A INFORMACIÓN XENÉTICA

Profesor: Adán Gonçalves

1. OS ÁCIDOS NUCLEICOS

Que son os ácidos nucleicos?

Os ácidos nucleicos están formados por C, H, O, N e P.

Están formados por unhas moléculas chamadas nucleótidos.

Nucleótidos

Cada nucleótido está formado por:

Unha BASE NITROXENADA. Hai 5 diferentes:

Púricas: Adenina (A)

Guanina (G)

Pirimidínicas: Citosina (C)

Timina (T)

Uracilo (U)

Un azucre de 5 C (PENTOSA). Poden levar Ribosa ou Desoxirribosa

Un grupo FOSFATO

Unións de nucleótidos (Polinucleótido)

Os nucleótidos únense entre sí formando longas cadeas ou

polinucleótidos. O ácido fosfórico dun nucleótido está unido á

pentosa do seguinte mediante un enlace (fosfodiester).

En cada polinucleótido, o grupo fosfato e a pentosa son sempre

iguais; en cambio, varia a secuencia de bases nitroxenadas.

A enorme lonxitude destas cadeas e as múltiples combinacións nas

que poden ordenarse os nucleótidos aseguran unha grande

variabilidade de moléculas de ácidos nucleicos.

Existen dous tipos de

ácidos nucleicos:

- ADN (ácido

desoxirribonucleico)

- ARN (ácido

ribonucleico)

Tipos de ácidos nucleicos

Tipos de ácidos nucleicos

Por tanto:

O ADN posúe unha pentosa que é a desoxirribosa e as súas bases

son A,T,C e G. Non hai U.

O ARN posúe unha pentosa que é a ribosa e as súas bases son A, U,

C e G. Non hai T.

O ADN

No ADN está contida toda a información xenética necesaria para o

funcionamento e desenvolvemento dun ser vivo.

Localización do ADN

Nos eucariotas atópase a maior parte no núcleo constituíndo a

cromatina (en interfase) ou os cromosomas (en división). Tamén o hai

en mitocondrias e cloroplastos.

En procariotas forma o cromosoma bacteriano e moléculas circulares

máis pequenas dipersas polo citoplasma chamadas plásmidos.

Composición do ADN

Composición: catro nucleótidos diferentes (con A,T,C,G)

Estrutura do ADN

A estrutura do ADN foi proposta por Francis Crick e James Watson

en 1953 baseándose nos datos achegados por Maurice Wilkins e

Rosalind Franklin. En 1962, Crick, Watson e Wilkins recibiron o

premio Nobel (Franklin xa falecera con só 37 anos).

O descubrimento do ADN

Watson

Crick

Franklin

Wilkins

Estrutura do ADN

Dúas cadeas de nucleótidos, complementarias e antiparalelas

A-T

C-G

Estrutura do ADN

Dobre hélice

Estrutura do ADN

As características da estrutura do ADN son polo tanto:

Cada molécula está formada por dúas longas cadeas de

polinucleótidos enroladas en espiral formando unha dobre hélice. A

xeito dunha escaleira de caracol: as pentosas e os fosfatos serían o

pasamáns (o esqueleto externo) e as bases unidas por enlaces de

hidróxeno, os peldaños (o interior da dobre hélice).

As dúas cadeas son antiparalelas.

As dúas cadeas son complementarias, é dicir as unións son sempre A

con T e C con G. Deste xeito a secuencia dunha cadea determina a

secuencia da outra.

O ARN

O ARN participa na expresión da información contida no ADN

mediante a síntese de proteínas, que son as biomoléculas que regulan a

maioría dos procesos metabólicos.

Localización do ARN

Nos eucariotas o ARN localízase no núcleo e no citoplasma. Xunto ás

proteínas forma os ribosomas.

Nos procariotas atópase disperso por todo o citoplasma e tamén

formando con proteínas ribosomas.

Composición e estrutura do ARN

Está formado por unha cadea

polinucleotídica de 4 nucleótidos

distintos A, G, C e U.

Aínda que só é unha cadea podemos

diferenciar tres tipos de ARN.

Tipos de ARN

ARN mensaxeiro (ARNm): Copia a información do ADN nuclear

(proceso denominado transcrición) e sae fóra do núcleo para levala

ata os ribosomas.

ARN ribosómico (ARNr): asóciase a proteínas e forma os ribosomas

onde a partir da información que trae o ARNm se sintetizan as

proteínas (proceso denominado tradución).

ARN transferente (ARNt): únese específicamente aos aminoácidos

no citoplasma e transpórtaos ata o ribosoma para formar as

proteínas ( a unión de aminoácidos forma proteínas).

Tipos de ARN

2. A REPLICACIÓN DO ADN

O ADN ten capacidade de replicarse ou duplicarse, é dicir, pode

facer copias idénticas de si mesmo.

O obxectivo deste proceso é que as células fillas resultantes da

mitose reciban a mesma información xenética que a célula nai.

Prodúcese durante a interfase, e precísanse nucleótidos e enzimas

(proteínas que regulan o proceso).

Se forma la horquilla o burbuja de replicación

2. A REPLICACIÓN DO ADN

A replicación do ADN é semiconservativa, xa que cada nova hélice

está formada pola cadea orixinal (cadea patrón) que serviu de molde e

unha cadea nova sintetizada a partir dela.

Aínda que o mecanismo de duplicación é moi eficaz, durante o proceso

poden suceder errores no copiado que alteran a correcta disposición

das bases e orixinan moléculas de ADN que constitúen copias

imperfectas. Na células existen enzimas de reparación que detectan

os nucleótidos mal colocados e os substitúen polos axeitados

minimizando a posibilidade de erros.

As dúas cadeas de ADN sintetizadas constitúen cada unha das dúas

cromátides que formarán un cromosoma.

3. O ADN, PORTADOR DA INFORMACIÓN XENÉTICA

As primeiras análises químicas revelaron que os cromosomas

(portadores da información xenética) están constituídos por

ADN, un ácido nucleico e por proteínas a partes máis ou menos

iguais.

Nun principio os científicos dubidaban entre estes dous

candidatos (proteínas e ácidos nucleicos) como portadores

desta información. A proba definitiva de que era un ácido

nucleico, e en concreto o ADN, debeuse aos experimentos de

Frederick Griffith e posteriormente o de Avery e MaCleod e

MaCarthy.

O PRIMEIRO PASO: O EXPERIMENTO DE GRIFFITH (1928-29)

Griffith facía experimentos co pneumococo (unha

bacteria que causa pneumonía). A inoculación desta

bacteria en ratos pode causar a morte en 24 h debido

a unha cápsula que posúen por fóra da parede.

Hai 2 cepas desta bacteria: cepa S (con cápsula e

mortal) e cepa R (sen cápsula e non virulenta).

Cos seus experimentos Griffith comprobou que unha

mestura de cepa S mortas e cepa R vivas provocaba a

morte nos ratos. É dicir as bacterias R volvíanse

virulentas só coa presencia de S mortas;

TRANSFORMÁBANSE.

Debido a que Griffith non sabía cal era a molécula

responsable denominouna “PRINCIPIO

TRANSFORMANTE”.

O SEGUNDO PASO: OS EXPERIMENTOS DE AVERY, McCLEOD E McCARTHY (1944)

En 1944, estos investigadores demostraron mediante varias experiencias que o

“principio transformante” de Griffith era o ADN, e é esta molécula a que se transfire

dende as bacterias S mortas(virulentas) ás R e que convirte a estas últimas en

virulentas.

Por tanto, é o ADN o portador da información xenética.

Posteriores experimentos demostraron que o ADN é o material xenético en todos os

seres vivos.

F. Griffith O. Avery McCleod McCarthy

4. O CONCEPTO DE XENE

Cada ser vivo presenta unha características anatómicas, fisiolóxicas e

comportamentais que o fan único. Cada unha desas características ou

trazos distintivos denomínase, en Xenética, carácter.

Estos caracteres veñen determinados pola herdanza (os xenes), pero

tamén polo ambiente que rodea ao individuo. Así unha persoa pode ter

recibido dos seus proxenitores unha tendencia clara ao sobrepeso,

pero a súa dieta diaria (o ambiente) terá unha influenza definitiva na

expresión desta condición.

Dito isto, que é un xene?

Dende un punto de vista estrutural, un xene é un fragmento de ADN

que porta a información xenética para un carácter.

4. O CONCEPTO DE XENE

Os experimentos de Beadle e Tatum

Estes experimentos realizados nun fungo foron esenciais para

determinar as funcións dos xenes. A partir deles enunciaron en 1941 a

teoría un xene - un enzima pola que recibirían o premio Nobel en 1958.

Posteriormente comprobouse que esta idea podía extenderse a todas

as proteínas e reformulouse como teoría un xene – unha proteína.

Dende un punto de vista funcional, un xene é un fragmento de ADN que

leva información para a síntese de alomenos unha proteína, necesaria

para que se exprese un determinado carácter nun individuo.

4. O CONCEPTO DE XENE

Onde están os xenes?

Os experimentos de P. H. Morgan (Nobel en 1933) e o seu equipo a

principios do século XX permitiron demostrar que os xenes atopábanse

nos cromosomas.

Non todo o ADN contido nos cromosomas codifica para proteínas. De

feito, a maioría dos xenes encárganse de regular a actividade doutros

xenes e algúns fragmentos teñen unha actividade todavía descoñecida.

O Xenoma é o conxunto de xenes dun organismo. Este xenoma atópase

distribuido de xeito diferente segundo o tipo celular:

En procariotas no cromosoma bacteriano e en plásmidos.

En eucariotas, en forma de cromatina (cromosoma en división) no

núcleo; e nas mitocondrias e cloroplastos en forma circular.

5. AS MUTACIÓNS

As mutacións son os cambios aleatorios que se producen no ADN dun

organismo. Constitúen unha fonte de variabilidade xenética esencial

no proceso evolutivo.

As mutacións poden producirse de xeito natural (mutacións

espontáneas) ou poden ser inducidas por distintos axentes

mutaxénicos que poden ser físicos (radiacións) ou químicos (drogas e

fármacos).

En todo caso en xeral podríamos decir que as tasas de mutación son

baixas, aínda que depende de cada organismo e da rexión do xenoma

que se trate.

Por exemplo, en mamíferos establécese en 1 de cada 2,2 ∙ 109 bases

nucleotídicas.

Tipos de Mutacións

Segundo o efecto sobre o individuo

- Prexudiciais: confiren unha desvantaxe para a supervivencia.

- Beneficiosas: aumentan a probabilidade de supervivencia

proporcionando variabilidade á poboación.

- Neutras: non afectan a supervivencia.

Segundo as células afectadas

- Somáticas: afectan ás células somáticas e aínda que poden

xerar alteracións graves como o cancro non son herdables.

-Xerminais: afectan aos gametos ou ás células nai dos gametos.

Non se manifestan no individuo, pero sí na descendencia, son

herdables.

Tipos de Mutacións

Segundo a extensión do material xenético afectado

- Xénicas: afectan a secuencia de nucleótidos dun xene

determinado.

- Cromosómicas: afectan a amplas zonas dentro dun

cromosoma.

- Xenómicas: afectan ao número total de cromosomas

(aumentan ou diminúen), por exemplo a trisomía 21.

6. A EXPRESIÓN DA INFORMACIÓN XENÉTICA

A información xenética está contida no ADN, na secuencia de

nucleótidos. Esta información exprésase en último termo en forma de

proteínas. Para que esto suceda, ocorren dous procesos:

TRANSCRICIÓN (copiado de ADN a ARN) e TRADUCIÓN (de ARN a

proteínas).

O ADN non pode saír do núcleo para dirixirse ós ribosomas, orgánulos

onde se produce a síntese de proteínas. Por iso hai que “copiar”

(TRANSCRIBIR) o fragmento de ADN que interese á célula nese

momento. A molécula que leva a información do ADN do núcleo cara ós

ribosomas, é o ARNm constituído polas bases complementarias dunha

das dúas cadeas de ADN que lle serviu de molde. Este ARN leva como

pentosa a ribosa e como base complementaria da adenina o uracilo.

Transcrición

- Consiste na copia da

información do ADN a ARN.

- Nos eucariotas prodúcese no

núcleo.

- Ábrese o ADN formando a

burbulla de transcrición e unha

das cadeas serve de molde para

sintetizar a molécula de ARN.

- No copiado a ARN a base

complementaria da A será o U,

(LEMBRADE NON HAI T NO

ARN)

Animación transcrición

Tradución (síntese proteica)

As proteínas son moléculas de

gran tamaño formadas pola

unión de moléculas máis

pequenas: os aminoácidos.

Hai 20 aminoácidos

diferentes, que se unen

formando cadeas para dar

lugar a miles de proteínas

distintas.

Tradución (síntese proteica)

Os aminoácidos (libres no citoplasma) son levados ata os ribosomas

unidos a outro tipo de ARN o ARNt. Hai ARNt específicos para cada un

dos aminoácidos.

Cada ARNt, unido ó aminoácido correspondente, recoñece unha

secuencia concreta (tres bases) do ARNm, de xeito que os aminoácidos

se ordenan e se unen utilizando “lendo” información do ARNm,

información que se tomou do ADN.

Transcrición e tradución

Biocuriosidades

O Código Xenético

As proteínas están formadas por 20

aminoácidos distintos, mentres que os ácidos

nucleicos conteñen só catro nucleótidos

diferentes.

Demostrouse que cada tres “letras” (bases)

indican un determinado aminoácido da cadea

proteica.

No código xenético observamos a relación

entre cada secuencia de tres bases do ARNm

co aminoácido que codifica. A cada unha

destas secuencias chamáselle triplete ou

codón

No código xenético o codón de inicio da tradución sempre é AUG que

codifica para a metionina (Met), hai sen embargo varios codóns de paro.

Cada molécula de ARNt que transporta específicamente cada

aminoácido posúe nun extremo un triplete de bases denominado

anticodón que son complementarias respecto do codón que aparece

no ARNm.

Características do código xenético

O código está dexenerado, xa que un determinado aminoácido

pode estar codificado por máis dun codón. Por exemplo, tanto o

triplete AGU como o AGC codifican o aminoácido SER (Serina)

O código xenético é case universal, é válido para a maioría dos

seres vivos.

O triplete AUG marca o inicio da tradución. Os tripletes UAA,

UAG e UGA marcan o final .

Case Universal

Entrevista Margarita Salas

7. A BIOTECNOLOXÍA

A biotecnoloxía é a utilización de seres vivos, ou parte deles, para

obter produtos de interese (comercial, terapéutico…)

O termo é relativamente novo e foi empregado por primeira vez en

1919 polo agrónomo Karl Ereky no seu libro Biotecnoloxía na produción

cárnica e láctea.

Pero en realidade levamos facendo biotecnoloxía séculos, cando

facemos selección do gando ou producimos pan, queixo, cerveza ou viño.

7. A BIOTECNOLOXÍA

Aplicacións da Biotecnoloxía

Produción de substancias terapéuticas como a insulina que é o

primeiro produto da Biotecnoloxía moderna que se comercializou.

Produción de alimentos mellorando algún aspecto do noso interese,

resistencia a plagas, crecemento rápido…

Biorremediación, utilización de fungos e bacterias para eliminar

substancias contaminantes do medio, como pesticidas ou

hidrocarburos.

Produción de enerxía, un exemplo é o bioetanol obtido pola

fermentación da cana de azucre.

8. A ENXEÑARÍA XENÉTICA

A enxeñería son un conxunto de técnicas que permiten a manipulación do

ADN dun organismo para conseguir un obxectivo concreto.

Lévase a cabo mediante transferencia dun ou máis xenes dun organismos

a outro sexan ou non da mesma especie. O organismo así obtido

denomínase organismo transxénico xa que o seu xenoma foi modificado

co doutro organismo.

O ADN obtido artificialmente pola unión de ADN de orixes diversos

denomínase ADN recombinante.

Por iso soemos referirnos ás técnicas de enxeñería xenética como

técnicas do ADN recombinante.

A TECNOLOXÍA DO ADN RECOMBINANTE

Cara aos anos 70 os coñecementos en Bioloxía Molecular permítennos ir

avanzando ata situación actual. Hoxe somos capaces de manipular os xenes a

nosa vontade grazas ás técnicas do ADN recombinante.

Ferramentas das técnicas do ADN recombinante:

Enzimas de restricción: proteínas especiais que nos permiten “cortar” o

ADN en lugares específicos.

ADN ligasas: permiten “pegar” fragmentos de ADN.

Vectores de transferencia ou clonación: un exemplo son os plásmidos

(pequenas moléculas de ADN circular que nos permiten “copiar” as

secuencias de ADN que nos interesen). Podemos meter neles un fragmento

de ADN que nos interese e coa duplicación do plásmido tamén se farán

copias do noso fragmento.

Outros exemplos de vectores son o ADN de certos virus (como o fago λ).

En definitiva, o ADN recombinante

podémolo definir como ADN sintetizado

pola unión de ADN de diferente orixes.

Como resultado de aplicar estas técnicas

á obtención de produtos comerciais

xurde en 1975 unha nova industria: a

Biotecnoloxía.

O primeiro produto que se fabricou foi a

insulina humana, logo viñeron moitos

máis avances neste eido: a produción de

interferón ou da GH, o deseño de

plantas resistentes a plagas ou a

fabricación de células nai .

Como se leva a cabo o proceso?

1. Localización e illamento do xene ou xenes a transferir: as enzimas

de restricción cortan en sitios específicos.

2. Selección do vector: depende do tamaño do fragmento cortado, é

das enzimas de restricción utilizadas (deben ser as mesma as do

vector que as que cortan o fragmento que nos interesa).

3. Unión do ADN de interese ao ADN vector: facémolo a través das

enzimas ADN-ligasas. Formamos ADN recombinante.

4. Inserción deste ADN recombinante na célula hospedeira.

5. Multiplicación do organismo transxénico: a división da célula (que

trae consigo a anterior duplicación do ADN) permítenos obter

copias (clons) do ADN desexado.

9. APLICACIÓNS DA ENXEÑARÍA XENÉTICA

Como vimos, a enxeñería xenética permítenos fabricar ADN

recombinante que transferido a unha célula en cultivo pode expresar o

xene que nos interese.

As principais aplicacións son:

Obtención de fármacos: como a insulina, moitas vacinas, factores

coagulantes…

Mellora na produción agrícola e animal:

- En plantas xenes resistentes a plagas ou a herbicidas; xenes

que aumentan o valor nutricional; xenes de crecemento rápido;

de resistencia a sequía; atraso na maduración…

- En animais, xenes de crecemento, de produción hormonal…

9. APLICACIÓNS DA ENXEÑARÍA XENÉTICA

Terapia xénica: tratamento de

enfermidades provocadas por

unha alteración xenética:

parkinson, diabetes, algúns

tipos de cancro…

A terapia xénica permite

substituir o xene defectuoso

por un normal que producirá a

proteína correcta correxindo

a alteración.

Pode realizarse de dous xeitos: “in vivo” (introdúcese no paciente o vector co

xen normal) ou “ex vivo” (extráense células do paciente co xene defectuoso e

transfírense os xenes desexados, depois introdúcense de novo no paciente)

PRODUCIÓN DE VACINAS

Plásmido híbrido

ADN vírico

Plásmido bacteriano

Virus de la hepatitis B

Proteínas víricas

Plásmido híbrido

introducido en la célula

Las proteínas

inducen la producción

de anticuerpos

La vacuna

produce inmunidad

contra la hepatitis B

10. ALIMENTOS TRANSXÉNICOS

A nosa especie selecciona organismos dende hai miles de anos

mediante a domesticación de animais e o cultivo de plantas; é o que

denominamos selección artificial.

Agora, ademais a enxeñería xenética permítenos obter variantes

de interese mediante a introdución na especie dun xene foráneo

(transxene) orixinando os chamados organismos modificados

xenéticamente (OMX) ou transxénicos.

A modificación xenética permite que o OMX teña algunha

característica desexable ou produza unha substancia de interese.

10. ALIMENTOS TRANSXÉNICOS

As melloras habituais son:

Atraso na maduración o que aumenta a durabilidade do produto. Por

exemplo o tomate Flavr Svr.

Mellora das cualidades organolépticas, por exemplo café máis

aromático e con menos cafeína.

Produción de substancias, por exemplo patacas que imunizan contra

o cólera ou as diarreas bacterianas.

Resistencia a herbicidas e plagas, que favorecen o rendemento nas

colleitas e diminúen o uso de plaguicidas que poden xerar problemas

medioambientais. Por exemplo millo resistente a insectos.

10. ALIMENTOS TRANSXÉNICOS

O futuro parece moi prometedor e a utilidade dos transxénicos é

indudable como acabamos de ver, pero o uso destas técnicas tamén ten os

seus riscos:

A perda da Diversidade Xenética, sobre todo coas plantas

transxénicas.

Xeración de resistencia a antibióticos e resistencia de “malas herbas”.

O “salto” de xeito accidental dos xenes transferidos a especies

silvestres ou tradicionais.

Prexuícios para a saúde, polo do agora só se detectaron problemas

alérxicos, pero as consecuencias de introducir xene alleos teñen un

risco potencial todavía imposible de determinar.

11. A CLONACIÓN

Clonar un organismo, unha célula ou unha molécula é facer copias idénticas ao

orixinal. Este proceso ocorre de forma natural en plantas e nalgúns animais (a

xeración de xemelgos monocigóticos é un exemplo de clonación).

O cigoto é unha célula que ten o potencial de rexenerar un

individuo completo. Esta célula divídese ata dar lugar a

novas células que se diferencian e especializan, adquirindo

forma e funcións particulares. Á vez que se especializan,

perden a capacidade de dividirse.

O termo células nai emprégase para facer referencia a

células non especializadas, con capacidade para:

•Multiplicarse orixinando novas células non especializadas.

•Dar lugar a células que se diferencien e orixinen células

especializadas.

Células nai e clonación

Clonación reprodutiva e terapéutica

Hai dous tipos de clonación: a reprodutiva e a terapéutica.

Clonación reprodutiva: ten por obxecto producir novos individuos

idénticos ao orixinal. A ovella Dolly foi o exemplo máis sonado, depois

clonamos porcos, ratos, gatos... A técnica empregada é a

transferencia nuclear. Só un poucos embrións saen adiante e a

maioría dos individuos adultos morren prematuramente.

Clonación terapéutica: o seu obxecto é tratar enfermidades e

rexenerar tecidos. Este tipo de clonación precisa de células nai.

1. Obtense unha célula diferenciada

do individuo que se quere clonar

(ovella de cara branca).

2. Extráese un óvulo dunha femia

doadora (ovella de cara negra).

3. Elimínase o núcleo do óvulo.

4. Transfírese o núcleo da célula

diferenciada ao óvulo sen núcleo.

5. Cultívase a célula ata que se

desenvolva o embrión.

6. Despois de que acada o estadio de

mórula, transfírese ao útero da nai

receptora (ovella de cara negra).

7. Despois do período de xestación,

nace un novo individuo, que é un

clon do que proporcionou o

núcleo (ovella de cara branca).

A clonación da ovella Dolly por transferencia nuclear (1996) Nacemento de Dolly

Clonación reprodutiva

• Ningunha lexislación permite a clonación humana con fines reprodutivos. Nos se

considera eticamente aceptable, xa que atentaría contra a dignidade e

individualidade das persoas.

• Nalgúns países está permitida a clonación con fins terapéuticos (para a

obtención de células nai).

• Para moitas persoas, estas prácticas son inadmisibles por razóns relixiosas.

• En España non está permitida a clonación humana reprodutiva, pero sí a

terapéutica con moitas restriccións (Lei de investigación Biomédica de 2007).

Si se permite a investigación con ovocitos ou preembrións sobrantes de procesos

de reprodución asistida, coa finalidade de obter células nai con fins terapéuticos.

A normativa é moi estrita e inclúe a autorización, caso por caso, da investigación

proposta.

Os avances na obtención de células nai inducidas a partir de células diferenciadas

permite salvar o rexeitamento por parte do sector da sociedade que condena a

utilización de embrións.

Aspectos éticos relacionados coa clonación e a obtención de células nai

O Proxecto Xenoma Humano comezou en 1990 liderado por James Watson (codescubridor da

dobre hélice de ADN) e levado a cabo pola colaboración internacional. Perseguía dous

obxectivos:

• Identificar os xenes e en que cromosoma se atopaban.

• Determinar a secuencia exacta de nucleótidos de cada xene para saber a proteína

codificada e as súas alteracións.

Tamén se estableceu como parte do proxecto un Programa sobre as implicacións éticas e

sociais desta labor.

Watson desvinculouse do proxecto por filtracións dun dos fundadores do proxecto, Craig

Venter.

C. Venter fundou a empresa Celera Genomics de capital privado e iniciou a secuenciación en

1999 cunha nova estratexia e obtendo un “borrador” xa no 2000.

Esto acelerou o traballo do consorcio público e en 2003 o PXH anunciou a secuenciación

completa. O PHX tamén permitíu secuenciar o xenoma doutros organismos (M. musculus,

Drosophila melanogaster…)

12. O PROXECTO XENOMA HUMANO

12. O PROXECTO XENOMA HUMANO

Actualmente practicamente todo o xenoma humano está secuenciado. Os

resultados máis destacados son:

O noso xenoma ten uns 25000 xenes (menos dos que estimabamos), un

número comparable ao existente en xenomas máis pequenos. Por tanto, non

hai unha relación directa entre a complexidade dun organismo e a cantidade

de ADN.

Miotos dos xenes que posuímos parecen proceder de virus e bacterias.

Todos nós compartimos o 99,99% do noso xenoma, polo que non ten sentido

falar de razas.

Numerosos xenes están implicados na síntese de moitas proteínas, non

dunha soa ( a teoría un xene-unha proteína quedou xa anticuada).

Só o 2% dos xenes participa na síntese proteica; o resto son interrupcións

na secuencia, teñen funcións de regulación e de outros descoñecemos a súa

función.

GRAZAS POR ATENDERME

WEBGRAFÍA bagginis.blogspot.com web.educastur.princast.es fernandorivero2punto0.blogspot.com https://historiadelamedicina.wordpress.com/2014/10/22/george-wells-beadle-1903-1989-un-gen-una-enzima/ newsonrelevantscience.blogspot.com http://www.slideshare.net/adaneco/manexando-as-claves-da-vida http://slideplayer.es/slide/170486/ www.vendervino.com https://es.wikipedia.org/wiki/Mutaci%C3%B3n#cite_note-14 wilsonproces.blogspot.com https://www.youtube.com/watch?v=AH_2KlTSbeQ