A PINTURA GÓTICA: O TRECENTO ITALIANO. GIOTTO DI BANDONE

ELOXIO DA FIGURA DE GIOTTO DI BANDONE POR PARTE DE GIORGIO VASARI

“A gratitude que deben os artistas pintores á Natureza, que serve sempre de modelo a quen se esforza para extraer dela as súas partes máis admirables e fermosas, esa mesma débeda téñena con Giotto. Porque despois de estar a norma e o debuxo da boa pintura tantos anos soterrados debido aos desastres da guerra, el so, aínda que formado entre artistas ineptos, resucitou con don celestial o que se extraviara e conduciuno ao que consideramos a boa forma”.

G. Vasari. Las Vidas, pág. 157.

O TRECENTO ITALIANO: os Primitivos italianosS. XIII-XV. GIOTTO DI BANDONE (1266-1337)

Giotto marca a transición dende o hieratismo bizantino cara ao

naturalismo renacentista;Mudou a arte de pintar grego

(bizantino) polo latino (tradición clásica)

Giotto obtivo un gran éxito en vida, recibiu encargos de toda Italia. O seu recoñecemento social convírteo

nun claro precedente del artista Renacentista, mesmo achegándose á idea de “artista total”, xa

que, ademais de pintor, foi arquitecto

o estímulo constante da CULTURA CLÁSICA en Italia

discípulo de CIMABUE(tradición bizantina)

GIOTTO

A expansión urbana, económica e cultural de

FLORENCIAA Burguesía: un novo

cliente dementalidade máis aberta

El problema da REPRESENTACIÓN DO

MUNDO VISIBLE

O contexto

O pasado clásico

A tradición

O reto do artista

NATURALISMOVISUAL

INSPIRACIÓN NA REALIDADEVISIBLE

RUPTURA DA TRADICIÓN BIZANTINA

E DOS CONVENCIONALISMOS GÓTICOS

A REPRESENTACIÓN DO ESPAZO:Ilusión de profundidade sobre unha superficie planaTridimensionalidadedo espazo arquitectónicoOrixe dos estudos sobre a perspectiva

A REPRESENTACIÓN DAFIGURA HUMANAEstudos anatómicos. Realidade estática (volumétrica) e dinámica (xestos e actitudes)Humanización de orixe franciscana

CONQUISTA DA LUZ A TRAVÉS DA CORCreación do tono cromático

IDEALIZACIÓN DO MUNDO VISIBLE

O problema da REPRESENTACIÓN DO

MUNDO VISIBLE

PINTURA SOBRE TÁBOA(TÉMPERA SOBRE

MADEIRA)

A Virxe ou “Maxestade” mantén as características

góticas e o ascendente bizantino. Representada

coma unha nai co seu fillo, con ollos “chinescos”, e

volume subliñando o seu carácter tridimensional. O

trono remátase con gablete e pináculos

MADONNA OGNISSANTI

VIRXE CO NENO

Os fondos dourados son típicosson típicos da pintura gótica

CRUCIFIXOS (TÉMPERA SOBRE TÁBOA)

La crucifixión preséntanos a un Cristo humanizado e doente; o artista amosa unha clara intención de representar a anatomía do corpo humano espido de forma convincente, mais aínda resulta algo tosca e ríxida

POLÍPTICOS (TÉMPERA SOBRE TÁBOA)

POLÍTICO STEPHANESCHI

Os polípticos, xunto cos retablos,compiten coa pintura muralEstá dividido en follas (ou rúas verticais) que ilustran diferentes episodios de natureza relixiosa

Formalmente conteñen todas as características da pintura gótica

POLÍPTICO DE BOLONIA

AS PINTURAS AO FRESCO DA BASÍLICA SUPERIOR DE ASIS

(ITALIA)

O CICLO DA VIDA DE SAN FRANCISCO DE ASÍS

A arte de Giotto é lembrada, sobre todo, polas súas pinturas ao fresco

Nas súas obras observamos o esforzo por conseguir o volume e a corporeidade das

figuras, así como o intento de crear un espazo tridimensional onde estas se movan

de forma natural e convincenteO debuxo adoita ser robusto

SAN FRANCISCO DOA A SÚA CAPA A UN MENDIGO

Os seus personaxes desenvolven un amplo rexistro

xestual, potenciando así o sentido da narración, que resulta fresca e vivaz, con

escenas que respiran cotidianeidade

A paisaxe e a cidade serven para ilustrar e enmarcar a

narración, aínda que resultan esquemáticas e pouco reais

SAN FRANCISCO PREDICANDO AOS

PAXAROS

A historia sagrada resulta, tal e como el a narra, moi próxima aos fieis e nada

trascendente, tan próxima como San Francisco o

estaba da naturezaAs figuras son de gran

solidez e monumentalidade

EXPULSIÓN DOS DEMOS DE AREZZO

A aparición da paisaxe urbana e o esforzo por representar os volumes

arquitectónicos apuntan na dirección de crear a “ilusión” do espazo

tridimensional

CHORO DAS CLARISAS

En moitas escenas percíbese unha grande carga dramática e expresiva. Consígueo a través

das olladas intensas e profundas, a interrelación

psicolóxica dos personaxes, os beizos entreabertos, o “rictus”

patético, etc.

A cor e a luz tamizada serve, non só pra modelar as figuras, senón tamén para acentuar o

dramatismo da narración

OS FRESCOS DA CAPELA DOS

SCROVEGNI DE PADUA (ITALIA)

Representan 38 escenas evanxélicas,

algunhas de gran dramatismo.

Estas pinturas constitúen a súa obra

mestra

ÁNXO DA ANUNCIACIÓN

ANUNCIO A SANTA ANA

CORTELLO NUPCIAL DE MARÍA

DESPOSORIOS DE MARÍA

ADORACIÓN DOS MAGOS

FUXIDA A EXIPTO

BAUTISMO DE CRISTO

VODAS DE CANÁ

ENTRADA EN XERUSALEN

LAVATORIO

PRENDEMENTO DE XESÚS

CHORO SOBRE CRISTO MUERTO