TRADICIN ORAL: RECOMPILACIN DE LENDAS, HISTORIAS, CANCINS E POEMAS

Talleres de Memoria de Cruz

Vermella en Boiro

Huma

nid

ad

e

Imp

arc

iali

da

de

N

eu

tra

lid

ad

e

Ind

ep

en

de

nci

a

Ca

rct

er

Vo

lun

tari

o

Un

ida

de

U

niv

ers

ali

da

de

Subvenciona

Concello de Boiro

TRADICIN ORAL: RECOMPILACIN DE LENDAS, HISTORIAS, CANCINS E POEMAS

Talleres de Memoria de Cruz

Vermella en Boiro

O libro forza, valor, alimento; facho do pensamento e manancial do amor.

Rubn Daro

Agradecementos

A tdolos e tdalas usuarios e usuarias dos Talleres de Memoria que aportaron a

sa sabedora popular para poder enriquecer o presente proxecto de recompilacin de

mitos , lendas, cancins,refrns e poemas, co obxectivo de coecer o noso folclore, a

oralidade e a tradicin do pasado, presente e futuro do noso pobo.Buscando rescatar

as lendas que por tradicin oral se trasladan de pais a fillos para que non morran no

esquecemento. Este un importante patrimonio inmaterial que forma parte das races

da nosa xente. Con esta recompilacin pretendemos facer un recoecemento da nosa

cultura e as nosas races por medio dos nosos maiores.

Ao Concello de Boiro por apoiar todas as actividades que dende esta entidade se

realizan.

O urco

Sendo eu nena sempre a coa mia nai a esperar a meu pai que era marieiro, un da

amos ao porto, outro da ia praia coecida como ribeira grande al hai unha casa

que se chama a casa do sarillo, entn un da estabamos esperando sendo as 11 ou

mais da noite vimos sar unha cousa do mar, pareca un castelo, collemos moito medo

De repente empezaron a aparecer cans por todas partes, empezaron a andar

arredor dese strano ser e a ladrar, e mama non daba crdito o que estabamos vendo

pero estiveron un bo rato o redor ladrando. Despois chegou o momento do que era

volveu a engulirse no mar e os cans marchronse, os cans eran das aforas da ladea

dos labradores porque na mia parroquia case non haba cans. da seguinte pola

ma preguntmoslle as persoas maiores que era o que sucedera e dixronlle que era

o urco. Esta unha historieta real, o urco din que un animal que soe sar do mar

cando hai la chea e os cans olfactano cando o urco sae da auga os cans tratan de

acosalo co cal o urco volve a meterse na auga e os cans vanse aloxando ata que volve

a tranquilidade da noite. Isto sucedeu no ano 1945 tia eu 8 anos.

Carmen Dieste Chan

O seor Benito

Esta unha pequena historia de cando eu era pequena. En aqueles tempos non haba

radio, nin televisin, non tiamos luz elctrica pero tiamos un seor que era o que nos

faca mais divertido o da. O da que nos puxeron a luz elctrica, xuntmonos toda a

aldea para divertirnos e celebralo , e o seor Benito colleu unha bomba e un candil de

gas que era o que haba en aqueles tempos, atouno pau da bomba e botouno ceo

e exclamou vaite a alumear al arriba que aqu non tes anda que facer!

Outro da a altas horas da madrugada con algns cmplices foi seu galieiro e

colleron 2 galias e aporreronas finxindo que as levaba o zorro.

A aldea revolucionouse, pensar que o zorro andaba nos seus galieiros, estes o ver

tal revolucin devolveron as galias o seu galieiro.Ao dia seguinte a xente preguntaba

que haba pasado e todos se ran descubrir que fora o seor Benito e moitsimo mais

e quixo o seor Benito pero deixmolo aqu.

Carmen Otero Sieira

Constanza

Contaba mia avoa que na parroquia de Cespn nunha aldea chamada o Preorato

vivan Constanza unha moza discapacitada que andaba coa axuda de das muletas.

Constanza era moi devota da virxe dos nxeles e cada da a visitala igrexa.

Un da que estaba sumida na oracin escoitou unha voz que lle dica Constanza

prende as velas, entn levantouse e prendeu as velas, despois foise andando sen as

muletas, as cales quedaron na igrexa onde permaneceron durante moitos anos.

Din que desde entn a devocin pola virxe fxose mais grande.

Rosa Castro

Meu querido amigo

Isto que vou contar non unha historia nin un conto, unha verdade que lle pasou o

meu home.

Hai mais de 25 anos aproximadamente o meu home tia un amigo que xa era vello, e

este vello era moi nobre e recto, e case todos os das a xunta o meu home o taller. Al

gustballes berrar por calquera cousa e nun destes berros vai o vello e dille cala ti!

Que anda me has de meter na caixa o que o meu home lle respondeu diso nada!

Nunca levei ningn santo, nin defunto e menos che vou a levar a ti.

Pasados uns poucos anos este vello morreu e dixronlle o meu home que o enterro era

as cinco da tarde. Mellor, pensou el, vou pasadas as 5 e evtome ver sar o defunto da

casa. As que sau un pouco tarde pero o defunto anda non sara ,o cura estaba fora

O que lle estraou..Nesto que veu un home que levaba as mans cara a el, dicndolle

ven axia! Que hai que meter o defunto na caixa, que estes que estn aqu son dos

que apagan o cal nun caldeiro de plstico e non serven para nada. A isto o meu home

entrou na habitacin e veu o defunto na cama e a catro homes de p arrimados a

parede. Entn meu home colleu ao defunto polos brazos e meteuno na caixa tal e

como o amigo anteriormente predixo. Nese momento non se deu conta da conversa

que tivera con el, pero un dia conducindo, sen saber porque, lembrouse con certeza de

aquelas verbas e estremeceuse tanto que tivo que parar o coche e dixo Dios mo que

verdade foi!

Blanca Otero

Abandono

Fai 40 anos, a bisavoa do meu home, con todo o sentido os seus 99 anos, contoume a

seguinte historia: cando ela era rapaza (falamos de case fai 150 anos) haba xente que

o ver s vellos que non podan comer nin valerse por si mesmos, levbannos monte

para abandonalos a sa sorte.

Entn un da o to dela colleu o seu pai vellio e levouno monte cachaperna. Unha

vez al, cansados de tanto subir co peso do pai, sentouse nun muro mentres

descansaba un pouco antes de deixalo, entn o pai dende arriba do muro dxolle meu

fillo, xusto aqu sentei eu a meu pai.

Inmediatamente, volveuno a coller e levouno de volta a casa. Non as fagas, non as

temas.

Blanca Otero

A muller misteriosa

Pasaron xa moitos anos, do que vos vou a contar.

Un seor quedou viudo moi xoven, e con catro fillos pequenos. Tdolos das despois

de traballar encontrbaos aseados e ben peiteados, e el non tia tempo para iso, entn

qun o faca? Preguntoulle s fillos e dixronlle que via unha seora moi guapa a

atendelos, eles non coecan a muller.

Estraado o pai, un da non foi traballar para averiguar quen era esa muller misteriosa.

Vaia sorpresa levou cando viu a sa defunta muller entrando na casa. descubrila,

esta replicoulle que por descubrila non poda volver mais.

Os mais vellos do lugar contan que pasou en Cabo de Cruz fai moitos anos.

Elena Ferreirs Fernndez e Mercedes Silva Saborido

A procesin

Na parroquia do Castro estaba de cura don Manuel Carnota, e o domingo de Ramos,

a bendicilos ramos cruceiro, e un home levaba a cruz. ase en procesin para igrexa,

a cruz a diante, e a xente sempre detrs pola parte da dereita da igrexa, chegar

porta estaba cerrada e todos a esperar cos ramos na man, e o cura, ca cruz petaba na

porta tres veces para que lle abrisen dentro, entn, abranlle e entrbase.

Encarna Vidal Suarez

A pereira

Teo unha amiga que cando eramos mozas contou as fazaas que facan os seus tos,

cando eran novos Unha vez haba un seor que tia unha horta, e na horta tia unha

pereira que daba unhas peras moi boas. Tia a mala sorte de que todos os anos llas

roubaban, entn un ano decidiu durmir debaixo dela. Cando os tos da mia amiga se

decataron de que o home estaba durmindo al ,dado que eran eles, quen roubaban as

peras, pensaron como facer para entrar na horta. Ocorruselle a idea de cubrirse

cunha saba branca e un candil aceso e pola noite cando o seor estaba deitado

debaixo da pereira, entraron os tos da mia amiga, dicindo: cando estbamos vivos,

estamos mortos pasemonos por estes desertos, o seor levantouse e dixo ps para

que vos quero e botou correr, maa seguinte cando o seor chegou horta non tia

nin unha pera.

Eugenia Rodrguez

Zarra de montanchez

No tempo da reconquista al polo sculo VIII. A xente do meu pobo sau con sachos e

paus cara a serra do pobo, o inimigo ven pola serra, a matalo!.

As di a historia que aqueles antepasados meus non deixaron que os mouros chegaran

pobo de Zarra de Montanchez. baixar da serra e chegar pobo unha seora das

mis ricas do lugar obsequiounos con pan e queixo.

Desde entn o da 19 de Xaneiro recordase esta xesta en honor de aqueles valentes

que defenderon o pobo.

A seora que se chamaba Canuta deixou a sa facenda en honor e esas persoas e

para que tiveran cartos para manterse. A tradicin sigue e o concello do meu pobo

encargase de que todos tean pan e queixo.

Rita Palomino

Prefires morrer

Esta a historia dun home que o seu nome era Arajan de Rota, el nunca haba feito

nada de proveito e as foron pasando os das. Un da faltaron seus pais e el segua sen

querer traballar para comer, e os vecios non saban como facer para que se gaara

sa comida, porque xa era un home que tia a sa idade. Os vecios un da dixronlle

que si non traballaba o an enterrar vivo e el aceptou. Collrono e metrono nun carro,

e levrono camio cemiterio. Na metade do camio pasaba un seor, e preguntou

a quen van a enterrar?, os vecios responderon o Arajan porque non quere

traballar para comer. Non o fagan que lle dou eu trigo , Arajan levantou a cabeza e

preguntou modo ou por moer? o seor dxolle por moer, entn Arajan dixo siga o

enterro que moito traballo. As acabase a historia do Arajan de Rota que quixo que o

enterraran vivo. As o contan os vecios del Arajan.

Mara Ozores

A historia de Feliciano

Feliciano era un home que viva en Cimadevila, Boiro, a sa profesin era barbeiro

pero era un home moi pequeno e moitas veces a xente burlbase de el, un bo da al

polo ano 1970, el quxose burlar de todos e avisou os seus vecios e amigos, e lles

dixo que tia que matar o porco e que como era moi grande que os necesitaba para

que lle axudaran a agarralo. O da que el lles dixo, as oito da ma chegaron todos

para axudalo, cal foi a sorpresa deles cando chegar se encontraron con un porco

espio, as desa maneira el burlouse de todos que se quedaron mortos ver o porco

espio.

M Margarita Brions Sieira

As campaas

Antigamente haba unha lenda da Santa Compaa, isto era unha aparicin nocturna de

algo ou algun que estaban redor dunha fogueira e tocaban unhas campaas, a

xente sentase moi aterrorizada e en canto sentan a campaa escapaban aterrados.

No Esteiro un grupo de persoas que vian de viaxe chegaron de noite e de camio a

casa an escoitando campaas, nun principio non lle deron moita importancia pero a

medida que avanzaban as campaas escoitbanse mais preto e anda que todos

pensaban no mesmo, calaban e seguan, ata chegar altura do grupo escolar onde

hoxe damos as clases de memoria, al as campaas oanse mais e algun do grupo

gritou A santa Compaa!, todos votaron a correr deixando as maletas e todo o que

traan tirrono, chegaron a casa con medo. Contndollo os vecios descubriron que as

campaas eran dunhas ovellas que haba nunha granxa que se encontraba en dito

lugar.

Felisa Vidal

Ramn

Hai moitos anos uns mozos da parroquia do Castro xuntronse para ir as mozas, cando

vian de volta sempre volvan todos xuntos polo mesmo sitio pero un dia Ramn

Muiz retrasouse e tivo que pasar el so por unha corredoira que estaba escura e

solitaria. De repente, veu algo ou a algun que chamaba por el Ramn, Ramn

nese intre el pensou que era a santa compaa quedou tan paralizado que botou al

toda a noite sen moverse pola ma ca luz do da veu que esa persoa que chamaba

por el non era a santa compaa, senn as ramas das rbores polo que de santa

compaa nada de nada, todo o produciu o seu grande medo.

Ramn Muiz Romero

A que non te atreves

Cando meus pais eran mozos non haba tele, nin moitos pasa tempos que hai agora,

pero por suposto tian as sas distraccins, e a sa maneira o pasaban moi ben.

Recordo que un da meu pai contoume unha historia, e ata creo que pasou en semana

santa.

Estaban nunha reunin de amigos e entre outras diversins puxronse a xogar s

apostas entre eles, haba un que se faca o forte, e o retaron a que non era capaz de ir

o cemiterio el so, e a esa hora, xa que era de noite, el non o dubidou e aceptou a

aposta. Mandronlle traer un so, que en aquela poca nos cemiterios, ou menos no

desa parroquia, haba unha especia de crematorio para queimar o resto dos sos que

quedaban cando levantaban as tumbas, el aceptou, pero antes de que sara e sen

darse conta, saron 3 do grupo escondndose onde eles o van pero el a eles non,

cando chegou colleu un so e un dos compaeiros dixo ese so meu! dixo e colleu

outro, e o mesmo lle dixo outro ese so meu!, as con varios que quixo coller, entn

desistiu e volveu sen ningn.

Os seus amigos preguntronlle polo so, el contstalles non puiden traelo porque

todos tian dono.

Finxindo que non s cran retrona a outra cousa, dronlle unha punta e un martelo.

Bueno pois agora vas cravar esta punta no portal do cemiterio. En aquela poca o

portal era de madeira, e sen pensalo aceptou, e al foi cravar a punta pero o darse a

volta notou que lle tiraban da chaqueta, tirou dela pero nada seguan tirando; entn el

como puido desfxose da chaqueta e foise. Cando chegou todos lle preguntaron, a

ta chaqueta?, el contestou Non sei cando quixen volver algun me tirou dela e

deixeilla. Foron mirar que pasaba e encontrronse ca chaqueta cravada coa punta na

porta.

Todos se riron pero el dixo con estas cousas non aceptarei mais apostas.

Julia Servia Ces

O cofre

Recordo que cando era un neno, contronme que un dia de inverno con temporal moi

forte na aldea de Carreira, tian a costume de ir praia do Vilar a coller o que o mal

tempo botaba praia, cando algns chegaron praia viron con sorpresa un gran cofre

na mallante, como pesaba moito collrono entre 4 e levrono para a casa de un dos

que levaban o cofre. Todos estaban contentos porque esperaban atopar dentro del

moita riqueza, a sa sorpresa foi que abrilo cofre atopronse cun home chamado

Xos O Jacheiro, velo todos asustados botronse a correr pois non se podan crer

como haba chegado al tan peculiar home, ningun poda explicar tal situacin, todos

asustados foron a garda civil a denunciar tal acontecemento.

Jos Manuel Lustres

O marqus

Na casa Patricia do Esteiro, coecida hoxe como a granxa, viviu un home que fora

axudante do rei de Espaa, este home fxose con moitos bens e tivo un gran

patrimonio.

O marques morreu sen ter quen herdara os seus bens, que tanto traballo e tempo lle

dedicou para conseguilos.

Chegado o momento de finar, e non ter familia, coidrono uns catalns que eran

patrns de barcos de baixura que traballaban a sardia que arrendaban os marieiros

estes vendanlle o peixe polo que lle ofertaban os catalns para traballar nos almacns.

Cando finou o marques os catalns chamaron a un notario para que lle fixera o

testamento, entn estes amarrronlle un cordel o pescozo e o redor da cabeza

pasrono pola cabeceira da cama e dixeron Malvido, os teus bens a quen llos

deixas? dxolle o notario, seor Malvido dlle os seus bens a Barrero?, o finado

moveu a cabeza as tres veces que lle preguntou o notario, para pasmo de todos os que

estaban al. E os seus bens quedronlle s catalns.

Juan Antonio Blanco Fucio

O Santa Isabel

Esta historia esta baseada en feitos reais, un da de inverno con un gran temporal

encallou na Illa de Slvora Santa Isabel, como por aquel entonces non haba motores

na illa nin no porto mais preto que era o de Aguio, e devido o mal tempo os homes da

illa se atopaban en Aguio e solo quedaban as mulleres, que o ver o naufraxio sen

dubidalo fronse para a praia e votaron as dornas con todo o mal tempo e puxronse a

salvar s nufragos que eran moitos xa que Santa Isabel era un buque grande.

A partir de a as mulleres foron nomeadas polo Rei heronas de la Illa de Slvora.

Jos Manuel Lustre

O animal

Eran catro seoras que vivan nunha aldea da parroquia do Castro, e en aqueles

tempos que haba que gaarse o pan, entre outras cousas, an a vedar cinza a Padrn,

an andando toda a noite para chegar cedo. Un da de noite que estaba todo moi

escuro de pronto se lles apareceu un animal que a todo o tempo detrs delas e elas

mirando todo o camio para atrs, cheas de medo. Elas empezaron a rezar xa que

cran que o que as segua era o demo en forma de can. Despois de moito rezar

santigaronse e dixeron todas vaite demo para o inferno e dixanos en paz, entonces o

animal ou demo desapareceu o que quedaba de camio.

Entre esas seoras estaba unha ta avoa mia, ela era moi cristi e dicame era o

demo filla, era o demo.

Genoveva Sieira Lpez

As charcas de Carragueiros

Un bo da un seor montado en unha besta, con moitas alforxas, preguntou polas

charcas de Carragueiros a uns vecios da zona que atopou. Un deles dxolle que si

que existan e que as coeca moi ben. Este seor era coecido como parroquias que

era un gran coecedor da zona, Castro, Abanqueiro a Magdalena e Boiro e foi a donda

el, o seor dxolle que si lle an ensinar as charcas: si home, si estn a cerca!. Cando

chegaron s charcas o seor parroquias lle dixo a estn!, o home colleu un libro e

pxose a ler, cando terminou preguntoulle senn haba outra charca mais e cal era a

grande e cal era a pequena, volveu a coller o libro que estaba lendo e a piques de

terminar a sa lectura a charca ase secando, mesmo tempo asombanse uns cornos

para riba, isto o que esperaba que aparecera, entn encheu as alforxas e lle dixo

seor parroquias si quera algn e este levou un. Un dia que non tia moito que facer

afiou un coitelo e pxose a afiar o corno, coa sa sorpresa comezou a brillar dunha

forma espectacular, resulta que o corno era de ouro macizo.

O vago

Esta e a historia de un home que o seu nome era Arajan de Rota, el nunca quera facer

nada de proveito e as foron pasando os das. Un da seus pais desapareceron e el

segua sin querer traballar para comer, os vecios non saban como facer para que el

se ganara a sa comida, porque xa era un home.

Un da os vecios dixronlle que si non traballaba que o an enterrar vivo e el aceptou.

Collrono, metrono nun carro e colleron camio o cemiterio. Na metade do camio

pasou un seor que preguntou a quen an enterrar, os vecios contronlle que era

Arajan porque non quera traballar para comer, o seor dxolle que non o fixeran que el

lle dara trigo, Arajan levantou a cabeza e preguntou se era trigo modo ou para moer.

O seor respondeu que seguiran co enterro que como era para moer era demasiado

traballo para el.

E as acaba a historia de Arajan que quixo ser enterrado vivo.

Mara Ozores

O enganador

Nun tempo moi lonxevo, moitos anda o recordan e algns dos estafados seguen vivos.

Haba en Boiro un personaxe que se fixo famoso polas sas aventuras de engano que

faca os seus paisanos e vecios. Inventouse unha forma de saquear e enganar,

ofrecendo embarques en barcos que no existan pero el ofertbaos cun salarios moi

bos. Moitos foron os que se apuntaron e emprendan o viaxe para embarcar, cheos de

ilusins. Chegando o seu destino descubran o engano, pois no haba barco nin nada

do ofertado, tian que volver sen traballo e sen dieiro.

Isto foino facendo durante un tempo pois os enganados calaban por vergoa e as

seguiu enganando a un numero considerado de persoas, coas que xogou coas sas

ilusin e co seu dieiro.

Esta a historia real feita lenda.

Carmen Blanco

O caeiro

Houbo un tempo no que un vecio de Monforte de profesin caeiro e de nome Pedro,

acuda todos os anos o Esteiro e pobos dos arredores para facer caa.

Gustballe preguntar por todas as cousas referentes o mar e estballes preguntando

constantemente os vecios do Esteiro, como xa os tia un pouco cansados

inventronse unha historia para aterralo.

A historia era que detrs das leiras na pedra do Conde Grande do Esteiro haba unha

londra xigante que via e se pousaba en dita pedra, Pedro o caeiro que creuse a

historia e como traballaba de noite colleu medo e comprouse unha escopeta con

intencin de matar a londra xigante.

Unha noite un grupo de vecios puxeron na pedra un tronco simulando unha londra e

dous de eles imitaban o son da londra de maneira esaxerada para asustalo mais. O bo

de Pedro o que ese da deixaran s, escoitou a suposta londra, colleu a escopeta e

pensou que era o da de acabar con ela. Os vecios que lle ataran o tronco unhas

cordas para poder xiralo tronco e facelo mais real estaban escondidos.

Pedro co susto e co medo de ser devorado pola londra, empezou a disparar de tal

maneira que pouco lle faltou para acabar ca vida dos vecios de Esteiro.

Mara Silva

O fin do mundo

Isto un recordo ou unha historia que me pasou no ano 60. Contaban que no ano 60

se a acabar o mundo, e o ano estbase acabando, e o mundo non se acababa. Era

finais de setembro, tanto, que era o ultimo venres do mes e eran as festas de San

Roquio de Tallara.

Naqueles tempos haba moita unin familiar e acostumbase limpar os cuartos ou

pisos, estabamos mia tia e eu fregando, ela fregaba co cepillo o chan de xeonllos e

eu limpaba cun trapo, era o atardecer, e de repente escoitamos un rudo enorme,

asombroso e como o ano se estaba acabando, pensei que o mundo se estaba

acabando, pxenme de p e esperaba a que baixara o ceo, eu esperaba sen pensar en

ningun nin nos meus pais, entn chmame mia ta Rosa, mira que avin tan grande

e que baixio vai!.

Iso foi unha cousa que eu sentn e que nunca esquecerei.

Rosa Otero Hermo

As redes

Era unha vez un marieiro que como todos os das , ia a pescar. Isto pasou en Xoves

Santo, o botar as redes e recollelas para a lancha, cal foi a sa sorpresa, que nas

redes traa un cadver e como por aquel entonces non haba medios para investigar de

quen era o cadver, las autoridades se fixeron cargo del dndolle sepultura e todos os

requisitos que foron precisos.

O resumo desta historia e que o marieiro chamado Xon nunca volveu a ir pescar os

Xoves e Venres Santos.

M Dolores Mario

Virxe do Carme

Recordo fai moitos anos que na procesin da Virxe do Carme, sau cun dia bo e

soleado Pero como cantas veces acontece aqu na ra cando veu de volta da

procesin Empezou a refrescar, e levantouse un vento horrible Nun golpe de vento

moi forte .. Comezaron a voar todos os cartios que levaba a virxe colgados . A partir

dese ano, a Virxe non volveu a levar os cartos.

Mercedes Lojo

O Desencravo

Sa nai contballe polas noites, o deitarse, as historias de semana santa, cando

estreaba xersei e zapatos para ir a bendicin dos ramos no cruceiro, cando a xente

desfilaba disfrazada con barbas postizas e vestidos de tea detrs dunha urna cun home

dentro.

Contoulle sa nai, que o neno nacera nun cortello. Qu era un cortello? Un sitio onde

Lola criaba o porco, onde Xos mete a burra. A el que nin o deixaban acercarse os

pitos de Xosefa. Tia que ser especial aquel nena Xess que os seus pais deixaban

que unha burra e unha vaca lle desen calor.

Contoulle sa nai que o neno Xess quixo matar un rei, e seus pais fuxiron con el.

Tamn lle contou sa nai que cando foi grande chamronlle pap do ceo e que os

xudeus prendrono e cravrono na cruz.

Medraba o neno preto da igrexa, xogaba no adro, gateaba polas oliveiras, suba polos

pantens...Ata que sa nai o levo un da a unha misa estraa que non era en domingo

e al estaba de fronte o neno Xess, Cristo, cravado na cruz, coa sangue nas mans e

nas pernas, co espio na fronte e os ollos mirando o ceo e dor no rostro... Veu como lle

sacaban os cravos e o baixaban docemente na cruz, o metan en aquela caixa con

vents e saan todos da igrexa co home na urna e percorran Boiro, cunhas persoas de

roupa nova e outras cons estraos vestidos. Cando o neno chegou casa decidiu que

el tamn tia que desencravar a aquel neno feito home. Colleu un coitelo e arrancou a

imaxe de Cristo que estaba cravada nunha cruz de ferro, chorou porque os xudeus

mataron o pap do ceo; pero quedou contento porque el estaba liberado do castigo

anda que seguira cos brazos abertos e os ps un encima do outro.

A cruz quedou valeira e o neno non volveu a se igual porque dende aquela, dedicara a

sa vida a tratar de desencravar sufrimentos.

Marisa Tarela Rios

O Lume nos cornos

En Corrubedo en tempos antigos, acostumaban a pasear unha vaca con fachos nos

cornos polas praias da costa para que os barcos que navegaban de noite confundiran a

luz coa dun faro e levalos as s pedras. Tras o desastre os restos do naufraxio eran

recollidos ou saqueados. Polo visto estas actividades eran realizados en Corrubedo na

costa de Balieiros. Incluso din que a palabra 'bichicoma', empregada na zona para

referirse a unha persoa da que non te podes fiar, pode proceder do ingls

'beachcomber', que cmo se lles chama a este tipo de piratas.

Sara Trasbach

O cabestro trocado en serpe

Un seor de Macenda moi rico que tia un criado quixo viaxar e lle mandou que amaase todo que an ir os dous polo mundo. En ese momento o seor foise horta, atou os cartos, que eran moitos, con un cabestro dicindo ao mesmo tempo:

Cabestro es, serpe haste volver o que de aqu che ha de sacar, tres bicos hache de dar

Pero o criado ouno e cando chegou ao barco que os a levar, ao instante de sar xa a alta mar e cando estaban todos a bordo dixo que agardaran un momento que se esqueca unha cousa primordial. O barco esperou, anda que en vista de que non volva, elevou ncora e foise co seor so. O criado mentres tanto marchou ao sitio do tesouro De speto saulle unha gran serpe.Colleu un pouco de medo pero por fin lle deu un bico retorceuse; deulle un segundo bico e a serpe aprisionouno co corpo como si quixera acabar con el; deulle un terceiro bico e a serpe converteuse en cabestro. O mozo entn colleu o tesouro e cando o seor volveu encontrouse sen nada.

Luca Rodrguez

A torre inacabada de San Martio

Conta a lenda que existe unha maldicin na torre inacabada da igrexa de San Martio: quen intente terminar a segunda torre da igrexa ter un triste final. Como lle sucedeu ao mestre canteiro que lla faca e que morreu ao caer dende ela.

Sara Trasbach

A illa de Slvora

Unha das lendas mis fermosas da da de Arousa, ten como motivo o arquiplago de Sagres, conxunto de pequenos illotes que antigamente unan a illa de Slvora coa pennsula. As caprichosas e variadas formacins rochosas do arquiplago, que suxiren a veces figuras de seres humanos ou animais, deron pe a un interminable nmero de lendas, entre as que destacan a que fai referencia invasin dos celtas. Di esta que os celtas chegaron polo mar e caeron no encantamento que ameazaba a tdolos que intentaban loitar contra os estrimnios, quedando convertidos en pedras para sempre. O xefe dos celtas, Saefes, tomou como muller a "Forcadia", filla do rei dos estrimnios, coa intencin de realizar a invasin de forma pacfica e non padecer o encantamento. Tiveron de esta relacin un fillo chamado "Noro", pero a astucia foi descuberta e os celtas foron vtimas do encantamento. Saefes quedou petrificado convertndose na pedra "Home de Sagres", coa lingua fendida por sete lugares, que o illote de Setelinguas coa mandbula desfeita

Sara Trasbach

Tempos de antes

Sabemos que en todas as pocas houbo xente de todas as condicins, e curioso

observar o vulnerable que resulta a xente a seguir outras ideoloxas, a veces,

contrarias s propios principios. As razns poden ser diversas, pero esta claro que as

estratexias que forman algns lideres, sempre encontran seguidores.

No pobo onde eu me criei, recordo a mia infancia sen luz elctrica, a xente recollase

cedo para as sas casas, sobre todo nas noites de inverno, despois da oracin sempre

haba un rato de conversa familiar, os maiores contaban as sas historias,

acontecementos, e outras peripecias que sucederon no pobo. Estas por entonces

abundaban, algunhas nada gratas, pero para este relato . Por unha divertida.

menos as lle chamaban os desocupados que as causaban, e se divertan asustando a

xente dicindo que via a Santa Compaa.

Puri Trianes

Menuda borracheira

Sendo eu unha nena con 10 anos no 1957, meus pais celebraron unha festa na casa

cos meus tos, e pola noite fronse todos de festa, quedndome eu a cargo dos meus

irmns de 7 e 8 anos. Como era moi cedo, pensei que poidamos facer nos tamn unha

festa, e as fixemos, cas bebidas que deixaron os nosos pais na mesa. Ocorruseme

montar unha taberna, e eu como era a mandona, era a taberneira e meus irmns os

clientes. Facalles diferentes combinados ca bebida e como pequena non lle

gustaban, quen beba todo era meu outro irmn, que cando me quixen dar de conta xa

tambaleaba, nos pensamos que o estaba a facer de broma. Despois levei a cada un

para a sa cama, pero pasados uns minutos fun para xunta meu irmn porque non

faca mais que cantar e cantar, insistindo en que cantaramos con el e chamando a

camareira que lle levara de beber e cantaba ondias veen, ondias veen, dica. A

xa me empecei a preocupar porque vin que non era normal, anda que eu non saba o

que era unha borracheira, pxenme a roupa e fun chamar a porta dunha vecia que

nada mais velo, dxome que haba que levalo rapidamente medico, meu irmn o vela

dixo: Seora Visenta! Cante comigo, ondias veen.... Segua meu irmn cantando.

Finalmente veu o fillo da vecia e levouno a urxencias porque estaba realmente grave.

Fixronlle un lavado de estmago e librouse de milagre. Cando meus pais chegaron a

casa xa estaba durmidio.

Da que nos libramos a camareira mais eu foi do correspondente castigo.

Unha historia que non se me esquecera xamais.

M Carmen Otero

O mezclado e as galletas de coco

Cando eu era mais nova meus pais tian unha panadera e amos a repartir o pan outra

chica da mia idade e eu, tdolos das nos faltaban cartos, entn entre as das

puxmonos a averiguar porque faltaban os cartos, entn fomos anotando quen pagaba

todo e quen non. Resulta que todos pagaban polo cal non podan faltar os cartos,

outro da descubrimos que nunha tenda que tia o mostrador alto, sacbannos o pan

pola porta de dentro. Entonces o outro da en canto a seora foi a buscar o cartos

collmoslle unha botella de mezclado e galletas de coco. Fmonos para a praia a

comer as galletas e a beber o mezclado pero fxonos mal no estmago, pelemonos e

despois tiven que traer eu as das cestas para a casa porque ela estaba enfadada e

tirounas.

Marina Saborido

Un pouco verdade e un pouco antiga

Cando era nena, mia nai a a un riacho a lavar a roupa e a poa a aclarar, eu

encargbame de coidala e remollala de vez en cando. Un dia colln medo porque on

gritar raposa tanto me asustei que con moita curiosidade fun a ver que era o que

tanto me asustaba, e mia sorpresa foi ver zorra con un coello na boca. Eu corrn a

contarllo a mia nai, ela dxome que non me asustara que era unha ovella que acababa

de ter unha cra pequena, pouco rato veu o noso cabalo e eu subn a el, trotar vin

afiador que via. Por entn, en aqueles tempos, a sa vez, tamn chegaba a paneira

con telas e mantas, pasando o tempo via un seor que levaba o millo muo. Eran

traballos de aquela poca.

Mara Snchez

A nena que lle gustaba ler

Nun pequeno pobo viva unha nena a que lle gustaba moito ler, mentres que os seus

amigos divertanse xogando cas sas bonecas, a nena pasaba as sas horas libres

con un libro. Cando lle preguntaban o que quera polo cumpreanos ou por reis, ela

sempre peda libros. Seus pais tiveron que deixar un cuarto s para gardar libros.

Co paso do tempo a nena foise convertendo nunha gran escritora de historias

fantsticas de grandes aventurase e pasouse a vida viaxando por todo o mundo.

Rosa Castro Vilanova

Os bolos de pan

Cando eu era moza andaba repartindo o pan, ca cesta na cabeza, e un da que haba

moito vento e choiva empezronme a voar os bolos de pan e mollronseme todos,

cando cheguei o Esteiro a ta Nicanor secoumas no forno, eu a chorando e dinlle moita

pena, agradecinllo eternamente, era moi boa muller e deus a tea na gloria.

Mercedes Silva

O millo

Isto que vos vou contar pasoume a min e a mia vecia, amos de noite porque de da

non tiamos auga e era para regar as leiras do millo por e iso tiamos que ir de noite.

Nos tiamos un muo, o cal, amos todos os sbados de noite porque de da quitaban

a auga.

Eu tia 10 anos pero tia que ir coa mia nai, un da entrronme ganas de facer pis e

non tia con que limparme, e colln unha folla e limpeime con ela.

Marcelina Lpez Pieiro

Mias queridas primas

Cando era pequena non se pasaba moi ben porque non haba tantas cousas como hai

agora, pero os nosos pais dbannos o que podan pero na nosa familia, pasou unha

cousa, morreulle unha irm a mia nai que tia 2 fillas e o pai volveuse a casar. A

muller non lle quixo s fillas e mandounas para servir e para andar co ganado no

monte. A mia nai dronlle pena, e foinas a buscar para vivir con nos, xa nos eramos

tres e con elas das eramos cinco.

Mia nai a vender o peixe, uns das andaba mais e outras menos pero ela arranxbase

para darnos de comer. Tia das que andaba 15 kilmetros e outros das 20, pero todos

comamos ata fartarnos moito. Xa non est con ns pero eu desde aqu mndolle un

cario moi forte que lle pode chegar a onde este da ta filla que che quere sempre.

Josefa Romero

A mia voda

Vou a contar a mia la de mel despois de 43 anos.

Casamos o 25 de marzo de 1972 era un sbado, fixemos o convite en Pachn con 107

invitados foi unha celebracin importante, polo menos para nos e para a toda a familia,

eu foi a primeira vez que comn ameixas a marieira, l comera mis ameixas porque

mais vello ca min.

No domingo fomos a un bautizo, ata a todo moi ben, o malo foi o luns que tivemos que

ir o batume con tan mala sorte antes de chegar casa volcou o carro patas arriba,

como xa ameazaba a noite marchmonos para a casa cas vacas, e o carro que dou no

monte ata o da seguinte que o fomos a buscar, pero o chegar a casa botronnos unha

bronca por cargar tanto.

Carmen Saborido

Semana santa

Entre os meus recordos de nena na semana santa en Pobra do Caramial, en onde eu

nacn, teo un recordo que non se me esquecera xamais, pois era unha semana santa

moi bonita, a procesin do santo enterro da parroquia de Santiago de Dean tia un

longo percorrido, pois chegaba a igrexa do Caramial e subindo as escaleiras un

costeleiro esvarou e a urna na que a o Cristo que era moi bonita caeu e rompeu toda.

Para as persoas desa parroquia, foi un drama, os choros foron grandes e desde

entonces a procesin cambiou o percorrido e as segue.

Encarnacin Garca

Ir a traballar ao bacallau

Tia 21 anos cando me fun da casa para ir traballar a San Sebastin nunha fabrica de

bacallau. Al coecn o meu marido, el andaba bacallau onde eu traballaba. Mais

tarde deixei de traballar porque naceu a mia filla, e daquela, non haba garderas para

deixar aos nenos. Anos despois, regresei a Galicia a mia terra, onde eu nacn.

A mia filla quedou en San Sebastin, al coeceu a sa parella, viven xuntos e tiveron

unha nena. Todos somos moi felices.

Saladina Noal Moledo

A nosa burra

Esta historia pasoume cando era xovencia, eu nacn no concello de Rianxo, nunha

aldea a 4 kilmetros. amos a mia amiga da alma ngeles e eu, eu viva a 1 kilmetro

de sa casa e fun andando a buscala. amos festa a Padrn, Pascua. Entn

tiamos que ir andando ata Rianxo para coller al o autobs.

Ao sar da casa de ngeles haba unha finca con un muro de pedra e tia un portal, o

pasar por al vimos a unha burra xunta o portal. Nos amos falando e cando levabamos

1 kilmetro de camiata, sentimos a unha muller chamar por nos dende a sa casa que

e dxonos: esa burra que vai detrs de vos vosa! Nos miramos cara atrs e vimos a

burra e ngeles dxome, Encarna parceme que a nosa.

ngeles colleu a burra pola corda que traa e demos volta, eu atizndolle burra e a

mia amiga tirando da corda, pouco rato de camiar pasounos un 600 vermello, eran

uns vecios nosos, e empezaron a pitar, e estes ranse a carcaxadas, e nos cheas de

vergonza seguimos o noso camio cara a casa da mia amigacada coche que

pasaba faca o mesmo e nos pensabamos trgame terra, chegar a casa da mia

amiga coa burra resultou que non era a deles e quedmonos de pedra.

Nos volvemos a camiar para Rianxo e estivmonos rindo todo o camio e chegar

festa seguimonos rindo porque non se nos a da cabeza o que nos acontecera,

contmosllo os nosos amigos, e ademais atopmonos cos mozos do 600 que

fartronse de rir Pero pasada a vergonza nos segumoslle a corrente.

Encarna Vidal Moares

Vivencias marieiras

Un atardecer como de costume, sau unha barca do porto para ir a pescar a sardia.

Durante a noite desencadeouse unha gran tormenta, forzosamente tiveron que ir cara o

porto, e no melle esfrzanse por asegurar o barco, a noite estaba escura, ameazaba

chuvia, tronos e lstregos, resultando imposible avanzar optaron por refuxiarse na tilla

do barco. Un sitio moi reducido para toda a tripulacin. calmar a tormenta un pouco,

caeu unha forte sarabia sobre a cuberta, a esta sumronse varias mais fortes,

atemorizados os pobres marieiros oraban acurrunchados implorando calma,

ofrecendo un pai noso para toda a sacatrallada que caia por al.

Cando se fixo de da fin puideron sar vendo todo cuberto de area e de pedras,

comprobaron o que pasara.

Datas sinaladas

Recordo que na nosa nenez as celebracins da semana santa xiraban en torno

recollemento propio de estas datas sinaladas da nosa vida consista, en catecismo a

cargo de un pobre que acuda a nosa Parroquia nesas datas; confesin con dor de

corazn polos nosos pecados, o cal nunca sentiamos, porque nunca nos chegaba pola

nosa corta idade, a comun parroquial co propio retraemento imposto polos nosos

maiores que eran os que verdadeiramente vivan esas datas da Paixn de Cristo, que

inicibase co Novenario dos Dolores e a sa Procesin Parroquial.

Isabel Rodrguez

Historia dun baile

No ano 1961, o dia 22 de maio na parroquia de Nebra, celebrbase a festa de Santa

Rita onde eu acuda verbena, al coecn a un mozo moi guapo que se chamaba

Francisco que me sacou a bailar. Quedeime toda a noite a bailar con el e despois

quedamos para o prximo domingo, e as nos estivemos vendo ata o ano 1964, porque

eu tvenme que ir a traballar a Pars e perdemos a comunicacin. No ano 1969,

volvemos a retomar a relacin e ese mesmo ano naceu a nosa primeira filla, despois el

marchouse a Estados Unidos e eu volvn a Francia onde estiven ata o ano 1972,

despois volvemos a poernos en contacto e decidimos vir para casarnos, ao ano

seguinte tivemos 2 nenos xemelgos, mais tarde unha nena e outro neno, en total foron

5 fillos.

As foi a nosa historia de amor.

Josefa Patio

A mia vida

Hoxe quero recordar toda a mia vida. Aos 13 anos deixei a escola e empecei a

traballar de carpinteiro. Aos 19 anos fun servizo militar e estiven 2 anos en Ferrol.

Despois, fun s barcos italianos e fixen de engraxador e de caldareteiro.

Cando volvn de vacacins, comprei unha moto grande, apenas haba bicicletas. O

viaxe que mais largo fixen en moto foi a Lisboa, al visitei a uns compaeiros do barco

italiano. Aos 25 anos caseime e tivemos 2 fillos.

Estiven por moitas partes do mundo en barcos italianos, por exemplo, Francia,

Alemaa, Portugal, Espaa; Inglaterra, Escocia

Tamn naveguei en barcos de petrleo alemns e estiven en Dubai e Kuvait. Un dia

tivemos un incendio na maquina do buque, e levmonos un susto moi grande.

Estabamos no Golfo Prsico , estivemos 5 das deriva ata que veu unha empresa de

reparacins inglesa. A empresa o que fixo foi, estender uns claves moi grosos pola

maquina para poer en funcionamento a maquina. Despois fomos descargar o petrleo

e de al fomos a reparar a cafreton, a Sudfrica. Cando regresei traballei nos estaleiro

de carpinteiro, por exemplo en Outes e na Pobra do Caramial.

final xubileime no concello de Boiro como carpinteiro.

Joaqun Laio Surez

Polos 5 continentes

Nacn no ano 1922, no ano 33 fun para axudante de ferreiro, no 36 veu o movemento

do 39, funme para Pasajes e embarquei, no 41 vin para Galicia, fun servizo do 43 o

46, no 48 fun para Bilbao embarquei e fomos a Chile, estiven polos 5 continentes de

China.

Ramn Blanco Lojo

Recordando a economa do meu pobo

Eu nacn en Moimenta, parroquia de Macenda, e pensando no que a a escribir,

ocorruseme contar o de unhas minas que hai no meu pobo; de volframio, unha clase

de mineral que haba por aquel lugar.

Esa mina foi explotada nos anos 1941 1942, non sei o tempo que se traballou (xa que

eu nacn no 1940) pero comentbano na mia casa, despois de estar pechadas algns

anos volvronse a abrir de novo polos anos 1950-1951 mais ou menos.

O dono era un seor madrileo, chamado Don Fernando. Tia moitos mineiros ao seu

cargo e iso era bo para todos, na mesma haba pozos e facanse moitas galeras polo

monte que se comunicaban unhas con outras. Logo deuse conta que tamn haba ese

mineral nas fincas privadas e lles deu permiso aos propietarios para poder sacalo, pero

tanllo que vender directamente a el, o malo que era a un prezo moito mais baixo,

entn algns que podan o vendan a compradores a un mellor prezo, pero a

escondidas.

En realidade non fixeron nada malo, o meu parecer, xa que el non era o dono desas

fincas, nin as traballaba, e o traballo era duro, vivase pobremente e poder vender o

volframio era moi bo para arranxar as sas casas e levar unha vida mellor na familia,

dgame vostede que non fara polos seus?

M Isabel Muz Gonzlez

Foi mais listo que o vello

Andaba Genaro as uvas

Con toda tranquilidade

Na via de Cajarilla

Pero por casualidade

Veuno o to Cajarilla

E foise dereito al.

E porque non sospeitase

O rapaz que el era o dono,

Foise andando pouco a pouco

Como se levara sono

Hasta pasaba de longo

Finxindo certo abandono

Pero parou de repente

E dxolle Rapacio-:

Onde e Escarabote?

Quresme ensinar o camio?

E falando como amigo

Foise acercando un pouquio.

O rapaz tia oito anos

E acaso non sospeitaba

Que era o dono da via

O que con el dialogaba

E como non lle berrou

El tampouco se escapou.

Segua collendo uvas

E anda que verda que saba

De quen era aquela via

O dono no coeca

E iba votando no coiro

As pias que non coma.

Xa estaba cerca un do outro

E por pescalo mellor

Ofreceulle un patacn

Pedndolle de favor

Que lle ensinase o camio

Falando con moito amor.

O rapaz non se acercou

Pero o vello sen apuro

Como quen non quere a cousa

Tratou de salvar o muro;

Con isto pensou Genaro

Que non estaba moi seguro.

-Queres gaar o patacn?

Ten para unha cajetilla.

Pero el dou un salto e dixo:

-A xente de hoxe e moi pilla,

Vostede a min non me fastidia

que o to de Cagarillas

Casos e cousas reais

Son o maior de catro irmns

Cunha diferenza duns tres anos

Que a min me separa do meu inmediato

E que sobre el, este relato.

Chamase Xenaro...e anda que pequeno

De nenas e nenos sempre se fixo dono

Foi o terror de algns labregos

Todos os frutais saban o seu peso

Maceiras, naranxos, perais, cereixos.

Xa ven Xenaro! Aguantate teso!

E os guisantes?...E a os fabns?...

A todos entraba como os furns.

Colla os tenros, deixaba os duros,

El nunca por nada pasaba apuros.

E despois...Pilar...Est ah Xenaro?...

Porqu o galn contoumo.

E porque foI galan quen cho dixo

Ti toda a culpa lla votas o meu fillo?

Bueno...cando vea, xa as levar

E el a Galn, xa o arreglara.

Mia nai cansadade tanto oir queixas

De nenas, de nenos, de vellos, de vellas

De outras parroquias, de outras aldeas

Algunhas distantes das leguas e media

Fltame o canizo, levronme o carro,

A min o legn, a min o arado

Ma e San Xon... Foi Xenaro!

Foi pasando o tempo e fxose maior

Xa esta mais tranquilo, o home labrador

o horto descansa, o can non ladra

os racimos penden, das grandes parras

mentres el tranquilo, est na fiada

facndolle o conto a algunha rapariga

cando foi chamado a quintas

a Ferrol de marieiro

foi a un acorazado

e de nome moi soado

pois era o XAIME PRIMEIRO

onde fixo Xenaro

a mili, como artilleiro.

O pouco de estar cumprido

Veu a guerra de Espaa

Pasou desapercibido

Con el non se meteron

El de algo se valeu

Valeuse deste engano:

El foi a pedir para un santo

Para facer unha romara

Toda a xente lle daba

El, honores colla

E o tempo se diverta

Va ir os amigos

Para o fronte de Madrid

De Asturias e de Aragn

Que o compas de pandeiretas

Ou de algn acorden

A todos acompaaba

Entoando esta cancin:

Somos quintos, somo quintos

Non nos podemos negar

E na punta do achadizo

Xa nos veras embarcar.

Cando chegaba o vapor

E os amigos marchaban

El quedbase con dor

O velos como embarcaban

Pero el volva a casa

E pensaba para s

prepranse e vaian

Hoxe e un home feliz, querido e respetado

Pola sa esposa, polos seus fillos e parte do vecindario

E si algn lle quere mal, por ser o alcalde do barrio

Que sera el?...(pregunto)... si chegaran a nombralo

Ti non fagas caso irmn, ncoras e camarns.

A bordo do Estrela Norte no mar

M Del Pilar Romero Davila

Llorando

Se fue me dejo esperando me dejo llorando,

Llorando su amor, tal vez jams volver, no ms del cielo depende

Que si ya no duele ni muerte ser

Mercedes Torrado

Xess

Ala pola noite cando o galo canta

Unha vila santa que lle chaman beln,

Un astro de pallas nun humilde establo

Xess noso rei e morto de fro

Non tia ningun e dballe alento a mula e o boi

E morto de fro non teo ningun e dballe alento a mula e o boi.

M del Carmen Hermo

A dornia

Somos a dornia que de abanqueiro,

traemos dala o vento mareiro,

somosche un grupo lamar de cantareiro

gustalo o canto e mais o ribeiro

non sei que ten o gaiteiro, non sei que o gaiteiro ten,

non sei que ten o gaiteiro que en abanqueiro lle queren ben

M Teresa Vazquez

Refrns

En abril augas mil.

En maio anda a vella queima o tallo.

Si chove o da de Santa Vivana chove corenta das e unha semana.

M Luisa Suarez Rey

Os ratoncios

Dous ratoncios encontrronse no campo, un estaba moi flaco e o outro non tanto. O

flaco preguntoulle o amigo donde vives para estar tan gordo? Eu non encontro

comida que o outro lle responde Eu vivo nun muo e non me preocupo de nada

teo a comida que quero, entonces o amigo preguntoulle non hai gatos? e el

respondeulle si que hai pero non te preocupes, non pasa nada.

O da seguinte estaban os dous no muo e apareceu o gato que se zampou o ratoncito

gordo, mentres o outro escapaba dixo eu voume o campo que mis vale flaco no mato

que gordo na panza do gato!.

M Teresa Castro Davila

Impulso daino

Da calle chiquitito meu pai recolleuche que igual que sendo fillo del os seus apelidos lle

dou creciches a mia beira mesmio que un irm.

Pero o teu impulso daino, pero o teu impulso daino quixo que foras malo, pero o teu

impulso daino quixo que foras malo.

Irmn porque me roubaches o que mais quera.

Irmn como un chiquillo fasme chora.

Irmn non sabes a pena que levo na alma.

Penso que un dia deus che perdoar.

A pesar das tas maldades, todas chas perdoei e ofrecndoche a mia casa puxen en

ti a mia boa fe,

Pero ti que non podas portarte Cristian, non supeches respetar a muller de teu irmn.

Irmn porque me rubache so que mais quera.

Irmn como un chiquito fasme chorar.

Irmn non sabes a pena que levo na alma e penso que un dia deus che perdoar.

Concepcin Duarte

A saia de Carolina

A saia da Carolina

ten un lagarto pintado;

cando a Carolina baila,

o lagarto dlle rabo

-Bailaches Carolina?

-Bailei, si seor.

-Dime con quen bailaches.

-Bailei co meu amor

Bailaches Carolina?

Bailei, si seor.

A Carolina unha tola

que todo o fai revs,

vstese pola cabeza

e dspese polos ps.

Carmen Otero Sieira e Julia Sarria Creo

A herba

Non vaias a herba Mara

Que ven o vento e lvacha toa, lvacha toda, lvacha toda

Non vaias a herba Mara

Non sexas tola.

Francisco Villanustre

O galo

O voso galo comadre teno mal ensinado, voso galo comadre teno mal ensinado.

Vai cantar todas as noites enriba do meu tellado, enriba don mi tellado. Ai la le lo ai la

lelo. Para vir a xunta min, para vir a xunta min vai lavar a cara, vai lavar a cara galopn.

Eu quera me casare mia nai non teo roupa. Eu quera me casare mia nai non teo

roupa. Casa mia filla casa, casa unha perna tapa a outra unha perna tapa a outra. Ai

la le lo ai la lelo. Para vir a xunta min, para vir a xunta min vai lavar a cara, vai lavar a

cara galopn.

Ta mai e mais a mia quedan norio berrando. Ta mai e mais a mia quedan norio

berrando por culpa dunha galinha que ten amores co galo, que ten amores co galo. Ai

la le lo ay la lelo. Para vir a xunta min, para vir a xunta min vai lavar a cara, vai lavar a

cara galopn.

Ramona Julit

Pai noso

Pai noso pequenio guame polo bo camio, a la fun, a la irei, tres maras encontrei.

Preguntando por Xess e Xess esta na cruz e na cruz e no Altar cos peos a sangrar,

chamaron por Magdalena que llos viera limpar, tente Magdalena tente que llos vas a

mancar que estes son as cinco chagas que por ti han de pasar, grandes e pequenios

a todos ei de salvar anda que tean mais pecados do que areas hai no mar.

Carmen Sobrado

Refrns

O que mal fala a sa lingua en lixa

Vale mis paxaro en man que cen voando.

O comer e o raar todo o mal e empezar.

Pura Surez Torrado

Subvencionado por:

Centro Social de Boiro 3 Andar, R/ Principal, 77 15930 Boiro (A Corua) Tfno.: 981 844 804 Fax: 981 842 725 e-mail: gaboiro@cruzroja.es

Humanidade Imparcialidade Neutralidade Independencia Voluntariado Unidade Universalidade

Concello de Boiro