Poemas pola Paz
36
POEMAS POLA PAZ 30 DE XANEIRO 2013 IES MONTE CARRASCO CANGAS BIBLIOTECA-EDLG
description
Poemas recitados na biblioteca o 30 de xaneiro 2013
Transcript of Poemas pola Paz
POEMAS POLA PAZ
30 DE XANEIRO 2013
IES MONTE CARRASCO CANGAS
BIBLIOTECA-EDLG
NINGUÉN ESTÁ SÓ José Agustín Goytisolo
Neste mesmo momento hai un ser que sofre, un ser torturado tan só por amar a liberdade. Ignoro onde vive, que lingua fala, de que cor ten a pel, como se chama, pero neste mesmo momento, cando escoitas o meu pequeno poema, ese ser existe, berra, pódese oír o seu pranto de animal acosado, mentres morde os beizos Non sentes, coma min,
a dor do seu corpo repetido no teu? Non che mana o sangue baixo os golpes cegos? Ninguén está só. Agora, neste mesmo momento, tamén a ti e a min nos teñen maniatados.
BERTOLT BRECHT
MOITAS MANEIRAS DE MATAR
Hai moitas maneiras de matar, poden cravarche un coitelo no ventre, quitarche o pan, non curarte dunha enfermidade, meterte nunha mala vivenda, empurrarte ata o suicidio. torturarte ata a morte por medio do traballo, levarte á guerra etc. Moi poucas destas cousas están prohibidas no noso
Estado.
"Desconfiade do máis trivial, na aparencia sinxelo. E examinade, sobre todo, o que parece habitual. Suplicamos expresamente: non aceptedes o que é de hábito como cousa natural, pois en tempo de desorde sanguenta, de confusión organizada, de arbitrariedade consciente, de humanidade deshumanizada, nada debe parecer natural nada debe parecer imposible de mudar."
Hai persoas que loitan un día e son boas. Hai outras que loitan un ano e son mellores. Hai outras que loitan moitos anos e son moi boas. Pero hai persoas que loitan toda a vida, esas son as imprescindibles.
NALGÚN LUGAR
MARIA WINE
Nalgún lugar ten que haber un raio de luz que disipe as tebras do futuro unha esperanza que non se deixe matar polo desencanto e unha fe que non perda inmediatamente a fe en si mesma
Nalgún lugar ten que haber un neno inocente ao que os demos non conquistaron aínda un frescor de vida que non expire putrefacción e unha felicidade que non se base nas desgrazas dos demais. Nalgún lugar ten que haber un espertador da sensatez que avise o perigo dos xogos autoaniquiladores unha gravidade que se atreva a tomarse en serio e unha bondade cuxa raíz non sexa simplemente maldade freada.
Nalgún lugar ten que haber unha beleza que siga sendo beleza unha conciencia pura que non oculte un crime apartado ten que haber un amor á vida que non fale con lingua equívoca e unha liberdade que non se basee na opresión dos demais.
ARMAS DO FUTURO CRISTOBAL VEIGA
Con palabras. (Quitade as espoletas ás bombas!) Sen pistolas. Sen tanques e sen espadas. Con palabras Soamente con palabras imos construír o mundo do futuro sobre un campo de rosas verdi-granas... Sen pistolas. Sen metralla. Sen sangue e sen rancor que eclipsen a bondade das miradas. Con palabras Máis nada que con palabras imos levantar castelos de ilusións entre as nubes de douradas praias. Sen paixóns que creben a harmonía das almas. Sen odios. Sen o choro nin a morte que deixen ao seu paso as batallas. Sen pistolas. Sen a tétrica voz dos canóns para cargar de cruces os galos da diana. Fundiremos en cánticos de amor continentes e razas para construír os mundos do futuro con palabras. Soamente con palabras!
A POMBA APUÑALADA E O SURTIDOR APOLLINAIRE
Doces figuras apuñaladas. Queridos labios floridos MIA MAREYE YETTE LORIE ANNIE e ti MARIE onde estades oh mozas PERO preto dun surtidor que chora e reza esta pomba extasíase
Todas as lembranzas de antano Oh meus amigos foron á guerra Brotan cara ao firmamento E as vosas olladas na auga durmida Morren melancolicamente Onde están Braque e Max Jacob Derain de ollos grises coma a alba Onde están Raynal Billy Dalize Cuxos nomes se melancolizan Como pasos nunha igrexa Onde está Cremnitz que se alistou Talvez estean xa mortos De lembranzas está a miña alma chea O surtidor chora sobre a miña pena OS QUE MARCHARON Á GUERRA AGORA COMBATEN NO NORTE Cae a noite Oh sanguento mar Xardíns onde sangra abundantemente o loureiro flor guerreira
Le deserteur Boris Vian
Monsieur le président Je vous fais une lettre Que vous lirez peut-être Si vous avez le temps Je viens de recevoir Mes papiers militaires Pour partir à la guerre Avant mercredi soir Monsieur le président Je ne veux pas la faire Je ne suis pas sur terre Pour tuer des pauvres gens C'est pas pour vous fâcher Il faut que je vous dise Ma décision est prise Je m'en vais déserter Depuis que je suis né J'ai vu mourir mon père J'ai vu partir mes frères Et pleurer mes enfants Ma mère a tant souffert Elle est dedans sa tombe Et se moque des bombes Et se moque des vers Quand j'étais prisonnier On m'a volé ma femme On m'a volé mon âme Et tout mon cher passé Demain de bon matin Je fermerai ma porte Au nez des années mortes J'irai sur les chemins Je mendierai ma vie Sur les routes de France De Bretagne en Provence Et je dirai aux gens:
« Refusez d'obéir Refusez de la faire N'allez pas à la guerre Refusez de partir » S'il faut donner son sang Allez donner le vôtre Vous êtes bon apôtre Monsieur le président Si vous me poursuivez Prévenez vos gendarmes Que je n'aurai pas d'armes Et qu'ils pourront tirer.
Boris Vian (Francia 1920– 1959)
O desertor Señor Presidente, escríbolle esta carta, que quizais lerá se ten tempo. Acabo de recibir a miña documentación militar para marchar á guerra antes do mércores á noite. Señor Presidente, non a quero facer, non estou neste mundo para matar a pobre xente Non é por enfadalo teño que dicirlle a miña decisión está tomada, vou desertar. Despois de nacer, vin morrer o meu pai , vin marchar os meus irmáns e chorar os meus fillos. Miña nai sufriu tanto. Ela está no nicho e búrlase das bombas
e búrlase dos vermes. Cando estaba preso roubáronme a muller, roubáronme a alma e todo o meu querido pasado Mañá, moi cedo, pecharei a porta aos anos mortos. irei polos camiños. Mendigarei a miña vida polas estradas de Francia, dende a Bretaña á Provenza e direille á xente: "Negádevos a obedecer, Negádevos a facela non vaiades á guerra negádevos a marchar” Se fai falta dar o seu sangue, vaia dar vostede o seu vostede que é tan santiño, Señor Presidente. Se vostede me persegue dea este aviso aos seus gardas que non levarei armas e que poderán disparar.
Marta Dacosta
Pel de ameixa
Parece innecesario falar de amor, ás veces, e construír poemas de corpos derrubados, de fume, de suor, de ventás apagadas, de líquidos encontros e seguras derrotas. Parece innecesario mais aínda transitan folios e máis folios, e libros ademais. Destrúen o silencio, de feble arquitectura, dos que calando amamos con terca intensidade. Parece innecesario falar de amor, ás veces, para esquecer sen saña as bandeiras do odio ou as vagas humildes de quen non ten futuro e nin pedir perdón por ignorar que somos.
La cigarra, Elena Walsh
Tantas veces me mataron, tantas veces me morí, sin embargo estoy aquÍ resucitando. Gracias doy a la desgracia y a la mano con puñal porque me mató tan mal, y seguí cantando. Cantando al sol como la cigarra después de un año bajo la tierra, igual que sobreviviente que vuelve de la guerra. Tantas veces me borraron, tantas desaparecí, a mi propio entierro fui solo y llorando.
Hice un nudo en el pañuelo pero me olvidé después que no era la única vez, y seguí cantando. Cantando al sol como la cigarra después de un año bajo la tierra, igual que sobreviviente que vuelve de la guerra. Tantas veces te mataron, tantas resucitarás, cuántas noches pasarás desesperando. Y a la hora del naufragio y la de la oscuridad alguien te rescatará para ir cantando. Cantando al sol como la cigarra después de un año bajo la tierra, igual que sobreviviente que vuelve de la guerra.
Lo grito aquí: ¡Paz! Rafael Alberti
Lo grito aquí: ¡Paz! Y lo grito llenas de llanto las mejillas. ¡Paz, de pie! ¡Paz! ¡Paz, de rodillas! ¡Paz hasta el fin del infinito! No otra palabra, no otro acento ni otro temblor entre las manos. ¡Paz solamente! ¡Paz, hermano! Amor y paz como sustento.
Desganas : Mario Benedetti .
Si cuarenta mil niños sucumben diariamente en el purgatorio del hambre y de la sed si la tortura de los pobres cuerpos envilece una a una a las almas y si el poder se ufana de sus cuarentenas o si los pobres de solemnidad son cada vez menos solemnes y más pobres ya es bastante grave que un solo hombre o una sola mujer contemplen distraídos el horizonte neutro pero en cambio es atroz sencillamente atroz si es la humanidad la que se encoge de hombros.
Chanson dans le sang-
Prévert
Il y a de grandes flaques de sang sur le monde
où s'en va-t-il tout ce sang répandu
Est-ce la terre qui le boit et qui se saoule
drôle de saoulographie alors
si sage... si monotone...
Non la terre ne se saoule pas
la terre ne tourne pas de travers
elle pousse régulièrement sa petite voiture ses quatre saisons
la pluie... la neige...
le grêle... le beau temps...
jamais elle n'est ivre
c'est à peine si elle se permet de temps en temps
un malheureux petit volcan
Elle tourne la terre
elle tourne avec ses arbres... ses jardins... ses maisons...
elle tourne avec ses grandes flaques de sang
et toutes les choses vivantes tournent avec elle et saignent...
Elle elle s'en fout
la terre
elle tourne et toutes les choses vivantes se mettent à hurler
elle s'en fout
elle tourne
elle n'arrête pas de tourner
et le sang n'arrête pas de couler...
Où s'en va-t-il tout ce sang répandu
le sang des meurtres... le sang des guerres...
le sang de la misère...
et le sang des hommes torturés dans les prisons...
le sang des enfants torturés tranquillement par leur papa et leur maman...
et le sang des hommes qui saignent de la tête
dans les cabanons...
et le sang du couvreur
quand le couvreur glisse et tombe du toit
Et le sang qui arrive et qui coule à grands flots
avec le nouveau-né... avec l'enfant nouveau...
la mère qui crie... l'enfant pleure...
le sang coule... la terre tourne
la terre n'arrête pas de tourner
le sang n'arrête pas de couler
Où s'en va-t-il tout ce sang répandu
le sang des matraqués... des humiliés...
des suicidés... des fusillés... des condamnés...
et le sang de ceux qui meurent comme ça... par accident.
Dans la rue passe un vivant
avec tout son sang dedans
soudain le voilà mort
et tout son sang est dehors
et les autres vivants font disparaître le sang
ils emportent le corps
mais il est têtu le sang
et là où était le mort
beaucoup plus tard tout noir
un peu de sang s'étale encore...
sang coagulé
rouille de la vie rouille des corps
sang caillé comme le lait
comme le lait quand il tourne
quand il tourne comme la terre
comme la terre qui tourne
avec son lait... avec ses vaches...
avec ses vivants... avec ses morts...
la terre qui tourne avec ses arbres... ses vivants... ses maisons...
la terre qui tourne avec les mariages...
les enterrements...
les coquillages...
les régiments...
la terre qui tourne et qui tourne et qui tourne
avec ses grands ruisseaux de sang.
Canción no sangue
Prévert
Hai grandes charcos de sangue no mundo
onde vai todo este sangue estendido
É a terra que o bebe e que se emborracha
graciosa borracheiragráfica” entón
tan sensata... tan monótona...
Non, a terra non se emborracha
a terra non xira ao revés
empurra regularmente o seu pequeno coche, as súas catro estacións
a chuvia... a neve...
a saraiba... o bo tempo ...
nunca está ebria
é apenas se se permite de cando en vez
un desgraciado pequeno volcán
Xira a terra
xira coas súas árbores... os seus xardíns... as súas casas...
xira cos seus grandes charcos de sangue
e todas as cousas vivas xiran con ela e sangran...
A ela, ela dálle igual.
a terra
xira e todas as cousas vivas se poñen a berrar
A ela, ela dálle igual.
Xira
non para de xirar
e o sangue non para de fluír...
Onde vai todo este sangue estendido
o sangue dos homicidios... o sangue das guerras...
o sangue da miseria...
e o sangue dos homes torturados nas prisións...
o sangue dos nenos torturados tranquilamente polo seu papá e a súa mamá...
e o sangue dos homes que sangran da cabeza
nas cabanas...
e o sangue do louxeiro
cando esvara o louxeiro e cae do tellado
Tanto é o sangue que chega e que flúe a mares
co que acaba de nacer... co neno novo...
a nai que berra... o neno chora...
o sangue flúe... a terra xira
a terra non para de xirar
o sangue non para de fluír
Onde vai todo este sangue estendido
o sangue dos apaleados...dos humillados...
dos suicidas...dos fusilados...dos condenados...
e o sangue dos que morren así... por accidente.
Pola rúa pasa un ser vivo
con todo o seu sangue dentro
de súpeto velaquí que morre
e todo o seu sangue está fóra
e os outros seres vivos fan desaparecer o sangue
levan o corpo
pero é testán o sangue
e alí onde estaba o morto
moito máis tarde moi negro
un pouco de sangue esténdese aínda..
sangue callado
óxido da vida ferruxe dos corpos
o sangue callado como o leite
como o leite cando xira
cando xira como a terra
como a terra que xira
co seu leite... coas súas vacas...
cos seus seres vivos... cos seus mortos...
a terra que xira coas súas árbores... os seus seres vivos... as súas casas...
a terra que xira cos matrimonios...
cos enterros...
coas cunchas...
cos exércitos...
a terra que xira e que xira e que xira
cos seus grandes regueiros de sangue.
Traducción Luz Jares
Familiale
La mère fait du tricot
Le fils fait la guerre
Elle trouve ça tout naturel la mère
Et le père qu'est-ce qu'il fait le père?
Il fait des affaires
Sa femme fait du tricot
Son fils la guerre
Lui des affaires
Il trouve ça tout naturel le père
Et le fils et le fils
Qu'est-ce qu'il trouve le fils?
Il ne trouve rien absolument rien le fils
Le fils sa mère fait du tricot son père des affaires lui la guerre
Quand il aura fini la guerre
Il fera des affaires avec son père
La guerre continue la mère continue elle tricote
Le père continue il fait des affaires
Le fils est tué il ne continue plus
Le père et la mère vont au cimetière
Ils trouvent ça tout naturel le père et la mère
La vie continue la vie avec le tricot la guerre les affaires
Les affaires la guerre le tricot la guerre
Les affaires les affaires et les affaires
La vie avec le cimetière.
Familiar
Jacques Prévert
A nai calceta
O fillo fai a guerra
Atopa iso natural a nai
E o pai que fai o pai?
Fai negocios
A súa muller calceta
O seu fillo a guerra
El os negocios
Atopa iso natural o pai
E o fillo e o fillo
que pensa o fillo?
Non pensa nada absolutamente nada o fillo
O fillo a súa nai calceta o seu pai os negocios el a guerra
Cando remate a guerra
Fará negocios co seu pai
A guerra continúa a nai segue calcetando
O pai segue cos negocios
Matan o fillo xa non continúa máis
O pai e a nai van ao cemiterio
Atopan iso natural o pai e a nai
A vida continúa a vida coa calceta a guerra os negocios
Os negocios a guerra a calceta a guerra
Os negocios os negocios e os negocios
A vida co cemiterio.
Traducción Luz Jares
Luz Fandiño
Baixo a tortura arrincaredes mesmo falsas
confesións, que escoitar
vós queredes, mais non poderedes
escudriñar nos intrincados
recunchos do subconsciente
candente lava de volcán,
crisol, onde se templan as ideas das máis
e dos máis insubmisos e valentes, ideas, ás que temedes.
esas ideas farán medrar ideais,
armas que combaterán a vosa feroz barbarie.
A mão humana vai sim, dedicar-se à Paz. Plantará a Paz entre os povos, mostrar a saída, ensinar a Verdade, E acabará o tempo da incerteza... E a Paz florescerá! Espalhar-se-á pela Terra, criará a harmonia... E todos os povos do Mundo se sentarão a mesma mesa... Cada dedo um Continente, um Rio, uma Floresta, Cada dedo uma Montanha, um Animal, um Vegetal, Cada dedo é o vento, que sibila na passagem, É um Homem, uma mulher, indissolúveis... ma família humana! E a mão aberta, a mão humana, pelos seus sulcos, sangrará... E construirá... Mãos humanas, certeza - reconstruindo a Paz...
Delasnieve Daspet (Embaixadora do Brasil doMovimento Poetas Do Mundo )
A TERRA ESTRÉITASE PARA NÓS MAHMUD DARWISH
(Palestina 1941-2008)
A terra estréitase para nós. Amoréanos na última pasaxe e desprendémonos dos nosos membros para pasar. A terra esprémenos. Ah, se fósemos o seu trigo para morrer e renacer! Ah, se fose nosa nai para apiadarse de nós! Ah, se fósemos imaxes de rochas que o noso soño portase cal espellos! Vimos os rostros dos que matará o último de nós na última defensa da alma. Choramos o aniversario dos seus fillos. vimos os rostros dos que botarán aos nosos fillos polas ventás deste último espazo. Espellos que pulirá a nosa estrela. Onde iremos despois das últimas fronteiras? Onde voarán os paxaros despois do último ceo? Onde durmirán as plantas despois do último aire? Escribiremos os nosos nomes con vapor tinguido de carmesí, cortaremos a man ao canto para que o complete a nosa carne. Aquí morreremos. Aquí, na última pasaxe. Aquí ou aí... o noso sangue plantará as súas oliveiras.
[…] queremos sosego neste país non quedar con medo queremos dar orgullo a este país non quedar mareados nenos pequenos a chorar sen entender nada queremos seguir con este país man con man espertei pola mañá a miña nai asustada mozos bombardeáronse os meus ollos non daban crédito os meus oídos non escoitaron poder aos vinte anos perder a vida queremos vivir en paz e traballar o país isto non é islam quen é marroquí que se erga isto non é noso deixar as tonterías e vaiamos todos traballar o país quen sexa musulmán que se erga isto está en contra da nosa relixión esperamos ata cando osmozos van entender e enterarse e enterarse […]
Lección de debuxo Nizam Qabbani
(Siria) O meu fillo coloca fronte a min a súa caixa de pintura e pídeme que lle debuxe un paxaro. Mergullo o pincel en cor gris e debuxo un cadrado con pechaduras e barrotes. O abraio enche os seus ollos: "...Pero esta é unha cadea, pai, ¿non sabes cómo debuxar un paxaro?" E eu dígolle: "Fillo, perdóame. Esquecín a forma dos paxaros". O meu fillo coloca fronte a min o seu caderno de debuxo e pídeme que lle debuxe unha espiga de trigo. Termo da pluma e debuxo unha pistola. O meu fillo búrlase da miña ignorancia e exclama: "¿Acaso non coñeces, pai, a diferenza entre una espiga de trigo e unha pistola?" Eu dígolle: "Fillo, acostumaba coñecer as formas das espigas de trigo, a forma da peza de pan, a forma da rosa, pero nestes duros tempos as árbores da fraga uníronse á milicia e a rosa padece obtusas fatigas neste tempo de espigas armadas, de paxaros armados, de cultura armada e relixión armada, non podes comprar unha peza de pan sen encontrar una pistola dentro, non podes coller unha rosa no campo sen que che crave as súas espiñas na face, non podes comprar un libro que non estoupe nas túas mans".
O meu fillo senta a carón da miña cama E pídeme que lle recite un poema, unha bágoa cae dos meus ollos á almofada. O meu fillo próbaa, abraiado, dicindo: "¡Pero esta é unha bágoa, pai, non un poema!" E eu dígolle: "Cando medres, meu fillo, e leas o diván de poesía árabe, descubrirás que a palabra e a bágoa son irmás e o poema árabe non é máis que unha bágoa chorada polos dedos que a escriben". O meu fillo pon as súas plumas, a súa caixa de xiz fronte a min e pídeme que lle debuxe unha patria. Entón o pincel treme nas miñas mans E bótome a chorar.
Peço a Paz
Casimiro de Brito
Peço a paz e o silêncio
A paz dos frutos e a música
de suas sementes abertas ao vento
Peço a paz e meus pulsos traçam na chuva
um rosto e um pão Peço a paz
silenciosamente a paz a madrugada em cada ovo aberto
aos passos leves da morte A paz peço
a paz apenas o repouso da luta no barro das mãos uma língua sensível ao sabor do vino
a paz clara a paz quotidiana
dos actos que nos cobrem de lama e sol
Peço a paz e o silêncio
Recordatorio Gianni Rodari, escritor italiano
(1920-1980)
Hai cousas que facer todos os días: bañarse, estudar, xogar, pór a mesa, ao mediodía. Hai cousas que facer na noite: pecha os ollos, soño, ter soños para soñar, oídos para oír. Hai cousas para non facer nunca, día ou de noite, nin por mar nin por terra: por exemplo, a guerra.
Eduardo Galeano, escritor uruguaio
Soñan as pulgas con mercar un can e soñan os ninguén con saír de pobres, que algún máxico día chova de súpeto a boa sorte, que chova a fío a boa sorte; pero a boa sorte non chove onte, nin hoxe, nin mañá, nin nunca, nin en chuvisquiña cae do ceo a boa sorte, por moito que os ninguén a chamen e aínda que lles pique a man esquerda, ou se levanten co pé dereito, ou come-cen o ano cambiando de vasoira. Os ninguén: os fillos de ninguén, os donos de nada. Os ninguén: os ningúns, os ninguneados, correndo a lebre, morrendo a vida, puteados, reputeados: Que non son, aínda que sexan. Que non falan idiomas, senón dialectos. Que non profesan relixións, senón supersticións. Que non fan arte, senón artesanía. Que non practican cultura, senón folclore. Que non son seres humanos, senón recursos humanos. Que non teñen cara, senón brazos. Que non teñen nome, senón número. Que non figuran na historia universal, senón na crónica vermella da prensa local. Os ninguén, que custan menos que as bala que os mata.
Eugénio de Andrade, poeta portugués
É urgente o amor.
É urgente um barco no mar.
É urgente destruir certas palavras, ódio, solidão e crueldade,
alguns lamentos, muitas espadas.
É urgente inventar alegria, multiplicar os beijos, as searas, é urgente descobrir rosas e rios
e manhãs claras.
Cai o silêncio nos ombros e a luz impura, até doer.
É urgente o amor, é urgente permanecer.
PROCURAMOS A PAZ NO MONTE CARRASCO
Estamos en tempos de crise
Porén no Carrasco estamos a procurar a Paz.
O control dos bancos nas nosas vidas
Porén no Carrasco estamos a procurar a Paz.
A xente sen casa
Porén estamos a procurar a Paz.
As Preferentes
Porén estamos a procurar a Paz.
a perda dos dereitos laborais
Porén estamos a procurar a Paz.
os ERES nas empresas
Porén estamos a procurar a Paz.
os corruptos no poder
Porén estamos a procurar a Paz.
as rebaixas dos salarios
Porén estamos a procurar a Paz.
a supresión das axudas domiciliarias
Porén estamos a procurar a Paz.
a xente que està a pedir na rúa
Porén estamos a procurar a Paz.
as desigualdades sociais
Porén estamos a procurar a Paz.
as primas de risco
Porén estamos a procurar a Paz.
a especulación económica
Porén estamos a procurar a Paz.
Os recortes en sanidade
Porén estamos a procurar a Paz.
Porén estamos a procurar a Paz.
Por os que teñen que emigrar
Porén estamos a procurar a Paz.
os recortes en educación
Porén estamos a procurar a Paz.
as noticias do xornal
Porén estamos a procurar a Paz.
o medo que nos meten no corpo
Porén estamos a procurar a Paz.
