Samaín: a noite celta dos defuntos

O 31 de outubro foi tamén o festival da colleita que marca o final do verán. Pero a celebración tamén representaba o mal presentimento dos meses escuros e fríos que estaban por vir. Esta festa tamén se chama Samhain (o “señor da morte”), os celtas crían que as almas dos mortos podían volver aos seus fogares terrenais por unha noite.

O ano novo celta

O cristianismo converteu a tradición no día de defuntos ou de tódolos santos, celebrado desde o S. XI

Orixes

Trala batalla, os celtas cortaban as cabezas dos inimigos e as levaban como trofeos para decorar as casas e as murallas do castro. Para eles, a cabeza era onde estaba a alma. Exercía función máxica de protección.

Orixes

Aquelas primitivas caveiras deron paso a cabezas feitas con vexetais: nabos, cabazas (incorporadas de América)… en cuxo interior se puña carbón para iluminar o camiño de regreso ao mundo dos vivos dos defuntos. Á vez, servían de protección.

Samaín: a noite celta dos defuntosO ano novo celta

A noite do 31 de outubro comenza o Ano Novo celta, marcando o inicio da estación “sen luz”. Nesta noite as ánimas dos muertos atravesan a porta que separa o mundo dos vivos e dos mortos e visitan as casas das súas familias para quentarse e tomar algo de alimento. Tamén prendían fogueiras para manter lonxe aos maos espíritus.

Para manter aos espíritus contentos e alonxar aos maos dos seus fogares, deixaban comida fóra, esta tradición evolucionou convertíndose no que hoxe fan as nenas e os nenos indo de casa en casa pedindo doces.

Samaín: a noite celta dos defuntos

Segundo a tradición, este día, as bruxas gozaban de maior vitalidade e os espíritus podían volver do máis alá para levarse aos vivos . Os druidas preparaban grandes fogatas e conxuros para alonxar aos maos espíritus, a quen se lles atribuían terribles atrocidades. Algunhas personas disfrazábanse con peles de animais co obxecto de resultar aínda máis terroríficos que os espíritus e así provocar que pasaran de largo.

Esta tradición é típica das zonas de Ferrol e Sada os colares (ou rosarios) servían para liberar as ánimas, xa que cada castaña comida era unha ánima liberada do purgatorio. Por iso había que invitar a castañas aos veciños e aos amigos, e cantas máis castañas papásemos, máis ánimas liberadas.

Colares de castañas ou zonchos