O monstro de cinco dedosWilliam Fryer Harvey

Tradución de Ángela Palacín Rodríguez

William Fryer Harvey

 O MONSTRO DE CINCO DEDOS

 

Versión galega de Ángela Palacín Rodríguez

 

I

Cando era pequeno fun co meu pai nunha ocasión a facerlle unha visita a Adrian

Borlsover. Alí xoguei polo chan cun spaniel negro mentres o meu pai facía unha

petición de fondos. Antes de marchar, o meu pai dirixiuse ó home e dixo: «Señor

Borlsover, poderíalle estreitar a man ó meu fillo? Será algo que lembre con orgullo

cando sexa un home».

Achegueime á cama na que xacía o ancián e puxen a man sobre a súa, abraiado pola

beleza queda do seu rostro. Faloume de forma amable e dixo que esperaba que sempre

tratase de estar á altura das expectativas do meu pai. Despois puxo a man dereita sobre a

miña cabeza e bendiciume. «Amén!», dixo o meu pai, e saímos da habitación; eu con

ganas de chorar, el dun humor excelente.

—Ese cabaleiro, Jim –dixo–, é o home máis extraordinario de toda a vila. Leva

cego dez anos.

—Pero mireino ós ollos –respondín–. Eran moi negros e brillantes, e non os tiña

pechados coma os cadeliños de Nora. Non pode ver nada?

Ese día aprendín que unha persoa pode ter os ollos brillantes, escuros e fermosos e

non ser quen de ver nada.

—Entón é como a Sra. Tomlinson, que ten as orellas grandes pero non oe nada agás

cando o Sr. Tomlinson berra.

—Jim –rifoume o meu pai–, non está ben falar das orellas das señoras. Lembra o que

che dixo o Sr. Borlsover de estar á altura das miñas expectativas e portarte ben.

Esa foi a única vez que vin a Adrian Borlsover. Axiña esquecín a aquel home e a

man que puxera sobre a miña cabeza para bendicirme, mais pasei unha semana rezando

para que aqueles ollos escuros e amables volvesen ver.

 

«Se o seu spaniel ten cadeliños –dicía nas miñas oracións– non poderá ver o

simpáticos que están cos olliños pechados. Deus, deixa que o señor Borlsover poida

ver».

* * * * * *

Adrian Borlsover, como dixera o meu pai, era un home extraordinario. Proviña

dunha familia excéntrica, mais por algún motivo os fillos dos Borlsover sempre

acababan por casar con mulleres correntes, o que quizais explicaba o feito de que

ningún Borlsover chegara a ser un xenio e só un Borlsover estivera tolo. Non obstante,

eran grandes defensores de causas menores, mecenas xenerosos de ciencias estrañas,

fundadores de seitas queixosas e guías fiables que levaban polos sendeiros alternativos

da erudición.

Adrian era un recoñecido experto na fertilización de orquídeas. Tempo atrás

mantivera a familia que vivía en Borlsover Conyers, ata que unha debilidade conxénita

dos pulmóns o forzou a procurar un clima menos rigoroso na solleira localidade da

costa oeste onde eu o vira. De cando en vez substituía a algún membro do clero local

nas súas funcións. O meu pai describíao como un pastor formidable que daba sermóns

longos e inspiradores partindo de textos que moitos homes considerarían fútiles. «Unha

proba excelente –adoitaba engadir– da veracidade da doutrina da inspiración verbal

directa».

A Adrian Borlsover dábaselle moi ben traballar coas mans, e a súa caligrafía era

exquisita. De feito, ilustraba os seus propios artigos científicos, realizaba gravados en

madeira e foi el quen tallou o retablo que na actualidade constitúe o principal foco de

interese da igrexa de Borlsover Conyers. Tamén tiña unha habilidade extraordinaria á

hora de recortar siluetas, as cales regalaba a mulleres novas, e vacas e porcos de papel

para os máis cativos, e mesmo fabricara algún que outro instrumento de vento de

bastante complexidade deseñado por el mesmo.

 

Ós cincuenta anos Adrian Borlsover perdeu o sentido da vista. Conseguiu adaptarse

ás súas novas condicións de vida nun período de tempo excepcionalmente curto e

aprendeu a ler en braille decontado. O seu sentido do tacto era tan prodixioso que foi

quen de seguir realizando as súas actividades de botánica. Abondáballe co mero paso

dos seus dedos longos e flexibles polos pétalos dunha flor para identificala, aínda que ás

veces usaba os beizos. Teño atopado cartas súas na correspondencia do meu pai e en

ningunha delas parece haber signos da súa cegueira de non ser polo esaxerado aforro de

espazo entre liñas. Cara ó final da súa vida atribuíronlle unhas capacidades do tacto algo

singulares: dixérase que podía acertar a cor dun lazo só con poñelo entre os dedos. O

meu pai non me confirmou nin me desmentiu este rumor.

Adrian Borlsover sempre fora solteiro. O seu irmán máis vello casara xa maior e

tivera un só fillo, Eustace, que vivía na lóbrega mansión de Borlsover Conyers, onde

podía traballar sen interrupcións coleccionando material para o seu libro sobre xenética.

Coma o seu tío, Eustace era un home fóra do común. Os Borlsover sempre tiveran

unha tendencia ó naturalismo, mais el posuía habilidades especiais á hora de

sistematizar coñecemento. Recibira formación universitaria en Alemaña, e despois, tras

o seu traballo de posgraduado en Viena e Nápoles, viaxara durante catro anos por

América do Sur e Oriente. Nas súas viaxes acumulou unha inmensa cantidade de

material para un novo estudo sobre os procesos de variabilidade xenética.

Eustace vivía só en Borlsover Conyers co seu asistente persoal, Saunders. Este home

tiña unha reputación discutible na rexión, máis as súas dotes como matemático,

combinadas coa súa capacidade empresarial, tiñan un valor incalculable para Eustace.

Tío e sobriño non se vían moi a miúdo. As visitas de Eustace limitábanse a unha

semana no verán ou no outono. Estas eran longas semanas, que avanzaban case tan

 

devagar coma a cadeira de rodas na que levaba o ancián polo solleiro paseo á beira do

mar. Os dous homes tíñanse afecto, aínda que sen dúbida a súa confianza sería moito

maior se compartisen credo. Adrian seguía os anticuados dogmas evanxélicos da súa

xuventude; o seu sobriño, pola súa banda, levaba anos sopesando converterse ó

budismo. Non obstante, tiñan en común a reticencia característica dos Borlsover, ás

veces considerada polos seus inimigos como hipocrisía. A reticencia de Adrian tiña que

ver coas cousas que non fixera, mentres que con Eustace semellaba que a cortina que

con tanto coidado deixaba corrida agochaba algo máis ca un cuarto semibaleiro.

* * * * * *

Dous anos antes da súa morte, Adrian Borlsover desenvolveu a relativamente

frecuente capacidade da escritura automática, antes descoñecida para el. Eustace

descubriuno por accidente. Adrian estaba lendo sentado na cama, pasando co dedo

índice da man esquerda sobre os caracteres en braille, cando o seu sobriño advertiu que

o lapis que o ancián tiña na man dereita se estaba movendo amodo pola outra páxina.

Entón ergueuse do seu asento a carón da fiestra e sentou á beira da cama. A man dereita

seguía movéndose, e dende alí puido ver con claridade que estaba escribindo letras e

palabras:

«Adrian Borlsover –escribira a man–, Eustace Borlsover, George Borlsover, Francis

Borlsover, Sigismund Borlsover, Adrian Borlsover, Eustace Borlsover, Saville

Borlsover. B de Borlsover. A honestidade é a mellor virtude. Bonita Belinda

Borlsover».

«Que cousa tan curiosa!», dixo Eustace para si mesmo.

«O rei Xurxo III ascendeu ó trono en 1760 –escribiu a continuación–. Xentío:

multitude, grande cantidade de persoas. Adrian Borlsover, Eustace Borlsover».

—Creo –dixo o seu tío, pechando o libro– que é mellor que aproveites o sol da tarde

e vaias dar un paseo.

 

—Paréceme boa idea –contestou Eustace collendo o volume–. Non irei moi lonxe, e

cando volva pódoche ler os artigos da revista Nature dos que falamos.

Saíu, seguindo o consello do seu tío. Foi camiñando polo paseo, pero detívose no

primeiro acubillo que atopou e sentou no recuncho mellor protexido do vento. Alí

examinou o libro ó seu antollo. En practicamente tódalas páxinas había unha maraña de

garabatos sen sentido escritos a lapis: filas de maiúsculas, palabras curtas, palabras

longas, oracións completas, citas coñecidas... De feito, o que a primeiras semellaba ser

un libro era en realidade un caderno, e despois dun exame máis minucioso a Eustace viu

claramente que a letra do comezo, malia ser boa, non o era tanto coma a do final.

Tras o seu tempo xuntos, Eustace deixou o seu tío a finais de outubro, coa promesa

de voltar a comezos de decembro. Parecíalle evidente que a capacidade do ancián de

escribir de forma automática se estaba desenvolvendo rápido, e por primeira vez

esperou con impaciencia unha visita que combinaba o deber co interese. Porén, ó seu

regreso quedou decepcionado. Deulle a impresión de que o seu tío semellaba máis vello.

Estaba apático, e prefería que outros lle lesen e ditar case tódalas súas cartas. Non foi

ata o día anterior á súa marcha que Eustace tivo a oportunidade de observar a nova

habilidade de Adrian Borlsover.

O ancián, sentado na cama co apoio duns coxíns, caera nun soño lixeiro. Tiña as

mans sobre a colcha; a esquerda asida fortemente á dereita. Eustace colleu un caderno

sen estrear e puxo un lapis ó alcance dos dedos da man dereita. Estes agarrárono con

ansia, e despois deixárono caer para liberarse da limitación que supoñía a man esquerda.

«Quizais sexa mellor que agarre esa man, por se estorba», pensou Eustace, mentres

miraba o lapis, que comezou a escribir case de inmediato: «Burros Borlsover,

contraditorios e contranaturais, extremadamente excéntricos, curiosos e cuscos».

—Quen es? –preguntou Eustace en voz baixa.

 

«Non che importa», escribiu a man de Adrian.

—É o meu tío quen escribe?

«Ouh alma profética! Meu tío?»1

—Es alguén que coñezo?

«Verasme moi pronto, Eustaciño».

—Cando?

«Cando morra o pobre Adrian».

—E onde?

«Onde non?».

En vez de facer a seguinte pregunta oralmente, Eustace escribiuna: «Que hora é?».

Os dedos soltaron o lapis e movéronse en círculo sobre o papel tres ou catro veces.

Despois, volvendo coller o lapis, escribiron: «As catro menos dez. Aparta o caderno,

Eustace. Non quero que Adrian nos vexa con estas cousas. Non sabe que pensar disto, e

non quero que o pobre se asuste. Au revoir!».

Adrian Borlsover espertou cun sobresalto.

—Estou tendo soños moi estraños sobre cidades asediadas e vilas esquecidas –dixo–.

Ti aparecías neste, Eustace, aínda que non recordo como exactamente. Eustace, quero

darche un consello: non vaias por sendeiros dubidosos. Escolle ben os teus amigos. O

pobre do teu avó…

Un ataque de tose puxo fin ó que estaba dicindo, pero Eustace decatouse de que a

man seguía escribindo, e conseguiu apartar o caderno sen que o seu tío se dese conta.

—Vou acender as luces e avisar para que nos traian o té –díxolle ó tío.

                                                                                                                         1 Fragmento do Acto I, Escena 5 de Hamlet (tradución de Miguel Pérez Romero).  

 

Cando se ergueu viu que no outro lado do dosel estaban escritas as últimas frases.

«É demasiado tarde, Adrian. Eustace e mais eu xa somos amigos, non si?».

Eustace Borlsover marchou ó día seguinte. Pareceulle que o seu tío tiña aspecto de

estar enfermo cando se despediu, e ademais o ancián falou con desánimo do fracaso que

fora a súa vida.

—Iso non é tal, tío! –díxolle o sobriño–. Superaches dificultades que nin un de cen

mil homes podería afrontar. Todos os que te coñecen se marabillan da perseveranza que

tiveches á hora de aprendéreslle á túa man a suplir o teu sentido da vista. Para min foi

unha revelación das posibilidades da educación.

—Educación… –comentou Adrian de forma soñadora, coma se a palabra acabase de

comezar un novo fío de pensamento–. A educación está ben sempre e cando se saiba a

quen e con que propósito se imparte, pero entre os homes das condicións máis baixas,

entre os espíritos máis vulgares e sórdidos, teño serias dúbidas dos seus resultados. En

fin, adeus, Eustace, pode que non nos volvamos ver. Es todo un Borlsover, con tódolos

nosos defectos. Casa, Eustace, casa cunha moza boa e sensata. E se por casualidade non

nos volvemos ver, o meu testamento está en mans do meu notario. Non che deixo nada

en herdanza porque sei que non o precisas, pero pensei que igual che gustaba quedar cos

meus libros. Ah, e outra cousa… Como saberás, non é raro que antes de morrer a xente

perda o control dos seus actos e pida cousas absurdas. Non lles fagas caso, Eustace.

Adeus!

Tras dicir isto estendeu a man, e Eustace tomouna entre as súas. Continuaron nesa

posición unha fracción de segundo máis do que esperaba, e a man agarrouno cunha

virilidade sorprendente. Non obstante, tamén transmitía unha leve sensación de

intimidade.

—Non te preocupes, tío –dixo Eustace, a modo de despedida–; estou seguro de que

estarás ben e nos veremos durante moitos anos máis.

 

Adrian Borlsover morreu dous meses despois.

II

Eustace Borlsover, que se encontraba en Nápoles naquel momento, leu a necrolóxica

no Morning Post o día anunciado para o funeral. «Pobre home –díxose Eustace–. A ver

se atopo sitio para tódolos seus libros!».

Ese pensamento reapareceu con máis forza tres días despois, cando entrou na

biblioteca de Borlsover Conyers. Esta enorme sala, de fins prácticos e non estéticos,

fora construída no ano da batalla de Waterloo. Erixíraa un Borlsover que fora un

fervente admirador do gran Napoleón. Estaba acondicionada seguindo o modelo de

diversas bibliotecas universitarias: cunhas librerías moi altas e prominentes que

formaban fondos recunchos de silencio poeirento; tumbas apropiadas para antigos odios

de controversias esquecidas e paixóns mortas de vidas condenadas ó esquecemento. Ó

outro lado da sala, tralo busto dun teólogo descoñecido do século XVIII, había unhas feas

escaleiras de caracol que conducían a unha galería con paredes cubertas de andeis.

Practicamente todos estaban cheos. «Teño que falar disto con Saunders –pensou

Eustace–. Supoño que haberá que acondicionar a sala de billar e enchela de librerías».

Aquel serán os dous homes víronse no comedor por primeira vez en moitas semanas.

—Ei! –saudouno Eustace, de pé diante da lareira, coas mans nos petos–. Como vai o

mundo, Saunders? A que veñen esas pintas?

El mesmo levaba posta unha chaqueta de caza vella. Non cría no loito, como xa lle

dixera ó seu tío na súa derradeira visita, e aínda que adoitaba optar por gravatas de cores

discretas, naquela ocasión levaba unha dun ton vermello rechamante. Con isto pretendía

escandalizar a Morton, o xefe do servizo, e dar pé a que o resto dos empregados

 

debatesen sobre o asunto do loito para si mesmos na sala do servizo. Eustace era todo

un Borlsover.

—O mundo vai coma sempre –contestou Saunders–; tremendamente lento. As pintas

veñen a que o capitán Lockwood me invitou a xogar ó bridge.

—E como vas ir ata alí?

—Díxenlle ó teu cocheiro que me levase no teu coche de cabalos. Algo que

obxectar?

—Non, para nada! Levamos demasiados anos téndoo todo en común como para

obxectar algo agora.

—Tes a correspondencia na biblioteca –proseguiu Saunders–. Xa me ocupei da

maioría, pero hai algunhas cartas privadas que non abrín. Tamén hai unha caixa

cunha rata ou algo así, que chegou co correo da tarde. Probablemente sexa o albino

de seis dedas. Non mirei, porque non quería remexer as miñas cousas, pero eu diría

que está ben famento por como salta.

—Vale, xa me ocupo eu –dixo Eustace– mentres ti e o capitán gañades uns cartos.

Logo de rematar a cea e de que Saunders marchase, Eustace dirixiuse á biblioteca.

Malia estar o lume prendido a sala tiña un aspecto sinistro.

—Haberá que acender tódalas luces –dixo, mentres lles daba ós interruptores–. E

Morton –engadiu cando o mordomo lle trouxo o café–, tráeme un desaparafusador ou

algo co que poder abrir esta caixa. Sexa o que sexa este animal, estase queixando ben.

Que foi? A que esperas para traerme o que che pedín?

—Se non lle importa que llo comente, señor, cando o carteiro o trouxo díxome que

fixeran uns furados na tapa da caixa na oficina de correos. Non tiña buracos para que o

animal puidese respirar, e non querían que morrese. Iso é todo, señor.

—Que conduta máis reprobable a de quen fixo iso, quenquera que fose –comentou

Eustace xa sacando os parafusos–; pechar un animal así, nunha caixa de madeira, sen

deixarlle un oco para respirar… Raio! –exclamou xa só na sala–. Queríalle pedir a

 

Morton que me trouxese unha gaiola na que metelo. Agora supoño que terei que ir por

unha eu mesmo.

Tras dicir isto puxo un libro pesado sobre a tapa da caixa, da cal xa sacara os

parafusos, e entrou na sala de billar. Cando volveu á biblioteca cunha gaiola baleira oíu

o ruído da caída dun obxecto, e a seguir o son de algo corricando polo chan.

—Contra! Escapou a besta. A ver agora como demo a vou topar nesta biblioteca!

En verdade parecía unha tarefa imposible. Eustace tentou seguir o son dos seus

movementos por un dos recunchos, e pareceulle que estaba bulindo detrás dos libros,

pero foille imposible localizala, así que resolveu seguir lendo tranquilamente e

esquecerse do asunto. Probablemente o animal acabaría por confiarse e sairía. Polo

visto, Saunders ocupárase da maior parte da correspondencia seguindo o seu proceder

metódico, pero aínda quedaban as cartas privadas.

Que fora aquilo? Dous clics agudos e as luces da espantosa lámpada de araña

apagáranse de súpeto.

«Pasaríalles algo ós fusibles?», pensou Eustace. Entón dirixiuse ós interruptores que

estaban ó carón da porta, pero parou en seco antes de chegar. Producírase un ruído ó

outro lado da habitación, coma se algo estivese subindo pola escaleira de caracol. «Se se

meteu na galería mellor que mellor». Apresurouse a acender as luces, cruzou a sala e

subiu pola escaleira, pero non viu nada. O seu avó puxera unha pequena cerca no alto

das escaleiras para que os nenos puidesen correr e brincar na galería sen risco de

accidentes. Unha vez chegou arriba pechouna, co que estreitou considerablemente o

radio de busca. Logo volveu ó seu escritorio, a carón do lume.

Que lúgubre parecía a biblioteca! Non era nada acolledora. Seguramente os bustos

que trouxera un Borlsover do século XVIII do seu Gran Tour por Europa non

desentoasen tanto na antiga biblioteca, mais alí parecían estar fóra de lugar. Facían que

 

a sala parecese fría, malia as pesadas cortinas vermellas de damasco e as molduras

douradas que a adornaban.

Cun estrondo, dous libros pesados caeron dende a galería ata o chan da biblioteca.

Logo, mentres Borlsover ollaba cara alí, caeu outro, e mais outro.

—Moi ben, a fame que vas pasar, meu rei! –dixo–. Faremos experimentos no

metabolismo das ratas privadas de auga. Sigue! Tíraos todos! Paréceme que o mando o

teño eu.

Unha vez máis, centrouse na súa correspondencia. Esta carta era do notario da

familia. Trataba da morte do seu tío e da valiosa colección de libros que lle deixara no

testamento. «Nel había unha petición que me sorprendeu bastante –rezaba a carta–.

Como sabe, D. Adrian Borlsover deixara instrucións de que o seu corpo fose sepultado

da maneira máis modesta posible en Eastbourne. Tamén expresara o seu desexo de que

non houbesen coroas nin flores de ningún tipo, e dixera que esperaba que nin os seus

amigos nin os familiares considerasen necesario ir de loito. Pois ben, o día anterior ó

seu pasamento recibimos unha carta que cancelaba esas instrucións. Nela pedía ser

embalsamado –e deunos o enderezo do home que quería que contratásemos: Pennifer,

Ludgate Hill–, coa orde de que lle enviásemos a vostede a súa man dereita, declarando

que era unha petición especial que fixera vostede. Os outros acordos relativos ó funeral

non se alteraron».

—Meu Deus! –dixo Eustace, espantado–. Pero en que estaría pensando este home?

Miña nai querida! Que foi iso?!

Había alguén na galería. Alguén tirara da corda dunha das persianas e esta subira de

súpeto, facendo un ruído seco. Debía de haber alguén na galería, porque unha segunda

persiana fixo o mesmo. Debía de haber alguén camiñando pola galería, pois unha tras

outra as persianas foron subindo, deixando entrar o luar.

 

—Aínda non cheguei ó fondo do asunto –dixo Eustace–, pero fareino antes de que a

noite avance moito máis.

Dicindo isto, subiu correndo a escaleira de caracol. Xusto chegara arriba cando as

luces se apagaron unha segunda vez e volveu oír o corricar polo chan. Só iluminado

pola tenue luz da lúa, foi na punta dos pés en dirección ó ruído con rapidez mais con

sixilo, apalpando as paredes na procura dun dos interruptores. Finalmente os seus dedos

tocaron a chave metálica e acendeu a luz.

A aproximadamente dez metros de onde estaba había unha man de home reptando

polo chan. Eustace fitouna sen dar creto ó que estaba vendo. Movíase con rapidez, do

mesmo xeito que unha eiruga de avelaíña; arqueándose un momento e aplanándose ó

seguinte. Os movementos do polgar semellaban darlle aparencia de caranguexo ó

conxunto. Mentres a fitaba, demasiado impresionado como para moverse, a man

desapareceu por detrás dun recanto. Eustace correu cara alí. Xa non a vía, mais podía oír

como se abría camiño por detrás dos libros dun dos andeis.

Había un oco que antes ocupara un volume pesado na fila de libros por onde se

metera. Por medo a que lle volvese escapar, Eustace colleu o primeiro libro que viu e

encaixouno no oco. Despois baleirou dous andeis e colleu as bases de madeira para

poñelas por diante de onde estaba a man e así facer a barreira o dobre de segura.

—Oxalá estivese aquí Saunders –murmurou–. Un non pode enfrontarse a algo así só.

Xa pasaran das once, e había poucas probabilidades de que Saunders volvese antes

das doce. Non se atreveu a deixar a librería sen vixilancia, nin sequera para baixar

correndo as escaleiras e chamar ó timbre para avisar o servizo. O mordomo adoitaba

pasar por alí sobre as once para comprobar que as fiestras estivesen ben pechadas, pero

podía ser que aquel día non o fixese. Eustace estaba tremendamente angustiado. Ó cabo

oíu pasos abaixo.

—Morton! Morton! –berrou.

 

—Señor?

—Xa volveu o Sr. Saunders?

—Aínda non, señor.

—Pois tráeme brandy, e que sexa rápido. Eu estou aquí na galería, zoquete.

* * * * * *

—Grazas –dixo Eustace tras baleirar a copa–. Non marches para a cama aínda,

Morton. Caeu un feixe de libros por accidente; colócaos de novo nos andeis.

Morton nunca vira a Borlsover tan falangueiro coma aquela noite.

—Suxéitame estas táboas, Morton –díxolle Eustace ó mordomo unha vez que este

colocara e lles pasara o po ós libros caídos–. Escapou a besta da caixa, e estiven

perseguíndoa un bo cacho.

—Paréceme escoitala mordendo nos libros, señor. Espero que non teñan moito valor.

Coido que acaba de chegar o coche, señor. Xa baixo e chamo o señor Saunders.

A Eustace pareceulle que tardara cinco minutos, pero non pasaría máis de un ata que

volveu con Saunders.

—Ben, Morton, xa podes marchar. Estou aquí arriba, Saunders.

—Que lea é esta? –preguntou Saunders, inclinándose cara adiante coas mans nos

petos. A sorte acompañárao toda a noite. Estaba totalmente satisfeito, tanto consigo

mesmo coma co bo gusto en viños do capitán Lockwood–. Que tes? Pareces morto de

medo.

 

—Ese demo vello do meu tío… –comezou Eustace–. Buf, non podo explicalo. É a

súa man, que leva toda a tarde fedellando. Parece que a teño acurralada detrás destes

libros. Tes que axudarme a atrapala.

—Que dis, Eustace? Que xogo é este?

—Non é xogo ningún, aparvado! Se non me cres saca un dos libros e pon aí a man, a

ver se notas algo.

—Moi ben –contestou Saunders–, pero espera a que me arremangue. Po acumulado

durante séculos, eh?

Dicindo isto sacou o abrigo, anicouse e meteu o brazo entre os libros daquel estante.

—Hai algo aí, certo –concordou–. Sexa o que sexa está como toco por un lado, e

belisca coma un caranguexo. Ai! Non! Será…! –Sacou o brazo de alí nun abrir e pechar

de ollos–. Axiña, mete un libro aí! Así xa non escapa.

—Que era? –preguntoulle Eustace.

—Algo que quería pillarme, sen dúbida. O que toquei era coma un polgar e un

índice. Pásame o brandy.

—Como facemos para sacalo de aí?

—Que che parece se probamos cun ganapán?

—Non serviría. É demasiado listo para nós. Xa che digo que se move moito máis

rápido ca min. Pero creo que sei como podemos facer. Os libros que están a cada lado

andel son grandes e dan contra a parede. Os outros son moi finos. Pois ben: eu vou

sacando os finos e ti vas empurrando os grandes ata que o teñamos pechado entre eles.

O certo é que parecía o mellor plan. A medida que quitaban libros ía reducíndose o

espazo. Non había dúbida de que alí había algo vivo e coleando. Finalmente viron uns

dedos facendo presión contra os libros, intentando facerse sitio para escapar, mais xa

tiñan a besta ben atrapada entre os dous libros grandes.

 

—Se non hai carne e óso aí dende logo hai músculo –dixo Saunders, espantado,

facendo forza contra os libros–. É máis, diría que é unha man dereita. Supoño que

estamos sufrindo algún tipo de alucinación infecciosa. Teño lido sobre casos deste tipo.

—Para infecciosa esa bobada! –contestou Eustace, lívido coa rabia–. Cóllea e ven

para abaixo. Volverémola meter na caixa.

Non foi nada fácil, pero ó final conseguírono.

—Volve aparafusala –dixo Eustace–. É mellor non correr riscos. Mete a caixa no

meu vello escritorio; non teño nada de valor nel. Toma a chave. Menos mal que vai ben

a pechadura!

—Unha noite movida, non si? –dixo Saunders–. Agora fálame un pouco do teu tío.

Os dous homes sentaron a falar ata que se fixo día. Saunders non tiña gana de

durmir. Pola súa banda, Eustace estaba dividido entre buscar unha explicación e

esquecer o acontecido. Quería esconder de si mesmo un medo que nunca antes sentira: o

medo de baixar só polo longo corredor ata o seu cuarto.

III

—Sexa o que for –díxolle Eustace a Saunders á mañá seguinte–, propoño que non

falemos máis do tema. Non hai nada que nos reteña aquí durante os próximos dez días.

Iremos ata os Lagos e faremos algo de escalada.

—E non veremos a ninguén en todo o día, e pola noite sentaremos sós e mortos do

aburrimento. Case que paso, grazas. Por que non facemos mellor unha escapada ata a

cidade? Escapada é a palabra exacta neste caso, non? Temos un susto que parece que

vimos o demo. Veña, Eustace, serénate un pouco e botémoslle outra ollada á man.

 

—Como queiras –contestou Eustace–. Aquí tes a chave.

A seguir entraron na biblioteca e abriron o escritorio. A caixa seguía como a deixaran a

noite anterior.

—A que esperas? –preguntou Eustace.

—Espero a que te ofrezas para abrir a tapa. Pero en fin, como parece que tes medo xa

o fago eu. Polo menos non parece probable que vaia haber unha enleada coma a de onte.

Saunders abriu a tapa e sacou a man.

—Fría? –preguntou Eustace.

—Temperada. Un chisco por debaixo da temperatura normal do corpo, diría eu. É

curioso… é suave e flexible. Se é polo embalsamado debo dicir que é dun tipo que non

vira nunca. É a man do teu tío?

—Si, a destra. Recoñecería eses dedos longos e delgados en calquera lado. Vólvea

meter na caixa, Saunders. Non fai falla que volvas poñer os parafusos, que xa boto a

pechadura do escritorio para que non saia. Nós darémonos unha semana na cidade. Se

saímos pouco despois do xantar deberíamos estar en Grantham ou Stamford pola noite.

—De acordo –contestou Saunders–, e mañá… Mañá a estas alturas xa estará

esquecido este horrible asunto.

Se para o día seguinte non estaba esquecido, era seguro que na fin de semana

poderían contar unha historia de medo moi vívida na cea que Eustace organizara por

Halloween.

—Non pretenderá que creamos que iso ocorreu de verdade, non, señor Borlsover? É

horrible!

 

—Xúroo, e seguro que Saunders tamén o xuraría. Non, compañeiro?

—As veces que faga falla –respondeu Saunders–. Era unha man longa e delgada, e

agarroume así.

—Non siga, señor Saunders! Que espanto! Agora cóntenos outra historia, por favor.

Unha moi arrepiante!

* * * * * *

—Cheira a problemas! –exclamou Eustace ó día seguinte, tirándolle unha carta a

Saunders dende o outro lado da mesa–. É cousa túa. Segundo parece, a señora Merrit

avisa cun mes de antelación de que abandona o posto.

—Iso é bastante absurdo pola súa parte –contestou Saunders–. Seguro que non sabe

do que fala. A ver que di.

«Prezado señor:

Escríbolle para informalo cun mes de antelación dende o martes 13 de que deixarei o

posto. Xa hai moito tempo que esta casa se me fai moi grande. Ademais, tendo en conta

que Jane Parfit e Emma Laidlaw marchan sen sequera despedirse despois de espantar

tanto as outras mozas que non poden nin sequera limpar unha habitación a soas nin

baixar polas escaleiras por medo a pisar un sapo medio conxelado ou a escoitalo rebulir

polos corredores á noite, o único que podo dicir é que este non é lugar para min. Por iso

debo pedirlle, Sr. Borslover, que busque unha nova ama de chaves que non teña

problema en traballar en casas grandes e solitarias. Hai quen di –e non é que eu crea

para nada nesas cousas, sendo metodista a miña nai– que están embruxadas.

Atentamente,

 

ELIZABETH MERRIT

P.D.: Agradeceríalle que lle mandase un cordial saúdo ó Sr. Saunders da miña parte.

Espero que non se expoña a empeorar do seu constipado».

—Saunders –dixo Eustace–, sempre se che deu ben tratar co servizo. A ver se es

quen de a convencer de que non marche.

—Se non vai marchar –contestou Saunders–. Seguramente o que pretende é

conseguir un aumento de soldo. Escribireille esta mañá.

—Non, nada mellor que unha entrevista en persoa. Xa nos bastou desta cidade.

Volveremos mañá, e ti terás que intentar librarte dese constipado como poidas. Non

esquezas que agora baixou ós pulmóns e terás que pasar semanas comendo ben e con

coidados de enfermería.

—Está ben. Coido que poderei argallar algo co da señora Merrit.

Pero a señora Merrit era máis obstinada do que pensara. Sentía moito que o señor

Saunders estivese constipado e que durante a súa estadía en Londres pasara as noites

esperto e tusindo. Sentíao moito. Cambiaríalle o cuarto de mil amores e ventilaríalle o

cuarto do sur. E non lle gustaría unha cunca de leite e pan quente antes de ir durmir?

Non obstante, estaba decidida a marchar a final de mes.

«Proba a ofrecerlle un aumento de soldo», foi o consello de Eustace.

Non serviu para nada; a Sra. Merrit tiña as ideas claras. Ademais coñecía a unha

muller –a Sra. Handyside, que fora ama de chaves na casa de lord Gargrave– que non

tería obxección en traballar alí polo salario proposto.

—Que lle pasa ó servizo, Morton? –preguntou Eustace aquel serán cando o mordomo

lle levou o café á biblioteca–. E por que ten tanto apuro en marchar a Sra. Merrit?

 

—Pois verá, señor, ía mencionar o asunto eu mesmo. Teño algo que confesar, señor.

Cando atopei a nota na que vostede me pedía que abrise o escritorio e sacase a caixa na

que estaba a rata, rompín a pechadura como me indicou, e a verdade penso que fixen

ben, porque o animal parecía desesperado; facía moito ruído e pensei que estaba

famento. Así que saquei a caixa, señor, e fun por unha gaiola, mais cando ía metelo alí o

animal escapou.

—De que demo falas? Eu non escribín nota ningunha.

—Desculpe, señor; falo da nota que recollín do chan o día que marchou co Sr.

Saunders. Téñoa aquí mesmo, no peto.

O certo é que si parecía a letra de Eustace. Estaba escrita a lapis, e comezaba dun

xeito algo abrupto:

«Colle un martelo, Morton –poñía– ou algunha outra ferramenta e abre a pechadura

do escritorio antigo que está na biblioteca. Saca a caixa que hai alí. Non tes que facer

nada máis; a tapa está aberta. Eustace Borlsover».

—Entón abriches o escritorio?

—Si, señor, e cando estaba preparando a gaiola para metelo o animal saíu dun salto.

—Que animal?

—O animal de dentro da caixa, señor.

—Que aspecto tiña?

—Verá, señor, non sabería dicirlle –contestou Morton, nervioso–. Estaba de costas a

el cando ocorreu, e xa cruzara media sala cando levantei a vista.

—De que cor era? –preguntou Saunders–. Negra?

—Oh, non, señor. Era dun branco agrisado. Arrastrábase dunha forma moi rara,

señor. Non me pareceu que tivese cola.

—E que fixeches logo?

 

—Intentei apresalo, mais como non o dei collido puxen trampas para ratos pola

biblioteca e pecheina. Pero máis tarde Emma Laidlaw deixou a porta aberta cando

entrou a limpar, e supoño que escaparía.

—E crees que é o animal o que ten as serventas asustadas?

—Pois eu diría que non, señor. Dixeron que é… desculpe, señor, unha man que viron.

Disque Emma a pisou ó pé das escaleiras e pensou que era un sapo medio conxelado e

por iso estaba branco. E logo pasou outra cousa cando Parfit estaba lavando a louza na

trascociña. Foi despois do solpor. Seica estaba distraída, sen pensar en nada en

particular, e cando sacou as mans da auga e as secou na toalla viu que tamén estaba

secando outra man, só que máis fría cás súas.

—Que disparate! –exclamou Saunders.

—Exacto, señor; iso mesmo é o que lle dixen, pero ela estaba obcecada na súa idea.

—E ti non cres en todo iso, verdade? –preguntou Eustace, xirándose repentinamente

cara o mordomo.

—Eu, señor? Oh, non, señor. Eu non vin nada.

—Tampouco oíches nada?

—Pois señor… Podo dicirlle que o timbre soa a horas intempestivas e cando

acudimos non hai ninguén alí, e cando imos baixar as persianas polas noites

comprobamos que moitas veces pasou alguén por alí antes ca nós. Pero como lle digo á

Sra. Merrit, un mono pode facer cousas extraordinarias, e todos sabemos que o Sr.

Borlsover tivo algún que outro animal estraño por aquí.

—Moi ben, Morton, chégame con iso.

—Que pensas disto? –preguntou Saunders cando quedaron a soas–. Refírome á carta

que di que escribiches.

—É simple –respondeu Eustace–. Ves o papel no que está escrita? Hai anos que non

o uso, mais quedaban unhas cantas follas e sobres no escritorio. Lembra que non

chegamos a pechar a tapa da caixa antes de encerrala no alí. A man saíu, atopou un

 

lapis, escribiu a nota e meteuna nunha greta do chan, onde a atopou Morton. Está máis

claro cá auga.

—Pero a man non podía escribir!

—Que non? Ti non a viches facer o que eu –contestou Eustace, e despois contoulle a

Saunders máis cousas que pasaran en Eastbourne.

—Pois nese caso –dixo Saunders– polo menos sabemos a que se debe o cambio no

testamento. Foi a man a que lle escribiu a carta ó notario sen que o teu tío o soubese,

para que che quedase en testamento. El sabía tanto da petición coma min. De feito,

parecera que sabía algo da escritura automática e o asustaba.

—Daquela, se non é o meu tío, que ou quen é?

—Hai quen diría que un espírito incorpóreo fixo que o teu tío adestrase e preparase

unha parte do seu corpo para el. Despois entrou nesa parte e agora anda libre.

—Entón… que facemos?

—Manter os ollos ben abertos –dixo Saunders– e intentar atrapala. Se non somos

quen, teremos que agardar a que o tempo se lle esgote. Ó cabo, se é de carne e óso non

pode vivir eternamente.

Despois de dous días sen novidades, Saunders viuna escorregando pola varanda das

escaleiras do vestíbulo. Pillárao de improviso, polo que perdeu un segundo antes de

comezar a perseguila e acaboulle escapando. Tres días máis tarde Eustace estaba

escribindo a soas na biblioteca pola noite cando a viu enriba dun libro aberto, no outro

lado da sala. Os dedos desprazábanse pola páxina lentamente, pasando polas letras coma

se estivesen lendo, mais antes de que Eustace puidese erguerse do sitio a man xa se

decatara do que ía pasar e subira polas cortinas. Fitouna con desalento mentres esta se

aferraba á cornixa con tres dedos e flexionaba o polgar e o índice nunha expresión de

burla e desdén.

«Xa sei que facer –dixo para si mesmo–. Se consigo que saia para fóra botareille os

cans». Máis tarde comentoullo a Saunders.

 

—Boísima idea! –díxolle–, pero mellor non esperemos a pillala no exterior. Traiamos

aquí os cans. Están os dous terriers e o palleiro do vixilante, que vai detrás das ratas

como un raio. O teu spaniel é demasiado paradiño para un enredo deste tipo.

Como falaran, meteron os cans na casa, e o palleiro do vixilante adentou as zapatillas,

e os terriers tropezaron con Morton mentres poñía a mesa, pero os tres foron benvidos.

Máis vale ter algo de seguridade, aínda que sexa falsa, que non ter seguridade ningunha.

Non ocorreu nada en dúas semanas, ata que alguén atrapou a man. Non foron os cans,

senón o loro gris da Sra. Merrit. Este tiña o hábito de quitar do sitio os prendedores que

suxeitaban os cacharros da comida e a auga e de escapar polos ocos da gaiola. Unha vez

en liberdade, Peter non mostraba intencións de volver á súa gaiola, e a miúdo voaba

libre pola casa durante días. Desta vez, tras seis semanas consecutivas en catividade,

Peter descubrira unha nova forma de descorrer o pasador da gaiola e andaba solto,

explorando os bosques tapizados das cortinas e cantando cancións en louvanza da

liberdade das cornixas á moldura de colgar os cadros.

—Non o vai dar collido –díxolle Eustace á Sra. Merrit, cando esta entrou no estudio

unha tarde, xa cara a noitiña, cunha escaleira de man–. É mellor que deixe estar a Peter.

Que pase fame ata renderse, e non lle deixe plátanos nin penso por aí para que petisque

cando lle apeteza. É vostede demasiado branda.

—De acordo, señor. Vexo que está na moldura dos cadros, así que tampouco o

podería alcanzar. Se non ten inconveniente, por favor, peche a porta cando saia, e xa

traerei a gaiola pola noite e porei algo de carne nela. Encántalle a carne, aínda que fai

que se arrinque as plumas para chupar nos cálamos. Din que se se cociña…

—Moi ben, Sra. Merrit –interrompeuna Eustace, que estaba ocupado escribindo–.

Como prefira. Xa me ocupo de controlalo mentres.

 

A sala quedara nun silencio só roto polo continuo murmurio da súa pluma

estilográfica.

—Rasca a Peter! –berrou a ave–. Rasca o bo de Peter!

—Está calado, paxaro do demo!

—O bo de Peter! Rasca o bo de Peter!

—O que vou facer é retorcerche o pescozo se te dou pillado –contestou Eustace,

xirándose para mirar cara ós cadros. Nese momento viu que a man estaba agarrada con

tres dedos a un dos ganchos da moldura e que lle estaba acariciando a cabeza ó loro cun

dos que tiña libres. Eustace ergueuse dun salto, foi correndo cara ó timbre do servizo e

premeuno con forza. Despois cruzou ata a fiestra e pechouna cun golpe. Asustado polo

ruído, o loro axitou as ás preparándose para voar, e ó facer isto os dedos da man

agarrárono pola gorxa. Peter emitiu un chío estridente ó bater as ás pola habitación,

descendendo en círculo baixo o peso que se aferraba a el. O loro acabou por caer de

súpeto, e o que Eustace viu a continuación foi unha maraña de dedos e plumas

enroscados polo chan. A loita detívose de repente. Os dedos apertaron fortemente o

pescozo, facendo que os ollos do loro quedasen en branco, e houbo un chío feble e

afogado. Mais antes de que os dedos tivesen tempo de afrouxar a presión, Eustace

tíñaos entre os seus.

—Dille ó Sr. Saunders que veña agora mesmo –díxolle á serventa que acudiu en

resposta ó timbre–, que o quero aquí de inmediato.

Despois foi coa man ata a lareira. Fixouse en que tiña un tallo no dorso, onde o loro

lle dera unha picada, mais non saía sangue da ferida. Advertiu con repulsión que as uñas

medraran e se puxeran descoloridas.

«Vou queimar esta cousa monstruosa», díxose. Pero non puido facelo. Tentou botala

ó lume, mais as súas mans, coma se fosen presa dun instinto primitivo, impedíronllo.

Así o atopou Saunders, pálido e vacilante, coa man agarrada fortemente entre os seus

dedos.

 

—Xa a teño –dixo Eustace, cun ton triunfante.

—Moi ben. Botémoslle unha ollada, pois.

—Non mentres estea solta. Tráeme uns cravos, un martelo e unha táboa ou algo así.

—Tela ben collida?

—Si. Tampouco ten moitas forzas; penso que está cansa de andar estrangulando o

pobre de Peter.

—E agora –dixo Saunders cando volveu coas ferramentas– que queres facer?

—Primeiro atravésaa cun cravo para que non escape. Así tamén poderemos

examinala con tempo.

—Faino ti –dixo Saunders–. Non teño problema en axudarche con cobaias de cando

en vez cando hai que aprender algo, en parte porque non me preocupa a posibilidade de

que se vinguen de min, pero isto é diferente.

—Moi ben, prea. Non esquecerei o moito que me axudaches.

Dicindo isto colleu un cravo, e antes de que Saunders se decatase do que estaba

facendo xa atravesara a man con el, cravándoa na táboa.

—Arre demo! –dixo rindo de forma histérica–. Míraa agora!

A man contorsionábase na súa agonía, retorcéndose para liberarse do cravo coma un

verme nun anzol.

—Ala! –dixo Saunders–. Xa o fixeches. Agora déixote para que a examines.

—Non marches agora, polo que máis queiras! Tápaa, ho, tápaa! Ponlle algo por riba.

Isto servirá! –dixo Eustace, collendo un pano que había apoiado no respaldo dunha

cadeira e envolvendo a táboa con el–. Agora saca as chaves do meu peto e abre a caixa

forte. Tira para fóra o que haxa nela. Meu Deus! Estase enredando toda dunha forma

espantosa. Dáte présa!

Botou a man dentro e pechou a porta con forza.

 

—Aí queda ata que morra –dixo–. Que me leve o demo se volvo abrir esa porta

algunha vez.

* * * * * *

A señora Merrit abandonounos a fin de mes. O certo é que súa sucesora resultou ter

mellor man co servizo ca ela. Dende moi cedo fixo saber que non aturaría contos, e as

faladurías foron murchando ata morrer. Eustace Borlsover volveu á súa vida de sempre.

Os vellos hábitos foron cubrindo aquela experiencia ata enterrala. Se había algún

cambio nel era que semellaba menos taciturno e se mostraba máis disposto a participar

na vida social.

—Non me sorprendería que casase un día destes –comentara Saunders–.

Persoalmente non teño présa por que iso aconteza. Coñezo demasiado ben a Eustace

como para que eu lle guste á futura Sra. Borlsover. Ocorrerá o de sempre: unha longa

amizade que lentamente se converte en matrimonio e unha longa amizade que se

esquece axiña.

IV

Non obstante, Eustace Borlsover non seguiu o consello de casar que lle dera o seu

tío. Gustábanlle demasiado as súas zapatillas vellas e o tabaco. Ademais a Sra.

Handyside era unha excelente cociñeira e semellaba ter un don especial para saber

cando parar de limpar o po.

Pouco a pouco a súa vida volveu ser a de sempre. Logo veu o roubo. Dixérase que

uns homes entraran na casa a través do invernadoiro. Fora pouco máis ca unha tentativa,

 

xa que só conseguiran levar unhas pezas de louza do armario da cociña. Os policías

atoparon a caixa forte do estudio aberta e baleira, mais, como o Sr. Borlsover informara

o inspector, non houbera nada de valor nela nos últimos seis meses.

—Pois ten vostede sorte –contestoulle o home–. Pola forma en que actuaron diría

que son expertos neste tipo de roubo. Deberon fuxir a pouco de comezaren o traballo da

noite.

—Si –dixo Eustace–. Supoño que teño sorte.

—O máis seguro –dixo o inspector– é que consigamos seguirlles a pista. Como xa

dixen, deben de levar tempo nestas andainas. A súa maneira de entrar e abrir a caixa

forte demóstrao. Pero hai unha cousa que me desconcerta. Un deles tomou a liberdade

de ir sen luvas, e a verdade pregúntome o que pretendía. Atopamos marcas dos seus

dedos nas fiestras de tódalas habitacións da planta baixa, e moi acentuadas, ademais.

—Da man dereita, esquerda ou as dúas? –inquiriu Eustace.

—Oh, sempre dereita. Iso é o curioso. Debe de ser un tipo temerario; de feito penso

que foi el quen escribiu isto –dixo o inspector, sacando un papel do peto–: «Escapei,

Eustace, mais non tardarei en volver». Supoño que será un preso fuxido. Isto facilitará

que deamos con el. Recoñece a letra, señor?

—Non –contestou Eustace–. Non é a de ninguén que coñeza.

* * * * * *

—Non vou quedar aquí por máis tempo –díxolle Eustace a Saunders no xantar–.

Durante estes últimos seis meses foime mellor do que nunca imaxinara, pero non vou

correr o risco de volver toparme con esa cousa. Esta tarde irei ata a cidade. Dille a

Morton que prepare as miñas cousas, e ti e mais eu reunirémonos en Brighton

pasadomañá. E trae eses dous papeis; revisarémolos xuntos.

—Canto tempo pretendes estar fóra?

 

—Non che sabería dicir, pero prepárate para quedar por algún tempo. Pasamos o

verán traballando, e polo menos eu necesito unhas vacacións. Alugarei uns cuartos en

Brighton. Virache ben facer unha parada en Hitchin, e xa te chamo a The Crown para

dicirche o enderezo.

A residencia que Eustace escolleu en Brighton estaba situada nunha fileira de casas

do mesmo estilo. Aquela non era a primeira vez que estivera alí. A casa administrábaa o

seu antigo criado da universidade, un home de silencios discretos que tiña como

compañeira unha cociñeira excelente. Os cuartos estaban no primeiro piso, e os dous

dormitorios atopábanse ó fondo e estaban comunicados. «Que Saunders quede co

pequeno, aínda que é o único que ten lareira –pensou–. Eu ocuparei o máis grande, que

ademais ten baño. A saber a que hora chega».

Saunders chegou sobre as sete, conxelado, luxado e enfadado.

—Prenderemos o lar no comedor –díxolle Eustace– e direille a Prince que vaia

sacando algunhas das nosas cousas mentres ceamos. Como topaches as estradas?

—Podres e enchoupadas de lama, e viñemos cun vento frío do demo en contra todo o

camiño. Menos mal que estamos en xuño! Bendita Inglaterra…

—Si –contestou Eustace–. Creo que non nos viría mal deixar Inglaterra por uns

meses.

Fóronse deitar pouco despois das doce.

—Non sei como pasas frío, Saunders –comentou Eustace–, cando te podes permitir

roupa coma este abrigo de pel de felino. Polo que se ve parece que che vai moi ben.

Mira as túas luvas, por exemplo. Quen podería ter frío con elas postas?

—Xa, pero son demasiado incómodas para conducir con elas. Ponas e verás.

Dito isto lanzounas á cama de Eustace e seguiu baleirando as maletas. Un minuto

máis tarde oíu un grito agudo de terror.

 

—Socorro! Está na luva! Saunders, ven rápido!

Despois oíuse un forte golpe seco. Eustace lanzara a man.

—Guindeina ó cuarto de baño –dixo entre abafos–. Deu contra a parede e caeu na

bañeira. Ven e axuda!

Saunders, cunha candea acesa na man, mirou por riba do borde da bañeira. Alí

estaba, vella e mancada, aparvada e cega, cun buraco irregular no medio, arrastrándose,

cambaleando e tratando en van de escalar polas paredes esvaradías.

—Queda aí –ordenoulle Saunders a Eustace–. Vou baleirar unha caixa para os colos

das camisas ou algo así e para alí que vai. Non sairá mentres non estou.

—Sairá, si –berrou Eustace–. Está saíndo agora mesmo! Está subindo pola cadea do

tapón! Está quieto, monstro, monstro noxento! Volve, Saunders, que escapa! Non a dou

agarrado; está toda esvaradía. Maldita sexa! Pecha a fiestra, idiota! A parte de arriba

tamén, non só a de abaixo. Serás idiota! Escapou!

Oíuse o son de algo dando contra as duras lousas do exterior, e Eustace caeu

desmaiado.

* * * * * *

Eustace estivo enfermo dúas semanas.

—Non podo afirmar nada con certeza –díxolle o doutor a Saunders–, pero diría que o

Sr. Borlsover sufriu un forte trauma psicolóxico. Recomendo que me deixe mandarlle

unha enfermeira para telo mellor controlado. E por suposto concédalle o seu capricho de

nunca quedar só na escuridade; eu deixaríalle unha candea acesa toda a noite. Tamén

 

convén que lle dea o aire fresco. Esta teima de ter as fiestras pechadas non ten sentido

ningún.

Porén, Eustace non quería no cuarto a ninguén que non fose Saunders.

—Non quero que manden a ninguén –obxectou–. Coaríana no cuarto, seino.

—Non te preocupes, ho. Isto non vai durar para sempre. Esta vez vina tan ben coma

ti, e non estaba nin a metade de áxil. Non creo que viva moito máis, sobre todo despois

desa caída. Eu mesmo oín como daba contra as lousas. En canto esteas un chisco máis

forte marcharemos de aquí, sen equipaxe de ningún tipo; só co posto, para

asegurármonos de que non a temos escondida por ningures. Así será como nos libremos

dela. Non lle daremos o noso enderezo a ninguén e tampouco mandaremos que nos

envíen paquete ningún. Anímate, Eustace! Nun día ou dous estarás ben como para

marchar. O médico di que mañá mesmo te podo empezar a levar en cadeira de rodas.

—Pero eu que fixen? –preguntou Eustace–. Por que vén a por min? Non son peor

persoa que moitos outros. Non son peor ca ti, Saunders; sábelo. Fuches ti o que se

meteu naquelas historias en San Diego, e diso hai xa quince anos.

—Non é iso –contestou Saunders–. Estamos no século XX; xa nin os cregos cren

aquilo de que os antigos pecados veñen a por un. Antes de que pillases a man na

biblioteca xa tiña a intención de facer o mal, a ti e ó resto da humanidade, claro que

cando a atravesaches con aquel cravo esqueceu a tódolos demais e centrouse en ti. Xa

sabes, estivo pecha na caixa forte case seis meses… é tempo de sobra para planear unha

vinganza.

Eustace Borlsover non quería saír do cuarto, pero pensou que ó mellor non era mala

idea marchar de Brighton sen avisar, como suxerira Saunders. Rapidamente comezou a

recobrar as forzas.

—Sairemos o un de setembro –dixo.

 

* * * * * *

O serán do trinta e un de agosto foi abafante. Ó mediodía as fiestras estiveran

abertas, mais pecháranas arredor dunha hora antes do luscofusco. Había tempo que a

Sra. Prince deixara de estrañarse dos inusuais hábitos dos cabaleiros do primeiro piso.

Pouco despois de chegaren pedíranlle que quitase as pesadas cortinas dos dous

dormitorios, e cada día que pasaba os cuartos parecían estar máis baleiros. Ademais,

nunca había nada fóra do seu sitio.

«Ó señor Borlsover non lle gusta a idea de que a sucidade se poida acumular nalgún

recuncho –dixera Saunders como escusa–. Gústalle poder ver tódolos recantos do

cuarto».

—¿Podo abrir a fiestra só un chisco? –pediulle Saunders a Eustace aquel serán–.

Estámonos asando aquí dentro.

—Non, deixa estar. Non somos un par de rapaciñas de internado acabadas de saír

dunha clase de hixiene. Trae o taboleiro de xadrez.

Sentaron a xogar, e ás dez a Sra. Prince achegouse á porta cunha nota.

—Desculpen por non traela antes –dixo–. Deixárona na caixa do correo.

—Ábrea, Saunders, a ver se hai que responder.

«É as once unha boa hora para o noso derradeiro encontro?»

—Quen a manda? –preguntou Borlsover.

 

—É para min –dixo Saunders–. Non hai que responder, Sra. Prince –engadiu,

metendo o papel no peto–. É unha reclamación de pagamento dun xastre. Supoño que

escoitaría por aí que marchamos.

A mentira pareceu convencer a Eustace, que non fixo máis preguntas, e continuaron

a partida. Saunders oíu como fóra, no relanzo, o reloxo de pé murmuraba os segundos e

pregoaba os cuartos de hora.

—Xaque! –dixo Eustace.

O reloxo deu as once. Ó mesmo tempo oíuse un lixeiro petar na porta, que parecía

provir da parte de abaixo.

—Quen é? –preguntou Eustace.

Non houbo resposta.

—Señora Prince, é vostede?

—Ela está no piso de arriba –dixo Saunders–. Non a oes camiñar polo cuarto?

—Entón pecha con chave, e bota tamén o pasador. Tócache mover, Saunders.

Mentres Saunders estaba sentado coa mirada fixa no taboleiro, Eustace foi ata a

fiestra e mirou por que estivese ben pechada, e despois fixo o mesmo no cuarto do seu

compañeiro e no baño. Non había portas entre as tres habitacións, ou senón tamén se

encargaría de pechalas.

—Dálle, Saunders –dixo ó volver–. Non pases toda a noite pensando en como mover.

Xa me deu tempo a fumar un cigarro, e ademais é malo ter esperando a un inválido. Só

podes facer unha cousa. Que foi iso?

—A enredadeira dando contra a fiestra, polo vento. Agora tócache a ti, Eustace.

 

—Iso non foi a enredadeira, idiota. Foi alguén petando na fiestra –respondeu

Eustace, subindo a persiana.

No outro lado do cristal, colgada da parte de arriba da fiestra, estaba a man.

—Que é iso que ten agarrado?

—É unha navalla. Está intentando abrir a fiestra facendo forza con ela no peche.

—Pois que o intente –contestou Eustace–. Son peches de rosca; así non se poden

abrir. En fin, pechemos as contras. Tócache a ti, Saunders. Eu xa movín.

Non obstante, a Saunders resultoulle imposible fixar a atención na partida. Non

entendía a Eustace; parecía que perdera o medo de súpeto.

—Apetéceche un pouco de viño? –preguntoulle–. Parece que o estás tomando con

moita serenidade, pero a min non me importa admitir que estou arrepiado.

—Non tes por que estalo. Esa man non ten nada de sobrenatural, Saunders. Parece

que se rexe polas leis do espazo e o tempo; quero dicir, non se esvaece por arte de

maxia nin atravesa paredes. E sendo así, rétoa a que entre. Marcharemos de aquí mañá

pola mañá. Eu, pola miña parte, teño o medo ben domado. Enche o vaso, ho! As fiestras

están ben pechadas e a porta tamén, con chave e pasador. No noso honor, tío Adrian!

Bebe, ho! A que esperas?

Saunders estaba de pé, co vaso a medio alzar.

—Si que pode entrar –dixo, con voz rouca–. Si que pode entrar! Esquecémonos! O

meu cuarto ten cheminea. Baixará por aí.

—Axiña! –contestou Eustace, indo a toda présa cara ó outro cuarto–. Non hai tempo

que perder. Acende o lume, Saunders. Pásame un misto, rápido!

—Deben de estar no outro cuarto. Vou por eles!

—Dáte présa, polo que máis queiras! Mira no estante. E no baño! Deixa, ponte ti

aquí e xa miro eu.

—Rápido! –berrou Saunders–. Oio algo!

 

—Pois tapona a cheminea cunha saba da túa cama. Agarda! Topei un misto.

Por fin dera con un nunha greta do chan.

—Está preparada a lareira para prender? Igual non arde moito… Xa sei! Hai que

coller o aceite desa lámpada vella e mais estas bolas de algodón. Acende o misto,

rápido! Pero saca primeiro a saba, paspán! Xa non a precisamos.

A lareira emitiu un grande estrondo cando as chamas se alzaron subitamente.

Saunders botara as mans na saba unha fracción de segundo tarde. Caera aceite por ela e

tamén estaba en chamas.

—Vaise incendiar toda a casa! –berrou Eustace desesperado, mentres trataba de

apagar o lume dando golpes cunha manta–. Non hai maneira! Non podo. Abre a porta e

pide axuda!

Saunders correu cara á porta e forcexou cos peches. A chave estaba inmóbil na

pechadura.

—Dáte présa! –berrou Eustace–. Está todo en chamas!

A chave xirou por fin. Saunders deuse a volta e mirou a escena durante medio

segundo. Despois sempre tivo dúbidas do que vira, pero nese momento pareceulle que

algo negro e carbonizado se arrastraba amodo, moi amodo, dende as lapas cara a

Eustace Borlsover. Por un momento considerou se ir axudar o seu amigo, pero o ruído e

o cheiro a queimado instárono a baixar polo corredor berrando «Lume! Lume!».

Saunders correu cara ó teléfono para pedir axuda, e despois dirixiuse ó baño –algo no

que debera reparar antes– a por auga. Cando abriu dun golpe a porta do dormitorio oíuse

un grito de terror que acabou de repente e o estrondo dunha caída.