Concurso de microrrelatos de AI Vigo 2012

1º Concurso de microrrelatos de Amnistía Internacional Galicia

Lei e xustiza

Microrrelato nº 2

"A liberdade de espresión, so a que é para defender a verdade e o que é xusto, debe ser defendida, inda que le coste a un,a Vida. Xa o dixo algúen; darei a miña vida para que vostede diga, ainda que sexan tonteria.

Tal como estan as cousa hoxendia,deberiamos facer proselit ismo a favor do que é XUSTO, ainda que as leises digan o contrário.

Hoxe todo se resolve dicindo; esto é legal, hai que facelo. Mais naide dí a lei está errada, esto non é xusto. ¡Cambiemos a lei!"


AminataMicrorrelato nº 3

"Diario de Yahiya, 1-11-2012

Antes de ayer, mi hermana Aminata llegó a casa muy agitada, habían publicado (por primera vez!) un artículo suyo! Llegó a la hora de comer y..., tras un largo suspiro, dijo :”Guau! Mirad esto!” y nos mostró un periódico con una noticia que decía “De verdad os creéis que la caza de brujas ha terminado? Por A. Laurent”, era su artículo, su investigación... y lo que le costó la vida. Sabíamos que se estaba enfrentando a esos llamados “clanes de hechiceros” que, aunque ilegales, todos sabíamos que existían. La detuvieron después de que se publicase su artículo. Mi padre no hacía más que hablar por teléfono, mientras que mi madre lloraba silenciosamente en el sofá y musitaba “por qué...”. Yo... no me podía mover. Estaba paralizado y sólo pensaba. “No es verdad...”. Pero ayer...la ejecutaron. Así, sin más. Aplicando la ley. POR QUE????? Da igual. Lo que importa es que ella ya no está. No está.

Y ahora toca el momento de esperanza(?). También quiero contarlo. Hoy fui a la manifestación. La verdad es que no quería, no creía que sirviese para nada. Pero sí sirve, aunque parezca una tontería, sí sirve. No sé cómo explicarlo, en serio. Era... Me sentí...Cuando veía a toda esa gente a mi alrededor (que en ningún momento nombraron a Aminata. Gracias, porque si no, estaría toda la familia en peligro...) la veía a ella, me veía a mi... la veía a ella. Te echo de menos hermanita. Siempre."


Cambia

Microrrelato nº 4

Cambia a xustiza, pola man do que fala, pola boca do que cala. O temor queda pequeño, unha senlleira voz salta entre a audiencia que teme posteriores represalias. Non hai crime para o pobo, non hai castigo que valga. Gambia, cambia, cumbia de son alegre que deixa atras toda bagoa.


As almas cautivasMicrorrelato nº 5

Os grosos troncos, resecos e mortos, afogaban as voces dos espíritos do bosque. Cada pouco tempo un nova alma emerxía do estéril chan, outrora frondoso e cheo de vida. Cada pouco tempo ocupaba o seu lugar xunto ás súas irmás e debuxaba máxicos trazos no ar. Mais todas e cada unha das veces, os moribundos seres de madeira estiraban as súas escuálidas ramas e tecían co percorrer dos séculos a enmarañada prisión.

Un serán, a piques de caer a noite, unha nena e a súa nai camiñaban de volta á súa casa preto da linde do bosque. A muller apertou con forza a man da súa filla e apurou o paso para afastarse o antes posible daquel lugar de tortura do que xa lle falara a súa vella avoa. A pequena mirou por entre as agudas e afiadas pólas das árbores e albiscou a feble luz dunha das almas. Ao son do palpitante voo, o corazón da cativa bateulle con forza dentro do peito contaxiado pola maxia do diminuto espírito. Turrou do brazo da súa nai e sinaloulle ao sombrío interior do bosque, sen poder crer que fose a única en velo.

-”Nai!” - berroulle ao ver que non detiña o seu paso - “Nai, non podemos deixalos aí!”

A muller axeonllouse fronte a súa filla e remexeulle o cabelo. Mirouna aos ollos e, sen poder reter unha bágoa, murmuroulle: “Tés que deixalos, miña nena. Déixaos para que as árbores non se fixen en t i.”"


Luchando en casa

Microrrelato nº 6

"Recuerdos de España: Jóvenes que no valoraban su situación privilegiada y profesores que enseñan la libertad de expresión ignorando lo que es carecer de ella.

Estudios y vida en la península ibérica y vuelta a Marruecos por vacaciones cuando hay dinero. Beber té con familia y amigos. Desazón de estos últimos, depresión y falta de motivación.

Contacto con periodistas locales. Nace un pasquín local de cultura.

Persecución policial. Huída en patera a España.

…Y después se hundió la patera y quedé a la deriva en un madero…

Y allí se acerca un barco de Salvamento Marítimo…

¡Salvado y la lucha continúa!."


O meu pai

Microrrelato nº 7

Meu pai era un labrego pobre da Terra Cha e pasou fame na postguerra. Foi á escola pouco tempo, onde mallaban nos cativos arreo. Nos anos sesenta, como eran once irmáns e a explotación non daba para mantelos a todos, fíxose garda civil. Alí non se lle permitía falar en galego; pero el na casa, insconscientemente, falábao. Era moi cumpridor no seu traballo e non lle gustaba abusar da xente. Ás veces cando o asoballaban, encarábase cos mandos coas ordenanzas mili tares na man. Entre outros sitios, estivo destinado en Igueldo (Guipúzcoa), onde tivo como superior xerárquico ao tenente coronel Tejero. Porén o meu pai, aínda que era de dereitas, non simpatizaba cos golpistas. Por aquel entón, moita xente considerábao un “esbirro” e estaba extendida a idea de que eles non t iñan dereito á vida, nin por suposto, á liberdade de expresión (nin no seo da Institución, nin na sociedade). Pero o certo é que sobreviviu a unhas condicións laborais terribles e tirou adiante a súa familia, morrendo por causas naturais. E agora pregúntome: ¿que pensaría meu pai desa foto? E coido que pensaría que, cando non se respectan os dereitos humanos dunha persoa e os xefes non queren, faise moi difícil que esa mesma persoa respecte os dereitos humanos dos demais.


El susurro de Abdul

Microrrelato nº 8

"La puerta se abre y la sombra de Abdul se dibuja en el suelo como anticipo de su suerte. El guarda venda sus ojos y amordaza su lengua, pero es demasiado tarde.

Más allá del acero de los barrotes, el susurro de Abdul ya viaja anunciando como hay quienes alzan la voz y hoy no tienen lengua, quienes corren y no t ienen piernas. El susurro de Abdul susurra de boca en boca como existen mujeres que muestran su rostro para ser apedreadas, niños que matan niños para ser mayores, como hay quien ha decidido no dar tregua y está desaparecido. El susurro de Abdul denuncia como hay ángeles sometidos a una sotana, gobernantes adoradores del becerro de oro, y un ejército de parias al servicio de banqueros subvencionados que hacen guerras sin valientes mientras nos entretienen con valium de 32 pulgadas y un centenar de canales.

Abdul reza sus últimas plegarias. Le van a fusilar. Pero su susurro le sobrevivirá, susurrando la injusticia, la rabia y la consternación.

Frente al pelotón, Abdul imagina en su ceguera la imagen de su mujer y sus dos hijas, de 6 y 8 años. Les dedica su último recuerdo.

Tras el disparo, Abdul cae abrazando su sombra. Pero queda su susurro. Susurro que busca el eco de nuestra garganta para alzar la voz, hacerse oir, y regalarnos un mundo mejor.

Gracias, Abdul

Gracias, y buen viaje.


As voces do silencio

Microrrelato nº 9

Impotencia, por non ser escoitadas, por estar apartadas do resto da sociedade, coma se tiveramos un papel secundario, coma se non importaramos. Estamos fartas de que non se nos teña en conta, de que se nos discrimine, de que nos consideren inferiores. Non queremos que os nosos fi llos se críen no mundo no que nos tocou vivir, neste país machista no que as mulleres non teñen nin voz nin voto. Xa é hora de saír á rúa, de que por vez primeira nos escoiten, facernos ver, fuxir da prisión na que ata agora estivemos atrapadas. É o momento de loitar polos nosos dereitos, por un futuro mellor para as xeracións vindeiras e así acadar unha vida digna basada no respecto e igualdade. Queremos que as nosas fi llas poidan estudar e tomar as súas propias decisións, sen que ninguén se interpoña no seu camiño polo feito de ser mulleres. Amosaremos a nosa fortaleza e determinación, loitaremos ata o final. Isto é só o comezo.


O pranto das almas Microrrelato nº 10

"Os grosos troncos, resecos e mortos, afogaban as voces dos espíritos do bosque. Cada pouco tempo un nova alma emerxía do estéril chan, outrora frondoso e cheo de vida. Cada pouco tempo ocupaba o seu lugar xunto ás súas irmás e debuxaba máxicos trazos no ar. Mais todas e cada unha das veces, os moribundos seres de madeira estiraban as súas escuálidas ramas e tecían co percorrer dos séculos a enmarañada prisión.

Un serán, a piques de caer a noite, unha nena e a súa nai camiñaban de volta á súa casa preto da linde do bosque. A muller apertou con forza a man da súa fi lla e apurou o paso para afastarse o antes posible daquel lugar de tortura do que xa lle falara a súa vella avoa. A pequena mirou por entre as agudas e afiadas pólas das árbores e albiscou a feble luz dunha das almas. Ao son do palpitante voo, o corazón da cativa bateulle con forza dentro do peito contaxiado pola maxia do diminuto espírito. Turrou do brazo da súa nai e sinaloulle ao sombrío interior do bosque, sen poder crer que fose a única en velo.

-”Nai!” - berroulle ao ver que non detiña o seu paso - “Nai, non podemos deixalos aí!”

A muller axeonllouse fronte a súa f illa e remexeulle o cabelo. Mirouna aos ollos e, sen poder reter unha bágoa, murmuroulle: “Tés que deixalos, miña nena. Déixaos para que as árbores non se fixen en ti.”"


Yo opino que...Microrrelato nº 11

"Pequeño muy pequeño, en medio de un grupo de personas sorprendidas.

Así se sintió ese hombre, que diciendo lo que pensaba,

resultó pensar diferente a los demás."


Tempos Modernos?Microrrelato nº 12

Atopábase Sira na súa empresa.Traballa de administrativa dende fai dez anos. Escoitaba falar o seu xefe e as demáis compañeiras, facían comentarios denigrantes das organizacións que convocaran a folga xeral, tamén dos traballadores ca ían secundar. Sentíu rabia e impotencia, indignación, sempre igual. Unha vez máis, as súas compañeiras facíanlle a pelota o seu xefe, en contra das súas ideas, en contra dos seus dereitos. E esta vez hai máis razóns polas que saír a rúa, polas que loitar. Pero unha vez máis calouse, o seu posto de traballo perigaba. Ca rabia, púxose a escribir o que pensaba, e mandou un correo electrónico a todos os seus amigos. ¡Qué impotencia, que inxusto!


La voz calladaMicrorrelato nº 13

"Era una injusticia de ojos negros de intenso carbón triste e infausto, de piel negra recubierta de sufrimiento infernal que oprimía y que anulaba, que vaciaba y devoraba el más mínimo resquicio de perdón. Le había tocado la papeleta endemoniada del juego de la fortuna cuando presenció aquella escena; manifestación de la miseria e infamia que palpita en la naturaleza humana y que busca el mal contra el mal y contra sí mismo. Era el horror clavado en sus pupilas. Era la violencia indeseable con la que nunca se podrá convivir. Violada y asesinada delante de sus negros ojos; el alma fruto de sus entrañas, el ángel que nació para llenar de vida, el reflejo de su ser… No cabía más que la muerte como causa, y la oportunidad de luchar por la defensa de aquel injusto por el que con más inri se le acusaba, era más escasa que el de la salvación humana.

Recuerda que en su ejecución, su mente sólo le condujo a una imagen; la de cientos de manifestantes con carteles amarillos gritando y abucheando a los policías que le custodiaban. Eran personas implicadas en la lucha de los derechos fundamentales que nos son propios y que no se pueden arrebatar como quien quita una vida. Aquellos eran su voz que defendía sus más esenciales principios como ser humano. Eran la luz de un futuro que no debe rendirse sino luchar por lo que siempre nos fue propio más allá de la vida o la muerte.


Algún día chegará!Microrrelato nº 14

Todos crían nela mais ningún foi capaz de loitar para tela. Todos crían que poderían pero un día o que crían xa non existía. Entón todos soñaron, soñaron con ser libres mais nunca o conseguiron porque se renderon antes de tempo.

Agora camiñan unidos, alzando nas mans e intentando chegar ao fin. A ese fin que os levara camiño da verdadeira liberdade.


A GambiaMicrorrelato nº 15

"- A Gambia? Iso está cheo de negros, non?

-…

- Si, xa sei que está en África. E logo cando marchas.

-…

- E non será perigoso? Podías levar a escopeta do teu pai, que total el xa non sae nunca cos cans e a ten na casiña esquecida.

-…

- Pois para defenderte, seguro que ao final moito non te van querer, que ese periódico no que traballas sempre te manda a que fales mal dos demais, a sacar os trapos sucios, se deixarades que cada quen arransaxe o seu mellor nos iría.

-…

- Será que ti tes moita liberdade de expresión, non te queixabas a semana pasada de que o BBVA ou non sei que banco tiña comprado parte do periódico. Por que non escribes sobre eles, que tes moito que dicir, e deixas aos negros que se maten entre eles.

-…

- Peor? Peor do que estamos nós non están, que o outro día vin a Elvira a pedir comida ás monxas.

-…

- Pois si, claro que si te matasen por dicir o que pensas pareceríame mal, pero iso non quere dicir que teñas que ir t i a escribir nada sobre ninguén. Pensas que aquí, aínda que o digas á xente vaille importar moito. Si non tes para comer o fame non te deixa pensar en nada máis, que o sei eu.

-…

-Non, home, non estou a pasar fame, dicíao de cando era pequena.

Entón, lémbrame a túa dirección e mándoche a escopeta.


Liberdade de expresión...., a negación dunha utopía?...

Microrrelato nº 16Almas turbias, claras almas. Mesmo mundo e distintas miradas contemplando diferente as cores da esperanza.

Berro silente, feridas non sanadas camiñando obxectivos firmes e tristuras cansas. Fame de humanidade, da súa substancia!!; pegadas alzándose nunha estima colectiva endexamáis quebrada.

Unión clamando dereitos aos que lles rouban a fala. Resistencia franca. Rexeita das falsas forzas que abanderan escuridades infranqueadas. Bocas que non poden ser silenciadas.

Mans unidas pedindo colleitas que nin poden nin deben ser mendigadas. Protestas fatigadas…, máis non por iso unha vez máis postergadas. En tempos de loitas equívocamente armadas é cando se demostran probas de cómo manter a calma.

Esgrimir unha clase de loita que xurde de persoas, mentes, sentires e almas pacificadas que rexeitan con orgullosa marcha ser castigadas.

Sonoros silencios que saen á rúa con pancartas como armas, coas mans alzadas; con palabras máis certeras que mil espadas; coas inxustizas desintegradas individual e colectivamente irmandadas. Poder da verdade que camiña descalza, espidos intereses das pobrezas en alza. Miserias humanas desestimadas!!...

Carenzas que teñen prezo!. Usura dos que consinten vidas hipotecadas!. Permisividade de insensateces desaforadas que se lucran a expensas dos que non teñen máis ca súa palabra.

Oposición a un concepto que lidera a bandeira de vidas coaccionadas. Respecto pola xente que quere sentirse amparada. Subsitución de vidas secuestradas pola afirmación, con todolos dereitos!, de vidas ilusionadas. Utopías ignoradas.

Que endexamáis ninguén da liberdade de expresión e manifestación de todalas liberdades se vexa privada.


Mundo vendado, mundo vendidoMicrorrelato nº 17

Ás veces, parece que é necesaria unha imaxe impactante para que nos decatemos do xordos, mudos e cegos que estamos. Parece que alguén nos ten que ensinar un vídeo dunha muller lapidada ou dun neno desnutrido a piques de morrer para que nos sintamos mal con nós mesmos e pretendamos ser mellores persoas, aínda que ao cabo dunhas horas se nos esqueza.

Pero tamén hai boas imaxes. Hai imaxes de ilusión e loita. De xente que non se dá por vencida e que continúa cara adiante intentando buscar un mundo máis xusto. E que pretenden? Cegalos. Enmudecelos. Tapárllelos oídos como fixeron con nós, como fixeron con todos.

Mentres exista un só neno que pinte un pancarta ou unha muller que se erga e alce a voz ante unha inxustiza, aínda que ambos sexan calados no mesmo intre, haberá esperanza.

Mais, e se os calan para sempre?


Tempos chegadosMicrorrelato nº 18

Nesta tarde de outono, sentada diante do ordeador, atópome cun correo de A.I.. Párome, miro con calma a foto que aparece: carteís pequenos cunha frase repetida que a converte na raíña da imaxe, suxeitos por moitas mans, uns ollos que miran maís aló das vallas detrás das que se atopan.

Penso, non é un fotograma que pretenda gañar un concurso de fotografía, é maís ben unha foto feita ""en marcha"" que deixe constancia de algo que se atopa maís aló deses carteis, ""algo"" que está agochado pero maduro xa, intentando rachar o ourizo cheo de espiñas e saír a luz, ao vento, facerse visible e que todos e todas poidan disfrutar do seu olor, o seu sabor, a sensación de tempo chegado.

Tempo chegado de pensar, sentir, vivir coa liberdade de atoparse con outros e outras que tamén pensan, sinten ,viven, e recoñecernos como iguais e a vez únicos na nosa singularidade. Abrirnos libres, sin que as espiñas do medo ao outro, do poder, do dominio nos paralicen, nos calen, nos afoguen.

De pronto vislumbro eses ourizos coas espiñas ben afiadas, pechados a cal e canto, que nunca poderán disfrutar do pracer de dar a luz a novos seres; non ven, non escoitan, non sinten as dores de parto e cando rompan augas dáranse conta que a VIDA nunca se detén por moitas barreiras que poñan.


Mans de ósoMicrorrelato nº 19

Pasaba e vin á multi tude. De contado o meu sentido común púxose a berrar tentando poñer a cambadela nas miñas pernas para evitarme problemas: Non vaias, non te signifiques!

Xa ía dar volta, pero vin as mans, esas mans de óso longas, iguais ás miñas. Negras. Dedos que de ter nacido no primeiro mundo poderían ser pianistas. Si. Os ollos non saben ler, as mans tampouco escriben, pero son unha enciclopedia de mansedume e submisión. Achegueime traizoando a ese sentido común que mo prohibía. Desobedecín ao meu propio medo e uninme a aquela xente afouta que plantaba cara aos donos das súas vidas. Pensei na miña, podería perdela tan só por estar alí. Eu son anónima.

Librei a batalla contra o meu medo e suxeitei un dos papeis.

Que mans os escribiran? Ningunha de óso negra.

Non puiden descifrar o seu contido, pero as mans que o suxeitaban eran coma as miñas por iso sei que esas letras esixían XUSTIZA! e berreinas premendo cos longos dedos o papel, berrei e berrei XUSTIZA! ate que sentín esvarar pola cara o sangue e a mente anubrou sen comprender.

Chuchei coa lingua e os beizos o líquido vermello e tragueino tentando repoñelo no seu sitio para seguir gritando XUSTIZA! mentres apremaba o papel coas letras que algunha man distinta ás nosas escribiu para lembrarlle ao mundo o noso anonimato.

E pechei os ollos cansa mentres o sentido común me reprendía: non te signifiques!

Pero vin esas mans de ósos longos, negras...


Bocas selladas, almas en guerraMicrorrelato nº 20

Gambia, rabia, España... Derechos internacionales. Negros, blancos, amarillos... ¡Soy igual que tú! Quiero manifestarme. Salir a la calle, decir lo que pienso, hacer lo que siento. Con el corazón. Lucha. Lucha interior. ¿Callamos?, ¿dialogamos? Temor a represalias, a la policía, a un sistema envenenado. No sé a quién acudir. ¡Nadie lo sabe! La calle me entiende, me escucha, me arropa... no viola mis derechos. Me libero, me expreso, grito, ¡vuelo!. No estoy sola. Duele, pero hay que hacerlo. Las cosas deben cambiar, es la única manera. Miradas. Complicidad. Nuestro derecho más fundamental es este: Expresarnos libremente. Manos que se unen, que luchan contra las vallas por tener futuro. Protestas, censura. ¡Amnistía!

Rizos. ¡Rizar el rizo! Cansancio. Pena en sus ojos. ¿Mala suerte? Bocas selladas, almas en guerra. Familias completas unidas luchando en la niebla. ¡Verde al fondo! ¿Esperanza? Los pueblos de La Tierra claman justicia y lo escriben, lo piden, con letras grandes, con carteles llamativos, amarillos, en la arena...

Reír, llorar, debatir, charlar, arreglar el mundo, apasionarte con la vida y sus múltiples caminos, intentar ser feliz sin herir, alcanzar la paz, el bienestar, el equilibrio. Vivir siendo y haciendo aquello por lo que sueñas, por lo que te levantas todos los días, por lo que luchas... ¡que quieres!

Nawja y su particular lucha social por llegar a ser un “ser humano” dentro de un mundo totalmente deshumanizado. ¿Lo conseguirá? ¿Lo conseguiremos?


Dictadura biónicaMicrorrelato nº 21

No entendía nada, allí estaba yo, con los brazos pegados a mi torso, atrapados por mis propias mangas.

- ¿Dónde estoy?-le pregunto a aquel individuo.

- En la cárcel de la antigua Gambia, desde ayer tomada por los Biónicos.

- ¿Biónicos? Pero… ¿en qué año estamos?

- Amigo, no me tome el pelo, pues en el 2210.

- ¡Silencio! -Nos ordena aquel ser cibernético que aparece detrás de los barrotes.

Tras abrir la celda con un haz de luz de sus ojos, me ordena salir. Nos dirigimos a una especie de quirófano. Me desnuda, me tumba, me ata, me pega electrodos por todo mi cuerpo. Siento frio… siento miedo.

Tres, dos, uno. Electroshock…

Me veo detrás de unas pancartas luminosas de color amarillo, enfrentándome a todos aquellos seres, que, con sus porras eléctricas van fundiendo nuestras luces, una a una, luces de libertad, luces de expresión. Caemos como fichas de dominó. Huelo a quemado y siento un dolor insoportable.

Ahora veo otra imagen, sólo que soy yo en una vida anterior, sobrevuelo en avioneta una marea de manifestantes.

- ¡Detened a todos esos puntos negros y amarillos. Detenedlos a todos, convertidlos en punto y final! -Ordeno sin piedad a través de la emisora.

Me despierto, un gran espasmo recorre todo mi cuerpo.

- ¡Desátenme inmediatamente, yo soy el gran Yahya Jammeh, dueño y señor de Gambia!

Una última corriente, un último dolor, un último sentir me convertiría para siempre en uno de ellos, un “NO SER”.


A manifestaciónMicrorrelato nº 22

Persoas berrando, persoas berrando, todos apertados gritando, emocionados. Todos xuntos, loitando polo mesmo dereito “ Liberdade de expresión”. E o responsable segue sen aparecer e as culpas non lle van a caer.


Loita pola xustizaMicrorrelato nº 23

Había pancartas amarelas e un monte de xente esperando que Gabrima aparecera cunha solución aos seus problemas.

Estaban quedando sen casa e sen nada e ninguén lles axudaba, non había máis que desgracias.

De súpeto vimos chegar un coche blindado…


El sello de sus labiosMicrorrelato nº 24

Tenía una habilidad especial, su empatía rozaba límites superlativos, pero su situación nunca le había permitido valorar aquello, pensar que pasaría si no lo tuviera. Ahora se encontraba ante la imagen de un pueblo cuyos labios estaban sellados, cosidos, sin posibilidad de hablar y cuyas manos estaban atadas, imposibilitando así cualquier movimiento. Por algún motivo se puso en el lugar de uno de aquellos personajes que le parecían cercanos y tuvo que abandonar sus pensamientos ante el horror que le produjo imaginar sentir aquello que esas personas podían sentir, no poder hablar, no poder dibujar, no poder expresar lo que de verdad sentía, las preguntas se arremolinaron en su cabeza ¿Podría vivir así? ¿Sería capaz de pasar toda su vida sin oportunidad de expresarse? ¿Era tan importante aquello que nadie valoraba en su sociedad por ya poseerlo? ¿Parecía tan fundamental el expresarse libremente? No necesitó demasiado tiempo para contestar a las inquisiciones, pues a la misma velocidad en la que las formuló les halló una respuesta, nunca podría vivir así, sin poder expresar lo que de verdad sentía, lo que de verdad pensaba. Sabía que nunca lo había valorado pero a su vez conocía también lo que haría si le arrebataban aquello, luchar por mantenerlo como cualquier animal podría luchar por el terri torio que le era arrebatado o por la cría que estaba bajo su protección. Pero y la gente que estaba a su alrededor pensaría lo mismo ¿Hasta donde estarían dispuestos a llegar por aquel derecho? ¿Hasta dónde estarías dispuesto a llegar tú?


Dereitos humanosMicrorrelato nº 25

Eu cando vexo esta imaxen vexo unhas persoas que protestan polos seus dereitos, vese unha rapaza de cor negra con un cartel na man.

protesta porque cree que non ten os dereitos que temos todos.

ao mellor por ser de raza negra igual a discriminan.

Pero a verdad e que aos de raza negra nn teñen todos os dereitos igual que o resto das persoas porque solo per ser negros teñen moitos problemas a simple vista as persoas solo por ser negros xa creen que son malas persoas.

É os negros cando veñen en pateras para o noso pais e por que ali nn teñen unha boa vida,non teñen cartos nin comida nin roupa nin zapatos andan descalzos e non hai traballo ,

pro eso cando chegan aqui son felices porque teñen comida poden traballar e gañar un soldo e poden vestirse como persoas civilizadas.

Amin costame creer como poden ser uns paises tan diferentes porque ao final somos todos iguais e merecemos os mesmos dereitos.


Son seres humanosMicrorrelato nº 26

O dereito a liberdade de expresión e esencial para a vida de unha persoa, polo tanto ver esta foto enorgulleceme porque a xente que non ten ese dereito loita por el e non debe rendirse ata que o consiga, porque todas as persoas temos ese dereito e sen el a vida non é igual, as persoas de color tamen teñen os mesmos dereitos ca nos ou ca calquera persoa no mundo,este dereito e tan importante como calquera outro, o dereito a vida, a liberdade...

En moitos lugares es incumprese e non e xusto debemos loitar polo que e noso e polo que defendemos porque se non o facemos so somos seres humanos sen dereitos e sen a capacidade para protestar e loitar polo noso, eles tamen son persoas.

A miña conclusión é que nesta foto o que eu vexo e a persoas cos mesmos dereitos ca nos que deben loitar por eles!


Liberdade de expresiónMicrorrelato nº 27

Penso que é unha manifestación en Gambia ou de persoas dese país na que os protestantes piden xustiza para eles mesmos, para poder manifestarse libremente e ter liberdade de expresión, xa que son uns dereitos da Humanidade. Ademáis creo que o fan dunha maneira xusta e sen violencia, sen facer dano a ninguén e manifestándose pacíficamente.

Abdul é un home de 43 anos, que despois de levar 20 anos traballando quedou no paro, ten 4 fi llos de 7,10,12 e 14, a súa muller tampouco traballa e seu pai está enfermo, estáo pasando mal, o banco ségueo por non poder pagar, vánnos deshauciar, él non o pasa mal por si mesmo, si non pola súa familia. Él ve como recortan en sanidade, educación e moitas mais servizos, ve como a xente está quedando sen traballo e sen casa, e mentras tanto os políticos acusados de corrupción, fraudes e demais delitos estñan libres, sen nengún cargo e nengunha responsabilidade. Abdul ve como moita xente inocente vai o cárcere por pensar de maneira distinta aos que mandan e as persoas que teñen o poder. Ve como estamos nunha democracia que parece unha dictadura, que a xente non pode manifestarse libremente e non pode protestar polos seus dereitos que non se cumplen, todo iso é o que lle doe a Abdul. Por todo iso Abdul quere un cambio, quere un goberno que se interese polo pobo e que loite polas persoas dese país e que non pensen só en eles.


Protesta en GambiaMicrorrelato nº 28

Cando vexo esta imaxe penso nas inxustizas que ai no mundo, como por exemplo que as mulleres de certos paises non se vistan como a elas lle gustaria,ainda que en esta foto non sei porque protestan, pero imaxinome que por algunha causa inxusta xa que por eses paises como Gambia non ai unha normas tan acomodadas para o pobo como as temos nos aqui,pode ser que protesten pola alimentación xa que nestes paises non teñen suficiente diñeiro para poder alimentarses a eles e os seus fillos, podo dicir tamen de que este tipo de persoas son moi conformintas e decir que son filices co minimo que lles deas cando a nós non nos damos conta do mal que o pasan por exemplo cando non queremos comer o que nos poñen e moitas cousas mais as que non lle damos merito que para eles seria moito.

A verdade e que non nos paramos a pensar nestas cousas pero estas persoas non o estan pason nada ben coas suas condicións de vida e inda que non sexa un pais rico ou mais ou menos aceptable, teñen o mesmo dereito ou incluso mais a protestar por uns dereitos que lle faga unha vida mais agradable.

xa non podo falar moito mais xa que na imaxe non podes ver moitas cousas pero si que teño claro que esta xente deveria de conseguir o que queren porque merecen ser polo menos un pouco felices.


Libertade de expresiónMicrorrelato nº 29

Cando vexo esta imaxe, vexo que a xente en algúns países non ten liberdade para expresarse como quere, porque donde viven, non deixan as persoas vivir libres e expresarse como queren. As persoas non poden protestar pacificamente porque non lle deixan. Cando as xente se quere manifestar son tratadas mal pola policía que aínda que fagas unha manifestación pacífica, tratache inxustamente e podeche pegar e facer moito dano.

A xente deses países son inxustamentre tratados, por raza, sexo, relixión, etc... Todas as persoas do mundo teñen que ser tratadas iguais e polo tanto ter os mismos dereitos. A xente debe ter liberdade de expresión igual que de vida, de seguridade... Todos merecemos vivir en boas condicións e que se nos trate igual a todas as persoas sin importar raza, sexo, idade, relixión e máis cousas.

En moitos países carécense de moitos dereitos e a xente vive en un estado moi malo, nas condicións que viven esas persoas e moi dificil sobrevivir, se non podes comer nin ti nin a túa familia si tes, non podes estar ben hixienicamente, non podes ir a un médico e comprar medicación para estar ben de saúde, así e moi dificil vivir.

A xente vive insegura neses países, porque moitos están en guerra, e non teñen protección.

Outros países están cheos de vandalismo callejero e a xente practicamente non pode saír da casa por medo a que calquera persoa que teña un arma a mate.

Oxalá axa un mundo donde se respeten os dereitos.


Visión da imaxeMicrorrelato nº 30

Cando vexo esta imaxe, vexo reflexada en ela toda a inxustiza que hai no mundo, todas as malas condicions de vida que existen no mundo, a fame, todo o dereito que se lle arrebata a todas esas persoas, a explotación, a escravitude, a falta de estudos...

Sin embargo, tamen vexo do que son capaces de loitar estas persoas, do que estan dispostos a facer por que se lles respete, por que se lles tomen en conta, a loita polos seus dereitos. Vexo a todo un pobo loitando por conseguir o seu obxectivo, por conseguir todo o que se lles arrebatou, todo o que necesitan para poder vivir en condicións favorables.

Vexo que estas persoas ainda que non teñan un fogar, ainda que non teñan diñeiro, ainda que non teñan estudos nin unhas boas condicións de vida, poden loitar polos seus dereitos tan ben ou igual que nos, que non se rinden tan facilmente. Estas persoas, este pobo non vivirá ben, pero seguro que non é por que non o intentaran.

É verdade que poden non conseguilo, que poden nin tan sequera acercarse, pero non será culpa deles, porque si non o intentaran , ¿que sería deles?, nadie os recoñeceria, nadie os axudaria, nadie os apoiaría tanto como os apoiamos. Agora eu preguntome, ¿si nós podemos vivir así por que eles non poden conseguilo?, ¿por que non podemos apoialos todos nos un pouco para que consigan o seu soño? Non sei o por que disto, pero seguro que non é tan sinxelo.


RamiroMicrorrelato nº 31

A manifestación está composta por persoas de raza negra que pretenden defender os seus dereitos mediante unha protesta pacifica. Denfenden a liberdade de expresion como pon nalgunha pancarta que levan. Un rapaz leva unha carta a escola donde dí que non vai poder ir mais a clases. Sua nai está en paro e seu pai esta no carcere por violencia de xenero contra sua nai. Sua nai non pode seguir pagando a cuota da escola, e a unica publica a que pode ir esta a 20 km da sua casa. Ramiro como se chama o rapaz esta moi desgustado pola idea por que xa fixera moitos amigos nas clases, pero entende a acción de sua nai, el busca un traballo ante a negativa de sua nai. e ahora traballa de xornalaleiro para Manola, a xerente do periodico da vila. Ten 150-3 irmans mais pequenos que el, el ten 11 anos. Cada maña tense que levantar as 6 da maña, sua nai preocupada un día segueo ata o seu posto de traballo, ao ver que esta traballando, sua nai regresa a casa. Cando Ramiro volve do traballo sua nai dalle as grazas-200, pero pidelle que non siga traballando, que ela xa atopou un traballo na casa de Belermo e Maruxa, alcalde e alcaldesa da vila. Traballa de criada pero o soldo non e malo e chegalle para poder mandar outra vez a Ramiro a escola. Un mes despois, esta é a historia que Ramiro escribeu para a escola nun concurso de microrelatos autobiograficos.



Cando vexo esta imaxe vexo que moita xente non ten liberdade de expresion ou ten medo a expresarse por que lle aterroriza que o descriminen. Eu penso que toda esta xente tiñase que enfrontar ao seu medo e facer o que mais lle gusta sen medo a nada, por que non impota do color que sexa a tua pel, non importa os gusto musicales que teñas, non impota como te vistas, nin o teu sexo, nin a tua relixion...

Nadie pode decirte o que tes que facer, t i eres libre de tomar todas as tuas propias decisions, e en moitas ocasions facer o que mellor che conven a t i.

Todos os paises que carecen de este dereito, teñen que empezar a contar con el, por que e moi duro vivir cando tes medo, non e xusto vivir asi.

Todas estas persoas que se atreven a discriminar a outras por que non teñen os mesmos gustos ou por que lle cae mal, o que deberian de facer en primeiro lugar e pensar duas veces o que lle teñen pensado facer e logo mirar si lle gustaria si llo fixeran a el mesmo, e seguramente que non e asi...

En todo o mundo deberiase respetar todos os dereitos humanos por igual, para asi facer un mundo digno e sin problemas, para que todas as persoas se leven mellor e non se enfrenten.

Hai que respetar a xente, sexa quen sexa. Hai que crear un mundo mellor co comportamento da xente


ProtestaMicrorrelato nº 33

É unha imaxe de xente de color que esta protestando polos seus dereitos, por que xa a xente branca non ten moitos, que a os de raza negra ainda os discriminan máis.

E como non teñen para comer no seu país, veñen para o noso gañarse o pan, pero nos tampouco e que estemos moi ben, asique si veñen a o noso país debe de ser que no seu non teñen para comer e morren a fame, pero para vir aqui arriesganse a morrer no medio do mar nunha patera, e seguro que a mitad deles non saben nadar, e a maioria dos que chegan as costas españolas ou chegan mortos ou chegan enfermos, ou colleos a policia e pasan un par de meses aqui, e despois mándos de volta a morrer de fame outra vez.


Sons de TormentaMicrorrelato nº 34

A escuridade proxectaba sombras sobre a lúa, ela, pola súa contra, reflectía nas cinzas, os recordos das boas épocas. Os posos de café debuxaban a silueta dun mantel sobre o meu escritorio. Fora orballaba con forza, como se Deus decidira dunha vez por todas castigarnos polos nosos inxustificables actos; as pingas na xanela traíanme á mente imaxes das noites de troula, agora xa restrinxidas. Déitome e ollo o caderno prostrado no leito, vacilo uns instantes mais, finalmente, acabo caendo rendido ante o magnetismo da t inta que esculpe historias máxicas no papel, á sensación desa droga sen secuelas que de tantas penas me saca. Comezo o quentamento, coma sempre penso durante uns minutos, sen realizar movemento algún, sen espir ó meu bolígrafo; agardo a que ela chegue, é nese intre cando comezan os aloumiños, a t inta resga o papel e o himno da liberdade comeza a resoar nos meus tímpanos.

Pregúntome se algún día poderei ver o froito do meu traballo, se o orgullo encherá o meu peito ao ver os meus relatos agochados en exemplares ilustrados de tapas duras, mais a crúa realidade sácame duns pensamentos un tanto ilusos para o lugar onde vivo. Moitos pensan que teño uns ideais europeos, que debería marchar para desatar dunha vez por todas as sogas que me afogarán ata esgotar a miña liberdade; eu en cambio non son capaz de deixar de novo Senegal, prefiro non poder expresarme a ter que volver a pasar as penurias do racismo naquel continente cheo de prexuízos.


ImaginaMicrorrelato nº 35

Imagina un mundo sin palabras. Un mundo en el que la justicia es de pago. Un mundo que parece lejano pero que casi podemos tocar con la yema dos dedos.

Imagina que solo hablasen los que ansían poder y existiese una valla que separase anhelos y realidad. Dinero y personas. Conveniencias y afecto. Derechos y acciones.

Imagina que violencia de género no fuese nunca noticia, que los atentados fuesen ficción y que los genocidios sólo una broma de mal gusto.

Imagina un mundo en el que hablar no solo fuese desprecio y crítica, dolor y engaño. Sino una acción que pudiese cambiarlo absolutamente todo.

Imagina que de una vez por todas dejásemos de fragmentar el mundo en parcelas de colores. Que los himnos no representasen guerras y victorias devastadoras. Sino paz entre grandes pueblos y mejores personas.

Imagina esa utopía con la que llevas soñando toda tu puñetera vida. Y ahora, por una sola vez, deja de hacerlo. No imagines más. Vuelve ya a la vida real, y hazla posible.

Pon en práctica lo que sabes, y con ello llega hasta el final.

Haz algo verdaderamente grande. Exprésate ahora. Sí, tú. Tú que estás leyendo esto, tú que puedes hacerlo. Usa ese gran derecho del que no todos gozan. Por t i y por todos ellos.

Hazle este favor a todos los que darían su vida por poder hacerlo.

Grita, tú que puedes. Grita a los cuatro vientos la palabra libertad.


¡Ahora me toca a mí!Microrrelato nº 36

Espero que puedas verme, y que sientas que tu esfuerzo ha valido la pena.

Tenías razón, y nunca más me callaré.

Durante años quise saber qué decían aquellas cartas que llegaban de un mundo que no conozco. ¿Qué querían decirle a mi padre? ¿Y porqué? Podía ver que esas cartas le daban fuerza para seguir de pié y no callarse ante lo que nos estaban haciendo, pero no entendía porqué. Y tampoco porqué era él quien daba la cara por todos.

Antes de cada protesta, él releía tu carta, respiraba profundamente, y se levantaba de nuevo; aún sabiendo el peligro que corría. Insistí, pero no quería decirme qué es lo que le impulsaba. Decía que debía aprenderlo solo, que era la fuerza de la palabra; pero yo no lo entendía: tenía que haber algo más detrás y quería que me lo contase.

Él nunca cedió: si quería saberlo debía aprender a leer.

¿Me ves ahora? Ha valido la pena ¿qué ves en mi cara? ¿Ves miedo? No puedes verlo, porque no lo hay. A ti te lo debo. Ya comprendí porqué mi padre decía que no, que no se sentía solo, que no estábamos solos. Claro que no estamos solos.

Ahora espero que puedas verme, y que sepas que tu esfuerzo ha valido la pena, y que gracias a ti, ahora me toca a mí defender, a tu lado, la fuerza de la palabra.


Capicúa 2424Microrrelato nº 37

Hace tiempo escribí un relato de ciencia-ficción. Con el quería transmitir el mensaje de humanizar: Soñaba con ver un ser humano libre, que nada ni nadie le pudiese prohibir u obligar a hacer algo en contra de su voluntad, respetando los derechos y libertades de sus semejantes.

En esta hipótética civilizacion del siglo XXV sucedieron una serie de acontecimientos que oprimian a la población, victima de un poder neofascista en un estado totalitario que les dominaba. Un régimen no democrático cuyos poderes leijslativo, ejecutivo y judicial se concentraban en un número muy reducido de dirigentes que ignoraban al pueblo.

Kirl y Tania protagonistas de la historía con algunas gentes que de alguna forma se revelaban ante la autoridad tiránica, fueron empujados a vivir en el subsuelo de las ciudades, a llevar a cabo una revolución para recuperar sus vidas...su LIBERTAD.

Se trataba de una insurrección humanitaria cuyo último fin era la democracia plena, sin adoctrinamiento de ningín tipo.

Esta narración un tanto espiritualista y romántica, manifestaba un predominio de idealismo, en cierto modo afectaba a la sensibilidad e imaginación, predisponiendo a la emoción.Esta época revolucionaria encabezada por los movimientos artísticos e intelectuales, postuló la libre expresión de la afectividad, afirmó los derechos del individuo e hizo prevalecer los principios de libertad y subjetividad contra las reglas rígidas.

Las distintas tesis sociales que eran un problema en el siglo XXV arrastrando al individuo a la marginación, en el undergraum del siglo XX no tenian a penas transcendencia.


La carta imposibleMicrorrelato nº 38

No estoy segura de escribirle una carta. ¿Cómo empezaría? ¿Querido Presidente?

Pero, bueno, yo lo intentaré…

Hola. Le escribo en nombre de mi padre, Deyda Hydara, ¿se acuerda de él?

Sr. Presidente, Yahya Jammeh, ¿por qué tanta diferencia de clases? ¿Por qué hay guerras? ¿Me lo explica?

Si este es el mundo que estamos construyendo, vaya mundo!!!

Pero, ¿por qué hay guerras?

¡Uf! Difícil respuesta. Le echaré un cable. Me parece que todo tiene que ver con no conocerse demasiado unos a los otros. Son tantos y sus vidas son tan complicadas que, creo yo, que no sospechan cómo sus actos pueden afectar a los demás.

Si se miraran a los ojos alguna vez, quizás comprenderíamos muchas más cosas fácilmente.

Yo sólo quiero un país donde no hala miedo a expresar lo que opinas…

Atentamente,

La hija de Deyda Hydara


El color de la realidadMicrorrelato nº 39

La imagen representa la cruel realidad en tonos t ierra y amarillos, una realidad cromática de derechos vulnerados y libertades inexistentes; una realidad en la que la libertad de expresión adquiere tonalidades dudosas cuando los medios de desinformación solo sacan a la luz noticias politizadas de un sistema degenerado que no nos protege.

Una imagen que representa la necesidad de salir a la calle a recordar que somos personas con derechos y libertades y no solo con deberes y obligaciones.

Una realidad en la que el caciquismo sigue existiendo implícitamente en la sombra, y en la que nos vemos obligados a actuar según los grises que la sociedad nos dicta, una realidad en la que las desigualdades son más desiguales aún si cabe, y donde sobrevivimos en las tonalidades de un juego llamado:” La política del miedo”, en el que se nos recuerda que si no estamos a gusto, existe un ejército de reserva dispuesto a remplazarnos en cualquier momento, se nos mentaliza de que somos prescindibles y que todo lo que salga de la gama “normal” debe ser rechazado.

Me pregunto cuál es la gradación correcta, y qué motivo existe para que el rosa sea mejor que el verde en un concurso de tonos, o porqué quien disponga de dinero t iene el color perfecto para acceder a una sanidad y a una educación que perdieron su apellido Universal. Nos vendieron la utopía de “justicia, libertad e igualdad”cuando nos privan de ello al volvernos inalcanzable el acceso a la educación.


As pisadas mudasMicrorrelato nº 40

Pouco tempo puiden ir á escola ; había demasiadas tarefas na casa e camiños que percorrer.Agora doume conta de que o máis importante da vida non o aprendin naqueles libros tantas veces compartidos.Todo o que me rescata deste infinito día foi o que aprendín da miña avóa. Gracias a ela sei que este vento delicado e acedo indica que chegou o tempo de recollela colleita.Pouco despois comezará a época de choivas e unha luz morna entrará por esta pequena xanela para quedarse ata que a terra arrecenda a ceo .Non teño calendario nin reloxo pero nunca me fixeron falta dende que estou aquí ,e xa van duas colleitas.

Xa case non me lembro de cómo cheguei aquí ; a casualidade fixo que tivera que ir á capital coa miña irmá pequeña ó hospital . Todos sabíamos dos grupos de guerrilleiros na rexión que secuestraban campesiños . Nós seguimos una caravana segura que arrodeaba a lagoa.Despois dunha semana de curas , íamos iniciar camino de regreso á casa cando atopamos un grupo de persoas diante dunha embaixada . Portaban carteis pedindo libertardade e que os “señores da guerra” foran levados ós tribunales internacionais. Alí nos detivemos ata que una nube de gases e sireas de policía nos rodeou. Das horas seguintes teño un recordó impreciso.Sei que a miña irmá está de novo na aldea e que levantala voz ten un prezo moi caro.

Recibo alguna visita que trae noticias de fóra destes muros , noticias de xentes doutros países que asinan para que eu poda volver facer pan no arredor da cociña.Non sei o tempo que falta pero si sei cómo chegar á beira da lagoa, porque como dicía a avóa ,“as pisadas das persoas que camiñaron xuntas nunca se borran”.


Quieres que te lo cuente otra vezMicrorrelato nº 41

En la cárcel, la tortura borraba los sueños. En la ciudad, el miedo ahogaba las palabras prohibidas.

Si dos vecinos se encontraban en la plaza, hablaban de la telenovela, de la familia... También, con algunas precauciones, del t iempo.

""Hará viento"", musitó una señora, después de mirar furtivamente a un lado y a otro. Y se retiró rapidito a su casa, pues un policía de uniforme la espiaba, apostado en una esquina.

En efecto, el viento llegó. Era un viento extraño, que soplaba alternativamente desde el norte, desde el sur, desde el este y desde el oeste, empujando a las personas a acercarse unas a otras. Un viento cálido e impetuoso que se colaba por las ventanas abiertas de las casas y de las comisarías, deshojando los cuadernos secretos de los disidentes y derramando sobre la plaza expectante una lluvia de palabras clandestinas: protesta,información, discrepancia, libertad, reivindicar, alternativa, debate... Cosas así.

Las brigadas de limpieza creadas con carácter de emergencia para limpiar las calles de palabras no daban abasto. El viento juguetón, desde los cuatro puntos cardinales, las arrastraba hacia las manos abiertas de los viandantes, que las enarbolaban como banderas, las celebraban, las coreaban y, sin esperar permiso de las autoridades, las ponían en práctica.

Fue entonces cuando el miedo huyó de la ciudad, y cuando en las cárceles, invadidas por los ecos que llegaban de fuera, los presos comenzaron a reescribir sus sueños.


Rachar o SilencioMicrorrelato nº 42

Non estaban dispostos a calar. Berrarían con xenreira até racharen a forma da súa voz. Todo con tal de non silenciar o son do seu verbo. Loitaran ao longo de moito tempo para que o concepto da liberdade de expresión tomase corpo de seu. Un soño ansiado durante décadas, nas que milleiros de individuos pagaran coas súas propias vidas nas crueis batallas contra o despótico poder que lles amputaba o seu dereito a manifestarse. Aínda así, coa súa tenacidade conseguiran vencer o t iránico silencio. Agora sentíanse ceibes, de voz e pensamento. Cismaban que xa non habería valados que obstruísen os seu tolos desexos de falar, de expresar todo o carretaran dentro de si en obrigado silencio. Mais o recendo da liberdade axiña se esvaeceu e de novo comezar a cheirar o fedor mesto dunha autocracia disimulada. Os gobernantes aos que eles lles axudaran a derrocar o anterior réxime ditatorial fenderon as súas esperanzas co sutil coitelo da traizón. E quixeron impoñer as súas normas, sen contar con eles. Silenciar outra vez o seu verbo. A rabia de sentirse traizoados ateigou os seus espíritos. A aldraxe causada polas mentiras dos hipócritas f ixo prender dentro de si, outra vez!, o facho da rebelión civil. Desta volta tampouco ían recuar, nin permitirían que o fariseísmo dos que prometeran defendelos avanzase con impunidade. Citáronse a través das redes sociais. Armados de enormes pancartas, deseñadas con grandes letras para que o mundo lese a súa mensaxe de protesta, tomaron a rúa. Querían ser plenamente libres.


¡Ganbia! Colabora.Microrrelato nº 43

"Es curioso, pero, el hecho de empezar a escribir unas palabras, no con afán

de ganar un premio, sino con el fin de expresar lo que veo; me lleva a decir...

(Esperad por favor. La palabra que busca mi cerebro, es una mezcla que hace un triste batido de vergüenza e indignación, pero..., no me sale.)

(...Y la palabra está ahí, lo sé...)

(...Siento la espera mientras pienso. Pero he de ponerle al batido, una dolosa pajita que refleje, que todos somos un poco culpables, y un posa-vasos redondo, como el mundo redondo. Como un plato sin comida redon-do.Como las palabras de aquellos que claman justicia a sus semejantes, que

no son otra cosa que ellos mismos sin saberlo, y cuyos gritos caen en una red honda, que nadie recoge. Que nadie quiere. Que el abismo del llamado primer mundo omite. Como omitimos las personas curiosear en el interior del

contenedor más cercano a nuestras dulces viviendas.)

(Sigo buscando la palabra que todo esto defina...)

Ya lo dijo alguien que sabía más que yo: ""El problema no está en los gobier-

nos ni en los reinos; está en las personas.""

(Y la palabra que no aparece...-¡Ayudadme!-.)

Y muertes por hambre...

Muertes por falta de agua...

Muertes por falta de medicamentos,tráfico de órganos... de niños.

(-¡Quítale el palito! -Alguien me grita-).

(...Gracias por la ayuda, pero... No entiendo.)

Y tantas guerras. Prostitución infantil...

Cuanto silencio.

(-¡Quítale el palito!)

¡Hay que ayudar!, ¡hay que comprometerse!

(...Ahora comprendo...)

¡""CAMBIA""!

Colabora.


Ollando ao vacíoMicrorrelato nº 44

Onde podo mirar? Onde podo ver que non sinto nada? Vexo alguén que derruba os meus soños nun muro indestructible…Sigo pensando que non fan nada, que non fago nada, aquí cas miñas compañeiras, collendo este papel amarelo, que non dí nada, que non sei que quer e dicir, que non sei que quere marcar na miña vida… Marchei da miña terra, pero sigo noutra que hai rencor, maldade, racismo…Ninguén me comprende…Non teño familia, non teño nada, só teño a eles,que me axudan, de cando en vez, pero axúdanme.

Berro!, berro!, Cas miñas forzas. Ninguén me escoita, pero sigo berrando. Alguén oe!!Quero que me escoiten as gañas que teño de vivir, de seguir loitando polos meus dereitos, por ter un sitio onde poder estar neste lugar.

Fin


La muerte Inútil de Patrice MatataMicrorrelato nº 45

Patrice Matata creció caminando del poblado a los pozos, ocultos en los peñascales, entre la hojarasca, y de los pozos al poblado. A los diez años sus piernas largas, flacas y nerviosas acumulaban miles de quilómetros, tantos como albergaba su cabeza inocente y fantasiosa. La sangre del ganado era el combustible para sus piernas que, al fin, alcanzarían la t ierra prometida donde recrear sus gestas solitarias en la nocturnidad de la sabana.

Desde que los ojeadores de la Federación británica de Atletismo le habían seleccionado contaba los días que le faltaban para alcanzar la libertad. Soñaba con poder pagar un tratamiento médico para su hermano mayor, y con regalarle una casa nueva a la familia, vestidos a Isatou, ceras de colores a Moise... Soñaba con un pequeño establo para las reses y con un rebaño de cabras.

El sábado, víspera de su vuelo a Londres, se unió a los jóvenes que denunciaban la enajenación coercitiva de las t ierras a cambio de cuatro perras, y la condena a morir de hambruna. Los mercenarios integrados en el ejército “regular” le apuntaron primero a las piernas. Sin ellas no sería nada –pensó Patrice, agonizante–. Pero otra bala en la nuca del AK-47 remató el trabajo y sepultó los sueños de un negro cualquiera en la t ierra del coltan y los diamantes que lucen las damas más caritativas del orbe en las grandes fiestas elitistas con el noble objetivo de recaudar fondos que mitiguen el hambre en el Continente Negro.


A loita continúa, meu amorMicrorrelato nº 46

Así que por fin o fixeches. Eu sabíao. Sabía que o farías, malia esa pose cínica e pesimista que adoptabas sempre diante dos nosos amigos, e comigo tamén. Sempre che gustou levar a contraria, meu adorado impostor.

E agora que o abatemento e a desesperanza, esgazando as horribles fauces,

ameazaban con engulirnos a todos, ti collíchelos e esganáchelos, retorcícheslles o pescozo. Déchesnos azos de novo. A loita continúa, meu valoroso amador.

É o que pensamos todos por aquí, igual que todo o mundo cre que sairedes axiña, que non vos poden reter xa moito tempo. Non lles convén. Os fil los da puta …

Malia todo, a censura é eficaz. A información e as fotos que apareceron na prensa non reflicten para nada o acontecido na protesta. Pero a loita continúa, meu amor, aínda que se nos silencie cando pedimos liberdade de expresión. Seguiremos adiante, como a formiga que fura, fura sen parar. E xa non sentaremos máis, aunque se llene de sillas la verdad.

É curioso, recordo agora algunhas conversas cos amigos, algúns comentarios teus: A liberdade de expresión está sobrevalorada, nos países occidentais utilízase precisamente para manter baixo control os límites do expresable, para ocultar ou distorsionar a realidade. A túa época cínica, porque ti sabes que iso non é liberdade de expresión. Igual que sabemos que calquera loita é todas as loitas; e cada liberdade, todas as liberdades.

Quérote, necesito que veñas e que me abraces, que nos abraces, porque agora imos ter máis un motivo para loitar…


Gran MáquinaMicrorrelato nº 47

–Mira, a min non che me gusta isto... Mais non deixades máis remedio: a culpa é vosa. Non queredes conformarvos e non estades a gusto con nada. Vaia egoísmo! Non pensades en nada máis alén do voso querer. Isto, neniña, sempre che foi así; está ben que así sexa.

–...

–Shh! Silencio! Precisamente iso é o que vos pasa! O único que vos importa e dar a nota e facer manifestacións. Acaso pensades que podedes chegar e botar unha tradición milenaria abaixo, facer coma se nunca existise? Non sabedes nada: o mundo non é voso.

–...

–Queres calar?! Estou até as narices de escoitar parvadas sobre a xustiza... A xustiza é acaso facerdes o que vos dea a gana? A orde é o que conta, someter todo ao control. Se non vos entra na cabeza polas boas, haberávolo que facer entrar polas malas...

E nese momento, aquel operario introduciu no pescozo da refén unha longa e brillante agulla, fría e miúda coma unha folerpa. Unha agulla que á velocidade dun lóstrego conxeloulle a gorxa para apagarlle a voz, apagándolle dese xeito o berro xordo que proferiu durante as últimas palabras tecidas polo operario. Decatouse de que, diante súa, só había unha roda dentada emitindo un son igual que o rosmar dunha Gran Máquina.


Pegadas no monteMicrorrelato nº 48

A medida que pasaban os minutos e que a luz diminuía, a desesperación medraba. Caía unha boa treboada. Corríamos sen cesar deixando as fondas pegadas das nosas botas impresas no chan, onde a auga convertera a terra en lama. Sentíamos o latexo do corazón por todo corpo. Tremíamos do frío e non tíñamos como taparnos da auga que nos caía enriba. O ceo parecía escachar sobre a nosa cabeza a medida que as nubes escuras e bravas tapaban a luz da lúa. Gastábamos as últimas bafaradas de alento que quedaban nos nosos pulmóns, cando por fin atopamos un recuncho onde nos agochar.Era unha cova bastante fonda. “ Deus queira que non sexa a casa dun lobo” dixo un. Mais eu naquel momento ao animal que menos lle temía no mundo era ao lobo. Sentámonos en silencio, tentando recuperar os folgos que foramos deixando polo camiño. As árbores na noite parece que teñen vida. Ruxen aló arriba, no monte, como se asubiaran. Non tíñamos comida, nin auga, nin nada. Só tiñamos aquelo que nos facía estar alí: un sobre con catro fotografías vellas e dobradas. Era o pouco que puidéramos coller antes de chegar eles e comezar a remexer nos libros e nas fotografías que gardábamos naquel vello despacho de meu pai. Non sabíamos que pasaría ao día seguinte, cando as raiolas do sol rabuñaran a auga dos charcos daqueles camiños, mais sabíamos que o único que nos quedaba era esperar. Agardando a que se fixera xustiza. Agardando a seguir vivindo.


¿Me conoces?Microrrelato nº 49

Quizás no te parezca muy importante, porque en apariencia soy sólo una hoja de cartulina amarilla con unas letras negras por encima. Pero no te dejes guiar por mi simplicidad, recuerda que una vez alguien dijo que lo esencial es invisible a los ojos y yo soy el mejor ejemplo.

Me enorgullece contarte que soy un instrumento para que cualquiera pueda ejercer su derecho a la libertad de expresión, soy un medio de difusión de ideas. Soy capaz de llegar a donde la voz no logra llegar, y puedo fijarme en la mente de las personas como un recuerdo. Soy símbolo de la protesta, del disenso que permite el avance de las artes y de las ciencias, y de la participación política. Incluso llego a ser la voz de los mudos y de los que están atados y amordazados, y el escudo de los que un día se cansan de serlo, y eso es un compromiso trascendental.

Puedo seguir transmitiendo esas ideas si me hacen fotos, como esa que has visto, en la que aparezco en una manifestación pacífica contra la ejecución de prisioneros condenados a muerte en Gambia. Ese día las voces de las personas y las voces invisibles de las pancartas como yo nos unimos en contra de las balas y los fusiles de quienes no toleran críticas.

La próxima vez que sientas la urgencia de levantarte contra la injusticia, estaré encantada de acompañarte en la lucha y de ayudarte a defender tus derechos.

Siempre contigo,

Pancarta.


Sen lúa e sen piedadeMicrorrelato nº 50

A lúa parece que se agocha esta noite, parece temerosa desas explosións que asolan toda a cidade.Nas casas os nenos choran e os maiores, os maiores queren ser nenos e esquecer as preocupacións que os invaden. A situación é dantesca, nada parece quedar en pé, non deixan nada, botan todo a perder.Nunha humilde casa ao sur de calquera lugar atopámonos con esta escena.- Papa, por que nos tiran bombas eses señores?- Porque téñennos medo fi lla, teñen medo de que a nosa palabra derroque a súa represión.- Pero papa as palabras non fan dano e as bombas si.- As palabras é certo que non fan dano pero o poder reside nelas, se tiveran razón non precisarían as armas.Tras estas poucas palabras a luz apágase de súpeto e volven as explosións, moitos veciños xa non están o día seguinte, xa non quedan colexios, agora tan só queda valor moral, pero nada de valor.


Dereitos e liberdadesMicrorrelato nº 51

Había demasiada xente en tan pouco espazo. A xente estaba amontoada e non podía case nin respirar, pero eu berraba con todas as forzas que me quedaban. Tiñamos que loitar polo que posuíamos, a nosa voz, o noso dereito de manifestarnos pacificamente sen temor a un castigo como este, de tales magnitudes. Loitabamos pola xustiza, porque non se pode castigar a dúas persoas por intentar loitar contra a pena de morte; a vida tamén é un dereito.

Eu enterárame do que pasara grazas aos periódicos nacionais.Aceptou meu irmá en acompañarme Ás doce da mañá estabamos na praza maior da capital, vestidos de verde, a cor da esperanza e papeis nas mans amarelos para que todos se decatasen de que existimos, de que temos forzas e ganas de loitar polo que nos corresponde. Eu non sabía que ía ir tanta xente, e comezamos a aglomerarnos. Era incrible o que podía facer o pobo polo que é seu. Os organizadores dixéronnos o percorrido que iamos facer e as frases que podíamos gritar. A marcha remataba fronte ao concello da vila, o edificio máis importante para á política de Gambia.

Todo era tranquilo, ninguén facía nada fora do debido, pero de repente chegaron policías armados, os chamados antidisturbios. Comezaron a golpear en nós coma se foramos cousas, e antes de que me acadaran a min berrei: Queremos dereitos e queremos liberdades.


XUSTIZA PARA OS QUE PROTESTAN! Microrrelato nº 52

Eu estaba nesa manifestación , era unha de tantas persoas que alí loitaba polos meus dereitos. Un deles era a miña liberdade de expresión. Tiña tantos soños, tantos motivos polos que loitar. Hasta agora non me decatara do inxusta que era a xustiza con nós, ¿ por qué nós? Non din que todos somos iguais, para min si o somos, para min todos somos persoas. Decidimos manifestarnos, os nosos slogans eran claros, “XUSTIZA PARA OS QUE PROTESTAN”. Eu non sabía moito da vida, pero si o suficiente para ver o que ocorría con nós. Con que dereito nos gobernaban e nin sequera se preocupaban polo que nos pasaba, eran inxustos e ambiciosos e tan so pensaban neles. Recordo que un home me dixera que t iñamos que loitar, que non podiamos deixar que ninguén nos pisara cal bichos insignificantes. Non podiamos deixar que ninguén, por moito alto cargo que ocupara no noso goberno, se crera mellor que os que por unha xustiza mellor alí loitabamos. Todos estabamos alí para loitar por nós, polos nosos pais, irmáns, fi llos, netos... Para loitar por unha sociedade máis xusta na que ninguén se t ivera que esconder, na que todos tiveramos ese dereito tan importante para min, o dereito a liberdade de expresión. Temos dereitos, temos deberes coa sociedade, pero ante todo todos somos persoas. Eu escoitaba os gritos das demais persoas, esas palabras que lles dirixían a aqueles que non nos quixeron axudar antes, e cun grito de liberdade dixen:-XUSTIZA PARA OS QUE PROTESTAN!


Gambiamicrorrelato nº 53

Esta historia está situada no pais de Gambia. Trata sobre unha muller chamada María, que ten 30 anos. Desde que naceu, esta muller non tivo nunca dereito a liberdade de expresión. E aínda hoxe loita por ter ese dereito. Esta muller esta xa cansada de andar de folga en folga, de andar dun lado para outro, de andar enriba da xente pa poder conseguir ese dereito, que todos deberiamos ter. Pero non só esa muller, si non toda esta xente que se pode ver na foto, e moitas outras persoas, están aí para poder conseguir ese dereito dunha vez por todas. Pero non o dan conseguido xa que as persoas que lle teñen que poñer ese dereito, elas téñeno e dálle igual o resto das persoas, so se preocupan por eles mesmos. Toda esta xente, fai todo o que pode por conseguir ese dereito, e que os seus fillos o teñan cando sexan adultos.

Cada vez que eu vexo esta foto, dáme a impresión de que algún día me pode pasar a min. Non me gustaría estar na situación pola que están eles pasando agora, nestes momentos. Non poder expresarse libremente, non poder dar a túa opinión... Este e un dos dereitos máis importantes que deberiamos ter todos e cada un de nós. Porque non todos pensamos igual, e cada un ten a súa propia opinión, e punto de vista. Cada persoa vemos as cousas desde un punto de vista distinto. Por iso, todo o mundo ten que ter o dereito a liberdade de expresión.


A vida de Rue microrrelato nº 54

Estas persoas estanse manifestando para que os traten con xustiza. Pero hai unha persoa que destaca chamase Rue é unha nena de Gambia ten 12 anos, o seu cabelo é negro e rizado, os seus ollos son marróns e a súa boca pequena. Esta nena tódolos días ten que intentar alimentar aos seus irmáns e a ela a súa nai cobra moi pouco e ela non pode ir ao colexio por que ten que axudar a súa nai a traer diñeiro para a casa. Esta é a súa historia pero hoxe esta nena protesta contra a autoridade por que fai tres anos os gardas da cidade mataron ao seu pai por que era o criado dun rico, e un día entendeulle que quería a súa auga cun anaco de limón, este ao ver o estrago que fixo da auga ordenou matalo. E hoxe Rue protesta pola falta de dereitos que teñen e pola pouca comprensividade que os gardas lle ofrecen aínda que no pasado eles foron un deles. Pero un garda moi novo sublevase e únese a esta manifestación e seguido del moitos máis, ata que só queda o xefe (o que fixo que mataran ao pai de Rue) e este fuxiu cun medo que non se atreveu a volver a mandar nese pobo de Gambia. Esa noite familias e amigos celebraron a caída do xefe.


A liberdade atópase na unión do poboMicrorrelato nº 55

Na imaxe vense persoas protestando con pancartas, como nunca manifestación. Polo que podo ler nas pancartas pon Gambia así que supoño que pertencen a ese país. Paréceme ben que se rebelen aínda sen saber o motivo, pois todos temos dereito á liberdade de expresión, sexa do lugar que sexa, aínda que non sempre se cumpra.Cando falamos deste incumprimento parece que nos referimos a países con dictadura ou pouco desenvolvidos, pero sen ir máis lonxe en España parece que está chegando ese incumprimento. Refírome aos acontecementos dos últimos días ou meses, pois, moitas veces e por diversos motivos, este ano fixéronse moitas protestas. Na maioría, (políticas) non podo dicir que se respectara ese dereito. Pois, moitas veces, e sen facer nada, a policía aparecía e non para facer que non houbese problemas co tráfico ou algo dese t ipo senón que os problemas os daban eles mesmos pegándolle á xente sen motivo e en algúns casos a menores, entre outras cousas.O que quero dicir é que o incumprimento dos dereitos das persoas non están tan lonxe como pensamos e que nos que se supón que son países desenvolvidos, os que de verdade teñen que dar exemplo non o fan como é o caso de España, ¿como pretendemos que se cumpran noutros países nos que seguen (ou mellor dito, seguían) como modelo ou referente a gobernos e países coma o noso?


Manifestación en GambiaMicrorrelato nº 56

Nesta imaxe pódese observar a cidadáns de Gambia protestando pólos seus dereitos, nesta manifestación en concreto levan pancartas pedindo liberdade de expresión.Ao ver recordo que hai xente que está peor que nós. Nós protestamos pola crise, pero eles protestan polo dereito a expresar o que senten.É incrible pensar que detiveran a dous periodistas por mandar unha carta na que solicitaban permiso para manifestarse. E ademais, nela dicían claramente que non ía haber violencia en ningún momento da protesta. Querían manifestarse pacificamente contra a execución en Agosto de nove reclusos condenados a morte, motivo polo que me parece normal que se manifesten.Estes dous periodistas levaron a carta o 6 de setembro á policía gambiana, pero ese mesmo día xa quedaron detidos. Ao día seguinte leváronos aos seus respectivos domicilios, onde a policía estivo practicando un rexistro.Despois de ser detidos estiveron retidos toda a fin de semana, durante un período de máis de 72 horas sen cargos.A fianza quedou fixada na cantidade de 250.000 dalasi ( arredor duns 8.000 dólares estadounidenses).Amnistía Internacional e outras 66 organizacións internacionais de dereitos humanos e da sociedades civil de África Occidental expresaron o seu malestar polas execucións que t iveron lugar o 23 de Agosto, que se levaron á cabo en secreto e sen notificación ás persoas executadas ou ás súas familias.



Todo comezou nun día chuvioso, eu e as miñas amigas t iñamos que facer un traballo de literatura sobre os manifestantes. Estivemos investigando e cada unha fixemos o traballo á nosa maneira, é dicir, co que pensábamos sobre ese tema.Ao día seguinte cando tivemos que lerlle ao profesor a redacción, castigounos a todas por expresarnos da forma que o fixemos, e simplemente dixemos o que pensábamos. Ese mesmo día saíu na prensa unha noticia sobre uns manifestantes que estaban protestando pola liberdade de expresión. Eu e as miñas amigas decidimos ir á manifestación, pois estabamos de acordo con ela e ao chegar alí vimos a moita xente con pancartas, bandeiras, e outras moitas cousas. Non paraban de gritar e de facer preguntas que ninguén lle respondía, pero que tal vez, algún día serían respondidas. A garda civíl chegou alí coas súas armas de sempre, empuxando a todos os que se puxeran no seu camiño, incluído a rapazas e rapaces menores de idade. Todos os que estábamos alí agarrámonos as mans e encarámonos contra os gardas.Foi entón cando un garda disparou a unha amiga miña, todas nos puxemos ao seu arredor, abrazándoa, e coas bágoas nos ollos miramos ao garda que acababa de quitarlle a vida á nosa querida amiga, e gritamos: igualdade de expresión! Eu e as miñas amigas nunca olvidaremos ese dia, no que todo comezou nun día chuvioso no que t iñamos que facer un traballo sobre os manifestantes.


Loitando polos nosos dereitos.Microrrelato nº 58

Chámome Alba,teño 37 anos e atópome en Gambia(África),no meu pais,nunha manifestación defendendo os meus dereitos,hoxe en especial estamos manifestandonos para que se respete o dereito á liberdade de expresión. Vivo nun lugar onde sempre houbo moitas inxustizas e discriminacións cara as persoas,aínda que iso desgraciadamente ocorre en todo o mundo,e eu e moita máis xente coma min non o tolera,por eso hoxe saímos todos á rúa a manifestarnos.Todos istos problemas e violacións dos dereitos humanos,levan así moitos anos,con loitas entre policías e cidadáns,ou mesmo loitas entre cidadáns polas diferentes maneiras de pensar e de mirar o mundo. Considero que as persoas non deberíamos pelexar unhas coas outras polo feito de pensar diferente ou non actuar igual. Nin tampouco discriminar a ninguén pola súa apariencia..Despois de anos e anos loitando todos xuntos para defender os nosos dereitos,parece que comezamos a ver un pouco a luz e a mellorar un pouco,pero aínda temos un largo camiño por recorrer e chegados a este punto vamos a seguir loitando ata o final non solo por nós,senón tamén polos nosos fillos e por todas as xeracións seguintes.Estou disposta a defender todos os meus dereitos,os dos meus fillos,e os de todos os cidadáns que habitamos este pais todo o que me sexa posible, e se todo o mundo pensara coma min e nos uniramos,sería todo moito máis fácil. Xuntos somos máis!


Todas as persoas somos iguaisMicrorrelato nº 59

Estas persoas encóntranse nunha manifestación, están protestando contra algo. Este algo, seguramente sexan os seus dereitos, as súas liberdades de expresión, de fala, de pensamento, de propiedade… Protestan para conseguir unha igualdade entre as persoas. Nesta imaxe, atópanse persoas negras, blancas e seguramente tamén haxa persoas doutras razas diferentes, pero loitan xuntos para que os seus dereitos sexan iguais, para que non haxa distincións entre eles, para ter as mesmas igualdades ante a lei e ser xuzgados da mesma forma. Esta protesta seguramente estará realizándose nun país no que non se respecten os dereitos das persoas nin as súas liberdades de expresión ou de opinión, porque sexan negras, blancas, asiáticas, etc. Neste país, posiblemente haxa un goberno no que non se respecten mimgún destes dereitos, o seu goberno será unha dictadura, na que as persoas de unha raza, teñan máis vantaxes que as doutra. Por iso, nas pancartas da xente que se está manifestando aquí piden que haxa un cambio, un cambio de goberno. Na miña opinión, estou a favor de que se produzca este cambio, para que así, todas estas persoas deste país e de outros moitos nos que non se respecten todos os dereitos destas persoas e poidan ser todos iguais. Eu penso que todas as persoas, sexamos blancos, negros ou de calquera outra raza, debemos ser tratados da mesma forma, respectados, poder expresar as nosas opinións libremente ante o público… Por iso moitos países están en guerra, para cambiar de goberno e ter todos os mesmos dereitos.


Loitando por un soño Microrrelato nº 60

Eu son Laura, e vouvos a contar o que me sucedeu cando era xoven. Aquela época non t iña nada que ver coa de agora, antes t iñamos moitas liortas coa policía, faciamos moitas manifestacións, loitabamos polos nosos dereitos, mereciámolo tanto como o resto das persoas, necesitábamos que no los respectaran. E así comezou todo, un día a xente fartouse, e algúns países de África empezaron a manifestarse e loitar, así comezou a chispa que encendeu os demais países e doulles motivos para ter algo polo que loitar. En Gambia, ó igual que o resto, nos tamén loitamos, os antidisturbios non paraban de traballar, día e noite, sempre en contra nosa, nos no entendiamos, xa que, soamente estabamos loitando polo dereito de expresión; poder falar sen ter medo a que che maten ou te metan en prisión, nós queriámonos poder expresar como o resto da persoas do mundo. Só queriamos que nos escoitaran, e vaia se nos escoitaron, moitos países uníronse a protesta, moitas persoas do estranxeiro axudáronnos. Logo de un tempo, de loita constante, e apoio do exterior, conseguimos o que nos propoñiamos, conseguimos a liberdade de expresión. A día de hoxe, síntome moi orgullosa de poder vivir todo aquilo e loitar sen descanso, e agradezo o apoio a xente e ós outros países xa que sen a súa axuda non poderiamos conseguir aquel soño, o soño de que algún día os nosos fillos, netos e demais persoas poderán expresarse libremente sen medo, a unión fai a forza sempre me dicía miña avoa, e é certo, puden comprobalo.


Loitando pola liberdade Microrrelato nº 61

Boas, chámome Abubakar e veño a contar o acontecido en Gambia o ano pasado.Ían executar uns presos a sangre fría, en secreto e sen notificar nada as súas familias,Eu e meu amigo, Baboucarr, decidimos non quedarnos de brazos cruzados ante esta inxustiza.Redactamos unha carta a policía pedindo permiso para unha pequena manifestación pacífica na que expresariamos o noso descontento con pancartas para evitar que estas inxustas execucións se repetisen.Entregamos a carta confiando que nos seguintes días nos chegase a autorización, pero non foi iso o que ocorreu...A noite seguinte uns policías entraron nas nosas respectivas vivendas acusándonos de conspiración. Rexistraron as nosas casas e leváronnos presos.Saímos baixo f ianza uns días despois, pasaramos moito medo, pero iso non nos detivo.Publicamos o acontecido mostrando un exemplo de total intolerancia por parte do goberno e das autoridades ante as criticas, negándonos a nosa liberdade de expresión.Aínda con todo na nosa contra, manifestándonos coa axuda de varias asociacións fixemos respectar os nosos dereitos y expresamos o noso descontento impedindo que nos quitasen o noso maior dereito: a liberdade de expresión.Se nos privan da liberdade de expresión, dos nosos dereitos e nos o aceptamos cando o pobo sexa oprimido de verdade, as inxustizas se comentan día a día, cando o mundo sexa un lugar tan inxusto gobernado polo medo...Ese día so poderemos calar, porque o momento de protestar e agora, o momento de loitar e este, o momento de protexer os nosos dereitos está aquí.


A loita a favor da liberdadeMicrorrelato nº 62

En este relato pódese ver como unhas persoas de color maniféstanse. Tamén se pode apreciar que esa xente protesta polos seus dereitos. Penso que esta xente fai moi ben en saír á rúa a protestar, porque esa é a forma de conseguir algo.Aquí,en España, a xente tamén sae a manifestarse, pero non a manifestarse para ter dereito a liberdade de expresión, senón para conseguir outro tipo de cousas como a ensinanza pública ou a sanidade pública, que é o máis importante para que un país se manteña.En Gambia, como en outros lugares do mundo, a situación é ben diferente, a xente non protesta por sanidade ou ensinanza pública, que tamén, a xente principalmente protesta por os seus dereitos e a súa liberdade de expresión.Eu creo que estas persoas están loitando para conseguir o que queren, pero non o van a conseguir soas. O resto dos países como España ou calquer outro país deberiámolos de apoiar. Pra iso, todo o mundo debería saír a rúa! Porque entre todos podémolo conseguir!


A incrible historia de AliceMicrorrelato nº 63

En esta fotografía pódese observar un día, entre moitos outros ocorridos, en Gambia, onde se produce unha revolta, reivindicando a igualdade dos dereitos para todas as persoas.Entre a xente que alí se atopaba destacou a figura de Alice, unha muller que tendo arredor duns setenta anos, vai xunto cos seus netos, esixindo unha igualdade de dereitos.Aquel día esa muller levantárase cedo e prepara o almorzo a súa familia. Estaba inqueda, non como as outras veces, pois sabía que todo ía a ser moi diferente.

Así ocorreu, eran preto das doce da mañá cando a manifestación dou comezo. A xente comezou a berrar “¡Igualdade de dereitos para os que se manifestan!”, acompañados de pancartas. Tan só pasaran uns minutos cando a policía chegou pegando e detendo a tanta xente como podía, inxustamente. Foi unha das persoa ás que pegaran, un dos netos de Alice, e ela ante esta situación defendeuno.. Isto provocou que a levasen présa durante dous días.Cando saíu todos os medios de comunicación se interesaron pola súa historia. Esta pobre anciá, vendo que esa era a única posibilidade de que o mundo enteiro a escoitase decidiu acudir. Entre bágoas, contou que sempre viviu en un mundo no que nunca lle tiñan en conta os seus dereitos, e fora tratada con inferioridade. Tivéranlle dito que ter a pel negra era unha maldición que nunca se podería por remedio e se t iña que aguantar e por fin o final da súa vida mostróuselle a oportunidade de remedialo


Dereitos humanos en GambiaMicrorrelato nº 64

Nesta fotografía pódese ver a persoas que habitan en Gambia, que loitan polos seus dereitos humanos. Non teñen liberdade de prensa, o seu presidente promulgou unha serie de leis onde un periodista as criticou e foi asasinado. A liberdade de expresión está moi limitada e aos defensores dos dereitos humanos e periodistas críticos do goberno están ameazados. Jammeh, o seu presidente, anunciou que lexislaría leis contra os homosexuais moi estrictas e que lle cortaría a cabeza a gays e lesbianas descubertos en Gambia. Persecución de individuos acusados de bruxería. Foron liberadas mil persoas tras ser detidas acusadas de bruxería, moitas obrigadas a beber líquidos alucinóxenos e en dous deses casos morte por fallo renal e moitas mulleres violadas. Violencia contra as mulleres, a violencia doméstica, incluídos os abusos, son ocasionalmente coñecidos, e se consideran bastante comúns. A policía considera que estes incidentes son asuntos domésticos que quedan fora das súas responsabilidades. Eu creo que todos deberiamos ter os mesmos dereitos e ser libres, tampouco teñen dereito a votar. E as mulleres non deberían de ser así tratadas, teñen tanto dereito como os homes e non solo valen para facer traballos domésticos. Sobre a liberdade de expresión e de prensa cada un ten dereito a dar a súa opinión sobre as cousas que suceden alí. Moitos nenos non van a escola se non que, teñen que traballar e non teñen dereito a educación. Estes problemas deberías solucionarse e non solo pasan en Gambia se non, en outros moitos países.


A miña historiaMicrorrelato nº 65

Chámome Laura e a miña situación no sitio onde vivo, Gambia é lamentable. Non temos dereitos e executan á xente que non ten culpa.Os que teñen cartos créense os reis do mundo e trátannos coma se fósemos persoas que non teñen dereito a nada, só por ter menos cartos ca eles e ter que traballar moito para poder alimentar ás nosas familias. Moitos dos meus familiares morreron por non ter cartos para menciñas e non podíamos levalos a ningures para que os tratasen.Estamos intentando aforrar uns poucos cartos para poder irnos de aquí, desta cárcere, levamos máis dun ano aforrándoos, aínda que pasábamos algúns días comendo o mínimo, temos que seguir aforrando para algún día poder saír de aquí, e intentar vivir nunhas condicións polo menos humanas.Fai pouco un home que non tiña para comer, intentou roubar nunha tenda comida para alimentarse, pero collérono e executárono. Eu penso que non facía falta chegar a tal extremo, pero o que parece é que lles divirte ver como matan á xente, xente indefensa que só trata de facer que a súa familia non morra de desnutrición, porque eles non teñen en que traballar, non poden facer máis que pedir á xente polos camiños. Pero hai pouca xente que poida darlles algo, e menos os que só teñen para comer eles, sálvanlles a vida a moitos as persoas que teñen cartos e son boas, que aínda que sexa pouco danlles algo para poder comer ese día.


QUERO ESCAPARMicrorrelato nº 66

Eu son Claudia, vivo en Gambia un país no que desde fai uns anos non temos liberdade, e todo grazas a persoa que agora mesmo esta no poder. As nosas vidas están controladas, moitas veces penso que deberiamos intentar escapar, fuxir do país e non volver xamais. Se t ivera a alguén para poder levar a cabo esa idea non o pensaría, iríame lonxe, tan lonxe como puidera.Estou cansada de ir as manifestacións total non conseguimos nada, cada vez fannos menos caso pero miña nai insiste en que nalgún momento a nosa situación cambiara que tarde ou cedo nos terán que escoitar. Eu xa me fixen a idea de que iso non pasará, pero teño que seguir ao seu lado ela non esta ben e eu e Javi, meu irmán, somos o seu único apoio pois meu pai morreu de cancro fai uns anos. A miña mellor amiga é Rosa, pensei moitas veces en contarlle a idea de fuxir do país, pero nunca o fixen porque sei que ela no viría comigo esta moi unida coa súa nai e non a deixaría soa. Ela non ve as cousas tan mal como eu, di que aínda que non teñamos certas liberdades non vivimos tan mal, eu non estou de acordo as casas cáense a cachos e a comida empeza a escasear en todo o país.Máis ou menos esta e a nosa vida, escribo isto porque non teño a quen contarllo, aínda sabendo que este microrrelato non cambiara nada.


Unha vida sen liberdadesMicrorrelato nº 67

Que vos parecería vivir en un lugar en ondeo s periodistas non poden poñer todo o que eles poidan por temor a que algo lle pase? Chámome Sarah é gustaríame contarvos como é a miña vida aquí, en Gambia. En moitos países é normal que a xente teña liberdade para dicir o que pensa, podendo publicalo onde queira, si temor a que iso supoña un problema. Aquí por desgraza non é igual. Todos os días todos se xuntan na praza para protestar en contra do gobernante que nos ten a todos oprimidos, algo que normalmente non tería porque supoñer ningún problema pois todos temos dereito a folga. Neste país, aínda que pareza mentira, só fan folga os mais valentes pois a praza está sempre vixiada por uns gardas para vixiar que estas folgas non se produzan, e si se chegan a producir, utilizan a forza bruta. Os “xefes”, por así dicilo, os que soían convocar estas folgas eran meu pai e o veciño do lado. Eles non soportaban que a xente non puidera dicir o que pensaban nin publicalo nun periódico. Como xa suporedes, eles eran periodistas. El foi o que me ensinou todo o que sei, e tamén ensinoume a defender os meus dereitos. Nunha desas folgas, meu pai recibiu un disparo por protexer a unha muller que pasaba por alí. E hoxe síntome orgullosa de poder dicir que sigo os seus mesmos pasos como periodista e como revolucionaria polos dereitos.


Dereito a unha libertade de expresión.Microrrelato nº 68

Usouse tanto o termo inmigración que de tanto falar xa perdeu o seu significado. Tan so as historias reais que algunha vez saen á luz poden devolverlle a súa esencia. Este é o caso de Lamin Jarjne, de 28 anos, que t ivo que fuxir do seu país por dicir o que pensaba.

Era periodista en Gambia, pero o Goberno comezou a restrinxir gravemente o traballo á prensa. Sentiu medo e, tras ver como outros compañeiros desapareceran, tomou a decisión de saír do país. Converteuse en inmigrante e tivo que loitar duro para volver a empezar e ser feliz de novo. Eu opino que todo o mundo, sexa dun país ou doutro, sexa dunha raza ou doutra e teña a relixión que teña, ten dereito á liberdade de expresión e a unha opinión propia.


Todo mudaMicrorrelato nº 69

Estábamos en plena campaña, a festa da democracia, o candidato do partido b dispoñíase a falar, moveu os beizos mais nada se escoitou, o candidato quedou abraiado, diante del unha pancarta lle espetaba nos ollos “aínda temos moito que dicir”, os seus asistentes o quitaron rapidamente da tribuna, cousas da naturalidade política, o portavoz acercouse decidido ó micrófono, Desculpen, dixo, nuns intres o candidato dará o seu discurso, retirouse, a xente impaciente, murmuraba o unísono, o candidato volveu saír, t iña o xesto resolto, coma quen se recupera dun tropezo, rexurdindo, Compañeiros, aínda........, a pancarta rematou a frase, as bagoas xurdían agora da faciana do político, nalgún sitio o candidato do partido (a ) mesturaba satisfacción e incertidume, a igrexa sempre atenta deulle á circunstancia un compoñente divino, mais, aínda que tarde, a evolución comezaba a facelo seu traballo.


Matices.Microrrelato nº 70

Ya se lo he dicho: Usted puede expresar sus ideas. Todo ciudadano es libre de decir lo que opina sin impedimentos, por los medios que considere oportunos, sea cual sea su condición, desde la tranquilidad de su hogar, o, como Usted querido amigo, amarrado a una silla. Así es la ley y así tengo que hacerla cumplir yo, que quizá sea el menos libre de todos, atado por mi trabajo más que Usted por esas cuerdas. Si no le gusta algo, puede hacer lo que le plazca, hasta que le pil lemos, claro, pero yo no; yo sirvo a la Ley.

Usted lloriquea y no quiere que sigamos con eso... pero si es por su bien. ¿Quiere seguir diciendo lo que opina? Siga, hombre. ¿Le he dicho yo que no puede? ¿He ido yo a su casa prohibiéndole escribir esos panfletos? No señor. Tengo razón, ¿verdad? Usted tenía esa libertad y la ha disfrutado. Yo sé que si no me pongo un jersey tarde o temprano me arrepentiré, pero, tengo la libertad de no ponérmelo, ¿digo bien? Soy libre. Y así Usted fue libre de decir, de expresarse, y lo hizo a través de esos panfletos y pancartas.

Ahora la cuestión es: ¿está arrepentido? Yo no estoy resfriado pero Usted sí está atado a esta silla, y yo tengo que cumplir con mi trabajo.

Y venga con que no se puede exteriorizar... Se lo explicaré una vez más. Claro que puede expresarse. El problema es lo que Usted opina.


O galo mudoMicrorrelato nº 71

Presto era daquela forma, nin máis, nin menos. Era Presto un home singular. Tiña notables dores de cabeza, sometidos a base de cervexa, remedio que nunca funcionaba. Tiña varias mulleres: todas con e de boa vontade, coidaban elas dos fillos comúns con crueza e resignación. Presto vivía sen ningunha, nun cuarto mal arreglado, nun cuarto sen ventanas, nin hora, nun cuarto sen ascensor. Sustentaba as súas raíces como podía, pero sempre en silencio, non protestaba, tampouco pedía nada. E un día, cos ollos caídos, coa presión na cabeza, saiu a pasear. Corre Presto na procura da liberdade.


Eu xa ameiMicrorrelato nº 72

Un día choveu moito e tivemos que fuxir coa cabeza chea de paxaros. ""Como se entende iso?"" -preguntou María. ""Coa cabeza chea de paxaros"", repetiu tres veces. ""Non o entendo"", dixo á fin. Que as palabras voen non é o mesmo que acantoarse do alleo, por máis que recoñecer o chan enfarnado dunha certa pel de noz sexa unha forma sumarísima de pór lindes. Pénsano todo en termos de dominación.

Repite para si que moverse é necesario se non entendes porque teño frío sempre. Que marca a vida, non o corpo. Que enchegando o mundo á noite camiñamos como forasteiras nos arredores da memoria. Alí non hai ningunha nena para que vexa como é abrazarse a nós,pero o futuro é unha cousa que eu xa ben amei.

Isto quería dicirche antes de escoitar o sinal.


ImpotenciaMicrorrelato nº 73

Despois de revisar todo o correo electrónico que lle chegara da Universidade e da oficina, Ánxela por fin abriu aquela mesaxe de Amnistía Internacional que t ivera deixado para mais tarde. Non era que non fose importante, pero t iña cousas mais urxentes ás que atender primeiro. Un texto, unha petición para asinar por unha causa e unha imaxe. Aquela imaxe. Por un momento aquelas caras de xente sostendo pancartas lembráronlle a ela mesma coas súas compañeiras no día da folga, na súa cidade. Pero non, esta xente estaba a protestar por outros motivos; pedían liberdade de expresión. ¿Liberdade de expresión? ¿Pero en que cabeza cabía que no século vintaún non houbera liberdade de expresión? Coma sempre, Amnistía Internacional, abríndolle os ollos, amosándolle aquilo do que ninguén quere falar. Liu a petición, alarmouse, asinou e compartiu no Facebook. Pechou a tapa do portátil e meteuse na cama.Tentou imaxinar a súa vida sendo perseguida e castigada por expresar as súas opinións e ideoloxías. Non era fácil, non. A ela encantáballe escribir a súa percepción da vida no seu blogue, queixarse das inxustizas do mundo, das actuacións corruptas dos políticos, animar ós seus amigos a acudir as manifestacións,... Pero noutros lugares do mundo non era así. De súpeto, os seus problemas parecéronlle insignificantes. ¿Por que a ninguén lle importaban estas cuestións? ¿Por que non se falaba disto nos diarios? Invadiulle a impotencia e, buscando solucións, foi atrapada polo sono. O último que lle pasou pola mente antes de durmirse foi facerse activista.


Concurso de microrrelatos de AI Vigo 2012

Documents

Transcript of Concurso de microrrelatos de AI Vigo 2012