POEMA DESHUMANIZADO
POEMA DESHUMANIZADO
RRR
1
POEMA DESHUMANIZADO
EDICIÓN BILINGÜE
ICARO
2
POEMA DESHUMANIZADO
IMPRESIÓNS DE MONET
IMPRESIONES DE MONET
3
POEMA DESHUMANIZADO
POEMA DESHUMANIZADO
Penso ás veces que non existoOu talvez que unha pregunta sen respostaEsconde a mesma postura deshumanizadaMoitas cousas andan malAcaso sen motivo
Debuxarei coa mesma desafección dos díasEspazos en branco con sabor a inexperienciaSempre adoecidas palabras sen remorsoHoxe para o noso desacougoUnha vez máisMoitas cousas andan malAcaso sen motivo
No nome da inventiva asimiladaIllas atopadas na clandestinidadeZulos de materia inmortalizadaA mesma ferida que nos debilitaDescansa nas nosas pregariasOutras razóns para saber-nos sen sentido
4
POEMA DESHUMANIZADO
POEMA DESHUMANIZADO
Pienso a veces que no existoO tal vez que una pregunta sin respuestaEsconde la misma postura deshumanizadaMuchas cosas andan malAcaso sin motivo
Dibujaré con la misma desafección de los díasEspacios en blanco con sabor a inexperienciaSiempre adolecidas palabras sin remordimientoHoy para nuestra desazónUna vez másMuchas cosas andan malAcaso sin motivo
En el nombre de la inventiva asimiladaIslas encontradas en la clandestinidadZulos de materia inmortalizadaLa misma herida que nos debilitaDescansa en nuestras plegariasOtras razones para sabernos sin sentido
5
POEMA DESHUMANIZADO
PEQUENO POEMA CAMPESTRE
Pediremos ás árbores algunha vez perdónE conciliaremos co que foi desfeitoQuen sabe por canto tempoUnidos á mentira e destrución alleaEsta poesía cheira á queima que asolaga os pinosNa terra dos elixidosOnde restan algunhas bágoas
Pensamento do que senteOutras razóns por descubrir Estas nocións eternasMesmo na alma que subsiste A verdadeira eternidade
Canta desolaciónAniña nos nosos peitosMágoa das nosas queixasPediremos ás árbores algunha vez perdónE conciliaremos co que foi desfeitoSó porque o tempo ensinaTeremos motivos para compadecer-nosRealmente dos motivosEsa é a nosa débeda
6
POEMA DESHUMANIZADO
PEQUEÑO POEMA CAMPESTRE
Pediremos a los árboles alguna vez perdónY nos conciliaremos con lo que fue deshechoQuién sabe por cuánto tiempoUnidos a la mentira y destrucción ajenaEsta poesía huele a la quema que asola los pinosEn la tierra de los elegidosDonde quedan algunas lágrimas
Pensamientos del que sienteOtras razones por descubrir Estas nociones eternasIncluso en el alma que subsiste La verdadera eternidad
Cuanta desolaciónAnida en nuestros pechosLástima de nuestras quejasPediremos a los árboles alguna vez perdónY nos conciliaremos con lo que fue deshechoSólo porque el tiempo enseñaTendremos motivos para compadecernosRealmente de los motivosEsa es nuestra deuda
7
POEMA DESHUMANIZADO
DA AGONIANTE SÚPLICA DAS AGUIAS
Decidimos aprehender novos espazosA instigadora voz do presentimento
Agora que escureceu o díaGrandes inversións cuantificadasOprimidas sentencias da novidadeNoutro arrepentido agasallo do progresoInnovados experimentos sobre os fillos do cansazo A inmorredoira suplica dos avernosNon fallou sabernos no dereitoTan artificial como inapreciableEse elucubrado anónimo de intentos
Se algunha vez sentimos algoUnha sensación tal vez distantePerseguida cadencia da moralidadeReprimida fantasía do segredoIremos a atopar-nos noutro tempoCando as aves preconicen o misterioAlén dos que perseguen a verdade
Durmida na estancia do silencioApresúrate a voar e ven comigoSuspendida nos andamios do baleiro
Apresúrate a esquecer o reprimidoGoberno dos que se cren eternosUnxidos pola man do sufrimentoIremos a atopar-nos noutra vidaA ledicia dos paxaros sobre os eidos extinguidosSimplemente entregados ao desexo
8
POEMA DESHUMANIZADO
DE LA AGONIZANTE SÚPLICA DE LAS ÁGUILAS
Decidimos aprehender nuevos espaciosLa instigadora voz del presentimiento
Ahora que oscureció el díaGrandes inversiones cuantificadasOprimidas sentencias de la novedadEn otro arrepentido regalo del progresoInnovados experimentos sobre los hijos del cansancioLa inacabable suplica de los avernosNo falló sabernos en el derechoTan artificial como inapreciableEse elucubrado anónimo de intentos
Si alguna vez sentimos algoUna sensación tal vez distantePerseguida cadencia de la moralidadReprimida fantasía del secretoIremos a encontrarnos en otro tiempoCuando las aves preconicen el misterioMás allá de los que persiguen la verdadDormida en la estancia del silencio Apresúrate a volar y ven conmigoSuspendida en los andamios del vacío
Apresúrate a olvidar el reprimidoGobierno de los que se creen eternosUngidos por la mano del sufrimientoIremos a encontrarnos en otra vidaLa alegría de los pájaros sobre los campos extinguidosSimplemente entregados al deseo
9
POEMA DESHUMANIZADO
DÍAS SEN HOMES
Todos eses cabalosGalopan polas estériles praderías da cidadeA miña visión descobre a tímidaCondena irreverente das horasO murmurio acovardado das carricantasBaixo as torres de neonO fume inconcluso dos camións flotando no ar
Mundo proclive de inquedas desesperanzasNaufragadas hordas de guerreiros desposuídosHeráldicas sentenzas da prevaricación
Que corruptas respostas me darán os teus labios?Que insignificantes preguntas para a túa inventiva?
Nada te concede dereito algún para crer-te algoAlgo máis que o que esperta ou remata
Virán os días sen homes endexamais descritosMainos tempos para confundir-sePode ser un soño indescifrableObservar as estancadas augas encher-se de vidaE será preciso!Nese alude connatural de especies conquistadas
Virán os días sen homes endexamais nomeadosE será sen dúbida indescifrable para os teus ollosContemplar as saciadas augas seguir o seu curso
Sentidos que cumpren as razóns para resarcir-seDas mans serodias do aniquiladoNa constante prodigada da mentira
Que marabillosas respostas me darán os teus labios?Que grandiosas preguntas para a túa inventiva?
10
POEMA DESHUMANIZADO
DÍAS SIN HOMBRES
Todos esos caballosGalopan por las estériles praderas de la ciudadMi visión descubre la tímidaCondena irreverente de las horasEl murmullo acobardado de las cigarrasBajo las torres de neónEl humo inconcluso de los camiones flotando en el aire
Mundo proclive de inquietas desesperanzasNaufragadas hordas de guerreros desposeídosHeráldicas sentencias de la prevaricación
¿Qué corruptas respuestas me darán tus labios?¿Qué insignificantes preguntas para tu inventiva?
Nada te concede derecho alguno para creerte algoAlgo más que lo que despierta o termina
Vendrán los días sin hombres jamás descritosApacibles tiempos para confundirsePuede ser un sueño indescifrableObservar las estancadas aguas llenarse de vidaY será preciso!En ese alud connatural de especies conquistadas
Vendrán los días sin hombres jamás nombradosY será sin duda indescifrable para tus ojosContemplar las saciadas aguas seguir su cauce
Sentidos que cumplen las razones para resarcirseDe las manos tardías de lo aniquiladoEn la constante prodigada de la mentira
¿Qué maravillosas respuestas me darán tus labios?¿Qué grandiosas preguntas para tu inventiva?
11
POEMA DESHUMANIZADO
ESCUROS PRESAXIOS
Empezou como todos os diálogosAs razóns empobrecidasPola mediocridade das palabras
Así partiron as primeiras vocesUnha sensación de orixe anacrónicaDesleigada da sentenza
O mar bateuAs duras penas da rompenteNo amañado subterfuxio das silveirasBaixo o mesmo sol
Na idade finxida dos teus soñosSobrados de virtualidadeSobrados de silencios
Onde levarán estes camiñosQue nos agochan da vida?Esas perennes notasDos desafinados instrumentos da paisaxe?
Buscando en min!Perdido en ti !
As devanditas verbasQue nos unen e nos arredan da decepción...
12
POEMA DESHUMANIZADO
OSCUROS PRESAGIOS
Empezó como todos los diálogosLas razones empobrecidasPor la mediocridad de las palabras
Así partieron las primeras vocesUna sensación de origen anacrónicoDesarraigada de la sentencia
El mal golpeóLas duras piedras de la rompienteEn el amañado subterfugio de las zarzasBajo el mismo sol
En la edad fingida de tus sueñosSobrados de virtualidadSobrados de silencios
¿Adónde llevarán estos caminosQue se nos cobijan de la vida?¿Esas perennes notasDe los desafinados instrumentos del paisaje?
¡Buscando en mí!¡Perdido en ti!
Las palabrasQue nos unen y nos arredran de la decepción...
13
POEMA DESHUMANIZADO
NALGÚN LUGAR DO TEMPO
Ás veces esperto no meu leitoE semella que estou resucitando...Cantos amigos meus morreron nesta guerra!
Aute canta á liberdade nunha canción distintaA quinta do biberón partiu nun tren sen destinoAs testemuñas dun esquecemento inexplicable
Silvio lembra o desembarco de GirónNunha badía prohibidaOs nenos da guerra e do napalm
Fun o primeiro cando de Franco…O primeiro na clandestinidadeE na revolución antifascistaNa nova democracia da moderada ideaCos fillos de papáA mais da descuberta burla dos snobs
Que lonxe queda o resto!
Ás veces esperto no meu leitoE semella que estou resucitandoAs cabezas rapadas dos insurrectosNacionais e Republicanos
As nubes pasan rápidoNubes de lume e sangueE eu miro o rostro daqueles que non partenCara o lugar de sempre
Nai! Nai!Isto é un inferno Nai!
14
POEMA DESHUMANIZADO
EN ALGÚN LUGAR DEL TIEMPO
A veces despierto en mi lechoY parece que estoy resucitando...¡Cuántos amigos míos murieron en esta guerra!
Aute cuanta a la libertad en una canción distintaLa quinta del biberón partió en un tren sin destinoLos testigos de un olvido inexplicable
Silvio recuerda el desembarco de GirónEn una bahía prohibidaLos niños de la guerra y del napalm
Fui el primero cuando Franco…El primero en la clandestinidadY en la revolución antifascistaEn la nueva democracia de la moderada ideaCon los hijos de papáAdemás de la descubierta burla de los snobs
¡Qué lejos queda el resto!
A veces despierto en mi lechoY parece que estoy resucitandoLas cabezas rapadas de los insurrectosNacionales y Republicanos
Las nubes pasan rápidoNubes de fuego y sangreY yo miro el rostro de aquellos que no partenHacia el lugar de siempre
¡Madre!¡Madre!¡Esto es un infierno!¡Madre!
15
POEMA DESHUMANIZADO
CENOTAFIO
Estou afeito a estar constantemente só Como estou afeito a amar-te en soidade Estou afeito a deixar-te e a esquecer-te
Estou afeito a distanciar as voces Como estou afeito a estreitar-te en voces Estou afeito a refugar-te e a romper-te
Sangro do teu corpo en posesiva espera Bebo do teu cancro enfermizo e opulento Tan pronto te amo como te rexeito
Estou afeito a insultar-te e a desvestir-te Nas mañás xeadas das estradas Para ollar o teu corpo insuficiente
Detrás das cortinas do salón Detrás das fiestras Busco a túa figura minguada e suplicante Conspira a túa sombra tanxencial e oculta
Estou afeito a estar confusamente só Repartindo o pan co teu recordo Sempre haberá un oco na mesa Para o teu espectro recollido
Hoxe estou pensando no teu suplicio Dotes de vinganza para o sufrimento Farei-che o amor encol do altar E xunguirei-te co viño sagrado das colleitas para redimir-te
Que inconsciente baldío o do presente!
No meu verso estás promiscuamente Revelando estancias de concertos confundidos
Promovida constancia de parénteses
En cada espello O teu rostro sepultado Concubinato de presenzas ineludibles
Estou afeito a entregar-te ou a vender-te Por simple pracer ao inimigo A prostituír-te nas rúas E a perseguir-te como un animal nas cazarías
Aceptas que eu te leve Polos camiños distantes da beleza Polos cumios reprimidos do pecado
Bico os teus labios embriagados Desta noite indistinta
16
POEMA DESHUMANIZADO
CENOTAFIO
Estoy acostumbrado a estar constantemente solo Como estoy acostumbrado a amarte en Soledad Estoy acostumbrado a dejarte y a olvidarte
Estoy acostumbrado a distanciar las voces Como estoy acostumbrado a estrecharte en voces Estoy acostumbrado a despreciarte y a romperte
Sangro de tu cuerpo en posesiva espera Bebo de tu cáncer enfermizo y opulento Tan pronto te amo como te rechazo
Estoy acostumbrado a insultarte y a desvestirte En las mañanas heladas de las carreteras Para observar tu cuerpo insuficiente
Detrás de las cortinas del salón Detrás de las ventanas Busco tu figura menguada y suplicante Conspira tu sombra tangencial y oculta
Estoy acostumbrado a estar confusamente solo Repartiendo el pan con tu recuerdo Siempre habrá un hueco en la mesa Para tu espectro recogido
Hoy estoy pensando en tu suplicio Dotes de venganza para el sufrimiento Te Haré el amor en el altar Y te unciré con el vino sagrado de las cosechas Para redimirte
¡Qué inconsciente baldío el del presente!
En mi verso estás promiscuamente Revelando estancias de conciertos confundidos Promovida constancia de paréntesis
En cada espejo Tu rostro sepultado se me acerca Concubinato de presencias ineludibles
Estoy acostumbrado a entregarte o a venderte Por simple placer al enemigo A prostituirte en las calles Y a perseguirte como un animal en las cacerías
Aceptas que te lleve Por los caminos lejanos de la belleza Por las cumbres reprimidas del pecado
Beso tus labios embriagados de esta noche indistinta
17
POEMA DESHUMANIZADO
NAMENTRES SEXA POSIBLE
Namentres sexa posibleSe hai unha opciónDeixa aos ríos encher-seDeixa aos outeiros aledar-se
Seica hai os que non poden correrOs que non poden voarTras as ás dos paxarosE as voces do vento
Namentres sexa posible amarIndistintamenteBaixo un ceo escurecido de cementoNas augas que morren acotío Por a man inermeAmarei-te sen motivos!
Na malformación dos nenosQue nunca nacerán Polo secretismo das palabrasNamentres sexa posible a vidaOfrecerei-te a vida!
18
POEMA DESHUMANIZADO
MIENTRAS SEA POSIBLE
Mientras sea posibleSe hay una opciónDeja a los ríos llenarseDeja a las colinas alegrarse
Acaso hay los que no pueden correrLos que no pueden volarTras las alas de los pájarosY las voces del viento
Mientras sea posible amarIndistintamenteBajo un cielo oscurecido de cementoEn las aguas que mueren cotidianamentePor la mano inerme¡Te amaré sin motivos!
En la malformación de los niñosQue nunca naceránPor el secretismo de las palabrasMientras sea posible la vida¡Te ofreceré la vida!
19
POEMA DESHUMANIZADO
O CANTO DOS ARROACES
Hoxe contemplei as aletas que rachaban o horizonteOs corpos dos atlantesBatendo o infrutuoso aire a barloventoO canto dos arroacesNo estéril arquetipo das maquetas
Quixen abandonar a nao que nos sostiñaVoar cara a eternidadeEsa imposible historia de promesas irrecoñeciblesO veo da devastaciónNos aniquilados rostros da memoria
Perseguidos camiñantes do entretempoQue ditoso prefacio para o meu descanso!As rotuladas mascaradas do milenioNa delimitada constelación de ArturoO sol encobre os prantos escurosDos viaxantes extrapolados
A voz confusa da vixiliaAzoutada polas redesAs cristas enfrontadas das acometidas
Perseguidos camiñantes do entretempoQue ditoso prefacio para o meu descanso!
20
POEMA DESHUMANIZADO
EL CANTO DE LOS ARROACES
Hoy contemplé las aletas que rompían el horizonteLos cuerpos de los atlantesBatiendo el infructuoso aire a barloventoEl canto de los arroacesEn el estéril arquetipo de las maquetas
Quise abandonar la nave que nos sosteníaVolar hacia la eternidadEsa imposible historia de promesas irreconociblesEl velo de la devastaciónEn los aniquilados rostros de la memoria
Perseguidos caminantes del entretiempo¡Qué dichoso prefacio para mi descanso!Las rotuladas mascaradas del milenioEn la delimitada constelación de ArturoEl sol encubre los lamentos oscurosDe los viajantes extrapolados
La voz confusa de la vigiliaAzotada por las redesLas crestas enfrentadas de las acometidas
Perseguidos caminantes del entretiempo¡Qué dichoso prefacio para mi descanso!
21
POEMA DESHUMANIZADO
ONDE O CEO E A TERRA SE DETEÑEN
Onde o ceo e a terra se deteñenHai murmurios distantes de tormentaSoles grises nos arrecifes coralinosAugas claras dunha estraña transparencia
Leva-me alí!No serán esmaltado de sorrisosPor camiños de nubes e de brétema
Leva-me na túa ausencia inconscienteNo teu vívido e claro ollar azulAcaso veñan as serodias horasNo inacabado cadro das estrelasEstrelecidas fantasíasQue nos acosan ao pasar os días
Leva-me alí poetisa!
Leva-me!Aínda que poida ser a mesma morte quen me guíe!Lévame nas ás do ventoUnha pomba cunha póla de oliveiraPresa da noitebra rede do destino
Leva-me alíAquel camiñoOnde o ceo e a terra se deteñen!
22
POEMA DESHUMANIZADO
DONDE EL CIELO Y LA TIERRA SE DETIENEN
Donde el cielo y la tierra se detienenHay murmullos distantes de tormentaSoles grises en los arrecifes coralinosAguas claras de una extraña transparencia¡Llévame allí!En el atardecer esmaltado de sonrisasPor caminos de nubes y de niebla
Llévame en tu ausencia inconscienteEn tu vívido y claro mirar azulAcaso vengan las tardías horasEn el inacabado cuadro de las estrellascentelleantes fantasíasQue nos acosan al paso de los días
¡Llévame allí poetisa!
¡Llévame!¡Aunque pueda ser la misma muerte quien me guíe!Llévame en las alas del vientoUna paloma con una rama de olivoPresa de la noctámbula red del destino
¡Llévame allíAquel caminoDonde el cielo y la tierra se detienen!
23
POEMA DESHUMANIZADO
NA TEMPESTADE
Tento descifrar aquela combinaciónSen recursos aritméticos
A apoplexía da existenciaApreixada pola condena e a redención
Un cálculo máis para a milésimaParte da liberdade
O destino unido ao indeterminadoLeva-nos á aparencia de crer-nosOs indiscutibles donos da realidade
O corvo gralla desde o precipicioContemplando a carneDo que foi preso da carneA noite que alimenta a esenciaAnimada polas ás da tempestade e o espírito O primeiro recurso da desolaciónBaixo un ceo insaciable de cometas
No teu cabelo relocen como estrelasAs aras que entretecen os fíos da vida
24
POEMA DESHUMANIZADO
EN LA TEMPESTAD
Intento descifrar aquella combinaciónSin recursos aritméticos
La apoplejía de la existenciaAprisionada por la condena y la redención
Un cálculo más para la milésimaParte de la libertad
El destino unido a lo indeterminadoNos lleva hacia la apariencia de creernosLos indiscutibles dueños de la realidad
El cuervo grazna desde el precipicioContemplando la carneDel que fue preso de la carneLa noche que alimenta la esenciaAnimada por las alas de la tempestad y el espírituEl primer recurso de la desolaciónBajo un cielo insaciable de cometas
En tu cabello relucen como estrellasLos altares que entretejen los hilos de la vida
25
POEMA DESHUMANIZADO
SEGUNDA ESTACIÓN
Volverán aqueles díasAtinxidos de memoriasNa lene resposta Dos armisticios da vida
Esa música que vibraDesde as tempas a almaUn toque de ledicia a tempoPara redimirnos da doenza Agardo nun recunchoAbocado á destruciónEncadeada sentencia de silenciosy circunstancias
Unha falsa entrega de emotividadeNos teus ollos
Esa chuvia febleRedacta poemas invernaisPequenos panfletos da liberación
No meu soño atento de tormentasHai un claro de nubes sobre nósE a pregaria do Señor que nos contemplaUnha vez máis no paraíso do teu nome
26
POEMA DESHUMANIZADO
SEGUNDA ESTACIÓN
Volverán aquellos díasLlenos de memoriasEn la leve respuesta De los armisticios de la vida
Esa música que vibraDesde las sienes el almaUn toque de alegría a tiempoPara redimirnos de la dolencia
Espero en un rincónCercano a la destrucciónEncadenada sentencia de silenciosy circunstancias
Una falsa entrega de emotividadHacia tus ojos
Esa lluvia débilRedacta poemas invernalesPequeños panfletos de la liberación
En mi sueño atento de tormentasHay un claro de nubes sobre nosotrosY la plegaria del Señor que nos contemplaUna vez más en el paraíso de tu nombre
27
POEMA DESHUMANIZADO
LILAINA
Estaba destinado a ser asíDesde que se forxou a creaciónNo seu primeiro día
O seu paso polo mundo foi fugazE escura sentenza sen propósitoUn edén de dozura Percorrendo as súas veas marxinaisNun harén de lasciva hipocrisía Sen remedioQue facer desta aparencia que nos debilitaEsa absurda inconcreción que nos desgana?
Admitirei aquela fallaAquel sentido suplicante de materiaO bordel aberto á carne sen sentidoNesa tola carreira que conforma a nosa vida
Amor desprezable de conspiradas treboadasAmor repudiado de cadeas e presentesCedo ante ti sublime e intocableNa condición suicida das primaveras
28
POEMA DESHUMANIZADO
BAGATELA
Estaba destinado a ser asíDesde que se forjó la creaciónEn su primer día
Su paso por el mundo fue fugazY oscura sentencia sin propósitoUn edén de dulzuraRecorriendo sus venas marginalesEn un harén de lasciva hipocresíaSin remedio¿Qué hacer de esta apariencia que nos debilita?¿Esa absurda inconcreción que nos desgana?
Admitiré aquella faltaAquel sentido suplicante de materiaEl burdel abierto a la carne sin sentidoEn esa loca carrera que conforma nuestra vida
Amor deleznable de conspiradas tormentasAmor repudiado de cadenas y presentesCedo ante ti sublime e intocableEn la condición suicida de las primaveras
29
POEMA DESHUMANIZADO
ÉXODO
Chega o intre En que toda espera é boa E un senta-se no precipicio da noite Agardando
Semella que o recordo nos invade Os cálamos espidos e as calandras Non desmenten
Supoño que chega o intre De contemplar a nosa obra E toda espera é boa
Porque este sol é diferente Presente patético e simplista Secreta vellez que enmudece os nosos Beizos E enche a nosa alma de profecías
E logo marchas desvestindo-te das luces E das sombras Das árbores brota o renovo Sobre as pedras conspira a vida
Chega o intre no que asentes Á dor e á felicidade E dis que todo é como é E aceptas Ese concerto que nos invade E precipita
Vivín dabondo Como para perder-me na lonxevidade Das estacións Inclusive mentindo Sen saber canto me enganaba
Ben sei que a gloria Debe ser tan efémera Como os intres nos que desistimos De vivir
E glorifícante pensar na palabra Dos homes que se humillan á providencia Que doado foi crer-nos na palabra Cando nos sentiamos glorificados!
Hai un momento para a abundancia E outro para a decadencia A miña carne podrece nesta agoniada Espera Por que negalo?...
A herba peiteada polos Deuses Sucede-nos!
30
POEMA DESHUMANIZADO
ÉXODO
Llega el momento En que toda espera es buena Y uno se sienta en el precipicio de la noche Aguardando
Semeja que el recuerdo nos invade Los cálamos desnudos y las calandrias No desmienten
Supongo que llega el momento De contemplar nuestra obra Y toda espera es buena
Porque este sol es diferente Presente patético y simplista Secreta vejez que enmudece nuestros labios Y llena nuestra alma de profecías
Y luego marchas Desvistiéndote de las luces Y de las sombras De los árboles brota el renuevo Sobre las piedras conspira la vida
Llega el momento en el que asientes Al dolor y a la felicidad Y dices que todo es como es Y aceptas Ese concierto que nos invade Y precipita
He vivido lo suficiente Como para perderme en la longevidad de las estaciones Incluso mintiendo Sin saber cuánto me engañaba
Bien sé que la gloria Debe ser tan efímera Como los instantes en los que desistimos De vivir
Es glorificante pensar en la palabra De los hombres que se humillan a la providencia ¡Qué fácil fue creernos en la palabra Cuando nos sentíamos glorificados!
Hay un momento para la abundancia Y otro para la decadencia Mi carne se pudre en esta agonizante espera ¿Por qué negarlo? ...
¡La hierba peinada por los Dioses nos sucede!
31
POEMA DESHUMANIZADO
SERÁNS
As tristuras medranNesta fantástica e dúctilControversia que nos azouta
Perdoa-me agora mansamenteCando bicaba os teus labios sen estima
Perdoa-me agora docementeCando te mentínCando te ocultei
Estas circunstanciasQue penduran do ceo como estrelasBágoas da nosa condición
32
POEMA DESHUMANIZADO
ATARDECERES
Las tristezas crecenEn esta fantástica y dúctilControversia que nos azota
Perdóname ahora mansamenteCuando besaba tus labios sin estima
Perdóname ahora dulcementeCuando te mentíCuando te oculté
Estas circunstanciasQue penden del cielo como estrellas¡Lágrimas de nuestra condición!
33
POEMA DESHUMANIZADO
ALETHIA
Resplandecentes destelosDestilados en alcoholO enviuvado sarcasmo da vixilia nobiliariaEnleada na chameante danza do desexo
Aquel amor cobizosoDo seu tesouro cobizadoA perla virxe da fresca xuventudeDaqueles anos desvirtuados
Primeiro amante Nas infantís lembranzas do pretexto
A porta pechada dun mundoSecuestrado nun espelloCada xesto de paixónMedrou como un adeus perpetuo
Inocencia febril e medoAfogado nas lúas de cristalResplandecentes destelosDestilados en alcohol
Celosamente gardada!
34
POEMA DESHUMANIZADO
ALETHIA
Resplandecientes destellosDestilados en alcoholEl enviudado sarcasmo de la vigilia nobiliariaEnzarzada en la llameante danza del deseo
Aquel amor codiciosoDe su tesoro codiciadoLa perla virgen de la fresca juventudDe aquellos años desvirtuados
Primer amanteEn las infantiles memorias del pretexto
A puerta cerrada de su mundoSecuestrado en un espejoCada gesto de pasiónCreció como un adiós perpetuo
Inocencia febril y miedoAhogado en las lunetas de cristalResplandecientes destellosDestilados en alcohol
¡Celosamente guardada!
35
POEMA DESHUMANIZADO
OUTONAL
Esta é a mellor indagación desde a prehistoria Descubrín os murmurios dos despoboados
SEMPRE CHOVE EN OUTONO RÍOS E PRADOS Os miserables destinos dos desherdados Anima-te a seguir flor do meu esquezo Neste val de constante tolemia
SEMPRE CHOVE EN OUTONO Douradas vixilias Os quedos prantos do tempo nas eiras
Queda-te de paso esta noite e este día! Queda-te no meu cuarto ollando as pingueiras E os negros encerados!
Queda-te para a miña morte! Queda-te para o meu corpo! SEMPRE CHOVE EN OUTONO
Entendín que podía espir-te na herba sobre as brancas folerpas E as augas durmidas Emprendín para a miña sorte Camiños desafiuzados
SEMPRE CHOVE EN OUTONO RÍOS E PRADOS
Baixo o silencio da fraga agardo As follas dos castiñeiros Caer nos teus soños
SEMPRE CHOVE EN OUTONO Paxaros de escuma Nas asubiantes rompentes mariñas
Queda-te no meu leito! Queda-te con premura Que esta noite vai frío Alá polas alturas!
Queda-te para a miña morte! Queda-te para o meu corpo!
SEMPRE CHOVE EN OUTONO Notas bendicidas polas voces Recamadas contricións e Avemarías
Entendín que podía bicar o gardado Entendín que non debía seguir agardando
Queda-te no meu cuarto este día! Queda-te para o meu recordo! SEMPRE CHOVE EN OUTONO
36
POEMA DESHUMANIZADO
OUTOÑAL
Esta es el mejor descubrimiento desde la prehistoria Descubrí los murmullos de los despoblados
SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO RÍOS Y PRADOS Los miserables destinos de los desheredados Anímate a seguir flor de mi olvido En este valle de constante locura
SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO Doradas vigilias Los tranquilos llantos del tiempo En las eras
¡Quédate de paso esta noche y este día! ¡Quédate en mi cuarto mirando las goteras Y los negros encerados!
¡Quédate para mi muerte! ¡Quédate para mi cuerpo! SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO
Entendí que podía desnudarte en la hierba Sobre los blancos copos Y las aguas dormidas Emprendí para mi suerte Caminos desahuciados
SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO RÍOS Y PRADOS
Bajo el silencio del bosque espero Las hojas de los castaños Caer en tus sueños
SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO Pájaros de espuma En las silbantes rompientes marinas
¡Quédate en mi lecho! ¡Quédate con premura Que esta noche hace frío Allá por las alturas!
¡Quédate para mi muerte! ¡Quédate para mi cuerpo!
SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO Notas bendecidas por las voces Recamadas contriciones y Avemarías
Entendí que podía besar lo guardado Entendí que no debía seguir aguardando
¡Quédate en mi cuarto este día! ¡Quédate para mi recuerdo!
SIEMPRE LLUEVE EN OTOÑO
37
POEMA DESHUMANIZADO
ESTAS PAREDES OEN TRAS A MORTE
A lavadora non para de dar voltas No centrifugado dun recen nacido Algún día parirá o seu bebé entre os trapos
A casa esta cada vez máis baleira Semella un cadáver corrompido Nun cadaleito pretensioso e vulgar A inacabada obra de enxeñería Dalgún prosaico tolo Que nos confundiu con abellas
O veciño de arriba está a mexar É un vello retirado e tolleito Que desgasta as súas últimas enerxías na TV Na procura dalgún irrepetido tele-cinema O zoar esvara polos canos Incrusta-se na bañeira Enlea as fustrigadas trabes de metal Como un diapasón sonoro E fai tremer todo o edificio cando tira da cisterna
A veciña de enfronte Fai o amor cun amante eventual Algunha testemuña de Xehová Que petou á súa porta E caeu nas súas redes evanxelizadoras Sen remedio
Desde a miña habitación escoito os arames Que ouvean como cans nunha noite de lúa
Algún día chamarei á súa porta!
O teléfono soa no terceiro Escoita-se falar a dúas persoas
Algunha trangallada amorosa Unha liorta en particular A través da canle Podo esculcar as voces Que se cruzan até a tolemia
Ao interlocutor das nove escoitase-lle pregoar As desfeitas dominicais en todo o barrio Cando poño os auriculares do radio A volume moderado
Ás veces percorro o lavadoiro de metro e medio Nun lánguido paso e medio Para ver se a lavadora colle auga E sen querer vanse-me os ollos Tras os cristais contiguos Sobre aquel corpo intelectual e selecto
As estrelas alumean escintilantes ritmos Ao compás da súa branca pel crecente A súa blusa flota levemente como brétema Igual que o seu cabelo No contorno duns peitos que manipula Voluptuosamente
Despois saca devagar as súas medias E unha braga de seda como a anoitecida
Ispe delirantes versos nos seus húmidos beizos Mentres o fume do tabaco se eleva
Fai anos que non pago a contribución Fenosa cortou a luz no setenta
38
POEMA DESHUMANIZADO
Sempre escoita a mesma tocata Cando se masturba Que marabilloso espectáculo!!!
Os gatos mían no lixo Os inquilinos saen polas fiestras precipitadamente A tola do quinto é unha suicida en potencia Estou desexando que se suicide
A colada está lista No medio do salón teño o tendal Que utilizan unha chea de morcegos Para repousar das horas diúrnas
A miña habitación é un refuxio de paso Para os moinantes que venden lilainas na feira E algúns perdidos que vagan polos retretes municipais como pantasmas
Realmente non son un pobre asceta Máis ben son un escéptico incomprendido
O concello vedou-me a auga A lavadora funciona por inercia cando chove Non sei por que
Durmo doce horas diarias E comparto leito coas cascudas Meu pai dicía que ningunha muller Me ía querer E tiña razóns para pensa-lo Sempre fun un pouco raro
Os ratos non saben mal no meu prato Disfrazados de albóndegas
Loxicamente non trafico en drogas E fai tempo que non me deito con prostitutas
Iso si Son un soñador delirante E aínda teño pretensións de cambio Algún día cambiarei de casa Porque estas paredes oen tras a morte
39
POEMA DESHUMANIZADO
ESTAS PAREDES OYEN TRAS LA MUERTE
La lavadora no para de dar vueltas En el centrifugado de un recién nacido Algún día parirá su bebé entre los trapos
La casa está cada vez más vacía Parece un cadáver corrompido En un ataúd pretencioso y vulgar La inacabada obra de ingeniería De algún prosaico loco Que nos confundió con abejas
El vecino de arriba está orinando Es un viejo retirado y tullido Que desgasta sus últimas energías en la TV Buscando algún irrepetido tele-cinema El eco resbala por las cañerías Se incrusta en la bañera Enzarza las hostigadas bigas de metal Como un diapasón sonoro Y hace temblar todo el edificio cuando tira de la cisterna
La vecina de enfrente Hace el amor con un amante eventual Algún testigo de Jehová Que llamó a su puerta Y cayó en sus redes evangelizadoras Sin remedio Desde mi habitación escucho los alambres Que aúllan como perros en una noche de luna
¡Algún día llamaré a su puerta!
El teléfono suena en el tercero Se escucha hablar a dos personas Alguna discusión amorosa Una reyerta en particular
A través del canalPuedo espiar las vocesQue se cruzan hasta la locura
Al interlocutor de las nueve se le escucha pregonarLos desastres dominicales en todo el barrioCuando pongo los auriculares de la radioA volumen moderado
A veces recorro el trastero de metro y medioEn un lánguido paso y medio Para ver si la lavadora coge aguaY sin querer se me van los ojosTras los cristales contiguosSobre aquel cuerpo intelectual y selecto
Las estrellas alumbran resplandecientes ritmosAl compás de su blanca piel crecienteSu blusa flota suavemente como nieblaIgual que su cabelloEn el contorno de unos pechos que manipulaVoluptuosamente
Después saca despacio sus mediasY una braga de seda como el anochecer
Desnuda delirantes versos en sus húmedos labiosMientras el humo del tabaco se eleva
40
POEMA DESHUMANIZADO
Siempre escucha la misma tocata Cuando se masturba ¡¡¡Qué maravilloso espectáculo!!!
Las gaviotas están en los tejados Los gatos maúllan en la basura Los inquilinos salen por las ventanas precipitadamente La loca del quinto es una suicida en potencia ¡Estoy deseando que se suicide!
La colada está lista En medio del salón tengo el tendedero Que utilizan un montón de murciélagos Para reposar en las horas diurnas
Mi habitación es un refugio de paso Para los feriantes que venden baratijas en el mercado Y algunos perdidos que vagan por los retretes municipales Como fantasmas
Realmente no soy un pobre asceta Más bien son un escéptico incomprendido
Hace años que no pago la contribuciónFenosa cortó a la luz en los setentaEl ayuntamiento me vedó el agua
La lavadora funciona por inercia cuando llueveNo sé por qué
Duermo doce horas diariasY comparto lecho con las cucarachasMi padre decía que ninguna mujerMe iba a quererY tenía razones para pensarloSiempre fui un poco raro
Los ratones no saben mal en mi platoDisfrazados de albondiguillas
Lógicamente no trafico en drogasY hace tiempo que no me acuesto con prostitutas
Eso síSon un soñador deliranteY aún tengo pretensiones de cambioAlgún día cambiaré de casaPorque estas paredes oyen tras la muerte
41
POEMA DESHUMANIZADO
ÍndicePOEMA DESHUMANIZADO..........................................................................................................................4PEQUENO POEMA CAMPESTRE..................................................................................................................6DA AGONIANTE SÚPLICA DAS AGUIAS....................................................................................................8DÍAS SEN HOMES.........................................................................................................................................10ESCUROS PRESAXIOS.................................................................................................................................12NALGÚN LUGAR DO TEMPO.....................................................................................................................14CENOTAFIO....................................................................................................................................................16NAMENTRES SEXA POSIBLE.....................................................................................................................18O CANTO DOS ARROACES.........................................................................................................................20ONDE O CEO E A TERRA SE DETEÑEN....................................................................................................22NA TEMPESTADE..........................................................................................................................................24SEGUNDA ESTACIÓN...................................................................................................................................26LILAINA..........................................................................................................................................................28ÉXODO............................................................................................................................................................30SERÁNS...........................................................................................................................................................32ALETHIA.........................................................................................................................................................34OUTONAL.......................................................................................................................................................36ESTAS PAREDES OEN TRAS A MORTE.....................................................................................................38
42