Ipuin hau, Afrikan dauden pertsonei buruz egin dugu, irakurtzen dutenak, ikusteko haien bizimodua ez dela batere erraza..

Onintza Parraga eta Ainhoa Segurola

Abbigale, Sudanen bizi den neskato bat da. Ez da oso neska ederra. Ile ilun-iluna eta begi marroixeak ditu. Egunero arropa berdina janzten du, ez duelako aldatzeko aukerarik. Gainera, daukan arropa, misiolariek ekarritakoa da, hau da, nahiko zaharra eta puskatuta.

Abbigalen familia, hamabi pertsonek osatzen dute, aiton-amonak, aita eta ama, zazpi anai-arreba eta Abbigale bera.Gainera, bere familia, ez dauka xentimorik ez.

Abbigaleren aiton-amonak, egun osoa ohean ematen dute, ihesa bait dute, bere ama, haiei laguntzen eta bere aita berriz, mendian ematen du eguna abereak zaintzen.

Abbigale eta bere anai-arrebek lana egiten dute egunero, batzuk ur bila eta besteek amari lagunduz ematen dute eguna. Bukatzerakoan, hauek futbolera jolastera doazte lagunekin, haien denbora-pasa gustukoena bait da.

Hilabete bat pasa eta gero, Abbigalen aitona hil egin zen, oso gaixorik bait zegoen. Abbigaleren ama oso disgustatuta zegoen, baina erabaki zuen Abbigaleri ez esatea, aitonarekiko harremana oso polita eta handia bait zuelako, beste anai-arrebekin konparatuta.

• Azkenean hitz haueki esan zion Abbigaleri.- Abbigale, zerbait esan behar dizut…- Zer ama, beldurtzen ari naiz…- Aitona hil egin da!- Zer? Nola? Aitona ez,mesedez..- Bihar hitz egingo dugu,orain oheratu!

Urte bat pasa ondore, Abbigale hobeto sentitzen zen, bere familiaren laguntza izan zuelako, eta hala bazan et ez bazan sar dadila kalabazan eta atera dadila Abbigaleren bihotzean!!