CASTELAO

CASTEL

AO 1886-

1950

Castelao neno, no medio, cos seus irmáns

Coa súa familia en Arxentina pouco antes de regresar a Galicia

“Un pobo sometido á

loita de dous idiomas

acaba por non saber

expresar o que sente.”

Coa súa muller

Febreiro 1909

“A superioridade non

está no idioma que

se fala; está no que

se sabe, no que se di

e no que se fai.”

Primeira audición do programa de radio: Recordando a Galicia. En Buenos Aires 1945

“Val máis unha terra con

albres nos montes que un

Estado con ouro nos

bancos”

“Se aínda somos diferentes

e capaces de existir non é

máis que por obra e gracia

do idioma.”

“O verdadeiro

heroísmo consiste en

trocar os anceios en

realidades e as ideas

en feitos”

Buenos Aiires. Agosto 1940

Castelaopintor e

debuxante

“Eu ben quixera que o meu Arte rise con esa risa dos meniños, dos bos, dos sans e dos felices; mais coma humorista galego, fondamente e sinceiramente galego, teño que afogar as miñas risas diante dunha verdade que chora”

(Humorismo, debuxo humorístico e caricatura)

Regreso do indiano

Neno das piñas

Cego

Os cegos

O cego de Padrenda

Mariñeiros

Vento mareiro

A tentación de Colombina

Nena con cabuxa

Moza con cabuxa

Labrega con neno

DEBUXOS DE

NEGROS

ATILA EN GALICIA

GALICIA

MÁRTIR

COUSAS

DA VIDA

Castelao narrador

sentimentos

virtudes

defectos

Castelo reflicte na súa obra

do pobo galego

Utiliza un humorismo

transgresor satíricoe

O seu humorismo con frecuencia é utilizado para tapar a dor, para

suavizala.

“Debaixo do humorismo hai sempre unha grande dor; por iso no ceo non hai humoristas”

Mark Twain

Os seus textos buscan a complicidade do

lector que, para comprendelos, precisa

da intelixencia e da reflexión.

Grande capacidade de penetración

na psicoloxía dos personaxes,

tomados da sociedade galega,

pero case sempre con dimensión

universal.

Un ollo de vidro

1922

192619291934

1934

1934

Castelao

ensaísta

1944

Composto por :

Adro

Libro primeiro

Libro segundo

Libro terceiro

Libro cuarto

MEU PONTEVEDRA , por Castelao

Eu vivín longos anos de ledicia en Pontevedra, aferrado a fermosura dos seus arredores, coma quen no pode desprenderse dos brazos mornos dunha noiva. Eu débolle a Pontevedra o mellor da miña vida e agora padezo saudades da súa paisaxe, tristuras de non vela y espranzas de retornar a ela.

Fragmentos de : MEU PONTEVEDRA

Penso que si morrese no desterro, os meus osos non se deixarían consumir até que algún anaquiño d-eles chegase a Pontevedra, entón a miña alma cantaría gozosa este cantar:

Xa morrín, xa me enterreí,E agora xa estou esquí,Nin a terra me comía,

sen desprenderme de ti.