CURROS ENRQUEZ

CURROS ENRQUEZ

CURROS ENRQUEZ

Manuel Curros Enrquez, nado en Celanova o 15 de setembro de 1851 e finado na Habana o 7 de marzo de 1908, un dos tres principais representantes do Rexurdimento da literatura galega.A sas obras basanse no liberalismo e as mis importantes son: A virxe do cristal (1877).

Aires da mia terra (1880).

O divino sainete (1888).

ANLISE DO POEMA

Curros, oponse igrexa na sa obra, liberalista e socialista. O poeta, refrese s inxustizas cometidas pola igrexa tempos atrs. O vello mosteiro hoxe cadavre putrefacto de animal na paisaxe galega. Estabigrexa inxusta non axudou aos pobres e opxose ao progreso. Na ltima estrofa di que nos seus paseos polo monte, s veces chega ata o vello mosteiro e que recorda os tempos aqueles.

A IGREXA FRIA

Por cima dos agros,
do monte no medio,
levntase anda
hidrpico e negro,
cal xigante hipoptamo morto,
de vermes cuberto,
rodeado de trboas e gramas,
o lombo deforme do vello mosteiro.
Das torres as rexas
agullas de ferro
queixarse parecen
da marcha dos tempos:
e decote paradas e inmobres,
semellan os dedos
dunha mau de Titn que anda en busca
do raio que tarda das iras do ceo.

Cai inda en anelos
a forte cadea
con triste bambeo.
Cando posta do sol, das montanas
azutana os ventos,
unha serpe arromeda encantada
que garda as runas fungando e tecendo.Os pelos de punta
na mau cun coitelo,
coa sangue lixado
dos probes viaxeiros,
tempos houbo en que aqu buscar via

seguro i achego
o ladrn dos camios, que os frades
que a Praga queimaban, en salvo puxeron.

2 PARTE DE: A IGREXA FRIA

De monxe vestido
como eles o reo,
de rprobo a santo
pasou nun da mesmo;
e, da gorxa que ser debera
tallada nun cepo,
a paulia sau que escomulga
insine Colombo i gran Galileo.

As virxes, forzadas,
os probes, valeiros,
pedan namentres
socorro e romedio;
i a xusticia, escudeiro mal pago
do crime sanguento,
do sagrado na porta quedaba
de rabia e de clara os dentes batendo.

Nos meus solitarios
nouturnos paseos,
sucdeme s veces
chegar mosteiro;
e caretas facndome entonces
da la refrexo,
unha negra visin, de entre as runas,
"Que tempos!" me dice, i eu digo: "Que tempos!".

(Aires da mia terra, 1880).

A IGREXA FRIA

A IGREXA FRA

Por cima dos agros,
do monte no medio,
levntase anda
hidrpico e negro,
cal xigante hipoptamo morto,
de vermes cuberto,
rodeado de trboas e gramas,
o lombo deforme do vello mosteiro.

Das torres as rexas
agullas de ferro
queixarse parecen
da marcha dos tempos:
e decote paradas e inmobres,
semellan os dedos
dunha mau de Titn que anda en busca
do raio que tarda das iras do ceo.

Dende a alta camp
cai inda en anelos
a forte cadea
con triste bambeo.
Cando posta do sol, das montanas
azutana os ventos,
unha serpe arromeda encantada
que garda as runas fungando e tecendo.

Os pelos de punta
na mau cun coitelo,
coa sangue lixado
dos probes viaxeiros,
tempos houbo en que aqu buscar via
seguro i achego
o ladrn dos camios, que os frades
que a Praga queimaban, en salvo puxeron.

De monxe vestido
como eles o reo,
de rprobo a santo
pasou nun da mesmo;
e, da gorxa que ser debera
tallada nun cepo,
a paulia sau que escomulga
insine Colombo i gran Galileo.

As virxes, forzadas,
os probes, valeiros,
pedan namentres
socorro e romedio;
i a xusticia, escudeiro mal pago
do crime sanguento,
do sagrado na porta quedaba
de rabia e de clara os dentes batendo.

Nos meus solitarios
nouturnos paseos,
sucdeme s veces
chegar mosteiro;
e caretas facndome entonces
da la refrexo,
unha negra visin, de entre as runas,
"Que tempos!" me dice, i eu digo: "Que tempos!".

AIRES DA MIA TERRA (1880).