A discapacidade visual na Universidade

Lexislación:

-Constitución española de 1978, artigo 49:

Os poderes públicos realizarán unha política de previsión, tratamento, rehabilitación e integración dos disminuidos físicos, sensoriales y psíquicos, ós que prestarán a atención especializada que requiran e os ampararán especialmente para odisfrute dos dereitos que este Título otorga a tódolos ciudadáns

-Ley 13/1982

-Real decreto 334/1985 de 6 de Marzo sobre a ordenación da educación especial

Real decreto 696/1995 do 28 de Abril da Ordeación de educación de alumnos con necesidades educativas especiales.

Artigo 18

Para garantizar o principio de igualdade das oportunidades,as universidades públicas realizarán as adaptacións que fosen necesarias co fin de que os estudiantes con necesidades educativas permanentes poidan efectuar as probas de acceso á universidade. Asi mesmo facilitarán a estes estudiantes o acceso das instalacións e á ensinanza, co que fin que poidan proseguir os estudos.

Son cego , e agora qué?O Servizo de Rehabilitación

da ONCE ten como obxetivo dotar ás persoas con discapacidade visual de todo tipo de técnicas, estratexias e recursos que lles permitan realizar as actividades cotiás, participando de forma activa en cualquera entorno (educativo, laboral, cultural, de ocio…) para conseguir unha integración social normalizada.

Algúns obxetivos

son... - Atención personalizada, partindo das características e necesidades de cada un.

- Dirixido a tódalas actividades cotidianas (cuidado persoal, lectura, escritura...)

- A optimización do funcionamiento visual 

Algúns obxetivos son... - Profesionais especializados, que

realizan os entrenamentos precisos para incorporar habilidades

- Recoméndase as axudas necesarias: ópticas,non ópticas.para o desplazamento, adestrando na súa utilización y potenciando o seu rendemento.

- Estos programas son gratuitos, individuais e adaptados ás capacidades e ós intereses de cada persoa.

Servicio da Universidade: O SEPIUO Servizo de Participación e Integración Universitaria é encargado de establecer e coordinar os mecanismos que a USC pon en marcha para fomentar o seu compromiso coa comunidade universitaria en xeral, mediante propostas e servizos que permitan conciliar a vida laboral e familiar e as relacións e proxectos que favorecen as sinerxias entre a USC e e o seu entorno

Javier Fernández Agrafojo:Coordinador do SEPIU

A persoa con deficiencia visual é moi independente, moi autónoma, como calquera de nos,non require nada especial.

Nos somos un servizo á man, se requiren de algo, veñen aquí e solicítano, pero tanto o discapacitado visual como outro calquera.

Por exemplo, un rapaz invidente veu a solicitarnos un balón con cascabelpara poder xogar ó futbol, noutra ocasiónunha rapaza quería que reservásemos os sitios dianteiros da aula.

A vida na

universidad

e A tecnoloxía esencial: Os apuntes en formato dixital fan que o softwere especializado do ordenador os reproduza como un audio.O braille está en decadencia

Exámes: Non existe diferenza ó resto, simplemente teñen máis tempo e faise a través da ordenador na mesa do docente. Profesorado acesible: Se un alumno non pode realizar unha asignatura exclusivamente audiovisual, mediase para que realice outro tipo de exercicio

E se...Quero ir de Erasmus? Séguese o mesmo proceso que calquera outro estudiante,hai que adptarse ás normas da universidadede destino.

Necesito adaptar a habitación da residencia?Existe unha reforma “tipo”, valorada en 30000€.Hay 7 habitacións adptadas en cada Residencia universitaria. Os discapacitados visuais non a necesitan.

Non me deixan entrar co can guía na aula?O can é un elemento esencial para a orientación do alumno. A lei permíte entrar con él.

Experiencias Ana Estudiante de xornalismo

Sobre a terminoloxía...Hai que deixar atrás os tabúes e tratar a discapacidade con total normalidade, sen necesidade de ningún tipo de expresión.Sobre as instalación na facultade...As columnas e escaleiras. As columnas encóntranse desperdigadas e incluso frente as portas, como a da cafetería, e son do mesma cor co chan. Os pasamans non son moi seguros. Sobre o material de estudo... Eu utilizo un ordenador Apple que xa leva incorporado no propio sistema un lector de pantalla.

Sobre os compañeiros e os docentes...Todos se adaptan e acábano vendo o máis normal do mundo. É a persoa con discapacidade a que ten que romper as barreiras e non usar a situación como excusa. A imaxe do “pobre cego” está pasadade moda, e así o estamos demostrando.

Sobre as barreiras para a inclusión social...As barreiras son sempre as mesmas. É a conciencia e o descoñecemento da sociedade, en xeral, sobre este tipo de discacidades

Experiencias Ana Estudiante de xornalismo

Toni LópezXornalista da rtvgLicenciado en historiaDoutorado en Xornalismo

Experiencias

Sobre a terminoloxía...A min dame igual que me chamen cego que deficiente visual que minusválido como discapacitado. Nos xornais faime moito máis dano outras cousas que a linguaxe.

Sobra as instacións da facultade...As varandas das rampas son peligrosísimas, arrimaste e caes. Ten moitas cousas que mellorar como tódolos edificios. Eu estiven en edificios da ONCE que tiñan columnas no medio das habitacións.

Experiencias

Sobre os compañeiros e os docentes... Os meus millores amigos saqueinos na carreira. Sempre me adaptei moi ben.Cos profesores tiven un problema grave con Outeiriño, que despois de tres anos botoumeda clase por estar o can guía...

Sobre as barreiras e a inclusión social...As psicolóxicas das persoas. A xente de principio establece unha barreira, se ti non te mantes aberto e accesible a sociedade xa establece unha barreira de principio, por eso tamén aí entramos as persoas con discapacidade na nosa función de facernos ver, e eliminar a etiqueta de <<o pobre neno cego>>

Toni LópezXornalista da rtvgLicenciado en historiaDoutorado en Xornalismo

Unha historia

Enma MayoPsicóloga

Cando iba en 2º de Menciña perdín a vista e tiven que deixar a carreira. Después dun proceso de rehabilitación, de afiliarme a ONCE, de aprender braille,…etc matriculeime en Psicoloxía.

Fai falta máis concienciación e coñecementoAchegarnos máis á normalidade

Os meus compañeiros facían exame tipo test, eu de redactar.

Para estudar foi todo a través de síntesis de voz,considero que teño unha moi boa memoria, que é o que me axuda no día a día, xunto cun bo sentido da orientación, que me axuda nos desprazamentos.

Os primeiros meses foron complicados porque os meus compañeiros nonfababan comigo, só a rapaza que se sentaba ó meu carón. Logo, cando empezamos coas prácticas a cousa foi cambiando.

Os meus compañeiros que viñan dende o Monte da Condesa a recollerme ó Colexio Maior Fonseca para que non subise soa á Facultade. Iso non hai como pagarlo.

O estudante con discapacidade visual xa ten as súas propias axudas técnicas en adaptación do posto de estudo proporcionadas pola ONCE

Conclusións

-Os discapacitados visuais, son persoas con unha abundate autonomía cando chegan á educación superior. Por iso non necesitan de ningún servizo Especial.

-O servizo da universidade (SEPIU) funciona na medida da necesidade que considere necesaria o discapacitado.

-A arquitectura da facultade non está completamente apta para as persoas discapacitadas

-Non existe ningún favoritismo nen facilidade especial á hora de apuntamentos ou exames. O sistema funciona igualpara todos.

Conclusións

Conclusións

- As organizacións que dín representar a persoas con algunha discapacidade ofrecen un discurso ás veces contradictorio con respeto ó colectivo que representan. Por exemplo, na denuncia da terminoloxía.

-As persoas invidentes coas que tratamos non aceptan a discriminación positiva, todo o contrario. Moi para o noso asombro, non creen que as subencións, a reserva de plazas e a exención de matriculas favoreza a igualdade. Están en contra disto. Algo a ter moi en conta.

-A imaxe do “pobre cego”, tense que erradicar. As persoa con deficiencia visualnon teñen non ten ningún nivel de inferioridade nas súas funcións conrespecto a calquera outra persoa. Realizan o mesmo traballo coa mesma eficacia

-As barreiras psicolóxicas ás veces son máis duras de rachar que as arquitectónicas.

Conclusións