R DAND

ENTREVISTAS

ENTROIDO

DOCUMENTAL

DEPORTE

FESTIVAL

...

Asociación de familias de persoas con parálise cerebral e discapacidades afíns

RESIDENCIA DE NAVIA

Número 9

2

3

ÍNDICE

Entrevistas

Conchi

Maaike

Lucía

Paz

José Varela

Marlen

Entroido

Elaboración da Taíña

Formación

Auditoría

Deporte:

Boccia

Equipo de familias

Festival do humor

Visitas

Documental “ el desorden de los sentidos”

Novas incorporacións

Pasatempos

4

Hai que transmitir que somos unha

organización onde o primeiro tedes

que ser vos

Cando xurdiu a idea de facer unha residencia

¿ que pasou pola túa mente?

A ver, foi hai 15 anos a idea da residencia,

exactamente non me lembro que é o que pasou,

como xurdiu. Seguramente porque María Garrido,

que é a maior das que están aquí e, naquel

momento, igual xa falecera o seu pai, ademais

estaba Sita que quedara sen familia, porque había

usuarios de APAMP que empezaban a quedar sen

familia ao facerse moi maiores, entón empezamos

a ver que había realmente necesidade de atender

a estas persoas.

¿Cantas noites estiveches sin durmir pensando se

che darían subvencións ou non?

Estiven e estou moitas noites sen durmir, moitísimas.

Sempre penso que sodes un montón de xente da

que me fago responsabel tanto de profesionais

coma de usuarios, entón ás veces si que me

preocupa e cando o penso asústame e digo “ a

ver se isto vai poder seguir adiante ou non” ou “a

ver se vai haber calquera problema”, etc.

¿Cando che dicían que tiñas subvencións e

logo non, como o afrontabas?

Son moi realista, ou creo que o son, entón aínda

non me desanimo e sigo pelexando, tampouco é

que bote as campás ó voo e ata que algo non o

teño moi pechado non o dou como bo. Se me

dicían que tiña unha subvención ata que vía o

papel firmado non o cría

¿De qué maneira che afectaron as

preocupaciones da residencia no teu entorno

familiar?

(Risas) Ás veces na casa bótanme na cara esas

cousas. Cando mas botan na cara os fillos dóeme

un pouco máis, cando mas bota na cara Sócrates

dígolle que xa me comprou así, que xa me

coñeceu así, non me coñeceu doutra maneira. Son

poucas veces, creo que xa están acostumados e

xa non lles afecta. Aféctalles en momentos

puntuais cando programan ou organizan unhas

vacacións e non poden contar conmigo.

¿Consultando coa almofada, nalgún momento

estiveches tentada a tirar da toalla?

Iso si que pasa ás veces, poucas veces. Creo que

vai facer 26 anos que estou nesta entidade e si

que é verdade que algunha vez sénteste moi soa,

seguro que non é así, que me apoia moita xente,

pero si que ás veces tes esa sensación que estas

moi soa, e éntrache un pouco de frustración e dis,

por qué estarei metida nesta historia e por que non

me dedico a pasar de ter responsabilidades, exer-

zo de psicólago, que era a miña profesión, e vivo

máis tranquila. Iso pasa poucas veces e

esquéceme axiña.

xA

ME

COMProu

ASÍ

CONCHI

GERENTE DE APAMP

ESTOu

MoitAS

NOiteS SeN

DuRMIR Son

moi

realista

5

¿Sentichéste arroupada polas familias?

Síntome arroupada polas familias, polos usuarios,

polos profesionais… sempre, sempre. Estou moi

orgullosa da organización na que estou.

¿Qué calidades valoras máis á hora de

contratar ao persoal?

Esta é unha moi boa pregunta, e que ás veces

cuestiono moito. Cando se contrata a alguén

sempre teño en conta a parte persoal en canto a

motivación, interese, etc… ¿Qué pasa? que cada

vez prestamos máis servizos e somos unha

organización que temos un perfil profesional máis

alto, queres profesionais que teñan unha boa

formación e compaxinar esas dúas cousas resulta

complicado e inclinarse máis pola parte persoal ou

pola parte profesional é complicado. Intentas

buscar un equilibrio entre as dúas partes. Creo que

cando teño dúbida pésame máis a parte persoal

cá profesional, non sei se acerto sempre, pero creo

que debería ser así.

¿Qué valores pretendes transmitir a todas as

familias, rapaces, traballadores, voluntarios,

etc?

¡Caramba! Son unhas preguntas complicadas de

coidado. Hai que

transmitir que somos

unha organización onde

o primeiro, en todo, tedes

que ser vos e logo que

sexa unha organización

participativa a todos os

niveis, tanto a nivel de

familias, rapaces,

profesionais… que sexa

unha organización aberta, que non teñamos nada

que agachar, esconder e que demos exemplo coa

nosa forma de actuar ou de facer.

¿Cómo te sentes agora despois de todo o que

levas loitado e como cres que están indo estes

primeiros meses?

Non teño tempo de pararme nin me pasa pola

cabeza disfrutar e dicir cantas cousas conseguimos

entre todos porque penso: “ todo o que falta por

facer…”, que o persoal, os rapaces se encontren

máis a gusto, teñan máis actividades… ¡Hai tanto

traballo que facer para que todo funcione ben! Para

que as persoas que están dentro se sintan a gusto. O

importante é o contido e ese contido son as persoas.

Cando todo isto esté ben podré pararme e estar

contenta, non o sei.

Que OS

rapaces SE

encontren

máis a gusto.

TEñAN MÁiS

ACTIVIDADES

O IMPOTANTE

É o CONTiDO

e ESE CONTIDO

SON AS PERSOAS

ESTOu Moi

ORGULLOSA

da

ORGANIZACIÓN

na QUE

ESTOu

6

¿Tal e como van as cousas dache medo que

falten ingresos de tipo económico?

Eu espero que non falten, intentamos buscar

recursos por todas as vías, pero sí que me da

medo. Estamos medrando moito en un momento

económico moi complicado, é un momento de

grandes oportunidades porque acabamos de abrir

un centro novo, porque estamos acabando o

outro centro de día… pero ao mesmo tempo dis: “

a ver se por medrar tanto en un momento tan dificil

imos ter algún problema”. ¡Claro que me da medo!

Dame ¡moitísimo medo! , estou “ co cu apretado “

pero non me rindo.

Agora, nestes momentos, ¿Qué inquedanzas,

dúbidas, preocupacións tes ante este novo

proxecto?

Este novo proxecto é a resi. Eu teño moitos

proxectos na cabeza. A resi xa está en marcha, a

preocupación que teño é que funcione como ten

que funcionar, que todas as persoas que estan

dentro se sintan super a gusto. Agora estou con

novos proxectos, o centro de día que se está

acabando, o centro de tratamentos, pelexarme

porque as persoas que non teñen unha praza en

ningún dos nosos centros e están esperándoa que

a consegan. Está o proxecto do centro “Hoy por

mañana” , hai nenos pequenos con parálise

cerebral que están sen atender e que haberá que

sacar adiante un proxecto na liña da atención

temperá.

Sempre estou cun montón de proxectos na

cabeza.

Estamos

medrando

moito

Teño

Moitos

Proxectos

na

cabeza

7

¿Por qué aceptaste el cargo de directora de la

residencia?

Ay!!! esta es una pregunta difícil. Primero porque

me gusta trabajar en APAMP, porque estoy muy a

gusto y, segundo porque me parece un

proyecto interesante. Me gusta el tema de

organizar, y aquí en la residencia llevas al personal,

llevas a los usuarios… y tener esa responsabilidad

me motiva. Un proyecto nuevo siempre da muchas

ganas de trabajar.

¿Qué sientes al ter tanta responsabilidad?

Ja,ja,ja, dolor de cabeza. ¡No, no…! dolor de

cabeza no, estas preocupada, y más al principio

porque todo este comienzo cuesta un poco. Pero

la responsabilidad es algo que me gusta, me hace

sentir bien porque esperan algo de ti.

¿Qué objetivos te planteas para que se logre un

buen funcionamiento de la residencia?

¡Menudas preguntas!, ¡mi madre! Están muy bien

pensadas. Los objetivos para que esto funcione,

creo que es hacer todas las cosas con mucho

interés, mucho cariño y mucho amor. Estar

pendiente de los chicos, de sus familias, del

personal, e intentar dar

respuesta a cualquier de

sus demandas. Y creo

que si esto encaja bien

puede funcionar el

proyecto para que esto

sea una casa para los

chicos.

¿Qué aptitudes crees que valoraron de ti para

que te incorporaras a este puesto?

De verdad, eso no lo sé, creo que porque nadie

mas se ofreció para el puesto y, a lo mejor

también porque estuve en la vivienda de

Camelias, algo así, estuve organizando en

vivienda. La verdad no lo sé ¿Os vale esta

respuesta?

¿Cuál es la sensación que tienes ahora como

directora?

Por ahora no tengo sensación de directora, por

ahora estamos resolviendo el día a día, y tampoco

sé como es la sensación de directora. Sé que el día

no tiene las suficientes horas para hacer todo lo

que tenemos que hacer, pero yo creo que esta

cogiendo forma. Entonces sentirme como

directora no lo sé y, no sé si algún día lo sabré.

Me parece un

proyecto

INTERESANTE

MAAIKE DIRECTORA DE LA RESIDENCIA

Espero tener una buena colaboración

Hacer las

Cosas con

Mucho

cariño

8

¿Cómo te sientes ahora con tantos trabajadores

a tu cargo?

¡Menudas preguntas!, de verdad, yo no estaba

preparada para esto. Pues, la verdad es que aún

no me doy cuenta de que son muchos

trabajadores bajo mi responsabilidad. Bueno,

espero tener una buena colaboración de todos.

¿Duermes mejor o peor que antes de ser

directora?

Como la niña ya la tuve antes, eso de dormir poco

ya… pero, Sí que duermo poco, no es por ser

responsable de la residencia, es porque tengo una

niña activa por la noche.

¿Cómo te enteraste de la oferta de trabajo?

Mediante una compañera que tuve en otro

trabajo. Me dijo que se iba a abrir esta residencia

y entregue el currículo en Miguel Hernández. Tuve

la suerte de que al poco tiempo me llamaron para

una entrevista y después me cogieron .

¿Como te enteraste de que estabas

contratada?

Me llamaron por teléfono y me dijeron que había

sido admitida.

¿Alguna vez trabajaste con este colectivo?

Con parálisis cerebral no. Trabaje con pacientes

psiquiátricos y en residencias de ancianos pero

con parálisis cerebral no.

¿Que es lo que más te gusta y lo que menos?

Pues me gusta todo, la verdad. Todo lo que sea

sanidad y todo lo que envuelve me encanta ya

sea de parálisis cerebral, oncología, etc.

¿Crees que hay suficiente personal para atender

a los usuarios/as?

No, soy completamente sincera. Somos poco

personal para muchos usuarios.

Durante estos primeros meses ¿Qué mejorarías?

Ante todo contratar un cuidador o dos, porque a

mayor personal mejor cuidado de los usuarios y sus

demandas se podrían atender muchísimo mejor.

Se podría dedicar mucho mas tiempo a

actividades, a las comidas con mas calma y en

todo lo que requieran sus cuidados.

¿Qué tal te llevas con tus compañeros y

usuarios/as?

Con los usuarios muy bien. He tenido algún

pequeño roce con alguno pero siempre se ha

solucionado, es lo normal en una convivencia de

tantas horas. Con mis compañeros, pues hombre,

me llevo mejor con unos que con otros, sobre todo

con los que coincidas en el turno.

Para finalizar, esta última pregunta que te voy a

hacer si no quieres no la contestes, no estás

“obligada”

Si uno de los usuarios necesita ayuda para que lo

acompañen a una mujer de compañía para

satisfacer sus necesidad sexuales, ¿lo llevarías?

Si. Fuera de la residencia si. Llevarlo y ayudarlo,

dejarlo preparado si, siempre fuera de este

entorno, es decir la residencia.

LUCÍA TRABAJADORA DE LA RESIDENCIA

Esther, Sonia y Lupe

9

¿Cómo ves a tu hijo de ánimo?

Muy bien ahora cada vez esta mas ilusionado

porque se siente más ocupado. Gonzalo dentro de

sus posibilidades es muy activo, es muy organizado,

en madrugar en acostarse… Al principio había un

cierto desorden ya que mientras no tenían

actividades al principio

se aburría pero ahora

ya está más animado.

Parece que están más

organizados. Lo que más le cuesta a Gonzalo son

ustedes lo pasó bastante mal porque una parte

importante de sus compañeros se quedaban

en Miguel Hernández. A ustedes los echa mucho

de menos.

¿Estás contenta con los

servicios y la atención que

recibe Gonzalo?

Si, muy contenta, el personal es

encantador muy buena gente.

Hay trabajadores que a lo

mejor no estaban tan

dedicados a esta especializad

sin embargo ponen voluntad y

se van adaptando muy bien.

¿Cómo ves a Gonzalo ante esta nueva etapa de su

vida?

Lo veo encaminado en la misma decisión que

podía haber tomado cualquier persona que no

tuviera ninguna limitación como la que tienen

ustedes. Para él fue una independencia y en eso se

aferró y luchaba cuando yo no quería que fuera a

la residencia, en defender que era una manera de

independizarse y lo tuve que aceptar.

SIEMPRE HA CONTADO LA

OPINIÓN DE GONZALO

¿Cómo surgió la decisión de que Gonzalo fuese

para la residencia?

Bueno, yo no estaba muy convencida pero

después de las dos entrevistas que tuve con

Conchi ella me convenció.

Mi salud es un poco delicada, a raíz de un

tratamiento que me hicieron me dan crisis y me

cuesta manejarme con Gonzalo y, la otra razón es

que mi padre tiene 92 años y está padeciendo

demencia senil, entonces Conchi me hizo ver que

eran dos razones poderosas para que tomara la

decisión y no esperara más adelante.

¿Fue difícil tomar esa decisión?

Muy difícil, muy difícil, porque bueno, nosotros

vivimos los tres con papá y Gonzalo y para mi

Gonzalo es el fundamento de mi vida, es decir

todo. Tengo mi hija pero ella tiene su familia en

Oporto entonces la veo de vez en cuando.

¿Se ha tenido en cuenta su

opinión?

Sí, siempre ha contado la

opinión de Gonzalo. Para mí es

muy importante y él desde un

primer momento quiso ir a la

residencia, eso también peso en

la decisión porque si él no

hubiese querido ir no me habría animado, hubiese

seguido luchando como fuera.

¿Has usado muchos clínex echando de menos a

Gonzalo?

Bueno no, porque lo voy a ver todos los días,

martes, miércoles, jueves y el viernes ya viene a

casa.

PARA ÉL FUE UNA

INDEPENDENCIA

PAZ

MADRE DE GONZALO

ES EL

FUNDAMENTO

DE MI VIDA

Paz, madre de Gonzalo

10

A nivel afectivo ¿Qué gañaches?¿E que

perdiches?

Perder non perdín nada e gañar gañei moito.

Gañei o cariño de moita xente que non trataba

con ela, monitores que non coñecía e desde o

primeiro momento houbo sintonía entre eles e mais

eu.

¿ Como ves a túa habitación?

Ben, a miña habitación véxoa ben, deixáronnos

persoalizala, podemos decorala ao noso modo.

Teño fotografías,

un aparato de

música…dentro

do que cabe

téñoa á miña

maneira.

¿Qué tal a convivencia cos teus compañeiros?

En xeral boa, que hai problemas ás veces, si, sen

dúbida, non o vou negar.

¿Qué destacarías do persoal da residencia?

Pois do persoal só podo falar ben, porque todos os

monitores que hai na residencia son encantadores,

non podo dicir que ningún sexa mellor có outro,

todos marabillosos.

¿ Como xurdiu a decisión de irte para a

residencia?

Xurdiu porque chegou un momento que eu non

podía estar só, porque as veces caía, tiña febre de

noite e tiña que chamar ao meu irmán. Entón

pensei que a mellor maneira de non molestalo e

que estivera tranquilo era ir a un sitio onde estivera

atendido.

¿Foi difícil tomar esa

decisión?

Penseino moito, mediteino

bastante, falei co meu irmán

e chegamos a esta

conclusión. Non foi dificil.

¿Que diferencia encontras entre

vivir na casa e na residencia?

Bastantes diferencias para o bo e

para o malo e explico. Para o bo,

no sentido de que estou mellor

atendido, teño servizos que antes

non tiña, estou con xente e teño

mellor calidade de vida. Para o

malo porque perdín a miña

independencia, facer o que me

apeteza, agora teño que

someterme a unha normas.

Todos os

monitores

son

maraBillosos

CHEGOU un

momento

que noN

podía estar

sÓ

JOSÉ VARELA

USUARIO DA RESIDENCIA

11

¿Cómo coñeciches Apamp?

Coñecino a través dunha persoa que coñecía

os centros de discapacidade e como quería

facer prácticas recomendoumo.

¿Traballaches algunha vez neste colectivo?

Non. Traballei con Autismo, Síndrome

de Down pero con Parálise Cerebral

non traballara nunca, é a primeira

vez.

¿Cal foi a túa primeira impresión

cando entraches en Apamp?

Pois moi boa, ensinoume o centro

Patricia Caamaño e foi moi

agradabel. A impresión foi moi boa

porque a xente pareceume moi

simpática y amabel.

¿Qué che aportamos?

Principalmente coñecer este

colectivo e aprender un pouco

sobre terapia con persoas con

parálise cerebral.

Si estás a gusto con nós, ¿por que te queres ir de

voluntaria á residencia de Navia?

Como vengo a coller experiencia como

psicóloga e o centro de Navia é un centro

totalmente novo, onde se farán test,

avaliacións… interésame empezar nun centro

de cero para ver cómo é todo o proceso. Entón

como coñecementos e como experiencia

apórtame máis irme a Navia que quedarme

aquí que está todo feito porque leva moitos

anos aberto.

MARLEN

VOLUNTARIA

12

ENTROIDO...

O venres 8 de febreiro tivo lugar en Navia a Festa

do entroido que resultou moi amena e divertida.

Pola mañá chegaron os nosos compañeiros de

Miguel Hernandez e xunto cos alumnos do colexio

Rodriguez Castelao e os usuarios de Alento, demos

unha volta polo barrio. A continuación fixemos

unas fotos na escola de Arte Dramática.

Comemos todos xuntos e á tarde tivo lugar o

tradicional desfile, durante o cal o público puido

contemplar os diferentes disfraces.

En resumo, foi unha festa moi divertida. Esperemos

que o vindeiro ano sexa moito mellor.

José Varela Lago

A Festa do Entroido na residencia de Navia

gustoume moito porque puidemos vernos outra vez

todos os compañeiros. Cando saímos dar una volta

facía un vento de narices, a min case se me

conxela o nariz, pero non o meu, o nariz do disfraz.

Fun de lobo.

Os rapaces da residencia foron todos de pingüíns,

e sacar tanto pingüín da Antártida e traelos a Vigo,

é un risco.

Despois fomos xantar, tíñannos preparada unha

lacoada recén feita. As sobremesas estaban

¡¡ boísimas ¡! O desfile foi moi divertido. O disfraz de

Eva, personaxe da serie de televisión “V “, que

gañou o primeiro premio, era moi chulo, pero so

pensar en lagartos que comen ratos dame un

pouco de repelús. Logo apareceu un toureiro un

pouco raro, era máis pequeño cá o touro. Debeu

ser o touro o que nos rompeu unha tubería que veu

un un fontaneiro moi especial, Mario Bross. Paseino

xenial.

Sandra Ballesteros Carrera

O noso xurado

13

PREMIOS:

1º Premio:

Eva Gil Carballido, polo seu

disfraz da serie de televisión “ V

“. Levou de agasallo un lacón.

Como en anos anteriores o Concello de Goián encargounos a realización dunha peza en

cartón-pedra para o enterro da sardiña (Taíña). Xa levamos tres anos facendo a Taíña e

esperamos continuar. Moitas grazas ao Concello de Goián.

Jose Ignacio Fernández Méndez

2º Premio:

Ana Soage Sas, polo seu disfraz

de vampira. Agasallada cunha

cacheira.

3º Premio:

Grupo da Residencia de Navia,

polo seu disfraz de pingüíns.

Agasallados cunha restra de

chourizos.

ELABORACIÓN DA TAÍÑA

14

Os cursos que se están levando a cabo dende o

Programa de Emprego e Formación da Federación

ASPACE-Galicia no que participamos son:

CURSO: Educación Básica para adultos

LUGAR: Asociación Cristo da Victoria.

ORGANIZA: Asociación de mulleres progresistas de

Vigo

DURACIÓN: Novembro 2012 a Maio 2013

CONTIDOS: lectoescritura, matemáticas, inglés e

coñecemento do entorno.

Realizouno: Anita Pérez e Eduardo Barreiro

CURSO: Tratamento de textos

LUGAR: Vigo

ORGANIZA: Concellería de Xuventude do Concello

de Vigo

DURACIÓN: 45 horas

CONTIDOS: Word 2003, Open office writer

Realizouno: Marta Núñez

CURSO: Operacións básicas de cociña

LUGAR: Vigo

ORGANIZA: Confederación de empresarios de

Pontevedra

DURACIÓN: 368 horas

CONTIDOS: aprovisionamento, pre elaboración e

conservación culinarios. Elaboración culinaria

básica. Módulo de prácticas profesionais non

laborais de Operacións básicas de cociña.

Realizouno: Marta Núñez

Marta Núñez Ramiro

Os días 31 de xaneiro e 1 de febreiro, no Centro de

Miguel Hernandez, tivemos a Auditoría de

Recertificación do sistema de calidade, dos

servizos do centro de día e ocupacional, realizada

por Bureau Veritas.

O resultado foi moi satisfactorio xa que non se

detectou ninguna non conformidade,

conseguindo así renovar o certificado por tres anos

máis.

A auditora felicitounos ademáis pola diversidade

de servizos aofertados aos nosos clientes e familias,

a boa coordinación entre os profesionais para

traballar os obxectivos dos clientes e pola correcta

xestión das incidencias.

Amalia Novoa

Responsabel de Calidade

FORMACIÓN AUDITORÍA

Anita

15

O pasado día 3 de marzo, celebrouse en Esteriro

(Ferrol) a 1ª xornada da liga galega de boccia.

A Boccia é un deporte paralímpico parecido ou

similar á petanca pero adaptado a persoas con

dispapacidade, no que participaron os nosos

deportistas do club TAMIAR.

Este ano temos varias incorporacións novas:

Sandra Ballesteros na categoría BC1 e Raquel del

Río na categoría BC3. Continúan os deportistas:

Francisco Díaz, Sergio Viúdez, Ana Soage, Javier

Fernández e Gonzalo Jorge. Os nosos adestradores

seguen sendo Paco Bello e Bianca García.

Ademais segue como árbitro Vanesa Sieiro e como

auxiliar Belén Lopez Grado

Este ano contamos con novos auxiliares, Nacho

Gago, Natalia e Carme. Dende aquí queremos

agradecerlles o seu tempo e dedicación xa que sin

eles nada sería posibel.

A xornada no meramente deportivo foi bastante

boa, gañaron partidos case todos os nosos

deportistas e lográronse moi bos resultados.

Fran Díaz Fontenla

BOCCIA

16

O equipo de

familias consiste en

organizar

actividades lúdicas,

coma saídas, a

comida do monte,

cea do entroido, fin

de curso…e tamén

organizamos eventos.

Buscamos presupostos,

mándanselle cartas ás familias para todas

aquelas que queiran participar para coñecernos

un pouco a todos. Tamén cando hai algún

nacemento ou casamento dos monitores

encargámonos de mercarlle un agasallo, é

dicir, temos unha reunión e falamos da cantidade

que imos pór cada familia.

A primeiros de ano reunímonos para planificar o

que queremos facer durante o ano. Realizamos

unha serie de reunións ao ano para xuntarnos e

valorar o que podemos facer. Se se nos pode

axudar, todo aquel que queira formar parte deste

grupo pode facelo, é máis, precísase xente que se

implique, non é só dar unha opinión, tamén é

apoiar, formar unha piña e que cada un aporte

ideas, porque nos xa imos un pouco maiores e

convértese nunha rutina. Non sei que máis che

podería dicir, algúns festivais benéficos, o primeiro

non, pero o

que houbo

agora no mes

de febreiro

organizouse

desde o grupo

de pais para

recadar fondos

para APAMP.

Todo isto é un pouco o que vimos facendo.

gustaríame QUE houbese máis

xente que apoiase

As veces plantexamos algunha actividade pero

non todas as familias se implican e sénteste un

pouco desanimada.

Próximas actividades:

Xantar no monte

Intentar facer unha excursión cos rapaces/

rapazas

O primeiro fin de semana de outubro

realizarase un campionato de petanca para

acadar diñeiro. Sortearanse balóns firmados

polos xogadores do Celta, Madrid e

Barcelona. Ademais, faranse mandís, roupa

de bebé, venderemos a lotería… Esta idea

aportouna a nai de Ana Soage que, ainda

que non pertence ao grupo de pais, deu a

idea e pareceunos interesante.

Por último, comentar que estou na xunta directiva

e se hai xente que queira involucrarse nas

actividades da asociación, sairía do grupo de

familias, pero entendo que hai xente que non

pode porque ten que traballar. Sería importante

que se ampliase o grupo. Gustaríanos que houbese

SERIA

IMPORTANTE

QUE SE

AMPLIASE o

GRUPO

EQUIPO DE FAMILIAS FINA ROZAS (hermana de Pepe)

Comida organizada polo grupo de familias

Equipo de familias

17

Paseino moi ben no Festival do Humor. Rin moito.

Encantáronme as actuacións e a presentadora,

que estivo á altura.

Estela Simón Costas

Un grupo de rapaces e as súas familias fomos a

Baiona ao festival organizado polas

familias. Pasámolo xenial.

Carlos Rivas

Por último, agradecer a nosa compañeira AROA

pola suá participación co seu grupo de gaitas.

Moitas grazas.

O pasado día 16 de febreiro, tivo lugar no auditorio

de Baiona, un

festival de humor

organizado polo

equipo de

familias cun

dobre obxectivo,

por unha parte

recaudar fondos

para a Asociación e, por outro lado e quizais o

máis importante, darnos a coñecer á sociedade.

O local era amplo e espacioso e aínda que non

chegou a encherse, a xente divertiuse moito e foi

unha velada bastante amena.

En xeral os humoristas responderon ao que se

esperaba deles.

Temos que destacar a actuación dunha parella de

regueifeiros,

que cos

seus versos

satíricos

fixeron as

delicias do

público.

En resumo, foi un día do humor que difícilmente se

poderá esquecer.

Soamente nos queda agradecer aos artistas e a

presentadora a súa colaboración e esperar que

eventos coa este se repitan con frecuencia.

José Varela Lago

FESTIVAL DO HUMOR

18

Os colectivos de persoas que nos visitan poden

facelo a través de :

. A nosa páxina Web: apamp.org

. O noso Facebook

. Boca a boca

. Chamando

Grupo de Ocio inclusi-

Colegio C. M. Atención a Personas

en situación de dependencia de Rianxo

Obradoiro de emprego “VIGO ATENDE”

Visita Colegio Mendiño

VISITAS

19

Este documental, coido que o que propón, é un

paralelismo entre a vida cotiá dun neno

preadolescente e un adulto. Ambos son

discapacitados; de aí parte o paralelismo; pero

mais ben, o neno é moito máis ledo co rapaz

maduro, pese a estar máis afectado na súa

discapacidade ca el; o futuro de ámbolos dous é

incerto.

Serían precisas moitas axudas técnicas, moito

esforzo por parte da Administración, colexios,

profesorado e familias para que non quedaramos

na metade do camiño ou nas “folcloradas” de

sempre, en materia educacional e cultural,

entendendo por isto último o acervo de

información que cada persoa vai adquirindo

desde que nace.

A aprendizaxe desta bagaxe cultural vese moi a

miúdo tronzado pola contorna demasiado branda

e protectora que impide á persoa con

discapacidade pasar polas fases normais dun

neno, cousa que non lles ocorría aos protagonistas

desta historia, mais ben al contrario.

Foran máis esixentes con eles (entre comiñas) e por

iso a súa psicoloxía era case normal.

E é que as veces atopámonos con casos de

discapacitados que o son moito máis pola súa

ineducación que polas súas limitacións físicas a

pesar de ser moi graves.

Pilar Álvarez

O pasado 8 de marzo proxectouse no Centro de

Miguel Hernandez unha curtametraxe sobre dous

mozos dispapacitados que fixeron o Camiño de

Santiago en bicicleta.

EL DESORDEN DE LOS

SENTIDOS

Gerardo, un

dos

protagonistas

con Javier

Pitillas.

20

NOVAS INCORPORACIÓNS

Laura que traballa no taller de textil

Pili

Andrea no seu taller de textil

Pili no seu taller de papel

Montse que traballa no taller de papel

¡¡BENVIDAS!!

21

A A I G O L O C I S P J E F A

T J N U G D R F S H K L O U I

T D F G W K Ñ P L J P A Q R P

E A O A L U A M M A B V D S A

X S R S A D X T P J K E L S R

T F M A Q E K N B W I R Y A E

I T A G Y I L O P P R D B I T

L E T S E D T U N N B X I D O

U T I D F G Y O E F C S L E I

P R C R P O T I Y N V Q J P S

L O A I Ñ R E S P I R O S O I

E P S D A G N M Ñ P U A F G F

W E N C U A D E R N A C I O N

G D F Y O S F H N D L I Y L O

J N O I C A T A N S T E T Y U

A S I S T E N C I A L S N P O

Encontra os nosos talleres e servizos

ENCUADERNACIÓN

PAPEL

CARTÓNPIEDRA

TEXTIL

AULA

PSICOLOGÍA

NATACIÓN

ASISTENCIAL

DEPORTE

RESPIROS

INFORMATICA

LOGOPEDIA

FISIOTERAPIA

PASATEMPOS

Camilo Cid Vázquez

22

Agradecimientos:

A todo el equipo de Rodando por el interés que

ha mostrado y por el trabajo que han realizado.

Forman este equipo:

Alberta Pérez Rodríguez

Camilo Cid Vázquez

Javier Fernández Martínez

Francisco Díaz Fontenla

Marta Núñez Ramiro

Paula Pereiro Piay

Sandra Ballesteros Carrera

José Ignacio Fernández Méndez

A los compañeros por aportar su granito de are-

na: Carlos, Estela, Pilar y José Varela

A los entrevistados por darnos un poco de su

tiempo y contestar a todas las preguntas.

A todas las personas que nos han aportado

sugerencias, ideas…

En especial a Chelo, madre de Nacho, por su

colaboración traduciendo textos al Gallego.

23

24

APAMP

ASOCIACION DE FAMILIAS DE PERSOAS

CON PARALISE CEREBRAL

R/MIGUEL HERNANDEZ 1 - 36210 VIGO

Tlf: (986) 294422 – Fax: 98611 93 25

E-mail: apamp@apamp.org

www.apamp.org