta propiedade denominada memoria inmunolxica, dbese capacidade dos linfocitos T e B de multiplicarse fronte estimulacin dos antxenos. As frmanse clons de clulas de memoria (linfocitos de memoria) que sobreviven durante moito tempo dispostas a responder a unha nova invasin do mesmo antxeno.

Especializacin. O sistema inmunitario est especializado en producir diferentes respostas fronte a diferentes microorganismos ou molculas infectantes.

Autolimitacin. Debido a que os antxenos son os responsables da resposta inmunolxica, estas estn programadas para

4

decrecer ata extinguirse trala desaparicin do estmulo antixnico.

A RESPOSTA INMUNE

A deteccin de molculas estraas de tipo inmunoxnico, como moitas das que posen os microorganismos patxenos, pon en marcha o complexo mecanismo que remata coa producin de anticorpos, o que se denomina resposta inmune. Existen dous tipos de resposta inmune: a primaria e a secundaria

Resposta inmune primaria. a que se produce ante o primeiro contacto cun determinado antxeno. Ao cabo de varios das deste contacto empezan aparecer anticorpos no sangue do animal infectado, cuxa producin vai aumentando exponencialmente ata unha fase estacionaria na que comeza a diminur.

Resposta inmune secundaria. Prodcese ante un novo contacto cun antxeno que producira unha resposta primaria. A producin de anticorpos moito mis rpida, maior e persiste no sangue moito mis tempo.

CONCEPTO DE ANTXENO E ANTICORPO. ESTRUTURA E FUNCIN DOS ANTICORPOS. REACCIN ANTXENO-ANTICORPO.

Antxeno: calquera substancia estraa ao organismo que capaz de provocar que o sistema inmunitario produza anticorpos contra ela.

Os anticorpos. Estrutura e funcin das inmunoglobulinas

Os anticorpos ou inmunoglobulinas son protenas globulares cuxa funcin neutralizar directamente microorganismos como bacterias e virus (lisndoos ou bloqueando os seus sitios txicos) ou os recobren e aglutinan para que poidan ser fagocitados polos macrfagos. Os anticorpos son sintetizados polos linfocitos B ao converterse, ante a presenza dun antxeno en clulas plasmticas.

EstruturaEstn formados por catro cadeas polipeptdicas unidas entre si por pontes disulfuro: das pesadas (H) e das lixeiras (L), a sa vez, cada unha das cadeas pesadas e lixeiras ten unha rexin variable (VH e VL), cuxa secuencia de aminocidos peculiar de cada anticorpo, e unha rexin constante (CH e CL) que mantn a mesma secuencia en todos os anticorpos pertencentes mesma clase de inmunoglobulinas.As rexins variables corresponden aos extremos NH2 terminal das cadeas H e L, sendo o lugar por onde se enlaza ao antxeno. As zonas carboxilo terminal corresponden s rexins constantes.

5

A reaccin antxeno- anticorpo

A unin dos anticorpos aos determinantes antixnicos mediante forzas de Van der Waals, inicas, etc, pode ocorrer de distintas formas: Precipitacin; entre antxeno e anticorpo solubles. Os antxenos ao unirse ao anticorpo forman complexos insolubles que precipitan.Aglutinacin: prodcense ao reaccionar os anticorpos con antxenos situados na superficie de bacterias ou outras clulas, que farn que as clulas formen agregados que sedimentan con facilidade.

Tanto a precipitacin como a aglutinacin facilitan a fagocitose..

Neutralizacin: de toxinas e virus. Ten lugar cando os anticorpos nense aos determinantes antixnicos destes, impedndolles que se fixen sobre as membranas celulares.

Opsonizacin: consiste no recubrimento do antxeno mediante molculas inespecficas (sistema de complemento) ou especficas (anticorpos) facilitando a sa fagocitose por macrfafos ou neutrfilos.

Cooperacin na resposta celular

1. Cando o antxeno entra nun corpo san e detectado polos macrfagos.Estes alertan aos linfocitos T.

2. os linfocitos T multiplcanse en numerosas clases de clulas. Os linfocitos T citotxicos (que poden destrur directamente s clulas infectadas) e aos linfocitos T auxiliares, que a sa vez estimularn aos linfocitos B a multiplicarse e producir anticorpos especficos que atacan ao antxeno.

Seleccin clonalEsta teora postula que cada antxeno estimular a aquel linfocito ou grupo de linfocitos que posen na sa membrana receptores capaces de recoecer e unirse especficamente a l e que como

6

consecuencia se produca a sa proliferacin e diferenciacin en clulas coas mesmas caractersticas de recoecemento que os linfocitos orixinais.

A INMUNIDADE NATURAL E ADQUIRIDA OU ARTIFICIAL. SOROS E VACINAS. TIPOS DE VACINAS

Vacinacin. Este concepto foi utilizado por primeira vez por Jenner a finais do S. XVIII. Advertiu que os traballadores que munxan vacas con variola vacuna eran resistentes s epidemias da variola humana. Ao extraer soro das pstulas da ubre dunha vaca e inxectalo na pel humana, o individuo sufra unha leve enfermidade cunha pequena erupcin no lugar da inxeccin, pero nunca adquira a variola. Foi o primeiro experimento de inmunidade activa ou vacinacin.

Tipos de vacinas

Atenuadas . Vacinas preparadas a partir de formas vivas non perigosas ou cun baixo poder infeccioso.

De antxenos purificados a partir dunha protena da cuberta dun virus, polisacridos ou lipopolisacridos.

Sintticas

Inmunidade natural pasiva: unha clase de inmunidade que adquiren os mamferos no desenvolvemento embrionario. Durante este perodo o embrin recibe , a travs da placenta, anticorpos da nai. Tamn se adquire na lactancia, pois o leite materno pose determinados anticorpos.

Inmunidade natural activa: unha inmunidade que se adquire logo de conseguir superar unha determinada infeccin. Explcase pola memoria inmunolxica e porque permanecen en sangue certo tempo os anticorpos producidos.

Inmunidade artificial activa : este tipo de inmunidade lgrase por vacinacin , que consiste en introducir nun organismo san o antxeno dalgn xerme patxeno, debilitado ou morto. O organismo reacciona creando o anticorpo especfico, que permanecen no sangue disposto a actuar posteriormente cando se introduza o antxeno activo.

Inmunidade artificial pasiva: adqurese mediante soroterapia (gamma-globulinas); este procedemento utilzanse para curar enfermidades infecciosas xa declaradas.As gamma-globulinas son a fraccin de protenas do sangue que comprende os anticorpos (inmunoglobulinas). Primitivamente estes tratamentos reciban o nome de soros , porque se inoculaba no enfermo o soro dun animal inmune contra a enfermidade en cuestin, por exemplo usbase o soro de cabalo para combater o ttanos, pois este animal contn no seu sangue gran cantidade de anticorpos contra o bacilo do ttanos.Pero este tratamento tradicional presentaba moitos inconvenientes, pois xunto cos anticorpos desexados,

7

inoculbanse no paciente numerosas protenas propias do soro do animal, estraas todas elas ao sistema inmune do paciente, polo que se podan xerar respostas inmunolxicas contra o soro, con desenvolvemento de numerosas reaccins inflamatorias.Hoxe en da purificase do soro a fraccin das gamma-globulinas, diminundose as o risco de reaccins inmunolxicas indesexables. Este mtodo confire inmunidade pasaxeira. Os seus efectos son mis rpidos que a vacinacin pero menos duradeiros. A vacinacin ten carcter preventivo (antes de producirse a enfermidade para dar tempo ao organismo a crear os anticorpos) mentres que soros (gamma-globulinas) teen carcter curativo, inxctanse unha vez producida a enfermidade.Soro: Preparado de anticorpos especficos (ganmaglobulinas) contra un determinado patxeno que que inxectado no individuo que sofre a infeccin antes de que se acitve nel a resposta inmune contra o patxeno (antxeno). Ese preparado extrese da sangue dun animal que previamente foi vacinado.

ALTERACINS DO SISTEMA INMUNITARIO

1 . A hipersensibilidade: as alerxias e a hipersensibilidade retardada

Nalgunhas persoas dse un tipo de reaccins coecidas como alerxias ou reaccins de hipersensibilidade, en que se recoecen como antxenos molculas presentes en grans de pole, esporas dos fungos, determinadas substancias alimenticias, pelos de animais , certos medicamentos como a penicilina que son inofensivas para o organismo.As molculas que producen alerxia denomnanse alerxenos. A reaccin de hipersensibilidade mis comn a que se produce inmediatamente logo de estar en contacto co alerxeno.No proceso das alerxias estn implicados a inmunoglobulina E e unhas clulas do tecido conectivo denominadas mastocitos. Os mastocitos conteen no seu citoplasma numerosos grnulos de substancias inflamatorias, principalmente histamina que a responsable dos sntomas da alerxia: conxuntivite, sinusite, rinite, asma bronquial, vmitos, eccemas, urticaria...., e en ocasins co shock anafilctico por unha liberacin excesiva de substancias dos mastocitos provocado por certos medicamentos como a penicilina, que a veces pode provocar a morte en pouco tempo.

Hipersensibilidade retardada. Non interveen anticorpos senn linfocitos T sensibilizados a un antxeno determinado. Nun contacto posterior con ese antxeno, os linfocitos liberan linfocinas que estimulan aos macrfagos, e desencadean un proceso inflamatorio. Os seus sntomas aparecen logo de varias horas, de a o de retardada.

Unha das reaccins de hipersensibilidade retardada mis coecida a que ocorre cando se inxectan bacilos da tuberculose a cobaias que previamente xa padeceran a enfermidade . Os animais sofren unha inflamacin da zona inxectada maior que a que aparece nos animais tamn inxectados pero que non estiveran enfermos de tuberculose. Isto utilzase na actualidade para apreciar se unha persoa sufriu ou non anteriormente contacto co bacilo da tuberculose, a proba da tuberculina.

2 . Autoinmunidade. Transplantes e histocompatibidade

Autoinmunidade. En condicins normais o sistema inmunitario capaz de recoecer as molculas e os tecidos propios. Con todo, nalgunhas ocasins, desaparece esta tolerancia producndose unha resposta inmune contra el mesmo atacando e destrundo as clulas do propio organismo: a chamada autoinmunidade que a responsable dalgunhas enfermidades como: a esclerose mltiple que afecta substancia branca do cerebro e da medula espial, a artrite reumatoide que afecta ao tecido conxuntivo das articulacins, etc.

8

Transplantes e histocompatibilidade

Os pacientes que sufriron un transplante de rganos, dbeselles provocar unha inmunodeficiencia para impedir que o sistema inmunitario ataque s clulas do novo rgano, do que as clulas teen unhas protenas do CMH distintas das do propio organismo, e xa que logo son recoecidas como estraas polas clulas inmunitarias.

Importancia das compatibilidades dos grupos sanguneos e do factor Rh

Existen numerosos sistemas de grupos sanguneos. Entre eles o mis coecido o sistema ABO, que d lugar a catro posibles grupos sanguneos: A, B, AB, O.As persoas desenvolven anticorpos contra as protenas diferentes s dos glbulos vermellos propios: anti-A e anti-B.Ao por en contacto glbulos vermellos con anticorpos contra as protenas da sa membrana, prodcese unha reaccin de aglutinacin: os glbulos pganse entre eles e frmanse grumos. Esta reaccin pdese presentar cando se realizan transfusins sen analizar previamente o grupo sanguneo do doador e receptor.

Grupo sanguneo A B AB O

O Antxeno de superficie

A B B A Non ten

Anticorpos que sintetiza

Anti-B Anti-A Non sintetiza anticorpos

Anti-A Anti-B

O factor Rh un sistema de clasificacin dos grupos sanguneos baseado na presenza ou ausencia dunha protena denominada D na membrana dos glbulos vermellos. Existen das variantes:

Rh + , se ten a protena D.

Rh - , se non teen a protena D.

As persoas de grupo Rh negativo sintetizan anticorpos contra a protena D, que acta como antxeno. Grupo sanguneo Antxeno de superficie Sintetiza anticorpos

Rh positivo D Non sintetiza anticorpos anti-D

Rh negativo Anti-D

Cando unha persoa Rh- recibe por transfusin sangre Rh+ , o sistema inmunitario recoece as protenas D como antxenos desencadendose unha resposta inmunitaria especfica.

Relacin entre cancro e inmunidade

Na actualidade, o feito de que os enfermos de sida presenten con frecuencia cancros que habitualmente son moi raros (como o sarcoma de Kaposi), fixo pensar aos inmunlogos que o sistema inmunitario debe actuar de forma natural no control destes tumores, xa que s se manifesta en individuos inmunodeprimidos. Por outra banda, comprobouse que o sistema inmune capaz de intervir na prevencin do cancro , ao destrur en ocasins tumores comns.

9

A SIDAConxunto de sntomas dunha enfermidade debida a deficiencias no sistema inmunitario.O VIH infecta clulas de diversos tecidos, entre as que destacan as do linfoide, nervioso e epitelial. No tecido linfoide atpanse as sas principais clulas diana, os linfocitos T auxiliares , pero tamn infecta a linfocitos B, macrfagos, monocitos e linfocitos NK (natural killers) e clulas dendrticas e polo tanto,suprime a inmunidade celular e humoral. Ante a ausencia de defensas o organismo vese invadido por microorganismos "oportunistas" que normalmente non lle causaran enfermidades xa que o sistema inmunitario conseguira rexeitalos.Un factor que agrava a patoxenidade do VIH a posibilidade de que se cren gran cantidade de variantes do virus nas constantes replicacins que se suceden durante a fase de latencia da infeccin . As, vanse seleccionando virus cada vez mis eficazmente destrutivos dos linfocitos T.

Vas de contaxio: por sangre contaminada, relaciones sexuais sen proteccin e por va perinatal.

1. Sangue contaminada: Por mestura de sangue infectada co virus e a sangre dunha persoa sa. Isto dse a travs de agullas usadas, xeringas, obxectos punzocortantes, como navallas de rasurar e por transfusins de sangue ou transplante de rganos, que non fosen previamente controlados polos los servizos de sade.

2. Asexual non protexida: prodcese a travs de secrecins xenitais do home e da muller, como son os lquidos preexaculatorios, o seme, as secrecins vaxinais e o sangrado menstrual, polo que as persoas infectadas, poden transmitir o virus facilmente as sas parellas sexuais.

3. Perinatal: cando unha nai infectada ou seropositiva transmite o virus ao seu fillo durante o embarazo ou parto.

10

usuarioNota adhesivasin el espacio. Sexual non protexida