AS FROITAS

ZAIRA – ELOÍSA – DIEGO - ADRIÁN

INTRODUCIÓN

A froita é un dos alimentos que sabemos que debe estar presente na nosa dieta diaria, xa que nos achega infinidade de vitaminas e nutrientes necesarios para o correcto funcionamento do organismo. É certo que á hora de elixir a froita temos á nosa disposición distintas variedades, pero unha cousa que debemos ter clara é que a froita debe estar nun estado óptimo para ser ben dixerida polo organismo e aproveitar ao máximo os nutrientes que nos brinda.

• Ao principio a froita contén menos azucres, pero a medida que vai madurando e pasando o tempo, o que sucede é que aumentan as cantidades de azucres, e diminúen as de vitaminas. Por iso é necesario consumila cando está doce ao padal, pero aínda conserva bo parte das súas vitaminas.

• É certo que cando unha froita está máis verde o contido vitamínico é moi bo, pero non é adecuada para o consumo humano, xa que non é agradable ao padal, ademais de resultar indixesta na maioría dos casos, pois prodúcenos moitos gases e demais desaxustes intestinais a causa da súa falta de madureza. O ideal é consumir a froita nun estado óptimo, pero ás veces é imposible porque compramos moita cantidade e gardámola e acábase pasando. Para iso é necesario ter presentes algúns puntos que alongarán a vida da froita.

-En primeiro lugar debemos buscar o lugar axeitado para almacenar a froita. Este sitio debe ser ventilado e fresco que permita varias cousas á vez. En primeiro lugar a ventilación evitará que se acumule o etileno e a froita se poña mala antes. O etileno fórmase en lugares pechados nos que non circula o aire, e é o detonante de que a froita se pase. A frescura axudará a conservar o estado da froita, pois a calor o que fai é precipitar a maduración e con ela a desaparición da froita.

-Mantelas nun recipiente de fibras naturais como o vimbio, que permita a súa transpiración é ideal. Para iso debemos sacalas dos envases de plástico que evitan a transpiración das froitas, que constantemente expulsan humidade. Os envases crean un efecto catalizador que acelera o proceso de descomposición, xa que ao non transpirar xeran humidade e mofo e con iso a destrución prematura da froita.

MÉTODOS SINXELOS

-Moitas veces a froita que adquirimos está demasiado verde e non se pode comer, por iso é necesario que aceleremos o seu proceso de maduración. Para iso o que faremos será mesturar a froita verde cun exemplar maduro que xere etileno e deste modo acelere o proceso de maduración do resto de pezas de froita.

-No caso de querer atrasar a maduración da froita para mantela por máis tempo o que debemos facer é conservalas na neveira, pero ás veces esta non é a mellor solución, xa que hai neveiras húmidas ou demasiado frías que acaban acelerando o proceso de maduración. Por iso é necesario que controlemos a humidade da neveira e a temperatura desta para que a froita non remate xeada e queimada sen poder comela.

OUTROS PROCESOS

Como seres vivos, as froitas consumen enerxía das árbores ata que son obtidas. Dende ese momento, segundo o froito de que se trate, comezan a gastar as súas reservas cunha vida útil de 20 a 30 días. Este proceso, denominado manexo postcolleita, busca manter a calidade das froitas dende que son separadas da árbore ata o seu consumo.O manexo postcolleita conta con varios métodos e técnicas para preservar os alimentos. Aos métodos de atmosfera controlada, como o quentamento, deshidratación, irradiación ou conxelación, poden asociarse os de atmosfera modificada como é o caso de ceras, xeles, graxas, colorantes, ésteres de amidón, conservantes e gases.Os científicos desenvolveron técnicas alternativas para o mantemento dos produtos en todos os seus niveis. Un dos máis utilizados é a refrixeración que contrarresta a caducidade, conserva as riquezas alimenticias e mantén a frescura.

Así mesmo, estase a traballar coas novas técnicas de aplicación de atmosferas modificadas, coas cales se busca diminuír o consumo de osíxeno coa utilización de bolsas plásticas transparentes nas que permanece a froita a baixa temperatura. A porcentaxe de vida útil está entre 20 e 30 por cento, é dicir, entre 30 e 40 días.Técnicas básicas de postcolleita, como non as deixar no chan, protexelas do sol, seleccionalas e empacalas. Non obstante, moitas outras técnicas aínda non son utilizadas por descoñecemento, malos hábitos de colleita ou falta de recursos económicos para adquirir maquinaria e persoal especializado.O encerado é unha técnica de conservación frutícola moi utilizada por comercializadores, supermercados e exportadores a escala mundial. Consiste na construción dunha barreira de protección entre o produto e o ambiente para evitar que respire menos ou se desgaste máis rápido.Este desgaste caracterízase pola perda de humidade ou deshidratación dos produtos hortofrutícolas e é un factor de deterioración inevitable contra o que hai que loitar constantemente mantendo a calidade comercial destes. Aínda que existen no mercado opcións para evitar este proceso natural, como distintos tipos de ceras e polietilenos, a tendencia neste momento é restrinxir o uso das ceras de orixen químico e buscar novas posibilidades naturais ou orgánicas.Hoxe en día utilízase nalgúns países unha cera composta portriacilgliceroles saturados que se obtén do aceite de soya e sales de sodio derivados do aceite de palma. É un produto natural que non require rexistro e cuxo uso parece promisorio.

AS CERAS…

As ceras utilízanse co propósito de dar maior brillo e mellor aparencia para o consumidor; existen moitas ceras no mercado que teñen diferentes características pero en xeral todas reducen a caducidade, evitan a perda de peso e a oxidación, isto representa que o froito se conserve por máis tempo e con maior calidadeA pesar de elevar un pouco o custo de produción, as vantaxes que ofrecen as ceras son: . Prolongan a vida de andel. . Dan mellor aparencia. . Melloran o prezo. . Menores perdas postcolleita. . Reducen o risco de fisuras nos froitos. . Diminúen a oxidación.Tipos de ceras... 1) As ceras á auga, que son derivadas de resinas naturais e de plantas como a cera de abella, de aceites orgánicos, a carnaúba, acandelilla, resinas de madeira, ésteres de sacarosa, ceras a base de proteínas, do soro do leite, de polisacáridos, etcétera. Son máis eficientes, producen menor brillo e son menos contaminantes; algunhas compañías xa as están a producir de xeito comercial, tal é o caso da empresa Ceras Universais, a única distribuidora deste tipo de produtos.2) As ceras solventes, cuxa composición é basicamente dehidrocarbonos, deixáronse de utilizar por conter derivados do petróleo, son máis contaminantes aínda que ofrecen a mesma protección.

Os avances científicos están a permitir encontrar diferentes procesos non térmicos que conseguen, sen elevación das temperaturas dos alimentos, a eliminación de xermes patóxenos para mellorar a conservación. As novas tecnoloxías na conservación de alimentos van dende a aplicación de altas presións, irradiación, ultrasóns ou a aplicación de campos electromagnéticos, entre outros.Estes métodos, que ademais non alteran a cor, sabor e textura. Pero outra vantaxe engadida é que, ao non someter os alimentos a bruscos cambios de temperatura, se conseguen manter os seus nutrientes ao máximo, alongando a vida útil.Entre estas novas técnicas, podemos citar a aplicación de campos eléctricos de alta intensidade, que xeran cambios nas membranas celulares dos microorganismos patóxenos, destruíndoos. Os ultrasóns son outra alternativa que xera microburbullas dentro do medio ao que se aplica, que ao destruírse xeran gran cantidade de enerxía que destrúe os axentes patóxenos.Outra novidosa técnica é a aplicación de pulsos de luz branca de alta intensidade, que xeran cambios no ADN celular, destruíndo así os xermes patóxenos na superficie de alimentos. Xera algo de calor na superficie, pero non o suficiente para penetrar dentro do alimento, que se conserva intacto.Estas novas tecnoloxías na conservación de alimentos permítennos adquirir materias primas de gran calidade, sen alteracións nas súas calidades organolépticas, con gran respecto do produto. E dende o punto de vista do distribuidor e fabricante, permiten ofrecer produtos frescos de calidade, alongando moito a vida útil do devandito produto, e mellorando polo tanto a rendibilidade.

TÉCNICAS MÁIS AVANZADAS