NARRATIVA BAIXO OS CRISANTEMOScore.ac.uk/download/pdf/38839261.pdf · Vexo María e Irene durmindo...
1
ISSN: 1138-9664 2001,4 1517 NARRATIVA BAIXO OS CRISANTEMOS MAITE DONO G áenme as mans ó chan, ó chan arneiro da casa. As uvas de terra e de po dos cuartos acaban converténdose en fino azucre baixo os meus pés... Vexo María e Irene durmindo xuntas na cama de ferro. Vexo Pai e Nai afundidos na cama mol. Vexo o tío alcohólico roncar na habitación separa- da como un apestado. Vexo miña avoa coa súa xenerosa barriga de globo terráqueo facer contra- punto ós ronquidos do meu tío. E véxome a mm o seu lado, cos olIos abertos. E enfronte de mm vexo Esteban, cos olIos aberros ramén, contem- plándonos mutuamente. Os únicos espertos nun mundo de durmidos. Aspirando o acedo da noire, a dor das súas preguntas, a humidade dos cometas que desde este lugar se ven mellor que desde nin- gún ourro lado. O meu irmán Esteban era considerado mudo, retrasado, rolo.., porque ninguén o amaba coma mm e eí á súa vez, nunca se manifestara dianre de ninguén como o facía dianre de mi Levába- me da man a través de ciras e searas; monrábame sobre as súas chancas grandes e pesadas para pasar a auga e conducíame sempre co mesmo entusiasmo ó campo da mina. Desde ah, obrigá- bame a contemplar o mundo con forza: O plano xeométrico das horras, o corido dos seus froitos, o lirismo fúnebre dos crisantemos, o mar de néboa ocultando os vales, ou os seus beizos arrancándome as mans... Non fun quen de en todo este tempo borrar as súas marcas nin a súa mirada fincada en mm a través dos barrotes da cama. Lémbrome entre os seus forres brazos, coroando os nosos dedos co capucho dos troques. Mollados pola humidade dos cometas. Desexando morrer co cántico da auga na mina. Desexando non ser encontrados xamais na nosa nudeza mística. O día que nos aroparon, faciamos cábalas co noso futuro mentres a paisaxe se esvaía. Toda a aldea nos buscaba mentres nó-los dous esquecera- mos a propósito a noción do rempo. Pero foi a nosa nudeza idéntica máis có noso parentesco o que nos matou. Enviáronme ó reformatorio xunto con outros desprezados. Non fun quen de recoñecer nese lugar o mundo que o meu irmán me obrigara a ver. E ah foi onde recollin a nova da súa morte. Recolhina con coidado, coas mans que agora me caen. E creo que o esquecin todo a propósito. O meu desrerro enrerrou o corpo perfumado do meu irmán baixo o lirismo fúnebre dos crisantemos. Agora cáenme as mans ó chan, ó chan arneiro da casa. As uvas de terra e de po dos cuartos tras vinte anos acaban converténdose en fino azucre baixo os meus pés. E é que vin a este lugar a recordalo rodo. Agora que nesta vila case fantasma xa non queda rastro dos nosos bicos. E a xente vella xa non se lembra de que os nosos corpos eran idénticos e o noso san- gue tamen. En reahidade, vin a quedar durmido.
Transcript of NARRATIVA BAIXO OS CRISANTEMOScore.ac.uk/download/pdf/38839261.pdf · Vexo María e Irene durmindo...
ISSN: 1138-9664
2001,4 1517
NARRATIVA
BAIXO OS CRISANTEMOS
MAITE DONO
Gáenmeas mans ó chan, ó chanarneiroda casa.As uvas de terrae de po doscuartos acabanconverténdoseen finoazucrebaixo osmeus pés...
Vexo María e Irene durmindoxuntasna camade ferro. Vexo Pai e Nai afundidos na camamol.Vexo o tío alcohólicoroncarna habitaciónsepara-da como un apestado.Vexo miña avoa coa súaxenerosabarriga de globo terráqueofacercontra-punto ós ronquidos do meu tío. E véxomea mmo seu lado, cos olIos abertos.E enfrontede mmvexo Esteban,cos olIos aberrosramén, contem-plándonosmutuamente.Os únicos espertosnunmundode durmidos.Aspirandoo acedoda noire,a dor dassúaspreguntas,a humidadedoscometasquedesdeestelugar se ven mellor quedesdenin-gún ourro lado.
O meu irmán Estebanera consideradomudo,retrasado,rolo.., porqueninguéno amabacomamm e eí á súavez, nuncase manifestaradianrede ninguéncomo o facíadianrede mi Levába-me da mana travésde cirase searas;monrábamesobre as súas chancasgrandese pesadasparapasara auga e conducíamesempreco mesmoentusiasmoó campoda mina. Desdeah, obrigá-bamea contemplaro mundocon forza: O planoxeométricodas horras,o corido dos seusfroitos,o lirismo fúnebre dos crisantemos,o mar denéboa ocultando os vales, ou os seus beizosarrancándomeas mans...Non fun quen de entodoeste tempoborrar as súasmarcasnin a súa
mirada fincada en mm a través dosbarrotesdacama.
Lémbromeentreosseusforres brazos,coroandoos nososdedosco capuchodos troques.Molladospola humidadedoscometas.Desexandomorrercocántico da auga na mina. Desexandonon serencontradosxamais nanosanudezamística.
O día que nos aroparon,faciamos cábalasconosofuturo mentresa paisaxese esvaía.Toda aaldeanosbuscabamentresnó-los dousesquecera-mosa propósitoa nocióndo rempo.
Pero foi a nosanudezaidéntica máis có nosoparentescoo quenosmatou.
Enviáronmeó reformatorio xunto con outrosdesprezados.Non fun quen de recoñecerneselugar o mundoque o meu irmán me obrigaraaver. E ah foi onde recollin a novada súa morte.Recolhinacon coidado, coas mansque agorame
caen.E creo que o esquecintodo a propósito.Omeudesrerroenrerrouo corpoperfumadodo meuirmán baixo o lirismo fúnebredos crisantemos.
Agoracáenmeas mans ó chan,ó chanarneiroda casa.As uvas de terrae de po dos cuartostrasvinte anos acabanconverténdoseen fino azucrebaixo os meuspés.
E é quevin a estelugar a recordalorodo.Agoraquenestavila casefantasmaxa non quedarastrodosnososbicos. E a xentevella xa non se lembradequeosnososcorposeranidénticose o nososan-gue tamen.
En reahidade,vin a quedardurmido.
