Libro lecturas

51
Antoloxía de lecturas Semana do libro 2010

description

Libro lectturas do ano 2010

Transcript of Libro lecturas

Page 1: Libro lecturas

Antoloxíadelecturas

Semana do libro 2010

Page 2: Libro lecturas

ÍNDICE

1ª Hora

2º A páx 13º A páx 41º Bach B páx 72º Bach páx 13

2ª Hora

1º A páx 172º B páx 204º B páx 231º Bach A páx 26

3ª Hora

1ºB páx 302º C páx 324º A páx 35Ciclo de Elect. páx 39

4ª Hora

1º C páx 393º B páx 413º C páx 46Ciclo Admvo. páx 48

Page 3: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 2ºA

1. TÁCTICA Y ESTRATEGIA de Mario Benedetti

Mi táctica es mirarte, aprender como eres, quererte como eres. Mi táctica es hablarte y escucharte, construir con palabras un puente indestructible. Mi táctica es quedarme en tu recuerdo, no sé cómo ni sé con qué pretexto pero quedarme en ti. Mi táctica es ser franco y saber que eres franca, y que no nos vendamos simulacros para que entre los dos no haya telón ni abismos . Mi estrategia es , en cambio más profunda y más simple; mi estrategia es que un día cualquiera no sé cómo ni sé con qué pretexto por fin me necesites.

2. E SE O DÍA, AI, DOESE de Gonzalo Navaza

E vén a nevE

Amada damA E

Nela, o aléN

E maio doíamE, Amada damA, E maio doíamE. A serpe de maio doíame de presA.

1

Page 4: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

3. A PULÍTICA de Eliseo Alonso

Na encrucillada, un Cristo convulso agonizaba na pedra do seu cruceiro, e nos croios do camiño, ríxida, coas pernas e brazos en convulsións de forzadas bielas a “Política” escumaba pola boca, arrechinaba os dentes e crispaba as mans, sostida por dous carabineiros e unha muller. Arredor da convulsa formábase un bolo de xente. Unha muller desatouse de mandeleta e embrulloulla nas pernas que decote inzaban as saias e aparecían magras e peludas, mentres que por un furo da bata, sen que nadie o tapase, penduráballe un seo brando e fusquento coma un pingallo. A “Pulítica” non se sabe cantos anos podería ter. Vestía eses luitos esvaídos que o sol pon de cor aceitona; andaba descalza e levaba á cabeza un pano da mesma cor aceitona cá súa bata. Semellaba así –segundo verbas do señor xuíz- “Un terrón dunha labradía desfacendo a pollera dos seus noxos entre os ricos da vila”. Pero endexamais pedía esmola. Aceptaba, se calla, un queipo de patacas, unha saca de nabizas; máis nunca alargou a nadie a súa man. Ela dicia que era muller que se bastaba a sí mesma para gañar a vida. E isto era a verdade. Nas tendas tomaba, sempre de fiado, unha copiña de augardente do país, pero sempre o facía porque lle doía unha moa, inflando, ao beber, a faciana por uns intres, en tanto xa había tempo que o botara abaixo. Logo botaba o pano da cabeza por diante da boca para abafar o cheiro e saía para ter un palique politiqueiro coa primeira persoa con quen se atopase.

-Xenara, ¿non ouviste o arradio de Queipo de Llano? -¿Qué van dar o racionamento non falaría? -Ai, muller, ti só pensas na comida. -¿E ti? -Eu tamén penso niso e máis nos gloriosos quintitos que “andan por el frente”. -Ti no que máis pensas é na pinguiña. ¡Que bafo botas, hoxe, condenada! -Mirai que “pulcrita”, que se cadra non lava a cabeza dende o Antroido. ¡Ti si que fedes que apoupas! ¡Eu gasto xabón da Toxa!. Como case que sempre remataba así con todas as mulleres, arrincaba a andar camiño do seu cuarto, o único que ficara en pé dunha casiña que veo abaixo nunha noite de temporal. Alí moraba, coa súa laxeira, un xergón de palla e unha louza de caldeiros, botes de conservas e dun par de latas de aceite “Mobiloil”. Sentada á súa porta, a “Pulítica” lía de emprestado o Faro de Vigo e falaba no súpeto que viñera a guerra, sen se anunciar coma nos tempos de antes pola presencia do cometa Halley. A xente, sobre todo os homes, escachaban con esas cousas, e en troques, metíanlle unhas mentiras que non cabían pola porta da igrexa, dende aquela invasión de paracaidistas alemáns que os mozos de Tabagón foran espichando en espalladoiras, un a un, segundo ían caíndo, ata o conto dunhas estradas aéreas, de cristal, que os norteamericanos tenderan por sobre do mar deica a Francia, para facer a invasión de Europa con máis comodidade. A “Pulítica”, risa e tragedia, era na vila un pataco tirado ao aire. A xente conformábase con esa sorte e tanto tiña con ela un intre gasalleiro como se disputa a aferrollarlle as pernas e brazos cando a topaban cos ataques tombada no chan. E vivía, vivía o que hoxe se di “decentemente”, pois cómpre dicir que, a pesar de que era un piringallo, a “Pulítica” aínda tiña entre os xornaleiros, o anano e o mudo do pobo, clientes que a visitasen.

2

Page 5: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

4. LA OVEJA NEGRA de Augusto Monterroso

En un lejano país existió hace muchos años una oveja negra. Fue fusilada. Un siglo después, el rebaño arrepentido le levantó una estatua ecuestre que quedó muy bien en el parque. Así, en los sucesivo, cada vez que aparecían ovejas negras eran rápidamente pasadas por las armas para que las futuras generaciones de ovejas comunes y corrientes pudieran ejercitarse también en la escultura.

3

Page 6: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 3ºA

5. POR AMOR de Darío Xohán Cabana

Por amor nacín da terra. Por amor son o que son. Por amor canto o meu canto, Por amor.

Por amor sángranme os pulsos E ábreseme o corazón. Por amor dóenme os ollos. Por amor, só por amor.

6. O POZO QUE NON HAI de Álvaro Cunqueiro

-Dáme agua, miña amiga

e ficarei aquí.

-Acolá ha un pozo

que reverque, meu habib!

-A auga que eu quero

está sorrindo a ti!

-Este pozo ten dono

Percura outro, meu habib!

4

Page 7: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

7. AS TROITAS, Conto galego de tradición oral

Había un home que iba sempre a pescar, e o pobre home non tiña nunca sorte. Un día pescou moitas troitas e entón díxolle á muller:

-Pois hoxe imos invitar ó señor cura a xantar.

A muller estivo a preparar as troitas e como era moi golosa, estuvo proba que proba, e comeunas todas. Entón a muller díxolle ó home:

- O pan está moi duro, é mellor que vaias afiar o coitelo.

O home foi co coitelo. Entón a muller foi onda o cura e díxolle:

- Mire que o meu home dixo que xa lle tiña ganas, señor cura, e que lle iba cortar as orellas. O meu home foi afiar o coitelo e vaille cortar as orellas.

O cura dixo:

-No, desta voume salvar eu.

Veu o home e díxolle á muller:

-¿Onde están as troitas?

-Pois, as troitas comeunas todas o señor cura.

O home co coitelo na man saíu detrás do cura e decíalle:

-¡Señor cura, señor cura!, deíxeme siquera unha.

O cura díxolle: -Nin unha nin dúas, as miñas orellas non son pa vostede.

8. A ZORRA E O GALO, Conto galego de tradición oral

Foi a zorra e pillou un galo. E con eso, díxolle o galo a ver si pasaba ó outro lado do río. E levábao na boca e díxolle o galo: - Ponme por riba, porque así móllome. E cando foron a pasar, o galo escapou e subiuse a un carballo e a zorra co rabo quería serralo. E o galo dixo: -Dios te libre de fouce e machado que o rabo de zorra non corta un carballo.

5

Page 8: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

9.LA RANA QUE QUERÍA SER UNA RANA AUTÉNTICA de Augusto Monterroso

Había una vez una Rana que quería ser una Rana auténtica, y todos los días se esforzaba en ello. Al principio se compró un espejo en el que se miraba largamente buscando su ansiada autenticidad.

Unas veces parecía encontrarla y otras no, según el humor de ese día o de la hora, hasta que se cansó de esto y guardó el espejo en un baúl. Por fin pensó que la única forma de conocer su propio valor estaba en la opinión de la gente, y comenzó a peinarse y a vestirse y a desvestirse (cuando no le quedaba otro recurso) para saber si los demás la aprobaban y reconocían que era una Rana auténtica.

Un día observó que lo que más admiraban de ella era su cuerpo, especialmente sus piernas, de manera que se dedicó a hacer sentadillas y a saltar para tener unas ancas cada vez mejores, y sentía que todos la aplaudían. Y así seguía haciendo esfuerzos hasta que, dispuesta a cualquier cosa para lograr que la consideraran una Rana auténtica, se dejaba arrancar las ancas, y los otros se las comían, y ella todavía alcanzaba a oír con amargura cuando decían que qué buena Rana, que parecía Pollo.

6

Page 9: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Bacharelato 1ºB

10.ELEGÍA A RAMÓN SIJÉ de Miguel Hernández

(En Orihuela, su pueblo y el mío, se me ha muerto como del rayo Ramón Sijé, con quien tanto quería)

Yo quiero ser llorando el hortelano de la tierra que ocupas y estercolas, compañero del alma, tan temprano.

Alimentando lluvias, caracolas y órganos mi dolor sin intrumento, a las desalentadas amapolas.

daré tu corazón por alimento. Tanto dolor se agrupa en mi costado, que por doler me duele hasta el aliento.

Un manotazo duro, un golpe helado, un hachazo invisible y homicida, un empujón brutal te ha derribado.

No hay extensión más grande que mi herida, lloro mi desventura y sus conjuntos y siento más tu muerte que mi vida.

Ando sobre rastrojos de difuntos, y sin calor de nadie y sin consuelo voy de mi corazón a mis asuntos.

Temprano levantó la muerte el vuelo, temprano madrugó la madrugada temprano estás rodando por el suelo.

No perdono a la muerte enamorada, no perdono a la vida desatenta, no perdono a la tierra ni a la nada.

En mis manos levanto una tormenta de piedras, rayos y hachas estridentes

sedienta de catástrofes y hambrienta. Quiero escarbar la tierra con los dientes,

quiero apartar la tierra parte a parte a dentelladas secas y calientes.

7

Page 10: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Quiero minar la tierra hasta encontrarte y besarte la noble calavera y desamordazarte y regresarte.

Volverás a mi huerto y a mi higuera: por los altos andamios de las flores pajareará tu alma colmenera.

de angelicales ceras y labores. Volverás al arrullo de las rejas de los enamorados labradores.

Alegrarás la sombra de mis cejas, y tu sangre se irá a cada lado disputando tu novia y las abejas.

Tu corazón, ya terciopelo ajado, llama a un campo de almendras espumosas mi avariciosa voz de enamorado.

A las aladas almas de las rosas del almendro de nata te requiero, que tenemos que hablar de muchas cosas, compañero del alma, compañero.

8

Page 11: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

11. ODA ÓS MARIÑEIROS DE CANGAS de Bernardino Graña

Polo escuro do mar que vos contruba

ainda hai peixes de lus nos seus abrigos, mariñeiros de Cangas, meus amigos, meus irmáns de salitre e sol e chuva.

Solte a ría un exército de naves, mariñeiros de Cangas, traede as liñas, que, anunciando o fumazo das sardiñas polos cons e cabezos cantan aves.

Polas ondas sin muros e sin diques, polo lombo do Atlántico azulado, brinca e bufa o arruás todo apurado perseguindo os banitos i os alcriques.

Máis alá de Sobrido ti me guíes, mariñeiro de Cangas, ti me leves pra ver os espumallos i os percebos e mirar dende a popa as illas Cies.

Máis alá do Cabalo e Cabo de Home da Negra e deses baixos de Biduído, mariñeiro de Cangas, vas perdido e o mar é un gran misterio que te come.

Coma horribles fantasmas aparecen dende o fondo, xurdindo, nos sorríos, estranas ardentias e navios e tristes afogados que amolecen.

Pero rompe, que podes, contra o medo, dalle avante con forza, anque che doa, contra noites e néboas, pon a proa, mariñeiro de Cangas, e ven cedo.

Ven loguiño a vender o peixe a Vigo e trae unha canción do son dos mares

pra beber e cantar xuntos nos bares mariñeiro de Cangas, meu amigo.

9

Page 12: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

12. QUE NON QUEDE NADA de Manuel Rivas

Xura non mercarlle endexamais unha arma de xoguete ao neno. Pertencera a Greenpeace, aínda cotizaba cun recibo anual, e sentía unha simpática nostalgia cando miraba na televisión unha marca pacifista desafiar a prohibición de internarse no deserto de Nevada, onde os enxeñeiros nucleares se extasiaban sementando nos cráteres fungos monstruosos. O seu traballo de representante comercial absorbíao totalmente. Tamén casara. E tivera un fillo. -¿Un fillo? –preguntáralle Nicolás con ollos de espanto. Era un amigo compañeiro de inquedanzas, co que coincidira no aeroporto. -Pois si –dixera el, sentíndose algo incómodo. Nunca pensara que debían explicarseesas cousas. Tense un fillo e xa está. -Non, ¿sabes?, se o digo pola valentía que supón. Penso que hai que ser valeroso para ter un fillo. Eu non sería capaz de tomar unha decisión así. Daríame vertixe. En realidade, nunca pensara no significado de ter un fillo. Casara porque lle apetecera e tivera un fillo polo mesmo. Pero Nicolás non deixaba de miralo coma un confesor atormentado polos pecados alleos. -¿Sabes? Creo que hai que tomalo sobre todo coma un feito biológico, sen darlle moitas voltas transcendentes. É como asumir a nosa condición animal. Un fillo faite sentir ben, así, coma un animal. Recuperar a nosa animalidade coma unha condición positiva. Nicolás riu. Ao Cabo, era biólogo. -Non sei. Para min é coma se decidísedes convertervos por un intre en Deus. Traer a alguén a este mundo debe ser hermoso, pero …é tamén tan terrible. Non sei. -Mira. El esperta moitas veces pola noite. Chama por nós, e volve durmir. Así, varias veces pola noite. Podes ser un deus, pero un deus escarallado. El, hostias. Dorme cando quere. Agora riron os dous. -¿Cóntaslle contos? -Non vexas. Levo contado miles. Ben, cando estou. Xa sabes ando de aquí para alá, con este maldito choio. Hai noites que lle conto tres ou catro, e quedo dormido antes ca el. -¿Como son? ¿Que é o que lle contas? –dixo, divertido, Nicolás. -Buff. Sobre todo de animais. Encántanlle os contos de animais. Animais que teñen filliños, e veñen os cazadores, e todo iso. Procuro que o lobo sexa bo –e dixo isto último cunha chiscadela tamén divertida. -Gustaríame velo algunha vez –dixo Nicolás, cando xa se despedían. O amigo fixo un derradeiro sinal de adeus tras a porta de vidro e dirixiuse a unha tenda do aeroporto. Sempre levaba algún regalo para o neno. Non había moito onde escoller. O maior surtido era a imitación de armas de fogo. Habíaas de todas as clases. O colt vaqueiro, unha pistola de axente especial con silenciador, un rifle de mira telescópica, unha ametralladora de raios láser. E logo estaba tamén a artillería, e os blindados, e sofisticadísimos adiantos da guerra das galaxias. Evitounos todos cuna ceno de noxo, e finalmente colleu un parauguiñas de tea plástica transparente e con pegatinas de graciosos animalitos. Cando chegou á casa, o neno estaba durmindo. -Tróusenlle isto –dixo el cun sorriso. -É bonito –dixo a muller. Pola mañá, o neno preguntou: ¿Vas traballar? El contestou que si con mágoa e o fillo botou a chorar.

10

Page 13: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

-Tróuxenche unha cousa –dixo el saltando da cama. O neno calou e agardou expectante que desenvolvese o regalo. -Mira, ten debuxos de Snoopy –dixo satisfeito, alargando o pequeño paraguas. O neno mirou o regalo, deulle voltas para ver todos os animais, e parecía contento. Antes de marchar, deulle un bico e agarimou a súa cabeza. Cando ía abrir a porta, escoitou que o fillo o chamaba. Deu a volta e viuno alí, cunha perna adiantada e o paraguas apoiado no ombro cun perfecto estilo de tirador. ¡Pum! Estás morto, papá.

13. NO TE SALVES de Mario Benedetti

No te quedes inmóvil al borde del camino no congeles el júbilo no quieras con desgana no te salves ahora ni nunca no te salves no te llenes de calma no reserves del mundo sólo un rincón tranquilo no dejes caer los párpados pesados como juicios no te quedes sin labios no te duermas sin sueño no te pienses sin sangre no te juzgues sin tiempo pero si pese a todo no puedes evitarlo y congelas el júbilo y quieres con desgana y te salvas ahora y te llenas de calma y reservas del mundo sólo un rincón tranquilo y dejas caer los párpados pesados como juicios y te secas sin labios y te duermes sin sueño y te piensas sin sangre y te juzgas sin tiempo y te quedas inmóvil al borde del camino y te salvas entonces no te quedes conmigo.

11

Page 14: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

14. POEMA 8, Catulo

Desgraciado Catulo, deja de hacer locuras,y, lo que ves perdido, por ello dalo.

Brillaron para ti en otro tiempo blancos los soles,cuando acudías allá donde quería una muchacha,amada pot ti como no será amada ya ninguna.¡Eran entonces tantas las diversiones! Tú las deseabas y ella tampoco las rechazaba.

Brillaron, sí, para ti blancos los soles.

Pero ella ya no quiere, y tú (reprime la pasión) tampoco quieras,ni vayas tras quien huye, ni vivas desgraciado,sino que, duro el ánimo, tente firme. No lo sientas.

¡Adios, muchacha!, Catulo ya no siente.Y ya que no lo deseas, no te irá a buscarni te suplicaré,pero tú sufrirás cuando nadie te suplique...Ay de ti, desgraciada, ¡qué va a ser de tu vida!¿Quién estará a tu lado? ¿Quién te verá hermosa?¿A quién vas a amar ahora? ¿de quién dirán que eres?¿A quién besarás? ¿Qué labios morderás?

Pero, Catulo, tú, condenado, no lo sientas.

12

Page 15: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Bacharelato 2º

15. EL HIJO de Mario Benedetti

De haber tenido un hijo no lo habría llamado ni mario ni orlando ni hamlet ni hardy ni brenno como reza mi fardo onomástico

más bien le habría colgado un monosílabo algo así como luis o blas o juan o paz o luz si era mujer de manera que uno pudiera convocarlo con sólo respirar

de haber tenido un hijo le habría enseñado a leer en los libros y muros y en los ojos veraces y también a escribir pero sólo en las rocas con un buril de fuego

de modo que las lluvias limpiaran sus palabras defendiéndolas de la envidia y la roña y eso aunque nadie nunca se arrimara a leerlas

de haber tenido un hijo acaso no sabría qué hacer con él salvo decirle adiós cuando se fuera con mis heridos ojos por la vida

13

Page 16: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

16. ESTOU TOLO de Fran Alonso

Estou tolo. Ben, non estou certo de se estou tolo ou son eles os que me queren facer pasar por tolo. En todo caso, son as esencias. Seguro. Os cheiros. Este perfume a canela o arrecendo a especias, a lombo de elefante, a mulemba, que fai que o cerebro m estea indo para atrás no tempo. Desque cheguei a Marrocos estou a volver á infancia. A miña mente retrocede. Sobre todo, a causa deste arrecendo a canela e arroz con leite. E mátame. Mátame a min e mátame o azul do cerebro. Disque estou perdendo o azul, o azul, que é a miña lucidez toda. Iso din os médicos. Fáltame o mar e o aire da terra. Da miña terra. A súa cor de pálida esperanza. A canela váiseme metendo pola boca, paseniño, de vagar, docemente, coma cando a mamai me facía arroz con leite nas tardes de domingo, e rúbeme pola gorxa ata os conductos nasais –ás veces impídeme mesmo respirar- e aprópiaseme de toda a masa encefálica, do cerebro, do pensamento todo, expulsando o azul, a miña vida, todas as boas lembranzas que eu levaba dentro para poder seguir vivindo. Sinto que perdo o mar, que perdo o ceo. A esperanza. E cómeme a canela, devorándome, destruíndome os intestinos e a mente, poniéndome nos ollos ese amarelo desértico que enche de nevaos invisibles as calellas do zoco desta maldita cidade. Aínda que ás veces dubido. Non sei se son eu ou son eles, que me queren matar. Inxectándome a canela, o azafrán, ese ulido a especias, devolvéndome no tomiño, o cecimbre, os cheiros da infancia, cando a mamá cociñaba na casa da aldea aquelas enormes potas de caldos arrecendentes, a vitamina que me deu a vida, a forza, o azul do cerebro. A razón. Porque eu teño azul ata o sangue. Ou tiña azul ata o sangue. Coma os peixes dos mares galegos. Coma eles. Por iso, se perdo o azul, se deixo que se me esvaia, váiseme esvaer tamén a vida. Por iso permanezo xa sempre pechado nesta casa. Porque xa non podo saír a pasear entre os ruídos eléctricos do zoco, nin soportar ese cheiro de alfombras a canela, ese cheiro penetrante e amarelo. Non podo. O malo é que está empezando a chegar aquí. Ás paredes deste cuarto, impregnadas de leite e sémola, onde me acubillo nunha esquina, contra a parede, para impedir que o azul me abandone para sempre. Teño medo. Non Quero deixar de ser eu. Non Quero que o meu cerebro perda a auga do mar que sempre tivo. Para poder regresar á miña terra, algún día. Se me deixan. Pero non sei cánto tempo máis poderes soportalo. Se cadra non moito. Porque o estómago se me está enchendo de arroz con leite, mesto, pegamento, atroz, que me provoca vómitos. E con eles expulso todo o azul que levo dentro. O meu sangue. O meu propio sangue. Terei que facer algo. Non sei o qué, pero terei que facer algo.

14

Page 17: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

17. COSMOCRÁTOR de Giovanni Papini

Tengo miedo de haberme equivocado de planeta. Aquí estamos demasiado estrechos. No hay bastante sitio para mí.

O tal vez me he equivocado de siglo. Mis verdaderos contemporáneos murieron hace miles de años o tienen todavía que nacer.

El hecho es que me siento extranjero en todas partes y mortificado. La Tierra es un puñado de estiércol resecado y de orina verde, a la que se da la vuelta hoy en pocas horas, mañana en pocos minutos. Y no hay ocupaciones a propósito y dignas para uno que sienta dentro de sí los apetitos y las fantasías de un titán.

Pienso a veces que Asia podría ser mi factoría; África, mi campo de caza o mi jardín de invierno; América del Norte, mi fábrica con las administraciones anejas; la del Sur, los pastos para mis rebaños; Europa, mi museo y mi villa de descanso. Pero sería siempre una manera mezquina de vivir. Tener el Atlántico como piscina, el Pacífico como pesquería, el Etna como calorífero, tomar duchas bajo el Niágara, poseer Australia como parque zoológico y el Sáhara como terraza para los baños de sol, son cosas que parecerían, a las estúpidas criaturas que se alojan en esta esfera de quinta magnitud, portentosas o monstruosas.

Para mí, en cambio, desearía algo más. Ser el Cosmocrátor supremo, el director de la vida universal, el ingeniero jefe del teatro del mundo, el gran prestidigitador de la tierra y de los mares: esto sería mi verdadera vocación. Pero no pudiendo ser Demiurgo, la carrera de Demonio es la única que no deshonra a un hombre que no forma parte del rebaño.

Si pudiese, por ejemplo, desencadenar el hambre en un continente, desmenuzar en repúblicas de San Marino y de Andorra un imperio, destruir una raza, separar Europa de Asia por medio de un canal desde el mar de Botnia al Caspio, obligar a todos los hombres a hablar y a escribir una sola lengua, creo que por dos o tres años conseguiría hacer desaparecer mi eterno aburrimiento.

Me gustaría también tener en mi casa, bajo mi mando, a un presidente de República como mecanógrafo, a un rey cualquiera para chófer, a una reina desposeída como cocinera, al Kaiser como jardinero, al Mikado como portero y sobre todo tener a mi servicio, como ídolo doméstico y parlante, a un Dalai-Lama, esto es, un dios vivo. ¡Con cuánta voluptuosidad desfogaría sobre esos grandes, reducidos a esclavos, la desesperación de mi insoportable pequeñez!

15

Page 18: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

18. POEMA 31 de Safo

Un igual a los dioses me parece el hombre aquel que frente a ti se sienta de cerca y cuando dulcemente hablas te escucha, y cuando ríes seductora. Esto, no hay duda, hace mi corazón volcar dentro del pecho. Miro hacia ti un instante y de mi voz ni un hilo ya me acude, la lengua queda inerte y un sutil fuego bajo la piel fluye ligero y con mis ojos nada alcanzo a ver y zumban mis oídos; me desborda el sudor, toda me invade un temblor, y más pálida me vuelvo que la hierba. No falta -me parece- mucho para estar muerta...

16

Page 19: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

2ª HORAGRUPO 1º A

1. DEL ROSAL SALE LA ROSA , Anónimo

Del rosal sale la rosa. ¡Oh, qué hermosa! ¡Qué color saca tan fino! Aunque nace del espino nace entera y olorosa. Nace de nuevo primor esta flor, huele tanto desde el suelo que penetra hasta el cielo su fuerza maravillosa.

2.EL SOL Y LA NUBE de Gianni Rodari

El Sol viajaba por el cielo, alegre y glorioso, en su carro de fuego, despidiendo sus rayos en todas direcciones, con gran rabia de una nube de tempestuoso humor, que murmuraba:

-Despilfarrador , manirroto; derrocha, tus rayos , ya verás lo que te queda.

En las viñas, cada racimo de uva que maduraba en los sarmientosrobaba un rayo por minuto, incluso dos; y no había brizna de hierba, araña, flor o gota de agua que no tomase su parte.

-Deja, deja que todos roben: verás de qué manera te lo agradecerán cuando ya no te quede nada que puedan robarte.

El Sol proseguía alegremente su viaje, regalando rayos a millones, a billones, sin contarlos.

Sólo en su ocaso contó los rayos que le quedaban, y , mira por dónde, no le faltaba siquiera uno. La nube, sorprendida, se deshizo en granizo.

El Sol se zambulló alegremente en el mar.

17

Page 20: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

3. POLO CORREO DO VENTO de Aquilino Iglesias Alvariño

Aos fillos de Galiza que están lonxe dela.

Polo correo do vento Mándoche a miña canción, Nun sobre de sentimento Que asinei co corazón.

Escribín liña por liña, Á luz da miña saudade, No colo dunha estreliña.

- A esa hora no Valiño, Se cadra, a sombra das arbres Morrera sobre o camiño…-

Ao acaba-la canción, Sequei a tinta, inda verde, Co po da miña emoción.

E, logo, funa botar, ás altas horas da noite, polo buzón do luar…

- Estaba todo calado, No buzón había unha carta, Dun luceiro namorado.

Máis tarde sentín pasar O peatón dunha nube Correo do luar… -

…Cando por aí pase o vento, Terriña do corazón, Nun sobre de sentimento Darache a miña canción…

18

Page 21: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

4. TODO LO CONTRARIO de Mario Benedetti

Veamos, dijo el profesor: - ¿Alguno de ustedes sabe que es lo contrario de "in"? - "¡Out!", respondío prestamente un alumno. - No es obligatorio pensar en inglés. En español, lo contrario de "in", como prefijo privativo, claro, suele ser la misma palabra, pero sin esa sílaba. - Sí ya sé, profesor: Insensato - senato, indocil y docil. - Parcialmente correcto; no olviden muchachos que lo contario del invierno no es el vierno, sino el verano. - No se burle, profesor... - Vamos a ver... ¿Sería Ud. capaz de formar una frase más o menos coherente con palabras que si son despojadas del prefijo "in" no confirman la ortodoxia gramatical? - Probaré.... Aquel dividuo me molesó sus cóginitas. Se sintió dulgente, pero dómito. Hizo ventario de las famias, con que tanto lo habían cordiado, y aunque se resignó a mantenerse columne, así todo en las noches padecía de somnios ya que le preocupaban la flación y su cremento. El profesor admitió sin euforia: - Sulzo, pero pecable.

19

Page 22: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

GRUPO 2º B

5. DEL ROSAL SALE LA ROSA , Anónimo cf. páx. 16 6. SE EU POIDESE de Antonio García Teijeiro

Quero tocar a ternura que viste de seda as vidas máis duras.

Ai se eu puidese voar por riba do lume que queima o luar, por riba das dores, dos muros sen máis.

Ai se eu puidese borrar o medo, a miseria, paxaros sen ás, feridas abertas, e o verbo chorar.

Ai se eu puidese aliviar as bocas de fame e o triste cantar, os rostros crispados e o verbo berrar.

Ai, se eu puidese plantar sorrisos nos nenos, camelias no mar, cen bicos na chuvia e luz no areal.

Ai, se eu puidese petar nas portas do ceo e os laios calmar.

Ai, se eu puidese inventar sonatas de estrelas e nubes de paz.

20

Page 23: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

7.QUEN DORME NON PESCA de Gianni Rodari

NAI: ¡Pedro! ¡Pedro!

Pedro rosma e segue durmindo

NAI: Veña, Pedro, érguete. Non quererás estar o día enteiro na cama. PAI: Pedro, ¿érgueste ou que? PEDRO: Xa vou, ho. NAI: ¿Sabes que te estás volvendo un lacazán? PAI: Un durmiñón, iso é o que es. ¿Non sabes o que di o refrán? PEDRO: Por suposto que o sei: o que non corre, brinca... PAI: Non, ese non. PEDRO: Ah, xa sei: o tempo é ouro... PAI: Vouche contar o que di o refrán que fala de ti. Di así: quen dorme, non pesca. PEDRO: Ah, non o sabía... NAI: E agora que xa o sabes, veña, érguete... PEDRO: ¿Logo durmindo non se pesca nada...? ¿Nin tan sequera uns xureliños? PAI: ¿E como queres que pesque algo laguen que dorme? PEDRO: Xa, claro, non pode ser...

Durante todo o día, Pedro matina nese fermoso refrán. Cisma nel mentres soga mentres come e segue a pensar nel mesmo á noite, cando é hora de marchar a durmir.

PEDRO: Quen dorme, non pesca...É a pura verdade. Eu nunca pesquei nada. Se puidese pescar algo…Mamá di que o peixe vai tan caro que non se pode mercar…Se pescase algún, non teriamos que facer gasto…

Logo de moito matinar, Pedro chegou a darlle voltas ao refrán coma se fose un calcetín…

PEDRO: Se o que dorme non pesca, logo o que está esperto pode pescar. ¿E eu que fago? Esta noite non durmo. Quero coller moitos peixes: unha pescada, unha anguía, algunhas xoubiñas, un par de troitas, que a papá lle gorentan moito as troitas… E un rodaballo… E tamén…vaia, peixes a moreas, de todas as clases…¡Quero coller…dez quilos! De maneira que vou preparar a tarteira axiña para poñelos dentro… NAI: Pedro, deixa esa tarteira no seu sitio. ¿Qué andas argallando? PEDRO: Quéroa levar ao meu cuarto, mamá, ¿Paréceche mal?

21

Page 24: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

8. EL CUENTO DEL ELEFANTE de Jürg Schubiger

Vino un elefante, no me acuerdo de dónde. También he olvidado adónde fue. Su nombre era tan extraño que no pude retenerlo. Pero está claro que vino y se fue. También es seguro que era un elefante. Un elefante, en fin, a pie, solo y gris, vino y se fue. Esto era más o menos el corazón del cuento del elefante. Y en medio del corazón, de esto sí que me acuerdo, había algo tan incomprensible, tan difícil y oscuro, que no podría contarlo aunque lo recordara.

22

Page 25: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 4ºB

9. ÚLTIMO TROZO DE MÁRQUEZ de Gabriel García Márquez

Si por un instante Dios se olvidara de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, aprovecharía ese tiempo lo más que pudiera”. Posiblemente no diría todo lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo. Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan. Dormiría poco, soñaría más, entiendo que por cada minuto que cerramos los ojos, perdemos sesenta segundos de luz. Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen. Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi cuerpo, sino mi alma. A los hombres les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse! A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar.

A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez, sino con el olvido. Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres... He aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada. He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño, por primera vez, el dedo de su padre, lo tiene atrapado por siempre. He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo, cuando ha de ayudarle a levantarse. Son tantas cosas las que he podido aprender de ustedes, pero realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo. Siempre di lo que sientes y haz lo que piensas. Si supiera que hoy fuera la última vez que te voy a ver dormir, te abrazaría fuertemente y rezaría al Señor para poder ser el guardián de tu alma. Si supiera que estos son los últimos minutos que te veo diría “te quiero” y no asumiría, tontamente, que ya lo sabes. Siempre hay un mañana y la vida nos da otra oportunidad para hacer las cosas bien, pero por si me equivoco y hoy es todo lo que nos queda, me gustaría decirte cuanto te quiero, que nunca te olvidaré. El mañana no le está asegurado a nadie, joven o viejo. Hoy puede ser la última vez que veas a los que amas. Por eso no esperes más, hazlo hoy, ya que si el mañana nunca llega, seguramente lamentarás el día que no tomaste tiempo para una sonrisa, un abrazo, un beso y que estuviste muy ocupado para concederles un último deseo. Mantén a los que amas cerca de ti, diles al oído lo mucho que los necesitas, quiérelos y trátalos bien, toma tiempo para decirles “lo siento”, “perdóname”, “por favor”, “gracias” y todas las palabras de amor que conoces. Nadie te recordará por tus pensamientos secretos. Pide al Señor la fuerza y sabiduría para expresarlos. Demuestra a tus amigos y seres queridos cuanto te importan.

23

Page 26: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

10. A MORTE DE ESTRELIÑA de Rafael Dieste

Chamábase Estreliña e era moi gabaxeira e linda. Dicíalle a nai: Vai á fonte, Estreliña. E Estreliña ía á fonte. Dicíalle a nai: Vai á horta, Estreliña, e dille a papá que deixe a poda e veña xantar. E Estreliña ía a correr, moi contenta de cumpri-lo mandado e chamaba polo pai. Dicíalle o pai: Ponte queda, Estreliña, que che vai traba-lo can. E Estreliña poñíase queda, toda a cara en lume, a surrir. E dicíalle a irmá casadeira: Vai á escola, Estreliña. E Estreliña collía o catón e moi dereita e leda íase camiño da escola. E así sempre. E cando a vían os outros picariños berraban xa de lonxe: ¡Estreliña! ¡Estreliña! E alá ía Estreliña a correr, depenicando un cornecho, e dáballes un anaco e xogaban ás moradas. E ás veces, moi cedo, pasaba por baixo da súa fiestra un neno, e dicía: ¡Estreliña! E a cara de Estreliña, a surrir tan campante, aparecía na fiestra un intre. Un intre nada máis. E o neno íase a correr e a rir, coma se f xese unha trasnada. E así sempre. E un día Estreliña morreu. Estaba no cadaleito bonita coma sempre, e tan campante. E a nai, e a irmá casadeira, atrás do cadaleito, choraban. A irmá casadeira choraba e lembraba as cousas miúdas que a miúda Estreliña facía tódolos días. E a nai case que non dicía nada. Só dicía por veces, medindo e apoiando o pranto da filla casadeira: —Estreliña, vai á fonte. Estreliña, vai á horta. Estreliña, vai á escola... ¡Estreliña onte! Estreliña hoxe! ¡Estreliña mañá!

11. O NENO SUICIDA de Rafael Dieste

Cando o taberneiro rematou de ler aquela nova inquedante —un neno suicidárase pegándose un tiro na sen dereita— falou o vagamundo descoñecido que acababa de xantar mo pobremente nun curruncho da tasca mariñeira, e dixo:

—Eu sei a historia dese neno.

Pronunciou a palabra neno dun xeito moi particular. Así foi que os catro bebedores de augardente, os cinco de albariño e o taberneiro calaron e escoitaron con xesto inquiridor e atento.

—Eu xa sei a historia dese neno– repetiu o vagamundo. E, tras duna solerte e ben medida pausa, encomenzou:

—Alá polo mil oitocentos trinta, unha beata que despois morreu de medo, viu saír do camposanto florido e recedente da súa aldea a un vello moi vello en coiro. Aquel vello era un recén nacido. Antes de saír do ventre da terra na escollera el mesmo ese xeito de nacencia. “¡Canto mellor ir de vello para mozo que de mozo para vello!”, pensou sendo espíritu puro. A Noso Señor chocoulle a

24

Page 27: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

idea. ¿Por qué non face-la proba? Así foi que, co seu consentimento, formouse no seo da terra un esqueleto. E despois, con carne de verme, fíxose a carne do home. E na carne do home aformigou a caloriña do sangue. E como todo estaba listo, a terra-nai pariu. Pariu un vello en coiro.

De cómo despois o vello topou roupa e mantenza é cousa de moita risa. Chegou ás portas da cidade e como aínda non sabía falar, os ministros, despois de lle botaren unha capa enriba, levárono a diante do xuíz coma se tivesen sido testemuñas:

—Aquí lle traemos a este pobre vello que perdeu a fala coa tunda que lle deron uns ladróns mal entrañados. Nin roupa lle deixaron. O xuíz deu ordes e o vello foi levado a un hospital. Cando saíu, xa ben vestido e mantido, dicíanlle as monxiñas: “Vai feito un mozo. Ata parece que perdeu anos”. Daquela xa aprendera a falar algo e fíxose esmoleiro. Así andou moitas terras. Alá en Lourdes estivo dúas veces, da segunda tan amozado que, os que o coñeceran da primeira, coidaron que fora miragre da Virxe. Cando adquiriu experiencia de abondo pensou que o mellor era manter secreta aquela extraña condición que o facía máis mozo cantos máis anos corresen. Así, non o sabendo ninguén —non sendo un ou dous amigos fieis— podería vivir mellor a súa verdadeira vida.

Traballou de vello e fíxose rico para folgar de mozo. Dos cincuenta ós quince anos a súa vida foi a máis feliz que se pode imaxinar. Cada día gustaba máis ás mozas e andou enliado con moitas e coas máis bonitas. E ata disque unha princesa… Pero diso non estou certo.

Cando chegou a neno encomenzou a vida a se lle ensarillar. Dáballe medo a sorpresa con que o vían entrar tan ceibe nas tendas a mercar lambetadas e xoguetes. Algún rateiro de viseira calada teno seguido ó longo de moitas rúas tortas. E algunha vez ten comido as súas lambetadas a tremer de anguria, coas bágoas nos ollos e o almibre nos beizos. A derradeira vez que o topei —tiña el oito anos— andaba moi triste. ¡Pesaban, ademais, tanto no seu espírito de neno os recordos da súa vellice!

Logo encomenzou a lle escarabellar día e noite unha obsesión tremenda. Cando pasasen algúns anos recolleríano en calquera calexa extraviada. Quizais algunha señora rica e sen fillos. Despois… ¡Quen sabe o que pasaría despois! A lactancia, os paseos nun carriño, cunha sonalla de axóuxeres na manciña tenra. E ó remate… ¡Ou! O remate poñía espanto. Cumpri-lo seu sino de home que vive ó revés e refuxiarse no seo da señora rica —poida que cando ela durmise— para ir alí devecendo ata se trocar primeiro nunha sambesuga e despois en arumia e logo en pequenísima semente… O vagamundo ergueuse moi pensabundo, coas mans nos petos, e deu algúns paseíños todo amargurado. Ó cabo dixo:

—Explícome, si, explícome que se chimpase un tiro na sen o pobre rapaz.

Os catro bebedores de augardente, crían. Os cinco de albariño, sorrían e dubidaban. O taberneiro negaba. Cando todos desortían máis enfervoadamente, o taberneiro ergueuse de súpeto nas puntas dos pés e púxose a mirar todo arredor cos ollos moi abertos. O vagamundo desaparecera sen pagar.

25

Page 28: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

1º BACHARELATO A

12. POEMAS, de Varios Autores

AL PERDERTE YO A TI…

Al perderte yo a ti, tú y yo hemos perdido: Yo, porque tú eras lo que yo más amaba; Y tú, porque yo era el que te amaba más. Pero de nosotros dos tú pierdes más que yo: porque yo podré amar a otras como te amaba a ti, pero a ti no te amarán como te amaba yo.

CANCIÓN DE AMOR

Cuando ya nada pido y casi nada espero y apenas puedo nada es cuando más te quiero.

DEDICATORIA

Si alguna vez la vida te maltrata, acuérdate de mí, que no puede cansarse de esperar aquel que no se cansa de mirarte .

26

Page 29: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

13. BANDO de Manuel María

Prohíbese, por orde da alcaldía, que medren por que s as rosas do xardín municipal. dende agora as pombas teñen que pedir permiso pra voar. prohíbeselle á lúa andar ceiba de noite polo ceo. a lúa é unha tola que anda espida dando mal exemplo as nenas castas i ós fillos de familia. pagarán trabucos os poetas. prohíbese soñar de 10 a 11. prohíbese tamén derramar bágoas. pódese chocar tan só cando hai sequía pra que non fiquen baldeiros os pantanos un só se pode emocionar os xoves e domingos cando toca a Banda do concello no quiosco. están fóra da le as estrelas, a primaveira, as flores i os paxaros. Dáse este bando en tal e cual pra que se cumpra de orde do Alcalde. Firmado e rubricado .

27

Page 30: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

14. DURANGO 1937 de Joseba Sarrionandía

Olvidemos la destrucción, el dolor, la tristeza.

No toquemos estos ladrillos quebrados, estas cenizas aún calientes, ni esta sangre pegajosa. No escuchemos los gemidos, no oigamos los insultos que resuenan bajo estos techos derrumbados, hagamos oídos sordos incluso a los partes de radio de los vencedores.

No sintamos este olor a azufre, no advirtamos las emanaciones de los cuerpos tiznados, ni siquiera las del perfume de esos botellines reventados. Hagamos como que no contemplamos esta ciudad de pilastras derribadas, ruinas todavía alumbradas por las llamas, hagamos como que no vemos esa mano de niño cercenada y sola.

No nos figuremos que nos arrastramos como limacos aplastados, no pensemos que nos descomponemos como víctimas de una plaga, que nos disipamos como herejes incinerados antaño.

No nos asustemos por indicios que provienen de este alrededor y del interior de nuestro propio cuerpo, el que hayas olvidado algunas palabras por ejemplo, o esa mano trunca y sola que baja por la escalera destrozada en busca de su madre, y tropieza con tu corazón y lo estruja con sus blancos dedos.

Desconozcamos toda esta destrucción, este dolor y esta tristeza. Abandonemos este aturdimiento e imaginemos que el mundo es apacible y hermoso; imaginemos que estamos vivos.

15. HISTORIA VERÍDICA de Julio Cortázar

A un señor se le caen al suelo los anteojos, que hacen un ruido terrible al chocar con las baldosas. El señor se agacha afligidísimo porque los cristales de anteojos cuestan muy caros, pero descubre con asombro que por milagro no se le han roto.

Ahora este señor se siente profundamente agradecido, y comprende que lo ocurrido vale por una advertencia amistosa, de modo que se encamina a una casa de óptica y adquiere en seguida un estuche de cuero almohadillado doble protección, a fin de curarse en salud. Una hora más tarde se le cae el estuche, y al agacharse sin mayor inquietud descubre que los anteojos se han hecho polvo. A este señor le lleva un rato comprender que los designios de la Providencia son inescrutables, y que en realidad el milagro ha ocurrido ahora.

28

Page 31: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

16. A LÚA de Luís Amado Carballo

A lúa é velliña, de brancos cabelos, de enrugas de ouro e de olliños cegos.

Érguese do leito das foulas do mar palpando os espazos para camiñar.

Anda polo mundo sin ver a onde va pois as estreliñas lévana da man.

Envolveita en néboas hase de abrigar pois como vai vella tense de coidar.

Cando na outa noite brúa o temporal a lúa antre as tebras tápase a tremar.

E así que o mal tempo amainado va asoma a faciana i espalla o luar.

29

Page 32: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

3ª HORA

Grupo 1º B

1. SÁBADO de Alfonsina Storni

Me levanté temprano y anduve descalza Por los corredores: bajé a los jardines Y besé las plantas Absorbí los vahos limpios de la tierra, Tirada en la grama; Me bañé en la fuente que verdes achiras Circundan. Más tarde, mojados de agua Peiné mis cabellos. Perfumé las manos Con zumo oloroso de diamelas. Garzas Quisquillosas, finas, De mi falda hurtaron doradas migajas. Luego puse traje de clarín más leve Que la misma gasa. De un salto ligero llevé hasta el vestíbulo Mi sillón de paja. Fijos en la verja mis ojos quedaron, Fijos en la verja. El reloj me dijo: diez de la mañana. Adentro un sonido de loza y cristales: Comedor en sombra; manos que aprestaban Manteles. Afuera, sol como no he visto Sobre el mármol blanco de la escalinata. Fijos en la verja siguieron mis ojos, Fijos. Te esperaba.

2. LA INVITACIÓN de Gianni Rodari

Verano en el jardín. Bajo el peral, chispeantes insectos. Ellos zumbaban; yo canturreaba con ellos. Estaba sujetando una malva a un bastón, quitando malas hierbas, haciendo esto y lo otro, y entre una cosa y otra, nada. Entonces me habló una abeja: - Hoy se casa nuestra reina –dijo-. Mi pueblo y yo necesitamos un padrino. Te hemos elegido a ti. Me quité la tierra seca de los dedos.

- Gracias –dije-. ¿Qué debo ponerme? - Alas –dijo la abeja.

30

Page 33: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

3. PLATERO de Juan Ramón Jiménez

Platero es pequeño, peludo, suave; tan blando por fuera, que se diría todo de algodón, que no lleva huesos. Sólo los espejos de azabache de sus ojos son duros cual dos escarabajos de cristal negro.

Lo dejo suelto y se va al prado, y acaricia tibiamente con su hocico, rozándolas apenas, las florecillas rosas, celestes y gualdas... Lo llamo dulcemente: "¿Platero?", y viene a mí con un trotecillo alegre que parece que se ríe, en no sé qué cascabeleo ideal...

Come cuanto le doy. Le gustan las naranjas mandarinas, las uvas moscateles, todas de ámbar; los higos morados, con su cristalina gotita de miel...

Es tierno y mimoso igual que un niño, que una niña...; pero fuerte y seco por dentro, como de piedra... Cuando paso sobre él, los domingos, por las últimas callejas del pueblo, los hombres del campo, vestidos de limpio y despaciosos, se quedan mirándolo:

— Tiene acero...

Tiene acero. Acero y plata de luna, al mismo tiempo.

4.EL CAMELLO DE BAGDAD de Jürg Schubiger

Un camello se había perdido en la ciudad de Bagdad.Preguntó por el camino a un policía: -Perdone,¿por dónde se va a la estación? -¿Se va usted de viaje?-preguntó el policía estirando el cuello. -no-dijo el camello-.quiero ir al restaurante de la estación.los viernes ponen heno fresco. -pero hoy es ábado-replicó el policia. -mucho mejor-dijo el camello-:así no habrá heno otra vez. el policía le explicó el camino al camello: -Tuerza por la segunda calle a la derecha y, cuamdo llegue a una plaza,vaya al quiosco de tabaco de la izquierda y siga recto. -Gracias-dijo el camello. dio unos pasos, pero luego volvió otra vez: -Perdone,¿dónde está la izquierda?-preguntó- La derecha siempre sé dónde está, pero la izquierda... -La izquierda está donde no está la derecha-dijo el policia-,señalando con la mano derecha el brazo izquierdo. -¿Tan fácil es?-dijo el camello-.Entonces basta con que sepa dónde está la derecha. -Eso es-confirmó el policía. El camello se fue.Aunque ya sabía todo lo necesario para llegar a la estación, no la encontró y llegó a otro restaurante.Pero no importa.Allí ponían heno fresco todos los sábados.

31

Page 34: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 2º C

5. HISTORIA UNIVERSAL de Gianni Rodari

Al principio, la Tierra estaba llena de fallos y fue una ardua tarea hacerla más habitable. No había puentes para atravesar los ríos. No había caminos para subir a los montes. ¿Quería uno sentarse? Ni siquiera un banquillo , ni sombra. ¿ Se moría uno de sueño? No existían las camas.. Ni zapatos ni botas para no pincharse los pies. No había gafas para los que veian poco. No había balones para jugar un partido; tampoco había ollas ni fuego para cocer los macarrones; es más, mirándolo bien, tampoco había macarrones. No había nada de nada. Cero tras cero y basta. Sólo estaban los hombres, con dos brazos para trabajar, y así se pudo poner remedio a los fallos más grandes. Pero todavía quedan muchos por corregir: ¡arremangaos, que hay trabajo para todos!

6. CANCIÓN PRA IR Ó MAR DE PESCA de Bernardino Graña

Pra que anden gordos todos os nenos e polo Agosto haxa máis festas, imos buscare xunto das illas unha corvina, unha faneca, un abadexo, unha morea.

Pra que en Galicia cheiren as fábricas de salazón e mais de conserva, imos ao mar con harpón ou liña a pescar rincha, congros e alcriques, moita pescada, unha balea.

Pra que as mulleres berren na praza e haxa ruído polas tabernas, traerei con nasa, rede ou fisga luras e polbos, muxos e nécoras, meros e sargos, sollas e vieiras.

Hei de pescare con xeito ou baca, con bou ou cunha pobre gamela

32

Page 35: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

unha centola, xouba e sardiña, un rodaballo, unha doncela.

Imos ao axexo, imos ao escuro, cando a ardentía ou a lúa chea, e aseñaremos por estas rías o lombrigante, bonito duro,

moitos xurelos,

a palometa, un ollomol, unha zapata, un peixe-sapo, un fura-areas, a robaliza, a maragota, o pinto, a raia e toda a pesca.

7. EL NIÑO CINCO MIL MILLONES de Mario Benedetti

En un día del año 1987 nació el niño Cinco Mil Millones. Vino sin etiqueta, así que podía ser negro, blanco, amarillo, etc. Muchos países, en ese día eligieron al azar un niño Cinco Mil Millones para homenajearlo y hasta para filmarlo y grabar su primer llanto.

Sin embargo, el verdadero niño Cinco Mil Millones no fue homenajeado ni filmado ni acaso tuvo energías para su primer llanto. Mucho antes de nacer ya tenía hambre. Un hambre atroz. Un hambre vieja. Cuando por fin movió sus dedos, éstos tocaron tierra seca. Cuarteada y seca. Tierra con grietas y esqueletos de perros o de camellos o de vacas. También con el esqueleto del niño 4.999.999.999.

El verdadero niño Cinco Mil Millones tenía hambre y sed, pero su madre tenía más hambre y más sed y sus pechos oscuros eran como tierra exhausta. Junto a ella, el abuelo del niño tenía hambre y sed más antiguas aún y ya no encontraba en si mismo ganas de pensar o creer.

Una semana después el niño Cinco Mil Millones era un minúsculo esqueleto y en consecuencia disminuyó en algo el horrible riesgo de que el planeta llegara a estar superpoblado.

33

Page 36: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

8. O SEMÁFORO AZUL de Gianni Rodari

Unha vez o semáforo que está na praza do Duomo, en Milán, fixo unha rareza. Tódalas súas luces tinguíronse supetamente de azul, e a xente non sabía a que se ater. -Cruzaremos ou non cruzaremos? Ficamos ou non ficamos? Por tódolos seus ollos , en tódalas direccións, o semáforo difundía o insólito sinal azul, dun azul tan azul como o ceo de Milán non estivera nunca. Mentres agardaban a ver que pasaba, os automovilistas bradaban e guindaban buguinazos, os motoristas facían runxi-los tubos de escape e os peatóns máis gordos berraban: -¡Vostede non sabe quen son eu! Os inxeniosos dicían con retranca: -O verde paparíao o alcalde, para facer unha casiña no campo. -O vermello usaríano para tingui-los peixes dos xardíns. -Co marelo sabes que fan? Engádenllo ó aceite de oliva. Ó cabo chegou un garda, e situouse no medio do cruce para dirixi-lo tráfico. Outro garda procurou a caixiña dos mandos para amaña-la avaría e cortou a corrente. Antes de se apagar , o semáforo azul tivo tempo de pensar: “Pobriños!” Déralle-lo sinal de “vía libre” para o ceo. Se me entenderan, agora todos saberían voar. Pero quizais lles faltou valor.

34

Page 37: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 4º A

9. POSIBILIDADES DE LA ABSTRACCIÓN de Julio Cortázar

Trabajo desde hace años en la Unesco y otros organismos internacionales, pese a lo cual conservo algún sentido del humor y especialmente una notable capacidad de abstracción, es decir, que si no me gusta un tipo lo borro del mapa con sólo decidirlo, y mientras él habla y habla yo me paso a Melville y el pobre cree que lo estoy escuchando. De la misma manera, si me gusta una chica puedo abstraerle la ropa apenas entra en mi campo visual, y mientras me habla de lo fría que está la mañana yo me paso largos minutos admirándole el ombliguito. A veces es casi malsana esta facilidad que tengo. El lunes pasado fueron las orejas. A la hora de le entrada era extraordinario el número de orejas que se desplazaban en la galería de entrada. En mi oficina encontré seis orejas; en la cantina, a mediodía, había más de quinientas, simétricamente ordenadas en dobles filas. Era divertido ver de cuando en cuando dos orejas que remontaban, salían de la fila y se alejaban. Parecían alas. El martes elegí algo que creía menos frecuente: los relojes de pulsera. Me engañé, porque a la hora del almuerzo pude ver cerca de doscientos que sobrevolaban las mesas en movimiento hacia atrás y adelante, que recordaba particularmente la acción de seccionar un biftec. El miércoles preferí (con cierto embarazo) algo más fundamental, y elegí los botones. ¡Oh espectáculo! El aire de la galería lleno de cardúmenes de ojos opacos que se desplazaban horizontalmente, mientras a los lados de cada pequeñobatallón horizontal se balanceaban pendularmente dos, tres o cuatro botones. En el ascensor la saturación era indescriptible: centenares de botones inmóviles, o moviéndose apenas, en un asombroso cubo cristalográfico. Recuerdo especialmente una ventana (era por la tarde) contra el cielo azul. Ocho botones rojos dibujaban una delicada vertical, y aquí y allá se movían suavemente unos pequeños discos nacarados y secretos. Esa mujer debía ser tan hermosa. El miércoles era de ceniza, día en que los procesos digestivos me parecieron ilustración adecuada a la circunstancia, por lo cual a las nueve y media fui mohino espectador de la llegada de centenares de bolsas llenas de papilla grisácea, resultante de la mezcla de corn-flakes, café con leche y medialunas. En la cantina vi cómo una naranja se dividía en prolijos gajos, que en un momento dado perdían su forma a cierta altura de un depósito blanquecino. En este estado la naranja recorrió el pasillo, bajó cuatro pisos y luego de entrar en una oficina, fue a inmovilizarse en un punto situado entre los dos brazos de un sillón. Algo más lejos se veían en análogo reposo un cuarto de litro de té cargado. Com curioso paréntesis (mi facultad de abstracción suele ejercerse arbitrariamente) podía ver además nua bocanada de humo que se entubaba verticalmente, se dividía en dos translúcidas vejigas, subía otra vez por el tubo y luego de una graciosa voluta se disersaba en barrocos resultados.Más tarde (yo estaba en otra oficina) encontré un pretexto para volver a visitar la naranja, el té y el humo. Pero el humo había desaparecido, y en vez de la naranja y el té había dos desagradables tubos retorcidos. Hasta la abstracción tiene su lado penoso; saludé a los tubos y me volví a mi despacho. Mi secretaria lloraba, leyendo el decreto por el cual me dejaban cesante. Para consolarme decidí abstraer sus lágrimas, y por un rato me deleité con esas diminutas fuentes cristalinas que nacían en el aire y se aplastaban en los biblioratos, el secante y el boletín oficial. La vida esta llena de hermosuras así.

35

Page 38: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

10. EL ODIO VIENE Y VA de Mario Benedetti

El odio viene y va y regresa..... alucinado lo contemplo.... pasa como un adios de humo como una sombra.... como un duelo....

desconcertado viene y va desesperado y prisionero tras lo celajes del olvido como una plaga..... como un eco.....

viene y se vuelve y arremete.... y es un cuchillo de silencio... que lentamente me desgarra... como un sollozo... como un ciego....

y sin embargo .sin embargo.... a veces puede ser un premio no le devuelvo el odio al odio.... y es un alivio merecerlo....."

11. EN UN TIEMPO LEJANO de Quin Monzó

“He aquí que una madrugada azul, de nieves blancas y arenas infinitas y glaciares como lenguas llorosas, el homínido se alzó sobre las dos patas de atrás y bajó los ojos hacia una tierra que ahora, de golpe, le quedaba lejos y movediza, y dilató las narices y olfateó la humedad del río y se dio cuenta de que olfateaba la humedad del río, y gruño de contento, y volvió los ojos hacia el sol rojo que hacía más allá de prados y montañas y extensiones de tierra negra y horizontes de hierba y cabalgatas de animales eternos como el tiempo, y bajó la mirada y miró con fijeza la encina y levantó el puño y alargó el dedo índice, señalando la masa vegetal que susurraba ante él, y sintió cascadas de agua en la boca, pequeños gritos inconcretos, chillidos toscos: Agr gr gr ga arg; hasta que el gruñido se convirtió en palabra y vocalizó: Ar a arb abr arb arbo l, y repitió: Árbol, y el índice todavía señalaba la encina, hasta que lo dirigió a la inmensidad azul que se extendía de un lado a otro del día que nacía sobre su cabeza como un dios de dos dimensiones infinitas, y dijo: Ci c ce cie cielo, y lo repitió, abrió unos ojos como naranjas, todavía inseguro, y señaló el río y vocalizó: A ag agu gb a agu ua, y sonrió satisfecho, con los ojos llenos de una alegría reluciente, y pisó el suelo con fuerza, toc-toc, y la señaló con el dedo índice y vocalizó dificultosamente: Pa pso pacost païco pasio ta, y ya con más calma: Paaï sos ca atlanns, sonriente y jovial, sin saber la que acababa de armar.”

36

Page 39: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

12. UN MILLÓN DE VACAS de Manuel Rivas

Non ía de negro senón cun vestido estampado azul e branco e levaba sobre os ombros un chal da color da prata vella, como prolongación dos cabelos. Fíxome sinal de stop desde a sombra da marquesina e, cando me detiven, asomou con resolución pola xanela do auto uns ollos de curuxa con gafas de cuncha. E logo irá para Vigo, ou non? Preguntouno coma se realmente non houbese outro sitio a onde poder ir. Gracias, neniño, déchesme a vida, dixo despois de acomodarse no asento e retocar o pelo coas mans. Na radio daban os sinais horarios das cinco da tarde e logo soou a sintonía do informativo. Allea ó son intruso que se interpuña entre os dous, explicou de seguida que perdera o coche de liña e que tiña vez no médico. A esta idade non che temos máis que achaques, neniño, ser vello éche unha desgracia. En Galicia, dicía o locutor, hai aproximadamente un millón de vacas. Que va, señora, díxenlle eu por cortesía, non diga iso. Parvadas, dixo ela, pensan que somos parvos, un millón de vacas!, pasan o día dicindo parvadas. Apaguei a radio e virouse cara a min con rostro satisfeito. Nada do que din é certo, neniño, nada do que din é certo. Preguntoume que onde vivía e respondinlle que non sabía moi ben. Ando de aquí para aló. Ela sorriu. Os mozos sodes un caso. Eu vivín en Madrid. Coñeces Madrid? Ata hai mo pouco vivín en Madrid. Teño un fillo alí, marchou a traballar e alí casou. Un día apareceu na casa, en Soutomaior, eu estaba pelando nas patacas e díxome anda mamá, colles as cousas e véste comigo. E díxenlle eu pero neniño, e que fago cos animais, e coa casa, quen va i coidar da casa? E el díxome mira mamá, xa haberá quen coide dos animais, deixámosllos ós veciños, e a casa, a casa ninguén a leva. E así foi. Funme para Madrid. «E gustoulle Madrid? Que? Gustoulle Madrid? Moito. Gustoume moito. A vella revolvía no bolso e sacou un pequeno espello e unha barra de labios. Gustoume moito, dixo despois do arreglo. Pero non podía durmir. O meu fillo vivía nun piso, un pisiño, pero estaba ben. En fin, podía pasar. A nora é unha xoia. Eu sempre quixen que buscase unha moza de terra, pero, en fin, casou alí, e dígolle que a rapaza é unha marabilla, moi delgadiña, iso si, pero moi xeitosa. Non me deixaba tocarlle a nada. Nin fregar os pratos me deixaba. Tú mamá —chamábame mamá—, a descansar que ya has tenido bastantes trabajos. Eu, miña filla, como todo o mundo. Que no mamá, que te sientes. Pero, ai neniño, o que non podía era durmir. As paredes sonche de papel. No piso de arriba tiñan un crío, unha criaturiña que, claro, poñíase a chorar. Xusto enriba miña tiña o berce. Queres crer que os desgraciados dos pais non se levantaban para acariñalo? Noite tras noite, e o crío chorando coma unha victima ata que calaba de cansancio, meu pobre. A min comíanme os demos. Un dia encontrei no portal á nai e díxenllo, por estas que llo dixen. Díxenlle que se non tiñan alma, deixar chorar así á criatura. A que non sabes o que me contestou a descarada? Usted métase en lo suyo. Iso foi o que me dixo, mala chispa a confunda. Pero o peor non foi iso. Mireina de esguello. Tiña os beizos apretados e refregaba as mans. O peor foi que iso mesmo me dixo a miña nora. No son cosas suyas, mamá, cada uno vive su vida. Aquela noite o neno volveu chorar. A min comíanme os demos. Así que marchei. .Que lle parece? Marchei ó dia seguinte.

37

Page 40: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Baixando polo Meixueiro, recortábase no fondo a silueta caótica de Vigo, coma unha descoidada medianeira no paraíso da ría. Vai á Residencia? Non, non. Déixame á entrada que xa eu me arreglarei. Se quere, achégoa ó médico; teño tempo abondo. Volveuse a negar, pero cando parei o coche no semáforo da praza de España púxome unha man enriba do xeonllo e arrimouse como para dicirme unha confidencia. Sabes onde está a Nova Olimpia? Quedei sorprendido, pero díxenlle que si. Si, creo que si. Pois déixame alí. Hoxe hai baile da tercera edá. Sabes? Cando volvín de Madrid, botei un noivo. E non será médico? Non, que va!, dixo ela chorando de risa.

38

Page 41: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Ciclo de Electrónica

Os textos levaranos os alumnos.

Grupo 1ºC

1. SI ME QUIERES QUIÉREME ENTERA de Dulce María Loynaz

"Si me quieres, quiéreme entera,

no por zonas de luz y sombra...

Si me quieres, quiéreme negra

y blanca. Y gris, y verde y rubia,

y morena...

Quiéreme día,

quiéreme noche...

¡Y madrugada en la ventana abierta!...

Si me quieres, no me recortes:

¡Quiéreme toda... O no me quieras!"

2. EL TRAJE GRUESO de Jürg Schubiger

Como en Laponia hace mucho frío, la gente lleva ropa bastante gruesa. Un lapón se encargó una vez el traje más grueso del mundo. Aquel traje parecía un abrigo, pero era casi tan ancho como una casa, y los bolsillos eran tan grandes como habitaciones. En ellos se podía almacenar alimentos para muchas semanas. Delante de la tripa una estufa que se calentaba desde dentro. Una vez el hombre que llevaba el abrigo vio a una lapona joven y guapa. Se enamoró de ella al instante y la metió dentro de su abrigo.

39

Page 42: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

La lapona, que también lo quería, le regaló al hombre dos niñas. Toda la familia vivía en el traje del lapón. Incluso perros y gatos tenían sitio en los dobladillos del traje y correteaban por allí. Era un hogar que aun en los días más fríos del invierno tenía suficiente calor.

3. EL HALCÓN AZUL de Jürg Schubiger

Una muchacha pasó por un jardín en el que había una mujer agachada con las piernas abiertas. -¿Ha visto usted mi halcón azul? –preguntó. -No –dijo la mujer. La muchacha siguió caminando. Encontró a un hombre que estaba debajo de un coche. Sólo le asomaban las piernas. -¿Ha visto usted mi halcón azul? –preguntó la muchacha. -¿Tu qué azul? -¿Existe eso? –preguntó el hombre. La muchacha siguió caminando sin dejar de preguntar, pero nadie sabía nada de su pájaro. Ya atardecía cuando volvió a preguntar: -¿Ha visto usted mi halcón azul? Esta vez preguntó a una extranjera. -No soy de aquí –contestó con fuerte acento. Señaló una parada de autobús-. ¡Mira allí! Efectivamente había un pájaro posado en el respaldo de un banco. -Pero no es azul y no parece un halcón –replicó la muchacha. Entonces fue el pájaro el que habló: -¡Pero si soy yo! –dijo. La muchacha se acercó. Le pidió perdón: -No te había reconocido Eres más bien negro y pareces un cuervo. -No te preocupes –dijo el halcón azul-. Lo más importante es que volvemos a tenernos el uno al otro.

40

Page 43: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 3º B

4. O GATIPEDRO de Álvaro Cunqueiro

O gatipedro é un gato branco que ten na cachola un corno mouro; o gatipedro vén polas noites ás casas, e párase nas habitacións nas que hai nenos durmindo. Entón o gatipedro ponse a verquer auga polo seu corniño, e o neno, en soños, escoitando o pingar da fontiña aquela, soña que mexa, e de verdade mexa na cama. Para espantar o gatipedro abonda con botar unhas areas de sal á porta do cuarto e ó pé da fiestra. O gatipedro anda apoiándose, ademais de nas catro patas, na lingua, e probando con esta o sabor do sal, o gatipardo dá a volta e prosegue a súa nouturnia viaxe, deixando os nenos da casa en paz.

5. ¿POR QUÉ LAS AGUJAS DE LOS RELOJES GIRAN EN EL SENTIDO DE LAS AGUJAS DE LOS RELOJES?, de Quin Monzó

El hombre azul está en el café, moviendo la cucharilla dentro de una taza de poleo. Se le acerca un hombre magenta, de aspecto desazonado. -Tengo que hablar con usted. ¿Puedo sentarme? -Siéntese. -No sé por dónde empezar. -El mes pasado seduje a su mujer. -¿A mi mujer? -Sí. El hombre azul tarda cuatro segundos en contestar. -¿Por qué viene a contármelo? -Porque desde entonces no vivo. -¿Por qué? ¿La quiere tanto que quiere vivir con ella? ¿Ella no lo quiere y eso lo desazona? -No. -¿Acaso es el remordimiento? -No. Lo que pasa es que no me deja vivir. Me llama día y noche. Y si no contesto viene a casa. Y si no estoy me busca por todas partes. Me viene a ver al trabajo, dice que no puede vivir sin mí. -¿Y? -He perdido la tranquilidad. Desde que la conocí no he podido quitármela de encima un solo día. ¿Usted no ha notado nada? -¿Cuándo la conoció? -Hace un mes y medio. Usted estaba en Roma. En efecto, hace un mes y medio el hombre azul estuvo en Roma. -¿Usted cómo sabe que yo estaba en Roma? -¿No me cree? Me lo dijo ella, cuando la conocí. La conocí en un cursillo de informática. En efecto, aprovechando que el hombre azul estaba en Roma, la mujer hizo un curso de informática.

41

Page 44: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

-Bueno, ¿y qué quiere? -Que me ayude a zafarme. No es que su mujer no me guste. Es extraordinaria, inteligente, sensual. ¿Qué voy a decirle? Pero… -Es muy absorbente. -¿Verdad que sí? –dice, contento, el hombre magenta al ver que el hombreazul lo comprende. -Tiene ganas de quitármela de encima. -Francamente, sí. -No lo deja en paz ni un momento, ¿no? Si lo ve solo, fumando, tomando el fresco, leyendo el diario, estudiando, mirando el programa de televisión que más le gusta, el que sea, inmediatamente se le echa encima y empieza a hacerle carantoñas. -Además, si no estás absolutamente pendiente de ella cree que molesta y se pone de esa manera que se pone. Por eso, aunque sé que no tengo ningún derecho, quiero pedirle un favor: hable con ella, móntele una escena de celos, amenácela. Lo que sea. Cualquier cosa con tal de que no nos veamos más. ¿De veras se la quiere quitar de encima? -Sí, por favor. -Nada más fácil. Haga como yo. Deje de regirla, no se esconda, sea amable, tierno considerado. Hágale más caso que ella a usted. Llámela, dígale que la quiere como no ha querido nunca. Prométale que le dedicará la vida entera. Cásense.

6. EL PARAÍSO IMPERFECTO de Augusto Monterroso

-Es cierto –dijo mecánicamente el hombre, sin quitar la vista de las llamas que ardían en la chimenea aquella noche de invierno-; en el Paraíso hay amigos, música, algunos libros; lo único malo de irse al Cielo es que allí el cielo no se ve.

42

Page 45: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

7. XANEIRO, 1972, II de Celso Emilio Ferreiro

O pan é máis útil que a poesía, pro ¿Cómo comer o pan sin o compango da

poesía? A. S.

Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba.

Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha.

Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma.

Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima

e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non decir Moraima.

43

Page 46: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

8. DE SÓLO IMAGINARME de Alicia Larde de Venturino

De sólo imaginarme que tu boca pueda juntarse con la mía, siento que una angustia secreta me sofoca, y en ansias de ternura me atormento...

El alma se me vuelve toda oído; el cuerpo se me torna todo llama y se me agita de amores encendido, mientras todo mi espíritu te llama.

Y después no comprendo, en la locura, de este sueño de amor a que me entrego; si es que corre en mis venas sangre pura, o si en vez de la sangre corre fuego...

9. BRIF, BRUF, BRAF de Gianni Rodari

Dos niños estaban jugando, en un tranquilo patio, a inventarse un idioma especial para poder hablar entre ellos sin que nadie más les entendiera.

- Brif, braf -dijo el primero.

- Braf, brof -respondió el segundo.

Y soltaron una carcajada.

En un balcón del primer piso había un buen viejecito leyendo el periódico, y asomada a la ventana de enfrente había una viejecita ni buena ni mala.

- ¡Qué tontos son esos niños! -dijo la señora.

Pero el buen hombre no estaba de acuerdo:

- A mí no me lo parecen.

- No va a decirme que ha entendido lo que han dicho...

44

Page 47: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

- Pues sí, lo he entendido todo. El primero ha dicho: "Qué bonito día". El segundo ha contestado: "Mañana será más bonito todavía".

La señora hizo una mueca, pero no dijo nada, porque los niños se habían puesto a hablar de nuevo en su idioma.

- Maraqui, barabasqui, pippirimosqui -dijo el primero.

- Bruf -respondió el segundo.

Y de nuevo los dos se pusieron a reír.

- ¡No irá a decirme que ahora los ha entendido...! -exclamó indignada la viejecita.

- Pues ahora también lo he entendido todo -respondió sonriendo el viejecito. El primero ha dicho: "Qué felices somos por estar en el mundo". Y el segundo ha contestado: "El mundo es bellísimo".

- Pero ¿acaso es bonito de verdad? -insistió la viejecita.

- Brif, bruf, braf -respondió el viejecito.

45

Page 48: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Grupo 3ºC

10. PEPIÑO de Eliseo Alonso

Pepiño era listo coma unha dunisiña. Cando ollaban para el reviraba a cabeza para dous ou tres lados e esvaíase polas encrucilladas en menos do que se conta. Andaría polos oito anos e coa súa irmá Adega, eran cabreiros aló polas altas laxes do "Niño do Corvo", onde el adeprendía a tocar ribeiranas co punteiro dunha gaita. Pero o ideal de Pepiño non era esa vida sinxela. El admiraba a don Caseano, que por ese vran viñera do Brasil e trouxera un fonógrafo, paseábase nun "haiga" e tiña sona de masón, porque levaba no dedo un groso anel de ouro cunha escuadra carpinteira de brillantes. Si, el arelaba ser coma don Caseano, que tamén manxaba aqueles ricos doces de "bacaxí", que tiñan unha piña pintada nas latas que tiraba ao quinteiro e polas que Pepiño pasaba a lingua golosamente.

11. POR DEBAJO DEL AGUA de José Ángel Valente

Por debajo del agua te busco el pelo, por debajo del agua, pero no llego.

Por debajo del agua de tu cintura: tú me llamas arriba para que suba.

Para que suba al aire de tu mirada; mi corazón se enciende, luego se apaga.

Te busco el pelo por debajo del agua, pero no llego.

46

Page 49: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

12. UN HOMIÑO DE NADA de Gianni Rodari

Era unha vez un homiño de nada. Tiña o nariz de nada, a boca de nada, estaba vestido de nada e calzaba zapatos de nada. Marchou de viaxe por unha estrada de nada que non ía a ningún lugar. Atopou cun rato de nada e preguntoulle: -El non lle tes medo ó gato? -Non, de verdade, -respondeu o rato de nada-, neste país de nada só hai gatos de nada, que teñen bigotes de nada e gadoupas de nada. Ademáis, eu respeto o queixo. Só como os buratos. Non saben a nada. -Dame voltas a cabeza –dixo o homiño de nada. -É unha cabeza de nada; ata se a bates contra do balado non che ha facer mal. O homiño de nada, querendo face-la proba, procurou un valado para bate-la cabeza nel, pero era un balado de nada, e como collera demasiado impulso caeu do outro lado. Tampouco alí había nada de nada. O homiño de nada estaba tan canso de todo aquel nada que adormeceu. E mentres dormía soñou que era un homiño de nada, e andaba por unha estrada de nada, e atopaba un rato de nada e comía el tamén os buratos de queixo, e o rato de nada tiña razón: non sabía certamente a nada.

47

Page 50: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Ciclo de Administrativo

13. QUOTATIONS ABOUT BOOKS

Reading is a way of travelling and learning about different cultures and ways of life. -Sandrine Raña

I love to lose myself in other persons’ minds. When I am not walking, I am reading; I cannot sit and think. Books think for me. –Charles Lamb

You don’t write because you want to say something; you write because you’ve got something to say. –F. Scott Fitzgerald

What is written without effort is in general read without pleasure. –Samuel Jonhson

No one can ever write about anything that happened to them after they were twelve years old. –Ignazio Silone

Books are the quietest and most constant of friends; they are the most accessible and wisest of counselors, and the most patient of teachers. ~Charles W. Eliot Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read. ~Groucho Marx I find television to be very educating. Every time somebody turns on the set, I go in the other room and read a book. ~Groucho Marx The man who does not read good books has no advantage over the man who can't read them. ~Mark Twain, attributed Let books be your dining table, And you shall be full of delights Let them be your mattress And you shall sleep restful nights. ~Author Unknown I know every book of mine by its smell, and I have but to put my nose between the pages to be reminded of all sorts of things. ~George Robert Gissing A book is like a garden carried in the pocket. ~Chinese Proverb You know you've read a good book when you turn the last page and feel a little as if you have lost a friend. ~Paul Sweeney

When you read you watch a film where you imagine the pictures: the faces, the background, the action... -Sandrine Raña

To sit alone in the lamplight with a book spread out before you, and hold intimate converse with men of unseen generations - such is a pleasure beyond compare. ~Kenko Yoshida

48

Page 51: Libro lecturas

Antoloxía de lecturas para o día do libro Biblioribeira

Fiction reveals truths that reality obscures. ~Jessamyn West

How many a man has dated a new era in his life from the reading of a book. ~Henry David Thoreau, Walden Books - the best antidote against the marsh-gas of boredom and vacuity. ~George Steiner

Books can be dangerous. The best ones should be labeled "This could change your life." ~Helen Exley There is a wonder in reading Braille that the sighted will never know: to touch words and have them touch you back. ~Jim Fiebig Books are not made for furniture, but there is nothing else that so beautifully furnishes a house. ~Henry Ward Beecher

Books are the compasses and telescopes and sextants and charts which other men have prepared to help us navigate the dangerous seas of human life. ~Jesse Lee Bennett Medicine for the soul. ~Inscription over the door of the Library at Thebes I divide all readers into two classes; those who read to remember and those who read to forget. ~William Lyon Phelps To read without reflecting is like eating without digesting. ~Edmund Burke A house without books is like a room without windows. ~Heinrich Mann To acquire the habit of reading is to construct for yourself a refuge from almost all the miseries of life. ~W. Somerset Maugham No entertainment is so cheap as reading, nor any pleasure so lasting. ~Mary Wortley Montagu

49