Un

Abdul levantaba do chan tres veces menos queo que medía a súa sombra. Colgado do seu chapeuvermello bulía entre as rúas estreitas ofrecéndollespostais cheas de vistas da catedral aos turistas queatopaba. Ese día levaba tamén unha lámpada demetal dourado que imitaba unha araña coas súasperniñas de cristal. Era un artefacto ben feo!

O pai de Abdul vendía polo xeral fermosasalfombras e complexos tapices traídos polos seuscurmáns desde os teares familiares, obradoiros api-ñados cara ao ceo nas rúas da cidade de Fez, alóen Marrocos; pero esa semana conseguira a unprezo moi baixo un lote de lámpadas que moitosanos despois cazarían po na esquina dun velloalmacén. A tenda do pai de Abdul era escura eampla, e nela medraban montañas de alfombrasque gabeaban polas paredes enchendo o ar dunperfume seco e esponxoso. Estaba situada nos bai-xos da catedral, entrando pola Praza das Pratarías

9

e seguía ao longo da Rúa de Fonseca. Antes foraunha tenda de recordos rechamantes e por dúasveces un “todo a cen”.

Cando non tiña escola, Abdul gañaba uns car-tos extra axudando ao pai e ao seu tío. Se non ven-día ningunha postal (aínda que as ofrecía en variaslinguas), metíase na catedral e percorría as súasnaves imaxinándose perdido nun labirinto. O seu tíocontáralle que as mesquitas pouco tiñan que vercunha catedral, con cheiro a escuridade fría e húmi-da, con esquinas por todas as partes; non, nada diso,as mesquitas eran espazos inmensos rodeados depatios e fontes cantareiras, e só tiñan unha torre.Abdul sabía que nunca podería confundir unha igre-xa cunha mesquita porque xa sabía contar, e as igre-xas normalmente tiñan máis dunha torre. Semprefacía o mesmo percorrido, entraba por Pratarías ecamiñaba cara á dereita até chegar á outra banda,pero o que máis medo lle daba era a figura doApóstolo Santiago O Matamouros! montado no seuregordecho cabalo branco e esnaquizando un señorque imitaba moito a seu tío. Era unha imaxe horroro-sa e pasaba coas mans na cara por diante daquelesollos de madeira que reflectían a luz fuxidía e ama-rela dos cirios plantados como cogomelos brandosao seu pé. Só cando se sentía máis valente abría dousdedos para botar unha ollada rápida, que enchía oseu miúdo ser de espanto, mentres unha correntemisteriosa lle subía desde os pés ao estómago e alíchispeaba quente e intensa.

10

Abdul non comprendía por que aquela figuraque tanto medo lle daba seguía alí, é que ninguén sefixaba nela? E o susto que levou cando uns días des-pois de ver ao “Matamouros” por primeira vez o seupai lle explicou o que era un mouro; e iso que el e asúa nai eran cristiáns!

Esa tarde o sol pinchaba as xentes que cami-ñaban entre as paredes de pedra gris e Abdul dei-xouse levar polos seus pés até que, sen decatarse, seviu subindo as escaleiras do Museo do Pobo Galegoe entrando no edificio. Abriu unha porta de cristalempurrando con todas as súas forzas. A porta resistí-ase cun peso que ao mesmo tempo era suave e cons-tante. Un señor cos cabelos brancos deulle unhaentrada cun número e Abdul camiñou por un longocorredor; pero nada máis entrar viu nunha urna decristal unha morea de libros expostos. Un deles dicía:As covas de mouros.

Tres euros. Non levo. Que fago? Ai si! Si queteño, no peto pequeno, comprareino? Si, si, si. Suorfría nas mans. Non me vai chegar para o cómic destemes. A cabeza tola de contento. Escaleiras de pedra.Carreira. A porta da casa. Ola! ola! ola! A cama feita.Suor fría.

Non lle chegaban os dous ollos para lelo todo.Xa! ás présas!

— Así que é iso: son covas onde os mourosagochaban os tesouros quedando alí pechadas fer-mosas rapazas que os gardarían para sempre.

11

Abdul despregou un mapa onde pequenas fre-chas vermellas sinalaban os lugares onde se podíanatopar as covas. Repasou unha a unha as direcciónsdas covas até atopar unha preto da súa cidade, casena mesma cidade, saíndo pola estrada de Pontevedramáis aló do Hotel Camiñante. Sabía que iría aló elsó, así que esperou a que os días medrasen e unhamañá moi cedo meteu na mochila, sen que ninguénse decatase, unha botella de auga, un bocadillo dequeixo e unha mazá “golden”.

— Vaia, case esquezo a lanterna. Terá pilas? Sique ten.

O camiño levoulle vinte minutos contadospolo seu reloxo “Caxo”. Sen decatarse, na mochilaviaxaba unha maquiniña de videoxogos“Nonentendo”, a mesma que lle regalara o seu tíopolo aniversario.

Os coches facían ruído ao seu carón, e Abdulpegábase contra as paredes de cemento para quenon o atropelasen. Baixou por un camiño enchoupa-do de lama e meteuse por unha silveira. As plantastiraban del e da súa roupa cara atrás cada vez quetentaba dar un paso máis. Non podía ver máis quesilvas e máis do mesmo. Iso e un anaco de ceo azulsobre a súa cabeza. A emoción medraba nel e desúpeto...

O chan fíxose mol e un furado enguliuno rápi-da e silenciosamente. Tan rápido como abriu, o bura-

12

co pechou, e a luz do Sol desapareceu, deixándolleos ollos primeiro ás escuras e logo con chispiñas quesaltaban e saltaban. Pouco a pouco acostumouse ánova claridade que saía do fondo da cova; camiñouás apalpadas por un chan brando, de forma suave elisa. Púxose de pé e comprobou que, aínda que oteito da cova non era moi alto, o seu pequeno tama-ño lle permitía camiñar dereito cara á luceciña dofondo.

Avanzou e por fin chegou até alí. As mesmasparedes brillaban cunha luz branca e feble que oenvolvía todo, até o mesmo Abdul.

— Ola neno! que fas por esta cova? Claro quevas facer o que fan todos buscar un tesouro e a minnin ola que á xente tanto lle ten que un sexa un canou un gato todos o mesmo sen contemplacións e una mirar para as paredes que si home que xa o sei quenon lle importa a ninguén o que un pense.

Unha voz rouca falou por toda a cova, falaríanas paredes? Non podía ser. Abdul buscou con ollosmedio pechados o dono daquelas palabras sen xeito.

— Ei ti!

Alí estaba, no chan xunto aos seus pés. Que éiso? Pel grosa e chea de pequenas burbullas, ollosgrandes e vivos, dourados, beizos finos e longos,cabeza pequena e pés e mans longas con longosdedos, cabelo longo e enguedellado.

— Un demo, tes que ser un demo –dixo Abdul.

13

— Non parvo non son iso.

— Un trasgo.

— Non!

— Un troll.

— Non!

— Un fauno.

— Non!

— Un nomo.

— Non!

— Tan pouco viviches no mundo que nonsabes o que son?

— UN SAPO!

Era o primeiro sapo de cabelos longos queAbdul vira na vida, nin sequera sabía que existían.

— Pero eu coidaba que na cova vivía unhamoura fermosa.

— Acaso eu non son fermoso? pois saberásque as ras e as píntegas atopábanme irresistible aíndaque daquela non tiña cabelos.

Abdul ficou abraiado e mesmo mareado; o arera denso, húmido, e a cabeza dáballe voltas. Sentouen fronte do estraño ser e respirou fondamente. Osapo falaba sen parar e as súas verbas atropelábanseunhas coas outras antes de saír da súa grande boca.

14

15

— Como vexo que andas algo atordado voutepoñer ao día xa sabes que estás nunha cova de mou-ros e supoño que tamén saberás o do tesouro peroseguro que non sabes nada máis que quen son eu?pois non son o gardián nin a princesa moura son unsapo galego un bufo como me chamaban os meuspaisanos levo catrocentos anos nesta cova nin durmonin velo nin como nin... nin salto nin quedo nin falonin calo aínda que agora falo contigo porque clarotanto tempo sen falar xa era moito a cova son eu e euson a cova somos un e agora contigo dous.

Abdul escoitaba atento as explicacións dosapo e este sabéndose escoitado continuou falandoexcitado:

— Buf! case súo se non fose porque os bufosnon temos poros na pel ben como dicía por cada díaque pases aquí nacerache un cabelo eu levo catro-centos anos así que teño cento corenta e seis milcabelos.

Abdul pensou que el agora tería un cabelodemais.

— É un efecto secundario pero estes cabelosteñen a facultade de quitarte a fame e o cansazopolas substancias máxicas que absorben da covaclaro que iso non che interesa a ti o tesouro o tesou-ro é o que conta que máis ten a miña historia poisnada meu se queres o tesouro terás que conseguiloxa sabes as probas os obxectos a viaxe o de sempre

16

non me digas que nunca escoitaches historias debuscas e probas de valor que parvo é este rapaz.

— Para aí bufo, que eu non teño nada deparvo. Claro que escoitei o das probas e a busca deobxectos e todo iso pero...

— Pero moscas! nada nada que non sabes o queche queda primeiro tes que seguir o túnel luminoso epronto saberás os obxectos que tes que perder e ...

— Perder? que queres dicir? será atopar!

— Non parvo non parvo dixen ben perder per-der PERDER e xa que o sabes todo veña!

Abdul viu como o sapo se facía branco e logoamarelo, axiña só os seus grandes ollos dourados sedistinguían do chan, de pronto comezou a choutar achoutar e gabear polas paredes, até que pechou osollos e entón xa nada del quedou á vista. O nenocamiñou a través da cova, a través da florescenciaque logo comezaba a pegarse á pel e cabelos deAbdul. A humidade do ar desapareceu, e agora unhacámara de lousa negra e lisa aparecía ante el, comoo interior dunha grande mesquita negra e baleira,grande como un campo de fútbol e alta, moi alta. Nofondo da sala, unha porta en forma de pataca fritaesperaba que alguén a abrise. Abdul camiñou polacámara cara á estraña porta, e os seus pasos resoaronmetálicos e mollados, como se o chan, seco como odeserto, tivese auga.

CLOSH, CLAP, CLOPS...

17

Retumbaban os pasos nas paredes lisas etamén cheas de cortes e fendas, de superficies escu-ras e frías. Avanzaba a bo paso, e cando xa atravesa-ba a parte final da cámara e o frío o enchía de medo,alzou os ollos e atopou unhas letras que falabangrandes e negras sobre a porta do fondo. As letraseran como aquelas que vira na tumba de Castelao,no Panteón de Galegos Ilustres, só que estas eranmoito máis grandes e as palabras estaban escritas dorevés, de xeito que o que as lese tería que facelo dedereita a esquerda, ao xeito dos mouros.

RASAP SEREUQ ATROP ATSE ROP SE RAXIED SÁRTA EUQ

SAÍRET AX ASUOC AHNUGLA

Abdul leu as palabras e espantouse só de pen-sar en non poder pasar pola porta, mirou atrás e anteos seus ollos contemplou de novo a enorme cámarade lousa que daba arrepíos só de ver o chea de balei-ro que estaba.

— Que? non queres pasar?

Abdul pensou que o bufo guedelludo lle fala-ba de novo, pero agora era unha voz feminina chian-te e incómoda, como a das portas que necesitanaceite nas xuntas.

— Son eu! a porta, a que esperas! pasa xa,ábreme e péchame. Encántame o movemento, é sóun momento pero cheo de movemento.

18

Abdul díxolle á porta que lle gustaría pasarpero non podería facelo porque non deixara nadaatrás.

— Como que non? estás seguro de que nondeixaches atrás nada? Eu non cho podo dicir, pero xao vexo co ollo da miña pechadura.

A gorra vermella! Xa non estaba na súa cabeza!

Abdul empurrou a porta quen, nese intre,notando a sensación de movemento comezou adicir:

— Un momento un movemento un momentoun movemento un momento un movemento!

Pechou de novo a porta e ollou ao seu arredor.Semellaba unha fraga mesta chea de fieitos, carba-llos, castiñeiros...

De súpeto o chan comezou a botar auga caraarriba, como se chovese do revés. Era imposibletaparse daquela choiva tan estraña que o mollaba deabaixo arriba, así que gabeou por unha grosa pola decarballo e púxose sobre ela até que deixou de cho-ver? Cando xa estaba a piques de descender ao chan,as cicatrices de madeira do vello carballo comezarona moverse como se de auga se tratase, debuxandoletras que formaron palabras e palabras, que forma-ron frases enchendo o ar dun son agradable demadeira en movemento. Abdul leu na cortiza daárbore e decatouse de que eran o resto das cousasque tiña que perder:

19

Para o tesouro poder ver, catro cousas terásque perder, a primeira xa a podes ignorar pois dei-xáchela atrás para até aquí chegar.

— A miña gorra! –pensou Abdul.

Así que só lle faltaban tres cousas por perder.Unha valiosa, outra querida e outra mercada.

20

Dous

Agora sentíase moi nervioso, un formigo acedopercorríalle o estómago; a cabeza pesaba máis donormal e sentía a caluga tesa. Aínda así tratou dedarse folgos pensando en todo o que até ese intre lleacontecera, procurando en cada pequeno detalleunha pista para seguir o camiño. Ergueuse do chan eollou cara ás árbores grandes e maxestosas, notouque non había ningún eucalipto entre elas, iso signi-ficaba que a fraga, estivese onde estivese, non forapisada por ningún humano até entón, ou polo menosque a fraga continuaba virxe.

Por diante dos seus ollos, un pequeno camiñode terra clara e garabullos amarelos corría cara aomáis fondo da espesura. Como era o único carreiroque podía ver, comezou a pisalo, non moi convenci-do, e camiñou entre as vellas árbores que o acompa-ñaban co murmurio de mil follas abanando co pasodo vento. Non se escoitaban cantos de paxaros, só afraga, a mesta silva.

21

O tempo pasaba e o camiño non paraba decorrer diante del, sen deixarse coller polos pequenospés que o percorrían.

De socate, o camiño fíxose máis ancho, a fragaabría os seus brazos para que Abdul contemplasemellor toda a súa beleza: os fieitos medrando domesmo chan con fillos de cabezas enroladas, as mar-garidas, os teixos, as violetas...

O silencio era tan grande nese intre, que porpouco non deixou a Abdul escoitar unha voz afasta-da, case que imaxinaria.

Abdul correu sentindo o corazón bater conforza contra o seu corpo, enchendo a cabeza e aspernas do sangue que rebulía por todo o seu interior.

Unha picada no peito. Dor pequena e aguda.Un punto.

— Teño que respirar a modo e fondamente.

Parar, suor baixando polo nariz, proéndolle osollos escuros como a súa pel. Unha pedra. Quente.Buf!

Agora estaba sentado nunha pedra, escoitandoa voz que viña do máis mesto do bosque. Era unhavoz doce e dura ao tempo, a voz dunha muller nova;aínda que maior que o rapaz. Cantaba e cantaba cunsubir e baixar de notas tan atraínte que calqueraoutro son que non fose ese resultaría horrendo nesemesmo momento.

22

O canto feminino engulía a vontade de Abdulquen xa camiñaba, cheo, envolto pola fantástica vozda rapaza. O camiño pareceulle desaparecer, e así era,pois agora o bosque pechábase de novo tras as costasdo neno e a forza do Sol case non se atrevía a tocar ochan coa súa luz branca. Non soubo canto andara,pero escoitando o canto chegou até un prado circularnun claro da fraga. El contemplaba a escena furtivo nafronteira do bosque. No outro extremo do prado, unalto penedo comido polas hedras, que xa semellabanvellas polos talos grosos e leñosos, dividía en dous uncamiño que seguía tamén en dúas direccións, fuxindounha da outra para nunca máis atoparse.

Abdul decatouse de que o canto cesara, e neseintre, cando o seu pé dereito pisaba a herba verde,esmeralda e dura, as hedras da rocha fluíron, repta-ron cara ao chan deixando ver a máis fermosa mullerque até alí alguén vira. Ela sentou sen esforzo sobrea grande pedra de granito e o rapaz puido contem-plala con detalle, e a muller puido contemplar oneno con curiosidade.

Os ollos de Abdul contábanlle ao seu cerebroque alí estaba unha rapaza duns vinte anos, de pelmoura como a súa, de ollos escuros e grandes e decabelos longos, da cor da noite. As súas roupas eranricas, sedas finas e veludos, e toda ela estaba cuber-ta da cabeza aos pés de xoias con formas e cores imi-tando aos lirios, dentes de can, xacintos e outrasplantas das carballeiras.

23

— É unha moza moi bonita, como a que coi-daba atopar na cova gardando os seus tesouros paraa eternidade; e eu atopei o sapo guedelludo! Nuncaescoitara un canto como ese, nunca antes; nunha lin-gua estraña en parte para min, semella a lingua quemeu pai e mais o meu tío falan entre eles, da que sóconsigo coller unhas cantas palabras. Só que esta éaínda máis doce, máis pura, como a dos homes quevagan polos desertos na procura dos seus destinos.

Óllame cos grandes ollos negros, debo pare-cerlle demasiada pouca cousa para ser o primeirohome que ve en... séculos!

Achegouse a ela sen medo e saudouna risoña.Que mal lle podería facer unha persoa así?

— Vaia, vaia, o que nos trae a fraga, xa come-zaba a aborrecer o meu propio canto, cando foi aúltima vez que até min chegou un home? Hai bentempo, polo menos douscentos trinta anos. Non égrande cousa, non me vai custar moito desfacermedel. Eu sorrío, sorrío rapaz, achégate a min, si, máis,deixa que a miña ollada escura como a morte te guíecara a un dos camiños, o meu!

— Ola! son Abdul e veño a...

— Xa sei quen es ti rapaz, a fraga contoumo xahai horas. Non temas, estou aquí para o teu servizo eben. Ves que hai dous camiños ás miñas costas. Undeles levarate ao teu destino, mais o outro... o outrolevarate á morte.

24

— Entón estou de sorte xa que ti que levas tan-tos anos nesta fraga saberás cal é o bo.

— Pois claro, parviolo, claro que o sei! Colle oda miña dereita e bule que o tempo che fai falla, asnoites da fraga non son como os seus días.

Dito isto, a moura da pena fixo que a súa von-tade fose máis forte que a das hedras, e estas cubrí-rona de novo até que a súa imaxe desapareceu fun-dida na rocha. Abdul, cheo de ledicia tomou o cami-ño da súa dereita, non se decatou de que a dereita damoura era a esquerda del, e así, sen sabelo, escolleuo camiño cara ao seu destino. Avanzou ás présas porunha senda que baixaba e subía sinuosa entre dentesde león e árbores baixas, cada vez afastábase máisdo camiño da morte que o miraba con furia, rabia econ roupas vellas de home e ósos amarelos pendu-rando das ramas das árbores chiantes.

25