A CÉLULA, UNIDADE DE VIDA
I.E.S. Otero Pedrayo. Ourense. Departamento Bioloxía e Xeoloxía.
Modificacións: Adán Gonçalves
CITOLOXÍA Estrutura celular
MOMENTOS HISTÓRICOS DA BIOLOXIA CELULAR
1831
Brown descubre
el núcleo
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
A TEORÍA CELULAR
Microscopio utilizado por
Robert Hooke (1665) Descobre na cortiza pequenas
celdiñas ás que chamou
células
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
En1674
Leeuwenhoek
observou
hematías,
espermatozoides,
protozoos e
mesmo describiu
unha bacteria.
Agulla para
colocar o obxecto
a observar
Esquemas dos microorganismos
obsevados por Leeuwenhoek I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
A teoría celular está vencellada á invención das lentes e á
construción dos microscopios que permitiron ter unha
visión moi ampliada destas estructuras, podendo
observar características totalmente imperceptibles ó ollo
humano.
En 1838-39 Schleiden e Schwann enuncian a primeira
teoría celular segundo a cal, a célula é a unidade
estructural e funcional dos seres vivos, capaz de manter
unha existencia propia e independente
1858 Virchow completa o postulado
anterior afirmando que todas as células se
orixinan, por división, a partir dunha
preexistente.
A teoría celular resúmese nos seguintes puntos:
a) A célula é a unidade morfolóxica de todos os seres vivos.
b) A célula é a unidade fisiolóxica dos organismos.
c) As células xorden por división doutras preexistententes.
d) A célula é a unidade xenética dos seres vivos.
En definitiva, a célula é a unidade morfolóxica, fisiolóxica e
xenética dos seres vivos.
Durante case 50 anos a
aplicación da teoría celular a
todos os tecidos animais e
vexetais aínda mantivo un punto
de dúbida: o tecido nervioso, polo
seu aparente aspecto de rede
continua.
O español Ramón y Cajal
demostrou a individualidade da
célula nerviosa e polo tanto a
xeralización da Teoría celular a
todos os tecidos.
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
Xurden varias preguntas:
1. Os virus son células? Por que?
2. En que se parecen todas as células?
3. Por que non é ata o século XVI que comezamos a saber algo sobre as células? E cal
será a razón para que a teoría celular non xurda ata o século XIX?
4. Todas teñen o mesmo tamaño? E a mesma forma?
A Teoría Celular
TAMAÑO E FORMA DAS CÉLULAS
TAMAÑO:
O tamaño das células é variable. As procariotas atópanse entre a 1 e 10
µm e as eucariotas entre as 10 e as 100 µm, sendo as vexetais
normalmente máis grandes que as animais. Algunhas son visibles a
simple vista como algúns paramecios que chegan ás 500 µm ou a xema do
ovo dunha galiña (arredor duns 25 mm). Pero as máis sorprendentes son
as neuronas cuxo soma posúe só unhas decenas de micras, pero os seus
axóns poden chegar a medir varios metros de lonxitude nalgúns cetaceos.
Fonte: http://www.eui.upm.es/~wfa/nucleo01.pdf I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
● Micra ou micrómetro (µm): 10-6m ● Nanómetro (nm):10-9m ● Angstrom (Ä): 10-10m
FORMA:
As células tamén son moi variables en canto a súa forma: redondeadas,
prismáticas, alongadas, fusiformes…
Algunhos organismos unicelulares cambian de forma constantemente
como sucede coas amebas que emiten pseudópodos para desprazarse ou
os leucocitos que os empregan en fagocitar partículas.
Nos tecidos, se as súas paredes non son ríxidas depende das tensións
entre elas (nos epitelios animais as células superficiais son aplanadas
mentras que as profundas son prismáticas). Porén, se as paredes son
ríxidas a súa forma é máis estable.
Ademais de todo isto, en moitas ocasións a forma celular ten que ver coa
función. Por exemplo, as células musculares son fusiformes en relación aos
movementos de contración-relaxación; as neuronas presentan numerosas
prolongacións para captar e transmitir os estímulos, as do epitelio
intestinal presentar micropeluxes que aumenta a superficie de absorción…
LIMITACIÓNS AO TAMAÑO E MADUREZ CELULAR:
• Relación superficie-volume: cando unha célula aumenta o seu tamaño
aumenta proporcionalmente máis o seu volume fronte a súa superficie
(o volume aumenta ao cubo e a superficie o fai ao cadrado respecto ao
radio celular). Esto implica unha diminución da relación
superficie/volume e polo tanto diminúe proporcionalmente a
capacidade de absorción celular.
• ADN incapaz de gobernar un citoplasma moi grande: aumentar o
tamaño celular implica que a mesma cantidade de ADN debe ocuparse
de dirixir un maior nº de reaccións que suceden nese citoplasma. En
xeral, nunha célula eucariota canto menor sexa a relación
nucleoplasmática (RNP) máis madura será.
• Grao de madurez da cromatina: cando nunha célula o ADN tende a
maior condensación, haberá menos transcrición, o que pode indicar
unha maior cercanía ao estado de división.
𝑅𝑁𝑃 = 𝑉𝑛
(𝑉𝑐 − 𝑉𝑛)
Relación nucleoplasmática
Onde Vn é o volume do núcleo e Vc é o volume do citoplasma.
Que teñen en común todas as células?
Membrana plasmática: unha bicapa lipídica que actúa de barreira
illante e permite o paso selectivo de subtancias grazas a presencia de
distintas proteínas.
Citoplasma: o conxunto de citosol (líquido) e o morfoplasma
(orgánulos)
Material xenético: unha ou varias moléculas de ADN contidas dentro
dunha envoltura nuclear formando o núcleo (eucariotas) ou ben
sen envoltura nunha zona máis ou menos central da célula
chamada nucleoide (procariotas).
Células procariotas
Archaeas. Bacterias extremófilas
Lactobacillus bulgaricus Bacteria do yogurt
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
Células eucariotas
Organismo
unicelular ameba Organismo
unicelular ciliado
Organismo pluricelular
Tecido animal (cartilaxinoso) Organismo pluricelular
Tecidos vexetais
MÉTODOS DE ESTUDO DA CÉLULA
• “IN VIVO”: estudo da célula no seu medio natural por observación
directa ou mediante instrumentos ópticos. Pódese aumentar o
contraste por medios físicos (diafragma, contraste de fases...) ou
químicos (colorantes intravitais). Moi utilizado cando queremos
apreciar movemento.
• “IN VITRO”: estudo en vida, pero fora do seu medio. Empréganse
técnicas de cultivo de tecidos. A observación é similar a “in vivo”.
Moi usadas para recoñecer efectos sobre as células.
• “POST MORTEM”: estudo de mostras sen vida. Precísanse cando
queremos observar detalles da morfoloxía celular.
MÉTODOS DE ESTUDO DA CÉLULA
Para as mostras “post mortem” é preciso seguir unha serie de pasos :
FIXACIÓN (detén os procesos vitais): formol, etanol (m.o); tetraóxido de
osmio, glutaraldehído (m.e.)
CONXELACIÓN/INCLUSIÓN (consistencia e conservación): parafina
(m.o) ; epon (m.e.)
SECCIÓN (Obtención de cortes): microtomo (m.o.); ultramicrotomo (m.e.)
TINGUIDURA (Contraste): hematoxilina-eosina(m.o.); metais pesados
(m.e.)
MONTAXE dos medios aptos para a observación microscópica: porta e
cubreobxectos (m.o); reixas de 0,5 micras (m.e.)
O Microscopio Óptico
Sistema óptico
OCULAR: Lente situada cerca do ollo do observador. Amplía a imaxe
do obxectivo. OBXECTIVO: Lente situada cerca da preparación que
amplía a súa imaxe.
CONDENSADOR: Lente que concentra os raios luminosos sobre a
preparación. DIAFRAGMA: Regula a cantidade de luz que entra no
condensador.
FOCO: Dirixe os raios luminosos ó condensador.
Sistema mecánico
SOPORTE: Mantén a parte óptica. Ten dúas partes: o pe ou base e o
brazo.
PLATINA: Lugar onde se deposita a preparación.
CABEZAL: Contén os sistemas de lentes oculares. Pode ser
monocular, binocular...
REVÓLVER: Contén os sistemas de lentes obxectivos. Permite, ó
xirar, cambiar os obxectivos.
TORNILLOS DE ENFOQUE: Macrométrico que aproxima o enfoque e
micrométrico que consigue o enfoque correcto.
O M.E. utiliza campos magnéticos para enfocar un feixe de electróns, igual
que o M.O. emprega lentes para enfocar un feixe de luz.
Ademais dirixe os electróns cara unha pantalla florescente ou a unha
película fotográfica para crear unha imaxe visible en branco e negro, aínda
que algunhas estruturas poden ser coloreadas posteriormente.
Os M.E. Máis usados son:
M.E. de transmisión: o feixe de electróns atravesa a mostra. Debido o
pouco poder de penetración dos electróns non se poden observar con él
células completas de tamaño medio, senón cortes de células. Os
obxectos aparecen máis escuros se absorben os electróns; se pasan de
longo son detectados sobre a pantalla.
M.E. de varrido: os electróns “rebotan” na mostra antes de ser recollidos.
Con este M.E. poden verse células enteiras e as imaxes son
tridimensionais.
O Microscopio electrónico
O Microscopio
Electrónico de
Transmisión (MET)
O MET e o MEV teñen un límite de resolución de cerca de 1 nm.
Obsérvanse células mortas despois de ser fixadas e
tinguidas con ións de metais pesados.
O Microscopio
Electrónico de
Varrido (MEV)
O poder de resolución dun instrumento óptico é capacidade de distinguir
dous puntos que se atopan moi próximos entre sí. O ollo humano pode
diferencialos se están separados por máis de 0,1 mm (máis de 100 µm).
O límite de resolución é a distancia mínima para diferenciar esos dous
puntos como separados.
Polo tanto, a menor límite de resolución precisas un maior poder de
resolución do instrumento óptico.
Cun microscopio óptico o poder de resolución é de 0,2 µm suficiente
para ver células e moitos orgánulos, pero non estruturas subcelulares como
os ribosomas (100-200 Å).
Os microscopios electrónicos teñen un poder de resolución ata 4 Å o
que nos permite visualizar estruturas subcelulares, pero é insuficiente para
ver a disposición espacial de determinadas macromoléculas como a hélice α
das proteínas ou a dobre hélice do ADN para o que empregamos a
difracción de raios X.
O nº de aumentos ven dada pola relación:
𝑁º 𝑑𝑒 𝑎𝑢𝑚𝑒𝑛𝑡𝑜𝑠 = 𝑀𝑒𝑑𝑖𝑑𝑎 𝑎𝑝𝑎𝑟𝑒𝑛𝑡𝑒 (𝑀𝐴)
𝑀𝑒𝑑𝑖𝑑𝑎 𝑅𝑒𝑎𝑙 𝑑𝑜 𝑜𝑏𝑥𝑒𝑐𝑡𝑜 (𝑀𝑅)
A MA é a medida da imaxe.
Para calcular o nº de aumentos:
𝑁º 𝑑𝑒 𝑎𝑢𝑚𝑒𝑛𝑡𝑜𝑠 = 𝑁º 𝑎𝑢𝑚𝑒𝑛𝑡𝑜𝑠 𝑜𝑐𝑢𝑙𝑎𝑟 𝑥 𝑁º 𝑎𝑢𝑚𝑒𝑛𝑡𝑜𝑠 𝑜𝑏𝑥𝑒𝑐𝑡𝑖𝑣𝑜
Un elevado nº de aumentos non será suficiente se o poder de resolución é
baixo. Se este fose o caso ao incrementar os aumentos veríamos os
puntos máis grandes, pero non necesariamente como puntos separados.
O poder de resolución é directamente proporcional á apertura
numérica (AN) que se relaciona co nº de raios de luz que concorren
para formar a imaxe. Cantos máis raios conflúan máis nítida será a
imaxe e por ende o poder de resolución.
Nos M.O. só se chega a un poder de resolución aceptable ata uns 1200
aumentos.
Co M.E. podemos chegar ao millón de aumentos.
Estrutura Observación Tamaños apropiados Rama da Bioloxía
Órganos Simple vista > 0,1 mm Anatomía
Tecidos M.O. 100-10 µm Histoloxía
Células eucariotas M.O. 10-0,2 µm Citoloxía
Ultraestruturas M.E. 0,2 µm – 10 Å
Citoloxía
Estruturas moleculares
Difracción de raios X <10 Å Bioloxía Molecular
Imaxes microscopio óptico
©Proyecto Biosfera
Parénquima Larva
Imaxes microscopio electrónico de transmisión
Linfocito
©http://html.rincondelvago.com/microscopios_1.html Mitocondria
©Proyecto Biosfera
Imaxes microscopio electrónico de varrido
©http://www.criba.edu.ar/cribabb/servicios/secegrin/microscopia/apunte_col.htm
Bacilos Á de bolboreta
MICROSCOPIO ÓPTICO MICROSCOPIO ELECTRÓNICO
Aumentos de ata 2500 veces
(aceptable 1200)
Aumentos de ata un millón de veces
A preparación é atravesada
polos raios de luz
A preparación é atravesada
polos electróns
As lentes son de cristal As lentes son campos magnéticos
A imaxe é captada directamente
polo ollo
A imaxe é recollida
nunha pantalla
As mostras deben ter un grosor
medio de 5 a 15 µm
As mostras deben ter
un grosor medio de 0,5 µm ou menos
Poden observarse células vivas Non poden observarse células vivas
Permite unha visión de conxunto. Non
poden observarse moitos dos
orgánulos e estructuras subcelulares
Pode observarse a
estructura fina das células
Poden utilizarse colorantes ou
observarse a coloración real
A intensa manipulación a que se someten
as células fai máis frecuente a aparición de
estructuras artificiais (artefactos)
DIFERENZAS CÉLULAS PROCARIOTAS-EUCARIOTAS
PROCARIOTA EUCARIOTA
Bacterias e Cianobacterias
(Reino Moneras)
Protistas, Fungos, Vexetais e
Animais
Células pequenas (1-10 micras) Células máis grandes (10-100
micras)
Unicelular Unicelular e Pluricelular
Parede celular de peptidoglicano en
bacterias. De pseudopeptidoglicano
en arqueobacterias.
Parede vexetal celulósica e ausente
en animais. En fungos parede de
quitina.
Membrana plasmática sen
colesterol. En arqueobacterias
tamén sen ác. graxos.
Membrana plasmática de colesterol
e con ác. graxos
PROCARIOTA EUCARIOTA
Catro formas: esférica (cocos), de
bastón (bacilos), de coma (vibrios) e
de hélice (espirilos)
Formas variables
Sen orgánulos membranosos
(excepción os tilacoides das
Cianobacterías)
Con moitos tipos de orgánulos
membranosos
Ribosomas 70S Ribosomas 80S
Sen envoltura nuclear. O ADN
sitúase no nucleoide.
Con envoltura nuclear formando o
núcleo.
Una molécula de ADN circular
(“cromosoma bacteriano ou
xenóforo) non asociado a histonas
(Sí en arqueo) Con plásmidos.
Varias moléculas lineares de ADN
asociado a histonas
(Cromatina/cromosoma)
PROCARIOTA EUCARIOTA
ARNm sen intróns nas bacterias e con
intróns nas arqueobacterias.
ARNm con intróns
Un tipo de ARN polimerasa en bacterias
e varias en arqueobacterias
Fundamentalmente tres tipos de
ARN polimerasa
División celular directa sen mitose.
Normalmente división binaria. Sen
centriolos, fuso acromático e
microtúbulos
Mitose e Meiose. Con fuso
acromático e microtúbulos
Aerobios e Anaerobios Todos aerobios
Ata fai pouco (2006), pensábase que non
tiñan citoesqueleto. Hoxe sabemos que
si, pero é algo diferente ó de eucariotas.
Sen constancia de endo e exocitose.
Con citoesqueleto e con correntes
citoplasmáticas. Hai endo e
exocitose.
Moi primitivas
Moi pequenas
Moi sinxelas
Sen núcleo
Un só cromosoma (ADN circular)
Son procariotas, entre outras, as bacterias, as cianobacterias e as
arqueobacterias.
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
A CÉLULA PROCARIOTA
E. coli
ESTRUTURA XERAL DAS CÉLULAS PROCARIOTAS
Son procariotas
Tamaño entre 1-10 micras
Formas variadas: cocos, bacilos, espirilos e vibrios (individuais).
diplococos, estreptococos, estreptobacilos (agrupacións).
Posúen sempre parede celular (peptidoglicano), membrana plasmática,
ribosomas 70S e un ADN circular bicatenario (“cromosoma bacteriano”)
situado nunha rexión chamada nucleoide.
Poden ter cápsula bacteriana (polisacáridos por fóra da parede), fimbrias e
pilis, flaxelos e plásmidos.
Apenas posúen orgánulos, exceptuando os ribosomas. Non hai orgánulos
con membrana salvo raras excepcións como as Cianobacterias que teñen
tilacoides (fotosíntese) e as bacterias do nitróxeno que posúen
citomembranas (fixación do N2).
Están amplamente distribuidas xa que posúen unha fisioloxía e
metabolismo moi variados adaptándose a todos os medios.
cocos bacilos
espirilos espiroquetas
estreptobacilos
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
As formas que presentan as bacterias:
vibrios
ESTRUTURAS OBRIGADAS E FACULTATIVAS NAS BACTERIAS
OBRIGADAS
FACULTATIVAS
Parede celular
Membrana citoplasmática.
Ribosomas
ADN
Flaxelos
Fimbrias ou pilis
Cápsula
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
Parede celular
Flaxelo
ESTRUTURA BACTERIANA
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
Bacterias Pseudomonas
Mesosoma
(Síntese proteínas)
(Na actualidade son
considerados artefactos
das preparacións. Antes
relacionábanse coa
respiración e a
fotosintese.)
(Protección) (Información
xenética)
(Reserva auga
Defensa
Matriz adherente)
(Movemento)
CÉLULA PROCARIOTA (Bacteria)
CÁPSULA BACTERIANA:
Capa xelatinosa que aparece en case todas as bacterias patóxenas
Rica en glícidos (polímeros de D-glutámico, glucosa, ác. urónico...) e
con proteínas.
Ten funcións de defensa frente antibióticos, fagos e células
fagocitarias.
Protexe da desecación porque acumula auga.
Permite o intercambio de substancias o seu través e serve de almacén
nalgún caso.
PAREDE BACTERIANA
Envoltura ríxida e forte que da forma as células bacterianas.
Actúa como unha membrana semipermeable (regula o paso de ións).
Mantén a presión osmótica.
É resistente a antibióticos.
Hai dous tipos de parede atendendo a tinguidura Gram: Gram (+) e
Gram (-). A diferenza na tinguidura débese a diferente estrutura
da parede bacteriana nestes dous tipos de bacterias
Bacterias Gram (+)
Bacterias Gram (-)
Parede formada por unha capa de mureína (peptidoglicano) constituída
por unha cadea de dous glicidos (NAM e NAG) uníndose mediante
péptidos.
A mureína supón o 90% da parede.
A esta capa de mureína únense ácidos teicoicos, proteínas e
carbohidratos.
Por debaixo atópase a bicapa lipídica que constitúe a m.pl.
Parede bacteriana formada por dúas capas.
A mureína supón só o 10% do total.
Hai unha fina capa basal de peptidoglicano sobre a cal se dispón outra
capa de natureza lipídica que contén fofsfolípidos, polisacáridos e
proteínas.
Por debaixo atópase a m.pl.
©biologia.edu.ar ©ies rayuela
MUREÍNA
©IESDIONISIOAGUADO.ORG
TINGUIDURA DE GRAM
PASOS:
1) FIXACIÓN CON CALOR
2) TINGUIDURA CON CRISTAL DE VIOLETA E IODO
3) LAVADO CON ALCOHOL OU ACETONA
4) TINGUIDURA CON SAFRANINA
O cristal de violeta dalle as células cor violeta; a decoloración con alcohol
afecta as Gram (-), pero as (+) conservan o colorante, polo que ao tinguir
con safranina só as (-) adquiren a cor vermello-rosada característica. Esto
débese a que nas Gram (+) prodúcese a deshidratación da parede e péchanse
os poros impedindo a saída do complexo violeta-iodo; circunstancia que non
sucede nas (-) debido a súa fina parede.
©biologiamedica.blogspot.com
MEMBRANA PLASMÁTICA
É a envoltura que rodea o citoplasma bacteriano.
É unha bicapa lipídica moi similar a de eucariotas, variando unicamente
algunhas das moléculas que a compoñen (por exemplo non posúe
colesterol).
Posúe repregues internos chamados mesosomas; aínda que hoxe en día a
maioría dos autores dubidan da súa existencia na natureza e xustifican que
son artefactos das preparacións.
Tanto na membrana, como nos mesosomas localízanse sistemas
enzimáticos responsables do intercambio de substancias, respiración, a
replicación do ADN...
Nas bacterias Gram (-) esta membrana é a membrana interna, xa que na
parede hai cara fora unha membrana externa.
CITOPLASMA
Matriz xelatinosa ou protoplasma con auga, proteínas (incluíndo enzimas)
e ribosomas 70 S.
Tamén posúe inclusións citoplasmáticas (gránulos de reserva ou residuos
do metabolismo) sen membrana. Entre as substancias de reserva hai
polisacáridos (amidón, glicóxeno), lípidos (triglicéridos, céridos...)
Carece de orgánulos. Excepcionalmente podemos falar de:
Tilacoides en Cianobacterias (nos que fan a fotosíntese)
Clorosomas nalgunhas bacterias nos que fan a fotosíntese
anosixénica.
Carboxisomas nalgunhas bacterias , con enzimas que incorporan o
CO2.
Magnetosomas nalgunhas bacterias con cristais de magnetita para
orientarse.
NUCLEOIDE
Zona onde reside o material xenético (ADN circular bicatenario).
O “cromosoma bacteriano” non vai asociado a histonas (sen nucleosomas).
Na maioría das bacterias hai un ou varios plásmidos (pequenas moléculas
de ADN circular extracromosómico). Adoitan a portar información adicional
como a resistencia a antibióticos ou a tóxicos.
FLAXELOS
Son prolongacións que parten da superficie externa da m.pl. e saen
o través da parede bacteriana.
Son estruturas de locomoción.
Formadas por unha proteína (flaxelina) distinta dos de eucariotas.
O seu nº e disposición varía dunhas bacterias a outras (carácter
sistemático).
FIMBRIAS, PELOS OU PILI
Apéndices ocos e externos que non interveñen na locomoción.
Son de natureza proteica.
As fimbrias teñen función adhesiva; os pelos ou pili son de maior
lonxitude e pouco numerosos e están implicados nos procesos de
conxugación bacteriana.
A súa parede é diferente (ten pseudopeptidoglicanos ou polisacáridos)
Non hai ácidos graxos na membrana plasmática.
O seu ADN está asociado a histonas.
Son extremófilas
CARACTERÍSTICAS DIFERENCIADORAS DAS ARQUEOBACTERIAS
Termoácidofilas (Arqueobacterias)
A forma da célula é variada e relacionada coa función que realizan nos
diferentes tecidos, algunhas teñen formas típicas, como as neuronas
(células do tecido nervioso), son máis longas que anchas, e outras, como as
do parénquima (un tipo de célula das plantas) e eritrocitos (glóbulos
vermellos do sangue), son equidimensionais; outras, coma os leucocitos,
son de forma cambiante. Moitas células cando se atopan en medio líquido
tenden a tomar a forma esférica e, cando están agrupadas en grandes
masas forma poliédrica.
neuronas
células sanguíneas
A CÉLULA EUCARIOTA
ESTRUTURA XERAL DAS CÉLULAS EUCARIOTAS
É a célula para os 4 reinos restantes: protoctista, fungos, plantas e
animais.
Algunhas teñen parede celular (fungos e plantas).
As estruturas carentes de membrana son: os ribosomas, o centrosoma e o
citoesqueleto (formado por microtúbulos, filamentos intermedios e
microfilamentos).
O sistema endomembranoso (conxunto de estruturas membranosas e
intercomunicadas e as vesículas illadas que derivan delas) está formado por:
retículo endoplasmático (liso e rugoso), aparello de Golgi, vacúolos, vesículas
e lisosomas.
Os orgánulos transductores de enerxía son as mitocondrias e os
cloroplastos, que son orgánulos de dobre membrana. A súa función é
producir ATP a partir da oxidación de compostos orgánicos (mitocondrias) o
da enerxía luminosa (cloroplastos).
ESTRUTURA XERAL DAS CÉLULAS EUCARIOTAS
O núcleo está separado do resto pola envoltura nuclear, unha dobre
membrana que presenta poros que comunican o nucleoplasma (medio
interno do núcleo) co citoplasma. O material xenético atópase dentro del en
forma de cromatina (interfase) e nela pódese diferenciar unha, dúas ou tres
condensacións ricas en ARN, o nucléolo.
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
ESTRUTURA DA CÉLULA EUCARIOTA ANIMAL
ESTRUTURA CÉLULA
EUCARIOTA ANIMAL
MEMBRANA PLASMÁTICA
CITOPLASMA
Citosol ou Hialoplasma
Orgánulos celulares
- Sen membrana:
Ribosomas
Citoesqueleto
Centrosoma
- Con membrana sinxela
Retículo Endoplasmático
Aparato de Golgi
Lisosomas
Vesículas
- Con membrana dobre:
- Mitocondrias
NÚCLEO
INTERFÁSICO
-Envoltura nuclear
-Nucleoplasma
-Nucléolo
-Cromatina
NÚCLEO
REPRODUCCIÓN
- Cromosomas
CÉLULA ANIMAL
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
CÉLULA ANIMAL
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
ESTRUTURA CÉLULA
EUCARIOTA VEXETAL
MEMBRANA PLASMÁTICA
CITOPLASMA
Citosol ou Hialoplasma
Orgánulos celulares
- Sen membrana:
Ribosomas
Citoesqueleto
- Con membrana sinxela
Retículo Endoplasmático
Aparato de Golgi
Lisosomas
Vacúolos
- Con membrana dobre:
Mitocondrias
Cloroplastos
NÚCLEO
INTERFÁSICO
-Envoltura nuclear
-Nucleoplasma
-Nucléolo
-Cromatina
NÚCLEO
REPRODUCCIÓN
- Cromosomas
PAREDE CELULAR DE CELULOSA
CÉLULA VEXETAL
1
2
3
4
5
6
7
8
9 10 I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
CÉLULA VEXETAL
I.E.S. Otero Pedrayo.
Ourense
ANIMAL VEXETAL FUNGOS
Carecen de parede, pero
presentan cilios, flaxelos e
incluso pseudópodos
Posúen parede de celulosa Posúen parede de
quitina sen
plasmodesmos
Algunhas segregan
mucopolisacáridos e proteínas
que forman a matriz
extracelular
Presentan pequenos vacúolos
chamadas vesículas
Numerosos e pequenos vacúolos
(xoven) que se fusionan nun
grande vacúolo coa idade.
O núcleo adoita estar en
posición central
O núcleo está desprazado polo
vacúolo
En moitos fungos
hai hifas cenocíticas
Centrosoma con centriolos
(diplosoma)
Centrosoma sen centriolos
Sen plastos Contén plastos que poden orixinar
cloroplastos
Teñen glicóxeno como reserva
enerxética
Teñen amidón como reserva
enerxética.
GRAZAS POR ATENDERME
Top Related