Dous homes subiron ao templo a orar; un era fariseo, outro publicano.O fariseo, de pé, oraba no seu interior :

“Oh Deus! Douche grazas porque non son como os demais homes, inxustos, adúlteros, nin tampouco coma este publicano. …”

En cambio o publicano, non se atrevía nin a alzar os ollos ao ceo, senón que se golpeaba o peito dicindo:

En cambio o publicano, non se atrevía nin a alzar os ollos ao ceo, senón que se golpeaba o peito dicindo:

“Oh Deus! Ten compaixón de min, que son pecador!”Lc 18, 10-14

Os dous soben ao templo a orar.Os dous soben ao templo a orar.

A parábola continúa afirmando que o publicano volveu A parábola continúa afirmando que o publicano volveu á súa casa reconciliado co Deus xusto e santo, á súa casa reconciliado co Deus xusto e santo,

pero o fariseo non.pero o fariseo non.

Os dous oraron, pero con espírito diferente.Os dous oraron, pero con espírito diferente.Non é a oración a que xustifica Non é a oración a que xustifica senón o espírito que a anima.senón o espírito que a anima.

Os publicanos son loados non polas inxustizasOs publicanos son loados non polas inxustizas que ás veces cometen, senón pola súa capacidade que ás veces cometen, senón pola súa capacidade

para recoñecerse necesitados de perdón.para recoñecerse necesitados de perdón.

Quen acepta a súa realidade verdadeira

non pode caer no pecado da arrogancia.

Coñecerse a si mesmo constitúe a verdadeira

sabedoría.

A altivez é inmoral pola inxustiza cara aos demais e A altivez é inmoral pola inxustiza cara aos demais e por engano sobre un mesmo.por engano sobre un mesmo.

O texto termina cun proverbio que recorda o O texto termina cun proverbio que recorda o cántico de María:cántico de María:

“Todo o que se enaltece será humillado,

e o que se humilla será enaltecido”

José Román Flecha Andrés Palabra del Señor, Salamanca , Editorial.Secretariado Trinitario,2007

Presentación: Antonia Castro Panero