José Antonio PagolaMúsica:Luz que vence la sombra-Present: B.Areskurrinaga

Segundo o relato evanxélico, os que pasaban ante Xesús crucificado sobre a colina do Gólgota burlábanse del e, rindo da súa

impotencia, dicíanlle: «Se es Fillo de Deus, baixa da cruz».

Xesús non responde á provocación.

A súa resposta é un silencio cargado de

misterio. Precisamente porque

é Fillo de Deus permanecerá na cruz

ata a súa morte.

As preguntas son inevitablesComo é posible crer nun Deus crucificado polos homes?

Decatámonos do que estamos

dicindo?Que fai Deus nunha cruz?

Como pode subsistir unha relixión fundada nunha concepción tan absurda de Deus?

Un "Deus

crucificado" constitúe unha revolución e un escándalo que nos obriga a

cuestionar todas as ideas que os humanos nos facemos dun Deus ao que

supostamente coñecemos.

O Crucificado non ten o rostro nin os trazos que as relixións atribúen ao Ser Supremo.

O "Deus crucificado" non é un ser omnipotente e maxestoso, inmutable e feliz, alleo ao sufrimento dos humanos, senón un Deus impotente e humillado que sofre connosco a dor, a angustia e ata a

mesma morte.

Coa Cruz, ou acaba a nosa

fe en Deus, ou nos abrimos a

unha comprensión

nova e sorprendente dun

Deus que, encarnado no

noso sufrimento, nos ama de

manera incrible.

Ante o Crucificado empezamos a intuír que Deus, no seu último misterio, é alguén que sofre connosco. A nosa

miseria aféctalle. O noso sufrimento salpícao.

Non existe un Deus cuxa vida transcorre, por dicilo así, á marxe das nosas penas, bágoas e

desgrazas. El está en todos os calvarios do noso mundo.

Este "Deus crucificado" non permite unha fe frívola e egoísta nun Deus omnipotente ao servizo

dos nosos caprichos e pretensións.

Con este Deus encontrámonos cando nos acercamos ao sufrimento de

calquera crucificado.

Este Deus ponnos mirando cara ao

sufrimento, o abandono e o desamparo de

tantas vítimas da injustiza e das

desgrazas.

Os cristiáns seguimos dando toda clase de rodeos para non atoparnos co "Deus

crucificado". Aprendemos, incluso, a erguer a nosa

mirada cara á Cruz do Señor, desviándoa dos crucificados que están ante os nosos

ollos.

Con todo, a maneira máis auténtica de celebrara a Paixón do Señor é avivecer a nosa compaixón.

Sen isto, dilúese a nosa fe no "Deus crucificado" e ábrese a porta a toda clase de

manipulacións.

Que o noso bico ao Crucificado nos poña sempre mirando cara aos que, cerca o lonxe

de nós, viven sufrindo.