IPUIN KONTUAK

Berrobiko eskola 2010-2011

Ipuin kontuak

3

EDABE MAGIKOA

Urrutiko herri batean, aspaldi aspaldian baziren 54

ipotx xarmant, liluragarri, aditu eta 7 sorgin eta otsoa.

Sorginek eta otsoak edabe magikoa prestatzea

pentsatu zuten. Berria zabaldu eta ipotxak, sorginak eta

otsoak lanean jarri ziren. Horretarako, lapiko handi bat

jarri zuten sutan. Bertara hitzak, hizkiak, marrazkiak,

soinuak, keinuak, jantziak, pertsonaiak, lekuak, ekintzak,

nahia, sormena, irudimena, hizkuntzak, haserrea, emo-

zioak, orduak, hausnarketa, tildeak, ipuin kontaketak,

asmakizunak, berridazketak, algarak, lotsak, urduritasuna,

magia… sartu zituzten.

Gogoaren indarrez nahastu ondoren eta denbora luzez

pinpilean eduki ondoren hitz magikoak esan zituzten:-

KULIXKA KULIXKI IPUINA ATERA HADI!

Eta hitz magiko hauek bukatu orduko, lapikotik

“Ipuin kontuak” atera zen. Hala bazan ez bazan gure ipuin

bilduma atera zan Berrobiko gazteluan.

Irakasleak

Ipuin kontuak

4

Sarrera 3

Aurkibidea 4

Untxia txirristan 5

Otso lapurra 6

Beti korrika zebilen

printzesa 8

El dragón espumero 9

Eskolako bihurrikeriak 10

Urruntasun haraneko

mamua 13

Nagusi gaiztoa 17

Sorgina eta otsoa 18

Karakol arraroa 20

John the prince 23

Zirkoa 24

Ni eta nire txakurra 26

Mikelen tristura 28

Egun normala 30

Hiru txerritxoak

eta otsoa 31

Bi lagun 34

Mutikoa eta elurra 36

El canguro triste 37

Joel artista 38

Txano gorritxu 41

Erraldoia eta katua 42

Elefantea 44

Zirkoa 46

Ez zait irakurtzea

gustatzen 48

Eskolako barrabas-

keriak 50

Ametsetako bidaia 52

Suge gaiztoa 54

Txorimalo txintxoa 56

Errekan zehar 58

Goazen jolastera 60

Katua eta saguak 62

Mary and the balloon 64

Some short stories 65

La isla del tesoro 66

AURKIBIDEA

Ipuin kontuak

5

BAZEN BEHIN UNTXI BAT. UNTXIAK MIÑA HARTU ZUEN TXIRRISTATIK JAISTEN ARI ZELA. NEGARREZ HASI ZEN ETA BERE AMATXORENGANA JOAN ZEN. AMATXOK ESAN ZION:

-KONTUZ IBILI UNTXITXO!

AMATXOK GOXO-GOXO MIÑA SENDATU ZION ETA UNTXIA POZIK GERATU ZEN TXIRRISTATIK JAISTEN.

UNTXIA TXIRRISTAN Untxia txirristan

Testua: 2-3 urtekoak Marrazkia: Maren Egues

Ipuin kontuak

6

Otso lapurra

OTSO LAPURRA

BEHIN BATEAN OILOA ETA TXORIA BASERRIAN BIZI ZIREN. TXORIA LANGILEA ZEN ETA BELARRAREKIN HABIA EGIN ZUEN. OILOA BETI LOTSAGABEKERIAN IBILTZEN ZEN ETA TXORIARI PARRA EGITEN ZION ETA ESATEN ZION:

- ZER HABI ITSUSIA EGIN DUZUN? JA, JA!

UDABERRIA IRITSI ZENEAN TXORIAK ARRAUTZAK JARRI ZITUEN ETA OILOAK ERE BAI. OTSOA BASERRIAREN INGURUAN BETI IBILTZEN ZEN ZER LAPURTU ETA EGUN BATEAN OILOA TXORIARI PARRA EGITEN ARI ZENEAN OTSOAK ARRAUTZAK LAPURTU ZIZKION ETA DE-NAK JAN ZITUEN.

Eneko Gorostegi Aimar Artola

Ipuin kontuak

7

Otso lapurra

Eneko Gorostegi Aimar Artola

Ipuin kontuak

8

BETI KORRIKA ZEBILEN PRINTZESA

Ainitze eta Gorka

Beti korrika zebilen printzesa

Ipuin kontuak

9

El dragón espumero

Hace muchos y muchos años vivía un dragón que

echaba espuma y por eso le llamaban el dragón espu-

mero. Sus amigos echaban agua y un día fueron al

parque.

Luego vio a una niña, le dijo la niña al dragón: ¿por

qué estas llorando? Por que mis amigos echan agua y

yo quiero echar agua. Conseguiré un trabajo para ti.

Con la niña se fue a su pueblo. Y le presento al al-

calde. Le dijo al alcalde. He visto al dragón y el dragón

echa espuma. El ayudante del alcalde le dijo: Para ju-

gar. Y dijo el otro: Para bañar. Y el dragón era feliz

con su trabajo.

EL DRAGÓN ESPUMERO

Mikel Areizaga Olaia Etxenagusia

Ipuin kontuak

10

ESKOLAKO BARRABASKERIAK

Bazen behin ume desberdinak zituen eskola bat Tolosan. Bat-zuk beltzaranak, beste batzuk lotsatiak, besteak beldurtiak, besteak kaleko umeak, eta baserritarrak ere baziren. Egun batean eskola hartako Paz andereño ipurterre, eta aldi be-rean oso txintxoari txango bat egitea bururatu zitzaion. Pape-rak banatu zituen Pazek, nor joango zen txangora eta nor ez erabaki zuen, eta 2010eko martxoaren hogeita lauean txan-goa egitea erabaki zen. Azkenean, eguna iritsi zen, eta hiru-rogeita hamabost umeek parte hartu zuten. Honela esan zuen andereñoak autobusera sartu baino lehen: -Umeok, mesede bat eskatuko dizuet! -Esan Paz - Esan zuten ikasleek. Hene bada oraindik ez dizuet Paz aurkeztu. Paz, lehen esan dudan ipurterre eta aldi berean oso txintxoa den andereñoa da. Pazek honela esan zuen: -Umeok mareatu edo botagura jartzen bazaizue, niri ez abisa-tu, zuen ondokoari baizik, eta lehiotik behera bota atzoko afaria. Argi dago? - Galdetu zuen Pazek, eta baserritarrak honela erantzun zion: -Paz nik uste dut, zuri Paz izena jarri zizuna burutik gaizki ze-goela. -Zergatik diozu hori, polit hori? - Esan zuen Pazek maltzurke-riz. -Zergatik diozu? Ez al duzu ikusten ze gaiztoa zaren? -Ni gaiztoa? Bueno berdin dio, esan ze izena jarri beharko li-rateke ba?- Eta umeak orduan: -Zuri, Deabru! Ez daukazu ezer lasaitasunarena eta. Andereñoa isildu egin zen, eta autobusera igo zen ikasle guz-tiak atzetik zituela berari burlaka. Denak gerrikoak lotu zituz-ten eta autobus gidariak hau esan zuen: -Denok prest? -Baiiiii - Esan zuten umeek eta abiatu egin ziren. Bost minutu igaro ziren eta umeak kantatzen eta oso gustura zeuden, eta andereñoa berriz umeak baino gusturago zegoen, autobus gi-dariarekin ligatzen. Umeak bertso bat asmatzea pentsatu zu-

Eskolako bihurrikeriak

Aloña Erauskin

Ipuin kontuak

11

ten ikusten ari zirenaren inguruan, bertsoak honela zioen:

“Gure andereñoa gidariakin ligatzen eta gu hementxe beraiei beidatzen

panorama hau ikusita ari gea gozatzen dirudienez ari da mingaina bazkaltzen kriston inbidia ari zaigu bera guri ematen.”

Bi ordu igaro ondoren iritsi ziren, eta erdi mareatuta. Umeek ez zekiten nora zen txangoa, sorpresa zen. Txangoa “Kaxka zuri” izeneko perretxikoz betetako mendi aldapatsu batera zen. Umeak eta Paz hasi ziren perretxikoak biltzen, baina konturatu ziren ez zeukatela poltsa, edo saskirik pe-rretxikoak jasotzeko. Orduan Pazek honela esan zuen: -Umeok ez poltsari eta ez saskirik ez dugunez autobus gida-riari deitu beharko diot.- Eta umeak orduan: -Bale baina azkar poltsikoak lehertu egingo zaizkigu eta. Autobus gidaria iritsi zen, eta bai, berak bazituen poltsa asko. Autobus gidariari agur esan eta umeak perretxikoak biltzen jarraitu zuten. Baina ume batek halako batean hau esan zuen: -Deabru falta da! Ume guztiek ederki ulertu zuten zein falta zen, eta zergatik falta zen ere erraz- erraz pentsatu zuten: -Badakit non dagoen. -Esan zuen ume beldurtiak galtzetan kaka eginda zegoela, beldurraren-beldurrez. -Non? -Ba autobus gidariari deituko ziola esan digunean, bera desa-gertu egin da, eta autobus gidaria oinez etorri da gugana. -Eta? -Jolin ba berarekin joan dela! -Noski!!! Esan zuten ume guztiak, ez andereñoa eta ez autobus eta ez autobus gidaria inon agertzen ez zirela ikustean.

Eskolako bihurrikeriak

Aloña Erauskin

Ipuin kontuak

12

Baina hala ere ume guztiak, beldurtia ezik lasai-lasai perretxi-koak biltzen jarraitu zuten, beldurtia atzetik zutela denbora guztian negar eta negar. Pentsa, baserritarra eta beltzarana-ren artean hiru autobus gidari ezagunei deitu zieten eta, be-raien herriraino bertan joan ziren, andereñorik gabe. Baserri-tatarraren etxera joan ziren baserriko arrautzekin Joxepak( baserritarraren amak) Tortila handi bat egin zezan umeek afal zezaten. Hurrengo egunean umeak eskolara joan ziren bart gaueko perretxiko tortila zaporearekin. Gelara sartu eta izugarrizko ezustekoa topatu zuten. Andereñoa han zegoen, eta ume batek amorruaren amorruz hau galdetu zion: -Kaixo! Zer egiten duzu zuk hemen? -Nik zer egingo dut ba? -Ez dakit, baina atzo non sartu zinen? -Ni non sartuko nintzen ba? Nire nobio berriaren etxean, lo egiten. -A, eta normala iruditzen al zaizu?( -Eta horrelako galdera pi-lo bat. Hika- mika amaitu ondoren eskurtsiora joandako umeak ezik beste guztiak patiora atera ziren. Eskurtsiora joandakoak Pa-zeri proposamen dibertigarri bat egin behar zielako ez ziren atera patiora. Proposamenak honela zioen: -Paz guk zuri barkatzea nahi baduzu, zuri ondo iruditzen ba-zaizu, gaur ostirala izanik, eta bihar larunbata izanda gu gaur zure etxera joango gara afaltzera.- Pazek orduan honela esan zuen erdi lotsaturik: -Baiiii. -Orduan zer, bai? -Bai, niregatik bai, zuen amak uzten badizue bai. -Noski utziko digutela baina beraiek ere joaten badira. -Aaaaa! Bale bale ondo da zuen gurasoak ere bai. Eta halaxe egin zuten, beraiek bildutako, eta aurreko egue-nan sobratutako perretxikoak afaldu zituzten Pazen etxean.

Eskolako bihurrikeriak

Aloña Erauskin

Ipuin kontuak

13

Lehengo udan, bueno, hobeto esanda, lehengo hiruilabete bukaeran, nere osaba kuttunena etorri zen bisitan. Berak hogeita hemeretzi urte ditu, eta oso dibertigarria da. Bera etorri bezain laister, beregana abiatu nintzen, beti bezala: -Kaixo osaba Mikel! -Kaixo laztantxo! -esan zidan berak oi bezala. -Nolatan zu hemen, e, osaba? -Ba oporraldi hauek zuekin pasatzeko asmotan etorri naiz, eta ideia zo-ragarri bat dut oporraldi hauetarako! Badakizu zer Maitane? Badakit no-ra joango garen oporretara. -Bai? Nora? Esan osaba! -Oso toki dibertigarri batera goaz: Urruntasun haranera! -Nora? -galdetu nuen berriro jakin ezinik zein zen toki hura. -Urruntasuneko haranera, neska! Gorra al zaude ala? -Esan zidan berak. -Ez nago gorra, baina ez dakit zer den Urruntasuna. -Urruntasun harana oso toki polita da. Nik han txabola polit eta handi bat dut, laku baten ondoan, eta han pasako ditugu oporrak. -Esan zidan bere patrikatik paper bat ateratzen zuen bitartean. -Ikusi, honako toki hau da Urruntasuneko harana.! -Honako hau da Urruntasuneko harana? -Galdetu nion ilusioa pixka bat galduz. -Bai, hori da. Banekien aurpegi hori jarriko zenuela, baina oso ondo pa-sako dugu, han gainera, misterioak argitzeko programa bat dago. Eta guk bat aztertuko dugu, eta gazteena zarenez, zuri aukeratzen utziko dizuegu. -Bale. Noiz joango gara? -galdetu nion ilusio guztia berreskuratzen mis-terio hitza entzun nuenean. -Ba, nahi baduzu etzi abiatuko gara! -esan zidan berak. Orduan, ama etorri zen. -Oso ondo. Ba orain, zeure gelara joan eta hasi ateratzen eraman nahi duzun arropa oporretarako. Kontutan hartu, han bero izugarria egiten duela. -Bale ama. -Eta orduan, gelara joan, nire armarioa ireki, arropa atera, maletan edozein modutan sartu, eta gero Mariaren etxera joan nintzen esatera etzi banindoala Urruntasuneko haranera. -Urruntasuneko haranera al zoaz? Zer zortea zurea! -Esan zuen Mariak entzun zuenean Urruntasuneko haranera joan behar nintzela. -Bai? Polita al da toki hura ba?

URRUNTASUN HARANAKO MAMUA

Urruntasun haraneko mamua

Irati Aira

Ipuin kontuak

14

-Ederra da. Nire gurasoak han egon ziren lehengo udan. Eta argazkiak bakarrik ikusita, jakin daiteke oso toki dibertigarria dela. -Orduan zorte handia dut. Beno, joan egin behar naiz. Esan dit amak az-kar etxera bueltatzeko dena prestatzera. Agur! -Agur! Eta ondo pasa! -Gero nire etxera sartu eta dena prestatzen hasi nintzen amarekin eta osabarekin. Eguna iritsi zen Urruntasuneko haranera joateko, eta ama, osaba Mario eta ni kotxean sartu eta Urruntasuneko haranera abiatu ginen. Urrunta-suneko harana oso urruti zegoenez, bere izenak esaten duen bezala, hara iristeko hiru ordu igaro behar izan genituen kotxean, baina azke-nean, iritsi ginen toki polit hartara. Dena zuhaitzez beteta zegoen. Er-dian, laku handi-handi bat, eta han, animaliak zeuden ura edaten, eguz-kia hartzen, belarra jaten, jolasten... -Polita eee! -Esan zidan osabak. -Ikusi dudan paisairik politena da! Orduan kotxetik atera nitzen. Urrutitik, txabola bat ikusten zen, eta on-doan, kanpin denda batzuk zeuden egur batzuen inguruan. Gero, paisaia ikusita antzematen zen toki libre bat zela, ez zegoen herri eta hirietan egoten diren tokiak, parkeak adibidez. Hango parkea, zuhaitz batetik zintzilikatutako gurpila bat zen, han ez zegoen dendarik, edozer gauza nahi bazenuen, han ondoko herri batera joan behar zinen. Badaezpada ere, nire Nintendoa eraman nuen, ez aspertzeko, eta asko kostatu zitzai-dan nire amari konbenzitzea. Hara iritsi eta segituan, txabolarantz abia-tu ginen. Han maletak utzi eta herrira joan ginen misterioak argitzeko programan apuntatzera. Ez nekien zein misterio aukeratu, denak oso misteriotsuak ematen zu-ten. -Hauxe! Ez hori ez! Hura, misteriotsua ematen duela! -Denak dira misteriotsuak Maitane. -Esan zidan amak. -Joe ama! Aukeratu nuela! -Barkatu neska. -Esan zidan amak berriro. -Hauxe berbera hartuko dugu! -Esan nuen altuan papera hartuz. -Zein da izena? -Galdetu zidan programako neskak. -Gaueko mamua da. Gauean ateratzen bada, ez gara laister oheratuko. E ama? -Esan dizut ez zaidala gustatzen zu beranduegi oheratzea! -Esan zidan amak. -Utzi disfrutatzen umeari emakumea! -Esan zion osabak. -Bale, ongi da! -Esan zuen amak. -Jakin al daiteke nondik agertu ohi den mamu hori? -Galdetu zuen nire osabak orduan. -Ba, gehienetan Urruntasuneko haraneko basoetan agertu ohi da.

Urruntasun haraneko mamua

Irati Aira

Ipuin kontuak

15

-Zortea dugu orduan. -Eta joan egin ginen osabaren txabola hartara. Kotxean geundela, iluntzen hasi zen, eta mamua ikusi ahal izateko lehio-tik begiratzen hasi nintzen. -Noiz iritsiko gara? -Galdetu nuen azkenik. -Ba... Iluntzen duenean seguraski. -Erantzun zidan osabak. -Ederki! Mamu hori ikusteko irrikitan nago eta! -Esan nion nik. Iritsi ginenean, gure lo egiteko zakuak kanpin dendetan sartu eta kanpin denden erdian zegoen egurren inguruan eseri eta nire osabak sua piztu zuen. -Beno, horrela bero-bero egongo gara hemen, egunean bero izugarria egi-ten du, baina gauean hotza, gainera, esna mantendu behar gara mamua harrapatzeko. -Arrazoi duzu. Uste dut Coca-cola lata batzuk ditudala. Bila noa. -Esan zuen amak. -Oso ondo ba! Ni orain afalduko dugunaren bila noa. Oraintxe nator. -Esan zuen nire osabak. Eta nire txakurra eta ni, enbor baten bila joan ginen. Enborra bere tokian jarri eta gero, denak eseri eta afaltzen hasi ginen. Gero, eserita egon gi-nen beldurrezko istorioak kontatzen, eta beldurra sartzen zitzaidan mo-mentuan, nire osabari eskatzen nion atximur egiteko, hala beldurra ahaz-tu, eta besoa masajatzen hasten nintzen, nire osabak egiten dituen atxi-murrak oso mingarriak baidira. Istorioak kontatzen ari ginela eta, nire osabari niri beldurra sartzea bururatu zitzaion: -Badakizu zer Maitane? Gaueko mamu horrek zu bezalako umeak jaten ditu, paperean jartzen zuen. -Berak pentsatu zuen horrekin beldurtuko ninduela, baina nik banekien hori gezurra zela, nik ordurako papera oso-osoa irakurri nuelako. -Osaba, papera irakurri dut, goitik behera, eta ez du horrelakorik jartzen. -Hura esan nuenean, osaba gaizki gelditu zen, ni eta nire ama barrez lert-zen hasi ginelako, baina azkenean, bera ere, barrez hasi zen. Lasai geun-dela eta, nire amak, osabak eta nik lo hartu genuen. Hurrengo egunean, goizeko 11etan esnatu ginen denak. Esnatzerakoan, denak gosaldu eta gero, enborraren gainean eseri eta hitz egiten hasi ginen: -Azkenean lo hartu zenuen atzo eee Maitane! -Esan zidan osabak. -Ba zuk ere lo hartu zenuen, ni baino lehenago gainera! -Erantzun nion nik. -Ematen du ni izan naizela gehien iraun duena lo egin gabe. -Esan zuen nire amak. -Gezurra galanta! -Esan nuen nik. -Hori! Zu ni baino lehenago hartu zenuen lo eta! -Esan zuen osabak. -Orduan gehien iraun duena esna Maitane izan da! -Esan zuen amak. -Bai, gazteena eta gehien irauten duena. A ze nolakoa naizen eee! -Eta denak barrez hasi ginen.

Urruntasun haraneko mamua

Irati Aira

Ipuin kontuak

16

Gaua iritsi zenean, berriro enborretan eseri ginen. Osabak afaria prestat-zen zuen bitarrtean, amak eta nik, osaba eseri behar zen lekuan, bera kon-turatu gabe noski, kola extra fuertea jarri genion, parra batzuk botatzeko. -Enbor hau bustita dago... -Esan zuen osabak eseri zenean. Ni eta nire ama barrez lehertzen geunden barrutik, eta barrea aguantatu ezinik, al-tuan barrez hasi ginen. -Zer gertatzen zaizue? E neskak? Oso arraro zaudete. Bueno, oraintxe na-tor. -Eta altsatzera zijoanean, prrrraaast!, soinu bat entzun zen. -Eee? -Esan zuen osabak atzera begiratuz. Soinu hura bere galtzena zen, autsi egin zirelako, eta bere galtzen pusketa bat enborrean pega-pega eginda zegoen. Ni eta nire ama barrez lehertzen hasi ginen. Bera ere ba-rrez hasi zen, eta gero, txabolara abiatu zen beste galtza batzuk jaztera. Bueltatu zenean, eseri baino lehenago, begiratu zuen enborran ea kolarik bazegoen beste galtza batzuk ez apurtzeko, eseri egin eta hitz egiten hasi ginen, eta gero, soinu arraro batzuk entzuten hasi ginen. -Zer izan da soinu hori? -Galdetu nuen nik. -Ez dakit. Handik dator. Joango al gara begiratzera? -Esan zuen osabak. -Bai, goazen begiratzera. -Esan zuen nire amak. Ni, osabaren ondotik joan nintzen, bakoitza linterna batekin, soinua entzun genuen tokirantz abiatu noski. Han, argi fosforito bat ikusi genuen. -Mamua da... Harrapatu dezagun. -Xuxurlatu nuen. Eta berriro txabolara abiatu, sokak, sareak hartu eta berriro mamua ikusi-tako tokirantz joan ginen. Han, zuhaitzetan sokak lotu, sarea sokatatik zintzilikatu eta itsaroten hasi ginen zuhaitzaren adarretan, maumuak guri ikusi ez zezan. Mamua gu eta sarea zeunden zuhaitzerantz abiatzen hasi zenean, eta sarearen azpian zegoenenan, guk labana batekin sokak moztu eta sarea mamuaren gainean erori zen. -Hementxe dugu mamu beldurgarria. -Esan zuen osabak mamuaren on-doan geundenean. -Ez du ba oso beldurgarria ematen... Urrutitik bai, baino gertutik ez ordea! -Esan nuen nik. -Arrazoi duzu. -Esan zuen nire amak. Orduan, konturatu nintzen mamua-ren lepoaren azpian tela pusketa bat ateratzen zitzaiola, sarea altxa, tela-tik tira eta maskara bat erori zen lurrera. Konturatu ginen mamua ez zela benetazko mamua, bi gazte ziren, mozorro batekin. Nik desilusio handia hartu nuen, ez zegoelako egitazko mamurik, baina hala ere, oso ondo pasa nuen Urruntasuneko haranean, misterio gehiago argitu genituelako. Gero, oporrak bukatu zirenean, berriro eskolara bueltatu ginen. Eskolan, Mariari dena kontatu nion, eta esan zidan, ipuin lehiaketan parte hartzeko istoria horrekin, eta hala egin nuen. Lehiaketaren eguna iritsi zenean, de-nak ilera batean jarri ginen erabakiak entzuteko, lehiaketan parte hartu zutenak noski, eta gero kasualitatez, irabazi egin nuen. Oso oporraldi di-bertigarriak igaro nituen, niretzako, hoberenak!

Urruntasun haraneko mamua

Irati Aira

Ipuin kontuak

17

NAGUSI GAIZTOA Nagusi gaiztoa

Testua: 2-3 urtekoak Marrazkiak: LH 2-3 maila

BAZEN BEHIN NAGUSI GAIZTO BAT ETA EDURNEZURIRI ESAN ZION: - LAN ASKO EGIN EZAZU! SUA EGITEKO EGURRA EKARRI, BAZKARIA PRESTATU, ETXEA GARBITU…

ORDUAN OTSOA ETORRI ZEN EDURNEZURIRI LAGUN TZEA ETA BIEN ARTEAN LANAK EGIN ZITUZTEN. GERO KOKO-RIKO BASOTIK ETORRI ZEN ETA LANAK EGITEN LAGUNDU ZIEN. NAGUSIA ETORRI ZENEAN LAN GUZTIAK EGINDA IKUSI ZI-TUEN ETA POZIK JARRI ZEN ETA BESTEEI ESAN ZIEN: ETORRI , BAZKARIA JARRITA DAGO! ETA DENEN ARTEAN BAZ-KARIA JAN ZUTEN.

HALA BAZAN EZ BAZAN SAR DADILA KALABAZAN ETA ATERA DADILA BERROBIKO PLAZAN.

Ipuin kontuak

18 Eñaut Etxenagusia Nora Jimenez

SORGINA ETA OTSOA

BAZEN BEHIN SORGINA ETA AMONA MANTANGORRIA. SORGINAK MANTANGORRIARI ESAN ZION:

- JOANGO AL GARA ETXE BATERA? - BAI GOAZEN ERANTZUN ZION.

BIAK INGURUKO ETXE BATERA JOAN ZIREN ETA GAUEAN LOTAN ZEU-DELA SORGINA JAIKI ZEN ETA HOZKA EGIN ZION AMONA MANTAN-GORRIARI. HONEK ESAN ZUEN:

- NORK EGIN DIT HOZKA IPURDIAN? - NEUK EGIN DIZUT. ESAN ZION SORGINAK. - LAGUNDU! LAGUNDU! ESAN ZUEN MANTANGORRIAK. GEZURRA ESAN DIDAZU! ZUE EZ ZARA NIRE LAGUNA! ETA HORRELA HASERRE ETXETIK ALDE EGIN ZUEN.

BIDEAN OTSOAREKIN TOPATU ZEN ETA OTSOAK GALDETU ZION: - ZER DUZU?

- SORGINAK IPURDIAN HOZKA EGIN DIT! - LASAI, LASAI, NIK LAGUNDUKO DIZUT.

OTSOA SORGINAREN AURREAN AZALDU ZEN ETA SORGINA BELDUR-TUTA KOBAZULORA JOAN ZEN.

Sorgina eta otsoa

Ipuin kontuak

19 Eñaut Etxenagusia Nora Jimenez

OTSOA ETA MANTANGORRIA LAGUNAK EGIN ZIREN ETA ALA BAZEN ALA EZ BAZEN SAR DADILA KALABAZAN ETA ATERA DADILA BERRO-BIKO PLAZAN.

Sorgina eta otsoa

Ipuin kontuak

20

KARAKOL ARRAROA Gau batean paseatzera atera nintzen, gauero bezala baina gauza guztiak oso desberdinak zeuden,adibidez: lurreko kolorea berdea zen, etxeko paretak horiak bihurtu ziren eta horrleko gauza geihago. Orduan gauza bitxi bat jarri zen nire parean, baina hain ilun zegoenez ezin izan nuen ikusi zer zen gauza bitxi hura, orduan hartu nuen eta etxeraz abiatu nint-zen, gauza arraro hura besoetan hartuz. Etxera sartu nintzenean, argia piztu nuen. Orduan ikusi nuen gauza hura karakol arraro bat zela. Bapa-tean ama etorri zen eta galdetu zidan: -Zergatik etorri zara hain azkar? -Herria oso arraro zegoen eta, oso bel-durgarria zen! -Ez esan lelokeriarik!! -Baina ama, egia esaten ari naiz, ez dira lelokeriak, nahi baduzu atera kanpora eta ikusi! -Bale, ba aterako naiz! Ah! Eta zer daukazu zure besoetan? -Paseatzera atera naizenean aurkitu dut,uste dut karakol arraro-arraro bat dela, baina benga, atera zaitez kanpora! -Bai.-Amak erantzun zidan: -Biok kanpora irten ginen. Eta orduan amak ikusi zuen nik egia esaten nuela, orduan ni oso kontentu jarri nintzen, amak sinetsi zidalako. Amak esan zidan: -Bihar arte itxarongo dugu ea herria normal jartzen den -Bale ama. -Nerea benga ohera! -Bai ama! Ni nere gelara Joan nintzen eta atea itxi nuen. Bapatean karakol arraro hori hitz egiten hasi zenean esan zidan: -Gabon Nerea, zergatik ekarri nauzu hona? -Zu nor zara? -Ni desioen mundutik nator! Eta nahi duzun desioa bete dezaket! -Nik nahi nuke, nere gela urdinez pintatzea eta eskolako azkarrena iza-tea, mesedez!!!-erantzun nion: -Bale ba. -Eskerrikasko bihotz-bihotzez. Karakolak erantzun zidan: -Ez da ezer,kiki,kaka,fuafa,llasta! -Mila mila esker!! Eta gustatuko al litzaizuke emen bizitzea neurekin? -Benetan? -Bai, eta nere maskota izango zara. -Bale, ados! -Jada, lotarako ordua da! Karakolak galdetu zidan: -Nik non egingo dut lo?

Karakol arraroa

Maialen Santxez

Ipuin kontuak

21

-Begira hemen ohe txiki bat dut! -Bikain! Ondo lo egin eta bihar arte. -Eskerrik asko zure etxean bizitzen uzteagatik! -Ez da ezer! Hurrengo egunean esnatu ginenean, karakolak esan zidan: -Inoiz baino hobeto egin dut lo. -Nik ere oso ondo egin dut lo, goazen gosaltzera. Jetsi ginenean amak esan zidan: -Nerea jada herria normal dago! -O, o, o, o,! Eskerrak. -Prestatu eskolara joateko !! -Lasai ama badagoela denbora e,e,e,!! Baina lehenengo gosaldu behar dut. Gosaldu nuenean gelara Joan nintzen jaztera. Orduan karakolak galdetu zidan: -Eta nik zer egingo dut? -Zu lasai,pentsatuko dut! Karakolak esan zidan: -Ba al daukazu anai arrebarik? -Bai, eta zergatik galdetu didazu? -A ez, galdetzeagatik! -Seguru! -A,a,a,eta zenbat urte ditu? -Hamasei urte!! -Eta zuk zenbat urte dituzu? -Nik hamalau Nahi baduzu ni zeurekin Joan al naiteke dut eskolara!-esan zidan karako-lak. -Nola? -Ba, a, a, nahi baduzu neska bat bihur naiteke nere majiarekin eta nahi duzun urtekoa gainera. -Jo, ze ondo, ba bihurtu neska bat hamalau urtekoa. -Bale,ba! Bapatean amak deitu zidan: Nerea mugitu dagoeneko 8:50 direla -Bai ama! Karakolak esan zidan! -Bueno orain ixilik, pipi, niski, jali, plasta!!!!!Eta neskato zoragarri bat agertu zen. -Nik erantzun nion: -Ai, ama, ze aldaketa, ze guapa zauden!!Nola jarriko dizut izena? A, a a, badakit, Maider, zer iruditzen zaizu? Maiderrek esan zidan:

Karakol arraroa

Maialen Santxez

Ipuin kontuak

22

-Oso,oso ondo. -Ba, mugitu eskolako ordua da eta a,a,a eta eman kartapazioa eta hamaiketakoa . -Bai eta nik kartutxera eta hamaiketakoa nondik aterako ditut? -Nik badauzkat eta utziko dizkizut!-esan nion nik. Orduan nik utzi nizkion gauzak ,eta eskolara abiatu ginen. Eskolara iritsi giñanean denak asi zitzaizkidan galdezka zein zen. Gero nere lagun one-netako bat etorri zen Aitziber. Zein da zure lagun hori?-esan zidan Aitziberrek. -Maider nire lehengusua da! Joan zenean Maiderrek esan zidan: -Zergatik esan diozu gezurra? -Ze gezur? -Lehengusuak garela! -A,a,a,a,zer nahi duzu ba…..? -Ba lagun bat naizela esatea! Sartu ginen eta andereño Mertxek galdetu zidan: -Zein da neska hori? -Nire lagun bat! Eta gaur gurekin egongo da klasean!! Mertxek esan zidan: -Bale ba, baina mugitu neskak!!! Klasera Joan ginenean ni nere mahaian eseri nintzen. Maiderrek galdetu zidan: Ni non eseriko naiz? -Ba,a,a,a,ez dakit! Mertxe, Maider non eseriko da? -Beste gelatik hartu beharko dugu mahaia eta aulkia. Maider harrituta zegoen hainbeste jende berari begira zegoelako.Mertxe andereñoa mahaia eta aulki bila joan zen. Maiderrek esan zuen: -Zergatik begiratzen nauzue denbora osoan? Desberdina al naiz ba? Gelako guztiak bapatean aurrera begira jarri ziren. Ni lotsatu egin nitzen Maiderrek oihu egin zuenean. Andereñoa etorri zen aulkia eta mahaia harturik eta Maiderri esan zion: Maider eseri hemen eta arreta jarri!! Lanean hasi ginen azkenean biderketak errepasatzen. Maiderren txanda iritsi zenean, Mertxek esan zion: -Sei bider sei?Maiderrek neri galdetu zidan diximuloz -Hogeita hamasei!-esan nion. -Hogeita hamasei!-erantzun zion Maiderrek Mertxeri -Oso ondo baina hurrengoan piska bat azkarrago! Azkenean eskolatik atera ginen eta etxera Joan ginen bazkaltzera. Eta hortik aurrera lagun hoberenak izan ginen.

Karakol arraroa

Maialen Santxez

Ipuin kontuak

23

JOHN THE PRINCE

John lived in a very nice house.He travelled by airpla-

..and by boat.

John is lost. At last , He finds his granma’s house.

John is on the bridge.He fell down from the mountain.

John the prince

Maren ,Uxue,Ainitze and Mikel

Ipuin kontuak

24

Zirkoa

ZIRKOA

Hartzaren ondoren krokodiloa ikusi nuen.

- Nola zegoen jantzita krokodiloa?

- Soinekoarekin.

- Eta zer egiten zuen krokodiloak?

- Dantza.

- A ze krokodilo eroa.

Zirkoa iritxi da herrira. Kamioi ikaraga-

rriak ikusi nik eta hartza ere.

- Nola zegoen jantzita hartza ?

- Pijaman .

- Eta zer egiten zuen?

- Kulunpioan ibiltzen zen.

- A ze hartz trebea.

Maddi Davila June Ugartemendia

Ipuin kontuak

25

Krokodiloaren ondoren domatzailea ikusi nuen .

-Nola zegoen jantzita domatzailea?

- Kapela eta alkandorarekin.

- Eta zer egiten zuen?

- Lehoiari jo.

- A ze domatzaile trebea.

Zirkoa

Maddi Davila June Ugartemendia

Ipuin kontuak

26

NI ETA NIRE TXAKURRA Bazen behin Ibai izeneko mutil bat, eta bederatzi urte zeuzkan, El-duaienen bizi zen. Ibairi asko gustatzen zitzaizkion txakurrak, txakur bat nahi zuen. Egun batean amari esan zion: -Ama, txakur bat nahi dut! -Baina txakur batek asko balio du, eta gainera hori esaten didazu bat-batean? Ibai, mesedez!! Ibai, ez zuen hitz egin nahi amarekin, eta hurrengo astean Ibaien ur-teak zirenez txakur bat eskatu zuen bere urte betetzerako. Bere ur-teak zirenean Ibaiek amari galdetu zion: -Ama txakurra erosi al didazu? Amak, Ibairi, ez zion txakurra erosi. Ibaiek amari eta aitari esan zion: -Ama, aita, txakur bat nahi dut! Mesedez, mesedez!! -Ibai ez dugula txakur bat erosiko!! Baino, ze pelma zaren!! -Ama, aita, mesedez! Aita eta ama haserretu egin ziren, eta ipurdiko bana eman zioten Ibai-ri. Ibai haserretuta bere logelara joan zen, baina hortik bost minututa, Ibaiek amari eta aitari esan zion: -Ama, aita, berriz esango dizuet! -Zer nahi duzu Ibai? -Txakur bat!! Aita Ibaien atzetik joan zen Ibairi jotzea eta Ibaiek alde egin zuen. Amak ezetz esan zion, baina bai, txakurra erosi zion. Amak txakurra gauean eman zion eta oso-oso kontentu jarri zen Ibai. Amari esan zion: -Ama, eskerrik asko txakurrarengatik! Orain lagun guztiei esango diet txakur bat daukatela!!! -Lasai Ibai, erosi dizut, zergatik eskolan nota onak atera dituzu, eta zure urteak direlako!! Ibai egun guztia txakurrarekin egon zen. Ibaiek amari esan zion: -Ama, badakit zein izen jarri! -Zein izen? - Leia, gustatzen al zaizu izen hori? -Nola ez zait ba gustatuko? Hurrengo hilabetean, Ibai paseoan zin doala Leiak alde egin zuen ba-sora, eta Ibai bere atzetik joan zen, ibaiek esan zuen builaka: -Leia etorri!! Leia! Leia!! Leiak ez zuen kasorik egin, orduan Leia galdu egin zen basoan eta oso

Ni eta nire txakurra

Ibai Agirre

Ipuin kontuak

27

baino oso triste jarri zen Ibai. Ibaiek, amak eta aitak kartelak jarri zi-tuzten, eta kartel horretan “Leia bilatzen da” jartzen zuen, paper horrekin, Leiaren argazki bat jarri zuten. Ibai egun guztia Leiaren bila egon zen, baina ez zuen aurkitu. Gero amari esan zion: -Ama, zer egingo dugu orain? -Ibai ze galdera da hori mesedez? Orain Leia bilatu behar dugu! beste-la zigortuta zaude, horretarako erosi dizut txakurra!!! Ibai logelara joan zen, eta negarrez hasi zen. Ibaien lagunak galdetu zioten, ea zer moduz zegoen Leia eta Ibaiek egia esan zuen, lagunak ere lagundu egin zioten Leia aurkitzen eta ez zuten aurkitu. Hortik egun batzuetara bat batean Ibaien etxeko atea jo zuten, eta Ibaiek ireki zuen eta Leia zen! Ibai saltoka eta builaka amari esan zion: -Ama, Leia dago nirekin!!! -Ibai ez esan gezurrik! -Ama, ez da gezur bat egia da!! bida etorri niregana, zuk egin niri ka-su!!! -Bale Ibai orain noa!!! -Ama, orain ez! Segituan!! Ibai oso-oso pozik jarri zen, lagun guztiei deitu zien telefonoz, eta la-gun guztiak korrika joan ziren Ibaien etxera, eta denak Leiarekin jolas-tu ziren. Seiak zirenean Ibaien lagun guztiak joan egin ziren eta Ibaiek amari esan zion: -Ama, orain ez diazu zigortuko ezta? -Baina orain nola zigortuko dizut, Ibai!! Ibaiek eskolara joan behar zuenean Leia oso triste jarri zen. Ibai esko-latik etorri zenean, Leiak Ibaien gainean salto egin zuen. Ibaiek etxeko lan asko zeuzkan eta beti bere logelan egiten zituen eta Leiak Ibaien logelara joan nahi zuen ikustera aber nola egiten zituen etxeko lanak, eta Ibaiek utzi egin zion. Ibaiek etxeko lanak bukatutakoan, Leiarekin jolastu zen gaueko 10:00 arte. Ibaiek afaldu eta gero, nekatuta zegoe-nez, Ibai orduan lo egitera joan zen. Hurrengo egunean Leia zaunkaka hasi zen, gosea zeukalako. Ibai esnatu zuen, eta gero Ibaiek Leiari ja-na jarri zion, Ibai berriro ohera joan zen, salto egin zuen eta lo gelditu zen. Leiak jaten bukatu zuenean Ibairen gainera salto egin zuen, Ibaiek, susto handia hartu zuen. Ibai denbora gutxi egon zen Leiarekin lagunekin Berrobira joan zelako. Eta hala bazan eta ez bazan sar dadi-la Elduaingo plazan.

Ni eta nire txakurra

Ibai Agirre

Ipuin kontuak

28

MIKELEN TRISTURA

Bazen behin Mikel izeneko mutil bat, rubioa eta altua zena. Zortzi urte zituen. Baserritarra zen eta baserritarra zenez burla egiten zioten denek eskolara usain txarra eramaten zuelako. Horregatik beti negarrez iristen zen etxera, gainera ama hilda zeukan, Mike-lei bi urte zituela hil zitzaion ama. Eta egun batean beti bezala negarrez etorri zen eskolatik Mikel. Eta aitak esan zion: -Mikel beti negarrez etortzen zara eskolatik eta inoiz ez didazu ezer esaten horri buruz, zergatik? -Utzi pakean!- erantzun zion Mikelek oihuka. -Horrela ez hitz egin niri eta egia da oso negartia zarela! -aitak ere ohiluka. Horrek Mikeli min asko eman zion eta korrika irten zen baserritik. Ez zekien nora joan eta pentsatu zuen txabola zaharrera joatea. Txabola zaharrean amaren txikitako gauzak zeuden lehen, bainan ama hil zenetik amaren txikitako gauzak kendu eta gauza zaha-rrak uzten dituzte han. Bakarrik egon nahi zuen eta komun baten eseri zen eta esan zuen komunak Mikel negarrez ikusirik: -Kaixo! -Nor, nor dabil hor? -Zure eskubita dagoen komuna naiz! -Zer, komuna? -Bai. -Bainan komunek ez dute hitz egiten! – Mikelek. -Ba, nik bai!– erantzun zion komunak. -Nola dakizu ba hitz egiten? -Ez dizut kontatuko oso historio luzea da eta. Pixkanaka- pixkanaka lasaitzen ari zen Mikel eta esan zion komu-nak: -Eta zuk nola duzu izena? -Nik Mikel izena dut eta zuk? -Nik ez dut izenik!-esan zion komunak. -Inporta zaizu izen bat jartzen badizut? -Ez– erantzun zion komunak. -Badakit!!! Iñaki komuna deituko dizut! -Baina zuk usain txarra botatzen duzu! -Zer ari zara esaten, zu denbora guztian kakatan ibltzen zara eta!

Mikelen tristura

Iosu Iruretagoiena

Ipuin kontuak

29

Ni gutxienez garbitzen naiz bombarekin ez bada ere nik uste dut zu ez zarela garbitzen! -Isildu zaitez! -Bainan garbituko bazina hobeto ibiliko zinateke. -Isiltzeko ba! -Baina ez daukazu kiratsa bota beharrik baserritarra izateagatik! -Ongi da, kaso egingo dizut. - Bale, baina zergatik zeunden negarrez? -Ba, baserritarra naizelako eta esaten didate usain txarra botat-zen dudala eta eskolan burla egiten didate, eta gainera aitarekin haserretu naiz gaur! -Zergatik, zer egin dizu bada? - galdetu zion Iñaki komunak -Ba negarti deitu didalako etxera negarrez iristeagatik eta horrek min asko eman dit eta pentsatu dut korrika honea etortzea. -Barkatu atrebentzia baina zure ama nolakoa da? -Nire ama nik bi urte nituela hil zen eta ahaztuta nago nolakoa zen.-erantzun zion Mikelek. -Sentitzen dut, bainan beste gauza bat: Barkatu diezaiozu zure aitari, hobeto sentituko zara eta. Ez zion erantzun eta isilik geratu zen, bainan handik aurrera ez ziren isildu Iñaki komunak broma asko eta txiste asko zekizkien eta gustura pasatu zuten. Bainan agurtzeko garaia zen ilundu egin baizen eta esan zuen Mikelek: -Ilundu egin du eta agurtzeko ordu ailegatu da! -Bueno, baina agurtu baino lehen aitari barkatzeko aholkatzen di-zut berriz. -Ikusiko dut -erantzun zion Mikelek. -Agur! -Agur! Baserrira iritsitakoan aitari barkamena eskatu eta aitak barkatu egin zion. Eta handik aurrera Mikelek gaizki pasatakoan, edo bur-la egiten zienean edo aitarekin haserretutakoan txabola zaharre-ra joaten zen, han ondo pasatzen zuen eta gauza txarrak ahazten zitzaizkion eta handik aurrera hobeto bizi ziren bai Iñaki komuna eta baita Mikel ere.

Iosu Iruretagoiena

Mikelen tristura

Ipuin kontuak

30

EGUN NORMALA

Bazen behin mutiko bat Hodei izenekoa. Ez zen batere normala. Ez dut esan nahi gaiztoa zenik, edota tontoa zenik, oso jakintsua ere ez zen egia esan, baina gauza hauek egiten zituen, adibidez: Udaran, neguko arropa jazten zuen, gainera sekulako beroa egiten zue-nean, eta errekan ibiltzea zen jolasten. Egun batean Hodei eskolara zihoan, bere motsilarekin eta bere bainu jantziarekin. Azaroa zen, egia esan azaroa bukatzear zegoen. Gosaldu zuen bizkor-bizkor eta orduan esan zion amari: -Ama, eskolara noa!- eta orduan erantzun zion amak: -Hodei, arropa jantzi beharko duzu, ezta? -Ama, arropa jazten badut, denek barre egingo didate eta hori ez zait bate-re gustatzen! -Hodei, baina euria ari du.Gainera ez dizute barre egingo! Mugi! Jantzi! Se-gituan!-esan zion oiuka Hodeieri bere amak. Azkenean Hodeiek arropa jantzi zuen, baina ez zegoen batere eroso. Eta etxetik atera zen, eskolara joateko, 8:45 ziren eta 9:00etan sartzen ziren eskolara. Kilometro batetara zegoen eskola. Oinez joan zen, baina ez zen joan batere eroso eskolara. 9:00-ak ziren, iritsi zenerako, denak sartzera zihoazten, baina orduan Hodei konturatu zen ez ziotela barrerik egiten, inork, baina ilea eta arropa blai eginda zeuzkala eta hotzikara sentitu zuen. Orduan arrapaladan eskolara sartu zen, eskolan, hotz egiten zuen bakoitzean kalefazioa pizten zuten denak bero-bero egoteko. Sartu eta ge-ro bere gelako lagun batek Mikel izenekoak galdetu zion: -Oso arraroa da, zuk euria ari duenean arropa jaztea. Zergatik zara gaur normala eta besteetan ez?- eta gero Hodeiek erantzu zion: -Zer?? Ni oso normala naiz!-eta orduan beraien andereñoak esan zien biei: -Mugi, sartu gelara! Oo, ze dotore etorri zaren, Hodei! -Eskerrik asko-erantzun zion Hodeiek irrifarre bat botaz andereñoari. Hodei bere eserlekuan eseri zen eta andereñoa klasea ematen hasi zen. Orduan Hodei pentsatzen hasi zen Mikelek esan ziona eta andereñoak esan zionari buruz, eta azkenerako ez zegoen horren gaizki normala iza-tea, geroz eta gehiago pentsatu zuen eta bere buruari esan zion“Nik nor-mala izan nahi dut”. Gero eskolako txirrina jo zuen “priiiiiin”. Denak kanpora atera ziren, baz-kaltzera joateko eta orduan Hodei ere atera zen etxera joateko bazkaltze-ra. Ateri zegoen eta oinez joan zen, bitartean pentsatu zuen, ez zela horren desberdina bera, baina berak ederki pasa zuen egun osoa. Baina hala ere egunero arropa jantzi zuen bai, baina bainatzerakoan, edo uretara edo piszinara sartzean arroparekin sartzen da, eta galtzontzilo ga-be ibiltzen da orain. Baina berari normala dela iruditzen zaio. Ea beste egun normal bat izaten duen zuekin.

Egun normala

Olaia Gil

Ipuin kontuak

31

HIRU TXERRITXOAK ETA OTSOA Hiru txerritxoak eta otsoa

2-3 urtekoak

Ipuin kontuak

32

Hiru txerritxoak eta otsoa

2-3 urtekoak

Ipuin kontuak

33 2-3 urtekoak

Hiru txerritxoak eta otsoa

Ipuin kontuak

34

Bi lagun

BI LAGUN

URRUTIKO HERRIALDE BATEAN TXIMELETA ETA ASTOA BIZI ZIREN. ASTOARI DANTZA EGITEA GUSTATZEN ZITZAION ETA TXIMELE-TARI HEGAN AZKAR IBILTZEA. EGUN BATEAN BASORA JOAN ZIREN ETA ETXE BAT AURKITU ZUTEN. ETXE HORRETAN LOTAN GELDITU ZIREN. BAT-BATEAN MAMU BAT AZALDU ZITZAIEN ETA SUSTO HAN-DIA HARTU ZUTEN. ORDUAN TXIMELETA ASTO GAINEAN JARRI ZEN ETA KORRI BATEAN JOAN ZIREN ETXERA. ETXEKO ARMAI-RUKO KAXOIA UKITU ZUTEN ETA PENTSATU ZUTEN HAN BAR-RUAN MOMIA BAT ZEGOELA ETA BAPATEAN ESNATU EGIN ZIREN. BIAK AMA ETA AITAREN OHEAN SARTU ZIREN BELDURTUTA. AMAK ETA AITAK LASAITU EGIN ZITUZTEN ETA AMETS BAT IZAN ZELA ESAN ZIEN .

Ainhoa Murillo Maddi Iguaran

Ipuin kontuak

35

Bi lagun

ETA HORRELA LOKARTU ZUTEN. ALA BAZA ALA EZ BAZEN SAR DADILA KALBAZAN

Ainhoa Murillo Maddi Iguaran

Ipuin kontuak

36

MUTIKOA ETA ELURRA

Maren eta Malen

Mutikoa eta elurra

Ipuin kontuak

37

El canguro triste

Había una vez un canguro que estaba muy triste

porque no podía saltar comos los demás canguros.

Y un día su amigo le dijo que si no lo intentaba no

podría saltar como sus amigos. Y le dijo a su amigo

que lo intentaría y lo intento. Y no pudo hacerlo y se

rindió.

Pero al cabo de unos un minuto se dio cuenta que

podía hacerlo. Lo hizo y sus padres se pusieron muy

contentos al ver que su hijo salto.

Al verles el canguro se puso muy contento porque

lo intento.

EL CANGURO TRISTE

Damian Pardiñas Maddi Davila

Ipuin kontuak

38

JOEL ARTISTA Bazen behin Joel izeneko mutiko bat, oso txintxoa zen amak, esa-ten zuena egiten zuen. Joel antzerkian ibiltzen zen, bai kalean eta bai eskolan. Egun batean eskolan antzerkian zeudela esan zion Joeli andere-ñoak: -Joel itxaron mesedez! Oso ondo egiten duzu antzerkia. Nik pro-posamen bat egin nahi dizut... hemen duzu Goenkaleko telefono zenbakia, zure amarekin hitz egin eta nahi baldin baduzue deitu! -Bale! Hortik hilabete batzuetara Joel kastinera joan zen eta esan zien Goenkalekoek bi edo hiru hilabete batzuetara deituko ziela. Hortik bi hilabetera deitu zuten, oporretan. Bera bakarrik zegoen etxean, ama lanean, baita aita ere. Joelek esan zien Goenkale-koei: - Ez daude nire gurasoak etxean, bazkaltzerako etorriko dira. -Bale ! Bazkaltzerako orduan deituko dut... Ordubiak jo zutenean aita iritsi zen etxera. Joeli ez zitzaion aterat-zen esan behar zuena, nerbioso zegoelako. Halako batean hitz egiten hasi zen eta esan zion Joelek aitari: -Aita! Goenkaletik deitu dute eta esan diet bazkaltzeko orduan deitzeko! -Bale Joel! Oso ondo egin duzu Joel. Hortik minutu batera telefonoak jo eta segituan moztu egin zen eta segituan berriz ere jo zuenean, aitak hartu zuen eta esan zuen telefonoaren atzean zegoen andreak : -Bai ! Joelen etxea? -Bai hauxe da! -Zurekin hitz egin nahi nuke... -Bai, esan! -Ba Joelek Miramonera etorri behar du kontratua sinatzera eta zu edo ama etorri behar du berarekin... -Noiz? N-ahi duzuenean -Eta ikasi behar dituen testuak zuek bidaliko dituzue? -Bai baina zure edo amaren korreoa behar dugu... -Bale, nirea emango dizut davido@hotmail.com

Joel artista

Beñat Goenaga

Ipuin kontuak

39

-Bale, eskerrik asko! Moztu egin zuen telefonaren atzean zegoen neskak eta esan zion Joelek aitari: -Zer aita! Zer esan dizute? -Goenkalen hartu zaitue! -Toma ya! Hiruretan ama etorri zen etxera eta amari kontatu zioenean ama ere oso-oso pozik jarri zen bere semea telebistan aterako zelako. Bi aste eta gero Miramonera joan ziren kontratua sinatzera. Mira-monek kanpotik oso zaharra zirudien baina barrura sartu nintze-nean harrituta gelditu nintzen. Han ikusi nituen Kandido, Alizia, German... pasiloan eta informaziora joan ginen galdetzera non si-natu behar zen Goenkaleko kontratua eta esan zien informazioan zegoen neskak : -Bigarren solairuan ezkerretara. -Eskerrik asko. Joel eta bere aita David sinatzera igo ziren eta atea irekitakoan lankide pila bat zeuden ordenadoreetan lanean eta Naiara izene-ko neska batek atenditu zien. Paper pila bat sinatu behar izan zi-tuzten bai Joelek eta bai bere aita Davidek. Paper guztiak sinatu ondoren Joeli lehen testua eman zien eta oso nerbioso jarri zen aste horretan grabatu behar zuelako. Etxera iritsi eta segituan hasi zen ikasten. Miramonera joateko eta grabatzeko bi egun falta ziren eta Joel geroz eta urduriago zegoen. Azkenean iritsi zen eguna aitarekin joan zen Miramonera eta Joel kotxean ikasten egon zen. Miramonera sartu ziren eta gizon bat etorri zitzaien harrera egitera. Gizon horrek gauza asko erakutsi zizkien adibidez: aldagelak, makilajea, jangela, entsaiatzeko gela eta...Gero grabatu behar zuen mutiko eta neska ezagutzera joan ziren. Biak oso maitagarriak ziren eta esan zion Mutikoak: -Etor zaitez gurekin jolastera. -Bale baina igual ez du nahiko berak? -Bai lasai niregatik primeran! -Bai aita ? -Ala! segi! Joel eta neska mutiko hoiek lagunak egin ziren eta Hirurak batera kalera atera ziren. Joelek urte guztia pasa zuen Miramonera joaten eta urte guztia

Joel artista

Beñat Goenaga

Ipuin kontuak

40

pasa zenean orduan konturatu ziren maiatza arte zutela kontra-tua eta Joeli esan zienean Joel oso triste jarri zen ez zituelako be-re Miramoneko lagunak gehiago ikusiko. Egun batzuk pasa ziren eta kalera atera zenean bere lagun bate-kin topo egin zuen eta esan zion bere lagunak: -Aspaldiko Joel ! Zer moduz zaude ? -Zergatik ? -Ez, esaten nuen... nola pasa zenuen Miramonen! Konta iezada-zu! -Ba Miramonek kanpotik oso zaharra ematen du baina barrutik La Casa Blanca. Bi lagun egin nituen bat mutila eta bestea neska. -Nola izena zuten? -Mutilak Hamudi eta neskak Miren. Hamudi Saharauia da, eta orain Oiartzunen bizi da eta Miren Donostian bizi da. Ez esan ino-rri baina Miren oso guapa da eta gustatu egin zait baina Hamudi da bere nobioa. -Bai zera ! -Eta Zuri zein gustatzen zaizu ehh Iñigo? -Ez diozu inorri kontatuko? -Ez lasai! -Zure arreba. -Nire arreba! Bueno gai hori aparte utziko dugu eta joango al ga-ra zure etxera Playean partida batzuk botatzera? -Bale. Iñigoren etxera joan ziren eta ez zegoen iñor orduan amonaren-gana joan ziren Giltzak eskatzera. Iñigo eta Joel bere etxera sartu ziren eta salan argia eta telebista piztuta zeuden eta bazpada ere labana bat hartu zuten bakoitzak eta salara sartu zirenean neska bat zegoen eta neska hori Iñigo-ren arreba zen baina eskua bihotzean jarri zioenean ez zeukan taupadarik, dena geldi zuen. Segituan 112ra deitu zuten eta hilda zegoela esan zien . Iñigok amari segituan deitu zion, baita aitari ere. Bai ama eta bai aita segituan etorri ziren etxera. Amak eta aitak 112ko kideekin hitz egin zuten eta esan zien bihotzeko ba-tek eman ziola . Hurrengo egunean funerala zegoen eta Iñigoren lagun, izeba-osaba, arrebaren lagunak, amon-aitonak... elkartu ziren bertan.

Joel artista

Beñat Goenaga

Ipuin kontuak

41

BAZEN BEHIN TXANOGORRITXO. TXANOGORRITXO NESKA TXIKI BAT ZEN ETA GO-RRIZ JANTZITA IBILTZEN ZEN. EGUN BATEAN SORGINA ETORRI ZEN TXANOGO-RRITXOREN ETXERA, SAGAR BAT EMAN ZION ETA TXANOGORRITXO LURRERA ERORI ZEN. BE-RE AMATXOK LURREAN IKUSI ZUENEAN MUXU EMAN ZION ETA ORDUAN ESNATU EGIN ZEN.

TXANOGORRITXO ETA SORGINA

Testua: 2-3 urtekoak Marrazkiak: Maddi Iguaran

Txanogorritxo eta sorgina

Ipuin kontuak

42

Erraldoia eta katua

EGUN BATEAN ERRALDOIA KOBAZULOAN BIZI ZEN. GOSEA ZEUKAN ETA KATUA IKUSI ZUEN KOBAZULA GAINEAN. KA-TUA ERE JANARI BILA ZEBILEN. ORDUAN ERRALDOIA KATUAREN ATZETIK HASI ZEN ETA KA-TUAK BELDURTUTA IHES EGIN ZUEN ETA EGURREN AZPIAN GORDE ZEN. ERRALDOIA OSO HASERRE KATU BILA HASI ZEN EGURRAK AI-REAN BOTAZ. LUR AZPITIK SATORRAK ZULO HANDI BAT EGIN ZUTEN ETA KA-TUARI HANDIK ALDE EGITEN LAGUNDU ZIOTEN. ERRALDOIA ZULORA ERORI ZEN ETA...

ERRALDOIA ETA KATUA

Natalia Pardiñas Jon Aira

Ipuin kontuak

43 Natalia Pardiñas Jon Aira

Erraldoia eta katua

Ipuin kontuak

44

ELEFANTEA

ETXEA NOLA EGITEN DUZU? KARAKOLARI ESAN ZION. EZ DAKIT, NIK ETXEA GAINEAN DARAMAT

Elefantea

Mikel Sanchez

Ipuin kontuak

45

NEGARREZ DAGO

ORAIN ELEFANTEA POZIK DAGO ETXEA OPARITU DIOTELAKO

TXORIARI GALDETU ZION NOLA

EGITEN DUZU ETXEA?

EGURREKIN. ELEFANTEA EGITEN

HASI

UNTXIA NOLA EGITEN DUZU ET-XEA?

Mikel Sanchez

Elefantea

Ipuin kontuak

46

Zirkoa

Zirkoa iritxi da herrira. Kamioi handi bat kaiola

ikaragarriak ikusi ditut nik eta baita tximu bat ere.

- Nola zegoen jantzita tximua?

- Tximua takoiak kristalezkoekin eta momia bezela

jantzita eta gona bat gainetik morea.

- Eta zer egiten zuen tximuak?

- A ze tximu itxusia!

ZIRKOA

Jessyca Mena Mikel Areizaga

Ipuin kontuak

47

Ondoren pailazoa.

- Nola zegoen jantzita pailazoa?

- Sudur gorria, kamiseta horia eta galtza berdeak.

- Eta zer egiten zuen?

- Pailazokeriak.

- A ze pailazo tontoa!

Tximuaren ondoren lehoia ikusi

dut.

- Nola zegoen jantzita lehoia ?

- Hawaiano bezela zegoen jan-

tzita.

- Eta zer egiten zuen ?

- Dantza.

Zirkoa

Jessyca Mena Mikel Areizaga

Ipuin kontuak

48

EZ ZAIT IRAKURTZEA GUSTATZEN Bazen behin neska bat ez zitzaiona batere irakurtzea gustatzen. Bere izena Amaia zen, berari asko gustatzen zitzaion kirola egi-tea, oso dibertigarria zen eta bere gelakide bat zirikatzea gusta- tzen zitzaion. Egun batean bere gurasoak maixuarekin hitz egite-ra joan behar zuten, gurasoek maixuari esan zioten Amaiak iraku-rri egin behar zuela eta berari esateko. Hurrengo egunean Amaiak eskolara joan behar zuen eta orduan bere maixuak esan zion: -Amaia, ze liburu irakurtzen ari zara? Eta Amaiak oso harriturik esan zion: -Ez naiz irakurtzen ari, irakurtzea ez zait gustatzen, zergatik? -Ez, ezergatik, bakarrik ez duenak irakurtzen ez du kurtsoa apro-batzen, eta gainera 3. mailan zaude eta irakurtzea komeni zaizu. Eta Amaia ixil-ixilik geratu zen. Geroxeago etxera joateko ordua zen eta korrika etxera joan zen, eta bere amari esan zion: -Kaixo ama! Badakizu zer esan didan maixuak? Eta bere amak erantzun zion, ez zekiela bezala: -Zer esan dizu maixuak? -3. mailan nagoela eta irakurri egin behar dudala, zer iruditzen zaizu? -Amaia, hori oso normala da, beti dator ondo irakurtzea, baita idaztea ere. -Joe ama! baina niri ez zait irakurtzea gustatzen!-Esan zion Amaiak. Orduan korrika bere gelara joan eta pentsatzen hasi zen. Baina berak uste zuen zeuzkan liburu guztiak begiratzeko zirela ez ira-kurtzeko. Hurrengo eguna irtsi zen eta eskolara joan behar zuen. Denak be-raien maietan eserita zeuden eta maixua sartu egin zen, eta es-kuan paper bat zuen eta esan zuen: -Entzun denak, hemendik aurrera irakurritako liburuak hemen apuntatu beharko diuzue, dudaren bat? Eta Amaiak esan zuen: -Bai nik, zergatik egiten duzu hau?

Ez zait irakurtzea gustatzen

Maialen Otamendi

Ipuin kontuak

49

Eta maixuak esan zion: -Horrela denak irakurri beharko duzue, arazoren bat? Eta denak ixilik geratu ziren . Etxera joateko ordua iritsi zen eta denak korrika irten ziren be-raien gurasoei kontatzeko, baina azkarren irten zena Amaia izan zen. Amaia etxera zihoala pentsatzen hasi zen eta erabaki zuen prueba bat egitea eta konturatzerako etxean zegoen eta amari esan zion: -Ama, gaur gauza asko egin behar ditut, eta utzi niri pakean! Amak, oso harriturik, ez zion erantzun ere egin. Eta Amaiak bere gelako apalean zeuzkan liburu bat hartzeko komediak izan zituen eta azkenean hartu zuen, izenburua Botila baten historia zen. Eta irakurtzen hasi zen, baina konturatzerako afaltzeko ordua iritsi zen eta bere ama gelara joan eta esan zion: -Amaia, afaltzeko ordua da eta etor zaitez sukaldera! Eta Amaia afaltzera joan zenean ulertu zuen guztia kontatzen hasi zen, baina konturatzerako 10:30 ziren eta bere ama oso gus-tora egon arren esan zion ohera joan behar zuela. Hurrengo eguna iritsi zen eta bere maixuak emandako orrian idatzi zuen, eta bere maixuari esan zion: -Badakizu zer? Atzo ipuin bat irakurtzen hasi nintzen eta Botila baten historia irakurtzen ari naiz. -Oso ondo! Horrela bost minutu irakurtzen baduzu egunero oso ondo ibiliko zara, oso inportantea da irakurtzea.-Esan zion maixuak. Eta egunero irakurtzen hasi zen, baina egun batean bere orria bete egin zuen eta maixuari beste bat eskatu zion, eta bere maixuak esan zion: -Oso azkar bete duzu ezta? -Bai, orain asko gustatzen zait irakurtzea! -Eta nabari da, zeren eta irakurtzen duzun abiaduran, baita ere ze nota onak ateratzen ari zaren, inoiz ez duzu suspendituko zure bizitza osoan eta nik ez dut horrelako umerik eduki inoiz.-Esan zion maixuak. Egunero irakurtzen zuenez ez zuen kurtsorik suspenditu, eta oso lista izan zen. Eta lan ona eduki zuen handitan, irakaslea izan zen, eta bere ikaslei irakurtzeko esaten zien, eta oso irakasle eta ikasle ona izan zen beti, eta bere gurasoak oso arro zeuden Amaiataz.

Ez zait irakurtzea gustatzen

Maialen Otamendi

Ipuin kontuak

50

ESKOLAKO BIHURRIKERIAK Behin batean Xabierrek bere lagunekin zegoela, izugarrizko bihurrikeria egin zuen: Xabierrek xagu bat hartu zuen eta Maite andereñoaren gelan sartu zuen xagua eta Xabierrek esan zuen: - Ixo, Maite andereñoa konturatuko da! -Askatu xagua eta goazen! -esan zuen Xabierren lagunak. Eta beste lagun batek esan zuen bazetorrela Maite andereñoa eta izkutatu egin ziren. Beste aldetik zuzendaria zetorren eta ez zekiten zer egin eta azkenean zuzendariak harrapatu egin zituzten eta berriz zigortu egin zituzten eta bere ofizinara eman zituzten eta hor bronka bota zien. Bukatu zuenean zu-zendariak bronka botatzen kanpora joan ziren segituan eta pentsatu zuten beste bihurrikeri bat egitea eta Xabierrek esan zuen ezetz ez zutela egingo. Lagunek galdetu zioten zer egingo zuten bestela eta Xabierrek esan zuen ea zer irudit-zeb zitzien txabola bat egitea, eta batzuk esan zuten baietz eta beste batzuk ezetz. Orduan lagunek hau proposatu zuten: -Apustu bat egingo dugu: futbolean ibiliko gara, guk irabaz-ten badugu ez dugu txabola egingo eta zuek irabazten badu-zue, bai. Eta Xabierrek onartu egin zuen apustua eta bere lagunak eta bera futbol zelaira joan ziren eta hortik ordu batera 2-6 iraba-zi zuten Xabierren taldekoek. Orduan beraiek esan zuten: -Goazen txabola egitera! Xabierren lagun batek esan zuen: -Ez, ni ez nijoa! Eta Xabierrek esan zuen: -Bai egin behar duzu, galdu egin duzue eta orduan txabola egin behar duzu!

Eskolako bihurrikeriak

Eñaut Lekuona

Ipuin kontuak

51

Eta bere lagunak esan zuen: -Ezetz! -Bai, txabola egin behar duzu, galdu egin duzu eta! Lagunak esan zuen : -Eta zer, gainera guk irabazi dugu! -Bai zera!- esan zuen Xabierrek. Eta beste lagunek esan zuten: -Egia da, Xabierrek irabazi du, onartu ezazu, beraiek irabazi dute eta orain goazen! Txabola egitera joan ziren eta dena aldrebes egin zuten. Eta denak haserretu egin ziren eta berriz ere hasi ziren egiten. Eta azkenean ondo egin zuten txabola eta gero gauzak falta zitzaizkien eta bakoitza bere etxera joan eta gauza pila bat hartu zituzten.Azkenean oso gustora zeuden oso polita atera zit-zaielako txabola. Hor iblitzen ziren beti jolasean. Egun batean artzai arraro bat azaldu zen beraien inguruan eta bronka bota zien: -Zer ari zarete hemen? Hau nere terrenoan da, ez didazue baimenik eskatu eta okerrena da txabola bat egin duzuela eta orain alde hemendik! Eta Xabierren lagun batek esan zion artzaiari: -Aizu jauna, ez dakit zer ari zaren esaten. Esango al diguzu zer ari zaren esaten! -Ba, txabola bat egin duzuela eta gainera nere terrenoan eta berriz esango dizuet alde egiteko hemendik, bale? Eta erabaki zuten bakoitza bere etxera joatea beraien gauzak uztea. Ondoren, Xabierren etxea joan ziren bideo jokoarekin ibiltzeko eta bere lagun bat ibiltzen ari zela puskatu egin zion bideo jokoa. Xabierrek bronka bota zion eta hasarretu egin ziren eta etxetik bialdu zuen. Hortik bi hilabetetara barkame-na eskatu zion Xabierrek eta baietz esan zion. Eta lagunak esan zion aber barkatzen zion eta baietz esan zion eta lagu-nak egin ziren.

Eskolako bihurrikeriak

Eñaut Lekuona

Ipuin kontuak

52

NIRE AMETSETAKO BIDAIA

Bazen behin Aitor izeneko mutiko bat, oso lotsatia zen, oso bihurria ere eta begiak oso disdiratsuak zituen. Egun batean lagunekin geratu zen eta sorginei, deabruei eta banpiroei bu-ruz hitz egin zuten. Etxera joateko ordua iritsi zitzaion eta etxera joan zen. Afaldu egin zuen eta ohera sartu zen eta lo hartu zuen. Bapatean Aitor ibai batean zegoen eta han zubi bat bakarrik zegoen. Orduan sorgin batzuk bere atzetik zihoazten. Aitor korrika hasi zen oso beldurtuta zegoen sorgi-nak hain itsusiak ziren kriston sudur handia zeukaten, sorgi-nak harrapatu egin zuten. Aitorrek alde egin nahi zuen baina ezin zuen. Azkenean alde egin zuen askatu egin zutelako nahi gabe, berriro sorginek segitzen zuten eta bapatean bere parean deabru bat agertu zen. Aitorrek korri geihago egin zuen deabruak segitzen ziolako. Zubi baten azpian gorde zen, sorginek eta deabruak ez zuten aurkitzen Aitor eta sorgi-nek esan zuten: -Alde egin digu, non egongo ote da? -Ez dakit-erantzun zuen deabruak. Bapatean hogei banpiro agertu ziren orduan Aitor geroz eta nerbiosogo zegoen banpiroak ikusi zituenean eta Aitor korri-ka hasi zen eta esan zuen sorginetako batek: -Hor dago! Sorginak erratzak hartu zituzten eta Aitorren atzetik joan zi-ren hegan, deabrua korrika zihoan eta banpiroak hegan , Ai-torren lagun bat agertu zen Jonan, uste zuenk salbatuta ze-goela bere lagunik hoberena zelako. Jonan oso bihurria zen, oso alaia eta batez ere oso lotsatia zen eta Jonanek esan zien sorginei: -Ei! Utzi nire laguna bakean! -Ja, ja, ja orain zu ere jango zaitugu, janari geihago guretzat-erantzun zuen sorginetako batek. -Jonan! - esan zuen Aitorrek. Jonan Aitorrerengana joan zen eta biak batera zulo batera erori ziren. Dena iluna zegoen eta Jonanek esan zion Aitorri oso-oso baxu inork ez entzuteko;

Ametsetako bidaia

Joseba Izagirre

Ipuin kontuak

53

-Aitor nik linterna bat dut! -Piztu! -Bi pila dauzka eta lau behar ditu... -Nik patrikan bi pila ditut! Eta Aitorrek Jonani bi pilak eman zizkion, eta Jonanek bi pilak hartu eta linternan sartu zituen eta linterna piztu egin zuen. Ko-bazulo batean zeuden eta aurreraka segitu zuten, bapatean kaiola batera erori ziren eta kaiola itxi egin zen. Sorginak, dea-brua eta banpiroak agertu ziren. Labe handi batera eraman zituzten Jonan eta Aitor eta jan egin zituzten. Bapatean kanka ,buruko bat hartu zuen ohetik erori zen. Orduan konturatu zen amets gaizto bat izan zela guztia. Hurrengo egu-nean korrika bere lagunengana joan zen eta esan zien lagunei Aitorrek: -Gauean gauz oso beldurgarria gertatu zait eta Jonan zu ere hor zeunden. Bapatean sorgin batzuk agertu zitzaizkiten nere atze-tik eta gero deabru bat eta ni zubi baten azpian gorde nintzen, ez ninduten aurkitu baina bapatean hogei banpiro agertu ziren, ni korrika zubi azpitik atera nintzen eta orduan Jonan agertu zen, neregana etorri zen korrika, bapatean biak batera zulo ba-tetik erori ginen. Dena iluna zegoen eta Jonanek esan zuen: -Nik linterna bat dut, baina bi pila falta zaizkio. Eta nik erantzun nion: -Nik bi pila dauzkat! -Eman! - esan ziten Jonanek. -Bale. Bi pilak eman nizkion eta linterna piztu zen eta konturatu ginen kobazulo batean geundela. Aurrera segitu genuen eta bapatean kaiola batera erori ginen eta itxi egin zen. Orduan sorginak, banpiroak eta deabruak agertu ziren eta labe handi batera era-man ziguten eta azkenean jan egin gintuzten Jonan eta ni. La-gun guztiak esan zuten: -Egia da ala gezurra da? -Egia da! Eta denak parrez hasi ziren eta Aitor etxera joan zen korrika. Eta handik aurrera bere lagunek parra egiten zioten.

Ametsetako bidaia

Joseba Izagirre

Ipuin kontuak

54

Suge gaiztoa

Nahia Dorronsoro Galder Lekuona Ander Murillo

SUGE GAIZTOA

BAZEN BEHIN SUGE GAIZTO BAT ETA BASOAN BIZI ZEN. GOIZ BATEAN BETI BEZALA AMONA XIXILI BASOTIK ZE-HAR JOAN ZEN PASEATZERA ETA BIDEKO KOSKA BATEAN ERORI EGIN ZEN. ORDUAN SUGE GORRIAK HOZKA EGIN ZION ETA AMONA HIL ZORIAN GELDITU ZEN. HAN INGURUAN EHIZTARIA ZEBILEN BERE TXAKURRA KI-KIREKIN ETA KIKIK ZERBAIT USAITU ZUEN. EHIZTARIAK ESAN ZION KIKIRI: ZER GERTATZEN DA? BILATU! BILATU!

Ipuin kontuak

55 Nahia Dorronsoro Galder Lekuona Ander Murillo

Suge gaiztoa

HURRENGO EGUNEAN EHIZTARIA SUGEAREN BILA ATERA ZEN BERE TXAKURRA KIKIREKIN. KIKI AZKARRA ZEN ETA SUGE GORRIA BILATU ZUEN ETA ORDUAN EHIZTARIAK LEPO-TIK HELDU ETA HIL EGIN ZUEN.

EHIZTARIA AMONA BISITATZERA JOAN ZEN ETA ALA KU-XIN ALA BAZEN IPUINA BUKATU ZEN.

Ipuin kontuak

56

TXORIMALO TXINTXOA

Txorimalo txintxoa

Uxue Rodríguez

Ipuin kontuak

57

Txorimalo txintxoa

Uxue Rodríguez

Ipuin kontuak

58

Errekan zehar

Ama eta aita eserita daude toailan.

Mum and Dad sat on the rug.

The children played by the stream.

Biff went on the bridge.

Umeak errekan zehar jolastu zuten.

They dropped sticks in the water.

Kipper couldn´t see.

Kipper climbed up.

He dropped Teddy in the water.

ERREKAN ZEHAR

Biff zubian dago.

Makilak botatzen errekara.

Kipperrek ezin zuen ikusi.

Kipper gora igo

Bere hartza uretara erori ze-

By the stream

Itzultzailea: Aritz Izagirre

Ipuin kontuak

59

Errekan zehar

`Get Teddy´, said Kipper.

Biff couldn´t get Teddy.

`I want Teddy´, said Kipper.

Dad couldn´t get Teddy.

Dad fell in.

`I am a frogman´, said Dad.

Splash!

“Hartu hartza” esaten zuen Kippe-

Biffek ezin zuen hartza hartu.

“Nire hartza” esan zuen Kipperrek.

Aitak ezin zuen hartu hartza.

Aita uretara erori zen.

Plast !

“Ni igel gizona naiz” esan zuen aitak.

Itzultzailea: Aritz Izagirre

Ipuin kontuak

60

Goazen jolastera

GOAZEN JOLASTERA

El tren va por su camino feliz. “Tuu

Tuu” grita. iQue divertido!

Trena dijoa bere bidetik po-

zik. “Tutu,tutu”. Buia eginten

du. Ze dibertigarria!!!

VAMOS A JUGAR

Al elefante le gusta

columpiarse. “Mira”. El puede llegar hasta el

cielo.

Elefanteari gustatzen zaio kulunpi-

oan ibiltzea. “Ikusi”. Beak zeru-

raino

Es un soleado día de verano. “Se pue-

de j jugar fuera”. A Teddy le gusta jugar con to-

do.

Udarako egun eguzkitsu bat da.

“Kanpoan jolastea dago”. Teddyri

Al payaso le gusta balancearse. “Mira, yo lo

puedo hacer” dice columpiándose en la barra.

Pailazoari gustatzen zaio kulunka-

tzea. “Begira nik badaukat egi-

tea”esaten du barran kulunkatzen

den bitartean.

Itzultzailea: Anne Iguaran

Ipuin kontuak

61

Goazen jolastera

El mono sube al arbol para coger tres manzanas.

“Puedo ver el mundo desde aquí.” Cuenta los pajari-

tos.

Tximinoak igo da arbolera hiru sagar har-

tzeko. “Ikustea daukat mundua hemen-

dik!” Kontatzen ditu txoritxoak.

Itzultzailea: Anne Iguaran

El dinosaurio hace castillos en la arena, los

coches dan vueltas por la carretera.

Dinosaurioak egiten ditu gazteluak

hondarrean, kotxeak bueltak ematen dute karreteratik.

El patito de plástico nada en una charca. “Es mejor que la

bañera” exclama.

Ahateak igeri egiten du putzuan.

“Askoz hobegoa da bañera baino!”

esan zun.

La muñeca de trapo les sirve una taza de té. Todos ellos hacen picnic.

Están pasando una tarde estupenda.

Trapoko muñekak zerbitu du katiluka te bat. Denak egin

dute piknik bat. Pasatzen ai dia arratsalde zoragarria.

Ipuin kontuak

62

KATUA ETA SAGUAK Katua eta saguak

Lide eta Andoni

Ipuin kontuak

63 Lide eta Andoni

Katua eta saguak

Ipuin kontuak

64

MARY AND THE BALLOON

Mary has a balloon.

Mary wants to travel on a boat.

Mary has one accident.Her daddy says:-Oh Mary,my

Mummy hugs her mummy.The family is happy again.

Irati ,Ibai and Ane

Mary and the balloon

Ipuin kontuak

65

SOME SHORT STORIES

THE MAGIC PENCIL

ODD,THE BOY

JOEL AND THE TIGER

Joel is one boy who lives in Australia and Joel thinks on going to Africa. The summer arrives and Joel goes to Africa and he meets one tiger and Joel takes it home. The tiger let the house untidy and Joel thinks the tiger should go backto Africa and Joels brings the tiger back to Africa.

Odd is a boy and he has tour friends called Yumi, Ulrico, Geremy, Aelita and he has one girlfriend called Kiwi. He plays in one football team, and they win ten zero. Ulrich makes 5 goals and Odd 5 goals too, and They won a cup. They lived very happily every after playing foot-ball.

I had a pencil that made beautiful drawings. One day I lost my pencil and I felt very sad. I didn’t find it the whole weekend. At the end I found my pencil in the school and I felt very happy.

Some short stories

Ibai, Joseba ,Beñat

Ipuin kontuak

66

LA ISLA DEL TESORO

Nosotros hemos leído un gran libro, que se titula La isla del tesoro que lo escribió un escritor inglés llamado Robert Louis Stevenson. El prota-gonista es Jim Hawkins, tiene diez años y es muy valiente. Toda la aventura ocurrió en 1.700 y pico, y al chaval se le murió el padre. Aquí os escribimos nuestra versión de “La isla del tesoro” . Ha sido muy emocionante para nosotros. Todo el rato ha sido morir o vivir, porque los piratas querían el tesoro.

Jim se acordaba como si fuera ayer cuando llegó a la posada un hom-bre moreno y alto, con una cicatriz, y con una coleta negra. Vino con una chaqueta azul y un gran baúl. Pidió dos vasos de ron para él solo. Tenía mucha mala leche, cuando le hablabas no te contestaba. Se pa-saba todo el día vigilando si venía alguien y también bebiendo ron. Empezó a cantar : Quince hombres sobre el baúl del muerto.... Yujujú y una botella de ron! El capitán Flint hizo un trato con Jim Hawkins. Y le dijo a Jim : -Yo te doy cada mes unas moneditas y tú vigilas ¿Vale? Y Jim Hawkins aceptó. El capitán Flint le explicó a quién le tenia que vi-gilar: a un hombre con una pata de palo. Jim sabía que si aparecía un hombre con pata de palo le tenía que avisar. Al capitán Flint le daba mucho miedo aquel hombre de pata de palo. Y Jim Hawkins pensó que si al capitán Flint le daba miedo el hombre de pata de palo y a él le daba miedo el capitán, a lo mejor si le viera al hombre de pata de palo le daría un infarto. Un día Jim Hawkins estaba fuera de la posada y de repente vio cómo se acercaba un hombre lentamente. Era un ciego con un bastón, llevaba una gran venda verde que le tapaba los ojos y la nariz, en su vida había visto una persona tan horrible. Se detuvo al lado de la posada y, se diri-gió al chico que tenía en frente para decirle algo con una extraña voz: -¿No habrá un pobre chico, que me pueda decir dónde estoy? -Estás en la posada del Almirante Benbow. -¿Chico, no has oído nada? ¡Me puedes estirar la mano para que me lle-ves a donde mi buen amigo!-dijo el ciego. -¡Claro que sí!-dijo Jim Hawkins. Entonces le agarró de la mano lo más fuerte que podía y le dijo: -Vamos, chico, llévame hasta el capitán. El ciego ya sabía que el capitán se alojaba en la posada. Y el chico le contestó:

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

67

-Señor no me atrevo a ir donde el capitán. -O sea, ¿no me quieres llevar a donde el capitán? ¡Si no me llevas te parto el brazo! Cuando dijo eso el ciego le agarró la mano con tanta fuerza que a Jim le saltaron las lágrimas. -Señor te llevaré a donde el capitán si no me rompes el brazo. -Muchacho, vamos adonde el capitán. Le obedeció enseguida más por miedo que por dolor. Entraron a la po-sada y fueron a la sala donde se encontraba el capitán. El ciego ponía todo su peso encima de Jim Hawkins, el peso que el no podía soportar. Y el ciego le dijo: -Llévame a donde el capitán directo, y cuando estemos al lado del ca-pitán dile, aquí está tu amigo Bill. Si no haces eso te hago esto. Y mientras decía esas palabras le torció la mano con tanta fuerza que creía que se iba a desmayar. El estaba muy preocupado por su brazo, entoces se le olvidó el miedo que le tenía al capitán y le gritó: -¡Capitán, aquí está tu amigo Bill! El pobre capitán levantó la mirada, y la borrachera se le bajó a los ta-lones. La cara del capitán se cambió absolutamente. El capitán inten-tó levantarse pero no le quedaban fuerzas. -¡Quédate sentado donde estás!-dijo Bill -. Aunque no lo parezca soy capaz de oír solo el movimiento del dedo. Chico, agárrale por la mu-ñeca al capitán y pónmela en la mano derecha. Entonces el ciego dejó en la mano del capitán la marca negra, que era su sentencia de muerte. -Lo hecho, hecho está.-dijo el ciego- ¡A las diez!-exclamó-. !Seis horas.! El capitán pensó que le quedaban seis horas de vida. Entonces el cie-go se fue. El capitán se puso tieso en un salto. Pero al saltar tan fuerte empezó a temblar y después de que se marchara el ciego, se cayó de morros. Jim Hawkins, fue corriendo donde su madre y cuando volvieron ya era demasiado tarde porque se había muerto el capitán. Cuando Flint murió, Jim le contó a su madre todo lo sucedido en la po-sada, con el ciego que entró en la posada, y con el capitán Flint. Como sabían que los piratas vendrían, Jim y su madre fueron a la aldea más cercana para buscar ayuda, pero por desgracia, nadie les quiso ayu-dar, porque sentían gran terror por los piratas. Pero los de la aldea le dieron unas pistolas cargadas por si les atacaban los piratas, les pro-metieron tener dos caballos ensillados por si les seguían después de salir de la posada, y les dieron una bolsa para meter el dinero que les debía el capitán Flint legalmente. Fueron andando hacia la posada con

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

68

mucho cuidado, con miedo de que los piratas les encontraran y les co-gieran, pero cuando entraron a la posada, echaron un suspiro de ali-vio porque llegaron sanos y salvos. Cogieron una vela y estuvieron buscando la llave en el cadáver de Flint que abría el baúl que guardaba desde que llegó allí. Jim encontró también la marca negra. Cuando la había desenvuelto, vio que detrás del papel alguien había escrito: “Tienes hasta las diez de la noche” y Jim le dijo a su madre: -Tenemos tiempo hasta las diez de la noche antes de que nos ataquen los piratas. Después de que Jim dijera esa frase, al momento el viejo reloj empezó a dar la hora. Jim y su madre se levantaron del susto, pero luego echaron un suspiro de alivio sabiendo que eran todavía las seis. Des-pués, cogieron la llave del cuello del cadáver y subieron a la habita-ción de Flint, donde guardaba el baúl. La madre de Jim abrió el baúl y rebuscó entre todas las cosas que tenía hasta encontrar una bolsita que al tocarla se oía ese ruido del oro. La madre de Jim empezó a con-tar el dinero que le debía Flint por todo el ron que bebió y por alojarse en la posada, y Jim cogió el mapa del tesoro que estaba en el baúl. La madre de Jim seguía contando el dinero que le debía Flint, y le cos-tó mucho, pues había todo tipo de monedas y le costaba mucho hacer las cuentas, mientras que Jim sujetaba la bolsa donde su madre metía el dinero. Cuando la madre de Jim terminó de contar el dinero, dejaron la vela encima del baúl y se aproximaron hacia la puerta principal de la posada, pasando por el cadáver de Flint. Después de salir del Almi-rante Benbow, salieron corriendo. En el camino, antes de llegar a la aldea donde les esperaban los aldeanos, a pocos metros de ellos se oían las pisadas de los piratas, que les aterrorizaban. Además, la ma-dre de Jim empezó a cansarse y casi estaba a punto de desmayarse. Jim, con todas las fuerzas que tenía, apoyó a su madre en el hombro y la arrastró rápidamente hacia el arco del puente del río más cercano. Como la madre de Jim estaba en mal estado, Jim sacó sus últimas fuerzas y la arrastró como pudo debajo del arco del puente. Jim no po-día más, le faltaban fuerzas, y como el puente era demasiado bajo pa-ra arrastrar a su madre, la tuvo que dejar donde estaba, casi al descu-bierto, pero allí se quedaron, debajo del puente, donde los piratas no los encontrarían. Llegaron los piratas y entraron en la posada a buscar el mapa, pero no lo encontraron. Vinieron los soldados, detuvieron unos piratas y mataron algunos pi-ratas. Cuando pasó eso Jim y su madre fueron a donde el doctor Live-sey y le contaron lo que pasó. Jim le contó lo del mapa de la isla del

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

69

tesoro y el doctor y el caballero Trelawney decidieron que fletar un barco para ir a buscar el tesoro.

Comienzan a preparar el viaje hacia la isla del tesoro. El doctor Live-sey tenía que encargar muchas provisiones para preparar el viaje a la isla. El caballero Trelawney, que es el que pagaba el viaje, habló demasia-do y la gente se enteró de que iban a buscar un tesoro. El caballero Trelawney se encontró con un posadero muy amable con una pata de palo, que parecía que conocía a muchos marineros y le encargó que encontrara buenos marineros para completar la tripula-ción. El calballero Trelawney encontró un barco que se llamaba La Hispa-niola y contrató un capitán que se llamaba el capitán Smollet. El doctor Livesey y Jim Hawkins fueron a Bristol para salir a la mar. Jim subió al barco que le pareció fantástico y preguntó Jim al doctor: -¿Cuándo zarpamos? -¡Zarpamos mañana!

Jim tenía hambre, y se fue a coger una manzana al tonel de manza-nas. Pero se cayó dentro y como estaba muy cansado se durmió. Mientras dormía un hombre se sentó junto al tonel. Empezó a hablar y Jim se despertó y se asustó por todo lo que oía: Al parecer era Silver el que hablaba, y como todo lo que decía daba mucho miedo, Jim se dio cuenta que Silver era un pirata, y que le estaba convenciendo a un marinero a que se juntara con ellos, y le estaba contando su plan: -Sabemos que este barco va coger un tesoro muy grande en una isla. -dijo Silver- Pero no tenemos el mapa. En la isla haremos como si fué-ramos marineros normales, y haremos que cojan el tesoro, y después cuando suban a bordo el tesoro, a la vuelta si sale bien el plan, mata-remos a todos los que no son piratas, por eso te conviene unirte a no-sotros, porque si no, tienes mal asunto. Jim estaba muy quieto para que nadie se enterara de que estaba ahí. Sabía que si se daban cuenta de su presencia le matarían. El marinero al que Silver propuso el plan, decidió juntarse con los pira-tas, porque pensó que si les ayudaba podría quedarse con una parte del tesoro. Jim esperó hasta que todos los piratas se marcharon sin moverse del tonel. De pronto el vigía gritó: -¡Tierra a la vista! Cuando se produjo una avalancha de pasos sobre la cubierta, se oía a los hombres acudir a toda prisa. Cuando Jim salió del tonel, se coló de-

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

70

bajo del trinquete, dirección a popa, luego corrió a cubierta y llegó al mismo tiempo que Hunter y Livesey, que eran dos marineros. Toda la marinería se encontraba allí, se levantó una niebla al mismo tiempo que salió la luna. Cuando vio la isla era como un sueño, pero todavía no se le había ido el espantoso miedo que tuvo hacía un par de minu-tos. Más tarde oyó la voz del capitán Smollett dando órdenes. El capitán preguntó si alguno conocía esa isla y Jon Silver dijo que sí. Desde luego, no se dio cuenta de que oyó su reunión del tonel de manzana. -¡Doctor! ¡Tengo una cosa que decirle a usted y al capitán! Haga que todos bajen a la cámara de los jefes y hágame bajar enseguida. Hay algo que deseo decirles. -Dijo Jim impaciente al doctor, que se encon-traba en la cámara de oficiales. -De acuerdo Jim. -Le dijo el doctor. Entonces, el capitán hizo que todos los marineros subieran a cubierta, pues el capitán iba a decir unas cuantas palabras sobre la situación. -Marineros, tenemos rumbo hacia la tierra que teníamos como objeti-vo desde que zarpamos. Como recompensa, yo y los caballeros ire-mos a la cámara de oficiales a tomar un trago por vuestro honor, y vo-sotros iréis a las bodegas a tomar unos cuantos tragos por el nuestro. Todos los piratas aplaudieron en honor del capitán. Aunque parecie-ran muy sinceros, sus cabezas tramaban la muerte de los marineros leales. Después, todos los caballeros y el capitán bajaron a la cámara de oficiales, e hicieron que Jim bajara también. Cuando Jim bajó a la cámara, todos estaban sentados alrededor de la mesa que se encon-traba en el camarote. -Bien Jim, cuéntanos lo que has oído. -Dijo el caballero. Entonces Jim empezó a contar lo que había oído desde el tonel de manzanas. Todos le oían inmóviles, y nadie hizo ni el menor movimiento hasta que Jim terminó ese terrible relato. -Jim, siéntate por favor. -Entonces los caballeros le hicieron sitio a Jim en la mesa junto a ellos. -Jim, estamos en deuda contigo. -Todo esto es obra de Silver. -dijo el doctor. El capitán tomó la palabra: -Mejor estaría ahorcado por el palo mayor. Pero no podemos perder el tiempo hablando de cosas que no nos llevan a ninguna parte. Primero, tenemos que seguir adelante, si damos media vuelta nos matarán a todos. Segundo: tenemos mucho tiempo para encontrar el tesoro. Y por último: no toda la tripulación es pirata, hay algunos hombres lea-les, como los criados de Trelawey. -Como si esos criados fueran yo. -Dijo Trelawey.

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

71

-Bueno caballeros, tenemos que estar en guardia. Ya sé que sería me-jor enfrentarnos a ellos, pero tenemos que saber cuáles están de nuestro lado. -dijo el capitán. -Jim nos puede ayudar mucho, además, es un chico muy listo. -dijo el doctor. -Jim, depositamos en ti todas nuestras esperanzas. -dijo el caballero. Entre todas las personas del barco siete de veintiséis eran leales. Uno de ellos era un muchacho, o sea que sólo habían seis adultos leales, y diecinueve del bando enemigo. Los jefes se quedaron en el barco con algunos marineros y, segura-mente, algunos piratas. Jim, pensó que podía ir a la isla. Se escondió en la barca para que no le pillaran los piratas, y para que no le mata-ran. Pero luego Silver le vio a Jim. Todos llegaron a la isla con las bar-cas. En cuanto pisó tierra, Jim huyó corriendo en seguida para que no le pillaran los piratas y para que no le mataran. Y luego Jim vio a los piratas matar a dos de sus amigos, los únicos marineros que se que-daron en las barcas. Y entonces Jim huyó más, más y más porque les tenía mucho miedo a los piratas. Y después se escondió para que no le pillaran. Jim Hawkins de repente vio algo que se movía entre los árboles. No sabía si era un oso, un hombre, un mono o una cosa oscura y peluda. Detrás de él estaban los bandidos y delante esa cosa rara que cuando corría parecía un gamo pero en dos patas como un hombre. Y Jim Hawkins se dio cuenta que era un hombre y le preguntó quién era. Aquél hombre le contestó con voz áspera: -Yo soy Ben Gunn . Y luego le dijo que llevaba tres años sin hablar con un cristiano. Ben Gunn tenía un aspecto terrible. Sus partes no tapadas estaban que-madas por el sol, incluso los labios estaban negros y sus ojos tan cla-ros resultaban bastante sorprendentes en un rostro tan oscuro. Se cu-bría con trozos de lona de vela y para atarse la ropa utilizaba botones, palillos y tiras de calzones. Ben Gunn era un pirata que llevaba tres años en la isla porque los piratas del capitán Flint le habían abandona-do solo en la isla. Ben Gunn habló con Jim y cuando supo que Silver estaba en la isla le dio un telele. Mientras, el doctor Livesey a escondidas fue desde l barco a la isla. Bajaron él y el marinero Hunter del barco y anduvieron por la isla has-ta que encontraron un fortín. Estaba abandonado pero había un ma-nantial de agua, que es muy importante para poder resisitir. Y el Doc-tor Livesey y el marinero Hunter volvieron al barco para decir que habían encontrado el fortín para defenderse de los piratas, y también en busca de alimento, de pistolas, de dinamita, y de escopetas para

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

72

llevarlos al fortín. Los piratas estaban en un lugar peor porque había ciénagas y podían coger fiebre. Y además tenían el ron y con el ron podían emborrachar-se los piratas. El doctor Livesey y Hunter hicieron varias vueltas para llevar del barco al fortín alimento y armas pero en la última vuelta atacaron a la barca los piratas y se hundió la barca donde estaban con alimento y con ar-mas el Doctor Livesey y el marinero Hunter y llegaron al fortín como pudieron y allí hicieron el campamento el doctor, el capitán, el caba-llero y los marineros fieles. John Silver vino al fortín del capitán Smollet con una bandera blanca en la mano. Y salió el capitán Smollet del fortín y le dijo a John Silver : -¿Qué haces aquí? Contestó Silver tranquilísimo: -He venido a decirte que os dejaremos tranquilos, si nos dais el mapa del tesoro. Os daremos dos posibilidades: Si queréis subiros con noso-tros al barco y compartimos el tesoro con vosotros u os dejamos en la isla. No os miento, no os mataremos. -¡Anda, vete a donde otro a contarle eso, que todavía no estamos muertos! ¡Todos vosotros vais a acabar ahorcados y estamos prepara-dos para la lucha! Entonces John Silver se puso muy enfadado y se fue arrastras porque nadie le quería ayudar a levantarse y dijo: -¡Ya veréis! Y entonces todos se prepararon para la batalla. Cuando el capitán Silver se fue, el capitán Smollet empezó a poner or-den: -¡Todos a sus puestos! ¡Tenemos que estar preparados para cuando vengan los piratas! Cada uno tenía una escopeta. En la cabaña, había cuatro montones de leña, y en cada uno de ellos había municiones y cuatro escopetas cargadas, para los mejores tiradores. Entonces habló el capitán: -¡Trelawney, vos sois el mejor tirador, vos y Gray defenderéis el norte! ¡Jim, será mejor que echemos una mano con las armas y les dejare-mos disparar a ellos! Cuando empezó a entrar el calor en la cabaña, todos empezaron a quitarse las chaquetas, y allí se quedaron, sudando por el calor. -¿Señor, si veo a alguien disparo? -preguntó Joyce. -¡Ya te lo he dicho! -respondió el capitán. -¡De acuerdo señor! -dijo Joyce, y se quedaron en silencio. Todos esta-ban en sus puestos, con sus pistolas. El capitán se encontraba en el centro del fortín, esperando el ataque.

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

73

Después, se oyó un disparo, que disparó Joyce. Desde fuera llegaron unos cuantos tiros. Dispararon sobre la cabaña, pero ninguna bala atravesó la pared de madera. Cuando el humo de los disparos había desaparecido, el fortín se quedó igual de tranquilo como había estado antes. -¿Has herido a ese hombre? -preguntó el capitán. -¡No señor, creo que no le he dado! -replicó Joyce. -¡Jim, carga el arma de Joyce, rápido muchacho! ¡Doctor! ¿Cuántos hombres le parece que había en vuestro lado? -dijo el capitán. -¡Han disparado tres tiros señor! -respondió el doctor. -¿Tres? ¿Y por vuestro lado señor Trelawey? -¡Siete o así señor! -Dijo él. Desde lejos se aproximaron unos piratas, y en ese momento empezaron a atacar otra vez. Los piratas empeza-ron a trepar la empalizada. Los tiradores no dejaron de disparar, e hirieron a tres. Dos habían muerto, pero había más hombres y no se detendrían por nada. Todos disparaban como locos, y todos los pira-tas estaban agobiados porque sus disparos no tenían efecto. Enton-ces, Hunter sacó la cabeza por uno de los huecos y empezó a gritar: -¡A por ellos,que son pocos y cobardes! Pero un pirata agarró su mosquete y tiró de él, se lo clavó en el pe-cho, y el pobre hombre cayó al suelo sin sentido. Mientras, un pirata que nadie había visto, rodeó y entró en la cabaña y se echó encima del doctor con intenciones de matarlo con un machete. La cabaña estaba llena de humo, y gracias a él, los piratas no les veí-an. -¡Venga chicos! ¡Salid y luchad a fuera! -gritó el capitán. Mientras que el capitán daba órdenes, el doctor estaba persiguiendo a uno de los piratas que se había caído de espaldas al suelo. -¡Rodead la cabaña! ¡Tenemos que protegerla! -Jim le obedeció, pero se chocó con Anderson, luego dio un brinco lateral, cayó al suelo y sa-lió rodando cuesta abajo. Pero en esos últimos segundos,la batalla había acabado, y Jim y su banda habían ganado. Sólo quedaba un pirata. -!Fuego! !Disparad a ese terrible pirata! Pero nadie disparó, y el pirata logró huir y entró en el bosque. Pero nadie se quedó tranquilo, se quedaron preparados por si volvían a dis-parar. Joyce también seguía en su puesto, con una herida grave, y en el centro de la cabaña, se encontraban el caballero y el capitán, am-bos más pálidos que la cera. -El capitán está herido. -dijo el señor Trelawey. -¿Los piratas han salido corriendo? -preguntó el capitán. -Han salido, pero cinco han muerto. -replicó el doctor.

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

74

-¡Cinco! ¡Eso es una buena noticia! ¡Antes éramos diecinueve contra siete, y ahora somos cuatro contra nueve! Más tarde, Jim estaba cocinando al aire libre, con la camisa pegada porque a pesar del aire libre, hacía mucho calor. Entonces se le ocu-rrió una idea: Que podía coger el barquito de Ben Gunn, y escaparse sin decir nada, porque si les decía que se iba no le dejarían ir porque para hacer las cosas no estaban suficientes marineros. Cogió unas galletas, y un par de pistolas, y se marchó sin que nadie se diera cuenta, a buscar el barquito de Ben Gunn, por el bosque a to-da velocidad. En el mar estaba el barco la Hispaniola y ahí estaba Silver con los otros piratas. Por fin llegó a la tienda de campaña de Ben Gunn, que era como las de los gitanos, hecha de piel de cabra. El barquito esta-ba dentro de la tienda de campaña. Era muy pequeño y Jim cabía muy justo. Tenía un banquito muy bajo y un remo de dos palas. Jim pensa-ba que si se montaba se ahogaría. Se quedó hasta el anochecer para que no le viera nadie. Cuando oscureció cogió el barquito y se echó al mar. Jim iba en el barquito pequeño de Ben Gunn, pero no podía manejar el barco. Jim pasó mucho tiempo en el mar sin comer y sin beber, por-que no podía manejar el barco, le llevaba la corriente, y no podía lle-gar a la Hispaniola y por eso estaba muy mal. La corriente le llevó hasta la Hispaniola. En cualquier momento podía destrozar el barquito pero Jim, al ser muy ágil, se subió de una cuerda. Allí estaban dos vigi-lantes en carne y hueso, uno de ellos tenía un gorro rojo y estaba de espaldas, tieso, con los brazos en cruz y enseñando los dientes entre los labios un poco abiertos. Israel Hands , el otro pirata, estaba apoya-do contra la borda, con la barbilla sobre el pecho y tenía las manos abiertas y la cara pálida. Cada vez que se movía el barco, el pirata del gorro rojo daba un bandazo. Pero lo que más le impresionaba a Jim era ver que ni su postura ni su muñeca se movían, sólo cuando el bar-co se balanceaba. Jim vio un montón de sangre y entonces pensó que se habían matado el uno al otro borrachos perdidos. Cuando el barco se paró Hands empezó a moverse, entonces Jim dijo con ironía: -¡Bienvenido a bordo, señor Hands!-Y él contestó: -¡Aguardiente! Entonces Jim bajó a la bodega y vio que no quedaba ni un solo barril, que habían bebido una cantidad impresionante de botellas. Allí encon-tró una botella de aguardiente para Hands y para él, encontró unas galletas, frutas en conserva, un gran racimo de uvas pasas y un peda-zo de queso. Con ello subió a cubierta. Entonces Jim bebió un poco de aguardiente y luego le dio a Hands y le preguntó :

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

75

Hands, señalando al hombre de gorro rojo, dijo a Jim: - Ese está muerto y bien muerto. ¡De todas maneras, era una mierda de marinero! -¡Estoy aquí para tomar posesión del barco, señor Hands! – Le contes-tó Jim- Soy vuestro nuevo capitán y por cierto no quiero ver esa ban-dera, señor Hands. Con vuestro permiso, voy a quitarla, mejor es no llevar ninguna bandera que llevar esa. Y quitó la bandera pirata. Hands dijo: -Me imagino... me imagino... capitán Hawkins, que querrás regresar a tierra ahora. ¿Qué te parece si hablamos? -Habla. -Mira lo que te digo: tú me das de comer y de beber y un trapo o un pañuelo para vendarme la herida, y yo te digo cómo se pilota el bar-co. Entonces dijo Jim que vale y empezó a manejar el barco y Jim le dio de comer a Hands. Hands estaba en el suelo tumbado diciéndole a Jim todo lo que tenía que hacer y de repente dijo Israel Hands: -Jim, ¿me puedes dar un poco de vino? Tengo la garganta seca. -¡Claro que sí!-contestó Jim. Corriendo se fue e hizo todo el ruido que podía, y se subió a escondi-das a una ventana porque pensaba que Hands le quería engañar. Vio cómo Hands se arrastraba, y de repente cogió un gran cuchillo, pero el mango estaba lleno de sangre. Entonces pensó que por ahora esta-ría a salvo en el barco pero cuando llegaran a tierra Hands le iba a matar. Más tarde vieron el lugar donde querían llegar y Hands le quería ma-tar a Jim, pero de repente el barco se torció cuarenta grados y los dos se revolcaron y se quedaron contra la cubierta y entonces Jim se subió a la cruceta rápidamente. Pero Hands le lanzó el cuchillo y le clavó el hombro al mástil. Jim estaba impresionado de la rapidez con la que se movía Hands estando herido. De repente la Hispaniola encalló contra un banco de arena y torció formando un ángulo de cuarenta y cinco grados. Luego, Jim empuñando una pistola en cada mano, dijo: -!Un paso más, señor Hands y os vuelo la tapa de los sesos! ¡Los muertos no muerden, como bien decís! Jim estaba clavado en el mástil y no podía soportar el dolor que tenía, pero de repente las dos pistolas que tenía se dispararon y se le caye-ron de las manos. Hands, de repente, se cayó al mar de cabeza, muerto. Jim se quedó solo en el barco. Como pudo, se soltó del mástil, y llegó a tierra. El barco quedó fondeado.

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

76

Jim, a la noche bajó del barco a oscuras, y corrió lo más que podía, y entonces llegó al fortín. Estaba contento porque pensaba que ya esta-ba a salvo. Entonces tocó una pierna de alguien. Cuando tocó una pierna ya en seguida pensó que eran sus amigos marineros. Y enton-ces oyó una voz a gritos que decía: -¡ Doblones de a ocho! ¡ Doblones de a ocho! !Era el loro de Silver, diciendo lo que decía siempre! Cuando oyó eso ya se dio cuenta de que estaba con los piratas, y pensó que estaba perdido. Era muy peligroso porque los piratas le podían hacer cual-quier cosa: matarlo a él, o alguna otra cosa más. Jim cuando pensó que él estaba con los piratas y que le podían matar tuvo mucho mie-do, pero Jim aunque tuviera mucho miedo era muy valiente. Y enton-ces los piratas se despertaron y vieron que Jim estaba con ellos... Y sí, se encontraba en medio de seis piratas, y uno de ellos era Silver con su loro encima del hombro. Todos los compañeros de Silver ense-guida pensaron matar a Jim, pero Silver pensó hacerle una propuesta: -¡Oye muchacho! Quiero hacerte una propuesta: -Dime John- dijo Jim, un poco asustado. -Oye mira yo creo que tú aquí tienes mucho peligro, con la gentuza que aquí anda. Yo a ti te salvaré de todo, pero tú a cambio me tienes que salvar de la horca, diciendo que te he salvado la vida. Jim no dijo ni pío mientras Silver hablaba, se quedó callado hasta que terminó y decidió decir algo: -Sí, sí, sí, John ahora el chaval al que tienes delante tuya es uno de los tuyos. Los piratas fueron en busca del tesoro con Jim Hawkins. Silver le tenía atado con una cuerda a su lado, y tenía el mapa en la mano. Iban en busca del tesoro por el camino cuando encontraron un esqueleto. Era el esqueleto de un pirata amigo suyo. Después empezaron a oír unas voces de otra persona que decían: -¡Quince hombres sobre el baúl del muerto. Yujujù, y una botella del ron! Estaban asustados porque pensaban que estaban en peligro porque había fantasmas y creían que esos fantasmas eran los piratas muer-tos de esa isla. Pensaron que era Flint y Merry dijo que no podía ser Flint porque el ron acabó con él. Luego se oían voces y todos pensa-ron lo mismo, que era Benn Gunn pero dijo Dick que tampoco estaría vivo no más que lo está Flint, luego dijo Merry que a nadie le asustaba Benn Gunn vivo o muerto. Seguían oyendo esa canción famosa e iban todos muy asustados. Cuando se tranquilizaron siguieron andando en busca del tesoro. Habían llegado al lugar del tesoro, pero en el agujero no había ningún

La isla del tesoro

LH 5.6.

Ipuin kontuak

77

tesoro. Silver le dijo a Jim bajito: -¡Coge esto y prepárate para unos tiros! Silver le dio una pistola de dos cañones. Silver estaba dirigiendo el ataque cuando... ¡Plas! ¡Plas! ¡Plas!..., se oyeron tres disparos. Un pirata cayó al suelo y los otros salieron co-rriendo. Al momento se escuchó un ruido entre las plantas y el doctor Gray y Ben Gunn salieron de ellas . El doctor y Ben Gunn se acercaron hacia Jim y dijo el doctor: - ¡Vamos tenemos que llegar antes de que se suban a las barcas! Estaban en peligro y fueron al otro lado de la isla, todos empezaron a remar pero Silver no empezó porque estaba cansado y le dijo Ben Gunn: --¡Venga a remar capullo! Ben Gunn y el doctor Gray les llevaron a Jim y a Silver a la cueva don-de Ben Gunn había guardado el tesoro. Al día siguiente empezaron a trabajar fuerte. Como el tesoro era muy grande dieron muchas vueltas para llevarlo al barco. Había muchas monedas, pero monedas de todo el mundo:Inglesas, francesas, espa-ñolas, portuguesas, jorges, luises... El tesoro pesaba mucho y para un hombre adulto era mucho peso y como era mucho para un adulto pa-ra Jim era demasiado. Jim era muy valiente, pero hizo lo que podía. El doctor y Jim fueron a la costa arenosa de la isla. Escucharon ruidos, y los que hacían ruidos eran los amotinados. Estas fueron las últimas noticias que tuvieron de los tres piratas. Tuvieron una reunión y deci-dieron dejarles abandonados en la isla, pero les dejaron una buena cantidad de pólvora y balas, carne de cabra y otras cosas necesarias, que tenía Ben Gunn almacenadas.. Habían cargado todo el tesoro en el barco, y una hermosa mañana se fueron de la isla. Llegaron a una isla habitada. Pronto estuvieron rodeados de negros y de mexicanos y mestizos que vendían fruta. Allí se encontraron con un capitán de un buque de guerra inglés, se pusieron a hablarcon él y al final y se subieron al buque rumbo a In-glaterra, rumbo a casa.

La isla del tesoro

LH 5.6.