Avó , palabras antes do cadaleito

Formiguiñas van polo camiño

por eses que sempre foron.

Formiguiñas van

só nestes esbozos

Adeus! Adeus!

Xa morreron.

Apresúrate a escoitar

a néboa das montañas,

corre polo sendeiro

frondoso de árbores.

E ule , e saborea

as flores , o vento , a auga

que pronto xa non serán nada.

Cantigas , canta meu neto ,

canta sobre ese mundo que

agora xa non temos.

Ulo as fontes revosantes da auga ?

Ulo o mar?

Ulo a natureza que xa non temos ?

Somos fillos espéreos da Gaia

a que lle arrincamos os ollos

e os que a matan .

Desgastamos a alma

amando o material ,

iso que dentro de pouco non existirá.

Rememoro días de sol

cos raios brincando no mar.

Paxariños cantando un himno,

fermoso e sinxelo é o seu cantar.

Soa o seu himno ata

o fondo do mar.

Álzase ata os pinos

e queda todo no ar.

Esvaécese a luz,

silénciase o mar.

Adeus meu neto

o mundo estase a acabar.