Música: Albinoni. Concierto nº 8, en sol menor. LargoPresentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.Amundarain.

José Antonio PagolaRede evanxelizadora BUENAS NOTICIASSementa coa fe e a confianza de Xesús. Pásao.

13 de xullo de 201415º Tempo ordinario (A)

Mateu 13, 1 - 23

Ao rematar o relato da parábola do sementador, Xesús fai esta chamada: “O que teña oídos para

oír, que oia”.

Pero, en que temos que reflexionar? Pero, en que temos que reflexionar? No sementador? Na semente?No sementador? Na semente?

Nos diferentes terreos?Nos diferentes terreos?

Pídesenos que prestemos moita atención Pídesenos que prestemos moita atención á parábola.á parábola.

Tradicionalmente, os cristiáns témonos

fixado case exclusivamente nos terreos en que cae a

semente, para revisar cal é a nosa actitude ao

escoitar o Evanxeo.

Con todo é importante prestar atención ao

sementador e ao seu modo de sementar.

É o primeiro que di o relato: “Saíu o

sementador a sementar”. Faino cunha

confianza sorprendente. Sementa de

maneira abundante.

A semente cae e cae por A semente cae e cae por todas partes, incluso onde todas partes, incluso onde

parece difícil que a semente parece difícil que a semente poida xermolar. poida xermolar.

Así o facían os campesiños Así o facían os campesiños de Galilea, que sementaban de Galilea, que sementaban

incluso ao bordo dos incluso ao bordo dos camiños e en terreos camiños e en terreos

pedrosos.pedrosos.

Á xente non lle é difícil identificar

o sementador. Así sementa Xesús a

súa mensaxe. Veno saír todas as

mañás a anunciar a Boa Nova de Deus.

Sementa a súa Palabra entre a xente sinxela que o

acolle, e tamén entre os escribas e fariseos que o

rexeitan. Nunca se desalenta.

A súa semente non será estéril.

Desbordados por unha forte crise relixiosa, podemos pensar que o Evanxeo perdeu a súa

forza orixinal e que a mensaxe de Xesús xa non ten garra para atraer a atención do home ou

da muller de hoxe.

Certamente, non é o momento de “recoller” éxitos chamativos, senón de

aprender a sementar sen desalentarnos, con máis humildade e verdade.

Non é o Evanxeo o que perdeu

forza humanizadora,

somos nós os que o estamos

anunciando con unha fe

débil e vacilante.

Non é Xesús o que perdeu poder de Non é Xesús o que perdeu poder de atracción. atracción.

Somos nós os que o desvirtuamos Somos nós os que o desvirtuamos coas nosas incoherencias e coas nosas incoherencias e

contradicións.contradicións.

O Papa Francisco di que, cando O Papa Francisco di que, cando un cristián non vive unha adhesión forte a Xesús,un cristián non vive unha adhesión forte a Xesús,

“ “axiña perde o entusiasmo e deixa de estar axiña perde o entusiasmo e deixa de estar seguro do que transmite, fáltalle forza e paixón. seguro do que transmite, fáltalle forza e paixón.

e unha persona que non está convencida, entusiasmada, segura, e unha persona que non está convencida, entusiasmada, segura, namorada non convence a ninguén”.namorada non convence a ninguén”.

Evanxelizar non é propagar unha doutrina, senón facer presente no medio da sociedade e no corazón das

personas a forza humanizadora e salvadora de Xesús. E isto non se pode facer de calquera maneira.

O máis decisivo non é o número de predicadores, catequistas e ensinantes de relixión, senón a

calidade evanxélica que poidamos irradiar os cristiáns. Que contaxiamos?

Indiferenza ou fe convencida?Mediocridade ou paixón por unha

vida máis humana?

Sementar

Ao rematar o relato da parábola do sementador, Xesús fai esta chamada: “O que teña oídos para oír, que oia”. Pídesenos que prestemos moita atención á parábola. Pero, en que temos que reflexionar? No sementador? Na semente? Nos diferentes terreos?

Tradicionalmente, os cristiáns témonos fixado case exclusivamente nos terreos en que cae a semente, para revisar cal é a nosa actitude ao escoitar o Evanxeo. Con todo é importante prestar atención ao sementador e ao seu modo de sementar.

É o primeiro que di o relato: “Saíu o sementador a sementar”. Faino cunha confianza sorprendente. Sementa de maneira abundante. A semente cae e cae por todas partes, incluso onde parece difícil que a semente poida xermolar. Así o facían os campesiños de Galilea, que sementaban incluso ao bordo dos camiños e en terreos pedrosos.

Á xente non lle é difícil identificar o sementador. Así sementa Xesús a súa mensaxe. Veno saír todas as mañás a anunciar a Bona Nova de Deus. Sementa a súa Palabra entre a xente sinxela que o acolle, e tamén entre os escribas e fariseos que o rexeitan. Nunca se desalenta. A súa semente non será estéril.

Desbordados por unha forte crise relixiosa, podemos pensar que o Evanxeo perdeu a súa forza orixinal e que a mensaxe de Xesús xa non ten garra para atraer a atención do home ou a muller de hoxe. Cirtamente, non é o momento de “recoller” éxitos chamativos, senón de aprender a sementar sen desalentarnos, con máis humildade e verdade.

Non é o Evanxeo o que perdeu forza humanizadora, somos nós os que o estamos anunciando con unha fe débil e vacilante. Non é Xesús o que perdeu poder de atracción. Somos nós os que o desvirtuamos coas nosas incoherencias e contradicións.

O Papa Francisco di que, cando un cristián non vive unha adhesión forte a Xesús, “axiña perde o entusiasmo e deixa de estar seguro do que transmite, fáltalle forza e paixón. E unha persoa que non está convencida, entusiasmada, segura, namorada, non convence a ninguén”.

Evanxelizar non é propagar unha doutrina, senón facer presente no medio da sociedade e no corazón das persoas a forza humanizadora e salvadora de Xesús. E isto non se pode facer de calquera maneira. O máis decisivo non é o número de predicadores, catequistas e ensinantes de relixión, senón a calidade evanxélica que podamos irradiar os cristiáns. Que contaxiamos? Indiferenza ou fe convencida? Mediocridade ou paixón por unha vida máis humana?

José Antonio Pagola