Larada xullo 2013

8
XULLO 2013 nº 54 - Ano V Non teñades medo. Eu estarei sempre convosco. (Xesús) SEGUIMOS CAMINANDO Hoy se valora tanto la seguridad… personal y colectiva. Todo tiene que ser fiable, ofrecer garantías… Lo mismo da si es lo que compro o lo que uso, que si hablo de las opciones que voy tomando. Tengo una tendencia irrefrenable a querer tener todas las respuestas antes de avanzar. “¿Qué pasará?” “¿Y si ocurre esto o lo otro?” “No vaya a ser que algo falle, o que me quede a la intemperie, o que algo se escape de los cálculos y las previsiones…”. Y, sin embargo, creo que es una necedad el pretender tenerlo todo atado y bien atado siempre. Hay momentos en que toca arriesgar, caminar sobre el alambre, adentrarse por caminos que no sabes a dónde conducen y salirse del guion. NO TENGAS MIEDO!!! Por el Camino ocurren muchos pensamientos, pues "hay mucho tiempo para pensar", especialmente si uno va solo. Pensar es reflexionar, meditar, recordar el pasado y proyectar hacia el futuro; también es amar, y temer. A todos nos mueve la búsqueda de la verdad, el bien y la belleza, y también la búsqueda de Dios: pueden encontrarse en todas partes, y, siempre, por el Camino de Santiago. Nuestra historia nos va enseñando que muchas veces ha sido el saltar al vacío, sin saber muy bien lo que me iba a encontrar, lo que nos ha ayudado a crecer y a vivir con más plenitud. Si me dejase llevar por los miedos, nunca daría un paso. Siempre estaría esperando a tenerlo todo claro (¿y cuándo es eso?) Es sutil la diferencia entre temeridad y valentía, entre el riesgo lúcido y la insensatez… pero hay que intentarlo a veces. Muchas decisiones vitales tienen que jugarse en ese difícil equilibrio: lo que sueñas ser en la vida, los estudios que vas a hacer, las relaciones personales por las que apuestas, lo que uno está dispuesto a decir y a callar, los proyectos que hay que acometer, las realidades que estoy dispuesto a conocer… A menudo tengo que soltarme de las seguridades, y atreverme a intentar lo nuevo. Nadie garantiza que todo me vaya a salir bien, que tras la osadía siempre venga un premio o que los intentos conduzcan infaliblemente al éxito. A veces metemos la pata (a menudo), y otras nos damos un buen golpe. En ocasiones quedamos un poco expuesto, quizás vulnerable; y otras, al contrario, los riesgos traerán su dosis de acierto y resultados. Pero de todo se puede aprender. La clave no es tener muchas seguridades ni certezas, sino unas pocas, pero sólidas. ¿Dónde encontrarlas? En la gente cercana en quien uno confía y por quien apuesta con los ojos cerrados. En las propias capacidades, que no hay que negar, y bien usadas son talentos que Dios nos ha dado para construir Reino. Y, sobre todo, en ese Dios que, al final, sigue inspirando y susurrándonos una palabra de aliento y pasión. Llegamos al final de curso, que nos ha llevado por múltiples caminos este año. Ahora toca descansar y descubrir que Dios sigue estando presente en nuestras vidas y nunca nos deja en este “camino de la vida”. Quedan todavía varias actividades importantes en nuestra Parroquia: celebrar a nuestro Patrón, a Santa Lucía, irnos de campamento, seguir atendiendo Cáritas,… pero lo más importante…. que Dios es el que nos acompaña en este camino…. Parroquia San Cristovo das Viñas SUMARIO Rostros do barrio (Páxina 2) A arte de coidar enfermos (Páxina 3) Á calor da Palabra (Páxina 4) Momentos da nosa historia (Páxina 5) Liberdade relixiosa. Acordos igrexa- estado (Páxina 6) Kentaja na nosa parroquia (Páxina 7) Axenda (Páxina 8)

description

Revista parroquial mensual

Transcript of Larada xullo 2013

Page 1: Larada xullo 2013

re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I

XULLO 2013 nº 54 - Ano V Non teñades medo. Eu estarei sempre convosco. (Xesús)

SEGUIMOS CAMINANDO

Hoy se valora tanto la seguridad… personal y colectiva. Todo tiene que ser fiable, ofrecer

garantías… Lo mismo da si es lo que compro o lo que uso, que si hablo de las opciones que voy tomando.

Tengo una tendencia irrefrenable a querer tener todas las

respuestas antes de avanzar. “¿Qué pasará?” “¿Y si

ocurre esto o lo otro?” “No vaya a ser que algo falle, o

que me quede a la intemperie, o que algo se escape de

los cálculos y las previsiones…”. Y, sin embargo, creo

que es una necedad el pretender tenerlo todo atado y bien

atado siempre.

Hay momentos en que toca arriesgar, caminar

sobre el alambre, adentrarse por caminos que no sabes a

dónde conducen y salirse del guion. NO TENGAS

MIEDO!!! Por el Camino ocurren muchos pensamientos,

pues "hay mucho tiempo para pensar", especialmente si

uno va solo. Pensar es reflexionar, meditar, recordar el pasado y proyectar hacia el futuro; también es amar, y

temer.

A todos nos mueve la búsqueda de la verdad, el bien y la belleza, y también la búsqueda de Dios:

pueden encontrarse en todas partes, y, siempre, por el Camino de Santiago.

Nuestra historia nos va enseñando que muchas veces ha sido el saltar al vacío, sin saber muy bien lo

que me iba a encontrar, lo que nos ha ayudado a crecer y a vivir con más

plenitud. Si me dejase llevar por los miedos, nunca daría un paso.

Siempre estaría esperando a tenerlo todo claro (¿y cuándo es eso?) Es

sutil la diferencia entre temeridad y valentía, entre el riesgo lúcido y la

insensatez… pero hay que intentarlo a veces. Muchas decisiones vitales

tienen que jugarse en ese difícil equilibrio: lo que sueñas ser en la vida, los

estudios que vas a hacer, las relaciones personales por las que apuestas, lo

que uno está dispuesto a decir y a callar, los proyectos que hay que acometer,

las realidades que estoy dispuesto a conocer… A menudo tengo que

soltarme de las seguridades, y atreverme a intentar lo nuevo.

Nadie garantiza que todo me vaya a salir bien, que tras la osadía

siempre venga un premio o que los intentos conduzcan infaliblemente al

éxito. A veces metemos la pata (a menudo), y otras nos damos un buen

golpe. En ocasiones quedamos un poco expuesto, quizás vulnerable; y otras,

al contrario, los riesgos traerán su dosis de acierto y resultados. Pero de todo

se puede aprender. La clave no es tener muchas seguridades ni certezas,

sino unas pocas, pero sólidas. ¿Dónde encontrarlas? En la gente cercana en

quien uno confía y por quien apuesta con los ojos cerrados. En las propias

capacidades, que no hay que negar, y bien usadas son talentos que Dios nos

ha dado para construir Reino. Y, sobre todo, en ese Dios que, al final, sigue

inspirando y susurrándonos una palabra de aliento y pasión.

Llegamos al final de curso, que nos ha llevado por múltiples caminos este año. Ahora toca descansar

y descubrir que Dios sigue estando presente en nuestras vidas y nunca nos deja en este “camino de la vida”.

Quedan todavía varias actividades importantes en nuestra Parroquia: celebrar a nuestro Patrón, a Santa

Lucía, irnos de campamento, seguir atendiendo Cáritas,… pero lo más importante…. que Dios es el que nos

acompaña en este camino….

Parroquia San Cristovo das Viñas

SUMARIO

Rostros do barrio

(Páxina 2)

A arte de coidar enfermos

(Páxina 3)

Á calor da Palabra

(Páxina 4)

Momentos da nosa historia

(Páxina 5)

Liberdade relixiosa.

Acordos igrexa- estado

(Páxina 6)

Kentaja na nosa parroquia

(Páxina 7)

Axenda

(Páxina 8)

Page 2: Larada xullo 2013

A FUME DE CAROZO

ROSTROS DO BARRIO

Este mes queremos presentar aquí a nenos e nenas, celebraron coa comunidade parroquial o seu

desexo de seguir formando parte desta familia.

Son os que recibiron por vez primeira a Xesús na Eucaristía. O día da súa Primeira Comuñón, a que

abre o camiño a todas as demais que virán despois. Xa son “maiores” para comer á mesa na misa. Pero polo

de agora, dependen moito dos adultos, que os acompañen a esa festa que celebramos todos os domingos.

Velaquí os primeiros grupos deste verán.

Noraboa a todos e todas!

1 de junio

Sara, Miriam, Fabiola, Alba, Óscar e Daniel.

2 de junio

Jesús, Alejandro López, Alejandro Fernández, Alba, Lara,

Aroa, Noa e Gabriel

8 de junio

Andrea, Diego, Alejandra, Helena, Sara, Jonathan,

Mateo e Lucía

15 de junio

Breixon, Iago, Marcos, María, Carolina, Daniel, Diego

e Marcos.

Page 3: Larada xullo 2013

A LAREIRA

EL ARTE DE CUIDAR A LOS ENFERMOS- LEONARDO BOFF

Hoy os presentamos algunas ideas referentes a las actitudes que deben estar presentes en las personas

que cuidan a los enfermos ya sea en casa o en el hospital, según dice Leonardo Boff en su blog.

Compasión: es la capacidad de ponerse en el lugar del otro y sentir con él. Que perciba que no está

solo en su dolor.

Caricia esencial: tocar al otro es

devolverle la certeza de que pertenece a nuestra

humanidad; el toque de la caricia es una

manifestación de amor. A menudo, la enfermedad

es una señal de que el paciente quiere

comunicarse, hablar y ser escuchado. Quiere

encontrar un sentido a la enfermedad. El

enfermero o la enferm era y el médico o la

médica pueden ayudarle a abrirse y hablar.

Asistencia sensata: El paciente necesita

ayuda y la enfermera o enfermero desea cuidar.

La asistencia debe ser prudente: incentivar al paciente a hacer todo lo que él pueda, animarle a hacerlo y

asistirlo solamente cuando ya no puede hacerlo por sí mismo.

Devolverle la confianza en la vida: Lo que más desea el enfermo es recuperar el equilibrio perdido y

volver a estar sano. De aquí que sea decisivo devolverle la confianza en la vida, en sus energías interiores,

físicas, psíquicas y espirituales, pues ellas actúan como verdaderas medicinas. Incentivar gestos simbólicos

cargados de afecto.

Ayudarle a acoger la condición humana: Normalmente el paciente se pregunta sorprendido: ¿Por

qué me tiene que pasar esto a mí ahora que todo me iba tan bien? ¿Por qué si soy joven aún me ataca esta

grave enfermedad? ¿Por qué las relaciones familiares, sociales y laborales se cortan por la enfermedad? Tales

interrogantes remiten a una reflexión humilde sobre la condition humaine, expuesta en todo momento a

riesgos y a vulnerabilidades inesperadas.

Toda persona sana puede enfermar. Y toda enfermedad remite a la salud que es el principal valor de

referencia. Pero no conseguimos saltar por encima de nuestra sombra y no hay modo de acoger la vida así

como es: sana y enferma, fuerte y frágil, apasionada por vida y teniendo que aceptar eventuales

enfermedades y, en última instancia, la misma muerte. En esos momentos los pacientes hacen profundas

revisiones de vida, no se contentan solo con las explicaciones científicas (siempre necesarias) dadas por los

médicos, sino que ansían un sentido que surge a partir de un diálogo profundo con su Self o de la palabra

sabia de un sacerdote, de un pastor o de una persona espiritual. Recuperan entonces valores cotidianos que

antes ni siquiera notaban, redefinen su plan de vida y maduran. Y acaban teniendo paz.

Acompañarle en la gran travesía: Hay un momento inevitable en que todos, hasta la persona más

anciana del mundo, tenemos que morir. Es la ley de la vida, sujeta a la muerte. Es una travesía decisiva. Debe

ser preparada por toda una vida que se ha guiado por valores morales generosos, responsables y benéficos.

La presencia discreta, respetuosa del enfermero/a, dándole la mano, susurrándole palabras de consuelo,

invitándolo a ir al encuentro de la Luz y al seno de Dios que es Padre y Madre de bondad, pueden hacer que

el moribundo salga de la vida sereno y agradecido por la existencia que vivió.

Si tiene una referencia religiosa, susurrarle al oído las palabras tan consoladoras de San Juan: Si tu

corazón te acusa, recuerda que Dios es más grande que tu corazón (3,20). Puede entregarse tranquilamente a

Dios cuyo corazón es de puro amor y misericordia. Morir es caer en los brazos de Dios.

Aquí el cuidado se revela mucho más como arte que como técnica y supone en el profesional de la

salud densidad de vida, sentido espiritual y una mirada que va más allá de la vida y de la muerte.

Alcanzar ese estadio es una misión que enfermeros/as, médicos/as deben buscar para ser plenamente

servidores de la vida. Para todos valen estas palabras sabias: La tragedia de la vida no es la muerte, sino

aquello que dejamos morir dentro de nosotros mientras vivimos.

Page 4: Larada xullo 2013

Á CALOR DA PALABRA

Domingo 7 (Lc 10, 1-9)

En aquel tiempo, designó el Señor otros

setenta y dos y los mandó por delante, de dos en dos,

a todos los pueblos y lugares adonde pensaba ir él. Y

les decía: «La mies es abundante y los obreros pocos;

rogad, pues, al dueño de la mies que mande obreros a

su mies. ¡Poneos en camino! Mirad que os mando

como corderos en medio de lobos. No llevéis talega,

ni alforja, ni sandalias; y no os detengáis a saludar a

nadie por el camino. Cuando entréis en una casa,

decid primero: "Paz a esta casa". Y si allí hay gente

de paz, descansará sobre ellos vuestra paz; si no,

volverá a vosotros. Quedaos en la misma casa, comed

y bebed de lo que tengan, porque el obrero merece su

salario. No andéis cambiando de casa. Si entráis en

un pueblo y os reciben bien, comed lo que os pongan,

curad a los enfermos que haya, y decid: "Está cerca

de vosotros el reino de Dios."»

Domingo14 (Lc 10, 25-37) En aquel tiempo, se

presentó un maestro de la Ley y le

preguntó a Jesús para ponerlo a

prueba: «Maestro, ¿qué tengo que

hacer para heredar la vida eterna?»

Él le dijo:«¿Qué está escrito en la

Ley? ¿Qué lees en ella?» Él

contestó:

«Amarás al Señor, tu Dios, con todo tu corazón y con

toda tu alma y con todas tus fuerzas y con todo tu ser.

Y al prójimo como a ti mismo .» Él le dijo: «Bien

dicho. Haz esto y tendrás la vida. » Pero el maestro

de la Ley, queriendo justificarse, preguntó a Jesús:

«¿Y quién es mi prójimo?» Jesús dijo: «Un hombre

bajaba de Jerusalén a Jericó, cayó en manos de unos

bandidos, que lo desnudaron, lo molieron a palos y se

marcharon, dejándolo medio muerto. Por casualidad,

un sacerdote bajaba por aquel camino y, al verlo, dio

un rodeo y pasó de largo. Y lo mismo hizo un levita

que llegó a aquel sitio: al verlo dio un rodeo y pasó

de largo. Pero un samaritano que iba de viaje, llegó a

donde estaba él, y, al verlo, le dio lástima, se le

acercó, le vendó las heridas, echándoles aceite y vino,

y, montándolo en su propia cabalgadura, lo llevó a

una posada y lo cuidó. Al día siguiente, sacó dos

denarios y, dándoselos al posadero, le dijo: "Cuida de

él, y lo que gastes de más yo te lo pagaré a la vuelta."

¿Cuál de estos tres te parece que se portó como

prójimo del que cayó en manos de los bandidos?» Él

contestó: «El que practicó la misericordia con él.»

Díjole Jesús: «Anda, haz tú lo mismo. »

Domingo 21 (Lc 10, 38-42)

En aquel tiempo, entró Jesús en una aldea, y

una mujer llamada Marta lo recibió en su casa. Ésta

tenía una hermana llamada María, que, sentada a los

pies del Señor, escuchaba su palabra. Y Marta se

multiplicaba para dar abasto con el servicio; hasta

que se paró y dijo: «Señor, ¿no te importa que mi

hermana me haya dejado sola con el servicio? Dile

que me eche una mano.» Pero el Señor le contestó:

«Marta, Marta, andas inquieta y nerviosa con tantas

cosas; sólo una es necesaria. María ha escogido la

parte mejor, y no se la quitarán. »

Domingo 28 (Lc 11, 1-13)

Una vez que estaba Jesús orando en cierto

lugar, cuando terminó, uno de sus discípulos le dijo:

«Señor, enséñanos a orar, como Juan enseñó a sus

discípulos.» Él les dijo: - «Cuando oréis decid:

"Padre, santificado sea tu nombre, venga tu reino,

danos cada día nuestro pan del mañana, perdónanos

nuestros pecados, porque también nosotros

perdonamos a todo el que nos debe algo, y

no nos dejes caer en la tentación."» Y les

dijo: «Si alguno de vosotros tiene un

amigo, y viene durante la medianoche para

decirle: "Amigo, préstame tres panes, pues

uno de mis amigos ha venido de viaje y no

tengo nada que ofrecerle." Y, desde dentro, el otro le

responde: "No me molestes; la puerta está cerrada;

mis niños y yo estamos acostados; no puedo

levantarme para dártelos." Si el otro insiste llamando,

yo os digo que, si no se levanta y se los da por ser

amigo suyo, al menos por la importunidad se

levantará y le dará cuanto necesite. Pues así os digo a

vosotros: Pedid y se os dará, buscad y hallaréis,

llamad y se os abrirá; porque quien pide recibe, quien

busca halla, y al que llama se le abre. ¿Qué padre

entre vosotros, cuando el hijo le pide pan, le dará una

piedra? ¿O si le pide un pez, le dará una serpiente?

¿O si le pide un huevo, le dará un escorpión? Si

vosotros, pues, que sois malos, sabéis dar cosas

buenas a vuestros hijos, ¿cuánto más vuestro Padre

celestial dará el Espíritu Santo a los que se lo piden?»

Domingo 4 de agosto (Lc 12, 13-21)

Page 5: Larada xullo 2013

MUXICAS

SON MAIORES E CONFIRMAN A SÚA FE

O sábado 16 de xuño tamén tivemos unha fermosa celebración. Un grupo de mozos e mozas da

parroquia confirmaron a súa fe e mostraron ante a comunidade parroquial que queren formar parte dela, desta

gran familia que é a Igrexa.

Vaia dende aquí a nosa felicitación para eles, elas e ás súas familias.

MOMENTOS DE NUESTRA HISTORIA

Seguimos conociendo nuestras raíces:

1868.- El 1 de julio es nombrado Cura Ecónomo D. Antonio

Mesías.

1870.- El 1 de diciembre es nombrado Cura Ecónomo

D. Gerónimo García Rosende. A éste le sucedió, en julio de 1874,

D. José Mª Formoso Suárez.

1875.- El 26 de octubre, D. Miguel Payá y Rico, Arzobispo

de Santiago, confirma a 206 niños y niñas de la Parroquia. Fueron

padrinos D. Agustín Abelenda y su esposa, Dña Ramona Antonia

Ramos.

1876.- El 5 de enero es enterrado en el Cementerio

Parroquial el Ecónomo D. José Mª Formoso, fallecido a los 29 años

de “apoplejía serosa”.

Se encarga de la Parroquia, D. Lino Mª Ferreiro Vázquez,

Párroco de Sta. María de Oza. En febrero es nombrado Ecónomo y

dos años más tarde Párroco, D. Manuel Pájaro Miranda, que falleció

repentinamente el 14 de enero de 1915.

Xoán, Tania, Andrea, Ana, Gonzalo e Laura.

Page 6: Larada xullo 2013

BRASAS

AVANZAR NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA: LIBERDADE RELIXIOSA DENDE A

CONSTITUCIÓN E OS ACORDOS IGREXA-ESTADO

Falar dos acordos Igrexa católica-Estado

español na actualidade quizais poda resultar alleo aos

debates políticos e sociais do noso entorno.

Non obstante, hai temas que de vez en cando

saltan á palestra, que son discutidos xa non só dende o

punto de vista político senón tamén cun trasfondo

ideolóxico. Así, hai asuntos discutidos, como a

asignación tributaria á igrexa, a materia de relixión no

ensino ou a exención do IBI (imposto sobre bens

inmobles, ou contribución), causa de fortes debates.

Estes teñen a súa orixe precisamente na

Constitución e, sobre todo, nos acordos internacionais de 3 de xaneiro de 1979, a escasos días da publicación

da Carta Magna. Pois ben, unha análise profunda, e ao mesmo tempo asequible para calquera lector, veu de

facela o catedrático de Dereito Eclesiástico do Estado, profesor na Universide da Coruña, Juan Ferreiro, que

o martes 2 de xullo de 2.013 presentou o seu libro “Relaciones Iglesia-Estado en el Franquismo y en la

Transición. Antecedentes de los Acuerdos de 1979”.

Incidiu este bo amigo de quen isto escribe, no

proceso de cambio que se deu durante o período histórico

da transición, onde se partía dun estado confesional hacia

outro aconfesional (segundo o artigo 16 da Constitución,

ningunha confesión ten carácter estatal, pero os poderes

públicos han de manter relacións de cooperación coa

igrexa católica e as demais confesións).

Polo que respecta aos acordos coa Santa Sé, en

primeiro lugar, incidir en que, como outro acordo

internacional, precisou da aprobación previa do

Parlamento español. Por outra banda, o contido destes

acordos é semellante ao contido das leis aprobadas nos

primeiros anos da década dos '90, de regulación do

exercicio do dereito de liberdade relixiosa en relación coas

comunidades musulmanas, xudeas e evanxélicas, polo que cando se

critican na esfera pública supostas concesións á

igrexa católica, hai que lembrar que tamén son

beneficiadas estas outras confesións relixiosas.

No seu día non houbo oposición no

Parlamento a integrar a Relixión nos plans de

estudo, aínda que si a que fora unha materia

fundamental, e o Tribunal Constitucional

ratificou que o Acordo sobre o ensino é

conforme á Constitución. E no que se refire ao

Acordo sobre asuntos económicos, soamente os

comunistas votaron en contra.

Dito isto, a situación mudou certamente nestes máis de 34

anos. Hoxe, nun contexto de crise, o profesor Juan Ferreiro aboga pola creación dunha comisión mixta no

Parlamento, onde caiban non só representantes dos grupos políticos senón tamén de organismos implicados,

así como de expertos, e tamén da Igrexa, para ver de modificar aqueles aspectos que quizais irían máis

acordes co espírito de pobreza evanxélica (abono do IBI) e coa concepción do feito relixioso como relevante

no ensino e non só como contido meramente catequético (non só relixión católica).

Alfredo Losada

Page 7: Larada xullo 2013

LUME ABERTO o

KENTAJA EN NUESTRA PARROQUIA

El miércoles 3 de julio, estuvo en nuestra Parroquia

Michel Djaba, un sacerdote camerunés, fundador de la

Asociación KENTAJA, con la que colaboraban nuestro anterior

párroco, Miguel, y otras personas cercanas a nuestra

comunidad.

Comenzamos celebrando una eucaristía, presidida por

Michel, en la que nos habló de la presencia continua de Dios en

la vida, de la alegría con la que debemos vivir y la confianza en

la Resurrección. Nos decía que Dios, igual que el viento, no se

ve, no se palpa físicamente, pero que es fácilmente reconocible

por cómo se manifiesta.

Michel nos explicó que todo comenzó en 1984, cuando él todavía era estudiante de teología, y quedó

perplejo por la situación de desamparo y abandono que sufrían muchos niños y niñas en los barrios de la

periferia de la ciudad de Yagoua, muchos de ellos, procedentes de las luchas del Chad.

En 1988, ya ordenado sacerdote, Michel es enviado

como misionero al lado de esos jóvenes, continuando con

su labor de ayuda, implicando cada vez más a otras

personas. Viendo la importante labor social que se

realizaba, el estado camerunés les concedió una casa en

Nkongsamba. En ella se acogían niños y niñas que estaban

completamente abandonados, se les educaba y se les

ayudaba en todo lo posible.

Poco a poco, esa Asociación fue extendiéndose,

ampliando su ámbito de actuación hasta zonas rurales, en

las que no había ningún tipo de posibilidad de educación ni

atención sanitaria. Así hay casas de acogida para niños y jóvenes, escuela y dispensarios médicos.

En agosto de 2014 se cumplirán 20 años de esta

maravillosa experiencia. Son muchos los que se han

beneficiado y continúan beneficiándose de ella, gracias

al esfuerzo de Michel y sus colaboradores. Muchos de

ellos son españoles que viajan allí para,

desinteresadamente, poner su “granito de arena” para

que la vida sea más digna.

Michel nos explicó que el nombre de

KENTAJA es en recuerdo de tres colaboradores

fallecidos en accidente de tráfico en el país: los

cameruneses Kenfac y Talom y el español Javier.

Las primeras sílabas de sus nombres, se convirtieron

en el carnet de presentación de esta Asociación que

hoy y allí, hace realidad lo que Jesús hizo: servir a

los demás para darles una vida mejor.

Fue una muy grata y enriquecedora experiencia. Aunque culturalmente somos muy diferentes, todos

somos iguales, hijos del Padre. Desde aquí vaya nuestra felicitación a KENTAJA, a todo lo que significa,

porque con ella se hace realidad la vida de Jesús: darse a los demás, luchar por un mundo más digno. En

ellos es muy fácil “ver a Dios”.

Gracias, Michel, gracias, KENTAJA.

Page 8: Larada xullo 2013

AGENDA JULIO 2013

INTENCIONES MISAS

Semana del 8 al 14:

Sábado 13:

19,30 h.: Intenciones parroquiales.

Domingo 14: ( SAN CRISTÓBAL)

12,30 h.: PRIMERAS COMUNIONES.

Intenciones de Elisa Bello.

Semana del 15 al 21: Sábado 20:

19,30 h.: Intenciones parroquiales.

Domingo 21:

11,30 h.: Intenciones parroquiales.

13,00 h.: Por Enrique y José Juncal

Bello.

Semana del 22 al 28:

Jueves 25:

13,00 h.: Intenciones parroquiales.

Sábado 27:

19,30 h.: Intenciones

parroquiales.

Domingo 28:

11,30 h.: Por Ramiro Suárez García.

13,00 h.: Por difuntos de Consuelo Galán.

Semana del 29 al 4 de agosto:

Sábado 3:

19,30 h.: Intenciones parroquiales.

Domingo 4: (en honor a Sta. Lucía)

11,30 h.: Intenciones parroquiales.

12,30 h.: PRIMERAS COMUNIONES

Por Manuel Francos, José Tizón Vidal,

esposa e hijos.

Descansan en la Paz del Padre:

Felipe Viñas Rivadulla

Josefa González Fariña

Manuel Rodríguez Rama

Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo.

¡Bienvenid@s!:

Irene Mendoza Sánchez

Eder Lobo Santiago

Anabel Fernández Castaño

Adrián Varela Cuero

Izan Varela Cuero

Diana Lago Kitaeva

Melisa Hermida Vilas

¡NOS VAMOS DE CAMPAMENTO!

¿Y TÚ?

ATENCIÓN CÁRITAS MESES DE VERANO:

10 DE JULIO: Sólo despacho.

31 DE JULIO (Alimentos y despacho)

21 DE AGOSTO (Alimentos y despacho)

AVISOS:

Jueves, 11 de julio, a las 20 horas, reunión en el

Centro Parroquial con los padres de niños y niñas

que van al campamento.

El domingo 14 de julio, celebración de San

Cristóbal, NO HABRÁ MISA A LAS 11,30 h.

MESA DE REDACCIÓN E

COORDINACIÓN

Manuel Sánchez García

Yolanda Sánchez Sánchez

Juan López Sánchez

Alfredo Losada Suárez

José Juan Videla Rodríguez

Mª Dolores Mantiñán Loureiro

DIRECCIÓN

“Centro Parroquial”

R/ Birloque, 52 B

15. 008 A Coruña

Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945

CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA

Loli Mantiñán Loureiro

E-MAIL

[email protected]

BLOG:

sancristovodasvinas.blogspot.com

TIRADA

500 Exemplares.

DISTRIBUCIÓN

Primeiro domingo de mes na

parroquia e no barrio.

IMPRIME

Velfer