Uxío Novoneyra queríalle moito á súa terra do Uxío Novoneyra queríalle moito á súa terra do Uxío Novoneyra queríalle moito á súa terra do Uxío Novoneyra queríalle moito á súa terra do Courel. Alí pasou a súa infancia e logo, cando Courel. Alí pasou a súa infancia e logo, cando Courel. Alí pasou a súa infancia e logo, cando Courel. Alí pasou a súa infancia e logo, cando xa era maior, tivo que pasar alí nove longos xa era maior, tivo que pasar alí nove longos xa era maior, tivo que pasar alí nove longos xa era maior, tivo que pasar alí nove longos

anos enfermo e convalencente dunha pleuresía. anos enfermo e convalencente dunha pleuresía. anos enfermo e convalencente dunha pleuresía. anos enfermo e convalencente dunha pleuresía. Finalmente volveu vivir alí para cuidar dos pais Finalmente volveu vivir alí para cuidar dos pais Finalmente volveu vivir alí para cuidar dos pais Finalmente volveu vivir alí para cuidar dos pais

xa mayores. Alí naceron os seus fillos...xa mayores. Alí naceron os seus fillos...xa mayores. Alí naceron os seus fillos...xa mayores. Alí naceron os seus fillos...

Estes poemas son da época da enfermidade. Estes poemas son da época da enfermidade. Estes poemas son da época da enfermidade. Estes poemas son da época da enfermidade. Escollemos os que falan da casa: de dentro da Escollemos os que falan da casa: de dentro da Escollemos os que falan da casa: de dentro da Escollemos os que falan da casa: de dentro da

casa. Sobre todo, falan do seu cuarto e da casa. Sobre todo, falan do seu cuarto e da casa. Sobre todo, falan do seu cuarto e da casa. Sobre todo, falan do seu cuarto e da lareira.lareira.lareira.lareira.

O que fixemos foi escribir nós outros diferentes O que fixemos foi escribir nós outros diferentes O que fixemos foi escribir nós outros diferentes O que fixemos foi escribir nós outros diferentes pero co mesmo sentimento.pero co mesmo sentimento.pero co mesmo sentimento.pero co mesmo sentimento.

Nenos e nenas de 6ºB

CEIP Milladoiro. Malpica Letras Galegas 2010

Fiandeira namorada que fías detralo lume

cos ollos postos nas chamas roxiñas, brancas i azules.

Fiandeiriña que fías

nas noites de longo inverno as liñas máis delgaditas cos fíos do pensamento.

Cai a neve quedo fora riba dos teitos calada mentres ti fias e soñas nunha cousiña lonxana.

O noso poema fala dunha rapaza que fía a carón do lume mentres pensa no seu amor. Nós fixemos estes que ides ler:(Guio, Rosana, Jorge)

Pombiña dos meus amores ves voando onda min

ti andas mirando as crías e eu miro para ti.

Pombiña que voas baixo nas noites de primavera

pousas xunto á miña fiestra, miras a miña tristeza.

Cai a choiva quedo fora

riba do niño calada: mentres ti coidas dos ovos

eu penso nesa rapaza.

Jorge Agrasar

Lume das noites de inverno cando soa estou sen ti traeme ó pensamento o día que te coñecín.

Lume da miña lareira, lume da miña paixón canto a túa presenza

con todo o meu corazón!

Lume da miña lareira que quentas o meu fogar

non deixes que veña o frío trae ó meu home do mar!

Rosana Varela Fariña

Vou buscar leña ó bosque

escuro e moi lonxano sen pensar a onde vou

e sen pensar no que fago.

Lady Giomara

Esto si é chover e ventare! que noite pra mariñeiros e

caminantes!

Metidiño na camiña tapadiño hastr´as orellas

sinto zapicar as beiras entr´o vento que axubría.

Aquí, Uxío conta un momentiño pequeno no seu cuarto. Unha sensación. Eu fixen este outro: (Zas)

Estou metidiño na cama Vendo chover e ventar

Cunhas mantiñas de lana O frío non me ha de entrar.

Estou metidiño na cama Escoitando como chove

perdendo as esperanzas: Non poderei ir ó Grove! Vou poñer máis mantas

Por ver se curo.

Martín Zas

Meu coarto onde teño o tempo pechado! Días de tódolos días! A miña galvana sabe o fin da vida. Como se xa todo fora unha cousa pasada. O ramallo de prata dibuxado na cama. Os ollos dos cuadros ollando sempre pro meu lado… As figuras de madeira nas contras e no faio. As regueiras de sarrio das goteiras pola parede abaixo. A porta pechada. A lacena entraberta. O espello sólo naquelo que retrata… Tempo que encorga onde ún afonda e non afoga.

Tanto tempo e tantos días de inverno. Tanta soidade. A enfermidade… Uxío conta de que lle serve o seu cuarto. Parece un refuxio. Nós fixemos estes: (Ceci, Miguel)

O meu cuarto está para vivir aínda que din

que só é para durmir.

No meu cuarto vexo chover

quentiña na cama: Tempo de lecer!

Enferma no meu cuarto:

Soñar. Unha vez curada:

Disfrutar.

Vou para o cuarto: estou anoxada. Fora, non berro.

dentro: desesperada!

Cecilia Varela

Estou só no meu triste cuarto.

A única maneira de refuxiarme é estar calado.

A rabia, a carraxe unha tras da outra Todas me enchen

ata estoupar.

Pegarlle á almofada é a última forma

de deixar sair o enfado ou senón, esconderme no faiado.

Miguel Vázquez

Deitado sin forzas e sin ganasDeitado sin forzas e sin ganasDeitado sin forzas e sin ganasDeitado sin forzas e sin ganas de me erguerde me erguerde me erguerde me erguer

nin de estar na camanin de estar na camanin de estar na camanin de estar na cama nada me chama dentro nin fora.nada me chama dentro nin fora.nada me chama dentro nin fora.nada me chama dentro nin fora.

Os ollos teinOs ollos teinOs ollos teinOs ollos tein unha ollada longa sen ida nin volta.unha ollada longa sen ida nin volta.unha ollada longa sen ida nin volta.unha ollada longa sen ida nin volta.

Outra vez no seu cuarto, tirado na cama, canso, vendo pasar os días…Aburrido. Nós lembramos cando eso nos pasa e fixemos estes: (Daniel, Aitor)

Cansado, sen forzas e sen ganas de traballar

nin de estar na casa nada me calma nin dentro nin fora.

A boca non ten unha larpeirada, nin chocolate...nin nada!

Daniel Carril

Estou no meu cuarto castigado sen ganas de facer nada

nin de sair nin de estar na cama.

Os ollos miran ás estrelas con esperanza.

Aitor Vilas

LUA da xeada!LUA da xeada!LUA da xeada!LUA da xeada! Faise brasa a leña da regoadaFaise brasa a leña da regoadaFaise brasa a leña da regoadaFaise brasa a leña da regoada faise cinsa a brasafaise cinsa a brasafaise cinsa a brasafaise cinsa a brasa degráñase o millodegráñase o millodegráñase o millodegráñase o millo fíase o liño mada a madafíase o liño mada a madafíase o liño mada a madafíase o liño mada a mada ca luz do murillo.ca luz do murillo.ca luz do murillo.ca luz do murillo. O fuso de lonxe. O fuso de lado.O fuso de lonxe. O fuso de lado.O fuso de lonxe. O fuso de lado.O fuso de lonxe. O fuso de lado. A roca á illarga. O corpo delgado.A roca á illarga. O corpo delgado.A roca á illarga. O corpo delgado.A roca á illarga. O corpo delgado. Fiaraza a fiarazaFiaraza a fiarazaFiaraza a fiarazaFiaraza a fiaraza faise a barazafaise a barazafaise a barazafaise a baraza baraza a barazabaraza a barazabaraza a barazabaraza a baraza faise o nuvelofaise o nuvelofaise o nuvelofaise o nuvelo nuvelo a nuvelonuvelo a nuvelonuvelo a nuvelonuvelo a nuvelo faise o mantelo.faise o mantelo.faise o mantelo.faise o mantelo.

O poema que escollemos fala sobre os sentimentos de Uxío cando, sentado a carón da lareira, concéntrase en ver fiar; un dos labores que se fai darredor dela nas noites do inverno longo e frío. E nós falamos das nosas (David e Jessi)

A leña non arde ben. Eu teño moito frío. A avoa acabou as historias. Vou para a cama: Paso a paso o corredor Metro a metro o cuarto Por fin: a caloriña das sabas.

Jessica Mtnez.Casal

Vai buscar a fóra a leña para o lume prender ten coidado no camiño a ver se che vai caer! O lume prendido. O lume quentado... no inverno é millor estar ó seu lado. O lume prendido vai quentando o forno, perto da lareira debullamos todos. Gran a gran faise a fariña. Fariña a fariña faise a masa Masa a masa Faise o pan Con calma: O olor da alma!

David Muiño

A CASA DE PARADAA CASA DE PARADAA CASA DE PARADAA CASA DE PARADA A casa de pedra e cal vellaA casa de pedra e cal vellaA casa de pedra e cal vellaA casa de pedra e cal vella

----solaina e ventanas prá serrasolaina e ventanas prá serrasolaina e ventanas prá serrasolaina e ventanas prá serra---- feita fai cen anos á miña maneira.feita fai cen anos á miña maneira.feita fai cen anos á miña maneira.feita fai cen anos á miña maneira.

Uxío fala do amor que ten pola súa casa. Nós falamos das nosas: (Eva, Julián, Diego e Fani)

A casa de pedra é moi vella ventás de madeira e cachos de

tella. Feita hai moitos anos

cada ún á sua maneira.

Diego Arantón

A miña casa é grande longa coma unha muiñeira nela, viviría a vida enteira

Eva Ruibal

Casa que es tan antiga, lembranzas por todos lados...

A cama, a lareira... Recunchos nos que agocharnos!

Fani

A casa de laxes e cal antiga porta e ventás de maderia escura feita fai setenta anos pola miña

avoa.

Julián Varela

Ando limpando a casa de cacharros e trastos

lacenas e faios sen deixar rechubazo.

Ando a tocarlle as maos ós antepasados.

Cando lle morreron os pais, Uxío herdou a casa e tivo que andar a poñer orde nas cousas, nos mobles, na roupa… andar a recoller, gardar, tirar… E fixo este poema. Nós pensando en facer algo semellante, escribimos estoutros: (Christian, Caamaño, Irene, Andrea)

Ando limpando o meu cuarto de xoguetes e trastos,

algúns estan estragados. Ando quitarlle sitio ao pasado. Ando a facerlle sitio ao traballo.

Andrea Suarez

Ando limpado a casa de arriba abaixo

Lacenas e cuartos sen deixar rechubazo

Ando a suar con todo o arranxo.

Martin Caamaño

Ando limpando a casa de cacharros e trastos,

Lacenas e faios sen deixar rechubazo.

E ata me revivo a min mesma

Irene Mosqueira

Ando limpando a habitación porque polvo vin.

Caixons e armarios sen deixar rechubazo.

Ando a sacarlle traballo a mamá por fin.

Christian Varela