NADARÍN

30 DE XANEIRO 2014

DÍA DA PAZ

INFANTIL- CEIP O INCIO

Nun recuncho perdido do mar vivía feliz un banco de peixes. Todos eran vermellos. Só un era negro como a cuncha de mexillón. Nadaba

mellor có resto dos seus irmáns e irmás. Chamábanlle Nadarín.

Un mal día, apareceu veloz entre as ondas un atún rabioso e moifamento. Dun bocado tragou todos os peixiños vermellos.

Soamente Nadarín deu escapado.

Fuxíu cara as profundidades. Estaba só, triste e asustado.

Pero o mar estaba cheo de fermosas criaturas e, nadando de marabillaen marabilla, Nadarín volveu ser feliz.

Ollou unha auga mar da cor do arco da vella…

Unha lagosta que pasaba remexendo a auga…

Estraños peixes movidos por un fío invisible…

Un bosque de algas que nacían de pedras de caramelo…

Unha anguía tan longa que se esquecía da cola…

E anémones que semellaban palmeiras de cor vermellaabanando no vento.

Entón agochado entre as sombras das rochas e das algas, descubríu

un banco de peixesigualiños a el.

“Vide nadar, xogar e VER cousas!”, dixocheo de felicidade.

“ Non podemos”, dixo un pequeno peixe vermello,“o gran peixe comeríanos”.“Pero non podedes quedaraí para sempre” dixo Nadarín.“Temos que pensar algo”.

Nadarínpensou, pensou e

pensou. De súpeto dixo:

”Xa sei!. Imos nadar todos xuntos coma se fosemos o peixe máis

grande do mar”.Ensinoulles a nadar ben xuntiños, cada

un no seu sitio.

E cando aprenderon a nadar coma se fosen un peixe

xigante, díxolles: “Eu serei o ollo”.

E nadaron na augafresca da

mañá, baixo o sol do mediodía, e así

escorrentaron o gran peixe.

FIN