Contido:

REFLEXIÓNS

2

SEPAP

4

O NOSO ESPAZO

5

NO ANO 2012...

7

AS FAMILIAS FALAN

12

O pasado día 2 de decembro, con motivo da celebración do Día Internacional das Per-soas con Discapacida-de, celebrouse una marcha que congregou a miles de persoas en Madrid, baixo o lema “SOS discapacidade: dereitos, inclusión e benestar a salvo”. Re-clamábase basicamen-te financiamento para as entidades que aten-den as persoas con discapacidade, moitas das cales están ao bor-de do colapso debido aos recortes e ao re-traso nos pagamentos por parte das adminis-tracións. Resulta pe-noso e intolerable que sexan os colectivos de persoas máis vulnera-bles, entre elas as per-soas con discapacida-de, as vítimas dunha crise económica da que non son, en abso-luto, responsables. É indubidable que as políticas de recortes que se veñen aplican-do van afectar negati-vamente ao futuro das persoas con discapaci-dade. Son tempos difí-ciles para a supervi-vencia das entidades sen ánimo de lucro

que traballan no ám-bito da discapacidade; pero son especialmen-te difíciles para aque-las que apostamos polo chamado modelo da diversidade, no que as persoas con disca-pacidade deben ser considerados mem-bros activos e de pleno dereito dunha socieda-de plural e diversa. A pesar de que as enti-dades que apostamos por este modelo esta-mos, en xeral, ben consideradas na socie-dade, e precisamos de menos recursos posto que avogamos por em-pregar os recursos ordinarios que nos brinda o entorno (non temos grandes infra-estruturas, nin cen-tros específicos, nin residencias, etc.), te-mos pouca capacidade para influír na distri-bución dos recursos públicos destinados ao sector, e polo tanto maior dificultade para obter financiamento. É previsible polo tanto que continúen os ma-los tempos para as entidades do move-mento asociativo de síndrome de Down. Por unha parte estan-

se recortando recur-sos públicos de apoio necesarios para a in-tegración das persoas con discapacidade intelectual (a nivel escolar, laboral, etc.); por outra parte cada vez é mais difícil con-seguir financiamento para os servizos que prestamos directa-mente desde as nosas asociacións. Ante esta situación, temos que manternos unidos é convencidos NON podemos dar un paso atrás cando nos custa tanto dar pe-quenos pasos adiante. E para non dar pasos atrás debemos ser ante todo coherentes cos nosos principios, e non contradicir con feitos o que defende-mos na teoría. A modo de exemplo, non pode-mos defender que as persoas con síndrome de Down son mem-bros activos e de ple-no dereito dunha so-ciedade diversa e ao mesmo tempo recla-mar que se lles reco-ñeza de maneira xe-neralizada unha gran dependencia (canto mais mellor) para co-brar unha prestación

BOLETÍN DOWN LUGO EDITORIAL Mirando Adiante Decembro 2012

Número 2

económica. Unha das pancartas que se po-día ver na marcha do día 2 rezaba, moi acertadamente: “Non hai nada que cele-brar. As persoas con discapacidade non queremos desapare-cer”. En efecto, non podemos permitir que as persoas con disca-pacidade intelectual se fagan de novo “invisibles” na socie-dade.

Efecto Mariposa Marián Bueno.

Beta Group. Directora de RR. Institucionales y Conciliación

En los últimos años tanto en el cine cómo en la literatura se ha hecho referencia en infinidad de ocasiones al “Efecto Mariposa”, poco imaginaba Edward Lorenz, padre de la Teoría del Caos, allá por los años sesenta, cuando descubrió, por azar que un error mínimo puede llevar a un error máximo, que la variación en algo en apariencia insignificante pue-de tener grandes consecuencias. Éste ilustre meteorólogo profe-sor del Instituto de Tecnología de Massachusetts construyó un modelo matemático con el que pretendía capturar el comporta-miento de la convección en la atmósfera, Lorenz afirmaba que el clima atmosférico se describe por tres ecuaciones diferencia-les, de modo que si se conoce cuáles son las condiciones inicia-les, podríamos predecir las con-diciones climáticas futuras; un día introdujo unos valores ya conocidos para hacer una predic-ción a más largo plazo , se fue a tomar un café y cuando volvió su sorpresa fue mayúscula, con los mismos valores el resultado había sido diferente, en realidad la variación de tan sólo 0´0000000000001 milésima había causado toda la diferencia, una mínima alteración, un pe-queño error por pequeño que sea puede hacer grandes cambios, (sensibilidad a los valores inicia-les). Por la naturaleza no lineal de la atmósfera, se hace realidad el proverbio chino: “El aleteo de una mariposa, en un momento y en un lugar determinado podría causar un huracán en otro lugar lejano a ella” de aquí el nombre de “El Efecto Mariposa”. El Efecto Mariposa, podemos

trasladarlo absolutamente todos los ámbitos de nuestra vida, as-pectos personales, sociales, labo-rales, económicos…. basta ver en este último ámbito como el derrumbe de los mercados en EEUU han hecho cerrar nego-cios familiares sólidos abiertos de hace más de treinta años. En nuestros comportamientos también existe el Efecto Maripo-sa, a veces una simple sonrisa,

alegran la vida de otra persona, y esa de otra y esa de otra haciendo una espiral de sonri-sas. Un gesto de perdón, nos cu-ra y cura, ese pequeño gesto de infinita humildad se convierte en un huracán de liberación. En el ámbito privado el Efecto Mariposa también se puede ma-nifestar en los resultados de una persona, por ejemplo, cuántas veces a la consulta llegan unos padres agobiados por los resul-tados escolares de su hijo y por su mal comportamiento, yo les suelo explicar el Efecto Pigma-lión que es ni más ni menos que la conocida “Profecía Autocum-plida”, las expectativas que ellos tienen se cumplen en sus hijos, Rosenthal seleccionó a varios

alumnos de distintas clases, les pasó un Test de Inteligencia, que no corrigió, les dijo a padres y profesores el 20% de alumnos que tenían un CI superior a la media, a final de curso ese 20% habían obtenido las más altas calificaciones. La diferencia en-tre decirle a sus hijos las cosas de un modo otro redunda en el 0´000000000001 de la diferen-cia. Empezar por un pequeño gesto de halago, otro de confian-za va haciendo que crezca en él la necesidad de cumplir con esas nuevas expectativas creando un sinfín de comportamientos nue-vos a partir de un pequeño deta-lle. En el ámbito empresarial tam-bién se manifiesta. Imagínese que usted tiene una empresa y quiere llevarla a las cotas más altas del éxito, para ello, estudia el funcionamiento de otras em-presas que ya tienen el éxito que usted desea para la suya al igual que en las ecuaciones de Lorenz usted podrá copiar todos y cada uno de los factores y aplicarlos a su empresa, pero la Teoría del Caos nos va a confirmar que la responsable de ese éxito es la combinación correcta de dichos factores , un cambio de 0´000000000001 ha provocado el cambio, la mínima diferencia de las condiciones iniciales condu-cen a grandes discrepancias. ¿Qué sería lo correcto en este caso?, pues lo mismo que sucede con nosotros como personas, el “Conócete a ti mismo” traducido a “Conozca bien su empresa, su producto, mime hasta los peque-ños detalles: la ubicación, el equipo humano con el que cuen-ta, detalles como la voz de su

BOLETÍN DOWN LUGO Páxina 2

Quiero invitar a hacer

pequeños cambios

positivos a modo de

“aleteos” de mariposa

para que con nuestro

esfuerzo, miradas,

palabras, sonrisas, etc.,

desencadenemos un

Tsunami de buenas

noticias.

REFLEXIÓNS

Yo quiero desde aquí, invitar a hacer esos pequeños cambios positivos a modo de “aleteos” de mariposa para que con nuestro esfuerzo, miradas, palabras, sonrisas, etc., desencadenemos un Tsunami de buenas noticias que marquen el 0´000000000001 de la diferencia.

de su telefonista, la amabilidad y el trato que da a las personas que llaman a su empresa marca ese 0´0000000000001 de la dife-rencia”. El Efecto Mariposa podemos aplicarlo como ven a todos los ámbitos de nuestra vida, hacien-do que no sólo nuestra vida sea mejor sino la de las personas que estén cerca de nosotros,

¿recuerdan aquella película: ”Cadena de Favores”?, es una magnífica película en la que un niño de las Vegas, Trevor, pien-sa que si él ayuda a una persona de tal modo que el ayudado debe agradecerlo ayudando a su vez a otras tres personas, de modo que estableció una secuencia que cada vez se iba haciendo más y más grande.

Páxina 3 Número 2

Continuamos coa nosa CAMPAÑA DE RECICLAXE!! Podes seguir colaborando enviando á Asociación:

• Papel (periódicos, revistas...). • Móbiles (en funcionamento ou non). • Aceite usado. • Cápsulas de cafetera NESPRESSO.

ENTRE TODOS É MÁIS FÁCIL!!

SI COÑECES A ALGUÉN QUE QUEIRA COLABORAR POÑENDO Á VENDA OS NOSOS BROCHES, AVÍSANOS!

Ademais segue aberto o CONCURSO DE IDEAS

ENVÍANOS AS TÚAS PROPOSTAS

CAPTACIÓN DE FONDOS

Servizo de Promoción da Autonomía Persoal de DOWN LUGO

Dende DOWN LUGO propoñemos unha intervención global e integral, axudando á persoa con síndrome de Down no seu conxunto dende o momento do seu nacemento e tratando de sensibilizar á sociedade para que lles proporcione as oportunidades e os apoios necesarios para a súa plena integración social. Este conxunto de intervencións que se levan a cabo co usuario, a súa familia e o entorno conforma o Servizo de Promoción da Autonomía Persoal (SEPAP) da nosa entidade. Dito servizo abarca cinco grandes áreas de actuación: • Transversal: esta área inclúe a tódalas demais áreas e a todos os grupos de interese, as persoas

usuarias, as familias e o entorno social. • Inclusión Educativa: área que pretende a mellora da integración educativa dos usuarios/as. • Formación e Emprego: o obxectivo é desenvolver as capacidades das persoas usuarias para a

inserción laboral e/ou mellora da súa empregabilidade. • Vida Adulta e Independente: pretende dotar de apoio ás persoas usuarias para a súa

integración social activa en ámbitos diferentes ao educativo e familiar. • Complementaria: abarca programas susceptibles de dar soporte a calquera das outras áreas. Actualmente os Programas e profesionais coordinadores de cada área son os seguintes:

BOLETÍN DOWN LUGO Páxina 4

SEPAP DOWN LUGO Servizo de Promoción da Autonomía Persoal

TRANSVERSAL - Atención a Familias - Autonomía - Sensibilización

INCLUSIÓN EDUCATIVA - Coordinación con Centros - ApoIo Educativo: Logopedia Reforzo escolar Hab. Polivalentes

VIDA ADULTA E INDEPEN-

DIENTE - Afectividade e Sexualidade - Formación de Adultos

FORMACIÓN E EMPRE-

GO - Formac. Prelaboral - ECA

COMPLEMENTARIA - Novas Tecnoloxías - Expresión Corporal - Ocio e Tempo Libre - Teatro

Somos igual que los demás y hacemos las mismas cosas, un poco más lentos, pero al final lo consegui-mos. Tenemos los ojos ligeramente sesgados y somos de menor estatura, y queremos que nos respeten como somos.

Me llamo Francisco, soy un chico con síndrome de Down y os voy a explicar lo que significa pa-ra mí el síndrome de Down: Es una discapacidad intelectual, tenemos un cromosoma de más, que es el cromosoma 21, pero eso no quiere decir que seamos enfermos como piensa la mayoría de la gente.

O NOSO ESPAZO

¿Qué es el síndrome de Down? Francisco García Rancaño

Páxina 5 Número 2

¡Ha llegado la Navidad! Fátima Rosón Lópes

Para mi la Navidad es muy especial y divertida porque en estas fechas ponemos el árbol, las bo-las, figuras, estrellas… también el portal de Be-lén con figuras del Niño Jesús, la Virgen María, los pastores… En Navidad no hay clases y tengo tiempo para estar con la familia. Me gusta mucho porque no tengo que madrugar, puedo ver la tele, cantar, bailar, salir y estar con amigos de la Asociación y del instituto. En Nochebuena nos juntamos toda la familia para cenar, hablar, reír y disfrutar. En mi casa después de cenar veo las películas en el DVD.

El día de Navidad me gusta mucho porque abri-mos regalos toda la familia. Y el día de Reyes abri-mos también regalos. Las Navidades terminan demasiado pronto y des-pués de Reyes ya vienen las clases.

Mis Sueños Marcos Cruz Moreno

Hola, me llamo Marcos. tengo 15 años y es-tudio 3º de la ESO. Tengo muchas asignaturas y quiero estudiar mucho. También tengo muchos compañeros y profesores. Por las tardes voy a la Asociación y también trabajamos mucho, tenemos actividades como cocina, donde preparamos recetas como los post-res. Organizamos salidas de ocio, nos preparamos para ser autónomos y lo pasamos muy bien. Mis aficiones son jugar a la Wii y pasear con mis amigos. Los fines de semana me voy a la aldea con mis padres. Tengo dos mascotas, un perro que se llama Blas y una perrita muy pe-queñita que se llama Laxi.

Estudio música y toco el piano porque me gusta mucho desde que era pequeño. Me gustaría tener una orquesta y organizar fiestas, hacer un escena-rio con luces de colores, sonido… De mayor me gustaría ser músico porque me gustan mucho los instrumentos como la guitarra eléctrica, la batería, la pandereta… Si no puedo ser músico me gustaría ser policía porque detienen a los ladrones, ponen multas…

Colorín, colorado

No cuento más, este cuento se acabó.

-Que sobremesas haberá na fes-

ta?

Compraremos doces típicos

(turrón, mazapáns...) e tamén

iremos ao piso a cociñar algu-

nhas sobremesas”.

Me llamo Alba Abuín Prado. Tengo 23 años. Nací el día 28 de diciembre de 1988. Mis padres se llaman José Antonio Abuín Villar, que es teniente de alcalde de Friol y Paquita Prado Penín, que tra-baja de profesora en una academia de clases parti-culares. Al nacer tuve algunos problemas de salud pero ahora ya estoy bien. Mi bautizo fue en Friol. Mis padrinos son Agapito (amigo de mi padre) y mi tía Paquita (hermana pequeña de mi padre). Estudié en varios colegios. Primero en la Aneja, después en el colegio de Fingoi y acabé la ESO en Albeiros. Hice varios cursos de informática en Cacumen y Cear. Además hice dos cursos más, uno de Ayuda a domicilio de geriatría y un curso de costura. Hice prácticas en el colegio Mª Auxiliadora como ayudante de bedel y allí vigilaba a los niños peque-ños para que no se hicieran daño, les ayudaba en el comedor, a poner los abrigos y mandilones, a abrir sus meriendas y hacía recados y escribía en el orde-nador. Me gustó mucho hacer estas prácticas por-que me gusta trabajar con niños pequeños.

En septiembre de 2011 empecé a trabajar en la Diputación. Trabajé un montón y me gustó mu-cho y me hubiera gustado quedarme pero se me terminó el contrato en diciembre. El día 11 de febrero de 1998 me enamoré de un chico romántico y guapo que se llama Francisco. En el colegio tuvimos peleas cuando éramos pe-queños pero ahora nos queremos mucho y hace-mos muchas cosas juntos.

Na Asociación celébrase o Na-dal cunha xornada de festa e acti-vidades, dirixido a todos os usua-rios/as e familias. Celébrase a tarde do sábado 22 de decembro. Nesta festa os rapaces/as realizan varias actividades, as cales pen-saron e organizaron durante máis dun mes. Os rapaces formaron grupos de traballo para as dife-rentes tarefas. Dividíronse por grupos e organizáronse para facer as faenas requiridas. Un grupo encargouse de facer a lista de con-vidados, outro da lista da compra para a merenda, da música, con-vites, amigo invisible, distribu-ción e decoración da Asociación e moitos detalles máis que levan consigo unha festa para tantas persoas. Preténdese unha xornada de festa na que todos/as poidamos gozar da festa de Nadal na Asociación.

A continuación móstrase a entre-vista que se realizaron entre os rapaces e rapazas do grupo de maiores de ocio: -“Quen organiza a festa?

Os adultos e os medianos do Pro-

grama de Ocio.

-Cando é a festa?

O sábado 22 de decembro do

2012, ás 18:00 horas.

-Onde é a festa?

Este ano deixáronnos un entre-

chán que está por riba da Asocia-

ción que é un espazo amplo e axei-

tado.

-Como nos organizamos para pre-

parar a festa?

O primeiro que fixemos foi unha

posta en común, logo o que fixe-

mos foi a lista de tarefas e por

último, repartímolas.

-Cales son as tarefas?

Lista de convidados, decora-

ción,lista de música, bailes e xo-

gos, facer a compra e preparar na

aula os pinchos.

Mi biografía Alba Abuín Prado

BOLETÍN DOWN LUGO Páxina 6

Entrevista sobre a Festa de Nadal Grupo de Maiores de Ocio

Convivencia Familiar de Verán Delfina Pérez Suárez - Responsable de Atención a Familias

O pasado 22 de xullo levamos a cabo a nosa convivencia de familias de verán. Este ano cele-brámola en Viveiro acompañados dos voluntarios de ALCOA. A xornada comezou ás 12 da maña coas activida-des organizadas e realizadas polos voluntarios. Os asistentes puidemos escoller entre facer unha camiñada ata o porto de Celeiro ou realizar unha visita guiada comentada polo cronista oficial de Viveiro, Carlos Novo Cal. Os dous grupos partimos da estación de autobu-ses de Viveiro, onde nos esperaban os voluntarios de ALCOA. A visita guiada comezou coa Porta de Carlos V, que dá entrada ao casco antigo, unha das portas que tivo o recinto amurallado medieval. Tamén se visitou a Porta do Valado, situada na parte alta do casco histórico, pasando antes polo convento de San Francisco, que data do século XII, con portada románica e ábsida gótica e a pra-za de Santa María co con vento das Concepcionistas e a igrexa románica de Santa María.

Finalizouse esta visita co percorrido cara á praza Maior, que se caracteriza por rúas estreitas e peo-nís con edificios con galerías, casas medievais con escudos e brasóns e casas indianas. Despois destas visitas, reunímonos todos (80 per-soas, entre os voluntarios de ALCOA, os profesio-nais e as familias) no parque municipal Pernas Pe-ón onde compartimos unha comida campestre, para a cal o Concello de Viveiro facilitou as mesas e as cadeiras. Foi unha xornada na que todos gozamos da comi-da, da compañía e do parque e algúns incluso ta-mén se animaron a gozar da praia aínda que o día non estaba soleado.

NO ANO 2012...

Páxina 7 Número 2

unhas características físicas e psicolóxicas (personalidade) con-cretas, uns gustos e preferen-cias, diferentes soños e ilusións que cumprir,... Estes elementos que conforman ao individuo co-mo persoa única e irrepetible son de vital importancia para que cada persoa, ao longo da súa traxectoria, vaia elaborando o seu proxecto de vida.

Social, xa que o indivi-duo se forma en interacción cos demais. Tódalas persoas forma-mos parte dalgúns grupos so-ciais determinados (relacionados ca familia, amigos, traballo, afeccións,...) cos que comparti-mos características comúns. Pa-ra a persoa como ser social, é de vital importancia sentirse parte de algo, e valorado por esas per-soas coas que comparte expe-riencias, valores, crenzas,...

Por iso, é moi importante que as persoas que nos rodean nos acepten tal e como somos, nos valoren, nos transmitan o que pensan de nós e a importan-cia que temos nas súas vidas,.... Deste modo as persoas séntense máis seguras de si mesmas e poden afrontar as diferentes si-tuacións máis ou menos comple-xas que atoparán ao longo da súa vida.

En definitiva, as persoas necesitamos ter claro quen so-mos e o que queremos facer cas nosas vidas, pero para elo é im-prescindible que a xente que nos rodea nos apoie e confíen en nos, para que así poidamos tomar as rendas das nosas vidas e sentir-nos realizados como persoas.

dos á comprensión e produción da linguaxe de calquera tipo (oral, escrito, xestual…). A Área de actuación da Logo-pedia e o exercicio da profesión desenvólvese en varios entornos. Nun primeiro momento a logope-dia estaba delimitada no marco dos Centros escolares de Educa-ción Especial. Na actualidade a Logopedia vai moito máis alá, podemos ato-par profesionais en centros ordi-narios, centros de día, asocia-cións… e tamén é importante comentar que para determina-das patoloxías a Seguridade So-cial ofrece hoxe en día eses ser-vizos ademais dos gabinetes privados. Por tanto, o seu ámbito de actua-ción e área de coñecemento é tanto o educativo como o clínico. Non só unha persoa con discapa-cidade é apta para ir a un logo-peda, calquera que necesite ou

queira mellorar as súas habili-dades comunicativas, sociais, tratar disfonías, dificultades de articulación, mala dicción, psico-motricidade, problemas coa co-ordinación fono-respiratoria, expresión ou comprensión entre outras pode ir a visitar ao logo-peda e intentar solucionar ou mellorar esas dificultades. En DOWN LUGO dúas logo-pedas axudamos a mellorar al-gunhas das anteriormente no-meadas coas que se poden en-contrar os nosos usuarios. Traballamos con nenos e adultos comprendidos en idades que van dende os catro ata os cuarenta anos de idade, adaptándonos ás necesidades de cada un ben sexa en sesións individuais para tra-ballar obxetivos específicos ou grupais, para mellorar as capa-cidades comunicativas dentro da sociedade e da vida diaria de cada un.

Fai xa uns anos, rematei os meus estudos de Logopedia, que afrontei dende o primeiro mo-mento con moito entusiasmo xa que tiña claro que nun futuro quería desempeñar esa función. Cando me preguntaban: ¿Que estudache?- Eu contestaba: Lo-gopedia, e a xente respondíame con un….¡ Ah si, o dos pés!. Pri-meiro con asombro, e logo con resignación, explicaba en que consistía iso da Logopedia (que non tiña nada que ver coa Podo-loxía) xa que había moito desco-ñecemento sobre esta profesión. Pois ben, quero aproveitar esta oportunidade para explicar un pouco de qué se trata. O Logopeda é o profesional responsable da prevención, diag-nose, pronóstico, tratamento e avaliación da comunicación hu-mana e dos seus trastornos. En-tendemos aquí por comunicación humana aqueles procesos asocia-

A identidade de cada suxeito vaise conformando den-de o momento do seu nacemento e abarca ata o fin da súa exis-tencia, polo que é un proceso de

construción continuo ao longo de toda a súa vida. Unha persoa cunha identidade consolidada é unha persoa capaz de responder: Quen é? De onde ven? Cara onde se dirixe?... En definitiva, alguén que se coñece a si mesmo e que sabe a onde quere chegar na vida. Pero a identidade non a cons-trúe o individuo en soidade, se-nón que necesita dos demais pa-ra formarse como persoa. Polo tanto, a identidade ten un com-poñente persoal e outro social.

Persoal, xa que cada un ou unha de nos debemos elabo-rar a nosa propia identidade co-mo persoa diferente aos demais. Cada un ou unha de nos ten

Identidade Ainara Garea López - Técnico de Ocio

Que é iso da Logopedia? Verónica Castro Quelle - Logopeda

BOLETÍN DOWN LUGO Páxina 8

Tanto os rapaces como a propia Mila quedaron encantados e con ganas de repetir a experiencia. ¡Estaban para chuparse os de-

dos!

Este ano como novidade as sesións de cociña lévanse a cabo no piso da Asociación. Alí os rapaces preparan distin-tas receitas (aperitivos, sobre-mesas...), ademais de desempe-ñar diferentes tarefas domésti-cas (poñela mesa, fregala louza, varrer...). Hai que facer mención a que hai dous grupos diferentes, os maio-res que teñen as sesións os ven-res e o sábado pola mañá, xa que é un grupo numeroso, e o grupo dos adolescentes que formouse fai menos tempo e que neste mo-mento conta con 5 rapaces e ra-pazas. Este ano neste último grupo plantexouse levar a cabo un pro-xecto no que colaboraran as nais e pais dos rapaces, coa elabora-ción dalgunha receita ao longo do curso, así coa súa implicación potenciando a autonomía e mo-tivación dos rapaces nas tarefas domésticas. Por iso, o pasado 2 de novembro contamos coa colaboración du-nha das nais, Mila, que trouxo unha rica receita de tortiñas.

Páxina 9 Número 2

Primeiramente foron ó super-mercado a comprar os ingredien-tes necesarios (leite, ovos, acei-te…) para cando xa chegara Mi-la estivera todo listo e así poder comezar. Todos participaron en cada paso da elaboración (bater ovos, me-dir as cantidades, do leite, da fariña, remover...), onde se vía como se manexaban de forma autónoma e con certa maña. Unha vez mezclado tódolos in-gredientes cada rapaz foi facen-do a súa tortiña con certo res-pecto o calor que soltaba a coci-ña. Poñendo como toque final unha onza de chocolate enriba.

Tortiñas Iria Pérez Cao - Responsable de Educación

O Magosto Gonzalo Suárez Rodríguez - Responsable de Ocio

A tarde do martes 6 de no-vembro celebrouse a festa do Magosto na Asociación. A festa consistiu na realiza-ción de varias actividades. Empezouse cun taller de decora-ción de carteis, debuxos e mu-rais con motivos propios desta festa e mentres facíanse colares de castañas e landras. Tamén se baleiraron cabazas para a deco-ración. Durante todo isto, acabáronse de enfornar as noces e castañas, e fóronse repartindo os anacos de biscoitos e doces típicos do outono.

Unha vez pasou a merenda, os rapaces fóronse animando a saír a bailar e a participar en varios xogos musicais. Logrouse conse-guir unha tarde amena e diverti-da na que todo o mundo partici-pase e vivise esta festa tan tra-dicional. O grupo dos medianos comen-

tounos: “O martes 6 de novem-

bro foi a festa de Magosto na

asociación. Colocamos as mesas.

Merendamos castañas, noces e

tamén comemos biscoitos. Fixe-

mos colares de castañas. Baila-

mos e fixemos uns xogos das ca-

deiras e outro de bailar e queda-

mos en estatuas”.

Este ano na Asociación comezouse a levar a cabo nunha das sesión de logopedia, con dú-as das nosas nenas, Lucía e Cin-tia, unha actividade coa que pre-tendemos traballar, mediante a estimulación musical, aspectos imprescindibles para unha ade-cuada adquisición e desenvolve-mento da linguaxe.

Non é de estrañar que conceptos como música, linguaxe e logopedia aparezan relaciona-dos en moitas ocasións, pois a logopedia trata os problemas que se presentan nos campos da linguaxe e da comunicación, e a música é unha forma de expre-sión moi semellante á linguaxe que pode aportar moitos elemen-tos que facilitan a estimulación dos procesos requiridos para a súa adquisición.

A percepción musical comeza na etapa intrauterina e a partir do nacemento os nenos utilizan as súas experiencias sonoras para acercarse ó entorno e así comezan a imitar cualida-des dos sons da fala dos adultos como a entoación, o timbre, a melodía, etc. Ademais a lingua-xe musical favorece o desenvol-vemento de diferentes faculta-des humanas como: a capacida-de cognitiva e intelectual (educación da discriminación e da escoita, creatividade, capaci-dades de abstracción...); capaci-dades motrices (ritmo e move-mento); equilibrio persoal e afec-tivo e a capacidade de socializa-ción (canto en grupo, audición conxunta, grupos instrumen-tais... requiren un aprendizaxe social).

Tendo en conta todo isto, nestas sesións de estimulación musical traballamos, a través de diversas actividades, aspectos como:

Atención e escoita. A

atención e un aspecto funda-mental no adecuado proceso de adquisición da linguaxe. Neste sentido, a música é divertida, chama a atención dos nenos e facilita unha actitude de escoita superior. A través de actividades de atención auditiva e rítmica podemos traballar e adestrar a capacidade atencional dunha forma moito más lúdica.

Percepción e discrimina-ción auditiva. Para adquirir co-rrectamente a linguaxe temos que ser capaces de diferenciar, comparar, contrastar e identifi-car estímulos auditivos concre-tos (ruídos, sons, fonemas, síla-bas e palabras). Nestas sesións levamos a cabo actividades de discriminación de sons e ruídos de diferentes obxectos, instru-mentos, etc. e de aspectos como intensidade, timbre, ritmo, volu-me... coa finalidade de “adestrar o oído” e facilitar a diferencia-ción dos diversos fonemas, síla-bas e palabras.

Ritmo. As nosas activi-dades diarias están marcadas polo ritmo. De este xeito, todos falamos cun ritmo diferente o que ten que ver co acento da no-sa fala. Nas sesións de estimula-ción musical levamos a cabo pro-postas nas que traballamos a asociación ritmo - linguaxe o que favorecerá o posterior proceso lector.

Desenvolvemento físico. Tocar un instrumento, bailar, etc. contribúen a mellorar a co-ordinación e as habilidades mo-trices finas (traballos de ritmo, xogos con cancións, xogos con palmas, etc.)

Expresión oral. A música

contribúe ó perfeccionamento da expresión oral, xa que supón un control continuo da voz a través das cancións, expresión dos senti-mentos... dando a oportunidade ás nenas de perfeccionar a súa pronunciación e de modular a súa voz para facela máis expresiva.

Lectoescritura. Nun pri-meiro momento, os nenos apren-den as palabras oíndoas, captan-do e discriminando os sons que as compoñen, a súa tonalidade, o timbre, a intensidade, a entoa-ción, a melodía, etc. só despois desta codificación fonolóxica (capacidade de transformar as letras en sons) aparece a habili-dade lectora.

É importante ter en conta

que a alteración nalgún dos as-pectos sinalados anteriormente dificultará a adecuada adquisi-ción de aprendizaxes posteriores, por iso será necesario traballalos de forma permanente co obxecti-vo de favorecer a consolidación destas novas capacidades.

Para rematar gustaríame

dicir que esta nova experiencia está sendo moi positiva para as nenas que cada día realizan con agrado estas tarefas lúdicas as cales contribúen, sen dubida, á consolidación dunha aprendizaxe activa e significativa, xa que co-mo dicía Aristóteles, “non hai

nada no intelecto que antes non

pasara polos sentidos.”

BOLETÍN DOWN LUGO Páxina 10

Aprendemos linguaxe a través da música Beatriz Novo Enríquez - Logopeda.

Máis aló de Lugo Alba Vidal Trashorras - Preparadora Laboral

Como xa sabedes, a Asociación DOWN LUGO traballa en dis-tintos puntos da xeografía lucen-se. Nesta ocasión imos achegarnos a Monforte de Lemos, onde un grupo de rapazas e rapaces se reúnen todos os xoves á tarde para asistir ás clases de Forma-ción Prelaboral. Xuntos, achegámonos un pouco máis a todo o que envolve o mundo dos oficios, aprendendo non só a buscar un, senón a ad-quirir actitudes que favorecerán o noso desenvolvemento persoal, ao tempo que pasamos un bo anaco cos compañeiros. Preséntovos a Pedro, Ángeles, Jorge, Goretti e Sabela.

Pedro é o veterano do grupo, o que aporta os seus coñecemen-tos e a seriedade que en moitos momentos fai falla para poder centrarse no que estamos a tra-ballar. “Tengo 52 años y habrá cuatro o

cinco años que llevo viniendo a

esta clase. Sigo viniendo para

encontrar algún trabajo y hacer

cursillos, si aparece, porque aho-

ra no está bien la cosa. Aquí se

aprenden cosas nuevas. Se hacen

entrevistas con Ana (a orientado-ra laboral de Down Galicia), se graban y, al verlas, se retocan

los fallos. También se me hace

novedoso trabajar con el ordena-

dor, con el que nunca anduve”.

Ángeles é unha rapaza moi alegre que goza facendo as acti-vidades da clase, especialmente se son fichas para escribir. “Aprendo muchas cosas aquí: a

crear un correo electrónico, hace-

mos fichas sobre buscar traba-

jo…”

Ademais este ano ampliou a súa formación realizando un curso de Acción Formativa para De-sempregados: “Hice con Jorge y Pedro un curso

de jardinería. Allí planté lechu-

gas y los exámenes prácticos me

salieron bien (eso lo aprendí en

el colegio, ya que hice un PCPI

de jardinería). También fui a un

curso del ayuntamiento para

enfrentar una entrevista de tra-

bajo”.

O outro rapaz do grupo é Jor-ge, que lle aporta ao grupo moi-tas risas xa que é un bromista. Está a piques de cumprir 22 anos e naceu en Santo Domin-go. “Me gusta Monforte. Al prin-

cipio me costó adaptarme, sobre

todo por el tiempo que hace. Es-

toy aprendiendo mucho, cosas

que antes de venir aquí no sabía,

como el DNI. Lo que hacemos me

sirve para buscar un trabajo,

para poder ayudar a mi madre.

Es bonito agradecer a quien te

dio la vida. Me gusta venir, me

siento bien aprendiendo”.

Por último tócalle á benxami-na do grupo, unha rapaza carga-da de enerxía que chega todos os xoves cun sorriso na cara. Go-retti en 17 anos e está estudan-do no Colexio Infanta Elena e, á pregunta de para que ven ás clases responde: “veño para

aprender, pa ir coñecendo outras

cousas que non sabía porque de

momento non estou buscando

traballo. Sobre todo para que se

poñan contentos meus pais por-

que aprendo. Agora xa sei escri-

bir o meu nome e apelidos”.

Hoxe falta Sabela, unha rapa-za que tamén leva uns anos vin-do a estas clases. É moi atenta e observadora e, aínda que acostu-ma ser calada, os seus compa-ñeiros están moi contentos con ela e só teñen eloxios: “Es buena

chica”, “es buena compañera, yo

me llevo bien con ella”. “Es muy

dulce y amable”.

Agora que xa coñecedes un pouquiño máis como é o grupo de Monforte vistes que é pouco numeroso pero que está cargado de ilusión e, pola miña parte, podo dicir que é unha sorte che-gar cada xoves a xunto deles e que che contaxien esa alegría. Dende DOWN LUGO seguire-mos traballando para a inclu-sión laboral das persoas que for-man este grupo e do resto de usuarios, xa que o logro deste obxectivo permitiralles partici-par plenamente como cidadáns e mellorar a súa autonomía perso-al e social.

Número 2 Páxina 11

drome de Down non vemos o conflito como síntoma da súa inserción na sociedade, senón como un obstáculo para a súa felicidade e tranquilidade. Os conflitos son positivos se os utili-zamos para analizar feitos, re-coñecer sentimentos e negociar solucións. Acaso non é isto o que facemos os adultos? Non son malos os conflitos, en canto que forman parte da vida mesma, senón a solución que lle damos; e buscar solucións requi-re enfrontarse con responsabili-dade e sen medo a equivocarse, e por último asumir as consecuen-cias da decisión. A maioría das veces dámoslles nós a solución, a nosa solución, que habitualmen-te non coincide coa deles, e non a viven como propia porque non interviñeron no proceso, e polo tanto non na incorporan aos seus coñecementos. En definitiva, temos que valo-rar máis o camiño que seguen para chegar a unha solución e non tanto a solución en si mes-ma.

Todas e todos temos dereito a equivocarnos, pero aos nosos fillos e fillas son Síndrome de Down cústanos recoñecerllo, ben por medo a que as consecuencias dos seus erros sexan prexudi-ciais para eles, ou ben porque consideramos que por eles sós nunca chegarán á solución co-rrecta. Cando se lle formula un pro-blema académico, ben coa lectu-ra, escritura, matemáticas, etc., pretendemos darlles unhas pau-tas que a nós nos parecen moi claras e que lle serán de axuda para resolver o problema, sen darnos conta que o que estamos é impedindo que pensen para buscar a súa propia solución; ademais, a mensaxe que lle esta-mos enviando é: estoucho resol-vendo eu porque ti non sabes como facelo. Con isto, ademais de minar a súa autoestima, cola-borando a crear un concepto ne-gativo de si mesmos, facemos que ante calquera tipo de proble-ma non busquen estratexias e non elaboren os seus propios esquemas mentais para resolve-los.

Os nenos e as nenas con Sín-drome de Down teñen que aprender a pensar, como todos os nenos e nenas, e para elo hai que darlles tempo para que ela-boren e organicen as súas pro-pias repostas, facéndolle pre-guntas que fagan cuestionarse o que pensan acerca desa cues-tión, para así poder seguir aprendendo. Non é tan impor-tante a resposta ou a solución en si mesma, senón a iniciativa e a decisión de abordar a aprendiza-xe. Para aprender é fundamen-tal non ter medo a equivocarse. Os erros son parte do proceso de aprendizaxe. Cando un fillo ou filla con Síndrome de Down se equivoca unhas cantas veces, xa nos exasperamos e non espe-ramos máis, sen pensar que a eles cústalle máis razoar e me-morizar esquemas de actuación. Tamén a nivel social non permi-timos erros, porque iso pode de-teriorar a imaxe que a sociedade teña deles; pero eles e elas teñen dereito a equivocarse nas repos-tas que dan nas súas relacións sociais. Cando xurde algún con-flito entre as persoas con Sín-

AS FAMILIAS FALAN

Páxina 12 Número 2

Dereito a equivocarse Mila Melio Martínez

Martín Mª Fernanda Suárez Méndez

O noso primeiro fillo tardou moito en chegar. Foi unha busca de sete anos.

Cando por fin quedamos "embarazados", aos meus 36 anos de idade, decidimos non facer amniocentese, malia o con-sello médico, polo risco de perder un bebé tan desexado. E naceu Pablo, un neno san e forte, que nos encheu de felicidade.

Sentiámonos mayores para ter máis fillos, así que decidimos non ter máis. Pablo era todo o que necesitaba-mos nas nosas vidas. O u i s o p e n s a b a m o s . daquela Martín apareceu no meu ven-tre, sen que ninguén o chamase, porque así pequeniño como é, nin nos decatamos de que se metía.

Recordo que nos primei-ros momentos pensei: “esta vez teño que facer a amnio”.

Na primeira ecografía non sentín a mesma emoción que sentira naquela primeira eco de Pablo, na que chorei ao escoitar o corazón (igual porque esta vez non se escoitaba). Logo empeza-ron as sospeitas: screening, tran-slucencia nucal...

E comenzaron as pre-sións para que fixésemos a am-nio... E as miñas dúbidas.

Mandáronnos a Santiago para facer unha ecografía máis esclarecedora.

Martín tiña naquel mo-mento 16 semanas de vida. Re-cordo aquela imaxe coma se fose onte. Vin un bebé cabezoncete cunha caluga que metía medo. O corazón díxome "É Down". En-tón o médico empezou a falar "bla,bla,bla, amniocentese, b l a , b l a , b l a , t r i s o m í a s , bla,bla,bla, prazos para tomar decisións... " bla e máis bla. Foi a primeira vez que sentín a Mar-tín de verdade: non era "un feto de x semanas"; era o meu fillo. O meu meniño patexando. E sou-ben que non ía facer amnio nin cousa semellante, xa non podía; porque xa non o tiña só no meu ventre: agora estaba tamén no meu corazón.

Pouco a pouco foron xur-dindo novos marcadores ecográ-ficos.

E chegou o día do parto. Esta vez eu quería ter un parto natural, sen epidural nin dema-siada medicalización. Dei cun equipo de profesionais respec-tuosos coa maxia do nacemento e foi un parto precioso, desexado e marabilloso. Recordo esa sen-sación de recibir a Martín, esa explosión de vida, esa cariña que

me mirou e me dixo: “son eu, e son como ti imaxinaras que se-ría". E a frase que me saíu foi "É precioso, ten a síndrome verda-de?, ai meu meniño!, que cousa máis bonita!.

Nove meses atrás, esa frase teríame parecido algo impensa-ble. Creo que é un regalo da ciencia poder recibir ao teu fillo coa naturalidade e a alegría que merece. Pero sobre todo, creo que é a demostración da impor-tancia que ten ese labor das aso-ciacións de Síndrome de Down, ao difundir, como di Antonio Vi-llamarín no primeiro número deste boletín, unha imaxe da Síndrome de Down axustada á realidade.

BOLETÍN DOWN LUGO Páxina 13

Jose consigue una de sus metas Jose Alcalde Gómez

Mi hijo Jose desde hace tiempo y con bastante frecuencia, nos comentaba que le gustaría traba-jar pues el piensa y se fija que sus primos tiene un trabajo y el no quería ser menos. Pues quería hacer algo en la vida que fuese útil y gratificante para él. Con la cantidad de parados que desgraciadamente tiene España y que parece va aumentar, la difi-cultad de que José encontrara un trabajo era muy grande y trata-mos de animarle y decirle que algún día lo lograría. Contactamos con la Asociación Síndrome de Down Lugo y gra-cias a su gran esfuerzo y dedica-ción, Jose pudo estar haciendo prácticas durante cuatro o cinco meses en el Parador de Ribadeo. Allí era feliz y se ganó el afecto de todos los que allí trabajaban, podía haber seguido más tiempo,

pero el problema era que no nece-sitaban gente y no podían contra-tarle, entonces decidimos que dejase de trabajar y como era verano, nos fuimos de vacaciones, para que él lo sintiese menos. Pasó el tiempo, tal vez dos años, seguía queriendo trabajar y le llegó otra oportunidad también por la Asociación Down de Lugo. Empezó a trabajar haciendo practicas en noviembre del año 2011 en el Supermercado GADIS de Ribadeo (Lugo). Con la gran suerte para José que en febrero desde 2012 le hicieron contrato por un año y ya fue totalmente feliz. Conocía a sus jefas, a sus compañeros y estaba totalmente integrado y conocía el supermer-cado de arriba abajo. Antes de firmar el contrato, paso días muy nervioso pues le

decían, que iba a venir un señor de Lugo que era el jefe para firmar el contrato y a pesar de nuestra ayuda para tranquili-zarle, el jefe que él no conocía le causaba temor y respeto. Ya lleva casi un año trabajando, nunca llegó tarde, se levanta con tiempo suficiente para asearse, vestirse con el unifor-me de trabajo, desayuna…

Páxina 14 Número 2

ASOCIACIÓN DOWN LUGO

Rúa Miguel de Cervantes, 34 - Baixo

27003 - Lugo

Teléfono: 982 240 921

Fax: 982 240 921

Correo: downlugo@downlugo.org

También pone música, pues le gusta mucho, le tranquiliza y le da ánimo y fuerza para pasar la mañana trabajando. Va contento y feliz.Estos meses en el GADIS, para Jose, han sido los mejores de su vida, pues se siente realiza-do en el trabajo y cuanto mas cosas tiene que hacer, más con-tento está. Casi todos los días ve a gente co-nocida que va a comprar y le sa-ludan y animan, como pueden ser su familia, sus profesores de cole-gio y de instituto, sus compañe-ros del Polideportivo de Barres donde Jose hace gimnasia de mantenimiento, sus vecinos y mucha más gente que le conoce. Durante este tiempo José ha dis-frutado dos veces de vacaciones

15 días en Junio y 15 días en Oc-tubre, lo ha pasado genial, pero-nunca se olvidó de su trabajo ni de sus compañeros. No quería que se terminasen las vacaciones y a la vez tenía gana de volver al tra-bajo. Jose es muy listo, trabajador y muy humano pero también es un poco protestón, pero vamos, lo de protestón debe ser un virus que anda por la atmósfera y que afec-ta a la mayoría de los jóvenes. Ya le falta poco para finalizar el contrato y está preocupado pues no sabe si va a seguir o no, todos los días ese es el tema de conver-sación mientras comemos, pero nosotros le animamos parar que este contento pase lo que pase.

Hace meses nos pidió ir a cla-ses de logopedia para pronunciar mejor, pues el conoce sus limita-ciones y quiere superarse, para que le entiendan mejor sus com-pañeros de trabajo, que le quie-ren y estiman. Siga o no siga trabajando da-mos las gracias a la persona o personas que le contrataron y a la Asociación que se preocupó y ayudó a que José pudiera tener este magnifico trabajo. Jose sabe esperar y el dice que está seguro que tendrá otra oportunidad.

Xa colaboran con nós:

NECESITAMOS A TÚA COLABORACIÓN

Colabora para seguir prestando apoios ás personas con discapacidade intelectual e/ou síndrome de

Down e as súas familias, para axudarlles a planificar un proxecto de futuro e para conseguir que

teñan unha integración plena na sociedade.

Colabora ti tamén, FAITE SOCIO, e se xa o eres, trae un socio máis á Asociación DEBEMOS FACELO XUNTOS!

CAMPUS LUGO MARISTAS

LUGO