Naquela fraga habíaMoita vida, esplendorE un verdor de esperanzaA brisa non tiña présaNon precisaba correrNun lugar no que os paxarosCantaban sen perder o alento, Onde corrían os nenosE renacían lembranzasQue o bosque facía volverÁ memoria das súas xentes.Os máis vellos cantaruxabanLedas cancións do seu tempo.

E veu outra sinfoníaParecía un ruído infernalAs árbores caían sen tregua Os animais berraban de horrorA xente xa non recordabaAs imaxes do lugar.Ó día seguinte xaNon quedaba nadaNon se oía nadaNon se recordaba nada.Só se escoitaba

Silencio

(Alba Andrade Vázquez)