Miguel Hernandez

8
MIGUEL HERNÁNDEZ, UN CARÁCTER SINXELO, SENSIBLE...,UN POETA. CELEBRAMOS O CENTENARIO DO SEU NACEMENTO 2 0 1 0 BIBLIOTECA DO CEIP A RAMALLOSA

description

Biografía de Miguel Hernandez feita por Crstina Sanmartin do Ceip. da Ramallosa

Transcript of Miguel Hernandez

Page 1: Miguel Hernandez

MIGUEL HERNÁNDEZ,

UN CARÁCTER SINXELO,

SENSIBLE...,UN POETA.

CELEBRAMOS O

CENTENARIO DO SEU NACEMENTO

2 0 1 0

BIBLIOTECA DO CEIP A RAMALLOSA

Page 2: Miguel Hernandez

Miguel Hernández Gilabert naceu o 30 de outubro de 1910 en Orihuela, provincia de Alicante. A súa familia era numerosa e humilde e vivía da crianza e pastoreo de gando.

Con sete anos comeza a axudar ao seu irmán maior, Vicente, co pastoreo de cabras, aprendendo axiña o oficio.

En cuclilas, ordeñouna cabrita y un sueño.

Glú, glú, glú,hace la leche al caeren el cubo. En el tisúceleste va a amanecer.

Glú, glú, glú, Se infla la espuma que exhala una finísima bruma.(Me lame otra cabra, y bala.)

En cuclilas, ordeñouna cabrita y un sueño.

Page 3: Miguel Hernandez

A pesar da pobreza da familia, dada a intelixencia natural que mostraba o neno, o pai consegue que o admitan nun colexio de xesuítas; e así, aos nove anos comeza a súa educación escolar. Neste colexio coñecerá a un rapaz, Ramón Sijé, que será o seu gran amigo. Miguel axiña amosa gran interese e aplicación nos estudios, obtendo moi boas calificacións; pero con 15 anos debe abandonar o colexio para axudar ao seu pai no pastoreo do rabaño de cabras que posúe a familia.

Yo quisiera, quisierayo quisiera ser pájaro:el asiento de ramas,y de plumas los brazos:el quehacer de aire y nada,y de pico los cánticos, el amigo en el cieloy el amor en el árbol(.)

Yo quisiera, quisierayo quisiera ser campo,la cabeza de almendra,los cabellos de espartoel aliento de pinosy los picos sembrados,el hablar de silenciosy de surcos los labios.

Page 4: Miguel Hernandez

Miguel Hernández empeza a escribir poesías, con 15

anos. A súa principal f o n t e d e inspiración é a

contorna na que vive: a horta, o seu

patio, a montaña, as cabras, o pastoreo, o

río, etc. M i g u e l aproveita calquera ocasión para escribir. Ata ten que esconderse do seu pai, a quen lle molesta esa afección poética do seu fillo. Estes primeiros poemas serán publicados nalgúns xornais da provincia.

    ACEITUNEROS

Andaluces de Jaén, aceituneros altivos, decidme en el alma: ¿quién, quién levantó los olivos?

No los levantó la nada, ni el dinero, ni el señor, sino la tierra callada, el trabajo y el sudor.

Unidos al agua pura y a los planetas unidos, los tres dieron la hermosura de los troncos retorcidos.

Levántate, olivo cano, dijeron al pie del viento. Y el olivo alzó una mano poderosa de cimiento.

Andaluces de Jaén, aceituneros altivos, decidme en el alma: ¿quién amamantó los olivos?

Page 5: Miguel Hernandez

Con 21 anos viaxa a M a d r i d p o r primeira vez, pero volta á casa por non ter recibido o apoio que esperaba. Dous anos máis tarde, viaxa de novo a Madrid e publica o seu

primeiro libro” Perito en Lunas”. Comenza ademais a súa relación con grandes poetas como Alberti e Neruda. Por esta época coñece a Josefina Manresa, que será a súa muller e o amor da súa vida.

Cerca del agua te quiero llevar, porque tu arrullo trascienda del mar.

Cerca del agua te quiero tener, porque te aliente su vívido ser.

Cerca del agua te quiero sentir, porque la espuma te enseñe a reír.

Cerca del agua te quiero, mujer, ver, abarcar, fecundar, conocer.

Cerca del agua perdida del mar, que no se puede perder ni encontrar.

Page 6: Miguel Hernandez

Durante os a n o s d a G u e r r a

Civil española, Miguel casa con Josefina e

ten un fillo, que morrerá antes de cumprir un ano. Publícanse ademais varios dos seus libros. Miguel loita en varios frentes como soldado e segue a escribir poemas. Algúns destes poemas falan dos horrorres das guerras.

Para la libertad

Para la libertad, sangro, lucho y pervivo.Para la libertad, mis ojos y mis manos,como un árbol carnal, generoso y cautivo,doy a los cirujanos.Para la libertad

siento más corazones

que arenas en mi pecho:

dan espumas mis venas

y entro en los hospitales,

y entro en los algodones

como en las azucenas.

Page 7: Miguel Hernandez

En 1939 nace o seu segundo fillo. Acabada a guerra intenta escapar a Portugal pero é apresado, encarcerado e condeado a morte. Pasa por diversas cárceres de España. Na cadea escribirá un dos seus poemas máis sentidos titulado “Nanas de la cebolla”, adicado ao seu fillo.

Grazas a unha protesta popular ao seu favor, a condea a morte é cambiada pola cadea perpetua. Enfermo dende tempo atrás dunha afección pulmonar, morrerá no cárcere en Alicante en 1942. Tiña 31 anos.

NANAS DE LA CEBOLLA

La cebolla es escarcha cerrada y pobre: escarcha de tus días y de mis noches. Hambre y cebolla: hielo negro y escarcha grande y redonda.

En la cuna del hambre mi niño estaba. Con sangre de cebolla se amamantaba. Pero tu sangre, escarchada de azúcar, cebolla y hambre.

Una mujer morena, resuelta en luna, se derrama hilo a hilo sobre la cuna. Ríete, niño, que te tragas la luna cuando es preciso.

Page 8: Miguel Hernandez

Obra máis salientable Tras publicar os seus poemas en algúns xornais e revistas de Orihuela, en 1933 aparece o foi o seu primeiro libro “Perito en lunas”. En 1935 apareceu o libro, “El rayo que no cesa” formado por sonetos. Durante a guerra civil os seus poemas teñen carácter político e incluso propagandístico. Ao seu paso polas distintas cárceres vai compoñendo os poemas que formaran “Canc ionero y romancero de ausencias” publicado 1958, despois do se pasamento.