Ola a todas e todos: acabo de repasar as historias que

escribiron algúns profes para ver se son capaz de facer algo

parecido. Parécenme todas tan bonitas…

Eu, ós cinco anos, fun vivir con miña avoa e meu tío,(meus

pais foron para

Venezuela), a unha

parroquia que tiña varias

aldeas, que máis ou

menos distaban entre si un

quilómetro e medio.

Na aldea que vivía eu

non había escola. Nunha

das aldeas, á que lle

chamaremos A, había

unha escola mixta con

aproximadamente 60

rapaces/as e noutra aldea

á que chamaremos B, había unha escola de nenas e outra de

nenos.

As nenas e nenos da miña aldea ían á escola de A, e eu

empecei tamén a ir alí, co cal ía encantada porque ó ir todos xuntos,

pasabámolo moi ben. Falabamos en galego, que era a nosa lingua,

agás nas horas de escola. O verán pasado volvín alí e atopei a

dona Celia, a mestra. Estivemos recordando cousas daquela época:

como escribiamos con plumilla e tinteiro ou o queixo da bola e o

leite en polvo que nos daba no recreo. Gardo moi bo recordo dela,

aínda que só estiven dous anos alí,porque a miña familia quería que

eu “estudiara” e alguén pensou que se seguía nesa escola non ía a

saír “fina”, polo que me levaron á escola de nenas de B que era a

“capital”, á que tiña que ir soa (o camiño facíaseme eterno), onde

non coñecía a ninguén e todo mundo falaba o castelán, que me

parece moi ben o que pasa é que se me fixo costa arriba porque eu

non o falaba ben e sentíame desprazada. Alí estiven outros dous

anos.

Fixádevos que non falo de contos, porque nin nunha escola

nin noutra había biblioteca, que digo, non había nin un conto, só o

libro de estudiar, a pizarra (máis tarde viñeron os cadernos) e o

mapa de España.

Logo ós nove anos fun interna para un colexio. Alí vin os

primeiros libros de lectura ,pero nós non podiamos collelos, había

que estudiar. Pero á monxa que nos coidaba, gustáballe a literatura

e despois de cear, sempre nos lía

un pouco dalgún libro de aventuras.

Facíao tan ben que viviamos as

historias. Así empezou a gustarme

a mín.

Ós doce anos por un premio

que recibín, non me acordo de que,

regaláronme o meu primeiro libro.

Era de Enid Blyton e chamábase

Aventura en Torres de Malory.

Chorei de emoción (eu era moi

chorona e aínda o son), de pensar

que era só meu. A partir daquela, empecei a aficionarme á lectura.

E ségueme encantando ler, son os meus deberes antes de durmir.

Boto de menos non ter quen me contara contos de pequena,

non ter sequera unha pequeniña biblioteca na escola. Por iso me

parece que vós sodes moi afortunados tendo a Abadiño e o seu

marabilloso mundo. Non o desaproveitedes.

MOITOS LIBROS PARA TODOS! E… ide á biblioteca. Como

está escrito nunha das súas paredes, *non collades cartos, non hai que pagar*. Espero que non me suspendades.