“O rapaz afogado tiña ollos de animal de baixoterra. Tiña os ollos do Suso. Tiña a ademirada cara do Suso. O rapaz

afogado era o Suso”.

“A pensión Míguez é escura e sórdida”.

“Penso que eu son un ser de excepción que nin xiquer sinte a morte da súa nai.”

“A cidade fervía de xente desbocada”.

“Dende Vigo a Puech Melhou vai esta escura carta coa protesta do meu amor”

“Deixo , lector, que ise bafo inapalpábel desfigure a miña imaxe dos tebregosos homes da vila , no crepúsculo, que mesmamente enchen a rúa estreita e prolongada coma se

foran unha columna de formigas en marcha”

“-O que eu che dicía . Non é o teu rapaz.Voltou o outro a

testa. Respondeulle: - E que?”

“Hoxe é unha mañá triste. Durante toda a noite de Deus estiven sen dormir. Eran as campás da Catedral, cada

cuarto de hora. O tempo rapidísimo...E eu deitado na cama cos ollos abertos, ouvindo o meu corazón, o alento

escorregándome ante os labres.”

“O Portugués blasfema. Dálle , ademais, unha losqueada á Rosa. Despois ela cai no chao e várreselle o senso por

segunda vez. O Portugués cuspe de lado e bícaa nos ollos.(...) – Teño que ir Portugués? – É o costume.(...)- E Rosa foise por un camiño ancho e lisiño. Foise polo acostumado

camiño da Casa Azul”

“E ,facilmente, Ramil desarmou a Charles. Facilmente derrubouno dunha pancada. Facilmente o ergueu. (...) Esta vez Charles Eguières rolou pola aba do monte de mineral de

ferro , provocando a avalancha de case a metade de mineral de ferro.”

“ Non. Non foi home, tivo medo. Era estúpido entrar nun bar e manifestarlle ao dono que a rapaza que sae con un está alí, a meio km., coa caluga desfondada.Asentíu: -Si.

Coñá con sifón.”

“... .Silvio , ti lembras todo isto? Silvio calou e comezou a pasear o cuarto. - Si, foi bonito. Ti e mais eu nesta casa enchendo os nosos días con amor. Pro, despois, todo pasou

a ser espantoso.”