I P U I N A K

ANDREAS ARZENSEK1C

DENBORAN BIDAIA

Arratsalde batez, Mexikoko hiri batean, bazen Markel izeneko 13 urteko gazte bat.

Altua zen, ile beltza zuen eta begi marroiak. Oso ona zen soinketan baina asko

kostatzen zitzaion Gizarte gaia.

Bere etxean, bera, bere ama eta Lur bizi ziren. Lur bere txakurra zen. Markelen

aita kotxe istripu baten ondorioz bizia galdu zuen.

Zoritxarrez Maiei buruzko Gizarteko lan bat egin behar zuen hurrengo egunerako

eta ez zitzaion ideiarik bururatzen. Ordu erdi pentsatzen egon eta gero Lurrekin ohera

joan zen.

Esnatzerakoan, Markel eta Lur, ohian baten erdian aurkitzen ziren. Markel

oihanetik nola atera pentsatzen hasi zen eta erreka bat entzun zuen. Bertara iristean

bere adineko gazte bat aurkitu zuen arrantza egiten eta esan zion:

- Kaixo nor zara?

- Jon naiz, zer zabiltza hemen? Hau lurralde debekatua da! – erantzun zion topatu

berriko gazteak.

- Zera, ni etxean nengoen eta lo hartu dut eta hortxe bertan esnatu egin naiz –

erantzun zion Markelek.

Orduan, soinu arraro batzuk entzun zituzten eta Jonek oihukatu zuen:

- Ai ene!! Nere tribukoak dira!! Korri alde egin behar dugu!!

Momentuan, Markel, Jon eta bere tribukoak Maiak zirela eta denboran bidaia bat

egin zuela konturatu zen. Bitartean, Jonen tribukoek Lur bahitu zuten. Jonek zera esan

zuen:

- Zure txakurra piramide handira eramango dute eta “Odisiori” eskainiko diote.

- Nor da “Odisio”?- galdetu zuen Markelek.

- “Odisio” gure jainkoa da – erantzun zion Jon-ek.

- Ai ene! Zer egingo dugu orain?! - esan zuen Markelek kezkatuta.

Minutu batzuk pentsatu ostean Joni ideia bat bururatu zitzaion:

- Badakit! Inor ikusi gabe piramidea igoko dugu, eta horrela, Lur salbatuko dugu!

Esan bezala, biok piramideruntz joan ziren, baina piramidea igotzen ari ziren

bitartean tribuko kide bat harrapatu eta gora igo zituen bi lagunak. Beraiek oso ondo

zekiten zer gertatuko zitzaien: Beren burua moztuko zuten Odisiori eskaintzeko. Labana

bere lepoaren gainean jarri zutenean Markel ohetik altxa eta kriston hasperena bota

zuen.

Markel bizirik zegoen, eta Gizarteko lana egiteko ideia asko zituen.

ITSASNE REGO 1C

A b e n t u r a b a t z o o - a n

Baziren behin Riley eta Tom izeneko bi biki. Nueva York hirian bizi ziren. Riley-k

ile marroi, luze eta lisoa zeukan eta Tom, berriz, ile beltz kizkurra zeukan mutil bat zen.

Biei animaliak asko gustatzen zitzaien. Biak 15 urte zituzten eta oso ondo eramaten

ziren baina haserretzen zirenean, berriz, oso gaizki.

Egun batean zoo-ra joan nahi zuten. Beraien gurasoekin adostu eta hara joan

ziren. Han zeudenean, jateko zerbait erosi zuten eta animaliak ikusi zituzten.

Bat-batean Riley eta Tom komunera joan ziren. Ahots batek esan zuen:

● Mesedez, joan ateratzen zoo-a itxiko da eta. Eskerrik asko!

Baino Riley eta Tom ez ziren ohartu komunetik ez zelako oso ondo entzuten.

● Azkar Riley!! Zebrak ikusi nahi ditut!! - oihukatu zuen Tomek nesken

komuneko atean itxoiten zuen bitartean.

● Banoa! - esan zuen Riley-k komunaren barrutik.

● Oraindik denbora daukagu! Ez da mundua bukatuko bost minutu

galtzeagatik! - esan zuen Riley-k komunetik atera ondoren.

Biak komunetatik atera eta zebrak ikustera zihoazenean Tom-ek aurpegi arraro

bat jarri eta hau esan zuen:

● Zergatik ez dago jenderik?

● Ez dakit. Komunean sartu garenean dena jendez beteta zegoen.- esan

zuen Riley-k pixkat urduri. Erlojua begiratu eta garraxi egin zuen - Ai Ama!!

Zortziak dira!! Zoo-a itxi dute!! Horregatik ez dago jenderik!

● Eta orain zer egingo dugu? - esan zuen Tom-ek urduri.

● Beno lasai ez da ezer gertatzen. Argia dago eta janaria daukagu beraz

gaua hemen pasatuko dugu.

● Bale!!

Biak han geratu ziren zerbait jaten eta animaliak ikusten baino ezin zuten lo egin.

Riley-k bueltatxo bat eman zuen zoo-tik eta bat-batean lurrean eraztun polit bat ikusi

zuen baino oso zikina zegoen eta garbitzea erabaki zuen. Komunetara joan eta garbitu

ondoren distira handi bat egin zuen. Tom zegoen lekura joan eta gertatutakoa esan

zion baino bukatu baino lehen Tom-en ondoan ahate bat ikusi zuten.

● Zer egiten du ahate batek hemen kanpoan?- galdetu zuen Riley-k.

● Ez duzue inguruan begiratu? Ez naiz bakarra kanpoan nagoena! - esan

zuen ahateak.

Riley eta Tom harrituta geratu ziren. Ahate bat hitz egiten! Baino hori ez zen

okerrena. Beste animali guztiak ere kanpoan zeuden!!! Biak korrika hasi ziren

oihukatzen zuten bitartean eta izkutatzeko toki bat aurkitu zuten. Oso urduri zeuden

baino Riley gehiago Tom-ek txiste moduan ikusi zuelako. Tom-ek ezin zion barregureari

eutsi eta barrezka hasi zen.

● Zergatik ari zara barrezka?? Bakarrik gaude zoo batean eta gainera

animaliak beraien tokietatik kanpo daude! Hori gutxi ba zen orain animaliak

ere hitz egiten dute!! - oihukatu zion Riley-k oso haserre.- Nik hemendik

atera nahi dut!!

● Lasai Riley!! Moldatuko gara! - esan zuen Tom-ek, oraindik barrezka, Riley

lasaitu nahian- Ez da ezer gertatzen!! Gainera, animaliak hitz egiten

badute beraiekin hitz egin dezakegu eta gertatzen zaiguna kontatu.

● Nola nahi duzu beraiek guk esaten duguna ulertzea? Zure plan hori

tontakeria bat da!!

● Bueno tontakeri bat izango da baino gutxienez plan bat esan dut ez?

Gainera saiatzen ba gara lortu dezakegu!

● Bueno saiatu nahi ba duzu, aurrera! Baino esaten dizut ez dela ondo

aterako!

Tom beraien izkutalekutik ateratzera zihoanean lehoi bat atera zen eta Tom,

izututa, Riley-ren atzean jarri zen. Biak beldurtuta zeuden baino bat-batean lehoiak

esan zien:

● Lasai! Ez dizuet min egingo! Bakarrik azaldu nahi dizuet zer gertatzen den!

● Benetan? Beno ba… Azaldu!! - Esan zuen Riley-k oraindik oso beldurtuta.

● Zuk aurkitu duzun eraztun hori, ez dakigu zergatik, bustitzen denean

denak hitz egin dezakegu! Magikoa dela uste dut. - esan zuen lehoiak.

● Hori egia bada, nola azaldu dezakezu denak kanpoan egotea?- esan zuen

Tom-ek pixkat lasaiago.

● Errexa da! Tximuak oso azkarrak dira eta zoo-a itxi baino lehen, inor

konturatu gabe, toki guztietako giltzak hartu zituzten eta orain ateak ireki

dizkigute. - esan zuen lehoiak.- Kontuz beraiekin! Edozer gauza lapurtu

dezakete!!

● Orduan, ahal diguzu lagundu animali guztiak kontrolatzen? Denak nahi

dutena egiten dute eta horrela ezin dugu lasai egon! - esan zuen Riley-k pozik.

● Bai noski! Zuek lasai gertatzen dena azalduko diet!

Riley eta Tom izkutalekutik atera eta lehoiarekin beste guztiak elkartu zituzten.

Dena azaldu zieten eta dena lasaitu zen. Pixkat jolastu zuten eta oso ondo pasatzen

ari zirenean, zoo-aren ateen soinua entzun zen. Animali guztiak beraien tokietara itzuli

eta oso azkar ixiltasuna itzuli zen. Riley eta Tom izkutatu nahi ziren baino lortu baino

lehen pertsona bat sartu eta biak ikusi zituen.

● Zeintzuk zarete eta zer ari zarete hemen? Zoo-a itxi da orain dela ordi

erdi!! Ezin zarete hemen egon!! - esan zuen pertsonak.

● Gu komunean geunden eta zoo-a itxi zuten. - azaldu zion Riley-k.- A eta

gu Riley eta Tom gara. Eta zu nor zara?

● Ni Larry naiz. Zoo-an lan egiten dut. Lehen nire mobila ahaztu dut eta

horren bila itzuli naiz.

Dena ondo zihoan baino nahi gabe lehoi kume bat kanpora atera zen eta Larry-k

ikusi zuen eta garraxika hau esan zuen.

● Zer egiten du lehoi kume horrek kanpoan!!?? Utzi dituzue ateratzen??

● Ez dakit zer egiten duen kanpoan! - Eean zuen Tom-ek ezer gertatu ez

balitz bezala.

Larry lehoi kumea bere tokian jartzera zihoan baino hartu zuenean lehoiak

garraxi egin zuen.

● Kontuz ibili mina egin didazula! - Oihukatu zuen lehoiak.

Larry aho zabalik geratu zen hori entzuterakoan. Riley eta Tom-ek azaldu ahal

izan baino lehen, lehoi batzuk azaldu eta lehoi kumea hartu zuten. Baino hori

ikusitakoan animali guztiak atera eta berriro hitz egiten hasi ziren iskanbila bat sortuz

eta Larry gehiago harritu zen. Riley-k ixiltzeko oihukatu zuen eta denak esandakoa

egin zuten. Riley eta Tom-ek dena azaldu zioten baina Larry-k zoo-aren jabeari dena

kontatu nahi zion. Mobila hartu zuen eta deitu nahi zion baino tximu bat bere

sorbaldara igo eta mobila hartu zion. Tximua Tom-en burura salto egin eta mobila

eman zion Tom-i.

● Tratu bat egingo dugu. Nik mobila emango dizut baino zuk ez duzu ezer

esango eta hau gure sekretua izango da. Ados? - esan zion Tom-ek

mobila erakutsiz.

● Ezta pentsatu ere!!! Eman mobila oraintxe bertan!! - esan zuen Larry-k

mobila harrapatu nahian. Baino ez zuen lortu.

● Ados???!!!!- Esan zuten Tom eta Riley-k aldi berean.

Larry-k pixka bat pentsatu ondoren baietz esan zuen eta Tom-ek mobila eman

zion. Denak pixka bat jolasten egon ziren baino berandu egin zen eta Larry-k zoo-a itxi

zuen eta Riley eta Tom etxera itzuli ziren. Horrezkero zoo-ra asko joaten ziren eta esan

zuten bezala abentura hori Riley, Tom, Larry eta zoo-ko animali guztiek jakin zuten,

baino beste inork ez.

OIHANE IBARZABAL 1C

ZUHAITZA

Duela urte batzuk lau lagun ikastolara joaten zeuden, eta bat-batean zuhaitz baten

adarra berain aurpegiaren aurrean erori zen. Lau lagunak, Danel, Saioa, Iñigo eta Shamira, oso

ausartak ziren baina momentu horretan beldurtuak zeuden.

Danel gauza bat proposatu zuen:

- Sartu al genezake, ikastolako txirrina jotzeko asko falta da eta ez zaigu ezer

gertatuko.

Shamira ez zegoen oso ziur, ez nahi zuen ikastolara berandu joan, baina beste guztiak

joan nahi izan zutenez ez zuen izan hauteskunderik.

Zuhaitzaren barruan etxe bat zegoen, atea irekita zegoen etxean sartu ziren, oso

zaharra ematen zuen ez zeuden adreilurik, den dena egurrez egina zegoen; paretak, lurra,

sukaldea… lagunak etxea ikertzen zeudenean atea entzun zuten eta asko beldurtu ziren.

Orduan Saioa atera gerturatu zen eta bultzatu egin zuen, ezin zen ireki, giltzapetuta gelditu

ziren. Iñigo abiada artu zuen eta korrika bizian atearen aurka bota zen, baina ezin izan zuen

lurrera bota. Orduan etxe guztitik adarrak ateratzen hasi ziren. Danelen gainean adar bat

erori zen orduan saioa adarra erditik ebaki zuen, eta adar guztiak desagertzen hasi ziren.

Momentu hori etxetik ateratzeko erabili zuten.

Ateratzerakoan denak aho zabalik gelditu ziren, baina ez zeukaten denbora

gertatutakoaz hitz egiteko, eskolara joan behar zuten.

Ikastolatik ateratzerakoan, etxerako bidea artu zuten eta bizikletan zioan ume bat ikusi

zuten zuhaitzari gero eta gehiago gerturatzen, eta gehiago, eta gehiago… bat-batean

desagertu egin zen. Umeak polizia deitzea erabaki zuten. 3 polizia etorri ziren bi emakume eta

gizonezko bat. Emakumeak biak oso argalak ziren, hile iluna zuten eta traje urdina. Gizonezkoa

potolo xamarra zen, burusoila zen eta bi neskak bezala, traje urdina zeukan. Hirurak umearen

bila sartu ziren. Ez ziren ateratzen eta lagunak urduri jartzen hasiak ziren. Saioa poliziak

bilatzera joatea erabaki zuen, Iñigo ez nahi zuen Saioa bakarrik egotea eta berarekin sartu

zen. Shamira eta Danel bakarrik gelditu ziren, itxaroten, baina denboratxo bat geroago

kezkatzen hasi ziren ez zelako inor ateratzen. Bat-batean Saioa, Iñigo, hiru poliziak eta umea

atera ziren. Ez zekiten zer gertatu zitzaien, ez zuten ezer gogoratzen. Lagunak

gertatutakoaz aztea erabaki zuten.

Hilabete batzuk geroago lagunak Danelen etxean zeuden eta zuhaitzaz gogoratu ziren

eta nola zegoen ikustera joatea erabaki zuten. Zuhaitzera iritsi zirenean berdin zegoela ikusi

zuten, janaria eta edaria artu eta zuhaitzean berriro sartu ziren. Zuhaitza lotan zegoela

konturatu ziren eta isil isilik sartu ziren eta zuhaitzaren barruan zeuden eta gauzak ikusten

hasi ziren egunkariak posterrak egunkarietan horrela esaten zuten: “munduko gizonik

itsusiena” “ez duzue sinistuko”... eta hori eta istorio bat agertzen zen: Michael Wall munduko

gizonik itsusiena Madrileko zirkuan desagertu egin da. Gizon bat esaten duenez goapoagoa

izateko pozio bat artu zuen baina zuhaitzean bihurtu zen. Ez dago garbi zer gertatu den

zirkuko jabea oso aserre dago.

Lagunak konturatu egin ziren, zuhaitza munduko gizonik itsusiena zen. Orduan

zuhaitzaren sabela aurkitzen hasi ziren. ordu batzuk geroago zuhaitzaren sabela aurkitu

zuten, baina Danel eta Shamirari nazka ematen zien orrera sartzea, orduan, Iñigo eta Saioa

sartu ziren ( gizona, zuhaitz bihurtu zuen fraskoaren bila ). Bat-batean Saioa gauza distiratsu

bat ikusi zuen urrunean eta Iñigo eta bera korrika joan ziren zer zen ikustera. Gerturatu

zirenean ikusi zuten botila bat zela likido gorri batekin. Hori zela pentsatu zuten, adar batzuk

baztertu eta botilatxoa artzea lortu zuten. Bat-batean zuhaitza mugitzen hasi zen, eta

txikitzen.

orduan leihotik salto egin zuten. segundo batzuk geroago beraien atzean ez zegoen

zuhaitzik, bakarrik gizon eder bat. asko eskertu zien umeei infernu horretatik atera izateaz.

SARA UBIRIA 1C

DENBORAN ZEHAR BIDAIAN

Gaur 1425ko abenduaren 7a da eta espero nuen bezala, erreinu osoak bere jantzi

dotoreenak jantzi eta gaztelurantz habiatu dira. Gaur nire aita, Ingalaterrako erregea, bigarren

aldiz ezkondu egingo da, nire ama duela denbora gutxi gaixotasun baten gaitik hil egin baitzen. Egia

esan ez dut gogorik nire amaz oroitzeko.... Egia oraindik ez naiz aurkeztu ere egin. Nire izena

George da, hamabi urte ditut eta lehen esan dudan bezala Ingalaterrako erreinuan bizi naiz.

Gogorik gabe ohetik altxa eta errekara joan naiz bainu bat artzera. Zikintasun guztia

kendu dudanean gaztelura bueltatu eta nire arroparik dotoreenak eta garbienak jantzi ditut.

Jendea barrezka eta dantzan pasa du eguna, nik berriz nire buruari egunaren amaiera noiz iritsiko

ote den galdetzen pasa dut. Azkenean gaua iritsi da eta azken gonbidatua gazteluko ateetatik atera

bezain laster nire logelara igo naiz. Gau ilun eta hotzean loak hartu ezinean nabil, egia esan ez

dakit oso ondo zergatik baina... KRAK entzun dut bat-batean eta azkar kontura tu naiz leihoa baino

ez zela. Denbora gutxira soinu bera entzun dut horregatik zer gertatzen zen ikusteko asmotan

leihoa ireki eta nire logela ondoan dagoen zuhaitz baten adarrean Amy, nire lagun maitea, ikusi dut.

Aspertua dago horregatik nire logelara sartzeko esan diot eta gazteluko pasadizoetatik korrika eta

jauzika ibili gara.

Orduak daramatzagu korrika, baina ez zaigu inporta oso ondo pasatzen baitugu biak

batera jolasean. Oso berandu da horregatik logeletara bueltatzeko asmotan ibiltzen hasi gara

baina bidean oso gela bitxi bat aurkitu dugu. Amy sartzeko irrikatan zegoen, nik bestalde ez

nengoen oso ziur baina berak ez dit kasurik egin eta barrura sartu da. Nik berriz kanpoan itxoin dut

Amy-k deitu nauen arte. Sartu naizenean ezin dut sinetsi ikusten dudana, mundu osoko kulturetan

oinarritzen diren objektu edo bestelako tresna guztiak han aurkitzen dira. Bat-batean gelako ate

guztiak itxi dira eta irekitzen saiatu garenean ahots batek barrezka esan digu-ez zarete inoiz

hemendik aterako, pixkanaka-pixkanaka ikusten dituzuen panpin edo estatua horiek bezala

igeltsuzkoak bihurtuko zarete. Oso beldurtua nago, baina Amy-k ikusi duen sarkofago batek zuen

botoia sakatu eta botoia sakatu bezain laster sugez betetzen hasi da gela osoa. Orain bai ezin

dudala gehiago, ahalako batean gogoratu naiz nire amak esan zizkidan azken hitzak “ez fidatu

inortaz eta piztitzar bat urbiltzen bazaizu beti eduki sua eskura” pentsatu gabe ikusi dudan

lehenengo makila hartu eta sua eman diot. Suge guztiak azkar joan dira eta beraiekin batera ate

handi bat ireki egin da. Pasadizo horrek amildegi batera eraman gaitu, baina ezin izan dugu ezer

egin konturatu garenerako amildegitik bera erortzen bai geunden.

Esnatu naizenean dena amets bat baino ez zela izan pentsatzen nuen baina oker

nengoen. Amy nire ondoan etzanda dago eta dena oso arraroa da. Kaleak garbiak daude eta

ez daude lokatzez ezta belarrez eginak baizik eta harria dirudien gauza beltz eta txuri batekin,

janzkera ere oso arraroa dirudi. Amy esnatu denean arrituta gelditu da baina ez ni bezala bera

txunditua, liluratua gelditu da. Ibiltzen gaudelarik gure adineko ume batekin topo egin dugu. Bere

izena Roger dela esan digu. Oso zintzoa izan da eta bere etxera eraman gaitu. Bere etxera iristean

aldatzeko arropa eman digu eta dena azaldu diogu. Dena ulertu duenean lagunduko digula esan

digu.

Gauean museora eraman gaitu eta ezetz imajinatu gaueko hamabietan museoko

pertsonai, dinosauro... bizitza hartu dutenean jarri dugun aurpegia. Ahalako batean erreinuan

oso ezagunak diren lapur batzuk atzetik ditugula ohartu gara. Bat-batean distira bat ikusi eta atzera

begiratzerakoan, lapurrak igeltsuzko estatuetan bihurtu dira. Orain lasaiago jarraitu dugu bidea.

Ibiltzen jarraitu dugu denboraldi batean denbora makina bat zegoen lekura iritsi arte. Makinan igo

eta berriz ere nire logelan gaudela konturatu gara. Geroztik aurrera erreinuan bidaiariak bezala

ezagutzen gaituzte, hau da jendeak zerbait behar duenean guri esan eta denboran atzera eta

aurrera egiten dugu.

URTZI RAMOS 1C

JONEN KASU HANDIA

Bazen behin Jon izeneko detektibe bat. Altua eta argala zen. Beti kapela bat

zeraman buruan eta bibote bat ezpainetan.

Goizeko hirurak ziren eta Jon ohean zegoen. Bat batean telefonoa jo zuen.

Detektibeen bulegotik deitu zuten, beste kasu bat ebazteko. Jonen nagusiak esan zion

hilketa bat egon zela. Baina ez edozein hilketa, Jonen anaiarena! Berak ez zuen

sinisten. Ez zuelako anaiarik.

Jon bulegora joan zen eta gorpua ikustean konturatu zen bere anaia zela. Bere

berdina zelako. Detektibeari plan bat bururatu zitzaion, eta plan hori zen bere anaiatik

pasatzea, horrela hiltzailea berarengana joango zen. Jon bere anaiaren bizitza nolakoa

zen begiratu zuen. Hau da: zertan lan egiten duen, non bizi den…

Baina arazo bat zegoen. Bera ez zekien nolakoa zen bere anaia. Laneko lagun

bat entzun zion eta proposatu zuen bere ezagunei galdetzea zela hoberena. Jonek

horrela egin zuen eta dena oso ondo joan zen.

Egun batean Jon eta neskalaguna hondartzan zeuden. Dena oso normal zihoan.

Baina neskalaguna zerbaitetaz konturatu zen. Peka batzuk falta zitzaizkion bularrean.

Berehala galdezka hasi zen. Azkenean dena kontatu zion. Neska triste jarri zen baina

onartu zuen. Hurrengo gauean Jon zakarra botatzen ari zen eta hiltzailea agertu zen.

Arma batekin mehatxatzen zion. Azkar-azkar polizia etorri zen eta kartzelara eman

zioten. Jon bere etxera bueltatu zen poz-pozik.

IRAIA LASA 1D

“AITONAREN ERLOJUA”

OH, EEEEZ…! -oihukatu nuen berriro hanka sartu nuela konturatu nintzenean.

Hau dena nire aitonaren urtebetetzea baino egun batzuk lehenago gertatu zen, nire amak eta

nik zerbait berezia oparitu nahi izan genionean. Egia esanda, opari hori ez zen erositako zerbait,

ezta berria ere: nire amonak oparitutako poltsiko erloju zahar eta hondatua berritu genuen.

Hainbeste urte ondoren, erlojuak bere distira guztia galdu zuen eta bere makineria zaharrak

inoiz ez zuen ordua zehatz ematen. Baina nire aitonak maitasun handiz gordetzen zuen, nire

amonaren oroigarri onena zela zioen eta. Horregatik, bera konturatu gabe, erloju-denda batera

eramatea eta bere jatorrizko itxura itzultzea erabaki genuen.

Erlojugileak amaitutako lana erakutsi zigunean, kutxatila dotore baten barruan, urtebetetzeko eguna

lehenbailehen iristea nahi izan genuen, aitonaren ezuste aurpegia ikusteko. Gainera, enplegatuak

erlojua zoragarria zela eta horrela mantentzea merezi zuela esan zigun.

Beraz, erloju-dendatik pozez beteta irten ginen gure pakete txikiarekin eta autobusaren geltokirantz

abiatu ginen Intxaurrondora bueltatzeko.

Autobusera igo ginenean, oparia eramatea uzteko eskatu nion nire amari, ondo zainduko nuela hitz

emanez.

Konforme -erantzun zidan nire amak- baina kontu izan eta ez utzi lurrera erortzen.

Lasai egon, ama -esan nion paketea hartzean eta kontu handiz utzi nuen ondoko eserlekuan nire

berokia kentzeko.

Bidai guztia urtebetetze-jaiaren xehetasunak prestatuz pasa genuen, eta gure geltokira iristen ari

ginela konturatu ginenean, oso azkar irten behar izan genuen. Ateak itxi ziren momentuan, susmo

txarra izan nuen eta berehala zerbait gaizki zihoala konturatu nintzen:

OH, EEEEZ…!

Zer gertatzen da? -galdetu zidan nire amak kezkatutako aurpegiarekin-. Ez zenuen ahaztuko…?

Eta esaldia bukatzeko denborarik gabe, autobusaren atzetik korrika irten zen; baina alferrik,

gehiegi urrundu zen eta.

Sentitzen dut, benetan sentitzen dudala! -negar-zotinka esan nuen.

Isilik egon! Orain kexatzeak ez du ezertarako balio! -oihukatu zuen nire amak-. Azkar mugitzen

bagara, hurrengo geltokira autobusa irten baino lehen irits gaitezke!

Autobusa geltoki hartan, irteteko ordua iritsi arte, minutu batzuk egon ohi zela gogoratu nintzen

eta garaiz iristeko izugarrizko lasterketa hasi genuen.

Bidean zehar oztopo asko saihestu behar izan genituen: emakume bat haur-kotxe batekin, beste

batzuk erosketa poltsekin, txango batetik itzultzen zen umetxo talde bat… Ginkana bat zirudien eta

jendeak harridura aurpegiaz begiratzen gintuen. Norbaitek lapur baten bila gindoazela pentsatzen zuen

bitartean, nire buru barruan ideia bakar bat zegoen bueltaka: pasatzen ari zenaren errua nirea zela.

Hau guztia errematatzeko, itzulinguru txiki bat eman behar izan genuen herri-lan batzuk

saihesteko eta geltokira iristea lortu genuen momentuan, autobusa berriro martxan jartzen ari zen.

Zer zorte txarra! -esan nuen.

Goazen azkar! -oihukatu zuen nire amak-. Oraindik ez dago dena galduta: eskaileretatik zidor bat

har dezakegu eta hurrengo geltokitik pasatzen denean harrapa dezakegu!

Ez dakit nondik atera genituen beharrezko indarrak korrika egiten jarraitzeko, baina azkenean

nire amak esandako geltokira iritsi ginen. Hutsik zegoen eta autobusa pasa berria zela pentsatu

genuen. Bat-batean, markesinako kristalean erantsitako karteltxo batean arreta jarri genuen:

“ERREPIDEAREN ITXIERA DELA ETA,

GELTOKI HAU BEHIN-BEHINEAN

ZUBIAURRE PASEALEKURA ALDATUKO DA”

Nire Jainkoa! Zer gehiago pasa daiteke? -oihukatu zuen nire amak erabat etsituta.

Momentu hartan, kotxe bat errepidean zegoen putzu handi baten gainetik pasa zen eta alde

egiteko denborarik gabe, goitik behera zipriztindu gintuen.

Gure egoera gero eta okerragoa zen, baina kexatu ordez, lasterketa berriro hasi genuen eta

Zubiaurreko geltokira autobusa garaiz harrapatzeko iritsi ginen.

Arnasestuka geunden eta begirada batean autobusez nahastu ginela konturatu ginen: gidari

hura emakume bat zen! Ez zen ekarri gintuen berdina!

Nahasketa-une batzuen ondoren, autobusa zuzena zela egiaztatu genuen eta andre hark

txofer-aldaketa egin berria zuela argitu zigun.

Zuk ez duzu ezer jakingo atzealdeko eserleku batean ahaztu dugun pakete txikiari buruz? -galdetu

nion urduritasun handiarekin.

Ba…ez. Inork ez dit ezer esan, -erantzun zidan- baina begirada bat ematera sar zaitezkete.

Autobuseko txoko guztiak aztertu genituen, baina ez genuen erlojua aurkitu.

Kotxe-tokietara galdetzera joan zaitezkete, hortxe bertan daude -esan zuen txoferrak, ehun metrora

kokatutako eraikin gris handia seinalatuz.

Bere adeitasunagatik andreari eskertu eta gero, ziztu bizian harantz gindoazen, azkenik gure arazoa

konpontzeko desio guztiarekin.

Bidetik, barkamena eskatu nion nire amari, arduratsuagoa izan behar nintzela esanez. Baina ama ez

zirudien nirekin haserretuta zegoela eta esan zidan:

Lasai laztana, edozeini pasa lekioke. Aitonaren erlojua aurkituko dugula ziur nago.

Nahiz eta oso kezkatuta egon, nire amaren baikortasunak ni pixka bat animatzea lortu zuen. Azkenik,

kotxe-tokietara heldu ginen eta barrura sartzerakoan, eskuan pakete txiki bat zuen gizon bat sarrerako

bulegotik atera zen.

Ama, hau da, gure autobuseko gidaria! -oihukatu nuen poztasun handiarekin.

Zuen zain nengoen -esan zuen gizon hark, gure itxura narrasa goitik behera begiratzen zuen bitartean.

Besarkada handi bat eman genion gizonari ustekabean harrapatuz eta berak honela jarraitu zuen:

Benetan pakete honen edukiera zuentzat oso garrantzitsua dela dirudi. Beraz, zuek laguntzeaz

pozten naiz.

Agurtu baino lehen, eskerrak hamaika aldiz eman genizkion eta azkenean izerditsu eta ahituta gure

etxera bueltatu ginen. Atarian sartzerakoan, gure bizilagunak oso harrituta galdetu zigun:

Nondik zatozte hain itolarria eraginda?

Autobusetik -erantzun zuen nire amak, bere itxura konpontzen saiatuz.

Ba, barruan bidaiatu ordez, haren atzetik korrika egiten ibili zaretela dirudi!

Nire amak eta nik elkarri begiratu genion, barrezka hasi ginen eta biok batera esan genuen:

Ez zenuke inoiz imajinatuko!

HODEI REIS

AFRIKAR MISTERIOTSUA-Zanga!!!!! Joan zaitez ur bila zure arrebarekin mesedez!!!!!!-esan zuen Zangaren amak.

-Bai, orain noa ama!!!!!!-erantzun zuen Zangak.

Zanga Acran bizi zen, Ghana izeneko herrialde afrikar batean.

Oso altua eta indartsua zen, ez zuen hilerik eta oso beltzarana zen, eta begiak handiak izanik asko

nabaritzen zitzaizkion.

Bere amak Malira izena zuen, eta oso lodia zen, langilea eta bihotz onekoa.

Ile laranja zuen eta Zanga bezain beltzarana zen.

Zangaren arrebak Nirala izena zuen eta ez zen batere langilea, alper hutsa zen.

Ez zen bere anaia eta ama bezain beltzarana eta hilean trentza batzuk zituen.

Esnila beraien amona zen eta asko maite zuten, amona izan arren fisikoki oso ondo zegoen

egunero egiten zuen lanarengaitik. Zertxobait argala zegoen eta Niralaren modura berak ere trentzak

zituen hilean.

Zanga eta Nirala ur bila joatean, arma batzuen tiroak entzun zituzten, eta korrika etxerantz joan

ziren ea zer pasatzen zen ikustera, Zangak eta Niralak Ghana ejertzitoko hiru soldadu ikusi zituzten

etxea tirokatzen.

-Begira Nirala!!!!!! ama eta amona, etxeko ezkutalekuan sartzen ari dira!!!!!!-esan zuen Zangak oihu

eginez.

-Bai!!!! Saia gaitezen gu ere hara joaten!!!!-Niralak zertxobait beldurturik.

Esan eta egin, soldaduek etxea tirokatzen zuten bitartean, Zanga eta Nirala etxe azpiko

ezkutalekuan sartu ziren. Ezkutalekuan, Zangaren aitarena zen pistola bat zegoen, baita janaria eta sofa

handi bat, gaua pasatzeko moduan zuten. Baina bat-batean Zangak pistola hartu, kargatu eta kanpora

atera zen soldaduei aurka egiteko.

Nirala, Esnila eta Malira, tiro mordoa entzuten ari ziren oro har, eta denak isiltzean,

ezkutalekuko atea ireki eta Zanga zen.Berain etxean teilatua izan ezik harriz egina zegoen, teilatua

lastoz eta enbor zaharkitu batzuetaz. Etxean Zanga, Malira, Nirala eta Esnila bizi ziren. Zangaren aita

duela 6 urte hil zen gerra latz baten ondorioz, baina, asko gogoratzen dira berataz eta beti otoitz egiten

diote .

-Zanga, bizirik zaude!!!Eskerrak jainkoak salbatu zaituen!!!-esan zion amonak susto ederra harturik.

Ghanan jendeak lanik ez badu, ejertzitoko zentrora joaten da soldaduak izateko frogak

egitera.Egun hartan ,jende mordoa sartu zen, eta Zanga jendearen atzean sartu eta frogak egitera sartu

zen, baina, logeletan sartzen hasi zen arma bila eta ez zituen aurkitzen.

Gainerako jendea frogak egiteko gelarantz zioan, eta Zanga ezer gabe, frogak egiteko gelara joan

zen.Hantxe zeuden armak!!! Frogak egiteko tokian.

Zanga eta besteek, nahi adina arma hartu zituzten eta Zangak bi hartu zituen. Beste bi jertseen

barruan ,ezkutuan, sartu zituen. Frogak bukatzean, bi arma utzi,etxera bueltatu eta hiru arma zituen

bere aitaren kontra joan ziren gizonen aurka egiteko.

-Zanga!!! Non sartu zara? beldurturik geunden CIAko gizonek Hurrengo egunean, Zanga, Zanga

zur eta lur geratu zen istorioa entzutean eta gaua iristean eta ohean sartzean, pentsatzen hasi zen eta

egin zezakeen gauza bakarra bere aitaren arazoa konpontzea zela pentsatu zuen.

Goiza iritsi eta Zanga besteak baino lehenago esnatu zen, arma batzuk hartzera joan zen,Ghanako

soldaduen zentrora.

Zanga hara iristean ateari begira geratu zen, eta alarma non zeuden soldaduak non zeuden armak

ere non zeuden begiratzen hasi zen Acra-ko soldaduen zentrora joan eta pasatakoa kontatu zion Abuha

izeneko agente bati, beraien lagun handia zen eta.

Soldaduen gorpuak zentrora eraman zituzten, eta ez ziren Ghanako soldaduak, CIA-ko soldaduak

baizik.

Zanga etxera iristean, dena kontatu zuen eta amak esan zion hori guztia aitaren kontua izan zela.

-Zure aita ez zen soldadu bat, espia bat baizik, eta oso espia ona gainera, aitari misio bat jarri

zioten: CIA-ko segurtasunen informazioa lapurtzea, baina misio hori egiten ari zen bitartean, CIA-k bere

ezkutalekua aurkitu eta bahitu egin zuten, eta misioaren helburua, bere ejertzitoaren zentroaren

kokalekua, zentroko nagusi eta jeneral guztien izenak esanarazi zizkioten eta ondoren helikopteroz

Ghanara ekarri eta gure etxe aurrean bota zuten bizirik, kolpearen ondorioz hil zen.Ala ere CIA-ko

norbaiti galdetzen badiozu, ez dela ezagutu gizon hori CIA-ren historia osoan esango dizu Zanga.-

Amak istorioa kontatu zion negar eginez.

hartu eta eraman zintuztelakoan!!!!-Esan zuen amak beldurturik.

-Buelta bat ematera joan naiz ama, ez zait ezer pasa, lasai...-Zangak erdi barrezka.

Zangaren etxean ez zuten ordenagailurik. Beraz, CIA-ri buruzko informazioa, Ghanako liburutegi

batetara joan ,ordenagailua hartu eta informazioa bilatzen hasi zen.

Zanga pentsatzen hasi zen, eta CIAko gizonak garaitzeko adina nahikorik ez zuela konturatu zen.

Diru kontuan ere pentsatu zuen. Diru asko ez zutenez,ezin zuen hegazkin bat hartu Estatu

Batuetara joateko.

Beraz Zanga, lanean hasi zen iadanik 14 urterekin. .Amona hil ondoren bera Marokora joan zen,

eta bere ama, hantxe geratu zen Ghanan ,bakarrik.Zangak neska bat ezagutu zuen lanean. Beti izena

zuen eta Senegaldarra zen.

Batera egiten zuten lan eta Zanga maitemindu egin zen, nahiz eta Beti ez zen konturatu.

Egun batean, Zangak, Betiri zita bat eskatu zion eta Betik baietz esan zion, nahiz eta pixkat

harriturik geratu.

Zitaren eguna iritsi zen, Zanga eta Beti, taberna batean sartu ziren kafea hartu eta hitz egitera.

Bat-batean, auto handi beltz bat azaldu zen. Zanga eta Beti zeuden tabernaren aurrean geratu eta lau

gizon atera ziren autotik.Gizon horiek CIA-koak ziren eta armak atera, Zanga begiratu eta tiroka hasi

ziren. Zangak Beti hartu eta tabernako barra atzera eraman zuen babestearren. Zangak pistola bat hartu

eta gizon horiei tirokatzen hasi zen.

Hiru gizon hil zituen baina azkenekoak, autoa hartu eta alde egin zuen tabernatik.

Beti izuturik ezer esan gabe,korrika joan egin zen.

Hurrengo egunean Zanga lanera joan zen. Beldurra sartu zitzaion ea gizon horiek bahitu edo hil

egin ote zuten.

Lana amaitzean, etxera joan zen, bat-batean CIA-ko gizona atera zen ate batetik, pistola bat zuen

esku artean zuelarik

-Zer nahi duzue nitaz!!!!!!!-Oihukatu zuen Zangak.

Gizona zerbait esatera zioan baina, Beti atera zuen eta pistola buruan jarri zion.

Zanga zur eta lur geratu zen Betiri begira. Zangak azkar batean pistola atera zuen eta gizonari

apuntatu zion.

-Zer lortuko duzu ni hiltzen, beste batzuk etorriko dira zure bila!!!!!-Esan zuen gizonak Zangari

beldurra sartu nahian.

Gizona erori egin zen, eta zanga oso arrituta geratu zen.Berak ez zion pistolako gatiloari eman.Beti

askatzeko aprobetxatu zuen. Zangak gizona begiratu eta buruan tiro izugarria zuen.Leihora begiratu eta

45-50 urte bitarteko gizon beltzaran bat ikusi zuen.

-Mila esker gizon!!!!! Bizia salbatu didazu!!!!-Esan zion Zangak.

Zangak, Betiri joateko esan zion, gizon gehiago etorri aurretik, eta Betik musu bat eman, eta alde

egin zuen.

Zanga aurpegi arraro batekin geratu zen, baina, bizia salbatu zion gizonaren bila joan zen ondoko

eraikuntzara.

Ez zuen inor aurkitu teilatuan, baina bai idatzi bat paretan itsatsia,paperak halaxe zioen:

“Zanga, hau irakurtzean, ni joanda nagoenaren ustea izango duzu, baina ez, uneoro ikusten zaitut

eta lasai, ni zure aitaren lanean lagunduko zaitut. Asam-Moa.”

Zangak irakurtzen bukatzean, toki guztietara begiratzen hasi zen, ez zuen gizon hura aurkitu

inguruan. Baina, bere aitaren lana egiten lagunduko ziola gogoratu eta etxera bueltatu zen.

Bere etxera iristean, bere amari deitu zion Ghanara, eta Zangak Marokon gertatu zitzaion guztia

kontatu zion.

Biharamunean, goizeko 7:00etan, Zangaren etxeko tinbreak jo zuen eta gizon hura zen!!!!

Asam-Moa zuen izena, eta Zangaren aitaren lagun handia zen, misio gehienak elkarrekin egiten

zituzten.Bat-batean Asam-Moak, postal bat atera zuen, eta Zangari eman zion. Zangak zabaldu eta….

Estatu Batuetara joateko hegazkin bidai baten hegaldi txartela zen!!!!!!!

Zangaren aurpegi izutuak Asam-Moari barregurea eman zion, eta biek bukatuko zutela lana esan

zion.

Arratsean, Zangak, maletak eginak zituen iadanik, biharamunean Estatu Batuetara zioan, eta

Betiren etxera joan zen agurtzera, baita bere lagun Kanariarrei ere. Kanariar uharteko toki ederrenetara

joan zen, agur modura.

-Aaaaa!!! Eta armak nola hartuko ditugu CIA-ri aurre egiteko?-Esan zuen Zangak

pentsakor.Goizeko 9:00etarako aireportuan zeuden, Zanga irrikitan zegoen Estatu Batuetara joateko eta

bere aitaren lana amaitzeko.Hegazkinean zeudela Zangak Asam-Moari esan zion:

-Lasai, dena prestatua dago, gizon batek eramango gaitu pisu batera eta ondoren berak hartutako

armak hautatu eta CIA-ren bila joan gara-Esan zuen Asam-Moak irribarre batez.

Iristean, Asam-Moak esan bezala, gizon Asiar bat zegoen gure zain ,auto baten gainean zigarro

bat erretzen.

Pisura joan ziren eta oso auzo zaharkitu batean zegoen kokatua, baina, barrutik berri berria

zirudien.

Asiatarrak arma mordoak atera zituen eta bakoitza hiru hartu zituen.

Hurrengo egunerako prestatu egin ziren, eta CIA-ko baserantz joan ziren.

Asam-Moak, walki talki berezi bat zuen eta CIA-ren barruan esaten ziren gauzak entzuten ziren

walki talki hartatik.Bat-batean basetik kamioi erraldoi bat azaldu zen eta kaxa mordoak sartzen ari ziren

kamioi barrenean.

Zangak katalejoak hartu eta memoria erraldoi batzuk zirela esan zuen!!!!!!

-Asam!!! Memoria erraldoi batzuk dira!!!! Cia-ren segurtasun eta informazioa sekretuak ere!!!!Aitak

nahi zituen memoriak dira.Asam harrapatu behar ditugu.-esan zuen Zangak pistola kargatuz.

Asam-Moa-ren kamioiak bide berezi bat hartuko zuela zioen eta beste base batetara eramango

zutela ere.

Bidean bazen zubi bat eta Zangak eta Asam-ek zubiaren beste aldean zeuden kamioia itxaroten.

Asam-ek kamioiaren gurpilak zulatu zituen eta Zangak gidaria hil zuen. Ondoren,azkar batean,

kamioiaren zaindariak hil eta Asam-ek Asiarrari deitzen ari zen bitartean Zangak memoria hartu zuen

autoan sartzeko.

Asiarra iritsi bezain laster sartu zituzten memoriak autoan alde egiteko.

Pisuan helikoptero bat zuten zain eta Asam-Moak-ek piztu eta berehala joan ziren Ghanarantz.

Ghanara iristean, soldaduen zentroa memoriak utzi zituzten eta informazioa ateratzen hasi ziren.

n walki talkitik ez zuen inork ere hitz egiten eta badirudi CIA ez zela konturatu bere memoriak

lapurtu zizkiotela.

Zanga, etxera bueltatu zen eta bere amari sekulako poza eman zion bera ikustean eta aitaren lana

amaitu zuela esatean.

Handik aurrera Zangari misio batzuk egiteko esan zizkioten, baina bera, ama laguntzen geratu zen

Ghanan.

Hala ere, kanarietara joan zen Betiri ea ezkondu nahi zuen esatera eta baietz esan ondoren

Ghanara itzuli ziren familiarekin Asam moarekin egindako misioa ospatzera.

DAREN Saioa Arrizabalaga Cortés

Orain dela urte asko, Saharako basamortuan, Daren izeneko ume bat existituzen. Daren oso pertsona ona zen, beti jendea laguntzeko prest. Nahiz etabeltzarana izan. Bere begiak urdin-urdinak ziren,ederrak benetan, aurpegi ederrazuen.

Mutikoaren gurasoak hilda zeuden eta Unicefeko errefuxiatu kanpamentubatean bizi beharra zeukan. Lekua oso lehorra zen.

Darenen lagun onenak Niara izeneko neska bat eta Yuma izeneko mutiko batziren. Hamar urte zituenean, bikote frantses aberats batek adoptatu zuten. Ikastolaberri batean hasi eta lagun asko egin zituen. Behin, Gabonak baino egun batlehenago, Yuma eta Niararen eskutitz bat iritsi zitzaion, eskutitzak hau esaten zuen:

“Kaixo Daren, zer moduz dena handik? Egia esanda hemen ez oso ondo.Gerrate bat dago, Ameriketako eta Europako herrialde batzuk gu inbaditzea etorridira. Jende asko hiltzen ari da. Gainera gaixotasun oso larri bat dabil hemendik.Hemengo lagun batzuek gaixotasuna hartu dute, eta kanpamentu berezi bateandaude, besteak ez kutsatzeko. Baina bueno, gu ondo gaude gertatzen ari denerako.Espero dugu zu ere bai ondo egotea. Idatzi, mesedez. Muxu handi bat.”

Yuma eta Niara

Darenek, eskutitza irakurtzean, ezin izan zuen negarrari eutsi, asko botatzenzituen faltan lagunak, eta gainera orain gerrate batean zeuden eta edozer gauzagerta zitekeen. Hain gaizki sentitzen zenez, ez zuen gogorik idazteko ez eskutitzik,ez ezer. Gurasoek aspaldiko lagunak asko botatzen zituela faltan ikusterakoan,erabaki zuten, opari bat egitea eta opari hori Saharara joateko tiketak ziren.

Hurrengo egunean, altxatu zirenean opariak zabaltzeko ez zekien nondik hasi,eta txikienetatik hasi zen, ireki eta tiketak ikusi zituenean, saltoka hasi eta belarritikbelarrira irribarre handi bat marraztu zitzaion.

Handik bi egunera, lagunen bizitokira iritsi zenean, besarkada handi handi bateman zioten elkarri eta Daren, Niara eta Yumari malko batzuk ihes egin zitzaizkien.Dareni oparitutako opari guztia eraman zizkien Unicefkoei. Pozez zoratzen zeuden.

Bi egun pasa ondoren, Darenek joan beharra zuen, denak agurtu zituen, batez

ere Niara eta Yumaz, baina joan baino lehen, hau esan zuen: - Bueno lagunak, esan nahi nizuen, berdin diola zein koloretakoak garen,

eta non bizi garen. Pertsonak gara.., Gabonak guztientzat dira, eta denokmerezi duzue jai onak pasatzea eta baita bakea ere. Indartsuak izan eta segiaurrera nahiz eta gerrate batean egon.

Hori esandakoan denei irribarre bat marraztu zitzaien ahoan. Esaldi horiUnicefko errefuxiatu kanpamentuetan gogoratzen da eta horrekin umeak askoalaitzen dira.

EZKON-EZTAI EZ HAIN ONA MIKEL UBIRIA 1A

Bazen behin, 2015ean ezkondu ziren ezkongai batzuk, ezkondu berriak zirenak.Ezkon eztaiak Italian ospatu behar zituzten. Eguna iritsi zenean, bota irudikoherrialdera joan ziren. Oso leku polita beroa eta kalitate handikoa zelako. Lehenengoegunean, ospakizun bat egiteko, jatetxe italiar batera joan ziren. Oso fama ona zeukan,baina gauza txar bat zuen: bere aurreko jatetxearekiko konpententzia, ikaragarrikoazena.

Behin hoteletik aterata, zuzenean joan ziren jatetxera. Luigi’s Pizza izena zuen,eta bere aurrekoak, berriz, Antonneli’s Pizza; baina senar eta emazteak Luigi’s Pizzarajoan ziren. Sartzean, oso usain ona zegoen, eta oso apaindua zegoen, sarreran ikustenzen ispilu erraldoi bat. Hor sartzean, ispiluari begira geratu ziren. Bat-batean, ezzekiten nola, bultzada bat sentitu, nahigabean aurrerantz erorita, ispiluan bete-beteanerori zen senarra. Iskanbila handia sortu zen, eta jatetxeko jabea atera zen, etahonako hau esan zien:

- Baina, baina, zer arraio!!! Zer egin duzue nire ispiluarekin?!? Ez zareteItaliatik bizirik aterako...

Gure lagunak haserre, hotelera joaten hasi ziren, baina, azkar-azkar zerbitzaribat hurbildu zitzaien, Cianti izeneko ardo garesti batekin; hori eskaini eta hau esanzuen:

- Nire jabeak hau eskaini dizue, bere jarrera desegokiarengatik, etabarkamena nahi dizue eskatu.

- Ongi da - esan zuten biek batera.Ardoa edan eta hotelera joan ziren lo egitera, oso nekatuta zeudelako.Hurrengo egunean, ordu batak aldera, inor ez zela ateratzen ikustean, hoteleko

garbitzaile bat harrituta gora igo zen, atean jo eta ez erantzuterakoan, giltzaz zabaldueta ezuste handia hartu zuen ohean bi ezkongaiak zeudela ohartu zenean, baina begiakzabalik eta lerdena zeriela. Hilda zeuden.

Azkar batean zerbitzariak poliziei deitu zien. Hauek etortzean hildakoaklaborategira eraman zituzten autopsia bat egitera, eta orduan ikusi zuten, biak pozoizhil zituztela. Hilketa bat zela jakinda, Italiako detektibe ospetsuena deitu zuten kasuhori ikertzeko. Detektibeak Murphy Balotelli zuen izena, oso altua zen, beltza,indartsua, eta batez ere ezaguna zen, Italiako mafia indartsuenetako ia pertsonaguztiak kartzelara bidaltzeagatik.

Murphy kasua ikertzen hasi zenean, jatetxera joan zen; eta hau galdezka hasizen:

- Nor da jatetxe honen jabea?- Eeeehhh… Ni neu!- esan zuen ahots batek.

Orduan Murphyk Luigi bere jatetxeko bazter isil batera eraman zuen, galdetegiluze eta gogor bat egiteko. 15 minutu pasa ziren eta bat-batean detektibeak txokotikatera eta hau esan zuen:

- Lasai Luigi, zu ez zara erruduna.- Banekien ba nik - erantzun zion Luigik.

Polizia etxera abiatu zen Murphy notizia freskoekin eta denak harrituta geratuziren esan zuenarekin, Luigi ez zela erruduna, baina bazekiela nor zen.

Hurrengo goizean Mario´s pizza jatetxera joan zen eta Luigirekin antzera,galdetegi luze eta gogor bat egin zion Mariori. Denbora bat pasa ondoren txokotikatera eta hau esan zuen:

- Mario, poliziak eman didan baimenarekin, atxilotuta zaude!- esan zuenesposak aterata Marioren eskuak lotzen.

Komisarialdegira iristean, Murphyk esplikatzen hasi zen:- Hau izan da gertatu dena; ezkongaiak jatetxean zeudenean, Mariok bultza

egin zituen ispilura, eta ispilua apurtzean Luigi asko haserretu zen, baina berejatetxeko gelan sartu zen, eta ez zituen ezkongaiak ardo cianti bateragonbidatu, baizik eta Mariok gonbidatu zituen Luigiren izenean, ardoa pozoituazegoela. Gero guk Luigi kartzelara eramateko eta ez bera, eta horrela, ez zuenjatetxe horren konpetentzia gehiagorik izango, baina ez zaio ondo atera, etaorain kartzelera joango da.

Eta Murphyk esan bezala, Mario kartzelara joan zen, hil arte egon behar zuenkartzelan. Kartzelan hil zen 73 urterekin eta Murphy ordurako jubilatua zegoen.

JONASEN OSPAKIZUN LUZEA DANEL BUSTILLO 1A

Bazen behin Jonas izeneko mutil bat. Afrikan (Ghanan) bizi zen eta 17 urtezituen, XXI.mendean bizi zen, hain zuzen ere 2020. urtean. Abendua zen, lasterGabon Zaharra izango zen, eta gainera bere urtebetetzea. Bere herrian denda batzuen eta txatarrarekin telebista, erloju, koadernoak...egiten zituen. Gauzak aurkitueta konpondu ondoren, dendan jartzen zituen salgai. Horrela zen bere bizimodua.

Jonas argala eta baxua zen. Ile kizkurra eta marroia, bizar fina eta beltza, begibeltz oso politak. Mutil azkarra zela ikusten zen bere begiradan. Sudur handia, ahotxikia, baina polita eta urrezko hortz bat. Irribarre egiten zuen bakoitzean, hortzakdir-dir egiten zioten. Bere gorputzeko beste zatiak normalak ziren, baina bere eskuaknabarmentzen ziren, oso finak eta trebeak baitziren. Bere ibiltzeko era apala zen;bere janzkera, berriz arraro xamarra. Bere buruan zapi bat zeraman, kamiseta txuribotoiduna eta praka txuri batzuk ia beltzak ematen zutenak oso zikinak zeudelako,txatarrarekin lan egiteagatik.

31ren gaua iritsi zen eta bere familiarekin afaldu zuen. Antxume goxo-goxoaprestatu zuen bere amak. Gustura zegoen, baina bere urtebetetzea zenez, lagunekinospatu nahi zuen ere. Bere etxe txiki eta zaharretik ateratzean, lagunekin elkartu zen,hasieran lau ziren, baina geroago hamar.Tabernaz taberna joan ziren eta azkeneanJonas mozkortu egin zen. Egia esan, berak ez zuen uste hainbeste edan zuela,baina oso, oso zorabiatuta sentitzen zen. Hurrengo egunean kupula baten barruanesnatu zen eta oroitzen zuen gauza bakarra zen bi gizonek ahoa estali eta kamioibatean sartu zutela.

Bat-batean irla batean zegoen eta irla hori kupula baten barruan zegoen. Bereondoan hegazkin baten arrastoak ikusi zituen eta segika hasi eta azkeneanhegazkina aurkitu zuen, baina oso txikituta zegoen eta material berria behar zuenmakina konpontzeko. Irlatik inbestigatzen hasi zen eta hegazkinerako material berriaoso baliotsua aurkitu zuen. Lehenengo gaua pasa zuen, janaririk ez, urik ez, ezergabe. Hotz handia pasa zuen eta hortik ateratzeko bazekien hegazkinalehenbailehen bukatu behar zuela, baina material gehiago falta zitzaion oraindik.Azkenik, material bila eta bila egon ondoren, hegazkina pieza guztiekin zegoen bereustez; hala ere pentsatzen hasi zen:

-Baina nola aterako naiz hemendik????

Kupularen mugaraino joan zen jakiteko zerezkoa zen geruza gogor hori, etabera oso azkarra zenez, berehala jakin zuen kupula kuartzo mineralez osatuazegoela eta bazekien hortik ez zela erreza ateratzea, oso mineral gogorra zelako,baina halako batean lurrean topazio minerala aurkitu zuen.

-A ze poza!!!! -esan zuen Jonasek.

-Orain bai, baietz aterako naizela hemendik!! -oihu egin zuen Jonasek.

Orduantxe ahots batzuk entzun zituen.

-Esan nizun Jonas hemendik aterako zela, eta zure 1.000 euroak eramangoditut.

-Ez, eta badakizu hemendik ateratzea ezinezkoa dela. Orduan hemen denboragaltzen dabil. Ezin izango du hemendik ihes egin. Apustua nik irabaziko dut.

Minutu horretan Jonasek jakin zuen zergatik zegoen hor. Egia esan, ahots batezaguna egiten zitzaion. Dena bi mafiosoen arteko apustua omen zen. Ez zegoendenborarik haserretzeko, berak nahi zuena hortik ateratzea zen.

Topazioa hegazkinaren puntan itsatsi, motorra martxan jarri eta hegan egitenhasi zen. Abiadura hartu, kupularen kontra jarri eta orduantxe bai, kupula puskatuegin zen!!!

Hegazkinarekin joanez, kostata baina azkenik Ghanan lurra hartu zuen, ezbere herrian baina hurbil. Oinez joanda bere etxera iritsi zen, eta hor bere familia zainzegoen, eta bera bueltatzea ospatu zuten.

Egun batzuk geroago bere bizitza normala egiten hasi zen: bere dendan lanegiten... Egun batean dendako bezero bat etorri zen, Emmanuel izenekoa, esanezdendako gauza asko erosi nahi zituela apustu batean 1.000 euro irabazi baitzituen.Jonasek berehala ezagutu zuen ahotsa.

-Aizu, 1.000 euro horiek nire apustu batean irabazi dituzu!! -salatu zuenJonasek.

Bat-batean beste mutil bat etorri zen, Ibrahim izenekoa, eta laban bat zeramanbere eskuan.

- Bai, Ibrahinem kontra -esan zuen Emmanuelek.Bi gizonak borrokatzen ari zirela, Jonasek poliziari deitu zion. Polizia segituan

etorri zen eta biak atxilotu zuten. Egiaztatu zuten bi mafioso arriskutsuak zirela,jendea bahitu eta lapurtu egiten zuten. Nahikoa izango ez balitz, beraiekin bromaketa apustuak egiten zituzten.

Jonas hortik aurrera oso pozik bizi izan zen bere etxean familiarekin. Gainera,berria herrian zehar zabaldu zen eta gobernuak oso lan ona eskaini zion, baina berakbere azokako dendan jarraitu nahiago izan zuen.

KARTZELATIK KARTZELARAJULEN TXABARRI 1A

Kaixo, ni Jack naiz, eta bi hauek John eta Tomy dira. Gu hirurok kartzelan gaude.Orain dela urte bete Londresen dagoen bitxi denda batean lapurreta egin genuen. Gureplana oso ona zen, Johnek prestatu zuen eta. Baina poliziek harrapatu gintuzten, etahorren ondorioz kartzelara eraman gintuzten, orain gauden tokian.

Ni taldeko burua naiz. Oso altua naiz, begi ilunak ditut ilea bezalakoa eta oso

gorputz handia dut. Beti genio txarrez ibiltzen naiz, nire taldekideak oso traketsakdirelako eta gauzak askotan gaizki ateratzen zaizkigulako.

Bestea John da, ez dauka oso altuera handia, ilea gorrixka du eta eta begi urdinak,egunero eguzkitako betaurrekoak jazten ditu, eguzkia egin ala ez. Bera da plan guztiakprestatzen dituena, baina ikusten duzuenez ez oso ondo.

Hor, eserita dagoena Tomy da, oso oso baxua da, leku txikietatik sartu daiteke,horregatik hautatu nuen nire talderako. Ile gutxi du, begi urdinak eta genio txarrekoa, nibezalakoa. Berak Johnek bezala betaurrekoak eta txapela jazten ditu. Ez dakitzergatik!!!!!!

Gaur niri kartzelatik ale egiteko plan bat bururatu zait. Lehenengo kaiolak irekitzendituen guardiari deitu diogu eta Tomy oso baxua denez, konturatu gabe giltzak kenduegin dizkio.

Ondoren gauerarte zain egon gara, ez direlako hainbeste polizia egoten. Gureatea ireki ondoren, bigilatzen gaituzten kamaren gelara joan gara eta hor zegoen poliziaostikoz jo dut eta lurrean ezer esan gabe gelditu da. Segituan elektrizitatea moztu duthor dagoen kable batetik. Bukatzeko, isil-isil atera gara kartzelatik eta “ The City”auzoko gogoratzen nuen etxe zahar batera joan gara.

Egun bat pasa da eta konturatu gara zerbait gertatzen ari dela. Hasieran ustegenuen poliziak gure atzetik zebiltzala, baina ez, beste gauza bat da, etxe zahar hurabota egin behar dute eta . Han dabiltza langileak eta garabiak bere lana egin nahian.

Gure planak porrot egin du, han espero genuen egotea ezkutatuta egun batzukpolizia gutaz ahaztu arte. Zerbait egin behar genuen eta azkar!!!!!!!!!!

Langileak etxearen barrura sartzen hasi diren eta gu goiko solairuetara igo gara,goiko leihoetatik ihesi egin nahian, baina leihoak egurrekin estalita daude, ez duguirtenbiderik !!!!!!!

Han gelditu gara langileen zain. Hauek gora eta bera dabiltza , baina ez dakigu zerari diren egiten, bat-batean dena ixilik geratu da eta……….. PUMMMMM !!!!!!!!!!!!!!!!!

Bat- batean Tomik esnatu nau:

- Denak lehertu behar du, goazen hemendik, ezin dugu irten……... - Jack, Jack esnatu Jack, zer gertatzen zaizu? - oihukatu dit Johnek- - Non nago, non nago ?- galdetu diot Johni-

- Ba, kartzelan - erantzun dit berak -- Ziur zaude? - galdetu diot berriro -- Ba, bai azken 15 urteak bezala - barrezka erantzun dit.

Ni, lasaitu ondoren gosaltzera joan gara:

- Jack, badakizu plan bat bururatu zaidala kartzelatik ihes egiteko? - esan ditxuxurlaka Tomyk.

- Zein? -galdetu diot.- Begira, poliziari giltzak lapurtzen dizkiogu, kanpoan gaudenean, nik

ezagutzen dudan etxe zahar batera……- EZ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

MAITAGARRIEN IRLA LUCÍA ACERA 1A

Mimi aurkitu eta etxera bueltatu ginen. Azkenean Mimi, 3.000 urtekomaitagarria, Amy eta nire artean zaintzen egon ginen. Gu joan ginenetikMaitagarrien Irla deritzo.

Egun batean ni, Cloe, 10 urteko neskatila bat, logelan aspertuta nenbilenegunean, aita Manuel eta ama Mariaren oihuak entzuten ziren:– Ez zait bidezko iruditzen beheko tabernara zu beti jaistea eta nik etxeanbeti lanean gelditzea!– Nik etxeko gauzak zuk baino lehenago egiten...Momentu horretan sartu nintzen sukaldean eta isilik geratu ziren.Lasaitasuna guztiarekin esan nuen:–Zergatik zabiltzate beti horrela? Nire gelatik entzuten diren oihuek burukomina sortzen didate. Ezin gara familia normal bat izan?Aitak eta amak buruarekin baieztatzen zuten bitartean, denok besarkadahandi bat eman genion elkarri. Proposatu nuen:–Zergatik ez gara biharamunean gure itsasontzia hartzen eta ia ikusten ezden irlara joaten? Oso ideia dibertigarria da. Eta Amy, nire lagunik onena,gonbidatzen badugu, oraindik dibertigarriagoa izango da.Nire ideia ona iruditu zitzaien eta gauza guztiak prestatzen zituztenbitartean, nik Amyri, nire lagunik onenari, telefonoz deitu nion gurepiknikera gonbidatzeko.

Goiz horretan gauza guztiak hartu eta Amyren bila abiatu ginen.Itsasontzian sartzerakoan, mareatzen hasita nengoen, baina martxanjarritakoan pasa zitzaidan. Iritsi ginenean, irla hutsik zegoen. Irla handiazirudien, baina hurbiltzen zinen ianean txikiagoa zen, hala ere irlazoragarria ematen zuen zuhaitzak hemendik, zuahitzak handik.Hondartzatxiki bat zegoen eta guk dena prestatu genuenean, bazkaldu egin genuen.

Ordu batzuen buruan Amy eta ni paseo bat ematera joan ginen eta nahigabe irlaren erdialdean galduta gelditu ginen, baina ez ginen konturatu,lokaztuta zegoen bide bat topatu genuen arte. Buelta eman behargenuenerako, berandu zen, ez genekien nondik bueltatu!

Momentu horretan hondartzan nire amak eta aitak konturatu zirenean,mobila hartu zuten. Niri mezu bat bidaltzeko asmotan. Baina estaldurarikgabe zeudela konturatu ziren. Ekaitza eta tximistak hasi ziren. Segituanzuhaitzez egindako txabola batean ezkutatu ziren. Bitartean gu biak,ezkutaleku bat bilatzen saiatzen ginenean maitagarri txiki eta distiratsu batatera zitzaigun:

- Zer egiten duzue hemen?- Familiarekin piknik bat egitera etorri garelako gaude hemen, eta zuk

zer egiten duzu hemen?- Hau nire etxea delako nago hemen. Maitagarri guztien etxea.- Nola duzu izena?- Nik Mimi dut izena. Eta zuek?- Nire izena Amy da eta berak Cloe du izena.- Zer nahi duzue?- Euritik babesten lagunduko diguzu?- Bai noski etorri nirekin.

Neskatoek maitagarriari jarraitu zioten eta kobazulo batera sartu zirenean,Mimi maitagarria oso azkar zihoanez, ia ez genuen ikusten eta Amyk oihuikaragarria bota zuen:-MIMI!!!!Baina Mimi etorri ordez goiko mendiko harriek kobazuloko atea itxi zuten,baina Amyren oihuarekin kobazuloetako maitagarri bat, bi argi maitagarrieta animalietako beste maitagarri bat etorri ziren:

- Zer izan da hori?-denek batera.- Barkatu, baina Mimi ikusi duzue? Beraren bila gabiltza eta kobazuloko

atea itxi egin da.

Bi argi maitagarriek:- Bai hortik joan da, baina barrurago joan da eta ez dugu ikusi. Baina

guk lagunduko dizuegu hemendik ateratzen.Kobazuloetako maitagarriak:

- Eta nik beste toki bat ezagutzen dut.Eta animalietako maitagarriak:

- Eta nire saguzarrek lagunduko digute.

Horrela atera ginen hortik, haien laguntzari esker.

AMAIA ETA ANE BIKIEN ISTORIOA NEREA EIZAGIRRE 1A

Bazen behin Donostian bizi zen neska bat. Neskato horrek Amaia zuen izena eta bereamarekin bizi zen. Beraiek etxe dotore batean bizi ziren, etxea oso haundia zen eta zerbitzuazeukaten.

Amaia neska beltzarana bat zen, begi marroiak zituen, ilea beti koletarekin ilearen koloreamarroia zeukan eta ahoa pixka potoloa. Neska polita zen. Saskibaloia pilo bat gustatzen zitzaion. Ama ez zen oso morena , ilearen kolorea marroi oso argiazen eta 42 urte zituen. Larunbatean saskibaloi partidu bat zeukan. Ez zuen gogorik joateko. Ama konbentzitzensaiatu zen eta azkenean minutu batzuk geroago partidua jokatzera joan zen. Bitartean amaerosketak egitera joan zen.Partidoa hasi zen, dena ondo zijoan, ordu bat geroago bukatu zen. Partidua irabazi eta oso pozikospatu zuten. Geroxeago dutxetara joan ziren, baino Amaia konturatu zen txaketa falta zitzaiola etabere lagunei esan zien - Neskak, oraintxe nator, txaketa ahaztu egin dut.

Bidean zihoala bera bezalako neska beltzarana bat ikusi zuen, baino atzealdetik. Neskakbuelta eman zuenean, Amaia bezalakoa zen; biak begi marroiak, ahoa berdin-berdina eta ileamarroia. Biek elkar ikusi zutenean aluzinatuta geratu ziren. -Nor zara? - Amaiak galdetu zion.- Ane dut izena eta 12 urte ditut-. Eta zu? Nongoa zara? Nola duzu izena?- Zera… Amaia dut izena Donostiakoa naiz eta zu? Nongoa zara?- Ni Donostian jaio nintzen, baino orain Marbellan bizi naiz eta nire lagun batzukbisita egitera etorri naiz. -erantzun zion Anek..Amaia eta Ane igual-igualak ziren. Paseo bat ematera joan ziren eta elkar gehiago ezagutzen joanziren. Biak betidanik ezagutzen zirela bezala sentitzen ziren, Anek ez zuen bere ama ezagutzen etaAmaiak ez zuen bere aita ezagutzen, orduan Ane Amaiaren ordez izatea eta Amaia Aneren ordezizatea erabaki zuten, hau dena gurasoek jakin gabe.

Amaia Marbellara iritsi zen eta bere aita ezagutu zuen. Oso gustora sentitzen zen eta osopozik. Hondartzan egon ziren, igerilekuan ere, minigolfean ere bai.Ane ere oso gustora zebilen amarekin; zinemara joan ziren, Mcdonalsen ere egon ziren eta lekuaskotan ere bai.

Bi egun pasa ondoren Amaiak Aneri deitu zion, nola zegoen galdetzeko: - Kaixo, Ane! Amaia naiz, zer moduz zaude? - Oso ondo, gure ama pasada bat da, oso jatorra eta alaia, eta zu zer moduz gure aitarekin? - Ba oso pozik , hondartzan egon gara eta oso ondo pasatzen ari naiz, baina…- Bainan zer? -galdetu zuen Anek.

- Uste dut aitak eta amak hau dena jakin behar dutela, ez da bidezkoa gu horrela egotea… ez duzuuste? - Ba, bai. Esan behar diegu gure abentura guzti hau -esan zuen Anek - baino nahiago dut neukesatea amari, bale Amaia?- Bai, noski, zuk esan… Baina gaur bertan esan.

Anek amari dena kontatu zion, hau da; bera ez zela Amaia, bera Ane zela eta Amaia beraienaitarekin zegoela. Amak berehala maletak egin eta Marbellara joan ziren.

Amaiak ere aitari dena kontatu zion eta aluzinatua geratu zen. Amaiak aitari esan zion:- Aita, lasai egon, ama eta Ane ordu batzuetan hemen izango dira! eta aita zergatik banandugintuzten Ane eta ni? - Aitak erantzun zion :Laztana, hau dena zaila da azaltzen, ama etortzen denean dena azaldukodizuegu.

Ordu batzuk geroago ama eta Ane etxera iritsi ziren. Denak mahi borobil batean eseri zireneta gaiari buruz hitz egiten hasi ziren. Ama hasi zen: - Amaia, Ane, ni eta zuen aita elkar ezagutu genuenean, oso gazteak ginen, ezagutu eta segituanmaitemindu egin ginen. Aitak jarraitu zuen: - Ezagutu eta bi urte pasa eta gero ezkondu ginen eta zuek jaio zineten. Zuen ama eta ni osogazteak ginen, eta Amaia amarekin eta Ane zu nirekin egotea izan zen gure erabakia.- Baina hori ez da bidezkoa.- esan zuen Amaiak.- Badakit, horregatik...- erantsi zuen amak. - aldaketa batzuk erabaki ditugu. - Zeintzuk? -galdetu zuen Anek. - Ane, uste dut zu eta Amaia oso ondo konpontzen zaretela eta… Zer irudituko zitzaizun zu eta niDonostiara bizitzera joango bagina?- Aita, benetan? Hoberena izango litzake! - esan zuen Anek- Ba bai!- jarraitu zuen Amaiak.

Azkenean Ane eta Amaia elkarrekin zeuden. Amak eta aitak harreman gehiago zeukaten etahori oso ona zen. Ane eta Amaia ez ziren etxe beran biziko, baina bai leku beran, Donostian. EtaMarbellako etxea oporretarako erabiltzea erabaki zuten.

Hau izan da Amaia eta Aneren istorioa.

XABI ETA IRATI Enaitz Aginagalde 1A

Bazen behin Donostiako Amara auzoan familia bat. Auzo hori Donostiako auzogarrantzitsuena zen. Familia hori lau pertsonez osatua zegoen: Irati eta Xabi haurraketa Idoia eta Jon gurasoak ziren.

Irati 11 urteko neskatxa polit bat zen, ez zen oso altua. Mutil guztiak atzetik zituenbere ile luze horiarengatik. Bere familiarekin egotea gustatzen zitzaion. Bere anaiaribezala.

Xabi 14 urteko gazte alai, atsegin eta kirolaria ze,. rugbya zuen atsegin.Familiarekin gauza berriak eta ugariak egitea gustuko zuen. Idoiari eta Joni berensemerekin zinera joatea gustatzen zitzaien.

Behin batean eztabaida ikaragarria bat izan zuten Xabiren eta Iratiren artean, IratikXabiren XBOXa apurtu zionean.

-Irati. nola puskatu duzu!!!!- Xabi, isildu zaitez, nahi gabe izan da eta!!!- Orduan gurasoak etorri ziren eta bakea ekarri zuten bien artean.- Xabi. Irati isildu!! Kontatu zer gertatu den.Kontatu ondoren gurasoek erabaki zuten Irati eta Xabiri zigor bat jartzea eta

zigorra asteko paga murriztea izan zen XBOXa erosteko.Xabiren eta Iratiren haserreak baretzeko larunbat horretan familia osoa zinera joan

zen “OCHO APELLIDOS VASCOS” pelikula ikustera eta denak barrezka eta algarazegon ondoren, izandako eztabaida ahaztu zitzaien.

Egun batean gurasoen fabrika itxi zuten eta gurasoak lan bila jarri ziren, edozeinlekutara deituz baina inork ez zien lana eskaini .

Telebista ikusten ari zirela, gurasoek iragarki bat ikusi zuten Bilbon lan baeskaintzen zutela eta lantoki horren telefono zenbakia pantailan irteterakoan, paperbatean idatzi eta deitu zuten.

-Bai, zein da?-Kaixo, ni Idoia naiz eta telebistan atera den iragarkiarengatik deitzen dizut.-Aaaa bale, bidali zure kurrikuluma emailez eta ondoren itxaron, guk erabakia

hartu arte.-Ongi da.Egun batzuen buruan deitu zioten.-Kaixo Idoia, Bilboko lantokiarengatik deitzen dizut.

-Bai. zer erabaki duzue ba?-Zure kurrikuluma gustatu zaigu eta zu onartzea erabaki dugu, baina aurretik hitz

egin nahi dugu zurekin-Ongi, noiz izango da?-Bihar bertan.-Orduan bihar ikusiko gara, agur.-Agur.Xabi Irati zaintzen utzi zuten eta Bilborantz abiatu ziren. Bilborantz zihoazela,

kamioi gidari bat ,oso mozkortua zegoena, eta Idoia, eta Jon harrapatu zituen etaistripu horretan hil ziren biak. Polizi batek kotxean kartera aurkitu zuen eta Xabirentelefono zenbakia hartu eta deitu zion. Poliziak uste zuen Xabi heldua zela eta beregurasoak hil zirela esan zion patxadaz.

Xabi negarrez hasi zen eta Iratiri esan eta negarrez hasi ziren eta bizilagun batberen atera deitu zuen biak negarrez entzun zielako, Xabik kontatu zion andre horrigertatutakoa.

Bizilagunak erabaki zuen epaile bati deitzea erabakitzeko zer egin haiekin.-Bai, epaile jauna, hemen haur batzuk ditut umezurtz geratu direnak, bere

gurasoek istripu bat izan dutela eta bertan hil. -Ongi da, guraso batzuk bilatuko ditut eta bitartean umezurztegi batean biziko dira.

Gaur bertan umezurztegiko bat joango da haurrak jasotzera. -Ongi iruditzen zait.Umezurztegiko emakume bat etorri zen eta horra eraman zituen. Xabi eta Irati ez

ziren pozik bizi umezurztegian. Beste haurrak Iratirekin sartzen ziren eta Xabi anaiakezin zuen askorik egin:iIkasteko lekuak nesken eta mutilen artean banandurikzeudelako, janaria ez zen ona fabriketatik ekarria zelako eta zaporea ez zen ona.Anai-arrebak patioan hesi batetik, bakarrik ikusi zezaketen elkar.

Hilabete baten buruan epaileak anai-arrebarentzako gurasoak aurkitu zituenDonostiako Antiguo auzoan.

Egun hartan guraso adoptiboak etorri ziren Xabi eta Irati eramatea haien etxera.Han bertan aurkeztu ziren guraso berriak.-Kaixo, ni Ander naiz.-Ni, bere emaztea, Eider.Xabik eta Iratik ondo hartu zituzten guraso berriak.

Bost hilabete lehenago umezurztegian bizi ziren. Baina orain familia batean bizidira. Hasieran kosta egin zitzaien, hildako gurasoaz oroitzen zirelako, bainadenborarekin konfiantza hartzen joan ziren. Orain ez dira erabat zoriontsuak gurasoakfaltan sentitzen zituztelako, baina gutxienez pozik bai.