Bazen behin Himbad izeneko gizon pobre bat, Bagdad hirian bizi zena. Bizi ahal izateko zama astunak eramaten zituen bizkarrean. Bero handia zegoen egun batean, zeraman zamarekin erori behar zuela sentitu zuen. Atseden hartzeko erabakia hartu zuen eta kalean eseri zen,oso etxe handi eta dotorearen ondoan. Eta inoiz entzun ez zituen doinurik ederrenak heldu ziren bere belarrietara. Ez zuen hiriaren alde hori ezagutzen;ez zen han egon. Hori dela eta, jauregi horren jabea ezagutzeko jakinmin izugarria sortu

zitzaion. Morroi batekin hitz egiten jakin zuen Sinbad Marinela zela jabea,bidaiari ospetsua.-Sinbad Marinela da jabea, bidaria ospetsua.Gizon pobreak sarritan entzuten zituen Sinbad Marinela buruzko komentarioak, bere ondasun liluragarriez eta bere abentura bitxiezBere miseriaz pentsatzen

ari zela morroi bat hurbildu zitzaion Sinbadek berarekin hitz egin nahi zuela esatera. Aitzakien bat aurkitu nahi izan zuen; Eta Hinbad saloira eraman zuen. Jendez inguraturiko mahai baten mahaiburuan eserita zegoen Sinbad. Agurea zen , baina hain aurpegi irribarretsu zuen eta tratuan hain zen atsegina, non denek maite baitzuten. Mahai osoa betetzen zuen janari finetik zerbait jatera behartu zuen, eta gero zein zen bere izena eta zer egiten zuen galdetu zion eta Hinbad zela esan zion eta soinkari zela.Orduan ,esan zion bere kezak entzun zituela eta bere istorioa kontatzen hasi zen.

Lehenengo bidaiak:Nire aitak ni gazte nintzela hil zen eta dirutza handia utzi zidan. Dirua neurririk gabe gustatzen hasi nintzen.Eta nire osasuna ere kaltetu nuen eta ia-ia nuen guztia galdu nuen. Gaixotu nintzen, eta hobeto nengoenean, gelditzen zitzaidan apurra bildu nuen, salgai batzuk erosi nituen eta haiekin Basorako kaian untziratu nintzen.Bidaian zehar irla desberdinetan lehorreratu ginen, eta nire gauzak saldu edo trukatu egin nituen. Egun batean irla txiki baten ondoan gelditu ginen. Lehortzeko leku atsegina zirudien eta bertan bazkaltzera erabaki genuen. Baina bazkaria prestatzen eta barre egiten genuen bitartean ,irla mugitzen hasi zen.Orduan konturatu ginen bale erraldoi baten bizkarrean gainean geundela. Ni urrundu baino lehen, animalia urperatu zen eta egur zati bati heltzeko aukera izan nuen bakarrik. Ur-korronteak habe zabal honen gainean eraman ninduen besteak itsasuntzian zeuden bitartean. Eta ekaitza, sortu zenez, itsasuntzia urrundu egin zen ni han utzita. Gau harta eta hurrengoan ur gainean egon nintzen jitoan. Argitu zuenenan, olatu batek irla nimiño batera bota ninduen.

Koba zulo eman nituen lo. Gero inguruetara begiratu nuen bain ez nuen inor ikusi. Ilunabarrean ,fruta pizka bat jan nuen eta zuhaitz batera igo nintzen seguru lo egiteko.

Hurrengo goizean irla oso txikia zela eta begi-bistan lur gehiago ez zegoela ikusi zuen. Niiri beldurra areagotu zen hondartzan suge handiak eta beste pizti batzuk zeudelaikusi nuenean. Hala ere berehala konturatu nintzen lotsatiak zirela.Gaua heldu zenean zuhaitzera igo nintzen berriro.Eta aurrekoan bezala tronpeta eta banborren hotsa entzun zen.Hirugarren egunean bakarrik ikusi nuen gizon talde bat zaldiz ibiltzen.Gizon hauek zalditik jaitsi zirenean harritu ziren ni han ikusteaz.Haiek jakinarazi zidaten Miharaj Sultanaren zaldizainakb zirela , irla Delial jeinuaren zela eta jeinu hori gauero joaten zela irlara bere musika tresnekin.Zaldizainek Mhiraj Sultanaren eraman ninduten eta honek bere jauregian eman zidan ostatu.Egun batean kaian gizon batzuk ikusi nituen itsasuntzi bat kargatzen eta ohartu nintzen fardel haietarako batzuk Basoran nik untziratutako zirela. Itsasuntziko kapitainarengana jo nuen eta esan nion:Hala ere beste batzuk inguratu zitzizkigun eta ezagun ninduten.Miharaj Sultanari opari on bat eman nion, eta ordainetan bera diru dexente eman zidan. Salgai gehiago erosi nituen eta Basorara joan nintzen.

Gero beste bidaiak egin zituen.