ROMANÍA MAPA DE ROMANIA

BANDEIRA DE ROMANÍA ESCUDO

DATOS NOMBRE OFICIAL: ROMANIA CAPITAL: BUCAREST OUTRAS CIDADES: IASI, GLATI, CONSTANZA, TIMISOARA, CLUJ-NAPOCA SUPERFICIE: 237.500 Km2. POBOACIÓN: 22.364.022 habitantes LINGUA: Rumano MOEDA: Leu

TRADICIÓNS POPULARES A cultura e as tradicións dos romaneses e romanesas son tan antigas como o pobo mesmo. O pobo romanés experimentou numerosas invasións bárbaras e os imperios trataron de conquistar a súa patria, pero sempre tratou de conservar a súa espiritualidade mantendo a súa fe e cultura integras. Algunhas das súas tradicións máis coñecidas son: Martisor, provén da palabra "Martie" que significa o mes de marzo e é un costume que simboliza que a primavera chegou (1 de Marzo). Neste acontecemento, simbolízase cun amuleto dunha tira onde se amarraban dous pedriñas, un vermello e outra branca e póñense no colo. As cores representan a dualidade do cosmos: a enerxía feminina o vermello e a branca a masculina. Pascua, a celebración da Resurrección de Cristo é unha experiencia interesante para quen queira coñecer Romanía. A beleza e a peculiaridade deste costume foron preservadas sen alterar pola civilización contemporánea, especialmente nas aldeas. É precioso ver os campesiños vestidos cos seus traxes típicos nacionais, con velas acendidas nas mans. Sanzienele, a Festa é a transición entre primavera e verán. Antigamente algúns trataban de explicar a transición de primavera a verán cientificamente pero a maior parte das persoas pensaron que isto xurdía dos poderes ancestrais que veñen dos misterios do outro mundo. O mito conta que as fadas saen a bailar nuas ata o amañecer nos bosques. Craciun e An nou, os romaneses celebran o Nadal o 25 de decembro. O nadal ten unha estrutura rica e con ritual moi complexo, atraendo persoas de case calquera idade, o sexo e a posición social. Tradicionalmente, durante o 24 e 25 de decembro os nenos, as nenas e os adultos van cantando vilancicos ás casas dos veciños en aldeas...

GASTRONOMÍA TÍPICA: A variedade gastronómica en Romanía é grande e variada. En cada rexión encontramos pratos exquisitos e diferentes entre si. Aínda que entre todas as rexións hai un denominador común que é o bo gusto e a creatividade para mesturar diferentes ingredientes. Algúns de os pratos máis coñecidos e ricos son: Ciorba de Perisoare é un caldo que leva diferentes legumes, unhas boliñas de carne picada con especias e "bors" (un ingrediente agre) que dá un sabor delicioso á comida. Mititei. Salchichas pequenas asadas e condimentadas con herbas aromáticas. Ciorba de Burta caldo cremoso que leva máis ingredientes, calos e carnes de tenreira, iogur natural, ovos e especies, allo e vinagre. Sérvese cun chile e con "smântâna" (unha salsa cremosa derivada do leite). Sarmale é un prato típico, que se serve de festas e noutras ocasións. Son rolos de carne en follas de col ou follas de viña, e van acompañados de "mamaliga" (é unha especie de polenta) e "smântâna". Cascaval pane. Trátase dun anaco de queixo, tipo de sándwich pero moito mais groso que unha rebanda, que rebozan en ovo e pan relado e friten (como na foto).

Fasole cu Costita é un cocido de fabas con costelas de porco afumadas, moi apreciadas en inverno e ben acompañado de "muraturi"- legumes conservados en estilo caseiro (cogombros novos en vinagre ou col e tomate verde en sal). Tocanita e Tochitura é un estufado de carne con legumes, cebola e/ou especias. A tochitura leva ademais fígado e/ou ril de porco. Coliva, tamén se denomina como "a sobremesa dos mortos". É unha mestura deliciosa de cereais cocidos con azucre e noces, adornados con formas de cruz e que se come no día de Todolos Santos. O mito di que desta forma se alimenten as almas dos seres perdidos.

Clatitet. Crepés servidos con chocolate quente, mermelada e flambeados con vodka.

Papanisi cu smintina. Rolo de nata ou crema.

LENDAS: Drácula No ano 1897, Bram Stoker escribiu l historia do conde Drácula, o vampiro mundialmente coñecido de Transilvania que bebe o sange das súas víctimas humanas. Drácula é moito máis ca unha novela, parece que Bram Stroker se inspirou para este personaxe nun tirano real de Romanía chamado Vlad, coñecido como “Draculea”, que en romano significa “fillo do demo”. A diferenza entre Vlad e o Drácula de Bram Stoker é que non existen probas que demostren que bebía o sangue, mentras que Drácula sí que bebía o sangue das súas víctimas, as cales despois de mortas convertíanse tamén en vampiros. Ademáis estos vampiros podían adoptar a forma de morcegos. Algunhas pistas para para recoñecer vampiros: nunca saen polo día, non se reflicten no espello e se queres protexerte deles debes saber que non soportan o olor a allo.

Castelo de Bran en Transilvania Retrato de Vlad

Esta lenda inspirou numerosas Películas e obras de teatro

CONTOS:

CAPRA CU TREI IEZI (A CABRA E OS TRES CABRITIÑOS) Un día mamá cabra foi buscar comida, pero antes de marchar aconsellou aos seus filliños que non abriran a porta a ninguén. A súa volta a recoñecerían pola súa voz. A mamá cabra empezou a cantar a canción aos seus fillos, mentres o lobo os escoitaba detrás da porta. A mamá cabra marchou a buscar comida recordándolles que só debían abrir a porta cando escoitasen a súa canción. O lobo viu como se afastaba a mamá cabra, achegouse á porta da casa e comezou a cantar a canción que oíra a mamá cabra. Os cabritiños decataronse que aquela voz non era a da súa mamá porque o ton do lobo era moi diferente ao da súa mamá. O lobo deuse conta de non lle ían abrir a porta e decidiu ir a afiarse os cairos para cantar como a mamá cabra. Regresou á casa e esta vez sí que a súa voz era parecida a da mamá cabra. Os cabritos abriron a porta e, asustados ao ver o lobo, escondéronse pola casa, pero o lobo colleu aos dous irmáns maiores. O pequeno conseguiu fuxir. Cando a mamá cabra regresou ao fogar enterouse da traxedia: viu ao seu fillo pequeno, quen lle contou todo o que sucedera. Ela decidiu vingarse do lobo e tenderlle unha trampa. A mamá cabra preparou unha suculenta comida, preparou unha mesa e unha cadeira e debaixo da cadeira colocou unha trampa. O lobo sentouse na cadeira a comer e pouco a pouco foise queimando.

FIN

SCUFIŢA ROŞIE CAPERUCITA ROJA Había una vez una fată que se llamaba Scufiţa Rişie. Un día su mamá le dijo: - Vas a ir a casă de la bunica, que está enferma, a llevarle una coş con: păine, oua, miere, tartă y mere. Scufiţa se puso su abrigo, cogió la coş y se marchó. Iba tranquila por el pădure. Detrás de un copac salió un lup y con voz ronca le dijo: -¿Dónde vas Scufiţa? - Voy a casa de mi bunica a llevarle comida- contestó Scufiţa. Scufiţa se entretuvo recogiendo flori para su bunica. El lup se marchó corriendo para llegar antes que ella a casă de la bunica. Cuando la bunica lo oyó llegar se escondió en el dulap. El lup se puso el caciulă y el camaşă y se metió en la pat. Al poco rato llegó Scufiţa a casa de la bunica, se acercó a la pat y le dijo: - ¡Bunica qué aquii más grandes tienes! - ¡Son para verte mejor!- le dijo el lup. - ¡Bunica qué uriequii más grandes tienes! - ¡Son para oirte mejor! - Y ... ¡qué gură más grandes tienes! - ¡Es para COMERTE MEJOR! Y el lup se lanzó detrás de Scufiţa. La fată salió corriendo y GRITANDO. Al oir los gritos acudió un vânător, disparó con su escopeta al lup y lo mató. Scufiţa abrazó a su bunica y

COLORÍN COLORADO ESTE CUENTO CASTELLANO - RUMANO

SE HA ACABADO"

A LENDA DA ABELLA E DA ARAÑA Hai moito tempo había unha muller pobre que tiña dous fillos: unha rapaza e un rapaz. Eles fóronse polo mundo a gañar a súa existencia, o rapaz atopou un traballo como aprendiz dun tecedor de tea e a rapaza carrexaba pedra para albaneis. Cando estaba a punto de morrer a nai chamou a os seus fillos para estar con ela. A rapaza veu deseguida, pero o rapaz non quixo vir. A nai perdoounos, pero despois da súa morte, Deus converteu a rapaza nunha abella e ao rapaz nunha araña. Dende entón a araña vive soa, sen irmáns ou irmás e sen pais. Foxe da luz e tece a súa tea en lugares escuros; sempre está triste e anoxada e os homes ódiana, esnaquízanlle a tea, séguena e mátana. Por outro lado, a abella é alegre e voa todo o día de flor en flor, vive cos seus pais, os seus irmáns e irmás, e os homes quérena porque ela comparte todo o que recolle con todos e dá a todos do seu mel.

CANCIÓNS POPULARES MELC, MELC CODOBELC Melc, melc codobelc, Tu te duci la balta Åži bei apa calda Tu te duci la Dunare Åži bei apa tulbure

CARACOL, CARACOL Caracol, caracol Vas a la charca Bebes agua tibia Vas al Danubio Bebes agua turbia.

CĂŢELÚŞ Rima (Rumano) Căţelúş cu părul creţ Fură raţa din coteţ Åži se jura că nu fură Åži l-am prins cu raţa in gură

PERRITO DE PELO RIZADO (Español) Perrito de pelo rizado Roba el pato en el corral Y jura que no lo robó Y yo lo cogí con el pato en la boca

GĂRGĂRIŢĂ, -RIŢĂ Canción infantil (Rumano) Gărgăriţă, -riţă Zboară în poieniţă Åži unde oi zbura Acolo mă voi mărita

MARIQUITA -QUITA (Español) Mariquita -quita

Vuela por la pradera

Y por donde vueles

Yo me casaré

XOGOS

Os nenos e nenas forman unha roda. Un deles é o que dirixe e outro o que

a queda.

O que a queda colócase no centro cos ollos vendados. Os nenos estiran os

brazos cara ao centro do círculo mostrando os dedos.

O que dirixe o xogo empurra a un d@s nen@s cara ao centro e di:

- "Inelus, învârtecus"

- "Adiviña de quen é o dedo"

O que ten os ollos vendados debe adiviñar quen é o neno elixido. Pode

tocalo para recoñecelo.

Se o adiviña, cámbiase con el. Se non o recoñece, o xogo volve empezar

igual, co mesmo neno cos ollos vendados ata que logre recoñecer un dos

nenos.

leapsa

A palabra "leapsa" ten unha etimoloxía rumana. Significa golpear a alguén. O xogo é unha versión do coñecido como "corre que te pillo" español. Os nenos e nenas colocanse en círculo. Un deles elixe ao "leapsa" (o que queda), mediante unha canción de repartir. O neno ou nena na que recae a última sílaba da canción convírtese en "leapsa". "Leapsa" casa: Durante o xogo s nenos nenas móvense libremente polo espazzo de xogos. Deben evitar que o "leapsa" lles toque mentras están pisando o suelo. Cando corren perigo de ser alcanzados, deben buscar "casa" nun banco, uo sobre unha pedra, ou calquer obxecto ao que se poidan subir. O que sexa tocado antes de gritar "casa", convírtese en "leapsa".

PERSONAXES

A xermano-rumana Herta Müller gaña o Premio

Nobel de Literatura por "debuxar os paisaxes

do desamparo"

A escritora xermano-rumana Herta Müller, "quen, coa concentración da poesía e

a obxectividade da prosa, debuxa os paisajes do desamparo", obtivo o Premio

Nobel de Literatura 2009.