O CASAL (ESTACAS)

MÓNICA CAMPOS REBOREDO 3ºA

O CASAL

Esta fotografía pertence ao Casal.

Cremos que lle puxeron ese nome

debido a que Casal significa

pequeno grupo de casas.

Nesta aldea o que mais abunda son

as árbores, as veigas e os hórreos. A

maioría das casas teñen hórreo.

Aquí viven arredor de 100

habitantes. Non hai moita ganderia,

só alguns veciños se dedican á

agricultura e a maioría ten traballos

lonxe das súas , na construción, nos

servizos ou na industria. Aquí non

hai traballo, e a maioría da xente

marcha desta aldea para outros

lugares, e cada vez hai menos novos

e máis xente maior.

Aquí non hai ruido, respírase

tranquilidade. Este seria un lugar

perfecto para pasar uns dias

descansando.

A IGREXA DA PARROQUIA DE ESTACAS

A esta igrexa veñen os veciños de O Casal,

de Magán, Vilameán, Bragaña e da Torre, a

escoitar misa. Anque os de Magán teñen

unha igrexa ali, debido a que o cura non

podía dar misa nos dous lugares decidiuse

que seria aquí onde darían misa.

Esta entre o cemiterio e unha carballeira

onde se celebra unha festa todos os anos o

29 de xullo. Non ten moito valor artístico. O

seu campanario, como todos, está pegado á

igrexa. Antigamente a sacristán tiña que

subir ao campanario por unhas escaleiras de

caracol nas que non se vía nada e había ata

morcegos. Agora limpouse e non hai bechos.

A ESCULTURA DE SANTA BÁRBARA

Esta é unha escultura de Santa Bárbara. Non sei de que ano é, pero está aí desde que teño memoria.

Está situada encima da porta da igrexa, feita de granito. Non se sabe quen foi o escultor. Nunca sufriu un altercado nin se tivoo que reparar.

Esta escultura tense que limpar a man por iso os veciños utilizan un escada pois esta nun sitio que sen ela non se podería acceder.

Esta é a única escultura que hai fóra da igrexa. Dentro da igrexa hai moitas máis.

UN CRUCEIRO ANTIGO

Este cruceiro é o máis antigo do lugar. Fíxose entre 1800 e 1810. Está situada nunha carballeira a carón da igrexa, da que antes falamos. Aquí celébrase a misa de Ramos.

Este cruceiro límpase todos os anos para o Día dos Defuntos. Ocúpanse de facelo os veciños.

Está rodeado de carballos e en outono moitas veces non se ve a base de tan cheo de follas das árbores que está.

Tivo que repararse unhas cuantas veces debido a que o vento o rachou xa hai bastante tempo. O muro que se percibe detrás é o da reitoral da que falaremos máis tarde, é o muro de adiante é da igrexa. Esta cheo tamén de flores que os veciños plantaron para embelecer o lugar.

A REITORAL

Na casa reitoral vive o sacerdote da

parroquia. Nesta casa dábase

catequese, hoxe dáse na igrexa.

O hórreo é enorme e detrás hai un

pombal. O hórreo ten sete claros e é

o máis grande do Concello,

amosándonos o poder económico

que tiña a Igrexa. Tamén destaca

por estar construído en pendente.

Nesta casa rodáronse varias

escenas dunha pélicula onde os

veciños foron extras e só tiñan que

facer que choraban.

Na horta teñen todo tipo de árbores

froiteiras, como maceiras, pereiras,

nogueiras, etc. Tamén teñen

animais coidados polo sacerdote e

o sacristán. Na casa ten que haber

polo menos unhas vintecinco

habitacións. Ten dous portais para

entrar. Está situada ao sur da

igrexa.

A CARBALLEIRA DE ESTACAS

Esta é unha das dúas carballeiras que

hai en Estacas. Esta a carón da

igrexa, e aquí onde fan a festa do

Santo Cristo o 29 de xullo.

As mesas de pedra son xa antigas,

estan aí desde que teño memoria.

Ao lado hai un palco onde o día

de Ramos, o sacerdote, tras

pasar polo cruceiro di a misa.

Unha das árbores que máis me gusta

é o da dereita. Aquí e onde se

poñen as orquestras o día da

festa. Ao fondo hai unha costa

que é unha das subidas ao

calvario, un lugar elevado donde

se dá a misa ao Santo Cristo.

Esta rodeado por árbores e pola

igrexa.

O CALVARIO

• Este é o calvario donde se celebra

todos os anos o Santo Crito, unha misa

en honor a San Fins de Estacas.

• Nese mesa ponse o sacerdote da

parroquia e dous máis. Esa mesa

previamente adórnase con centros de

frores e un mantel. O corredor que hai

diante tamén se adorna con flores de

facendo debuxos coma cruces,

persoas… Este traballo realízano uns

días antes os veciños aos que lle

toque, cada ano tócalle a veciños

diferentes. Na festa canta o coro da

parroquia que esta formado por

veciñas de toda Estacas. E

acompáñaas unha banda que é

contratada. Esta rodeada de

eucaliptos moi antigos.

EUCALIPTOS CENTENARIOS

Estes eucaliptos están situados xunto ao calvario. Son moi antigos, segundo os anciáns teñen polo menos uns cen anos. Hai polo menos uns cincuenta e son moi altos e grosos.

Os eucaliptos son utilizados máis para dar sombra que para outra cousa. Decidin poñelos porque me parecen moi bonitos. O día da Santo Cristo os veciños utilizan as súas follas parta realizar os traballos.

CARBALLEIRA DO CASAL

Este e o lugar de encontro de maiores maís que de moz@s, debido a que non hai moitos e os poucos que quedan reúnense no meu ‘curruncho favorito’, unha mesa da Serreira.

Aquí celebrabase o San Xoan. Os mais pequenos veñen a xogar aquí. A esquerda da fotografía, aínda que non se aprecia, está a parada do autobús onde de luns a venres o esperamos os alumnos do Casal.

Os bancos non son moi antigoos, terán como moito uns cinco anos. A canastra do fondo esta rota. Os columpios puxéronse canda os bancos. O cruceiro que aparece é aínda máis recente que os bancos.

O MEU CURRUNCHO FAVORITO

•

Este é o meu curruncho favorito porque é tranquilo e non está moi alto. Tamén hai arbores. A mesa e os bancos puxéronse hai pouco tempo, haberá uns catro anos.

Antes sentabámonos nunhas pedras que había. Aquí reunímonos os rapaces, tanto do Casal como doutras aldeas que veñen onda nós. É un sito bastante tranquilo, para reflexionar.

Ao fondo e a dereita hai casas. A esquerda, tras baixar unhas escaleiras atópase un sitio onde antes xogabamos ao fútbol, agora imos a un campo que hai detrás da carballeira. En outono as follas dos carballos invaden o chan impedindo ver o que hai debaixo das numerosas follas de carballo.

UNHA CASA BONITA

Esta casa paréceme bonita porque é unha das máis antigas. Fíxose polo ano 1930, obra dun emigrante que tivo que ir a Arxentina para conseguir diñeiro para facer a casa.

Aínda que por dentro foi modificada, no exterior non se tocou a penas nada. Na súa horta hai un hórreo e un pozo artesán que foron reformados. A lareira non se cambiou, pero tívose que trasladar a outro lado da eira por non haber sitio no interior da casa. Está nun cuberto.

Na horta hai árbores que se plantaron canda a casa. Hai animais coma o que se ‘colou’ na foto, hai máis pero non se ‘coaron’.

OUTRA CASA BONITA

Esta é outra das casa que me parece bonita. Esta casa, ao contrario ca outra, foi reformada tanto por dentro coma por fóra.

Nesta casa, por desgraza, xa non vive ninguén, pois a súa dona faleceu hai un ano. Na reforma puxeron o muro mais a cancela, antigamente por aí entraba o carro.

Na fotografia non se ve, pero está pegada a outra casa polo lada esquerdo. Esta non ten nin lareira, nin pozo. O que ten en común coa outra é que na súa horta tamen hai un montón de árbores froiteiras.

UNHA CASA MENOS BONITA

Esta vai ser a única casa que non me gusta, porque o resto de casas que hai no Casal gústanme todas. Elixina porque unha parte da casa que se ve na fotografía está construída con ladrillos á vista. Non se integra co resto das casas e co lugar.

A fachada tamén está feita cuns poucos ladrillos e pedras. O seu dono non vive todos os días nela, só os fins de semana e nas vacacións. Nesta casa tampouco hai pozo nin lareira. Non é moi antiga.