A VIAXE DE XAN

I

Había unha vez un neno chamado Xan que vivía

en Vilalonga. Eran as vacacións de verán e os seus

pais e Xan ían ir de viaxe a Alemania a visitar

Eisenach, a cidade onde nacera Johann Sebastian

Bach, un músico moi importante.

Xan tiña un conto que lle regalaran, que era o seu conto favorito, e titulábase “Johann

Sebastian Bach e as pantasmas” e dicía así:

Érase unha vez que nunha cidade alemana chamada Eisenach

naceu un neno ao que lle puxeron por nome Johann

Sebastian Bach. Johann Sebastián vivía rodeado de música e

el tamén quixo ser músico, e xa dende moi pequeno aprendeu a

II

tocar o seu instrumento favorito, o órgano.

Enfrente da casa de Johann Sebastian había unha montaña e na cima desta había un

misterioso castelo. Johann Sebastian sempre o miraba e desexaba entrar nel pero

dáballe un pouco de medo.

Un día decidiu achegarse para ver si podía

visitalo. Canto mais preto estaba mais grande lle

parecía e mais medo lle daba, pero non se

acovardou e seguiu andando ata chegar a porta.

Botou a man ao picaporte e nese intre escoitou un son

terrorífico UHHH!, UHHH!, UHHH!, UHHH!, tan terrorífico que

escapou correndo sen mirar atrás.

III

Cando chegou a súa casa o corazón latexáballe a cen por hora, e estaba colorado

coma un tomate. Sentouse nunha cadeira e tratou de tranquilizarse. Esa noite soñou

con pantasmas que vivían no castelo e que non deixaban entrar a ninguén, e decidiu

que non volvería a acercarse a aquel lugar nunca mais. E así o fixo.

Pasados algúns anos e cando Johann Sebastian Bach xa era maior e era un

compositor moi importante decidiu escribir unha obra para órgano que lle dera moito

medo ás pantasmas que vivían no castelo, tanto como o que tivo el cando quixo

visitalo.

Escribiu a Tocata e fuga en re menor e empezou a tocala

no órgano da igrexa. As notas saíron polas ventás e

chegaron ao castelo.

IV

Dentro do castelo vivía a

familia de pantasmas e cando

escoitaron aquela música

empezaron a tremer de medo.

De onde saldría aquel son tan

terrorífico, pensaron, e

decidiron saír para ver de

onde viñan eses sons.

Foron voando, con moito coidadiño para que ninguén os vira, e chegaron ás ventás

da igrexa. Miraron sen entrar e entón viron a Johann Sebastian Bach tocando aquel

enorme instrumento, cheo de tubos que chegaban ata o ceo e con botóns e teclas

por todas partes.

V

Ao principio non coñeceron a Bach porque a igrexa estaba

bastante escura, pero cando entraron déronse conta de que

aquel home era o neno ao que eles asustaran cando foi ao

seu castelo.

Nese intre decidiron falarlle. Johann

Sebastian notou como alguén lle facía

cóxegas no oído e cando se volveu veu a toda a familia de

pantasmas. Levou un susto tremendo, pero rapidamente

coñeceu a aquelas pantasmas, xa que soñara con elas

aquela vez, cando era neno.

As pantasmas e Johann Sebastian empezaron a rir a carcajadas xa que nese intre

todos déronse conta de que non tiñan porque ter medo uns dos outros.

VI

A partires dese día

Johann Sebastian Bach ía

ao castelo sempre que

quería e as pantasmas

convidábano a merendar,

e as pantasmas ían a

igrexa, a escoitar a Bach

tocar o órgano, sempre

que querían e este logo

os invitaba tamén a

merendar. E dende entón foron amigos para sempre.

Este era o conto que mais lle gustaba ler a Xan, o lía tódolos días antes de acostarse, e agora

non podía crer a sorte que tiña, xa que os seus pais o levaban de viaxe a aquela cidade onde

estaba ese fantástico castelo.

VII

A noite antes de marchar soñou que coñecía ás pantasmas que vivían no castelo e que se

facían moi amigos.

VIII

Cando Xan chegou a Eisenach foi cos seus pais

a un hotel e cando entrou na súa habitación non

podía crer o que estaba vendo. Dende a ventá

víase a montaña co enorme castelo. Xan púxose

moi nervioso e decidiu que ao día seguinte o

visitaría.

E así o fixo, os seus pais deixárono ir so porque o castelo estaba moi cerca e non parecía haber

ningún perigo.

Xan chegou a porta, botou a man ao picaporte e nese intre

escoitou un son terrorífico UHHH!, UHHH!, UHHH!,

IX

UHHH!, tan terrorífico que escapou correndo sen mirar atrás.

Cando chegou ó hotel o corazón latexáballe a cen por hora. Xan sentouse e foi

tranquilizándose pouco a pouco. Entón deuse de conta de que lle pasara o mesmo que lle

sucedía, no seu conto favorito, a Johann Sebastian Bach.

Decidiu volver inmediatamente ao castelo, aínda que seguía

tendo medo, e cando chegou á porta e puxo a man no

picaporte empezou a escoitar eses sons que facían as

pantasmas, pero tapou as orellas, abriu a porta rapidamente e

entrou.

X

Cando as pantasmas se deron conta de que aquel neno estaba

dentro do castelo deixaron de ouvear e preguntáronlle se non

lles tiña medo e el contestou que non, que

estaba no castelo porque quería visitar

as pantasmas que eran amigas de Johann

Sebastian Bach, que era o seu compositor favorito.

Xan díxolles que coñecía a historia de como se fixeran amigas

de Bach e que el tamén quería ser amigo seu.

As pantasmas quedaron encantadas e invitaron a Xan a merendar.

Mentres Xan estivo en Eisenach tódalas tardes merendaba no

castelo e cando tivo que volver a Vilalonga estaba un pouco triste por

XI

ter que separarse das súas amigas, pero díxolles que cando fora maior

volvería a visitalas sempre que puidera.

E así o fixo.

E COLORÍN COLORADO ESTE CONTO ESTÁ REMATADO

Autora: Mercedes Rivera Rodríguez

PROXECTO “JOHANN SEBASTIAN BACH” Curso 2008-2009