Revista 2011

49
C. E . I . P . “EUSEBIO DA GUARDA” ENSENADA CURSO ESCOLAR 2010 - 2011

description

revista curso2010-2011

Transcript of Revista 2011

Page 1: Revista 2011

C. E . I . P

.

“EUSEBIO

DA

GU

AR

DA

”ENSENADA

CURSO ESCOLAR 2010 - 2011

Page 2: Revista 2011

Sumario

1

Editoral ...............................2

E. Infantil .............................3

1º E. Primaria ......................14

2º E. Primaria ....................20

3º E. Primaria ....................22

4º E. Primaria ....................29

5º E. Primaria ....................37

6º E. Primaria ....................48

1

Page 3: Revista 2011

EDITORIAL

Seica este ano temos no centro unha “masiva despedida ” de compañeiras que cambian proxectos laborais por outros de índole persoal-xa se verá o que deciden . Polo tanto desexarlles dende aquí os mellores augurios de futuro para Dolores Gómez , Manoli Ortega , Nieves Fernández , Ana Fernández e Cecilia Arijón. E aínda que o noso tren escolar conta con 5 vagóns menos , a “estación” segue a estar no mesmo sitio e,de cando en vez,poden achegarse e relatarnos as súas aventuras que – de seguro – serán do máis interesantes. Dende a nosa comunidade escolar desexarlles todo o mellor e que disfruten o máximo posible nesta nova etapa das súas vidas.

Se eu soubera de isto

faría un poema que quedara na túa memoria, un poema que ao recordalo, saberías canto che quero.

Se eu soubera de isto,

pintaría un cadro coa miña voz e as miñas letras,

para que as cores, mantivérante alto o ánimo.

Se eu soubera de isto,

unhas caricias debuxaría, que ao velas as sentiras

por todo o teu corpo e os bicos navegarían polo ar buscándose.

¡Ai, se eu soubera de isto!

(Balteu-A Coruña)

FELIZ VERÁN A TODOS E TODAS

32

Page 4: Revista 2011

43

Page 5: Revista 2011

54

Page 6: Revista 2011

65

Page 7: Revista 2011

76

Page 8: Revista 2011

87

Page 9: Revista 2011

98

Page 10: Revista 2011

109

Page 11: Revista 2011

A L O M M E T I C

C A T P I Ñ A L I

Q I T A L U M E T

P I C A R E T U R

M E N E T U C A L

S I N F R E S A C

U R R E T E V A P

A V E T E R Z I N

L E A N X A Z A M

1110

Page 12: Revista 2011

1211

Page 13: Revista 2011

1312

Page 14: Revista 2011

1413

Page 15: Revista 2011

1514

Page 16: Revista 2011

1615

Page 17: Revista 2011

O 31 de xaneiro celebramos o día da paz, entre todos/as elaboramos este mural, e tamén podedes ver algúns debuxos conmemorativos:

Feliz día de la paz a todos los niños y niñas del mundo ()

Es la paloma de la paz, hay que portarse bien.

El día de la paz es un día de tranquilidad y de amor porque estamos juntos y felices

16

Page 18: Revista 2011

No entroido disfrazámonos de animais, fixádevos cantos había:

Leóns/leoas, osos/as e gatos/as. Tigres e vacas.

Monos/as e máis gatos/as e leóns. Mapaches e coellos.

17

Page 19: Revista 2011

Celebramos a chegada da primavera, plantando semillas e facendo poesías:

Tamén conmemoramos o Día das Letras Galegas recintando unha poesía do escritor homenaxeado Lois Pereiro:

18

Page 20: Revista 2011

2119

Page 21: Revista 2011

2220

Page 22: Revista 2011

2321

Page 23: Revista 2011

A Coruña 24 de xaneiro de 2011 OBRA MUSICAL “OS GAITEIROS DE XISTRA “ Hoxe pola mañá fomos ao Teatro Colón da nosa cidade a un concerto de música galega . Estaba dirixido a escolares de diferentes colexios que tiña como obxectivo achegarnos aos nenos e nenas como cantaban e se divertían os nosos devanceiros ( avós , bisavós,etc ) e que non queden no esquencemento as nosas tradicións máis antiguas e así podelas conservar. Vimos unha actuación dos “Gaiteiros de Xistra”. Había seis músicos e cantareiras que tocaban os diferentes instrumentos: o bombo, a caixa, a gaita, o acordeón, a requinta, o saxofón e outros máis propios da nosa cultura musical. Os músicos fixéronnos participar no espectáculo e cantamos con eles cancións tan fermosas e coñecidas com “A Rianxeira”. Eu xa a coñecia pois cando era pequerecha cantábama miña nai cando ía para a cama para que me durmira. Tamén fixeron bailes populares da nosa terra como a muiñeira , cantos como os alalas, etc. Asemade representaron unha feira tradicional galega que era un lugar de encontro e festa para as nosas xentes e que hoxe en día estánse a perder. Pasámolo moi ben e aprendemos cousas moi importantes das nosas tradicións para que as conservemos como un tesouro da nosa cultura. Lucía Naya Cambón 3º B

2422

Page 24: Revista 2011

EXPOSICIÓN “ PÓRTICO DA GLORIA “ Carta a unha amiga A Coruña 23 de febreiro de 2011 Benquerida Paula: O xoves día 17, fun coa miña clase a unha exposición no Centro Social Novacaixagalicia . A exposición chamábase “ Pórtico da Gloria e Sentido “. Fomos en autobús e cando chegamos atopámonos cos nosos compañeiros de 4º curso que xa remataran a visita. Pareceume que debera ser interesante pola expresión das súas caras. A exposición trataba de fotografías do Pórtico da Gloria da catedral de Santiago de Compostela. Unha guía contounos a historia do Pórtico da Gloria e explicounos que na Idade Media a escultura non estaba moi desenrolada e que o máis grande era o máis importante e, por iso as figuras colocábanse de maior a menor . A figura máis destacada era a de Xesús resucitado e ao seu redor o Mestre Mateo colocou aos catro evanxelistas: Marcos, Mateo, Xoan e Lucas que eran os que escribían a historia de Xesús. Pola parte de atrás non ten ningunha escultura agás a coñecida como o Santo dos Croques que representa ao autor deste fermosa obra o Mestre Mateo. A esta dáselle ese nome porque di a lenda que as persoas que lle dan tres golpes coa cabeza reciben e asimilan a sabedoria do Mestre Mateo. Hoxe esta prohibida esta práctica , xa que a cabeza da escultura estaba a quedar plana. Asemade explicounos todo o significado de todase cada unha das figuras esculpidas nesta excepcional obra maestra. A saída foi moi interesante e eu e máis os meus compañeiros aprendemos moitas cousas que quero compartir contigo. Un bico e unha aperta túa amiga Paloma Quintana 3º B

Ilustracións de Clara Gil 3ºB

2523

Page 25: Revista 2011

OBRA DE TEATRO : “JOSEFINA” Luns 14 de febreiro de 2011 Obra de teatro no Forum metropolitano do grupo “Teatro Teloncillo” no que vimos unha forma de vida guiada polos refráns dos noso maiores. O pasado venres, 11 de febreiro, asistin cos demais compañeiros de ciclo a representación dunha fermosa obra de teatro na sala do Forum, a obra foi moi divertida e trataba dun matrimonio que tivo unha filla que se chamaba Josefina. A nena era moi traste desde pequerecha, cando foi ao colexio coñeceu a un neno que se chamaba Tomás. O neno era arxentino e fixéronse amigos inseparables. Eles sempre estaban a falar e guiarse polos refráns que Josefina aprendera do seu avó. Cando Josefina se fixo maior marchouse a traballar a Barcelona, despois estivo traballando nunha praia pero a ela o que máis lle gustaba era escribir libros. Gañou o Premio Nobel de Literatura e pasáronlle moitisimas historias. Ao final volveuse a atopar con Tomás, casáronse e tiveron dous fillos e una filla a que tamén lle chamaron “JOSEFINA” Lucía Freijido Novo 3º B

Ilustración: Pedro Fernández Sarandeses3ºB Ilustración: Lucía Aymerich Aldea 3ºB

2624

Page 26: Revista 2011

2725

Page 27: Revista 2011

Venres 15 de abril de 2011

O “VELLO MESTRE” VOLVE AS AULAS POR UNHAS HORAS Xabier P. Docampo realiza un encontro cos alumnos e alumnas de 3º do CEIP “Eusebio da Guarda”, co obxectivo de achegarlles a súa obra literaria. O venres, 15 de abril, na véspera das vacacións da primavera, as verbas floreceron no noso centro agromando da boca do Pemio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil. Este mestre entre mestres da literatura infantil realizou un encontro connosco para falarnos do seu fermoso libro “O armario novo de Rubén”. Os alumnos de 3º B quixemos achegarnos un pouquiño ao protagonista e, para iso, convertímonos en xornalistas preparando unha morea de preguntas que Xabier nos contestou con moitísimo agarimo. Mapi e Pedro: Que querías transmitir co conto do trasniño? X. Docampo: Cando era pequeno e oía un ruido que viña do faiado, cría que eran trasnos e isto levoume a meter estes personaxes nos meus contos, asemade son un admirador de Alvaro Cunqueiro e coido que é unha influencia da súa obra. Lucia Naya e Alex: Que che gusta máis, o traballo de mestre ou de escritor? X. Docampo: Disfrutei moito de mestre cos meus alumnos e hoxe disfruto moitisimo co meu traballo de escritor e cos encontros que fago con alumnos nos diferentes colexios que visito. Daniel e Antonio: Por que lle dedicaches o libro a Denís? X. Docampo: Denís é o meu afillado e é unha persoa moi especial para min. Paloma e María: Por que o armario de Rubén é un armario empotrado e non un armario normal? X. Docampo: Porque era o que me podía facer continuar a historia como se fose un corredor que comunica e me leva a outros lugares descoñecidos. Iago e Lucia A.: Cal foi o motivo da túa xubilación, non che gustaba o teu traballo? X. Docampo: O meu traballo encantábame, pero non hai nada que dure toda a vida compañeiros! Stanislav e Claudia: Por que lle chamaches Crisanto ao protagonista do conto “A cabalo da vasoira”. X. Docampo: É un nome que me gusta moito, porque é moi sonoro. Manuel e Sara: Que te levou a empezar a escribir contos para nenos? X. Docampo: O meu pai, que era muiñeiro, contaba moitas historias cando eu era pequeno e, ahí empezou a miña afeccción a contar e crear historias. Fito e Lucia F.: Por que no conto “Xogando as agachadas hai máis nenos que nenas? X. Docampo: Cousas do caletre de escritor. Saiu así! Angela e Isasi: A que se debe o título do libro? X. Docampo: Dende hai tempo, viaxo moito para dar conferencias e, como nos hoteis todos os armarios son iguais, pensei que podía ser motivo dun libro. Como vedes, calquera cousa pode ser fio conductor dunha historia. Daniela e Clara: Por que a portada do libro é o xigante, protagonista do conto “ Chegou un home grande” e non outro personaxe: X. Docampo: Iso é cousa do ilustrador que é quen decide sobre todas as ilustracións que hai no libro. Pablo e Alba: Por que a señora Remedios tiña tantas bolsas na súa casa? X. Docampo: Con este conto quero chamar a atención sobre o uso abusivo que se fai na actualidade das bolsas e as consecuencias que ten para o medio ambiente. Andrea e Pablo: Para que gardaba a señora Remedios todos os trastos vellos? X. Docampo: Ela pensaba que tiñan utilidade e que en calquera momento poderían servir para algo. No nome do centro queremos agradecerlle a Xabier P. Docampo o agarimo co que nos tratou e agardamos que moi pronto poidamos disfrutar da súa presenza e seguir a falar e descubrir máis polo miudo a súa obra.

Os alumnos e alumnas de 3º B

2826

Page 28: Revista 2011

   “JOSEFINA”

Este curso los alumnos de 3ºC fuimos al Fórum a ver una obra de teatro del grupo Teloncillo. La obra se llamaba Josefina. Era de una familia que decía muchos refranes. Josefa, Pepe, el abuelete papá Totó y Josefina que para ponerle el nombre se pasaron discutiendo mucho tiempo y, para cuando nació, lo decidieron porque se

parecía mucho a su madre.

Cuando cumplió los tres años ya sabía hacer caca en el retrete y al despertarla papá Totó para ir al cole, no quería y lloraba porque decía que no tenía amigos, pero al acabar la clase no quería volver a casa porque ya tenía muchos amigos.

Conoció a Tomás y se mandaban mensajes en clase. Su abuelo antes de morir le dejó un beso y un refrán “marinero de frente, amor presente” Así que se

marchó a Barcelona y se enamoró de un marinero y se fue con él a la isla de Pascua y se enamoró de otro marinero. Se hizo guía turística. Escribió un libro y ganó el premio Nobel. Volvió a casa, vio a Tomás, se comprometieron, se casaron y tuvieron un hijo.

Fue muy divertida y aprendimos muchos refranes.

2927

Page 29: Revista 2011

Berni: Nuestra mascota de 3ºC

Berni y yo

erni es pequeño, espinoso, regordete. Tiene el pelo muy parecido al de una estrella de rock, sus púas verdes con un toque de amarillo, que hace que en otoño se pueda camuflar. Sólo sus ojos, como esmeraldas, cual dos ventanas de color verde, destellan al sol.

Berni es pequeño y punzante, pero aún así, lo quiero. Es como si estuviera hecho de alfileres por detrás. Y por delante suave como el algodón. Es un poquito miedoso pero dulce y cuando le miro a los ojos es como si mirara un cacho de cielo.

Berni es como otro compañero, siempre vigila lo que hacemos en clase y como siempre está sonriente yo creo que le gustaría hacer matemáticas, lengua… o sea, lo mismo que hacemos nosotros y cada día mira fijamente a una persona.

En casa de los abuelos lo suelto y, al rato, lo llamo y viene despacio y alegre. Cuando llega a la hierba se pone a reír y yo le doy de comer. Se va al prado y acaricia frágilmente con sus púas, rozándolas apenas, las florecillas rojas, moradas y amarillas... Lo llamo alegremente: “¿Berni?” Y viene a mí con un correteo alegre que parece que se ríe, en no sé qué cascabeleo ideal…

B

3028

Page 30: Revista 2011

3129

Page 31: Revista 2011

CARTA A UN FUTURO MESTRE

Querido Alejandro :

Os nenos e nenas de 4ºA estamos moi contentos porque sabemos que che deron un sobresainte polo traballo que fixeches connosco. Esperamos que sexas un bo exemplo para os teus alumnos e alumnas e que eles e elas sexan bos contigo...Que os teus anos de profesor os pases moi ben. Gustaríanos moito que apliques todo o que aprendiches con Ana e seguro que ela espera o mesmo de ti.

Queremos que a túa clase sexa moi divertida, interpretar as lecturas con xestos, facer cousas de discurrir en Matemáticas, que lles expliques aos teus alumnos quen era Mozart, Jonh Lennon, Martinn Luther King...etc.etc.

Como somos moi novos é posible que algún día sexas o noso profesor e se así non fose que saibas que te recordamos con moito cariño.

Un feliz camiñar pola túa profesión.

Unha gran aperta

Ana (profe), Nicolás, Sara, Juan Ruano, Laura, Pablo, Lucía, Sergio, Claudia, Lucas, Paula Puente, Román, Conchita, Ismael, Kiko, Alfredo, Juan José, Raúl, Maite, Manuel, Ana, Eric, Jessica, Paulita Dios, Noelia y Cristina.

3230

Page 32: Revista 2011

Mis Poemas

Eres… ¡Qué malo…! Eres lo mejor de mi vida, ¡Qué malo es que haya espinas,eres la brisa del mar, cuando buscas una flor! eres mi dulce aromía, Pero peor es el desprecio, eres todo mi pensar cuando buscas tan solo amor. ¿Para qué subir tan alto…? Prefiero morir ¿Para qué subir tan alto, Si pensar en ti y gritar como una loca, es la muerte, si yo me muero por él, prefiero morir mil veces, y el se muere por otra? al menos, para no perderte. Tú me dices que me quieres Cuando busques el amor Tú me dices que me quieres, Cuando busques el amor, tú me dices que me adoras nunca busques la belleza, cuando por fin me doy la vuelta, busca el corazón, de otra te enamoras. Que es lo que más interesa.

Contigo Me gusta… Contigo lo tengo todo, Me gusta cuando dices “no”, sin ti, nada, aunque prefería un “sí”, por ti cambiaría todo, para hacer latir mi corazón, por tan solo una mirada. Cada vez que te veo venir.

Sara Martinez Iglesias 4ºA

3331

Page 33: Revista 2011

Receitas de cociña de 4ºA Os alumnos de 4ºA fixemos unhas receitas riquísimas este ano. ¡Disfrutádeas!

Estofado de tenreira con chocolate por Pablo Lozano Esta receita é quizáis influenza da cociña francesa, pero con frecuencia, sobre todo en Cataluña, empléase o chocolate para darlle un especial sabor a estofados de caza. Ingredientes para 6 persoas. Kilo e ½ de carne para estofado (xarrete) cortada en tacos ½ kilo de cebolas pequeñas (escalonias) e 2 dentes de allo 50 gramos de chocolate negro en po ou raiado de unha tableta. 1 vaso de aceite de oliva e ½ vaso de vinagre ½ kilo de patacas brancas novas Raiadura de noz moscada Sal ó gusto Preparación Poñer ó lume unha tixola con aceite, cando esté quente botarlle os tacos de carne e deixar a refogar. A continuación botarlle os allos finamente picados e as cebolas, peladas pero enteiras e seguir refogando durante uns 10 minutos. A continuación botarlle vinagre, o chocolate e a noz moscada. Continúase remexendo uns minutos máis e entón cúbrese de auga e deixase ferver, tapando e a lume baixo, vixiando que non se pegue nin se quede seco. Cando a carne esté tenra, botarlle as patacas cortadas en dados e rectificar de sal. Se se vise un pouco seco, podese botar un vaso de auga quente mantendo a lume baixo ata que se fagan as patacas.

Besos de gato por Román Franco Ingredientes para 4 racións 250 gramos de azucre 15 xemas de ovo 50 gramos de manteiga 1 cucharadiña de extracto de vainilla 250 gramos de fariña Preparación Nunha cacerola ponse o azucre, engándenselle as xemas ben batidas, mezclanse ben ambalas dúas cousas. A continuación incorporase a mezcla de azucre e xemas a fariña, previamente tamizada, así como a manteiga derretida, as claras de ovo a punto de neve, a vainilla e a leite. Con todos estes ingredientes faise unha masa compacta e formanse as galletas cunha especie de roda.

Milfollas de piña e nata por Sergio Rivas

3432

Page 34: Revista 2011

3533

Page 35: Revista 2011

Chega o Nadal que é fenomenal, comemos turróns e moitos bombóns.

Chega Papá Noel e a neve con el. Os Reis Magos traen agasallos.

Adornamos o belén e o portal tamén, cando eu poño a estrela, todos se fixan nela. Claudia Sande Carnota 4º C

Nadal, Nadal doce nadal pasareino xenial.

No Nadal xogarás aprenderás e te divertirás.

No Nadal, Nadal non te portes fatal senón o lamentarás porque sen agasallos quedarás.

No Nadal, Nadal cantareiche panxoliñas sen parar para que poidas disfrutar do Nadal. Guillermo Alonso-Jáudenes Paz 4º B

O CORRUNCHO DOS

NOSOS ESCRITORES/AS

“O drama do Depor” O sábado fun ao estadio para ver ao Deportivo todo o mundo animaba, era moi emotivo! A afición moi entregada, de pronto, silencio total, a xente moi disgustada, gol do equipo rival. Agora que vai pasar? o Depor non pode perder, Depor tes que marcar, senón vas descender. Pasaban os minutos, e nada, ese gol que non chegaba, vamos que o tempo acaba! pero de meter, nada de nada. O tempo esgotou xa non hai que facer, o depor xa non é de primeira. Mira ti o que hai que ver! Darío Rodríguez Ramos 4º C

“Un verano en África” Érase una vez tres niños que fueron a África. Vieron un montón de animales como los elefantes, crías de leones, jirafas, … Vieron las cataratas Victoria, ¡eran enormes y gigantescas! También vieron la final del Mundial de Sudáfrica e Johanesburgo en la que se enfrentaron España y Holanda. Había mucha gente nerviosa y emocionada. En Ciudad del Cabo fueron en barco y en avioneta. Hacía mucho frío; porque allí era invierno.

3634

Page 36: Revista 2011

… lemos un feixe de libros!

… visitamos o Parque de Bombeiros

… fomos ao teatroFORUM

“Cara ao campo das estrelas” “Josefina”

PAZO DA ÓPERA“Superbarbero de Sevilla”

TEATRO COLÓN“Cindirella”

Os nenos e nenas de 4º…

3735

Page 37: Revista 2011

… traballamos a Convivencia

… fixemos murais do magosto, outono, primavera,…

… disfrazámonos de personaxes de contos tradicionais

…e moitas cousas máis!

…elaboramos tarros decorativos con sal pintada

… visitounos Violeta Monreal (con “Pamela Panamá”),e deixounos un bonito recordo!

… tamén estivemos con TeresaGonzález Costa e a súa“Filla do ladrónde bicicletas”

3836

Page 38: Revista 2011

3937

Page 39: Revista 2011

4038

Page 40: Revista 2011

4139

Page 41: Revista 2011

4240

Page 42: Revista 2011

LA EQUITACIÓN

La equitación es el arte de mantener el control preciso sobre un caballo, así como los diferentes modos de manejarlo. La equitación implica también los conocimientos para cuidar caballos y el uso del equipo adecuado. La equitación es un deporte ecuestre regido por la Federación Ecuestre Internacional y es un deporte olímpico desde 1900. Incluye tres disciplinas: salto, doma clásica y concurso completo. Ahora vamos a hablar de una pieza muy importante en la equitación EL CABALLO A caso algún animal, salvo el perro, mantiene tan estrecha vinculación entre el caballo y el hombre, quien ha servido de compañero y ayuda inapreciable en la caza, el trabajo, la guerra, los viajes y el ocio. El cuidador de un caballo y muy especialmente su propietario, deben ser conscientes de que son responsables de su bienestar. Para ello, tienen que proporcionar al animal: establo, alimento, aparejos y sanidad. El cuidador puede suplir afectivamente la compañía de otros caballos. Pero la vinculación entre el hombre y el caballo ya viene desde la PREHISTORIA en la que el caballo era una pieza de caza que servía de alimento al hombre prehistórico. En la Edad de Bronce, el caballo era un elemento de trabajo. En la Edad Antigua, el caballo se utilizó para la guerra. En la Edad Media, tuvieron gran prestigio los caballeros y los caballos eran un símbolo de riqueza. Más tarde nació la equitación como Deporte. La primera escuela de equitación fue fundada en Italia en el año 1539 por el conde de Fiaschi. Dejemos atrás la historia y veamos cómo pueden ser los caballos según el tipo de pelaje que tienen. Los caballos según su tipo de pelaje presentan diferentes capas. Algunas de las más comunes son: BLANCO, NEGRO, CASTAÑO, ALAZÁN, TORDO, BAYO, RUANO, PÍO, etc. Y ya por último, os voy a hablar de algunas de las CURIOSIDADES DE LOS CABALLOS:

‐ Si el caballo mantiene las orejas enderezadas y hacia delante, está mostrando su ATENCIÓN.

‐ Un caballo que se presenta erguido y con los cascos levantados puede estar mostrando su ORGULLO.

‐ Cuando un caballo está ALEGRE, lanzar relinchos de felicidad al tiempo que deja caer la cabeza entre las patas antes de lanzarla hacia atrás. Alza la cola, enseña los dientes y mueve el hocico en círculos.

‐ Y por último RECORDAD, sólo en quien el caballo confía, puede tocarle directamente en la frente sin ahuyentarlo.

Inés Villa Latas 5ºC

4341

Page 43: Revista 2011

rase una vez una hormiga que se llamaba Pipo. Pipo quería vermundo, pero como era una hormiga siempre estaba por losmismos sitios; cuando salía del hormiguero, veía dos caminos:

uno corto, por donde iba a buscar la comida, y el otro, tan largo que no seveía el final.

Pipo soñaba con que iba por el camino largo y que daba la vuelta almundo en menos de lo que canta un gallo.

Una mañana, Pipo se despertó de su sueño y pensó que, en vez de

quedarse en el hormiguero, debería hablar con la reina, y decirle que queríairse. Pipo fue hasta donde dormía la reina y se lo preguntó: -No-dijo la reina sin pensárselo. -¿Por qué? -dijo Pipo. -Si te dejo ir, todas las otras hormigas también querrán irse. -¡Mentira! –dijo Pipo rápidamente. –Ninguna otra hormiga quiere irse. -Pipo, me estás enfadando. ¡Vete de aquí! -¡No , yo no tengo que obedecerte!

Después de esta discusión Pipo acabó por irse de su hormiguero , noporque le hubiera dado permiso la reina , si no , porque le habían echadopara siempre.

No estaba muy feliz porque el plan era que después de ver el mundo

entero volvería al hormiguero y estaría con su familia , pero ya se le ocurriríaalgo.

Después de mucho andar encontró un hormiguero de hormigas rojas ;

como estaba oscureciendo y no tenía refugio , pensó que podía pasar allí lanoche ; nada más entrar en el hormiguero las hormigas rojas le encerraronen una especie de calabozo:

-Hola, ¿hay alguien?-Dijo Pipo mirando a todas partes. -Si-contestó una voz como la de un niño. Poco después Pipo se dió cuenta de que era Clara.Clara era una pequeñahormiga que había vivido en el antiguo hormiguero de Pipo , pero unanoche ( no se sabe como ) la secuestraron y Pipo no la volvió a ver en cincomeses.

E

4442

Page 44: Revista 2011

Clara , eres tú!-gritó Pipo. -¡Hola Pipo! -Clara , tenemos que salir de aquí. -No podemos-dijo clara casi llorando-es inposible ; llevo cinco meses intentando escapar y no lo hé conseguido.

Dos meses después Pipo pensó en que si salían del calabozo se podrían camuflar entre las otras hormigas ; al contarselo a Clara , Pipo descubrió que el calabozo estaba hecho de arcilla roja.

Se cubrieron de arcilla y cuando la hormiga que les daba la comida abrió la puerta se fueron del calabozo ; en ese momento unos centenares de hormigas salían del hormiguero , Pipo y Clara se mezclaron entre la multitud y quedaron en libertad:

-¡Por fin!-gritaron Pipo y Clara. -Venga, tenemos que irnos a nuestro hormiguero-dijo Clara. -No puedo-dijo Pipo casi llorando-me echaron. -Por lo menos acompáñame. -Vale-contestó Pipo no muy sadisfecho.

Después de mucho andar llegaron a su hormiguero y fueron adonde se encontraba la reina:

-¡Clara eres tú!-dijo la reina –Pipo ¿como te atreves a venir aquí? -Me encontré a Clara prisionera en un hormiguero de hormigas rojas y la traje de vuelta-dijo Pipo con un tono heroico. -Bien Pipo , teniendo en cuenta que has salbado a Clara puedes vivir aquí-dijo la reina- y se me olvidaba , puedes ver mundo y por tu gran azaña se organizará un vanquete en tu honor. Y así Pipo vivió su sueño….

Fin

Helena Puey Jove 5º C

4543

Page 45: Revista 2011

A MELLOR NAI A mellor nai do mundo

sempre creemos que é a de un. Está na lúa, no sol,

no teu amor e no teu corazón.

Cada vez que miras a súa cara é coma una antorcha

que ilumina o teu destino, o teu cabelo e o teu camiño, cos seus bicos de membrillo.

Alejandro Cabana Noguera -5ºC

4644

Page 46: Revista 2011

                        EL SKATE 

Se  trata  de  probar  la  habilidad  y  el  equilibrio  del  skater,  conseguir  hacer  distintos

trucos, deslizarse por largas barandillas (grinds o grindar), bordillos o otros elementos

urbanos,  o  trucos  de  estilo  libre  (freestyle)(cada  persona muestra  trucos  originales

difíciles). Está  relacionado con  la cultura callejera, y bajo el nombre de este deporte

hay una amplia  cultura. Para abreviar  se  le  llama  simplemente  skate. El  skate  se ha

desarrollado con una gran atracción y interés para muchos. Un reportaje del 2002 para

la American Sports Data estimó el número de skaters es de 13.5 millones en todo el

mundo. De éstos el 80%  tiene edades  inferiores a  los 18, de  los  cuales el 74 %  son

hombres. El skate también se ve como una forma de expresión personal, ya que cada

skater  tiene  su estilo.  Te pueden poner  la  silueta de un  tipo patinando  y  reconocer

quien es. También es muy divertido. 

Las marcas principales de tablas son: Flip, Enjoi, Plan B, Zero, Jart, Girl,etc.  

Las de ruedas: Hubba, Nature, Plan B, Enjoi,etc. 

Las de ejes: Venture, Silver, Iron,etc. 

Las marcas principales de rodamientos son: Mosaic, Abec 7, Coyo, etc. 

Alguno de los trucos más conocidos son: FLIP: imposible, 360 flip, heelflip, etc. 

GRAB: backflip,Christ air,nosegrab,etc. 

GRIND: 50‐50,5‐0, croked,etc.  

Las revistas principales son: Skateboarding Mag y Thrasher  Magazine. 

 

 

Roque Iglesias, Nicolás Bodelón, Alberto Aguirre, 5.º C 

4745

Page 47: Revista 2011

Los cocodrilos. Los crocodílidos son una familia de reptiles comúnmente conocidos como cocodrilos. Incluye a 14 especies actuales de grandes reptiles semiacuáticos. El término “cocodrilo” también es utilizado incorrectamente para denominar a todos los miembros del orden Crocodylia, el cual incluye a todos los cocodrilos, aligátores y caimanes (familia Alligatoridae), así como a los gaviales (familia Gavialidae).

ECOLOGÍA Su piel es escamosa, dura y seca. Llegan a vivir unos 100-150 años. Son reptiles que viven en las áreas tropicales de África, Asia, América y Australia. Son excelentes nadadores. Tienden a vivir en ríos de corriente lenta y se alimentan de una amplia variedad de animales preferentemente vivos. Los cocodrilos jóvenes se alimentan de cangrejos, insectos y ranas. Los más grandes cazan peces, se alimentan de animales muertos o permanecen en espera durante horas, listos para engullir presas como mamíferos y aves acuáticas. Aferran a la presa con mandíbulas poderosas y dientes filosos, arrastrándoladebajo del agua hasta ahogarla. Los cocodrilos no pueden masticar, de modo que cortan a la presa, sacudiéndola y despedazándola con sus dientes. Nuevos dientes crecen paran para reemplazar los que se rompen o se pierden. Su mordedura es la más poderosa de todo el Reino Animal, de unos 1.800 kilos de fuerza. Los cocodrilos llevan vidas bastante inactivas, ya que yacen inmóviles la mayor parte del día. Por la mañana los ríos se calientan lentamente y los cocodrilos a menudo buscan el calor del sol en la orilla del río. Por la noche el agua se enfría lentamente, de modo que los cocodrilos pasan estas horas dentro del río para mantenerse en calor. Abrir ampliamente sus bocas los ayuda a calentarse por las mañanas o refrescarse al mediodía: en la boca los vasos sanguíneos están cerca de la superficie de la piel, permitiendo que el calor pase rápidamente hacia o desde la sangre al ambiente. Los cocodrilos tienen cuerpos pesados y metabolismos generalmente lentos, aunque pueden controlar la velocidad de su digestión según la abundancia de presas y de la temperatura ambiente; así, con una temperatura óptima (40-50 ºC) pueden hacer una digestión rápida si abundan las presas o lenta si éstas escasean (estos últimos datos fueron probados científicamente hace muy poco). Están bien adaptados a la vida acuática y solo de vez en cuando salen de ella, como el gavial del Ganges (Gavialis gangeticus). Sobre la tierra, los cocodrilos se deslizan arrastrando su estómago y empujándose con los pies. Para recorrer distancias grandes, adoptan un "paso alto", levantando el cuerpo del suelo y arrastrando la cola. Los cocodrilos, además, pueden "galopar" a velocidades de hasta 60 km/h.

LA REPRODUCCIÓN La reproducción se inicia en febrero y termina en mayo dependiendo de la especie y condiciones de la zona. En esta época, se acentúa el instinto de territorialidad entre los machos, evitando con sus enfrentamientos la reproducción de animales enfermos o débiles, asegurando así la selección de los reproductores y el incremento a los ciclos de actividad glandular necesarios para el apareamiento. Las hembras pueden poner de 10 a 40 huevos con cascarón duro en un nido excavado en el suelo o en un montón de vegetación acumulado por ella misma. En la mayoría de las especies, ésta permanece cerca del nido para protegerlo contra depredadores.

FISIOLOGÍA La fecundación es interna. Son ovíparos; es decir, ponen huevos, en nidos que construyen con palos y ramas. Mas ésta es solo la parte superior. Los huevos en cuestión están enterrados. A veces, las tortugas aprovechan los nidos de los cocodrilos, que protegen su nido e incuban sus huevos. Poseen además un corazón formado por cuatro cavidades (dos aurículas y dos ventrículos). Son poiquilotermos y ectotermos; es decir, que su temperatura corporal varía con la ambiental. Respiran mediante los pulmones. Son los animales de respiración pulmonar que más tiempo pueden aguantar bajo el agua; sus pulmones son tan grandes que puede llegar a estar seis horas bajo el agua si está en continuo movimiento; si se mantiene quieto, es decir, consumiendo la cantidad mínima de oxígeno por minuto, es capaz de permanecer dos días seguidos bajo el agua. El abdomen y el tórax están separados por un diafragma muscular que también es usado en la respiración.

Celia Ferreiro Álvarez y Marta Pérez Pose - 5º C

4846

Page 48: Revista 2011

Alumna premiada A alumna Lucía Blanco Miguens ,de 5º B, obtivo o 3º premio no concurso de Redacción , Debuxo e Pintura convocado polo colexio Oficial de Farmacéuticos , no que se presentaron 574 debuxos baixo o lema “Tu familia y las medicinas”. E tamén , no oitavo concurso da Voz de Galicia , dentro do programa Prernsa-Escola , obtivo o 2º premio dentro da súa categoría , co traballo titulado “ Unha vaca de cidade”. A nosa máis cordial noraboa para esta alumna , desexándolle siga conseguindo moitos máis éxitos.

4947

Page 49: Revista 2011

48